Gereformeerde Gemeenten

[GG links]

Daar geloof ik helemaal niets van. De prediking is geen a la carte menu.

In Doetinchem had het niet met de leer te maken. Het mantra "de kerkenraad en gemeente wilden een lichtere prediking horen met zo min mogelijke ellende kennis van de mens" wordt (helaas) ook weer door ds. Brugge gebezigd als 'excuus voor de spanningen' en helaas ook door een aantal uit de (voormalige) kerkenraad. Maar dat is niet waar het werkelijk om gaat.
In Geldermalsen rommelde het inderdaad al wat voordat ds. Brugge kwam, dat klopt. Echter, en dat is de gemeente ook medegedeeld, is ds. Brugge ook onderdeel van het probleem geworden is.

Bid voor deze gemeente mensen!

Check eerst even je feiten voor je gaat mekkeren. In de gemeente is gedeeld dat het probleem buiten de ds. Om was.

Mag wel iets vriendelijker hoor, maar het zijn de feiten. Dat het 'buiten de ds. om was' is nooit gezegd. In een van de kanselboodschappen is aangegeven dat hij niet de 'oorzaak' was. Op een gemeenteavond georganiseerd door de classis is aangegeven dat daarmee is bedoeld dat de spanningen al voor zijn komst ontstaan waren, maar dat ds. ook onderdeel van het probleem is geworden.

Sommige mensen zijn gewoon niet aardg en zijn zeer ongenuancerd. Echte Johnnies zullen we maar zeggen

[Evangelist]

En waarom zouden ze met één mond moeten spreken? Het is toch geen eenheidsworst?

Naar buiten toe ben je een eenheid; binnen mag het uiteraard verschillend liggen. Vervolgens kom je samen tot een besluit, dat iedereen naar buiten toe ook verdedigt. (Tenzij de kerkenraad besluit dat iedereen z’n eigen positie naar buiten toe mag communiceren. Maar dat is in de meeste gevallen niet handig.)

Dat zou ik niet doen; daarmee maak je mensen monddood. Het is m.i. geen enkel probleem als de kerkenraad een niet-unaniem besluit ook als zodanig communiceert. Dat voorkomt als 1 of 2 broeders vervangen worden, dan in één keer het kerkenraadsbeleid omklapt.

Nee, dat ben ik beslist niet met je eens als het gaat om majeure kwesties. In dat geval zal een kerkenraad vooral de aanjager van polarisatie in de gemeente zijn. Je maakt mensen in het geheel niet monddood; ze mogen intern alles naar voren brengen, maar er wordt op basis van allerlei argumenten een besluit genomen. Beter overigens nog, als je binnen de kerkenraad merkt dat iets geen unaniem draagvlak heeft, nog geen beslissing te nemen en door te spreken. Maar soms ontkom je er niet aan. Het naar buiten brengen van verdeeldheid wakkert de gedachte aan dat de kerk een democratie is. Nu is dat denken toch al heel stevig aanwezig in de kerk, maar extra olie op dat democratische vuur lijkt me onverstandig. Want de kerk is een heleboel, maar zeker geen democratie.
Overigens de oplossing van @Zeeuw kan in bepaalde gevallen ook prima zijn, maar niet altijd.
(Ook wel eens een ambtsdrager gesproken die aangaf ‘ik ben het er niet mee eens, maar dit is wat de meerderheid heeft besloten, dus leg ik me er bij neer’. Wat mij betreft keurig.)

[Tiberius]

En waarom zouden ze met één mond moeten spreken? Het is toch geen eenheidsworst?

Naar buiten toe ben je een eenheid; binnen mag het uiteraard verschillend liggen. Vervolgens kom je samen tot een besluit, dat iedereen naar buiten toe ook verdedigt. (Tenzij de kerkenraad besluit dat iedereen z’n eigen positie naar buiten toe mag communiceren. Maar dat is in de meeste gevallen niet handig.)

Dat zou ik niet doen; daarmee maak je mensen monddood. Het is m.i. geen enkel probleem als de kerkenraad een niet-unaniem besluit ook als zodanig communiceert. Dat voorkomt als 1 of 2 broeders vervangen worden, dan in één keer het kerkenraadsbeleid omklapt.

Nee, dat ben ik beslist niet met je eens als het gaat om majeure kwesties. In dat geval zal een kerkenraad vooral de aanjager van polarisatie in de gemeente zijn. Je maakt mensen in het geheel niet monddood; ze mogen intern alles naar voren brengen, maar er wordt op basis van allerlei argumenten een besluit genomen. Beter overigens nog, als je binnen de kerkenraad merkt dat iets geen unaniem draagvlak heeft, nog geen beslissing te nemen en door te spreken. Maar soms ontkom je er niet aan. Het naar buiten brengen van verdeeldheid wakkert de gedachte aan dat de kerk een democratie is. Nu is dat denken toch al heel stevig aanwezig in de kerk, maar extra olie op dat democratische vuur lijkt me onverstandig. Want de kerk is een heleboel, maar zeker geen democratie.
Overigens de oplossing van @Zeeuw kan in bepaalde gevallen ook prima zijn, maar niet altijd.
(Ook wel eens een ambtsdrager gesproken die aangaf ‘ik ben het er niet mee eens, maar dit is wat de meerderheid heeft besloten, dus leg ik me er bij neer’. Wat mij betreft keurig.)

Ik ben zelf niet zo’n fan van de doofpot. Het lijkt me ook nog onbijbels. In de eerste plaats tegen het 9e gebod. Maar je leest ook het voorbeeld van Petrus die door Paulus vermaand wordt, waar iedereen weet van krijgt. Of het geschil tussen Barnabas en Paulus.
Bovendien ga je dan over het geweten van iemand heersen.
Kortom: niet doen.

[Herman]

Doorgaans zijn gemeenteleden ook op de hoogte van je ligging. Dus als er besluiten genomen worden die daar gerelateerd aan zijn, dan is het veel te veel gevraagd om je mond te houden. Het komt er dan ook op neer dat je zegt, ik zou liever een ander besluit nemen, maar de meerderheid ziet het zo.
En in sommige gevallen is het ook gewoon handig om je standpunt onder woorden te brengen. Zo ben ik tegenstander van het regelmatig voorliggende besluit om kerkdiensten op feestdagen in te wisselen voor een andere kerkelijke activiteit. Uitkomen voor je mening is dan omgekeerd evenredig met de verwachting die mensen van je hebben.

[Evangelist]

Ik ben zelf niet zo’n fan van de doofpot. Het lijkt me ook nog onbijbels. In de eerste plaats tegen het 9e gebod. Maar je leest ook het voorbeeld van Petrus die door Paulus vermaand wordt, waar iedereen weet van krijgt. Of het geschil tussen Barnabas en Paulus.
Bovendien ga je dan over het geweten van iemand heersen. Kortom: niet doen.

Nu maak je het wel gelijk heel bont met het woord 'doofpot' en het noemen van het 9e gebod. Beide woorden lijken me totaal niet aan de orde. Of vind je dat een kabinet dat met één mond spreekt ook permanent het 9e gebod overtreedt?
Het lijkt me een behoorlijk normale gang van zaken dat wanneer je collegiaal leiding geeft, je er intern over discussieert en in gezamenlijkheid een beslissing neemt. Vervolgens treed je als geheel met één besluit naar buiten.
Als dat besluit het karakter zou hebben van iets waarover een bestraffing moet klinken, dan zijn er allerlei routes om dat voor te leggen aan een meerdere vergadering. En wanneer het een gewetenskwestie betreft, dan rest de betreffende ambtsdrager niets anders dan - na het nog een keer aan de orde gesteld te hebben - zijn ambt neer te leggen. In alle gevallen lijkt het mij geen goede route om als ambtsdrager uitgebreid met leden te gaan communiceren dat de kerkenraad wel een besluit heeft genomen, maar dat je dat besluit totaal niet steunt. Dat lijkt me haast eerder in de richting van het 9e gebod bewegen dat wat je zelf noemt.

[Evangelist]

Doorgaans zijn gemeenteleden ook op de hoogte van je ligging. Dus als er besluiten genomen worden die daar gerelateerd aan zijn, dan is het veel te veel gevraagd om je mond te houden. Het komt er dan ook op neer dat je zegt, ik zou liever een ander besluit nemen, maar de meerderheid ziet het zo.
En in sommige gevallen is het ook gewoon handig om je standpunt onder woorden te brengen. Zo ben ik tegenstander van het regelmatig voorliggende besluit om kerkdiensten op feestdagen in te wisselen voor een andere kerkelijke activiteit. Uitkomen voor je mening is dan omgekeerd evenredig met de verwachting die mensen van je hebben.

Als er ruimte is om zonder gevaar van polarisatie binnen de gemeente je persoonlijke visie naar voren te brengen, dan kan dat. Maar dat kan mijns inziens zeker niet bij alle dossiers. Bovendien merk ik dat jullie uitgaan van de werkelijkheid dat er flanken of zelfs kampen binnen een kerkenraad zijn. Dat lijkt me sowieso ongewenst.

[Herman]

Doorgaans zijn gemeenteleden ook op de hoogte van je ligging. Dus als er besluiten genomen worden die daar gerelateerd aan zijn, dan is het veel te veel gevraagd om je mond te houden. Het komt er dan ook op neer dat je zegt, ik zou liever een ander besluit nemen, maar de meerderheid ziet het zo.
En in sommige gevallen is het ook gewoon handig om je standpunt onder woorden te brengen. Zo ben ik tegenstander van het regelmatig voorliggende besluit om kerkdiensten op feestdagen in te wisselen voor een andere kerkelijke activiteit. Uitkomen voor je mening is dan omgekeerd evenredig met de verwachting die mensen van je hebben.

Als er ruimte is om zonder gevaar van polarisatie binnen de gemeente je persoonlijke visie naar voren te brengen, dan kan dat. Maar dat kan mijns inziens zeker niet bij alle dossiers. Bovendien merk ik dat jullie uitgaan van de werkelijkheid dat er flanken of zelfs kampen binnen een kerkenraad zijn. Dat lijkt me sowieso ongewenst.

De eerste kanttekening neem ik over. Over een aantal zaken praat je niet, zoals over personen. En ook zaken waar geheimhouding op rust, of zaken die niet leiden tot concrete beleidsverandering
Het is inderdaad ongewenst dat er flanken zijn. Maar je kunt er wel achter komen dat je bij allerlei identitaire vraagstukken alleen staat, en dan ben je dus ongewild 'een flank'.

[DDD]

Ik ben zelf niet zo’n fan van de doofpot. Het lijkt me ook nog onbijbels. In de eerste plaats tegen het 9e gebod. Maar je leest ook het voorbeeld van Petrus die door Paulus vermaand wordt, waar iedereen weet van krijgt. Of het geschil tussen Barnabas en Paulus.
Bovendien ga je dan over het geweten van iemand heersen. Kortom: niet doen.

Nu maak je het wel gelijk heel bont met het woord 'doofpot' en het noemen van het 9e gebod. Beide woorden lijken me totaal niet aan de orde. Of vind je dat een kabinet dat met één mond spreekt ook permanent het 9e gebod overtreedt?
Het lijkt me een behoorlijk normale gang van zaken dat wanneer je collegiaal leiding geeft, je er intern over discussieert en in gezamenlijkheid een beslissing neemt. Vervolgens treed je als geheel met één besluit naar buiten.
Als dat besluit het karakter zou hebben van iets waarover een bestraffing moet klinken, dan zijn er allerlei routes om dat voor te leggen aan een meerdere vergadering. En wanneer het een gewetenskwestie betreft, dan rest de betreffende ambtsdrager niets anders dan - na het nog een keer aan de orde gesteld te hebben - zijn ambt neer te leggen. In alle gevallen lijkt het mij geen goede route om als ambtsdrager uitgebreid met leden te gaan communiceren dat de kerkenraad wel een besluit heeft genomen, maar dat je dat besluit totaal niet steunt. Dat lijkt me haast eerder in de richting van het 9e gebod bewegen dat wat je zelf noemt.

Ik ben het daar helemaal niet mee eens. In iedere vorm van bestuur is het juist goed om tegenkrachten te stimuleren. En persoonlijke integriteit te bevorderen. Ik ben het overigens ook niet eens met je inschatting dat een kerkraad niet democratisch zou moeten besluiten.

[DDD]

Doorgaans zijn gemeenteleden ook op de hoogte van je ligging. Dus als er besluiten genomen worden die daar gerelateerd aan zijn, dan is het veel te veel gevraagd om je mond te houden. Het komt er dan ook op neer dat je zegt, ik zou liever een ander besluit nemen, maar de meerderheid ziet het zo.
En in sommige gevallen is het ook gewoon handig om je standpunt onder woorden te brengen. Zo ben ik tegenstander van het regelmatig voorliggende besluit om kerkdiensten op feestdagen in te wisselen voor een andere kerkelijke activiteit. Uitkomen voor je mening is dan omgekeerd evenredig met de verwachting die mensen van je hebben.

Als er ruimte is om zonder gevaar van polarisatie binnen de gemeente je persoonlijke visie naar voren te brengen, dan kan dat. Maar dat kan mijns inziens zeker niet bij alle dossiers. Bovendien merk ik dat jullie uitgaan van de werkelijkheid dat er flanken of zelfs kampen binnen een kerkenraad zijn. Dat lijkt me sowieso ongewenst.

Nee,als een kerkenraad de gehele gemeente vertegenwoordigt, dan is dat juist vereist.

[MGG]

En waarom zouden ze met één mond moeten spreken? Het is toch geen eenheidsworst?

Naar buiten toe ben je een eenheid; binnen mag het uiteraard verschillend liggen. Vervolgens kom je samen tot een besluit, dat iedereen naar buiten toe ook verdedigt. (Tenzij de kerkenraad besluit dat iedereen z’n eigen positie naar buiten toe mag communiceren. Maar dat is in de meeste gevallen niet handig.)

Dat zou ik niet doen; daarmee maak je mensen monddood.
Het is m.i. geen enkel probleem als de kerkenraad een niet-unaniem besluit ook als zodanig communiceert. Dat voorkomt als 1 of 2 broeders vervangen worden, dan in één keer het kerkenraadsbeleid omklapt.

Vind je dit ook bij een kabinet?

[Wim Anker]

En waarom zouden ze met één mond moeten spreken? Het is toch geen eenheidsworst?

Naar buiten toe ben je een eenheid; binnen mag het uiteraard verschillend liggen. Vervolgens kom je samen tot een besluit, dat iedereen naar buiten toe ook verdedigt. (Tenzij de kerkenraad besluit dat iedereen z’n eigen positie naar buiten toe mag communiceren. Maar dat is in de meeste gevallen niet handig.)

Dat zou ik niet doen; daarmee maak je mensen monddood.
Het is m.i. geen enkel probleem als de kerkenraad een niet-unaniem besluit ook als zodanig communiceert. Dat voorkomt als 1 of 2 broeders vervangen worden, dan in één keer het kerkenraadsbeleid omklapt.

Vind je dit ook bij een kabinet?

Nee. Het kabinet- en de rechtstaat- werkt democratisch. Zoals @Evangelist terecht opmerkt wordt de kerk niet democratisch bestuurt. Dus het kabinet spreekt met een mond, een kerkenraad mag/moet de verschillende standpunten toelichten. (Het is gewoon geen democratie waarbij de meerderheid in de kerkenraad beslist).

[DDD]

Het is wel degelijk de bedoeling dat in een kerkenraad besluiten door de meerderheid worden gesteund, bij voorkeur door een brede meerderheid, zelfs.

Een voorzitter hoort daar ook altijd naar te streven, zonder zijn eigen zin door te drijven, want dat hoort nu juist volgens het bevestigingsformulier niet in een kerkenraad.

[MGG]

Naar buiten toe ben je een eenheid; binnen mag het uiteraard verschillend liggen. Vervolgens kom je samen tot een besluit, dat iedereen naar buiten toe ook verdedigt. (Tenzij de kerkenraad besluit dat iedereen z’n eigen positie naar buiten toe mag communiceren. Maar dat is in de meeste gevallen niet handig.)

Dat zou ik niet doen; daarmee maak je mensen monddood.
Het is m.i. geen enkel probleem als de kerkenraad een niet-unaniem besluit ook als zodanig communiceert. Dat voorkomt als 1 of 2 broeders vervangen worden, dan in één keer het kerkenraadsbeleid omklapt.

Vind je dit ook bij een kabinet?

Nee. Het kabinet- en de rechtstaat- werkt democratisch. Zoals @Evangelist terecht opmerkt wordt de kerk niet democratisch bestuurt. Dus het kabinet spreekt met een mond, een kerkenraad mag/moet de verschillende standpunten toelichten. (Het is gewoon geen democratie waarbij de meerderheid in de kerkenraad beslist).

Een kerk is geen democratie, maar veel punten worden wel democratisch besloten.

Ik ben blij dat in de coronaperiode de kerkenraad 1 lijn had en dat niet elke broeder zijn eigen mening rondbazuinde.

[DDD]

Ik ben wel benieuwd naar een onderbouwing dat een kerk geen democratie is. Ik denk niet dat je dat niet bij Calvijn kunt vinden.

De gereformeerde kerken hebben een aristocratisch-democratisch kerkmodel. Dat betekent dat zowel democratische besluitvorming als gematigd democratische bestuurssamenstelling samen gaan.

Maar goed, zorgvuldig bestuur is in de GG niet het sterkste punt.

[Tiberius]

Ik ben zelf niet zo’n fan van de doofpot. Het lijkt me ook nog onbijbels. In de eerste plaats tegen het 9e gebod. Maar je leest ook het voorbeeld van Petrus die door Paulus vermaand wordt, waar iedereen weet van krijgt. Of het geschil tussen Barnabas en Paulus.
Bovendien ga je dan over het geweten van iemand heersen. Kortom: niet doen.

Nu maak je het wel gelijk heel bont met het woord 'doofpot' en het noemen van het 9e gebod. Beide woorden lijken me totaal niet aan de orde. Of vind je dat een kabinet dat met één mond spreekt ook permanent het 9e gebod overtreedt?
Het lijkt me een behoorlijk normale gang van zaken dat wanneer je collegiaal leiding geeft, je er intern over discussieert en in gezamenlijkheid een beslissing neemt. Vervolgens treed je als geheel met één besluit naar buiten.
Als dat besluit het karakter zou hebben van iets waarover een bestraffing moet klinken, dan zijn er allerlei routes om dat voor te leggen aan een meerdere vergadering. En wanneer het een gewetenskwestie betreft, dan rest de betreffende ambtsdrager niets anders dan - na het nog een keer aan de orde gesteld te hebben - zijn ambt neer te leggen. In alle gevallen lijkt het mij geen goede route om als ambtsdrager uitgebreid met leden te gaan communiceren dat de kerkenraad wel een besluit heeft genomen, maar dat je dat besluit totaal niet steunt. Dat lijkt me haast eerder in de richting van het 9e gebod bewegen dat wat je zelf noemt.

Als het gaat over de kleur van de stoelen in het catechisatielokaal of de kleur van het tapijt, dan kan ik redelijk met je meekomen. Al lijkt me geen enkel probleem dat de gemeente weet, welke kleur mijn voorkeur heeft.
Maar als het om Bijbelse zaken gaat, bijvoorbeeld wat Herman noemt, of wel of geen vrouw in de kerkenraad, dan heeft de gemeente er het volste recht op om te weten dat ik het daar niet mee eens ben.