Gereformeerde Gemeenten

[Ararat]

In het huis van Maria wordt aanhoudend gebeden. „De Schrift wijst heel vaak op het belang van het gebed, juist in tijden van kruis, druk en vervolging.”
Wat is een waar gebed? „God aanroepen met het hart, om de nood en ellende recht te kennen, in onwaardigheid. Verhoring geschiedt alleen om Jezus’ wil.”
Dan gaat het vooral om persoonlijk gebed, aldus de predikant. Kringgebed wijst hij af. „Omdat de Schrift dit niet leert en omdat de gestalte van onwaardigheid veelal wordt gemist. ”Mag een vrouw tijdens bezoeken in de gemeente „verbinden” door het gebed? Dat is in de eerste plaats de taak van een ambtsdrager, vindt ds. Verschuure. „Laat het bidden niet het doel zijn van uw bezoek, maar het kan in bijzondere omstandigheid weleens plaatsvinden. Laat het gebed vooral in het verborgene verbinden.”

Dit snap ik niet helemaal. Maria stelt haar huis open, dat is iets moois (staat eerder in het artikel). Dus bijeenkomsten thuis zijn positief. Echter:
1. Bij Maria wordt aanhoudend gebeden, tegelijk lijkt het hartelijk aanroepen en verhoring vooral aan persoonlijk gebed gekoppeld te worden. Worden gebeden met meerdere aanwezigen als onwenselijk gezien?
2. Er wordt gesproken over gebed door vrouwen en gebed als doel van het bezoek. Dit lijkt onwenselijk. Moet bij een thuissamenkomst met gebed dus eigenlijk altijd een ambtsdrager aanwezig zijn?
Verder: er staat duidelijk dat dit de mening Is van deze predikant. Is dit gemeengoed? Herkenbaar? Kan iemand dit duiden?

Nee, dat is niet herkenbaar, hoewel er in de GG wel meer predikanten kritisch zijn op kringgebeden. Dat heeft ook wel eens op de achterkant van de Saambinder gestaan.

Ik vind de themakeuze zeer ongelukkig en de keuze van de spreker nog meer, in het verband van deze vrouwenbond en haar recente geschiedenis. Ik vraag me soms af: zouden mensen die daarvoor verantwoordelijk zijn nu wel enige empathie hebben? Of ligt het nu aan mij? Het ligt natuurlijk heel erg aan de inleiding bij zo'n betoog, maar ik vind het erg vreemd overkomen.

Ik vond het thema 'verbindende vrouwen' juist wel mooi, maar ik mis blijkbaar een zekere context (en dat is ook wel prima zo) waardoor jij dat anders ziet.

Ik verbaas me alleen een beetje over de voorzichtige houding tov gebed als je elkaar (als vrouw) opzoekt.

[Ararat]

Dat is waar. Maar ik zit zelf in een gemeente waar een scheuring van enkele jaren geleden nog steeds doorwerkt in de daling van de ledentallen. Hoewel het kerkbezoek iets lijkt toe te nemen, daalt het aantal leden. Dus zulke ontwikkelingen duren heel lang. En als je niet op de hoogte bent, zou je zomaar kunnen denken dat er sprake is van natuurlijke krimp, terwijl dit gewoon het gevolg is van een onverkwikkelijk conflict.

Alleen insiders weten zulke dingen. En zoiets speelt natuurlijk in meer gemeenten. Het haalt zelden de krant. Ik ben er nog niet over uit of dat nu gelukkig is, of juist niet.

Natuurlijk werken zaken lang door en gaat daar veel verdriet en getob mee gepaard. Ik bedoel het dan ook beslist niet gemakkelijk, maar toch blijf ik mensen verantwoordelijk houden voor overstapperij, en niet hun tegenstanders, een dominee of een conflict. Mensen doen het zelf. Hoe moeilijk ook (ervaring!), ik weet 100% zeker dat er meer zegen is te verwachten in trouw, Godvrezend en lijdzaam zijn middenin het wel en wee van het gemeenteleven. De opmerking van Tiberius van begrip voor veel vertrekkende leden uit een bepaalde gemeente, ik snap dat gewoon met de beste wil van de wereld niet. Het zou helemaal geen optie moeten zijn. Je bent lid dus je zet de schouders eronder. Ook door lijden heen, mocht dat er zijn. Met Gods hulp. Punt.

Hoe zie je dat concreet voor je, 'je schouders eronder zetten', wanneer er sprake is van een kille sfeer in prediking en pastoraat, waarin Christus niet gepreekt wordt?

En daarnaast vraag ik me af: hoeveel mag het kosten?
Zeker als je de verantwoordelijkheid kinderen hebt en je in de door jouw genoemde sfeer zit.
En een tip voor Job: ik snap je vuur hoor, maar pas op voor te grote woorden... Voor je het weet ben je ook zo'n overstapper. Soms overkomt het de beste

[Bruna]

Dat laatste is natuurlijk ook een zorgelijk punt. In zijn algemeenheid is dit soort circulatie van gelovigen nogal bepaald door de omstandigheden. Een kerkenraad die niet de hele gemeente vertegenwoordigt, zal er bijvoorbeeld eerder mee te maken hebben.

Inderdaad, heel zorgelijk.

[Tiberius]

Ik begrijp ook die 'onbaatzuchtige trouw' aan je gemeente niet zo. Dat is toch niet Bijbels?
M.i. weegt je verantwoordelijkheid voor jezelf en je kinderen veel zwaarder.

[Job]

Dat is waar. Maar ik zit zelf in een gemeente waar een scheuring van enkele jaren geleden nog steeds doorwerkt in de daling van de ledentallen. Hoewel het kerkbezoek iets lijkt toe te nemen, daalt het aantal leden. Dus zulke ontwikkelingen duren heel lang. En als je niet op de hoogte bent, zou je zomaar kunnen denken dat er sprake is van natuurlijke krimp, terwijl dit gewoon het gevolg is van een onverkwikkelijk conflict.

Alleen insiders weten zulke dingen. En zoiets speelt natuurlijk in meer gemeenten. Het haalt zelden de krant. Ik ben er nog niet over uit of dat nu gelukkig is, of juist niet.

Natuurlijk werken zaken lang door en gaat daar veel verdriet en getob mee gepaard. Ik bedoel het dan ook beslist niet gemakkelijk, maar toch blijf ik mensen verantwoordelijk houden voor overstapperij, en niet hun tegenstanders, een dominee of een conflict. Mensen doen het zelf. Hoe moeilijk ook (ervaring!), ik weet 100% zeker dat er meer zegen is te verwachten in trouw, Godvrezend en lijdzaam zijn middenin het wel en wee van het gemeenteleven. De opmerking van Tiberius van begrip voor veel vertrekkende leden uit een bepaalde gemeente, ik snap dat gewoon met de beste wil van de wereld niet. Het zou helemaal geen optie moeten zijn. Je bent lid dus je zet de schouders eronder. Ook door lijden heen, mocht dat er zijn. Met Gods hulp. Punt.

Hoe zie je dat concreet voor je, 'je schouders eronder zetten', wanneer er sprake is van een kille sfeer in prediking en pastoraat, waarin Christus niet gepreekt wordt?

En daarnaast vraag ik me af: hoeveel mag het kosten?
Zeker als je de verantwoordelijkheid kinderen hebt en je in de door jouw genoemde sfeer zit.
En een tip voor Job: ik snap je vuur hoor, maar pas op voor te grote woorden... Voor je het weet ben je ook zo'n overstapper. Soms overkomt het de beste

@Tiberius, de predikant waar jij het concreet over hebt moet òf in onze gemeente heel andere preken houden dan in z'n eigen kerk, òf jij bent verkeerd geïnformeerd. Over het kille pastoraat kan ik niet oordelen, maar ik houd je ten goede.
Als het zo zou zijn hè, en ik weet natuurlijk best dat het vóórkomt, wat is dan de weg? Morrelen, bozig doen, mopperen, weglopen? Of dit kerkelijke kruis op je nemen achter de Heere Jezus aan? Als er ergens een kil kerkelijk klimaat heerste, was het in kerkelijk Jeruzalem ten tijde van de omwandeling van de Heere Jezus op aarde. Hij ging trouw naar de synagoge.

@Ararat, het spijt me, maar het argument van "de kinderen..." wordt al decennia door de praktijk achterhaald. Men schiet zichzelf in de voet door het op de kids te gooien. Kinderen zijn juist gebaat bij het voorbeeld van onbaatzuchtige Trouw. Geef de gezinnen de kost die eenmaal zijn gaan zwerven, waarvan het nageslacht nu een potpourri van soorten geloof en ongeloof is: van kerkverlaters tot en met de evangelische hoek.

[MGG]

Ik begrijp ook die 'onbaatzuchtige trouw' aan je gemeente niet zo. Dat is toch niet Bijbels?
M.i. weegt je verantwoordelijkheid voor jezelf en je kinderen veel zwaarder.

In de NGB staan de kenmerken van een ware kerk. Persoonlijk ben ik trouw aan mijn kerk, omdat het een ware kerk is.

[Job]

Ik begrijp ook die 'onbaatzuchtige trouw' aan je gemeente niet zo. Dat is toch niet Bijbels?
M.i. weegt je verantwoordelijkheid voor jezelf en je kinderen veel zwaarder.

Mijns inziens zou de wortel van het (soms heel spoedige) gemor eens wat beter onderzocht moeten worden, een ieder bij zichzelf. Ook in de kerk willen we allen als God zijn, ons wortelkwaad. Ja, óók predikanten en ambtsdragers vallen daaraan ten prooi en dat kan tot heel onverkwikkelijke situaties leiden en dat is hun extra zwaar aan te rekenen. Maar ik vind het te gemakkelijk om altijd snel in de richting te wijzen van de geestelijk leiders, de tendens van vandaag. Het zoeken naar een plek waar het ons bevalt sluit namelijk naadloos aan bij ons bestaan en bij de tijdgeest. En tsja: de Bijbelse boodschap bevalt ons van nature niet en sluit bepaald níet naadloos aan bij ons hart. Dat vraagt zoveel voorzichtigheid in onze beeldvorming. Die voorzichtigheid mis ik veel en veel te vaak. De kilheid die men de kerkleiders verwijt (dat kan terecht zijn), brengt men onwetend tot in het kwadraat zelf in de praktijk door hard te oordelen en de gemeente in de steek te laten. @Ararat, mijns inziens kan dit niet scherp genoeg benoemd worden.

Ik weet dat er enkele uitzonderingen zijn, maar naar mijn oprechte mening zijn dat er maar weinig.

Ook weet ik best dat er juist op het forum veel mensen zitten met kerkelijk leed. Daar wil ik niet akelig over doen en wil dat ook erkennen. Maar begin aub, zeg ik ook tegen mezelf, wat meer in het eigen kille hart. Als we als arme zondaren in de kerk zitten hebben we het denk ik minder snel over wat anderen ons en onze kinderen aandoen, maar is alles genade wat we onverdiend nog krijgen.

[Tiberius]

@Job:
Nee, ik ben beslist goed geïnformeerd. Daarvoor zijn de aantallen te groot en de boodschap te uniform.
En nee, er is evenmin sprake van bozig doen of mopperen, ook niet achteraf, veeleer verdriet en emoties om de weg die de gemeente gaat.

@MGG:
Klopt, de NGB geeft de kenmerken van een ware kerk. Als een gemeente daar steeds minder aan gaat voldoen, lijkt het me beter om een gemeente te zoeken die daar beter aan voldoet.

[Tiberius]

Ik begrijp ook die 'onbaatzuchtige trouw' aan je gemeente niet zo. Dat is toch niet Bijbels?
M.i. weegt je verantwoordelijkheid voor jezelf en je kinderen veel zwaarder.

Mijns inziens zou de wortel van het (soms heel spoedige) gemor eens wat beter onderzocht moeten worden, een ieder bij zichzelf. Ook in de kerk willen we allen als God zijn, ons wortelkwaad. Ja, óók predikanten en ambtsdragers vallen daaraan ten prooi en dat kan tot heel onverkwikkelijke situaties leiden en dat is hun extra zwaar aan te rekenen. Maar ik vind het te gemakkelijk om altijd snel in de richting te wijzen van de geestelijk leiders, de tendens van vandaag. Het zoeken naar een plek waar het ons bevalt sluit namelijk naadloos aan bij ons bestaan en bij de tijdgeest. En tsja: de Bijbelse boodschap bevalt ons van nature niet en sluit bepaald níet naadloos aan bij ons hart. Dat vraagt zoveel voorzichtigheid in onze beeldvorming. Die voorzichtigheid mis ik veel en veel te vaak. De kilheid die men de kerkleiders verwijt (dat kan terecht zijn), brengt men onwetend tot in het kwadraat zelf in de praktijk door hard te oordelen en de gemeente in de steek te laten. @Ararat, mijns inziens kan dit niet scherp genoeg benoemd worden.

Ik weet dat er enkele uitzonderingen zijn, maar naar mijn oprechte mening zijn dat er maar weinig.

Ook weet ik best dat er juist op het forum veel mensen zitten met kerkelijk leed. Daar wil ik niet akelig over doen en wil dat ook erkennen. Maar begin aub, zeg ik ook tegen mezelf, wat meer in het eigen kille hart. Als we als arme zondaren in de kerk zitten hebben we het denk ik minder snel over wat anderen ons en onze kinderen aandoen, maar is alles genade wat we onverdiend nog krijgen.

Geloof me: ik wijs niet zomaar zonder en gemakkelijk naar geestelijke leiders, maar in sommige gevallen is dat toch beslist het geval.

[DDD]

Ik begrijp ook die 'onbaatzuchtige trouw' aan je gemeente niet zo. Dat is toch niet Bijbels?
M.i. weegt je verantwoordelijkheid voor jezelf en je kinderen veel zwaarder.

Eens met Job. Luister ook de preek eens die huisman aanbeval (wat mij in dit opzicht ook zeker verraste).

Waarmee ik niet zeg dat God dergelijke gevolgen van de zondeval niet door de vingers zou zien.

[Ambtenaar]

In de NGB staan de kenmerken van een ware kerk. Persoonlijk ben ik trouw aan mijn kerk, omdat het een ware kerk is.

Omdat je dat vindt. Niet omdat het per definitie zo is.

[Tiberius]

Ik begrijp ook die 'onbaatzuchtige trouw' aan je gemeente niet zo. Dat is toch niet Bijbels?
M.i. weegt je verantwoordelijkheid voor jezelf en je kinderen veel zwaarder.

Eens met Job. Luister ook de preek eens die huisman aanbeval (wat mij in dit opzicht ook zeker verraste).

Waarmee ik niet zeg dat God dergelijke gevolgen van de zondeval niet door de vingers zou zien.

Kan je de Bijbelse lijn daarvan samenvatten?

[DDD]

Het ging er onder andere om dat Simeon zowel als Jezus naar de synagoge gingen, terwijl daar meer dan genoeg op aan te merken was.

[Ambtenaar]

Het ging er onder andere om dat Simeon zowel als Jezus naar de synagoge gingen, terwijl daar meer dan genoeg op aan te merken was.

Klinkt overtuigend. Ik ben om.

[Henk J]

In onze gemeente is behoorlijke onrust geweest een aantal jaar geleden, wij stonden toen als gezin ook op het punt om te vertrekken, toch niet gedaan. Als ik kijk naar hoe het nu is in de gemeente dan kunnen we toch al weer een aantal jaren spreken van een relatieve rust waar de komst van de huidige predikant zeker aan heeft bijgedragen.
Geduldig blijven, de zorgen voorleggen en trouw opkomen had effect. Ik zal niet zeggen dat dit overal zo is, ik zeg ook niet dat degenen die wel vertrokken zijn nu allemaal een gezin hebben waarbij de kinderen alle kanten opzwerven, hoewel ik daar wel een aantal voorbeelden van weet. Maar toch, overweeg niet lichtvaardig een vertrek en geduld hebben met ambtsdragers is een Bijbelse opdracht lijkt mij.