Kinderdoop, 100% naar de Heilige Schrift!

[Susan]

Dat is wel een zeer eenzijdige benadering. Bij punt 3 ligt het initiatief bij de predikers zelf, niet primair bij de dopeling. En het initiatief bij het dopen van een ‘huis’ wordt in de Bijbel niet nader uitgewerkt. Verder moet je onderscheid maken tussen het dopen van bekeerlingen en het dopen van degenen die uit christelijke ouders geboren zijn. Nergens beschrijft het NT die laatste situatie buiten de huisteksten. Los hiervan zijn er ook heel andere vragen die in dit kader van belang zijn en die je buiten beschouwing laat.

Dat predikers oproepen of zelfs bevelen tot de doop (punt 3) staat vast, maar dat is iets anders dan het nemen van het doopbesluit zelf. In de Schrift ligt dat besluit consequent bij degene die hoort en gelooft:
“Die dan zijn woord aannamen, werden gedoopt” (Hand. 2:41);
“Wat verhindert míj gedoopt te worden?” (Hand. 8:36).
De prediker roept op, maar neemt het besluit tot de doop nergens namens de ander.

Daarom nog een vraag, nu tekst met tekst vergeleken:
In Handelingen 2:41 ligt het initiatief bij degenen die het Woord aannemen.
In Handelingen 8:36 ligt het initiatief bij de dopeling die zelf om de doop vraagt.

Welke Nieuwtestamentische tekst leg jij hiernaast waarin het besluit tot de doop expliciet bij de prediker ligt?

Het onderscheid tussen bekeerlingen en mensen die uit christelijke ouders geboren zijn, wordt in het Nieuwe Testament zelf niet als aparte doopcategorie uitgewerkt. Dat er daarnaast andere vragen van belang zijn, kan zo zijn, maar die veranderen niets aan het antwoord op deze ene, afgebakende vraag zoals de Schrift die zelf beantwoordt.

[Valcke]

Je hanteert een doelredenering door de Schriftgegevens over de doop te versmallen tot 1 of 2 teksten. Juist bij de bestudering van jouw vraag viel mij op dat de geschiedenissen steeds andere aspecten laten zien. Ananas die bij Paulus aandringt op zijn doop, de apostel Petrus die beveelt dat Cornelius en allen die bij hem zijn gedoopt worden. De kamerling die uitdrukkelijk zelf om zijn doop vraagt, en de meeste gevallen waar eenvoudig staat dat zij gedoopt werden, of zij en hun huis gedoopt werden. Dat valt niet te reduceren tot één uniform stramien onafhankelijk van wel of niet uit christelijke ouders geboren zijn. Dan buig je echt de Schrift naar een vooropgezet doel. Je moet de gehele Schrift in dit kader laten spreken, niet slechts één of twee teksten die je vooropgezette mening bevestigen.

[KDD]

Wie neemt in het Nieuwe Testament eigenlijk het besluit om gedoopt te worden: de dopeling zelf, of iemand anders namens hem?
Graag met concrete tekst en context uit de Heilige Schrift.

Het concept van representatie speelt een zeer belangrijke rol in de Schrift. De kinderdoop sluit daarbij aan.

[Michaels]

Je hanteert een doelredenering door de Schriftgegevens over de doop te versmallen tot 1 of 2 teksten. Juist bij de bestudering van jouw vraag viel mij op dat de geschiedenissen steeds andere aspecten laten zien. Ananas die bij Paulus aandringt op zijn doop, de apostel Petrus die beveelt dat Cornelius en allen die bij hem zijn gedoopt worden. De kamerling die uitdrukkelijk zelf om zijn doop vraagt, en de meeste gevallen waar eenvoudig staat dat zij gedoopt werden, of zij en hun huis gedoopt werden. Dat valt niet te reduceren tot één uniform stramien onafhankelijk van wel of niet uit christelijke ouders geboren zijn. Dan buig je echt de Schrift naar een vooropgezet doel. Je moet de gehele Schrift in dit kader laten spreken, niet slechts één of twee teksten die je vooropgezette mening bevestigen.

In het Nieuwe Testament zie je voornamelijk dat mensen eerst zelf tot geloof komen en daarna worden gedoopt. Er is geen enkel expliciet voorbeeld waarin een jong kind zelf om de doop vraagt.

De gebruikelijke volgorde is: prediking (horen) <> geloof <> doop. Dat blijkt onder meer uit: Handelingen 2:38–41: “Bekeert u en laat ieder van u gedoopt worden …” en: “Zij die zijn woord aannamen, lieten zich dopen.”
Handelingen 8:36–38: De Ethiopische kamerling vraagt zélf om gedoopt te worden.
Handelingen 16:31–33: De cipier van Filippi komt tot geloof en wordt vervolgens gedoopt.

In al deze gevallen gaat het om bewuste geloofskeuzes: volwassenen, of in elk geval mensen die zelf kunnen antwoorden. In het Nieuwe Testament vraagt de doopkandidaat zelf om de doop. De kinderdoop is daarom ten minste niet op het Nieuwe Testament gegrond.

Er zijn ook teksten over de doop van een heel huis of gezin, zoals bij Lydia (Handelingen 16:15). Het Nieuwe Testament vermeldt daarbij echter niet expliciet of er kinderen bij waren, en al helemaal niet dat eventuele kinderen zelf om de doop vroegen.

Susan’s conclusie is dus correct: in het Nieuwe Testament wordt de doop meestal verbonden aan persoonlijk geloof en belijdenis. En inderdaad: nergens staat dat een dopeling zelf om de doop vraagt wanneer het om een kind zou gaan.

De kinderdoop wordt pas later door de Kerk theologisch onderbouwd, onder andere vanuit de verbondsgedachte, maar niet rechtstreeks op basis van een duidelijk Nieuwtestamentisch voorbeeld.

Wat betreft de doop van de Romeinse hoofdman Cornelius zijn de relevante details in het Nieuwe Testament helder: de gebeurtenis vindt plaats in Caesarea, en nadat de Heilige Geest is neergedaald op Cornelius en zijn huisgenoten terwijl Petrus spreekt, geeft Petrus opdracht hen te dopen. In Handelingen 11:1–18 legt Petrus hierover later verantwoording af in Jeruzalem, juist omdat Cornelius de eerste niet-Jood was die werd gedoopt.

En dan over doelredenering en het versmallen van de Schrift gesproken: ik vind je hierin hypocriet.
Toen wij het hadden over overdopen in Handelingen 19, waar de mannen in Efeze al gedoopt waren maar toch opnieuw werden gedoopt, stelde jij dat er een Griekse tekstvertaling nodig was om aan te tonen dat dit niet zo was. Ik antwoordde dat je dan consequent moet zijn en ook de drie-eenheid zou moeten verwerpen, aangezien die eveneens niet expliciet in de Griekse tekst voorkomt. Op die tegenwerping bleef het antwoord uit.

[Valcke]

En dan over doelredenering en het versmallen van de Schrift gesproken: ik vind je hierin hypocriet.
Toen wij het hadden over overdopen in Handelingen 19, waar de mannen in Efeze al gedoopt waren maar toch opnieuw werden gedoopt, stelde jij dat er een Griekse tekstvertaling nodig was om aan te tonen dat dit niet zo was. Ik antwoordde dat je dan consequent moet zijn en ook de drie-eenheid zou moeten verwerpen, aangezien die eveneens niet expliciet in de Griekse tekst voorkomt. Op die tegenwerping bleef het antwoord uit.

Ik zal niet ingaan op de hele post, omdat nagenoeg alles al eerder besproken is. Je kunt dingen wel blijven roepen, maar die worden daarmee niet geloofwaardiger.

Alleen dan dit laatste stukje: Het is niet zo vreemd om in de grondtekst te kijken wat er echt staat. Dat lijkt mij een heel goede bezigheid. Als je dit had kunnen weerleggen, had je dit graag gedaan. Niet erg hoor, we hoeven niet allemaal de grondtekst te kunnen lezen!

Het is echter wel heel triest om dan een beroep op de grondtekst belachelijk te willen maken met een volstrekt ander geval, namelijk 1 Johannes 5:7 en de leer van de Drie-eenheid. Ik zie het zo: Je kon mijn argumenten over Handelingen 19 niet weerleggen. Vervolgens ga je om je heen slaan met iets wat er niets mee te maken heeft. En inderdaad: dat vind ik geen antwoord waardig. Ik begrijp ook werkelijk niet dat je hier nog op terugkomt, alsof je in je recht zou staan. Als je het echt wilt hebben over 1 Johannes 5:7 of de leer van de Drie-eenheid: doe dat dan in een ander topic.