Hyperdordt

[HHR]

(...)Terwijl de linkerflank juist het aanbod van genade en het appél aan de hoorders erg belangrijk vindt. Ik doel dan vooral op degenen die "luidruchtig" zijn in deze.(...)

Dit zinnetje van @TSD heb ik even uit een bijdrage van hem/haar in het CGK-topic geknipt. Je geeft er woorden mee aan iets wat me al een tijd bezighoudt: dat luidruchtige. Goed verwoord. Het fascineert me, zowel in mijn privéleven, waarin ik, om het maar even zo te zeggen, enkele fanatieke appèl- en aanbodsdrijvers heb, als op Refoforum en dan vooral in dit topic. Een aantal mensen dat hun leven lijkt te vullen met de strijd voor aanbod en appèl. Ik denk het bij ds. Van den Brink ook te merken. Het komt obsessief op me over. Elke preek, meditatie etc. wordt gewogen op dat punt, het roept iets van boze drift op wanneer dat aspect er niet voldoende is. Ik heb enkele mensen in mijn omgeving die dag in, dag uit hun status op WhatsApp vullen met citaten, lezingen, artikelen die bewijzen dat het aanbod van genade tot iedereen komt.

Los van de inhoud word ik DOODMOE van deze geestdrift. Waar komt dit toch vandaan? Natuurlijk, vanuit zorg. Maar vanwaar zo fanatiek? Heb je dan nog momenten op een dag waarop je zelf geestelijk gevoed wordt? En nog prangender is voor mij de vraag: als je zó strijdt voor het recht op een algemeen aanbod, zijn er dan in je eigen leven nog momenten van stille verwondering als de Heere onverwacht, ongedacht en totaal onverdiend naar je omziet? Waarin je rechteloos werd maar toch genade ontving? Juist dat zijn zulke rijke ogenblikken, die gun je iedereen.

Overpeinzingen op de zaterdagavond.

Toch vraag ik me af of je dit juist 'weegt'
Even los van de huidige discussie. Maar meer in het algemeen:
Als jezelf jaren onder een voorwaardelijke prediking verkeert. Je ogen opengaan voor het onvoorwaardelijke van het evangelie. En je ziet om je heen tal van mensen worstelen met de toe-eigening van het heil. Dan gun je het iedereen. Dan wil je delen wat jezelf hebt mogen ontdekken.
Ik denk dat je het vooral moet zien als bewogenheid met de naaste en zorg om de prediking waaronder ze dan verkeren.

[Bertiel]

(...)Terwijl de linkerflank juist het aanbod van genade en het appél aan de hoorders erg belangrijk vindt. Ik doel dan vooral op degenen die "luidruchtig" zijn in deze.(...)

Dit zinnetje van @TSD heb ik even uit een bijdrage van hem/haar in het CGK-topic geknipt. Je geeft er woorden mee aan iets wat me al een tijd bezighoudt: dat luidruchtige. Goed verwoord. Het fascineert me, zowel in mijn privéleven, waarin ik, om het maar even zo te zeggen, enkele fanatieke appèl- en aanbodsdrijvers heb, als op Refoforum en dan vooral in dit topic. Een aantal mensen dat hun leven lijkt te vullen met de strijd voor aanbod en appèl. Ik denk het bij ds. Van den Brink ook te merken. Het komt obsessief op me over. Elke preek, meditatie etc. wordt gewogen op dat punt, het roept iets van boze drift op wanneer dat aspect er niet voldoende is. Ik heb enkele mensen in mijn omgeving die dag in, dag uit hun status op WhatsApp vullen met citaten, lezingen, artikelen die bewijzen dat het aanbod van genade tot iedereen komt.

Los van de inhoud word ik DOODMOE van deze geestdrift. Waar komt dit toch vandaan? Natuurlijk, vanuit zorg. Maar vanwaar zo fanatiek? Heb je dan nog momenten op een dag waarop je zelf geestelijk gevoed wordt? En nog prangender is voor mij de vraag: als je zó strijdt voor het recht op een algemeen aanbod, zijn er dan in je eigen leven nog momenten van stille verwondering als de Heere onverwacht, ongedacht en totaal onverdiend naar je omziet? Waarin je rechteloos werd maar toch genade ontving? Juist dat zijn zulke rijke ogenblikken, die gun je iedereen.

Overpeinzingen op de zaterdagavond.

Hier word ik dan weer doodmoe van. Er zit omgekeerd hetzelfde fanatieke in.

+1

[Geytenbeekje]

(...)Terwijl de linkerflank juist het aanbod van genade en het appél aan de hoorders erg belangrijk vindt. Ik doel dan vooral op degenen die "luidruchtig" zijn in deze.(...)

Dit zinnetje van @TSD heb ik even uit een bijdrage van hem/haar in het CGK-topic geknipt. Je geeft er woorden mee aan iets wat me al een tijd bezighoudt: dat luidruchtige. Goed verwoord. Het fascineert me, zowel in mijn privéleven, waarin ik, om het maar even zo te zeggen, enkele fanatieke appèl- en aanbodsdrijvers heb, als op Refoforum en dan vooral in dit topic. Een aantal mensen dat hun leven lijkt te vullen met de strijd voor aanbod en appèl. Ik denk het bij ds. Van den Brink ook te merken. Het komt obsessief op me over. Elke preek, meditatie etc. wordt gewogen op dat punt, het roept iets van boze drift op wanneer dat aspect er niet voldoende is. Ik heb enkele mensen in mijn omgeving die dag in, dag uit hun status op WhatsApp vullen met citaten, lezingen, artikelen die bewijzen dat het aanbod van genade tot iedereen komt.

Los van de inhoud word ik DOODMOE van deze geestdrift. Waar komt dit toch vandaan? Natuurlijk, vanuit zorg. Maar vanwaar zo fanatiek? Heb je dan nog momenten op een dag waarop je zelf geestelijk gevoed wordt? En nog prangender is voor mij de vraag: als je zó strijdt voor het recht op een algemeen aanbod, zijn er dan in je eigen leven nog momenten van stille verwondering als de Heere onverwacht, ongedacht en totaal onverdiend naar je omziet? Waarin je rechteloos werd maar toch genade ontving? Juist dat zijn zulke rijke ogenblikken, die gun je iedereen.

Overpeinzingen op de zaterdagavond.

Toch vraag ik me af of je dit juist 'weegt'
Even los van de huidige discussie. Maar meer in het algemeen:
Als jezelf jaren onder een voorwaardelijke prediking verkeert. Je ogen opengaan voor het onvoorwaardelijke van het evangelie. En je ziet om je heen tal van mensen worstelen met de toe-eigening van het heil. Dan gun je het iedereen. Dan wil je delen wat jezelf hebt mogen ontdekken.
Ik denk dat je het vooral moet zien als bewogenheid met de naaste en zorg om de prediking waaronder ze dan verkeren.

Ja, precies. Ik zelf denk ook anders over de plaats van de aanbod in de preek maar merk zelf bij voorstanders niet steeds de drang om daar steeds over te hebben als het om prediking gaat. Wel zijn ze wat gefrustreerd als ze dr vd Brink in een kwaad/minder goed daglicht wordt gezet, maar dat is ook wel logisch.

[Job]

(...)Terwijl de linkerflank juist het aanbod van genade en het appél aan de hoorders erg belangrijk vindt. Ik doel dan vooral op degenen die "luidruchtig" zijn in deze.(...)

Dit zinnetje van @TSD heb ik even uit een bijdrage van hem/haar in het CGK-topic geknipt. Je geeft er woorden mee aan iets wat me al een tijd bezighoudt: dat luidruchtige. Goed verwoord. Het fascineert me, zowel in mijn privéleven, waarin ik, om het maar even zo te zeggen, enkele fanatieke appèl- en aanbodsdrijvers heb, als op Refoforum en dan vooral in dit topic. Een aantal mensen dat hun leven lijkt te vullen met de strijd voor aanbod en appèl. Ik denk het bij ds. Van den Brink ook te merken. Het komt obsessief op me over. Elke preek, meditatie etc. wordt gewogen op dat punt, het roept iets van boze drift op wanneer dat aspect er niet voldoende is. Ik heb enkele mensen in mijn omgeving die dag in, dag uit hun status op WhatsApp vullen met citaten, lezingen, artikelen die bewijzen dat het aanbod van genade tot iedereen komt.

Los van de inhoud word ik DOODMOE van deze geestdrift. Waar komt dit toch vandaan? Natuurlijk, vanuit zorg. Maar vanwaar zo fanatiek? Heb je dan nog momenten op een dag waarop je zelf geestelijk gevoed wordt? En nog prangender is voor mij de vraag: als je zó strijdt voor het recht op een algemeen aanbod, zijn er dan in je eigen leven nog momenten van stille verwondering als de Heere onverwacht, ongedacht en totaal onverdiend naar je omziet? Waarin je rechteloos werd maar toch genade ontving? Juist dat zijn zulke rijke ogenblikken, die gun je iedereen.

Overpeinzingen op de zaterdagavond.

Toch vraag ik me af of je dit juist 'weegt'
Even los van de huidige discussie. Maar meer in het algemeen:
Als jezelf jaren onder een voorwaardelijke prediking verkeert. Je ogen opengaan voor het onvoorwaardelijke van het evangelie. En je ziet om je heen tal van mensen worstelen met de toe-eigening van het heil. Dan gun je het iedereen. Dan wil je delen wat jezelf hebt mogen ontdekken.
Ik denk dat je het vooral moet zien als bewogenheid met de naaste en zorg om de prediking waaronder ze dan verkeren.

Zeker, het punt van zorg, gunning en mee willen laten delen begrijp ik. Maar daar gaat het me niet om. Ik zie een specifieke groep die het alleen over dat aspect nog heeft. Het lijkt het enige thema nog. In welke hoedanigheid ik deze mensen ook tegenkom: het gaat daarover. Niet vanuit een verwonderde positie ("Wat is het, dat de belofte des HEEREN tot mij komt", vrij naar Elizabeth) maar bijna een verbitterde strijd.

[JanRap]

(...)Terwijl de linkerflank juist het aanbod van genade en het appél aan de hoorders erg belangrijk vindt. Ik doel dan vooral op degenen die "luidruchtig" zijn in deze.(...)

Dit zinnetje van @TSD heb ik even uit een bijdrage van hem/haar in het CGK-topic geknipt. Je geeft er woorden mee aan iets wat me al een tijd bezighoudt: dat luidruchtige. Goed verwoord. Het fascineert me, zowel in mijn privéleven, waarin ik, om het maar even zo te zeggen, enkele fanatieke appèl- en aanbodsdrijvers heb, als op Refoforum en dan vooral in dit topic. Een aantal mensen dat hun leven lijkt te vullen met de strijd voor aanbod en appèl. Ik denk het bij ds. Van den Brink ook te merken. Het komt obsessief op me over. Elke preek, meditatie etc. wordt gewogen op dat punt, het roept iets van boze drift op wanneer dat aspect er niet voldoende is. Ik heb enkele mensen in mijn omgeving die dag in, dag uit hun status op WhatsApp vullen met citaten, lezingen, artikelen die bewijzen dat het aanbod van genade tot iedereen komt.

Los van de inhoud word ik DOODMOE van deze geestdrift. Waar komt dit toch vandaan? Natuurlijk, vanuit zorg. Maar vanwaar zo fanatiek? Heb je dan nog momenten op een dag waarop je zelf geestelijk gevoed wordt? En nog prangender is voor mij de vraag: als je zó strijdt voor het recht op een algemeen aanbod, zijn er dan in je eigen leven nog momenten van stille verwondering als de Heere onverwacht, ongedacht en totaal onverdiend naar je omziet? Waarin je rechteloos werd maar toch genade ontving? Juist dat zijn zulke rijke ogenblikken, die gun je iedereen.

Overpeinzingen op de zaterdagavond.

Toch vraag ik me af of je dit juist 'weegt'
Even los van de huidige discussie. Maar meer in het algemeen:
Als jezelf jaren onder een voorwaardelijke prediking verkeert. Je ogen opengaan voor het onvoorwaardelijke van het evangelie. En je ziet om je heen tal van mensen worstelen met de toe-eigening van het heil. Dan gun je het iedereen. Dan wil je delen wat jezelf hebt mogen ontdekken.
Ik denk dat je het vooral moet zien als bewogenheid met de naaste en zorg om de prediking waaronder ze dan verkeren.

Zeker, het punt van zorg, gunning en mee willen laten delen begrijp ik. Maar daar gaat het me niet om. Ik zie een specifieke groep die het alleen over dat aspect nog heeft. Het lijkt het enige thema nog. In welke hoedanigheid ik deze mensen ook tegenkom: het gaat daarover. Niet vanuit een verwonderde positie ("Wat is het, dat de belofte des HEEREN tot mij komt", vrij naar Elizabeth) maar bijna een verbitterde strijd.

De posting van @TSD komt bij me binnen. Het is een bewogen noodkreet. Hij heeft een punt. Als ik goed lees probeert hij te zeggen dat hij bij hen 'die het vrije en onvooraardelijke aanbod van genade' drijven, een zeker fanatisme opmerkt, misschien een automatisme. Het gevaar lijkt me niet denkbeeldig. Want bij de 'drijvers' kan zomaar de verwondering over Gods vrije en souvereine genade op de achtergrond zijn geraakt. Toch is er meer te zeggen. Het fanatieke herken ik ook bij mezelf. Maar dat heeft een oorzaak. Want ik heb in mijn leven zo heel veel geliefden in het duister zien afreizen. Mensen waar ik veel respect voor had omdat zij met grote ernst de dingen zochten die boven waren. Velen waren 'bekommerd'. ( in het boek 'De Weg in woorden' van C.v.d. Ketterij wordt geciteerd dat de bekommering een vrucht is van de wedergeboorte) Dat is niet mijn theologie, maar het zou bijvoorbeeld in kringen van de GG meer opgemerkt moeten worden. Het was een uitspraak van een GG predikant van voor de oorlog. Het meest trieste dat ik meemaakte was een rouwdienst waar iets werd gezegd over het ziekbed van de overledene. Hij of zij had te kennen gegeven naar de Heere Jezus te verlangen. Maar... helaas, dat was voor de predikant een reden om hem of haar te vragen of het voor haar wel eens een 'onmogelijkheid' was geworden om zalig te worden. Dat had hij niet gehoord van zijn pastorant. Vele jaren heb ik me afgetobt met de vraag waar dit type pastoraat vandaan kwam. Totdat dr. van de Brink het ragfijn analyseerde. Naar mijn stellige overtuiging heeft hij vele gaven gekregen, maar alleen niet de gave om samenbindend te werken. Hij roept met zijn zorgvuldig onderbouwde stellingen en ragfijne analyses heel veel weerstand op. Terwijl hij slechts de theologie van Dordrecht naspreekt. Tot mijn stomme verbazing lijkt hij een van de weinigen te zijn die zich in die theologie heeft ingeleefd. Hij heeft het begrepen! En wordt niet gehinderd door wat er na Dordrecht allemaal van gemaakt is. Integendeel, hij ontdoet Dordt van het stof van eeuwen. Hoe dan ook, @TSD , bedankt.

[Heidebloem]

Dit zinnetje van @TSD heb ik even uit een bijdrage van hem/haar in het CGK-topic geknipt. Je geeft er woorden mee aan iets wat me al een tijd bezighoudt: dat luidruchtige. Goed verwoord. Het fascineert me, zowel in mijn privéleven, waarin ik, om het maar even zo te zeggen, enkele fanatieke appèl- en aanbodsdrijvers heb, als op Refoforum en dan vooral in dit topic. Een aantal mensen dat hun leven lijkt te vullen met de strijd voor aanbod en appèl. Ik denk het bij ds. Van den Brink ook te merken. Het komt obsessief op me over. Elke preek, meditatie etc. wordt gewogen op dat punt, het roept iets van boze drift op wanneer dat aspect er niet voldoende is. Ik heb enkele mensen in mijn omgeving die dag in, dag uit hun status op WhatsApp vullen met citaten, lezingen, artikelen die bewijzen dat het aanbod van genade tot iedereen komt.

Los van de inhoud word ik DOODMOE van deze geestdrift. Waar komt dit toch vandaan? Natuurlijk, vanuit zorg. Maar vanwaar zo fanatiek? Heb je dan nog momenten op een dag waarop je zelf geestelijk gevoed wordt? En nog prangender is voor mij de vraag: als je zó strijdt voor het recht op een algemeen aanbod, zijn er dan in je eigen leven nog momenten van stille verwondering als de Heere onverwacht, ongedacht en totaal onverdiend naar je omziet? Waarin je rechteloos werd maar toch genade ontving? Juist dat zijn zulke rijke ogenblikken, die gun je iedereen.

Overpeinzingen op de zaterdagavond.

Toch vraag ik me af of je dit juist 'weegt'
Even los van de huidige discussie. Maar meer in het algemeen:
Als jezelf jaren onder een voorwaardelijke prediking verkeert. Je ogen opengaan voor het onvoorwaardelijke van het evangelie. En je ziet om je heen tal van mensen worstelen met de toe-eigening van het heil. Dan gun je het iedereen. Dan wil je delen wat jezelf hebt mogen ontdekken.
Ik denk dat je het vooral moet zien als bewogenheid met de naaste en zorg om de prediking waaronder ze dan verkeren.

Zeker, het punt van zorg, gunning en mee willen laten delen begrijp ik. Maar daar gaat het me niet om. Ik zie een specifieke groep die het alleen over dat aspect nog heeft. Het lijkt het enige thema nog. In welke hoedanigheid ik deze mensen ook tegenkom: het gaat daarover. Niet vanuit een verwonderde positie ("Wat is het, dat de belofte des HEEREN tot mij komt", vrij naar Elizabeth) maar bijna een verbitterde strijd.

De posting van @TSD komt bij me binnen. Het is een bewogen noodkreet. Hij heeft een punt. Als ik goed lees probeert hij te zeggen dat hij bij hen 'die het vrije en onvooraardelijke aanbod van genade' drijven, een zeker fanatisme opmerkt, misschien een automatisme. Het gevaar lijkt me niet denkbeeldig. Want bij de 'drijvers' kan zomaar de verwondering over Gods vrije en souvereine genade op de achtergrond zijn geraakt. Toch is er meer te zeggen. Het fanatieke herken ik ook bij mezelf. Maar dat heeft een oorzaak. Want ik heb in mijn leven zo heel veel geliefden in het duister zien afreizen. Mensen waar ik veel respect voor had omdat zij met grote ernst de dingen zochten die boven waren. Velen waren 'bekommerd'. ( in het boek 'De Weg in woorden' van C.v.d. Ketterij wordt geciteerd dat de bekommering een vrucht is van de wedergeboorte) Dat is niet mijn theologie, maar het zou bijvoorbeeld in kringen van de GG meer opgemerkt moeten worden. Het was een uitspraak van een GG predikant van voor de oorlog. Het meest trieste dat ik meemaakte was een rouwdienst waar iets werd gezegd over het ziekbed van de overledene. Hij of zij had te kennen gegeven naar de Heere Jezus te verlangen. Maar... helaas, dat was voor de predikant een reden om hem of haar te vragen of het voor haar wel eens een 'onmogelijkheid' was geworden om zalig te worden. Dat had hij niet gehoord van zijn pastorant. Vele jaren heb ik me afgetobt met de vraag waar dit type pastoraat vandaan kwam. Totdat dr. van de Brink het ragfijn analyseerde. Naar mijn stellige overtuiging heeft hij vele gaven gekregen, maar alleen niet de gave om samenbindend te werken. Hij roept met zijn zorgvuldig onderbouwde stellingen en ragfijne analyses heel veel weerstand op. Terwijl hij slechts de theologie van Dordrecht naspreekt. Tot mijn stomme verbazing lijkt hij een van de weinigen te zijn die zich in die theologie heeft ingeleefd. Hij heeft het begrepen! En wordt niet gehinderd door wat er na Dordrecht allemaal van gemaakt is. Integendeel, hij ontdoet Dordt van het stof van eeuwen. Hoe dan ook, @TSD , bedankt.

Deze mening en ervaring deel ik volledig!

Verstuurd vanaf mijn SM-G990B2 met Tapatalk

[Job]

Dit zinnetje van @TSD heb ik even uit een bijdrage van hem/haar in het CGK-topic geknipt. Je geeft er woorden mee aan iets wat me al een tijd bezighoudt: dat luidruchtige. Goed verwoord. Het fascineert me, zowel in mijn privéleven, waarin ik, om het maar even zo te zeggen, enkele fanatieke appèl- en aanbodsdrijvers heb, als op Refoforum en dan vooral in dit topic. Een aantal mensen dat hun leven lijkt te vullen met de strijd voor aanbod en appèl. Ik denk het bij ds. Van den Brink ook te merken. Het komt obsessief op me over. Elke preek, meditatie etc. wordt gewogen op dat punt, het roept iets van boze drift op wanneer dat aspect er niet voldoende is. Ik heb enkele mensen in mijn omgeving die dag in, dag uit hun status op WhatsApp vullen met citaten, lezingen, artikelen die bewijzen dat het aanbod van genade tot iedereen komt.

Los van de inhoud word ik DOODMOE van deze geestdrift. Waar komt dit toch vandaan? Natuurlijk, vanuit zorg. Maar vanwaar zo fanatiek? Heb je dan nog momenten op een dag waarop je zelf geestelijk gevoed wordt? En nog prangender is voor mij de vraag: als je zó strijdt voor het recht op een algemeen aanbod, zijn er dan in je eigen leven nog momenten van stille verwondering als de Heere onverwacht, ongedacht en totaal onverdiend naar je omziet? Waarin je rechteloos werd maar toch genade ontving? Juist dat zijn zulke rijke ogenblikken, die gun je iedereen.

Overpeinzingen op de zaterdagavond.

Toch vraag ik me af of je dit juist 'weegt'
Even los van de huidige discussie. Maar meer in het algemeen:
Als jezelf jaren onder een voorwaardelijke prediking verkeert. Je ogen opengaan voor het onvoorwaardelijke van het evangelie. En je ziet om je heen tal van mensen worstelen met de toe-eigening van het heil. Dan gun je het iedereen. Dan wil je delen wat jezelf hebt mogen ontdekken.
Ik denk dat je het vooral moet zien als bewogenheid met de naaste en zorg om de prediking waaronder ze dan verkeren.

Zeker, het punt van zorg, gunning en mee willen laten delen begrijp ik. Maar daar gaat het me niet om. Ik zie een specifieke groep die het alleen over dat aspect nog heeft. Het lijkt het enige thema nog. In welke hoedanigheid ik deze mensen ook tegenkom: het gaat daarover. Niet vanuit een verwonderde positie ("Wat is het, dat de belofte des HEEREN tot mij komt", vrij naar Elizabeth) maar bijna een verbitterde strijd.

De posting van @TSD komt bij me binnen. Het is een bewogen noodkreet. Hij heeft een punt. Als ik goed lees probeert hij te zeggen dat hij bij hen 'die het vrije en onvooraardelijke aanbod van genade' drijven, een zeker fanatisme opmerkt, misschien een automatisme. Het gevaar lijkt me niet denkbeeldig. Want bij de 'drijvers' kan zomaar de verwondering over Gods vrije en souvereine genade op de achtergrond zijn geraakt. Toch is er meer te zeggen. Het fanatieke herken ik ook bij mezelf. Maar dat heeft een oorzaak. Want ik heb in mijn leven zo heel veel geliefden in het duister zien afreizen. Mensen waar ik veel respect voor had omdat zij met grote ernst de dingen zochten die boven waren. Velen waren 'bekommerd'. ( in het boek 'De Weg in woorden' van C.v.d. Ketterij wordt geciteerd dat de bekommering een vrucht is van de wedergeboorte) Dat is niet mijn theologie, maar het zou bijvoorbeeld in kringen van de GG meer opgemerkt moeten worden. Het was een uitspraak van een GG predikant van voor de oorlog. Het meest trieste dat ik meemaakte was een rouwdienst waar iets werd gezegd over het ziekbed van de overledene. Hij of zij had te kennen gegeven naar de Heere Jezus te verlangen. Maar... helaas, dat was voor de predikant een reden om hem of haar te vragen of het voor haar wel eens een 'onmogelijkheid' was geworden om zalig te worden. Dat had hij niet gehoord van zijn pastorant. Vele jaren heb ik me afgetobt met de vraag waar dit type pastoraat vandaan kwam. Totdat dr. van de Brink het ragfijn analyseerde. Naar mijn stellige overtuiging heeft hij vele gaven gekregen, maar alleen niet de gave om samenbindend te werken. Hij roept met zijn zorgvuldig onderbouwde stellingen en ragfijne analyses heel veel weerstand op. Terwijl hij slechts de theologie van Dordrecht naspreekt. Tot mijn stomme verbazing lijkt hij een van de weinigen te zijn die zich in die theologie heeft ingeleefd. Hij heeft het begrepen! En wordt niet gehinderd door wat er na Dordrecht allemaal van gemaakt is. Integendeel, hij ontdoet Dordt van het stof van eeuwen. Hoe dan ook, @TSD , bedankt.

Bedankt voor deze inhoudelijke, genuanceerde en persoonlijke reactie. Ik begrijp in zo'n geval zeker dat je er vanuit jouw ervaringen en visie niet over zwijgen kunt.

[Cyrillus]

Wat betreft het samenbindende: dat kun je dr. Van den Brink niet kwalijk nemen. Hij heeft de hand uitgestoken, maar de meeste opponenten weigeren het gesprek. Typisch een geval van profeet in eigen land. Wat erger is, hem wordt veel verweten zonder dat men echt naar hem geluisterd heeft. Zelfs het opiniestuk van ds. Clements staat zo vol met stropop redenaties dat je je afvraagt,of hij de 2 boeken wel gelezen heeft.

[TSD]

Ik zie dat er een aardige discussie is ontstaan over een stukje van mijn reactie. Dat is prima natuurlijk, maar ik denk wel dat het goed is om mijn reactie (waarneming) in zijn geheel te lezen. Nu worden alleen de "luidruchtige aanboddrijvers" eruit gehaald, terwijl mijn insteek vooral was een voorzichtige verklaring te geven waarom partijen niet tot elkaar komen.

Misschien komt het door mijn eigen gekleurde bril, maar bovenstaande reacties bevestigen eigenlijk wel die analyse .

Ik snap de verzuchting van @Job wel, maar ik heb vroeger ook een tijdje gedacht als @JanRap / HHR / Heidebloem. Het algemene onvoorwaardelijke aanbod van genade was voor mij ook een obsessie, ik hoorde voortdurend de voorwaarden in de prediking terug, ik vond dat mensen werden afgehouden van Christus. Toch ben ik dat weer kwijt mogen raken. Niet dat ik dat niet meer belangrijk vind, maar het obsessieve, alsof het daarom draait, wel. Ik ben de waarde gaan zien van een prediking waarin het eenzijdige werk van God wordt benadrukt en ben meer de noodzaak gaan zien van het ontdekkende werk van de Heilige Geest en dus de waarde dat dit een (belangrijke) plaats heeft in de prediking.

Ik geloof zeker dat een onvoorwaardelijk aanbod van genade aan álle hoorders (met bevel van bekering en geloof) iets heel belangrijks is. Maar voor wíé is het belangrijk? Ik denk dat deze prediking nu juist belangrijk is voor arme, verslagen zielen, die elke voorwaarde zouden aangrijpen om zichzelf buiten te sluiten. Juist voor díé mensen krijgt nu het onvoorwaardelijke van het evangelie waarde, daarvoor moet het verkondigt worden. Niet voor diegenen die zich in deze wereld nog thuis voelen, ja tot hun veroordeling, want zij komen niet. Ik denk aan een citaat van John Bunyan. Hij ging als arme verslagen zondaar de waarde inzien van Joh. 3:16 en daarin het woordje 'wereld'. John Bunyan zegt daarover 'als hier 'John Bunyan' had gestaan, dan had ik niet gelooft dat het voor mij was, maar voor een andere persoon met dezelfde naam. Maar nu staat er 'wereld' en kon hij zichzelf niet buitensluiten.

Ik las recent de voorrede van Petrus Datheen van het boekje 'Parel van christelijke troost' (Een (werkelijk gevoerd) gesprek / samenspraak over het onderscheid tussen wet en evangelie). Een boekje vól onvoorwaardelijk aanbod maar in de voorrede maakt Datheen duidelijk wie hiermee "geholpen" worden. Overigens een leestip voor iedereen ook in dit gesprek. Het is maar een dun boekje (112 bladzijden), neem en lees. (recent hertaalt door C. Bregman met een inleiding van Prof. dr. A de Reuver, https://www.debanier.nl/parel-van-christelijke-troost)

[Job]

Wat betreft het samenbindende: dat kun je dr. Van den Brink niet kwalijk nemen. Hij heeft de hand uitgestoken, maar de meeste opponenten weigeren het gesprek. Typisch een geval van profeet in eigen land. Wat erger is, hem wordt veel verweten zonder dat men echt naar hem geluisterd heeft. Zelfs het opiniestuk van ds. Clements staat zo vol met stropop redenaties dat je je afvraagt,of hij de 2 boeken wel gelezen heeft.

Op zichzelf is in gesprek gaan altijd goed en volwassen, maar je moet je wel realiseren dat dr. Van den Brink niet is begonnen met uitnodigen tot gesprek, maar met besmeuren en aanvallen. In tweede instantie nodigt hij degenen die hij aanviel, uit om in gesprek te gaan. Hij had dat eerste beter kunnen nalaten, dat had vast gescheeld in de bereidwilligheid.

[Piet Puk]

Wat betreft het samenbindende: dat kun je dr. Van den Brink niet kwalijk nemen. Hij heeft de hand uitgestoken, maar de meeste opponenten weigeren het gesprek. Typisch een geval van profeet in eigen land. Wat erger is, hem wordt veel verweten zonder dat men echt naar hem geluisterd heeft. Zelfs het opiniestuk van ds. Clements staat zo vol met stropop redenaties dat je je afvraagt,of hij de 2 boeken wel gelezen heeft.

Op zichzelf is in gesprek gaan altijd goed en volwassen, maar je moet je wel realiseren dat dr. Van den Brink niet is begonnen met uitnodigen tot gesprek, maar met besmeuren en aanvallen. In tweede instantie nodigt hij degenen die hij aanviel, uit om in gesprek te gaan. Hij had dat eerste beter kunnen nalaten, dat had vast gescheeld in de bereidwilligheid.

Exact, het wantrouwen over het doel van dit gesprek is daarmee zeker niet afgenomen (denk ik)

[Onbekende]

Dit zinnetje van @TSD heb ik even uit een bijdrage van hem/haar in het CGK-topic geknipt. Je geeft er woorden mee aan iets wat me al een tijd bezighoudt: dat luidruchtige. Goed verwoord. Het fascineert me, zowel in mijn privéleven, waarin ik, om het maar even zo te zeggen, enkele fanatieke appèl- en aanbodsdrijvers heb, als op Refoforum en dan vooral in dit topic. Een aantal mensen dat hun leven lijkt te vullen met de strijd voor aanbod en appèl. Ik denk het bij ds. Van den Brink ook te merken. Het komt obsessief op me over. Elke preek, meditatie etc. wordt gewogen op dat punt, het roept iets van boze drift op wanneer dat aspect er niet voldoende is. Ik heb enkele mensen in mijn omgeving die dag in, dag uit hun status op WhatsApp vullen met citaten, lezingen, artikelen die bewijzen dat het aanbod van genade tot iedereen komt.

Los van de inhoud word ik DOODMOE van deze geestdrift. Waar komt dit toch vandaan? Natuurlijk, vanuit zorg. Maar vanwaar zo fanatiek? Heb je dan nog momenten op een dag waarop je zelf geestelijk gevoed wordt? En nog prangender is voor mij de vraag: als je zó strijdt voor het recht op een algemeen aanbod, zijn er dan in je eigen leven nog momenten van stille verwondering als de Heere onverwacht, ongedacht en totaal onverdiend naar je omziet? Waarin je rechteloos werd maar toch genade ontving? Juist dat zijn zulke rijke ogenblikken, die gun je iedereen.

Overpeinzingen op de zaterdagavond.

Toch vraag ik me af of je dit juist 'weegt'
Even los van de huidige discussie. Maar meer in het algemeen:
Als jezelf jaren onder een voorwaardelijke prediking verkeert. Je ogen opengaan voor het onvoorwaardelijke van het evangelie. En je ziet om je heen tal van mensen worstelen met de toe-eigening van het heil. Dan gun je het iedereen. Dan wil je delen wat jezelf hebt mogen ontdekken.
Ik denk dat je het vooral moet zien als bewogenheid met de naaste en zorg om de prediking waaronder ze dan verkeren.

Zeker, het punt van zorg, gunning en mee willen laten delen begrijp ik. Maar daar gaat het me niet om. Ik zie een specifieke groep die het alleen over dat aspect nog heeft. Het lijkt het enige thema nog. In welke hoedanigheid ik deze mensen ook tegenkom: het gaat daarover. Niet vanuit een verwonderde positie ("Wat is het, dat de belofte des HEEREN tot mij komt", vrij naar Elizabeth) maar bijna een verbitterde strijd.

De posting van @TSD komt bij me binnen. Het is een bewogen noodkreet. Hij heeft een punt. Als ik goed lees probeert hij te zeggen dat hij bij hen 'die het vrije en onvooraardelijke aanbod van genade' drijven, een zeker fanatisme opmerkt, misschien een automatisme. Het gevaar lijkt me niet denkbeeldig. Want bij de 'drijvers' kan zomaar de verwondering over Gods vrije en souvereine genade op de achtergrond zijn geraakt. Toch is er meer te zeggen. Het fanatieke herken ik ook bij mezelf. Maar dat heeft een oorzaak. Want ik heb in mijn leven zo heel veel geliefden in het duister zien afreizen. Mensen waar ik veel respect voor had omdat zij met grote ernst de dingen zochten die boven waren. Velen waren 'bekommerd'. ( in het boek 'De Weg in woorden' van C.v.d. Ketterij wordt geciteerd dat de bekommering een vrucht is van de wedergeboorte) Dat is niet mijn theologie, maar het zou bijvoorbeeld in kringen van de GG meer opgemerkt moeten worden. Het was een uitspraak van een GG predikant van voor de oorlog. Het meest trieste dat ik meemaakte was een rouwdienst waar iets werd gezegd over het ziekbed van de overledene. Hij of zij had te kennen gegeven naar de Heere Jezus te verlangen. Maar... helaas, dat was voor de predikant een reden om hem of haar te vragen of het voor haar wel eens een 'onmogelijkheid' was geworden om zalig te worden. Dat had hij niet gehoord van zijn pastorant. Vele jaren heb ik me afgetobt met de vraag waar dit type pastoraat vandaan kwam. Totdat dr. van de Brink het ragfijn analyseerde. Naar mijn stellige overtuiging heeft hij vele gaven gekregen, maar alleen niet de gave om samenbindend te werken. Hij roept met zijn zorgvuldig onderbouwde stellingen en ragfijne analyses heel veel weerstand op. Terwijl hij slechts de theologie van Dordrecht naspreekt. Tot mijn stomme verbazing lijkt hij een van de weinigen te zijn die zich in die theologie heeft ingeleefd. Hij heeft het begrepen! En wordt niet gehinderd door wat er na Dordrecht allemaal van gemaakt is. Integendeel, hij ontdoet Dordt van het stof van eeuwen. Hoe dan ook, @TSD , bedankt.

Ik had het niet beter kunnen verwoorden, heel erg herkenbaar !

[Cyrillus]

Wat betreft het samenbindende: dat kun je dr. Van den Brink niet kwalijk nemen. Hij heeft de hand uitgestoken, maar de meeste opponenten weigeren het gesprek. Typisch een geval van profeet in eigen land. Wat erger is, hem wordt veel verweten zonder dat men echt naar hem geluisterd heeft. Zelfs het opiniestuk van ds. Clements staat zo vol met stropop redenaties dat je je afvraagt,of hij de 2 boeken wel gelezen heeft.

Op zichzelf is in gesprek gaan altijd goed en volwassen, maar je moet je wel realiseren dat dr. Van den Brink niet is begonnen met uitnodigen tot gesprek, maar met besmeuren en aanvallen. In tweede instantie nodigt hij degenen die hij aanviel, uit om in gesprek te gaan. Hij had dat eerste beter kunnen nalaten, dat had vast gescheeld in de bereidwilligheid.

Als dr. Van den Brink fout zit, dan had hij gemakkelijk weerlegd kunnen worden. In plaats daarvan vermijdt men het gesprek over wat hij op tafel legt, de kleine lettertjes. Liever beschuldigt men hem vals van dingen die hij nooit gezegd heeft of worden zijn woorden verdraaid. De overeenkomst met de Farizeeën is te opvallend om genegeerd te kunnen worden.

[Thea]

@TSD, ik herken dat wat jij beschrijft ook erg bij mezelf. Ik luisterde een tijd ook alleen maar of er 'aanbod' was. En was dat er niet 'genoeg', dan was ik afgehaakt. Maar daar ben ik gelukkig van 'verlost'. Ik houd nu ook erg van 'bevindelijke' preken. Daarin vind je zoveel Geest en leven. Het is allebei waar. Je moet het niet gaan isoleren.

[Thea]

Weet je Cyrillus, dr vd Brink is al heel veel weerlegd, alleen wil hij (en zijn aanhangers) het niet horen....