Rouw in de kerk brengen

[Lourens]

Ik heb mijn wens op papier staan voor het geval ik kom te overlijden m.b.t. de rouwdienst.

Mijn wens is dat Gods lof wordt gezongen en Zijn Naam wordt grootgemaakt.
Dat het Evangelie van verzoening en genade wordt gebracht en aan het eind van de dienst ook de zegen van de Heere wordt uitgesproken door de predikant over de aanwezigen.

Heb er ook wat psalmen in genoemd, maar dat kan wel eens wijzigen, maar wat hierboven staat is voor mij 100% vast.

Dat is mooi, en jij weet dat je wens ook gehonoreerd zal worden.
Ik heb het echter ook meegemaakt dat iemand op soortgelijke wijze een aantal wensen had m.b.t. zijn rouwdienst, maar de kerkenraad stak daar een stokje voor, want "zo zijn wij het hier niet gewend". De kinderen, die verspreid over het hele land woonden en geen van allen meer GG waren, hadden daar de grootste moeite mee. Dat leverde veel spanning en narigheid op.

Deze wens heb ik al een aantal jaren, eigenlijk is die ontstaan na het overlijden van mijn grootouders (ik was een jaar of 20).
Was voor het eerst dat ik een begrafenis in de GG meemaakte.
Geen orgel, geen psalmen, een woord werd gesproken over de ellendestaat, van verlossing werd niet gesproken en Christus werd niet genoemd.
Dat heeft op mij een onuitwisbare indruk gemaakt.
Ik hoop dat er dan veel collega's zullen zijn en dat zij dan het Evangelie van genade mogen horen.

overigens........... ik weet niet of de KR het zal honoreren. Wie weet woon ik dan ergens anders.
Maar ik verwacht het wel.
Maar goed............... ik hoop in bidt dat de enveloppe nog gesloten mag blijven.

(Ook een gedachte...... we willen thuiskomen bij Hem (verlangen naar wederkomst)........... we willen ook nog niet dood ............ tegenstrijdig? Maar dit kan beter in een andere topic)

[Jongere]

Was voor het eerst dat ik een begrafenis in de GG meemaakte.
Geen orgel, geen psalmen, een woord werd gesproken over de ellendestaat, van verlossing werd niet gesproken en Christus werd niet genoemd.
Dat heeft op mij een onuitwisbare indruk gemaakt.

Ik heb ook begrafenissen meegemaakt in de GG die op mij een onuitwisbare indruk hebben gemaakt. Maar wel om een andere reden dan jij hier nu noemt.
Ik hoop dan ook dat dit niet je enige ervaring met de GG is (niet zozeer om een kerk te verdedigen). Want als de naam van Christus bij het graf echt niet werd genoemd, welke woorden zijn er dan nog wel te spreken?
Ik heb gelukkig wel Zijn Naam gehoord op begrafenissen. Ik ben de Eerste en de Laatste; En Die leef, en Ik ben dood geweest; en zie, Ik ben levend in alle eeuwigheid. Amen. En Ik heb de sleutels der hel en des doods.

[denkertje21]

(Ook een gedachte...... we willen thuiskomen bij Hem (verlangen naar wederkomst)........... we willen ook nog niet dood ............ tegenstrijdig? Maar dit kan beter in een andere topic)

Ook maar even off topic dan:

Onze dominee zei het vorige week zo: Ik wil niet dood, ik wil naar Huis!

[Jongere]

(Ook een gedachte...... we willen thuiskomen bij Hem (verlangen naar wederkomst)........... we willen ook nog niet dood ............ tegenstrijdig? Maar dit kan beter in een andere topic)

Paulus' antwoord op deze vraag:

Want ik weet, dat dit mij ter zaligheid gedijen zal, door uw gebed en toebrenging des Geestes van Jezus Christus.
Volgens mijn ernstige verwachting en hoop, dat ik in geen zaak zal beschaamd worden; maar dat in alle vrijmoedigheid, gelijk te allen tijd, alzo ook nu, Christus zal groot gemaakt worden in mijn lichaam, hetzij door het leven, hetzij door den dood.
Want het leven is mij Christus, en het sterven is mij gewin.
Maar of te leven in het vlees, hetzelve mij oorbaar zij, en wat ik verkiezen zal, weet ik niet.
Want ik word van deze twee gedrongen, hebbende begeerte, om ontbonden te worden en met Christus te zijn; want dat is zeer verre het beste.
Maar in het vlees te blijven, is nodiger om uwentwil.
En dit vertrouw en weet ik, dat ik zal blijven, en met u allen zal verblijven tot uw bevordering en blijdschap des geloofs;
Opdat uw roem in Christus Jezus overvloedig zij aan mij, door mijn tegenwoordigheid wederom bij u.

[Luther]

Ik heb mijn wens op papier staan voor het geval ik kom te overlijden m.b.t. de rouwdienst.

Mijn wens is dat Gods lof wordt gezongen en Zijn Naam wordt grootgemaakt.
Dat het Evangelie van verzoening en genade wordt gebracht en aan het eind van de dienst ook de zegen van de Heere wordt uitgesproken door de predikant over de aanwezigen.

Heb er ook wat psalmen in genoemd, maar dat kan wel eens wijzigen, maar wat hierboven staat is voor mij 100% vast.

Dat is mooi, en jij weet dat je wens ook gehonoreerd zal worden.
Ik heb het echter ook meegemaakt dat iemand op soortgelijke wijze een aantal wensen had m.b.t. zijn rouwdienst, maar de kerkenraad stak daar een stokje voor, want "zo zijn wij het hier niet gewend".

Vreselijk! Eenn rouwdienst is sowieso geen kerkdienst, maar een familiebijeenkomst, dus een kerkenraad kan daar op dit punt helemaal niet het laatste woord in hebben, behalve als er wensen geuit worden, die zich niet verdragen met het Woord.

[Hendrikus]

Ik heb het echter ook meegemaakt dat iemand op soortgelijke wijze een aantal wensen had m.b.t. zijn rouwdienst, maar de kerkenraad stak daar een stokje voor, want "zo zijn wij het hier niet gewend".

Vreselijk! Een rouwdienst is sowieso geen kerkdienst, maar een familiebijeenkomst, dus een kerkenraad kan daar op dit punt helemaal niet het laatste woord in hebben, behalve als er wensen geuit worden, die zich niet verdragen met het Woord.

in de GG denken ze daar toch een beetje anders over, zo blijkt.

[Gijs83]

Ik heb mijn wens op papier staan voor het geval ik kom te overlijden m.b.t. de rouwdienst.

Mijn wens is dat Gods lof wordt gezongen en Zijn Naam wordt grootgemaakt.
Dat het Evangelie van verzoening en genade wordt gebracht en aan het eind van de dienst ook de zegen van de Heere wordt uitgesproken door de predikant over de aanwezigen.

Heb er ook wat psalmen in genoemd, maar dat kan wel eens wijzigen, maar wat hierboven staat is voor mij 100% vast.

Dat is mooi, en jij weet dat je wens ook gehonoreerd zal worden.
Ik heb het echter ook meegemaakt dat iemand op soortgelijke wijze een aantal wensen had m.b.t. zijn rouwdienst, maar de kerkenraad stak daar een stokje voor, want "zo zijn wij het hier niet gewend".

Vreselijk! Eenn rouwdienst is sowieso geen kerkdienst, maar een familiebijeenkomst, dus een kerkenraad kan daar op dit punt helemaal niet het laatste woord in hebben, behalve als er wensen geuit worden, die zich niet verdragen met het Woord.

Bij een trouwdienst is het dan net zo, als je zo redeneert.

[Luther]

Bij een trouwdienst is het dan net zo, als je zo redeneert.

Nee, Gijs, kijk de kerkorde er maar eens op na. Een trouwdienst is een eredienst, waarin de kerkenraad de eindverantwoordelijke is.
Een rouwdienst is een samenkomst met de familie (o.a.) waarbij een predikant wordt uitgenodigd. Dus dat ligt toch iets anders.
Ik wil ook dat er gezongen wordt, als ik zou komen te overlijden. We hebben dat (mijn vrouw en ik) voor beide ook allemaal op papier staan, inclusief alle andere dingen die geregeld moeten worden, of die anders aan de familie gevraagd zouden worden.

[freek]

Wat mij de laatste tijd vaak opvalt - en me best verdrietig maakt - is de houding waarmee in het kerkblad gesproken wordt over het heengaan van gemeenteleden. Zo nu en dan wordt er zonder aarzeling gesproken over de eeuwige bestemming; meestal echter komt het niet verder dan 'Hij wist wat er nodig was om zalig te sterven, maar ook dat dat niet voldoende is', of 'De dingen van Gods Koninkrijk hadden de liefde van zijn/haar hart, maar God is rechter die het beslist'. Tamelijk armoedig als het dus zo vaak bij een misschientje blijft.

[Hendrikus]

Wat mij de laatste tijd vaak opvalt - en me best verdrietig maakt - is de houding waarmee in het kerkblad gesproken wordt over het heengaan van gemeenteleden. Zo nu en dan wordt er zonder aarzeling gesproken over de eeuwige bestemming; meestal echter komt het niet verder dan 'Hij wist wat er nodig was om zalig te sterven, maar ook dat dat niet voldoende is', of 'De dingen van Gods Koninkrijk hadden de liefde van Gods hart, maar God is rechter die het beslist'. Tamelijk armoedig als het dus zo vaak bij een misschientje blijft.

..de liefde van zijn/haar hart, neem ik aan

[freek]

Wat mij de laatste tijd vaak opvalt - en me best verdrietig maakt - is de houding waarmee in het kerkblad gesproken wordt over het heengaan van gemeenteleden. Zo nu en dan wordt er zonder aarzeling gesproken over de eeuwige bestemming; meestal echter komt het niet verder dan 'Hij wist wat er nodig was om zalig te sterven, maar ook dat dat niet voldoende is', of 'De dingen van Gods Koninkrijk hadden de liefde van Gods hart, maar God is rechter die het beslist'. Tamelijk armoedig als het dus zo vaak bij een misschientje blijft.

..de liefde van zijn/haar hart, neem ik aan

Oeps, foutje idd

[freek]

Wat mij de laatste tijd vaak opvalt - en me best verdrietig maakt - is de houding waarmee in het kerkblad gesproken wordt over het heengaan van gemeenteleden. Zo nu en dan wordt er zonder aarzeling gesproken over de eeuwige bestemming; meestal echter komt het niet verder dan 'Hij wist wat er nodig was om zalig te sterven, maar ook dat dat niet voldoende is', of 'De dingen van Gods Koninkrijk hadden de liefde van zijn/haar hart, maar God is rechter die het beslist'. Tamelijk armoedig als het dus zo vaak bij een misschientje blijft.

Net nadat ik dit typte, las ik dit, van ds. P. Blok:
Herdenken is ook vooruitkijken. Er komt een confrontatie met de dood en daarna? Het blijft even stil. „Ja, er is een zeker hopen.”
Een zeker weten ook? „Er is een verschil tussen een geloofsweten en een verstandsweten. Gelukkig zijn er ogenblikken dat ik weet niet met een misschientje naar de eeuwigheid te gaan.”
Waarom die aarzeling, zelfs bij een predikant? Alsof het toch nog afhangt van iets wat je bij of in jezelf bespeurt??

[-DIA-]

Wat mij de laatste tijd vaak opvalt - en me best verdrietig maakt - is de houding waarmee in het kerkblad gesproken wordt over het heengaan van gemeenteleden. Zo nu en dan wordt er zonder aarzeling gesproken over de eeuwige bestemming; meestal echter komt het niet verder dan 'Hij wist wat er nodig was om zalig te sterven, maar ook dat dat niet voldoende is', of 'De dingen van Gods Koninkrijk hadden de liefde van zijn/haar hart, maar God is rechter die het beslist'. Tamelijk armoedig als het dus zo vaak bij een misschientje blijft.

Net nadat ik dit typte, las ik dit, van ds. P. Blok:
Herdenken is ook vooruitkijken. Er komt een confrontatie met de dood en daarna? Het blijft even stil. „Ja, er is een zeker hopen.”
Een zeker weten ook? „Er is een verschil tussen een geloofsweten en een verstandsweten. Gelukkig zijn er ogenblikken dat ik weet niet met een misschientje naar de eeuwigheid te gaan.”
Waarom die aarzeling, zelfs bij een predikant? Alsof het toch nog afhangt van iets wat je bij of in jezelf bespeurt??

Nee... Maar ik heb er verschillende van het volk gekend die zo teer en voorzichtig waren. Beslist niet onverschillig. Maar het geloof kan op en neer zijn, en dan zeiden ze (waar hoor je dat nog?) vaak meer neer dan op.
Gods volk zijn niet van die hoogvliegers zoals wat zich vandaag de dag als bekeerd voordoet. Ds. Blok weet daar ook alles wel van.
Ik zal in het midden van u doen overblijven, een arm en ellendig volk. dat zal op Mijn Naam hopen... Je kan nog wel eens jaloers worden op een arm kind van God, veel meer als op een 'bevestigd' of 'gearriveerd' christen. Nee, geen pleidooi voor ongeloof, verre daarvan! Maar toch, het moet wel WAAR zijn. We bedriegen ons zo gemakkelijk, en rusten op gronden die bij de dood blijken weg te vallen...

[hmprff]

Wat mij de laatste tijd vaak opvalt - en me best verdrietig maakt - is de houding waarmee in het kerkblad gesproken wordt over het heengaan van gemeenteleden. Zo nu en dan wordt er zonder aarzeling gesproken over de eeuwige bestemming; meestal echter komt het niet verder dan 'Hij wist wat er nodig was om zalig te sterven, maar ook dat dat niet voldoende is', of 'De dingen van Gods Koninkrijk hadden de liefde van zijn/haar hart, maar God is rechter die het beslist'. Tamelijk armoedig als het dus zo vaak bij een misschientje blijft.

Net nadat ik dit typte, las ik dit, van ds. P. Blok:
Herdenken is ook vooruitkijken. Er komt een confrontatie met de dood en daarna? Het blijft even stil. „Ja, er is een zeker hopen.”
Een zeker weten ook? „Er is een verschil tussen een geloofsweten en een verstandsweten. Gelukkig zijn er ogenblikken dat ik weet niet met een misschientje naar de eeuwigheid te gaan.”
Waarom die aarzeling, zelfs bij een predikant? Alsof het toch nog afhangt van iets wat je bij of in jezelf bespeurt??

Nee... Maar ik heb er verschillende van het volk gekend die zo teer en voorzichtig waren. Beslist niet onverschillig. Maar het geloof kan op en neer zijn, en dan zeiden ze (waar hoor je dat nog?) vaak meer neer dan op. Gods volk zijn niet van die hoogvliegers zoals wat zich vandaag de dag als bekeerd voordoet. Ds. Blok weet daar ook alles wel van.
Ik zal in het midden van u doen overblijven, een arm en ellendig volk. dat zal op Mijn Naam hopen... Je kan nog wel eens jaloers worden op een arm kind van God, veel meer als op een 'bevestigd' of 'gearriveerd' christen. Nee, geen pleidooi voor ongeloof, verre daarvan! Maar toch, het moet wel WAAR zijn. We bedriegen ons zo gemakkelijk, en rusten op gronden die bij de dood blijken weg te vallen...

Dat dikgedrukte herken ik. Maar...dan richten we ons toch op ons eigen geloof of op de omstandigheden...in plaats van op Christus. Is dat niet wat er met Petrus gebeurde toen hij over het water liep. Zolang hij keek naar zijn Meester, bleef hij op het water lopen. Maar zodra hij naar de omstandigheden en naar zichzelf keek, zonk hij. Is dat nou niet juist onmetelijk groot, dat Gods liefde constant is. En dat God ons niet liefheeft vanwege ons, maar vanwege Zichzelf!

1 Johannes 4:10 Hierin is de liefde, niet dat wij God liefgehad hebben, maar dat Hij ons lief heeft gehad, en Zijn Zoon gezonden heeft tot een verzoening voor onze zonden.

1 Johannes 4:19 Wij hebben Hem lief, omdat Hij ons eerst liefgehad heeft.

[jvdg]

Onderstaande las ik in het Terdege.
Het is een gedeelte uit een overpeinzing door Ds. M. van Kooten over begrafenissen van de "groten" der aarde.
Hoewel het off-topic is, vond ik het wel op z'n plaats dit gedeelte te plaatsen.

Toen in het begin van de jaren zestig koningin Wilhelmina werd bijgezet in de Nieuwe Kerk in Delft was er veel volk op de been. Er was ook veel te zien aan statie. Een eenvoudige godvrezende vrouw lag op dat moment in het ziekenhuis. Het was in de goede oude tijd dat nog niemand een televisietoestel bij zijn bed had. Toch werd op de dag van de begrafenis op de kamer waar ze met zes mensen lag een televisietoestel neergezet, zodat de zieken de begrafenis zouden kunnen meemaken.
De eenvoudige vrouw wendde haar gezicht niet van de televisie af, al was ze een fervent tegenstander van dit medium. Wel maakte ze een opmerking. Heel veelzeggend: „Als ik straks begraven moet worden, hoeft dat niet met statie. Ik wil desnoods wel met een kruiwagen naar het graf vervoerd worden. Als er dan maar op de zijkanten van die kruiwagen geschreven staat: Deze ellendige riep en de Heere hoorde en Hij verloste hem uit al zijn benauwdheden.”
Dat lijkt uiterst armoedig. Een ezelsbegrafenis zelfs. Bij de wereld niet in tel. Toch is dat ten diepste een begrafenis met statie. Waarop het psalmvers van toepassing is: Straks leidt men haar in statie uit haar woning, in kleding rijk gestikt, tot hare Koning.