Rouwadvertenties

[memento]

Ik denk dat juíst in de periode waarin je een persoon moet missen, dát je juist dan niet van onechte vroomheid kan en mag spreken.
Want juist dan, hebben de mensen die in 'rouwen' God heel hard nodig en bidden ze misschien wel oprechter dan ooit!

Waarom zitten de avondmaalstafels dan niet vol? Als de rouwadvertenties in het RD zouden getuigen van de echte vroomheid die er in de families leeft, dan is er zeer veel echte vroomheid. En nochthans blijven de avondmaalstafels leeg.

Ware vroomheid kan niet zonder bekering. Of, omgekeerd, zonder bekering is er geen ware vroomheid, hoogstens vroom gepraat en vroom gedoe. Waar ik erg bang voor ben is dat we de ernst die mensen soms hebben rondom de dood, verwarren met vroomheid. Maar zolang dit niet tot bekering leidt, dan is het allemaal lucht, leegte, ijdelheid. Hoe ernstig men ook is, en hoe goed men het ook meent. Ik zie een groot gevaar, namelijk dat men genoeg heeft aan de ernst, en de vrome woorden (zoals de Heere zegene deze roepstem aan het hart).

--------

PS> Ik zal niet ontkennen dat er enkelingen zijn, die vanuit de doorleefde noodzaak van bekering, na zelf bekeerd te zijn, zo'n zin in een rouw-advertentie zetten. Daar wil ik niets over zeggen.

lijkt mij een beter idee de gelegenheid te gebruiken om Zijn Naam te loven en prijzen.

Dan moet daar wel reden toe zijn. Want als de overledene niet bekeerd is, en dus (oh, welk een verschrikkelijke werkelijkheid, een werkelijkheid waarbij de ernst van de dood in het niet valt!) valt God alleen te loven omdat Hij Zijn rechtvaardigheid betoond door Zijn hateren te verdoemen en naar de hel te zenden.

En juist die keiharde boodschap, dat wie onbekeerd sterft onherroepelijk naar de hel gaat, weerhoud me er van om vrome zinnetjes als "de roepstem heiligen aan het hart" positief te waarderen. Er wordt een vroom, rechtzinnig sfeertje mee gecreëerd, met als resultaat dat velen een stiekum hoopje hebben dat het allemaal nog wel mee valt. We zijn immers niet zo slecht als de wereld. En als ik zie hoe vaak de vraag gesteld wordt door familieleden (waar zou vader/moeder nu zijn) terwijl men weet dat vader/moeder nooit bekeerd is geworden (althans, dat is nooit getuigt, of openbaar gekomen in de vruchten), en hoe vaak er op sterfbedden gezegd wordt "ik weet het niet, ik hoop maar dat het goedkomt" (of iets van die aard), dan is die vrees voor zo'n onbijbelse houding tov de verschrikkelijke oordeel tov de mens buiten God helaas zeer reëel, ook in onze kringen...

[Lourens]

Ik zie de zin "De Heere heilige deze roepstem aan ons hart" eerder als gebed. Dus 't is juist een gebed van de mensen die niét bekeerd zijn! Want juist voor hén moet deze roepstem geheiligd worden! Want áls de roepstem geheiligd word, is de roepstem inderdaad een roepstem geweest waar gehoor aan is gegeven! Zoals net ook al gezegd werd:

Bereid uw huis want gij zult sterven...

Misschien druk ik mezelf een beetje ongelukkig uit, maar ik hoop dat jullie me begrijpen!

Je zal bedoelen gebed vóór mensen.
Prima, maar dat hoeft niet in iedere advertentie te staan.
Het gaat me niet om de boodschap op zich maar al ik het in iedere advertentie zie staan............ dan komt het mij over al 'overdone'of twel ijdel gebruik.


@ Oude Waarheid
Ook mij treft het overlijden, zeker van jonge mensen. Helemaal al je weet dat ze niet weten van genade en verlossing. Dan treft het dubbel.

[Marnix]

Waarom zitten de avondmaalstafels dan niet vol? Als de rouwadvertenties in het RD zouden getuigen van de echte vroomheid die er in de families leeft, dan is er zeer veel echte vroomheid. En nochthans blijven de avondmaalstafels leeg.

Ware vroomheid kan niet zonder bekering. Of, omgekeerd, zonder bekering is er geen ware vroomheid, hoogstens vroom gepraat en vroom gedoe. Waar ik erg bang voor ben is dat we de ernst die mensen soms hebben rondom de dood, verwarren met vroomheid. Maar zolang dit niet tot bekering leidt, dan is het allemaal lucht, leegte, ijdelheid. Hoe ernstig men ook is, en hoe goed men het ook meent. Ik zie een groot gevaar, namelijk dat men genoeg heeft aan de ernst, en de vrome woorden (zoals de Heere zegene deze roepstem aan het hart).

--------

PS> Ik zal niet ontkennen dat er enkelingen zijn, die vanuit de doorleefde noodzaak van bekering, na zelf bekeerd te zijn, zo'n zin in een rouw-advertentie zetten. Daar wil ik niets over zeggen.

Helemaal mee eens, goed punt. Zoiets boven een rouwadvertentie zetten en je niet bekeren, wegblijven bij het avondmaal etc. schiet niet echt op, die twee moeten hand in hand gaan. Als bekeerden het er boven zetten, prachtig. Als niet bekeerden het doen is het niet verkeerd, maar moeten ze zelf ook aan die roepstem gehoor geven. Anders kan het nog wel een positieve invloed hebben, maar het is toch vreemd als je mensen ergens toe oproept en er zelf geen gehoor aan geeft.

Ik ben het ook wel met Bert eens, als mensen die geloven sterven, kunnen we toch, door alle moeite heen, God prijzen. En dat is wat mensen vaak wel aan het denken zet. Seculiere begrafenissen zijn zo somber, troosteloos, het is afgelopen, over. Dat christenen is ziekte, sterven... God kunnen loven en er zoveel hoop en troost is voor de nabestaanden, dat maakt ongelovige mensen wel eens jaloers. Daar kan denk ik zeker een boodschap van uit gaan en God kan daardoor een verlangen in mensen wekken, juist door de moeilijkste dingen heen.

[Bert Mulder]

lijkt mij een beter idee de gelegenheid te gebruiken om Zijn Naam te loven en prijzen.

Dan moet daar wel reden toe zijn. Want als de overledene niet bekeerd is, en dus (oh, welk een verschrikkelijke werkelijkheid, een werkelijkheid waarbij de ernst van de dood in het niet valt!) valt God alleen te loven omdat Hij Zijn rechtvaardigheid betoond door Zijn hateren te verdoemen en naar de hel te zenden.

En juist die keiharde boodschap, dat wie onbekeerd sterft onherroepelijk naar de hel gaat, weerhoud me er van om vrome zinnetjes als "de roepstem heiligen aan het hart" positief te waarderen. Er wordt een vroom, rechtzinnig sfeertje mee gecreëerd, met als resultaat dat velen een stiekum hoopje hebben dat het allemaal nog wel mee valt. We zijn immers niet zo slecht als de wereld. En als ik zie hoe vaak de vraag gesteld wordt door familieleden (waar zou vader/moeder nu zijn) terwijl men weet dat vader/moeder nooit bekeerd is geworden (althans, dat is nooit getuigt, of openbaar gekomen in de vruchten), en hoe vaak er op sterfbedden gezegd wordt "ik weet het niet, ik hoop maar dat het goedkomt" (of iets van die aard), dan is die vrees voor zo'n onbijbelse houding tov de verschrikkelijke oordeel tov de mens buiten God helaas zeer reëel, ook in onze kringen...

Geachte Memento, er is ALTIJD reden Zijn grote Naam te loven en prijzen. Hij is namelijk recht in AL Zijn weg en werk...

Maar wij WILLEN dat niet toegeven.

[memento]

lijkt mij een beter idee de gelegenheid te gebruiken om Zijn Naam te loven en prijzen.

Dan moet daar wel reden toe zijn. Want als de overledene niet bekeerd is, en dus (oh, welk een verschrikkelijke werkelijkheid, een werkelijkheid waarbij de ernst van de dood in het niet valt!) valt God alleen te loven omdat Hij Zijn rechtvaardigheid betoond door Zijn hateren te verdoemen en naar de hel te zenden.

En juist die keiharde boodschap, dat wie onbekeerd sterft onherroepelijk naar de hel gaat, weerhoud me er van om vrome zinnetjes als "de roepstem heiligen aan het hart" positief te waarderen. Er wordt een vroom, rechtzinnig sfeertje mee gecreëerd, met als resultaat dat velen een stiekum hoopje hebben dat het allemaal nog wel mee valt. We zijn immers niet zo slecht als de wereld. En als ik zie hoe vaak de vraag gesteld wordt door familieleden (waar zou vader/moeder nu zijn) terwijl men weet dat vader/moeder nooit bekeerd is geworden (althans, dat is nooit getuigt, of openbaar gekomen in de vruchten), en hoe vaak er op sterfbedden gezegd wordt "ik weet het niet, ik hoop maar dat het goedkomt" (of iets van die aard), dan is die vrees voor zo'n onbijbelse houding tov de verschrikkelijke oordeel tov de mens buiten God helaas zeer reëel, ook in onze kringen...

Geachte Memento, er is ALTIJD reden Zijn grote Naam te loven en prijzen. Hij is namelijk recht in AL Zijn weg en werk...

God is inderdaad recht in al Zijn weg en werk, en daarom ook lovens- en prijzenswaardig. Maar in het geval van een onbekeerde die overleden is, is Zijn weg en werk dat hij deze veroordeeld naar de hel. Wil je dát op de kaart zetten?

Het grote probleem is, dat er onbekeerde mensen zijn, die zichzelf als christelijk zien. Ware die er niet geweest, dan konden we God bij elk sterfgeval van een christen loven en danken dat Hij weer een kind heeft thuisgehaalt. Maar nu de meeste "christenen"/kerkgangers onbekeerd sterven, mag die loftrompet niet omhoog gestoken worden (want er vált niets te loven, anders dan Gods rechtvaardigheid in het verdoemen), en is er behoefte aan zinnetjes op de rouwkaart in de wensende zin.

"Dat het nog maar geheiligd mag worden aan onze harten" schrijft men dan, een tekst die bij veel mensen die ze nu opschrijven, ook eens zal staan op de kaart die hún dood zal aankondigen, op de de dag dat zij ter helle veroordeeld worden. Op de dag dat tegen hen gezegd zal worden: Gij hebt niet gewild (let op: niet: niet gekund) dat Ik koning over u was, gaat dat heen in de buitenste duisternis, waar wening en knersing van tanden zal zijn.

[Luther]

In lijn met de laatste reactie: Een uitdrukking als 'we gaan hem of haar de laatste eer bewijzen' kan eigenlijk ook niet.
Het graf is tot oneer van de mens.

[Tiberius]

Zo ook de opmerking: de dood hoort bij het leven.

[freek]

In lijn met de laatste reactie: Een uitdrukking als 'we gaan hem of haar de laatste eer bewijzen' kan eigenlijk ook niet.
Het graf is tot oneer van de mens.

Mijn opa zegt (daarnaast) altijd dat Gods volk een geheiligd graf krijgt. Wat vinden jullie van deze uitdrukking?

[memento]

In lijn met de laatste reactie: Een uitdrukking als 'we gaan hem of haar de laatste eer bewijzen' kan eigenlijk ook niet.
Het graf is tot oneer van de mens.

Mijn opa zegt (daarnaast) altijd dat Gods volk een geheiligd graf krijgt. Wat vinden jullie van deze uitdrukking?

Die uitdrukking duidt erop dat Jezus de dood teniet heeft gedaan. Dat Hij de Zijnen is voorgegaan in de dood. Door Zijn verdiensten is het graf voor Gods volk niet meer een straf, maar een verlossing van de oude mens.

[Herman]

In lijn met de laatste reactie: Een uitdrukking als 'we gaan hem of haar de laatste eer bewijzen' kan eigenlijk ook niet.
Het graf is tot oneer van de mens.

Natuurlijk kan je iemand de laatste eer bewijzen. Ik geloof in de lichamelijk opstanding uit de doden. En ik geloof dat ook ten aanzien van diegenen om mij heen die eerder overlijden dan ik. Daarom besteed je zorg aan het begraven van het overleden lichaam van naaste, en respecteer je zijn wens om begraven te worden, om eens weer uit de doden op te staan. Begraven is dus een zorgvuldige en heilige taak, en niet het even van je afschudden van wat ooit een zondig menselijk lichaam was.

[Dimdi]

Helaas gaat het juist in rouwadvertenties vaak heel erg mis.

"Na een periode van afnemende krachten behaagde het de Heere tot Zich te nemen onze geliefde..."
Zijn de krachten van de Heere afgenomen? Nee toch?!

Moegestreden heeft de Heere tot zich genomen...
De Heere moegestreden??

Dankbaar voor alles wat wij van haar mochten ontvangen, is overleden...
Zij is dankbaar overleden?

Idd. Je vraagt je dan weleens af of de begrafenisondernemer de advertentie niet eerst checkt op on-logischheden.
En wanneer we lezen: "tot onze diepe droefheid naam de Heere tot Zich..." begrijp ik prima wat er wordt bedoeld maar zou ik zelf toch kiezen voor een iets andere zinsopbouw. In dat opzicht vond ik de aanhef van de rouwadvertentie van Ds. Hofman heel passend (iets in de trant van): "Diepbedroefd om zijn heengaan maar met innerlijke zielenvreugde omdat de Heere hem tot Zich nam..."

Overigens... het zijn maar bijkomstigheden. We begrijpen in de meeste gevallen gelukkig allemaal wat men bedoelt. Laten we niet voorbijgaan aan de inhoud wanneer we kritisch gaan letten op de zinsopbouw. De essentie van de boodschap is een hele ernstige:
"want de bezoldiging der zonde is de dood`, `Heden ik en morgen gij´, ´Gedenk te sterven´ en in verschillende gevallen ´Het leven is mij Christus, en het sterven gewin´.

[Erasmiaan]

Ware vroomheid kan niet zonder bekering. Of, omgekeerd, zonder bekering is er geen ware vroomheid, hoogstens vroom gepraat en vroom gedoe. Waar ik erg bang voor ben is dat we de ernst die mensen soms hebben rondom de dood, verwarren met vroomheid. Maar zolang dit niet tot bekering leidt, dan is het allemaal lucht, leegte, ijdelheid. Hoe ernstig men ook is, en hoe goed men het ook meent. Ik zie een groot gevaar, namelijk dat men genoeg heeft aan de ernst, en de vrome woorden (zoals de Heere zegene deze roepstem aan het hart).

Memento, ben jij diegene, die de mond vol heeft van "niet oordelen"? Als men zegt de roepstem moet gezegend worden heeft men juist niet genoeg aan die woorden. Jij kan dat wel veronderstellen maar daartoe is geen enkele grond! En het geeft absoluut geen pas wat je doet. Je gaat als een olifant door een porseleinkast. Ik deel geheel het gevoelen van Edele Strijdster!

In lijn met de laatste reactie: Een uitdrukking als 'we gaan hem of haar de laatste eer bewijzen' kan eigenlijk ook niet.
Het graf is tot oneer van de mens.

Het graf is tot oneer, zeker. Maar de persoon kan toch de laatste eer bewezen worden? De begrafenis? Ik wil je in dat verband wijzen op het feit welk een gruwel het is niet begraven te worden. Denk maar aan de geschiedenis van het sterven van de arme Lazarus en koning Achab en Izebel. En denk er ook aan wat voor een moeite Amerikanen in oorlogstijd zich getroosten om een dood lichaam uit de strijd te krijgen, zodat het een eervolle begrafenis ontvangt. Nee, het graf strekt niet tot eer, zeker niet, maar de begrafenis is wel de laatste eer die men iemand kan bewijzen.

[Marnix]

Klopt. En dat is bijvoorbeeld een reden dat mensen niet alleen maar soberheid op een begrafenis hebben, dat er regelmatig bloemen bij een begrafenis zijn enzo. Het is de laatste eer die je iemand kan bewijzen.

[Erasmiaan]

Klopt. En dat is bijvoorbeeld een reden dat mensen niet alleen maar soberheid op een begrafenis hebben, dat er regelmatig bloemen bij een begrafenis zijn enzo. Het is de laatste eer die je iemand kan bewijzen.

Ja maar dat is mijns inziens toch niet gepast. Maar dat moet ieder voor zichzelf weten.

[artistiek]

Klopt. En dat is bijvoorbeeld een reden dat mensen niet alleen maar soberheid op een begrafenis hebben, dat er regelmatig bloemen bij een begrafenis zijn enzo. Het is de laatste eer die je iemand kan bewijzen.

Ja maar dat is mijns inziens toch niet gepast. Maar dat moet ieder voor zichzelf weten.

Ik vraag me ook sterk af of het toch niet voortvloeit uit de gedachte om zo de ernst van dood te 'verbloemen' oftewel te verzachten.