Misschien onder het motto: een goed begin is het halve werk?Ik ben het met je eens dat er op het forum een overgroote nadruk gelegd wordt op het begin. Voor een aantal personen op OSW moet een mens al een half leven van heiligmaking doorlopen alvorens kennis van de Zakigmaker te ontvangen.
Anyway, er word vaak gesproken over plaatsmakend werken, waarmee bedoeld word dat een mens behoefte gaat krijgen aan Christus. Ik denk dat dit ná de bekering verder gaat. Hoe vaak dwalen wij niet af? Hoe vaak niet zijn we mijlenver van onze plaats? Vooral als het meezit in het leven... Ook na ontvangen genade blijft het steeds weer nodig dat onze handsjes leeggeslagen worden, en dat we weer diep in het stof moeten buigen. Dat we steeds weer moeten constateren dat wij ons helemaal niet als koningskinderen gedragen. Dat wij leven alsof we zelf een mini-koninkje zijn.
Eiglijk een wonder dat God ons niet zat wordt. Dat Hij steeds de moeite neemt om naar ons te komen. Wij lopen steeds weg, maar Hij blijft ons achterna komen. Wat een heerlijke God hebben we toch! Zou ons dat niet tot dankbaarheid moeten stemmen? Dat Hij het is die niet alleen het werk in ons is begonnen, maar die het ook in ons zal voleinden. Kan jij t begrijpen? Ik niet, hier kan je alleen maar vol verwondering bij stilstaan en zeggen: U Heer alleen zij alle eer.
