Huwelijk en sexualiteit.

[refo]

Maar dat weet je pas nadat je je leven in Zijn hand hebt gelegd en al kinderen hebt mogen ontvangen. Dat weet niet niet als je voor je huwelijk al bepaald eerste te willen werken en op 2 salarissen een hypotheek te nemen.

In de Randstad kost een eensgezinswoning al snel meer dan € 200.000,00. Je moet dan al meer dan modaal verdienen wil je een hypotheek kunnen bekostigen.

Het is makkelijk praten vanuit je luie stoel over de financiele huishouding van anderen.

Mensen die dat niet kunnen betalen, komen in aanmerking voor sociale huur.

Wijs mij eens een sociale huurwoning die geschikt is voor een gezin met 16 kinderen.
Nou, vooruit, niet overdrijven, voor een gezin met 12 kinderen dan.

[Rambam]

En daarin heeft de diakonie haar taak. Zowel om geld te geven, als ook praktische begeleiding.

Met name dat laatste acht ik van groot belang, en daarin ben ik dan ook actief. Wij bieden mensen hulp bij het inzichtelijk maken van hun uitgaven en inkomsten en mogelijke besparingen.

[vlinder]

Maar dat weet je pas nadat je je leven in Zijn hand hebt gelegd en al kinderen hebt mogen ontvangen. Dat weet niet niet als je voor je huwelijk al bepaald eerste te willen werken en op 2 salarissen een hypotheek te nemen.

In de Randstad kost een eensgezinswoning al snel meer dan € 200.000,00. Je moet dan al meer dan modaal verdienen wil je een hypotheek kunnen bekostigen.

Het is makkelijk praten vanuit je luie stoel over de financiele huishouding van anderen.

Ten eerste zit ik niet in mijn luie stoel maar lig nog heerlijk in bed.
Ten tweede ben ik éénverdiener (de losse opdrachten van m'n man in de vakantie niet meegerekend), doen we allebei een studie, betaal ik de huur, boodschappen en kunnen we nog sparen. Tevredenheid is ook een ding. En voor jouw informatie: ja, ook wij wonen in de randstad.
En....we we kunnen leven in overvloed, voelen ons rijk omdat we het allemaal hebben gekregen uit Zijn hand, is niets van onszelf bij.

[Orchidee]

Mensen die dat niet kunnen betalen, komen in aanmerking voor sociale huur.

Een huurwoning is ook niet gratis, en kan een groot beslag leggen op maandelijks inkomen, ongeacht toegekende huursubsidie.

Als begeleider van een diaken in een grote stad ken ik een groot aantal schrijnende gevallen, waarbij het maandelijke inkomen ontoereikend is om alle maandelijkse kosten te kunnen voldoen.

Die enkele gevallen zijn er inderdaad. En daarin heeft de diakonie haar taak. Zowel om geld te geven, als ook praktische begeleiding.

Ben blij dat ik niet in een huurhuis woon, niet te betalen in vergelijking met een hypotheek
En de diakonie , laat me niet lachen, die hebben het zelf arm...

[Mara]

Wie kent niet een vrouw (of misschien ben je het zelf ?) die zwanger werd op het moment dat het niet zo goed uitkwam, of er was geen kinderwens meer om diverse redenen. En die zwangerschap mondde uit in een miskraam. Dan is er niet enkel opluchting, dat dat eerlijk gezegd net goed uit kwam.
Nee, er is verdriet, rouw om het verlies van een pril leventje.
Iemand die nooit kinderen heeft gekregen en het uitstelt om het huis eerst gedeeltelijk af te betalen, of de studie af te maken, kan wel eens voor een onaangename verrassing komen te staan. Want velen menen kinderen te nemen, maar die worden jou toevertrouwd.
Wat een Wonder, als de Heere een man en een vrouw de kinderzegen geeft.
Want wie is echt in staat om kinderen groot te brengen ? Als je op jezelf kijkt, kom je van alles tekort. En dan moet je ook nog het goede voorbeeld geven.
Wat vertel je dan later aan dat kind, we hebben 5 jaar gewacht met het krijgen van jou. We hadden niet genoeg geld.
En die vragen kun je verwachten, ik heb ze ook aan mijn moeder gesteld. Hoe kwam het dat er zoveel jaar tussen broer A en zus B zat ?
Onze kinderen stelden ze ook. Dan hoeven we niet in details te treden, wat tussen man en vrouw moet blijven. Maar open en eerlijk kunnen bepraten dat er tot je grote verdriet een of meer miskramen waren. Of dat je het zelf ook niet begrijpt, maar er kwam geen kindje (meer).
Want soms gebeurt dat ook "natuurlijk". 1 van mijn vriendinnen had een jongetje en een meisje heel kort op elkaar. Men veronderstelde dat het daar wel bij zou blijven, omdat dit zo bleef. Maar zij heeft jaren moeten dokteren, onbegrepen onvruchtbaarheid, terwijl ze al 2 kinderen had ! Uiteindelijk mochten ze na jaren nog een derde kindje in hun armen sluiten.

[Zita]

Het is voor mij als niet-getrouwde nog allemaal niet zo bijster relevant, maar ik moet medicatie gebruiken waarbij ik van de arts onder geen beding zwanger zou mogen raken, aangezien de kans op een ernstig gehandicapt kind erg groot zou zijn. Zou ik dan ook maar moeten vertrouwen dat het wel goedkomt als ik met medicijngebruik zwanger zou worden? Of had ik ook niet de medicatie mogen gebruiken, omdat ik ook de ziekte uit Gods hand ontvangen heb?

[memento]

En daarin heeft de diakonie haar taak. Zowel om geld te geven, als ook praktische begeleiding.

Met name dat laatste acht ik van groot belang, en daarin ben ik dan ook actief. Wij bieden mensen hulp bij het inzichtelijk maken van hun uitgaven en inkomsten en mogelijke besparingen.

Zeker. Veel armoede in ons land komt niet door te weinig geld, maar door op een niet optimale manier omgaan met het geld en de sociale mogelijkheden die er zijn.

Maar mijn stelling blijft: Met diakonale hulp zou het financiële probleem voor het krijgen van kinderen weg moeten vallen. Maar de vraag daarbij is: Zijn wij als christenen bereid onze luxe op te geven, en in soberheid te leven, als God het behaagt nog een kind te geven. Of nemen we dan liever het heft in eigen handen, om ons vermeende recht op niet-armoedig leven te behouden?

[Rambam]

Ten tweede ben ik éénverdiener (de losse opdrachten van m'n man in de vakantie niet meegerekend), doen we allebei een studie, betaal ik de huur, boodschappen en kunnen we nog sparen. Tevredenheid is ook een ding. En voor jouw informatie: ja, ook wij wonen in de randstad.
En....we we kunnen leven in overvloed, voelen ons rijk omdat we het allemaal hebben gekregen uit Zijn hand, is niets van onszelf bij.

Ik begreep dat jullie geen kinderen hebben, en daarmee hoeven jullie bepaalde maandelijkse onkosten niet te maken. Zoals bijv. voedsel, kleding, vervoer, recreatie/speelgoed, schoolkosten (en kinderopvang) voor de kinderen. De vergelijking gaat derhalve niet helemaal op, mijns inziens. Daarnaast zijn studiekosten fiscaal aftrekbaar (het meerdere van € 500,00) c.q. ontvangen jullie studiefinanciering, en wellicht ontvangen jullie huurtoeslag en zorgtoeslag.

[Mara]

Het is voor mij als niet-getrouwde nog allemaal niet zo bijster relevant, maar ik moet medicatie gebruiken waarbij ik van de arts onder geen beding zwanger zou mogen raken, aangezien de kans op een ernstig gehandicapt kind erg groot zou zijn. Zou ik dan ook maar moeten vertrouwen dat het wel goedkomt als ik met medicijngebruik zwanger zou worden? Of had ik ook niet de medicatie mogen gebruiken, omdat ik ook de ziekte uit Gods hand ontvangen heb?

Dat geldt voor 2 van onze kinderen ook. Heel raar, op het moment dat je dit hoort en de consequenties begrijpt, besef je dat je waarschijnlijk nooit opa en oma zult worden. En als je chronisch ziek bent, zijn er wel meer dingen die je dan wel moet overwegen EN doen, die voor een gezond mens niet aan de orde zijn.

[memento]

Wijs mij eens een sociale huurwoning die geschikt is voor een gezin met 16 kinderen.
Nou, vooruit, niet overdrijven, voor een gezin met 12 kinderen dan.

Ga eens praten met de Woonstichting en het sociale loket. U zult verstelt staan van de mogelijkheden, mocht het ECHT dringende nood zijn.

Ten tweede ben ik éénverdiener (de losse opdrachten van m'n man in de vakantie niet meegerekend), doen we allebei een studie, betaal ik de huur, boodschappen en kunnen we nog sparen. Tevredenheid is ook een ding. En voor jouw informatie: ja, ook wij wonen in de randstad.
En....we we kunnen leven in overvloed, voelen ons rijk omdat we het allemaal hebben gekregen uit Zijn hand, is niets van onszelf bij.

Ik begreep dat jullie geen kinderen hebben, en daarmee hoeven jullie bepaalde maandelijkse onkosten niet te maken. Zoals bijv. voedsel, kleding, vervoer, recreatie/speelgoed, schoolkosten (en kinderopvang) voor de kinderen. De vergelijking gaat derhalve niet helemaal op, mijns inziens. Daarnaast zijn studiekosten fiscaal aftrekbaar (het meerdere van € 500,00) c.q. ontvangen jullie studiefinanciering, en wellicht ontvangen jullie huurtoeslag en zorgtoeslag.

Wij weten prima wat kinderen kosten. Wie met verstand leeft, berekend vooraf de kosten, voor hij uitgaven doet aan trouwerij, voordat hij een te duur huis huurt/koopt, etc.

In sommige situaties betekenen kinderen dat je echt zeer sober moet leven. Dat is zo. De vraag is: Hebben wij dat over, voor iets waarvan we geloven dat God het ons geeft? Want je kan heel nuchter zijn: Met behulp van de sociale rechten in NL is het voor iedereen mogelijk om een huis + dagelijks brood + de echt noodzakelijke dingen te verkrijgen. Waarmee we een enorme rijkdom hebben, in vergelijking met meer dan 80% van de mensen op deze aarde.

Verder zie ik hier ook een taak van de diaconie. Zowel in praktische hulp (wijzen op sociale rechten, helpen met verstandig geld uitgeven, helpen overzicht te houden, etc), als financiële hulp indien echt nodig. Als je als kerk een principieel standpunt hebt op dit gebied, moet je dat ook serieus nemen door een actieve rol van de diakonie.

[Zita]

Het is voor mij als niet-getrouwde nog allemaal niet zo bijster relevant, maar ik moet medicatie gebruiken waarbij ik van de arts onder geen beding zwanger zou mogen raken, aangezien de kans op een ernstig gehandicapt kind erg groot zou zijn. Zou ik dan ook maar moeten vertrouwen dat het wel goedkomt als ik met medicijngebruik zwanger zou worden? Of had ik ook niet de medicatie mogen gebruiken, omdat ik ook de ziekte uit Gods hand ontvangen heb?

Dat geldt voor 2 van onze kinderen ook. Heel raar, op het moment dat je dit hoort en de consequenties begrijpt, besef je dat je waarschijnlijk nooit opa en oma zult worden. En als je chronisch ziek bent, zijn er wel meer dingen die je dan wel moet overwegen EN doen, die voor een gezond mens niet aan de orde zijn.

Overigens geldt voor mij niet dat ik nooit zwanger zou mogen worden, maar dat het onder strikte medische begeleiding moet, met tijdelijke medicatie-aanpassing en dergelijke, maar goed, dat is voor de discussie minder relevant.

[Mara]

Ten tweede ben ik éénverdiener (de losse opdrachten van m'n man in de vakantie niet meegerekend), doen we allebei een studie, betaal ik de huur, boodschappen en kunnen we nog sparen. Tevredenheid is ook een ding. En voor jouw informatie: ja, ook wij wonen in de randstad.
En....we we kunnen leven in overvloed, voelen ons rijk omdat we het allemaal hebben gekregen uit Zijn hand, is niets van onszelf bij.

Ik begreep dat jullie geen kinderen hebben, en daarmee hoeven jullie bepaalde maandelijkse onkosten niet te maken. Zoals bijv. voedsel, kleding, vervoer, recreatie/speelgoed, schoolkosten (en kinderopvang) voor de kinderen. De vergelijking gaat derhalve niet helemaal op, mijns inziens. Daarnaast zijn studiekosten fiscaal aftrekbaar (het meerdere van € 500,00) c.q. ontvangen jullie studiefinanciering, en wellicht ontvangen jullie huurtoeslag en zorgtoeslag.

Als wij het dichtsbijzijnde voortgezet onderwijs hadden gekozen, hadden de kinderen op een (2e hands) fiets er naar toe kunnen gaan. Maar de reformatorische zit een heel eind verderop, dus dat betekent bijna 1000 euro per jaar/per kind EXTRA vervoerskosten !
Dat is een offer, maar wij hebben het er graag voor over om onze kinderen goed onderwijs te laten ontvangen.
Daar moet je dus rekening mee houden en echt apart zetten. Dat zij dan zo.
En als je een baby krijgt, denk je: duur ! Maar hoe ouder, hoe duurder dat ze worden Dan doe je echt niet gek.

[Rambam]

Maar mijn stelling blijft: Met diakonale hulp zou het financiële probleem voor het krijgen van kinderen weg moeten vallen. Maar de vraag daarbij is: Zijn wij als christenen bereid onze luxe op te geven, en in soberheid te leven, als God het behaagt nog een kind te geven. Of nemen we dan liever het heft in eigen handen, om ons vermeende recht op niet-armoedig leven te behouden?

Je kunt moeilijk de diaconie in financiele zin verantwoordelijk houden voor gezinnen. Hulp van de diaconie dient mijns inziens tijdelijk van aard te zijn en niet permanent.

Hoe ouder kinderen worden hoe meer kosten dat met zich mee zal brengen. Momenteel wordt studeren nog grotendeels gefinancierd door de overheid, maar gezien de recente ontwikkelingen op dit gebied kan het zo maar zijn dat over een jaar of tien er een grotere bijdrage wordt gevraagd van ouders of verzorgers. Hetzelfde geldt voor andere regelingen, waarvan ik inschat dat die nog verder beperkt zullen worden. Ik doel dan op huurtoeslag, kinderbijslag, zorgtoeslag, verhogen eigen risico zorg, (speciaal onderwijs), etc.

[memento]

Maar mijn stelling blijft: Met diakonale hulp zou het financiële probleem voor het krijgen van kinderen weg moeten vallen. Maar de vraag daarbij is: Zijn wij als christenen bereid onze luxe op te geven, en in soberheid te leven, als God het behaagt nog een kind te geven. Of nemen we dan liever het heft in eigen handen, om ons vermeende recht op niet-armoedig leven te behouden?

Je kunt moeilijk de diaconie in financiele zin verantwoordelijk houden voor gezinnen. Hulp van de diaconie dient mijns inziens tijdelijk van aard te zijn en niet permanent.

Hoe ouder kinderen worden hoe meer kosten dat met zich mee zal brengen. Momenteel wordt studeren nog grotendeels gefinancierd door de overheid, maar gezien de recente ontwikkelingen op dit gebied kan het zo maar zijn dat over een jaar of tien er een grotere bijdrage wordt gevraagd van ouders of verzorgers. Hetzelfde geldt voor andere regelingen, waarvan ik inschat dat die nog verder beperkt zullen worden. Ik doel dan op huurtoeslag, kinderbijslag, zorgtoeslag, verhogen eigen risico zorg, (speciaal onderwijs), etc.

Er staat geschreven: Draagt elkanders lasten...

Waar het écht nodig is, moet je dat ook doen als gemeente. Je hebt principes of je hebt ze niet.

[Orchidee]

Maar mijn stelling blijft: Met diakonale hulp zou het financiële probleem voor het krijgen van kinderen weg moeten vallen. Maar de vraag daarbij is: Zijn wij als christenen bereid onze luxe op te geven, en in soberheid te leven, als God het behaagt nog een kind te geven. Of nemen we dan liever het heft in eigen handen, om ons vermeende recht op niet-armoedig leven te behouden?

Je kunt moeilijk de diaconie in financiele zin verantwoordelijk houden voor gezinnen. Hulp van de diaconie dient mijns inziens tijdelijk van aard te zijn en niet permanent.

Hoe ouder kinderen worden hoe meer kosten dat met zich mee zal brengen. Momenteel wordt studeren nog grotendeels gefinancierd door de overheid, maar gezien de recente ontwikkelingen op dit gebied kan het zo maar zijn dat over een jaar of tien er een grotere bijdrage wordt gevraagd van ouders of verzorgers. Hetzelfde geldt voor andere regelingen, waarvan ik inschat dat die nog verder beperkt zullen worden. Ik doel dan op huurtoeslag, kinderbijslag, zorgtoeslag, verhogen eigen risico zorg, (speciaal onderwijs), etc.

Er staat geschreven: Draagt elkanders lasten...

Waar het écht nodig is, moet je dat ook doen als gemeente. Je hebt principes of je hebt ze niet.

Wat als de gemeente je ook niet kan helpen