Generale Synode Christelijke Gereformeerde Kerken 2024

[DDD]

Ik heb het gelezen. De tekst lijdt aan hetzelfde euvel als die van veel bijdragen ter synode: het zijn preken voor eigen parochie, niet overtuigend voor diegenen die een of meer cruciale stellingen niet delen. Zulke teksten kunnen dus niet echt helpen om naar elkaar te luisteren, maar zijn voornamelijk dienstig in het kader van het zelfverstaan.

Overigens ben ik mij ervan bewust dat ik daar zelf ook niet altijd aan ontkom. Het is heel moeilijk communiceren over dingen die mensen zo diep raken als de beleving van hun geloof.

[MGG]

Heeft er iemand een korte analyse van hoe het ooit zover is gekomen, de uiteengroei? Is er een te ruim curatoriumbeleid gevoerd waardoor er allerlei flanken op de kansels kwamen bijvoorbeeld?

Verder wens ik alle betrokkenen heel erg veel sterkte toe.

De kerk werd steeds breder en is nu blijkbaar op een punt gekomen dat het voor een deel te breed is. Waarom de samenwerkingsgemeente niet gewoon GKV worden is voor mij een raadsel. In de praktijk hoeven zij niks te veranderen en het bespaart een hoop tijd en (negatieve) energie.

[Maanenschijn]

Ik heb het gelezen. De tekst lijdt aan hetzelfde euvel als die van veel bijdragen ter synode: het zijn preken voor eigen parochie, niet overtuigend voor diegenen die een of meer cruciale stellingen niet delen. Zulke teksten kunnen dus niet echt helpen om naar elkaar te luisteren, maar zijn voornamelijk dienstig in het kader van het zelfverstaan.

Overigens ben ik mij ervan bewust dat ik daar zelf ook niet altijd aan ontkom. Het is heel moeilijk communiceren over dingen die mensen zo diep raken als de beleving van hun geloof.

Hoe moeten de teksten zijn om wel naar elkaar te luisteren en niet alleen dienen voor het zelf verstaan. Vanzelf met het uitgangspunt dat de vrouw in het ambt, homoseksualiteit en verwante zaken niet de toets van de het Bijbels verstaan kunnen doorstaan. Want dat laatste is natuurlijk het/ons vertrekpunt.

Welke teksten moeten er dan geuit worden richting degenen die deze cruciale stellingen niet delen?

[BSH]

Ook de reactie van ds. R.G. den Hertog is ontluisterd. Dat is dus één iemand die feitelijk zegt te breken (in de taal dat hij zijn synodezetel ter beschikking stelt), en dat is geen rechtse broeder.

Hij zegt: „Ik stel mijn plek op deze synode ter beschikking. Ik had dit besluit al eerder genomen.” Hij noemt twee redenen: 1) de synode heeft mensen die revisieverzoeken indienden geen recht gedaan, vindt hij. „Onrecht baant zich nu een weg in onze kerken”. 2) Hij blijft het zeer oneens met „de volgordelijkheid van de besprekingen”. Ook die vindt hij onrechtvaardig. „Ik heb er geen vertrouwen meer in dat deze vergadering de kerken dient.”

Dit bedoel ik ook met in de slachtofferrol kruipen.
Zelf alle GS besluiten aan je laars lappen en als de agenda op de GS dan anders is dan dat jij wilde, met grote beschuldigende woorden al wijzend naar anderen, de handdoek in de ring gooien.
Ik vond het ongekend.

En moeders doet er op dezelfde dag nog een schepje bovenop in de media:

https://www.youtube.com/watch?v=_BgqCAizGoo

Iedereen die dat stukje van 'moeders' tot zich door laat dringen snapt dat het nooit goed komt.

[BSH]

Ik ken één kerkverband waar sommige plaatselijke gemeenten ook makkelijk omspringen met gehoorzaamheid aan synodebesluiten en dat is de OGG. Maar daar gaat het wel goed. Wat is het verschil?

Mogelijk stipte dominee De Bruyn toch een terecht punt aan, alhoewel mogelijk wat ongelukkig verwoord.

[BSH]

En moeders doet er op dezelfde dag nog een schepje bovenop in de media:

https://www.youtube.com/watch?v=_BgqCAizGoo

Waarom zo denigrerend? Ze is wel theoloog, dat kun jij niet zeggen.

Wat vond jij van het niveau van haar theologische uiteenzetting?

Ik ben maar een niet afgestudeerde hbo theoloog, maar dit niveau zou daar niet worden geaccepteerd.

[Herman]

Ds. Ruis plaatst een bericht op linked in met de visie van prof. dr Van 't Spijker. Centrale alinea daarin is:

Prof. Van 't Spijker noemde het een kwestie van Schriftgezag om niet te willen afwijken van de tekst van de Schrift. Schriftgezag, in goed gereformeerde zin, eist dat wij ons aan de Schrift willen onderwerpen, omdat het niet verkeerd kan zijn wat Christus voor Zijn gemeente verordende.

Meer: https://www.linkedin.com/posts/activity ... U4Jg_nDk1A

[Job]

Heeft er iemand een korte analyse van hoe het ooit zover is gekomen, de uiteengroei? Is er een te ruim curatoriumbeleid gevoerd waardoor er allerlei flanken op de kansels kwamen bijvoorbeeld?

Verder wens ik alle betrokkenen heel erg veel sterkte toe.

De kerk werd steeds breder en is nu blijkbaar op een punt gekomen dat het voor een deel te breed is. Waarom de samenwerkingsgemeente niet gewoon GKV worden is voor mij een raadsel. In de praktijk hoeven zij niks te veranderen en het bespaart een hoop tijd en (negatieve) energie.

Dat breder worden: hoe is dat ontstaan? Daar moeten bepaald keuzes aan ten grondslag liggen denk ik?

[DDD]

Heeft er iemand een korte analyse van hoe het ooit zover is gekomen, de uiteengroei? Is er een te ruim curatoriumbeleid gevoerd waardoor er allerlei flanken op de kansels kwamen bijvoorbeeld?

Verder wens ik alle betrokkenen heel erg veel sterkte toe.

De kerk werd steeds breder en is nu blijkbaar op een punt gekomen dat het voor een deel te breed is. Waarom de samenwerkingsgemeente niet gewoon GKV worden is voor mij een raadsel. In de praktijk hoeven zij niks te veranderen en het bespaart een hoop tijd en (negatieve) energie.

Dat breder worden: hoe is dat ontstaan? Daar moeten bepaald keuzes aan ten grondslag liggen denk ik?

Dat komt mijns inziens omdat dit verschil van inzicht al in de gereformeerde traditie is ingebakken. Je kunt het wel breder trekken: het zit ook ingebakken in de bredere christelijke traditie. De vraag is alleen, waar je daarbij de grens trekt. De culturele ontwikkelingen die ten grondslag liggen aan het verschil van inzicht, zijn niet de oorzaak van het verschil in uitleg. Wel de aanleiding ervan.

[DDD]

Ik heb het gelezen. De tekst lijdt aan hetzelfde euvel als die van veel bijdragen ter synode: het zijn preken voor eigen parochie, niet overtuigend voor diegenen die een of meer cruciale stellingen niet delen. Zulke teksten kunnen dus niet echt helpen om naar elkaar te luisteren, maar zijn voornamelijk dienstig in het kader van het zelfverstaan.

Overigens ben ik mij ervan bewust dat ik daar zelf ook niet altijd aan ontkom. Het is heel moeilijk communiceren over dingen die mensen zo diep raken als de beleving van hun geloof.

Hoe moeten de teksten zijn om wel naar elkaar te luisteren en niet alleen dienen voor het zelf verstaan. Vanzelf met het uitgangspunt dat de vrouw in het ambt, homoseksualiteit en verwante zaken niet de toets van de het Bijbels verstaan kunnen doorstaan. Want dat laatste is natuurlijk het/ons vertrekpunt.

Welke teksten moeten er dan geuit worden richting degenen die deze cruciale stellingen niet delen?

Allereerst: spreken veronderstelt luisteren. Daarmee voelt de ander zich gehoord. Het gaat er dus niet alleen om wat jij als persoon allemaal wel of niet kunt verdragen, maar ook dat je probeert in de schoenen van de ander te gaan staan.

Daarvoor hoef je je eigen opvattingen niet prijs te geven. Maar daarvoor moet je wel inzien waarom de ander er anders over denkt. Tot aan de pauze is dat met sprekers van de rechterflank nauwelijks aan de orde gekomen. Men heeft (zelf) pijn. Men vindt het treurig en heeft uitentreuren geluisterd, zegt men. Maar het blijkt niet uit de woorden. Wezenlijk inzicht in het verschil van inzicht komt niet naar voren. Wel dat er sprake zou zijn van een andere Christus. Dat is een kwalificatie. Een heel negatieve kwalificatie zelfs, zonder veel onderbouwing, en zonder uit te gaan van het gezichtspunt van de andersdenkende. Daar wordt niemand wijzer van.

Je vertrekpunt heeft hier maar heel weinig mee te maken. Je kunt heel duidelijke meningen hebben, vaste overtuigingen, en toch de ander willen zien en horen vanuit zijn eigen perspectief. Dat is wat Paulus bedoelt als hij zegt: in ootmoed moet de één de ander uitnemender vinden dan zichzelf.

Het is op zich al een uitdaging om mensen die niet meer in dialoog geloven, aan een dialoog te laten meedoen. Vaak leidt dit er -in ieder geval in eerste instantie- vooral toe dat mensen hun eigen gedachten gaan uitventen, zonder naar de ander te luisteren.

Soms denken mensen: als je iets al weet, dan hoef je ook niet meer te luisteren. Daarmee doe je de ander geen recht.

Het bespreken van polariserende onderwerpen, kan de polarisatie aanwakkeren. De manier van spreken die het moderamen heeft gekozen, heeft daar wellicht ook voor gezorgd. Het was wel de bedoeling om aan te sluiten bij voorgaande sprekers, maar verhelderende vragen en een gesprek hebben maar beperkt plaatsgevonden.

Het systeem heeft niet ondervangen dat er een verschil kan zijn tussen wat de een zegt en wat de ander hoort. Op die manier horen sprekers dus ook niet terug hoe hun woorden overkomen op de ander(sdenkende).

Het zou een hoop helpen als niet het eigen begrip vooropstaat, maar het begrip van de gespreksgenoot. Het opschorten van de eigen overtuigingen, in ieder geval voor de duur van de luisteroefening, helpt daarbij. Het gekozen gespreksmodel van gisteren voorziet daar niet in. Net als in de Tweede Kamer trouwens. Wat mij betreft, zou dat wel een goede manier zijn (maar goed, ik begrijp ook dat dit op eerdere bijeenkomsten juist wél is geprobeerd). Je ziet ook dat de uitkomsten dan verschillen (al vrees ik dat daar ook andere oorzaken voor zijn, als daar is een gebrekkige representatie van het grondvlak).

Al met al: luisteren gaat vóóraf aan het spreken. Zoals Samuel al zei op advies van Eli: Spreek Heere, want uw knecht luistert.

[DDD]

En moeders doet er op dezelfde dag nog een schepje bovenop in de media:

https://www.youtube.com/watch?v=_BgqCAizGoo

Waarom zo denigrerend? Ze is wel theoloog, dat kun jij niet zeggen.

Wat vond jij van het niveau van haar theologische uiteenzetting?

Ik ben maar een niet afgestudeerde hbo theoloog, maar dit niveau zou daar niet worden geaccepteerd.

Ik vond het helder en duidelijk. Zou je twee tekortkomingen in het niveau kunnen noemen? En dan niet dat voetnoten ontbreken, maar tekortkomingen binnen de context van een interview.

[DDD]

Ik ken één kerkverband waar sommige plaatselijke gemeenten ook makkelijk omspringen met gehoorzaamheid aan synodebesluiten en dat is de OGG. Maar daar gaat het wel goed. Wat is het verschil?

Mogelijk stipte dominee De Bruyn toch een terecht punt aan, alhoewel mogelijk wat ongelukkig verwoord.

Dat heeft denk ik te maken met geestelijke herkenning. Geestelijke herkenning is een empatisch proces, waarin groepsprocessen veel meer bepalend zijn. Daarom konden ook in 1907 de Gereformeerde Gemeenten ontstaan. Er waren grote verschillen van inzicht over het verbond. Maar dat is theologie, dogmatiek. De geloofservaringen zijn veel bepalender voor geestelijke herkenning.

Dat betekent dat extreem conservatieve baptisten in wezen heel ongereformeerd kunnen zijn, maar toch aanvoelen alsof ze heel dichtbij staan. Nu speelt daarbij óók een rol dat niet alles wat gereformeerd heet, ook werkelijk gereformeerd is. Maar goed. Dit zou een mooi onderwerp zijn om op te promoveren, en het zijn alleen maar gedachten van mijn kant.

Hetzelfde fenomeen geldt ook voor orthodoxe Joden. Het is dat dominees weten dat ze niet in Christus geloven (dat is natuurlijk geen kleinigheid voor een christen) maar anders zou er een geweldige geestelijke herkenning zijn en ik denk eerlijk gezegd dat die er ook is. Alleen zou het wat te gortig zijn om geestelijke herkenning te ervaren buiten Christus om.

Overigens is mijns inziens geestelijke herkenning een van de slechtste criteria om kerkelijke eenheid te aan af te meten. Maar voor het deputaatschap kerkelijke eenheid van de Gereformeerde Gemeenten lijkt geestelijke herkenning wel het belangrijkste punt. Dat is niet gek, gezien het ontstaan van het kerkverband.

Het lijkt mij persoonlijk niet zo heel gereformeerd.

[Herman]

Allereerst: spreken veronderstelt luisteren. Daarmee voelt de ander zich gehoord. Het gaat er dus niet alleen om wat jij als persoon allemaal wel of niet kunt verdragen, maar ook dat je probeert in de schoenen van de ander te gaan staan.

Je geeft een concreet antwoord op een concrete vraag. Maar ik zou je betoog graag opgenomen zien in het geheel van de synode en de voorafgaande besluitvorming.

Tel bijvoorbeeld de bespreking van vrouw en ambt even mee:

Door de synode zijn een x aantal (ik dacht 40, misschien meer, misschien minder) revisieverzoeken op het rapport vrouw en ambt ontvangen. Daar is een revisierapport bij verschenen van 101 pagina's. De afgevaardigen hebben deze stukken bestudeerd en daarmee volgens mij blijk gegeven naar het geheel van de kerk te willen luisteren. Het is wat procedureel, maar juist op een moment als deze waarin de zaken kritisch liggen, moet je toch bekennen dat de procedure juist gedaan is en dat dáármee naar de kerken geluisterd is. De omvang van het rapport, de ingestelde commissies die dat rapport voorbereid hebben en de afgevaardigden die er een besluit over hebben moeten nemen, hebben dus tamelijk veel energie gestoken in het naar elkaar luisteren. En dan reken ik de omvang van alle vorige rapporten en de acta over dit thema even niet mee.

Dus als mensen na al dat luisteren, eindelijk eens willen spreken, dan is dát niet het goede moment om te gaan zitten turven of ze de juiste luisterhouding hebben. Nee, dat is het moment dat zij na dat luisteren eindelijk eens zelf hebben mogen spreken. En dan is het tamelijk logisch dan gezien hun overtuigingen er een afwijzende standpunt naar voren wordt gebracht.

Dus heroverweeg je commentaar eens in het licht van het geheel en niet in het licht van het moment.

[DDD]

Allereerst: spreken veronderstelt luisteren. Daarmee voelt de ander zich gehoord. Het gaat er dus niet alleen om wat jij als persoon allemaal wel of niet kunt verdragen, maar ook dat je probeert in de schoenen van de ander te gaan staan.

Je geeft een concreet antwoord op een concrete vraag. Maar ik zou je betoog graag opgenomen zien in het geheel van de synode en de voorafgaande besluitvorming.

Tel bijvoorbeeld de bespreking van vrouw en ambt even mee:

Door de synode zijn een x aantal (ik dacht 40, misschien meer, misschien minder) revisieverzoeken op het rapport vrouw en ambt ontvangen. Daar is een revisierapport bij verschenen van 101 pagina's. De afgevaardigen hebben deze stukken bestudeerd en daarmee volgens mij blijk gegeven naar het geheel van de kerk te willen luisteren. Het is wat procedureel, maar juist op een moment als deze waarin de zaken kritisch liggen, moet je toch bekennen dat de procedure juist gedaan is en dat dáármee naar de kerken geluisterd is. De omvang van het rapport, de ingestelde commissies die dat rapport voorbereid hebben en de afgevaardigden die er een besluit over hebben moeten nemen, hebben dus tamelijk veel energie gestoken in het naar elkaar luisteren. En dan reken ik de omvang van alle vorige rapporten en de acta over dit thema even niet mee.

Dus als mensen na al dat luisteren, eindelijk eens willen spreken, dan is dát niet het goede moment om te gaan zitten turven of ze de juiste luisterhouding hebben. Nee, dat is het moment dat zij na dat luisteren eindelijk eens zelf hebben mogen spreken. En dan is het tamelijk logisch dan gezien hun overtuigingen er een afwijzende standpunt naar voren wordt gebracht.

Dus heroverweeg je commentaar eens in het licht van het geheel en niet in het licht van het moment.

Ik ben het met je eens dat er voor alles een tijd is. Maar in een conclusie behoort een evenwichtige samenvatting van de besluitvorming naar voren te komen, mijns inziens.

Volgens mij was het 40 gemeenten, 50 verzoeken. Los daarvan: ik kan niet alles gaan reviewen. Ik heb een duidelijk voorbehoud gemaakt van wat ik heb gezien, en ook gemeld dat ik het convent niet betrek. Maar daar was de uitkomst ook anders.

Ik heb gezien dat zowel mw. Den Hertog als ds. Den Hertog niet het idee hebben dat er zorgvuldig is geluisterd. Dat geldt ook voor mij. Ik heb mij bij sommige sprekers ook echt zitten opwinden vanwege het onfatsoen dat ik ervaarde. Dat zegt van alles over mij. Daar ben ik mij geheel bewust van.

Ik denk met je dat het format van het gesprek de gebreken mede logisch maakt. Maar het zou niet nodig hoeven zijn. Kwalificaties zonder onderbouwing zijn sowieso altijd al uit den boze, want ontzettend polariserend. En daar heb ik er heel veel van gehoord.

[Job]

Heeft er iemand een korte analyse van hoe het ooit zover is gekomen, de uiteengroei? Is er een te ruim curatoriumbeleid gevoerd waardoor er allerlei flanken op de kansels kwamen bijvoorbeeld?

Verder wens ik alle betrokkenen heel erg veel sterkte toe.

De kerk werd steeds breder en is nu blijkbaar op een punt gekomen dat het voor een deel te breed is. Waarom de samenwerkingsgemeente niet gewoon GKV worden is voor mij een raadsel. In de praktijk hoeven zij niks te veranderen en het bespaart een hoop tijd en (negatieve) energie.

Dat breder worden: hoe is dat ontstaan? Daar moeten bepaald keuzes aan ten grondslag liggen denk ik?

Dat komt mijns inziens omdat dit verschil van inzicht al in de gereformeerde traditie is ingebakken. Je kunt het wel breder trekken: het zit ook ingebakken in de bredere christelijke traditie. De vraag is alleen, waar je daarbij de grens trekt. De culturele ontwikkelingen die ten grondslag liggen aan het verschil van inzicht, zijn niet de oorzaak van het verschil in uitleg. Wel de aanleiding ervan.

Ik ben vooral dan benieuwd naar die concrete grens. Waar zit de poortwachtersfunctie en waar en hoe zijn de palen daarvan verzet? Ik denk dat verbreding nl niet alleen met gedachtegoed te maken heeft, maar voornamelijk met concreet waken. Ik schrijf dit niet met een vooroordeel want ik weet oprecht te weinig van de CGK om daar iets bij te vermoeden. Maar ergens zouden er toch concrete keuzes (doen of nalaten) moeten zijn aan te wijzen.