De dominee aanspreken met Piet en je eigen kinderen moeten jij zeggenoesterschelpje schreef:Hier lees ik dikwijls aan het einde van een stukje in een algemeen kerkblad, Groeten van uw, jouw dominee.
Dan lees ik toch liever Piet Kerk aan het eind.
Ik voel me helemaal niet aangesproken, ken die beste dominee niet eens, die mij groet met uw dominee!
Mee eens. Smaken verschillen.Ander schreef:Ik hou wel weer erg van 'u'. Mijn kinderen moeten ook u tegen me zeggen. Op school moeten ze me ook met 'u' aanspreken en dan ook nog met twee woorden: Ja meester, nee meester, goedemorgen meester enzo.Marnix schreef:Ik kan op dat punt niet uit ervaring spreken, maar ik vind het vreselijk als kinderen me met "u" aanspreken. Mijn ouders spreek ik met "je" aan, dat doe ik bij de meeste mensen, tenzij ze graag met "u" aangesproken willen worden, dan houd ik daar rekening mee. Laten ze merken "jij" prima te vinden, dan doe ik dat, ongeacht functie of leeftijd.
Dat is wel een beetje de nieuwe tendens, dan mensen vinden dat respect niet in aanspreekvormen zit, dat ze het liever persoonlijk houden en niet afstandelijk.... En ik vind dat eerlijk gezegd wel prettig.
't Klopt wel dat het wat verwarrend is. Als een oudere zich met zijn/haar voornaam voorstelt zeg ik jij. Als zo iemand zegt: ik ben Pieterse, dan zeg ik u. En 't is helemaal helder als je het gewoon vraagt.
Ik vind dat juist fijn. Zo heet die beste man, dus logisch dat hij zich ook zo voorstelt. Onze dominee zegt ook gewoon: Ik ben "voornaam/achternaam". Bij bijv. leraren maar ook in andere situaties is het inderdaad wel handig als mensen ook aangeven hoe ze aangesproken willen worden.Mara schreef:Waar ik niet aan kan wennen is als een arts mij belt, bijv voor een uitslag, dat hij zich aanmeldt met Piet Jansen. Of de docent op de school van onze kinderen een hand geeft en ook zijn voornaam erbij zegt. Dat is verwarrend want wat verwacht hij dan ? Zo Kees, het gaat niet zo goed met biologie van Marietje, of toch meneer ?Ander schreef:Ik hou wel weer erg van 'u'. Mijn kinderen moeten ook u tegen me zeggen. Op school moeten ze me ook met 'u' aanspreken en dan ook nog met twee woorden: Ja meester, nee meester, goedemorgen meester enzo.Marnix schreef:Ik kan op dat punt niet uit ervaring spreken, maar ik vind het vreselijk als kinderen me met "u" aanspreken. Mijn ouders spreek ik met "je" aan, dat doe ik bij de meeste mensen, tenzij ze graag met "u" aangesproken willen worden, dan houd ik daar rekening mee. Laten ze merken "jij" prima te vinden, dan doe ik dat, ongeacht functie of leeftijd.
Dat is wel een beetje de nieuwe tendens, dan mensen vinden dat respect niet in aanspreekvormen zit, dat ze het liever persoonlijk houden en niet afstandelijk.... En ik vind dat eerlijk gezegd wel prettig.
't Klopt wel dat het wat verwarrend is. Als een oudere zich met zijn/haar voornaam voorstelt zeg ik jij. Als zo iemand zegt: ik ben Pieterse, dan zeg ik u. En 't is helemaal helder als je het gewoon vraagt.
Als ik mezelf voorstel met voor- en achternaam, mogen ze me tutoyeren, maar als ik mevrouw zeg, betekent dat een gezonde afstand.
De tegenstanders van het jij zeggen tegen de ouders, menen dat kinderen dan tegen iedereen gaan jijen, dat is niet zo ! Onze kinderen zullen eerder te afstandelijk hierin zijn, dan te amicaal.
HoHo, ik zeg niet dat ik een dominee aanspreek als Piet.Mara schreef:De dominee aanspreken met Piet en je eigen kinderen moeten jij zeggenoesterschelpje schreef:Hier lees ik dikwijls aan het einde van een stukje in een algemeen kerkblad, Groeten van uw, jouw dominee.
Dan lees ik toch liever Piet Kerk aan het eind.
Ik voel me helemaal niet aangesproken, ken die beste dominee niet eens, die mij groet met uw dominee!
Verklaar dat eens nader, je kinderen zijn onder je hart gegroeid, heel dichtbij dus, dichter kom je niet bij iemand.
"mevrouw" Zita, ik weet niet precies hoe oud jij bent, maar als je onder de 30 bent, is het min of meer logisch dat je je voorstelt aan mij als: Zita Refo.Mara schreef:Dat vind ik als docent best lastig hoor. Tegenover de leerlingen is het duidelijk: ik ben u en mevrouw. Maar ik ben nog niet gigantisch oud, en als ik dan ouders van een jaar of zestig tegenover me heb, dan vind ik het bij het voorstellen niet zo netjes om te zeggen: ik ben mevrouw Zita. Sowieso vind ik jezelf voorstellen met 'mevrouw' heel raar klinken. Alleen achternaam klinkt logischer, maar da's weer tamelijk mannelijk.Zita schreef:Waar ik niet aan kan wennen is als een arts mij belt, bijv voor een uitslag, dat hij zich aanmeldt met Piet Jansen. Of de docent op de school van onze kinderen een hand geeft en ook zijn voornaam erbij zegt. Dat is verwarrend want wat verwacht hij dan ? Zo Kees, het gaat niet zo goed met biologie van Marietje, of toch meneer ?Mara schreef:Ik hou wel weer erg van 'u'. Mijn kinderen moeten ook u tegen me zeggen. Op school moeten ze me ook met 'u' aanspreken en dan ook nog met twee woorden: Ja meester, nee meester, goedemorgen meester enzo.Ander schreef: Dat is wel een beetje de nieuwe tendens, dan mensen vinden dat respect niet in aanspreekvormen zit, dat ze het liever persoonlijk houden en niet afstandelijk.... En ik vind dat eerlijk gezegd wel prettig.
't Klopt wel dat het wat verwarrend is. Als een oudere zich met zijn/haar voornaam voorstelt zeg ik jij. Als zo iemand zegt: ik ben Pieterse, dan zeg ik u. En 't is helemaal helder als je het gewoon vraagt.
Jet mag het natuurlijk wel 
[/quote]Ja volgens jou moet dat dus met voor- en achternaam. Dan vragen anderen zich af, wie is Piet Kerk ?oesterschelpje schreef:HoHo, ik zeg niet dat ik een dominee aanspreek als Piet.Mara schreef:De dominee aanspreken met Piet en je eigen kinderen moeten jij zeggenoesterschelpje schreef:Hier lees ik dikwijls aan het einde van een stukje in een algemeen kerkblad, Groeten van uw, jouw dominee.
Dan lees ik toch liever Piet Kerk aan het eind.
Ik voel me helemaal niet aangesproken, ken die beste dominee niet eens, die mij groet met uw dominee!
Verklaar dat eens nader, je kinderen zijn onder je hart gegroeid, heel dichtbij dus, dichter kom je niet bij iemand.
Ik schrijf alleen over het afsluiten van een door Piet Kerk geschreven stukje!
Er zijn hier toch wel meer aspecten aan de orde. Het argument: "Toch vinden ze het prettig om gewoon met de voornaam aangesproken te worden, vinden dat totaal niet respectloos of tekort doen aan hun functie" is niet het einde van de discussie. Dat zij dat vinden betekend niet dat het daarmee niet respectloos is of dat het geen tekort doet aan hun functie.Marnix schreef:Ik noem mijn dominee ook geen Piet, want zo heet die beste man niet.
Of iemand zijn titel heeft verdiend is volgens mij niet aan de orde. Als ik mijn dominee Bert of voorheen Gert noem twijfel ik daar ook geen moment aan, sterker nog, ik respecteer hun functie net zo goed. En ze weten hun functie zelf ook net goed. Toch vinden ze het prettig om gewoon met de voornaam aangesproken te worden, vinden dat totaal niet respectloos of tekort doen aan hun functie. Tja, waarom zou ik dat dan niet doen.
Dus dan kan hij toch ondertekenen als ds Piet Kerk ipv uw/jouw dominee?Mara schreef:Ja volgens jou moet dat dus met voor- en achternaam. Dan vragen anderen zich af, wie is Piet Kerk ?oesterschelpje schreef:HoHo, ik zeg niet dat ik een dominee aanspreek als Piet.Mara schreef:De dominee aanspreken met Piet en je eigen kinderen moeten jij zeggenoesterschelpje schreef:Hier lees ik dikwijls aan het einde van een stukje in een algemeen kerkblad, Groeten van uw, jouw dominee.
Dan lees ik toch liever Piet Kerk aan het eind.
Ik voel me helemaal niet aangesproken, ken die beste dominee niet eens, die mij groet met uw dominee!
Verklaar dat eens nader, je kinderen zijn onder je hart gegroeid, heel dichtbij dus, dichter kom je niet bij iemand.
Ik schrijf alleen over het afsluiten van een door Piet Kerk geschreven stukje!
De man heeft recht op zijn titel, daar heeft hij voor gestudeerd.
Kom je hem in de wandelgangen tegen en hij zegt: noem me maar Piet hoor, dan is het wat anders.
Zij vinden het niet respectloos, ik vind dat ook niet.... Wat de Bijbel zegt is een beetje een lastig verhaal hier, omdat het met namen en titels sowieso vaak wat anders ging.... De apostelen gebruikten gewoon hun voornaam, zonder titel en achternaam, dat laatste was er ook niet echt, soms werd plaats van herkomst gebruikt maar die naam had een andere functie. Als er verteld wordt worden doorgaans ook geen titels gebruikt, wat ook wel weer logisch is. De Bijbel zegt volgens mij niet: Je moet titels gebruiken, die en die aanspreekvorm want dat is respectvol. Wel kunnen we uit de Bijbel opmaken dat we respect en ontzag en eerbied moeten hebben voor wie over ons gesteld zijn... en daar sluit ik me helemaal bij aan. Dat neem ik ter harte, maar zegt niets over aanspreekvormen zelf.Willem schreef:Er zijn hier toch wel meer aspecten aan de orde. Het argument: "Toch vinden ze het prettig om gewoon met de voornaam aangesproken te worden, vinden dat totaal niet respectloos of tekort doen aan hun functie" is niet het einde van de discussie. Dat zij dat vinden betekend niet dat het daarmee niet respectloos is of dat het geen tekort doet aan hun functie.Marnix schreef:Ik noem mijn dominee ook geen Piet, want zo heet die beste man niet.
Of iemand zijn titel heeft verdiend is volgens mij niet aan de orde. Als ik mijn dominee Bert of voorheen Gert noem twijfel ik daar ook geen moment aan, sterker nog, ik respecteer hun functie net zo goed. En ze weten hun functie zelf ook net goed. Toch vinden ze het prettig om gewoon met de voornaam aangesproken te worden, vinden dat totaal niet respectloos of tekort doen aan hun functie. Tja, waarom zou ik dat dan niet doen.
In de Bijbel staat ook: "Mijn volk gaat verloren omdat ze geen kennis hebben". Er gebeuren blijkbaar dus dingen die fout zijn maar waarvan men niet door heeft dat het fout is. De reactie op gebeurtenissen of gewoonten waarvan de kennis ontbreekt om te beoordelen of iets fout is of niet is idd vaak: "Tja, waarom zou ik dat dan niet doen".
Hoe gaat de Bijbel om met rangen / standen / functie's en de bijbehoorende aanspraken etc. Dat is de vraag. Niet hoe wij vinden hoe het ook kan.
Ik blijf er moeite mee houden. Want feitelijk zijn de argumenten: 1. Wat de Bijbel zegt is een beetje een lastig verhaal hier. 2. Zij vinden het niet respectloos. 3. ik vind dat ook niet. Het blijven moeizame argumenten en uiteindelijk is het: "ik vind" bepalend. De Bijbel zegt o.a. ook: "De mens, die in waarde is, en geen verstand heeft, wordt gelijk als de beesten, die vergaan." Onwetendheid is geen excuus maar verwijtbare nalatigheid.Marnix schreef:Zij vinden het niet respectloos, ik vind dat ook niet.... Wat de Bijbel zegt is een beetje een lastig verhaal hier, omdat het met namen en titels sowieso vaak wat anders ging.... De apostelen gebruikten gewoon hun voornaam, zonder titel en achternaam, dat laatste was er ook niet echt, soms werd plaats van herkomst gebruikt maar die naam had een andere functie. Als er verteld wordt worden doorgaans ook geen titels gebruikt, wat ook wel weer logisch is. De Bijbel zegt volgens mij niet: Je moet titels gebruiken, die en die aanspreekvorm want dat is respectvol. Wel kunnen we uit de Bijbel opmaken dat we respect en ontzag en eerbied moeten hebben voor wie over ons gesteld zijn... en daar sluit ik me helemaal bij aan. Dat neem ik ter harte, maar zegt niets over aanspreekvormen zelf.Willem schreef:Er zijn hier toch wel meer aspecten aan de orde. Het argument: "Toch vinden ze het prettig om gewoon met de voornaam aangesproken te worden, vinden dat totaal niet respectloos of tekort doen aan hun functie" is niet het einde van de discussie. Dat zij dat vinden betekend niet dat het daarmee niet respectloos is of dat het geen tekort doet aan hun functie.Marnix schreef:Ik noem mijn dominee ook geen Piet, want zo heet die beste man niet.
Of iemand zijn titel heeft verdiend is volgens mij niet aan de orde. Als ik mijn dominee Bert of voorheen Gert noem twijfel ik daar ook geen moment aan, sterker nog, ik respecteer hun functie net zo goed. En ze weten hun functie zelf ook net goed. Toch vinden ze het prettig om gewoon met de voornaam aangesproken te worden, vinden dat totaal niet respectloos of tekort doen aan hun functie. Tja, waarom zou ik dat dan niet doen.
In de Bijbel staat ook: "Mijn volk gaat verloren omdat ze geen kennis hebben". Er gebeuren blijkbaar dus dingen die fout zijn maar waarvan men niet door heeft dat het fout is. De reactie op gebeurtenissen of gewoonten waarvan de kennis ontbreekt om te beoordelen of iets fout is of niet is idd vaak: "Tja, waarom zou ik dat dan niet doen".
Hoe gaat de Bijbel om met rangen / standen / functie's en de bijbehoorende aanspraken etc. Dat is de vraag. Niet hoe wij vinden hoe het ook kan.
1. Maar wat is dan in jouw optiek de reden geweest voor de huidige manier van aanspreken? Waarom is dit veranderd t.o.v. vroeger? Het is een beetje vreemd om mij visie omtrent aanspreekvormen af te keuren omdat deze visie in jouw optiek "slechts vanuit hoe het vroeger ging wordt bepaald". Dat zou betekenen dat alles wat men vroeger al goed deed en nu - terecht - wordt gehandhaafd onjuist zou zijn?Marnix schreef:Dat je dat zegt is omdat jij een bepaalde (andere) visie hebt op het gebruik van aanspreekvormen. Normen en waarden die voor zover ik het kan zien, slechts vanuit hoe het vroeger ging worden bepaald. Na je oproep om naar de Bijbel te kijken, wat die zegt over respect / gezag en over aanspreekvormen, ipv je alleen door gevoel te laten leiden, wil ik ook jou vragen om je moeite te toetsen aan wat de Bijbel zegt en je niet alleen te laten leiden door je eigen gevoel.
Ik heb dat oprecht geprobeerd te doen en heb eerst op basis daarvan aangegeven dat het wat lastig is gezien de verschillen in namen enzo ten opzichte van nu, en vervolgens toch geprobeerd zo helder mogelijk te krijgen wat de Bijbel hier over zegt. Conclusie is dan dat de Bijbel het gezag en respect leert, en dat we dat dus moeten hebben voor ambtsdragers. Tegelijkertijd geeft de Bijbel geen richtlijnen voor het gebruik van aanspreekvormen. Dus of we een predikant nou bij de voornaam noemen of met titel en achternaam, belangrijk is dat het respect er is. Zoals ik al aangaf is dat wel degelijk aanwezig en ben ik het niet eens met je redenering dat het de oorzaak van oppervlakkigheid is. Dat het juist besef van het gewicht van het ambt de aanspreekvorm bepaalt is ook subjectief, een logische denkwijze als je jouw visie op aanspreekvormen / respect hanteert maar daarmee is nog niet gezegd dat die visie juist is.... Vandaar de oproep om aan de Bijbel te toetsen (en niet aan hoe het vroeger ging, cultuur enz) of respect wel moet leiden tot andere aanspreekvormen, gebruik van titels enz.
