Gelezen (geloofsopbouwend)

[Vrouwke]

Dank! De rest van het artikel is ook de moeite waard om even rustig te lezen:
https://drpdevries.com/2025/12/18/waaro ... -hun-doop/

[Hoopvol]

O, zie op Jezus! En wees in de genade gelijk Jezus. Wel, Christus is geweest vol genade, gelijk een vat dat opgevuld is tot boven toe: Gij zijt veel schoner dan de mensenkinderen, genade is uitgestort in Uw lippen (Ps. 45: 3). Christus is geweest gelijk als de genade sprekende (Luk. 4:22), genade zuchtende, wenende, stervende (Hebr. 2:9). Genade wederom levende en afdruppende, of liever: nedergietende stromen van genade op Zijn levende lidmaten (Ef. 4:11). Christus is die grote appelboom, afwerpende appelen des levens (Hoogl. 2:3); en al hetgeen van deze boom afvalt, als appelen, bladeren, schaduw, reuk, bloesem, zijn maar kruimkens der genade, afkomende van Hem Die de volheid is van alles, en alles vervult. Christus is de Roos van Saron (Hoogl. 2:1); en elk blad van deze roos is een hemel, en elk wit en rood daaraan is genade en heerlijkheid, elke daad van uitademing van haar reuk van eeuwigheid tot eeuwigheid is een onbesmettelijke en onvervalste genade. Wel dan, mijn ziel! Wilt gij Christus gelijkvormig zijn, wees Hem hierin gelijkvormig. Wees heilig gelijk Hij heilig is; uit die volheid van de genade, die in Hem is, neemt gij genade voor genade (Joh. 1:16).

Isaac Ambrosius

[Iemand]

God, voortijds op meerdere keren en op meerdere manieren gesproken hebbende tot de vaderen door de profeten, heeft tot ons gesproken in deze laatste dagen door Zijn Zoon, Hebr. 1:1.

Het woord dat wij vertalen met 'op meerdere keren' betekent eigenlijk 'in meerdere delen'. De Apostel wil ons tonen dat God zich stap voor stap en door diverse trappen heeft meegedeeld, en dat Hij Zijn openbaring heeft laten toenemen van tijd tot tijd. En dat ziet u in Adam, Noach, Abraham, Mozes, David en de andere profeten. Aan Adam zegt God niets anders dan in het algemeen en raadselachtig dat het zaad van de vrouw de kop van de slang zou verbrijzelen, Gen. 3:15. Daarna toont Hij Zijn welwillendheid aan Noach in het tijdelijke, wat slechts een kleine schaduw was van de toekomende genade, zoals de heilige Petrus ons onderwijst als hij zegt dat de ark, waarin Noach behouden werd, beantwoordt wordt door het beeld van de doop, die ons behoudt, 1 Petr. 3:20, 21. Na de zondvloed heeft God tot Abraham gesproken, en terwijl Hij voorheen slechts in het algemeen gezegd had dat het zaad van de vrouw de kop van de slang zou verbrijzelen, openbaart Hij hem dat dit zaad uit hem geboren zou worden, Gen. 26:4. Dit was zo’n grote toename van openbaring dat Jezus Christus zegt dat Abraham Zijn dag gezien had, en dat hij zich daarin had verheugd, Joh. 8:56. Veel eeuwen daarna openbaarde God aan David dat deze Messias uit zijn huis zou komen, Psalm 132, en beeldde de grootheid van Zijn regering en heerlijkheid af door die van Salomo, Psalm 72. Om kort te zijn, daarna zijn de profeten van tijd tot tijd gekomen, die elk iets toegevoegd hebben aan de openbaring. Zo ziet u Micha de geboorteplaats van Christus markeren, namelijk Bethlehem, Mich. 5:1. Jesaja beschrijft Zijn dood en lijden, met de vruchten daarvan, Jes. 53. Daniël markeert de precieze tijd daarvan, Dan. 9:25, en Maleachi maakt melding van Zijn voorloper, namelijk Johannes de doper, Mal. 3:1.

Het andere wat de Apostel zegt over de openbaring die aan de vaderen gedaan is, is dat zij op veel manieren plaatsvond, namelijk soms onduidelijk en duister: nu eens door de ene afbeelding, dan weer door een andere. Soms heeft Hij van aangezicht tot aangezicht gesproken, soms in een visioen, soms in een droom, soms in een bepaalde inspiratie; nu eens door Engelen, dan weer door mensen.

Nu, deze verscheidenheid aan delen en manieren van openbaring wordt door de Apostel zeer gepast voorgesteld om zijn doel te bereiken. Want datgene waar God steeds iets aan toevoegde moest tenslotte haar volmaaktheid bereiken en eindigen. Aangezien God dan van de tijd tot tijd de openbaring door de profeten liet toenemen, toont de Apostel daardoor dat er iemand moest komen die groter zou zijn dan de profeten, door wie God de openbaring zou beëindigen en voleindigen. Zo toonden ook de verschillende vormen en manieren waarop God sprak dat er niets vast en stabiel was in de openbaring door de profeten, en bijgevolg dat er een manier van openbaring moest komen die zo volmaakt zou zijn dat zij geen verandering meer zou ondergaan: zo is de openbaring die door de Zoon geschied is. De variaties uit het verleden waren argumenten van onvolmaaktheid, om de mensen te leiden tot de vaste en volmaakte manier waarop God zich aan de mensen geopenbaard heeft in Jezus Christus.

[Hoopvol]

De achtste en laatste opmerking is, dat allen die komen een zeer goed en hartelijk welkom mogen verwachten. Zij behoeven niet te vreezen, dat hun niet opgediend zal worden, aangezien zij niet ongeroepen zijn gekomen. De Heere zal niet van uit de hoogte neerzien op hen die komen. O nee, Hij wacht om hen te verwelkomen, Hij komt hen als het ware halfweg tegemoet, zoals wij in de gelijkenis van de verloren zoon zien. (Lukas 15) Zijn Vader wacht niet tot Zijn zoon bij Hem komt, maar Hem van verre ziende komen, loopt Hij hem tegemoet, Hij omhelst hem teer, valt hem om zijn hals en kust hem. En al wil het arme weggelopen kind zeggen: ik ben niet meer waard Uw zoon genoemd te worden, de Vader valt hem in de rede en duldt niet, dat hij alles zal uitspreken, wat hij voorgenomen had te zeggen. Ja, wanneer hij, die zo liederlijk in uitspatting had geleefd en alles had doorgebracht, de droevige en schandelijke geschiedenis van zijn gemeen wangedrag en zijn grote onwaardigheid zou gaan vertellen, houdt de Vader hem als het ware tegen, en zegt: zoon, zwijg daarover. Ik weet wel, dat het u tot smart is. Haast u en doe het beste kleed, de ring en de schoenen aan, voor welke al gezorgd is voor u.

J. Durham

[Iemand]

Het is nu aan ons, geliefde broeders, om deze kostbare schat te omhelzen, die deze hemelse geest ons getoond heeft; om de Zaligmaker te omhelzen, van wie hij getuigenis geeft; om alles achter te laten en naar de plaats te rennen waar Hij is, en onszelf geen rust te geven als wij Hem niet hebben gevonden. Want als deze arme herders, zodra zij het woord van de Engel gehoord hadden, hun hutten en hun kudden verlieten, en zonder de dag af te wachten, in duistere nacht, met grote haast naar Bethlehem renden om daar het Kind te aanbidden, liggend in een kribbe, en als wij zelf menen, nadat zij het licht gezien hadden, en de stem uit de hemel gehoord hadden, dat zij deze plichten dan niet konden nalaten zonder een extreme stompzinnigheid of boosaardigheid: denk dan, zo smeek ik u, hoe onze misdaad zal zijn, en naar verhouding onze straf, als wij jegens deze Zaligmaker, deze Heere, deze Christus geen vroomheid tonen die op zijn minst gelijk is aan die van hen.

De Engel had tot hen gesproken, het is waar, maar de Christus had nog niet zelf gesproken. Zijn gewijde mond had de geheimen van de hemel en de aarde nog niet geopenbaard. Hij had nog geen wonderen gedaan die nog nooit iemand gezien had. Hij was nog niet opgestaan uit de doden. Hij had de troon van de Vader nog niet beklommen. Hij had de Apostelen nog niet gedoopt met dit water en dit wonderlijke vuur, wat Hij van de hemel op hen liet regenen. Hij had nog niet, met de tong en de hand van een tentenmaker en van 10 of 12 vissers, de hel beschaamd gemaakt en de wereld onderworpen. Nee, Hij had nog niets van dat alles gedaan. Hij was slechts geboren uit een vrouw, die getrouwd was met een timmerman. Hij werd gelegd in een kribbe, in armoedige doeken, op het stro van dieren.

De Engel verklaart het zo aan de herders, en toch verontrust niets van dat alles hun geloof. Zij zeggen niet: welke Zaligmaker en welke Heere is dit, die in Zijn regering komt met deze beklagenswaardige uitrusting? Hoe zal Hij ons beschermen voor slavernij en ellende, Hij, die wij zien in uiterste armoede en zwakheid? Zij denken niet dat het hemelse visioen een illusie was. Zij zeggen niet in zichzelf: misschien heeft een engel van de duisternis zich veranderd in een engel van het licht. Zij zeggen en denken niets van dit alles, maar zij ontvangen Gods getuigenis met respect, en zij geloven wat hen van Godswege verkondigd is. Hoe zullen wij dan te verontschuldigen zijn, als wij Hem verwerpen? Wij, die naast dit visioen van de Engel, zoveel andere argumenten van Zijn waarheid hebben? Wij, die dit Goddelijk Kind zo volledig alle bewijzen van Zijn Godheid zien geven bij het verlaten van Zijn kribbe en Zijn grot in Bethlehem?

…Ontvangen wij Hem dan als onze Zaligmaker, als de Christus Gods, en als de Heere van de wereld, zoals Hij ook inderdaad is. Spoeden wij ons met deze herders, laten wij de zorg voor de dieren achter, die het hart van vleselijke mensen vervult. Aanbidden wij het hemelse Kind, wat ons gegeven is… En laten wij ons niet ergeren, mijn broeders, als wij daar de hogepriesters niet vinden, de priesters en de zogenaamde wijzen van Israël; de groten van de wereld en de wonderen van de aarde. Als wij daar niets zien dan een paar herders, gebogen aan de voeten van het Kind. Dat is Zijn natuurlijke staat. Hij haat de trots en de pracht. Het behaagt Hem onder de kleinen te zijn en Hij deelt zich gewillig aan hen mee. Hij is zo geboren, Hij wil zo leven…

Laten wij ook klein worden, ontdoen wij ons van de ijdelheid van de wereld. Zo zullen wij in Bethlehem ingaan, in deze gelukzalige stal van de Zaligmaker van het universum, waar wij, onder deze trieste schijn van armoede en ellende, de grote vreugde van Gods volk zullen zien. Wij zullen de heerlijkheden van de hemel smaken, en zullen de eerstelingen en de beginselen daarvan hebben, om één dag de eeuwige zaligheid te bezitten, die de geboorte en de dood van Gods Zoon ons heeft verkregen.

[KDD]

Fatalisme leidt tot scepsis en wanhoop, terwijl predestinatie de glorie van God en Zijn koninkrijk in al hun pracht en praal onthult en een zekerheid biedt die door niets aan het wankelen kan worden gebracht.
Predestinatie verschilt daarom van fatalisme evenveel als de handelingen van een mens verschillen van die van een machine, of evenveel als de onfeilbare liefde van de hemelse Vader verschilt van de zwaartekracht. Het onthult ons de glorieuze waarheid dat onze levens en onze gevoelige harten niet in de ijzeren raderen van een immens en meedogenloos lot worden gehouden, noch in het wervelende weefgetouw van een waanzinnig toeval, maar in de almachtige handen van een oneindig goede en wijze God.