Hyperdordt

[Guy]

@Cyrillus, je beschouwt een situatie maar ik probeer het punt aan te wijzen dat in de genoemde recentie van het Luther commentaar op Psalm 51 naar voren komt: geloof is een zaak van het hart. Wát gaat er in je om als je tot geloof komt en daarna als het geloof een strijd blijkt te zijn? Daar ligt het misverstaan van elkaar meen ik. Jij beschrijft enkel het geloof als reactie van de hoorder op een preek in een objectieve bewoording. Dat is vooral een beschouwing van het geloof maar geen inhoudelijke weergave van de aard van het geloof.

Ik citeer nog eens een stukje:
" Dogma's zijn hem niet bepaalde 'objectiviteiten' waartoe de christen in geen enkele innerlijke relatie zou staan, en die dus alleen maar zouden dienen tot bevrediging van de behoeften van het intellect. Al wat God in Zijn Woord geopenbaard heeft mikt op het hart. Luther zelf was bij alles wat hij behandelde innerlijk betrokken."
Is die innerlijke betrokkenheid niet de kern waar het om gaat? Hoe komt dit in Hyperdordt aan de orde? Een beschouwing van het geloof en het aanbod van genade zonder persoonlijke toepasbare toespitsing is als een winkel met etalage met prachtige exclusieve artikelen die zelfs gratis zijn maar dan zonder toegangsdeur of verwijzing hoe er aan te komen.
Kortom: wat is geloof eigenlijk als Luther het heeft over zaak van het hart en Coram Deo?

[Cyrillus]

@Cyrillus, je beschouwt een situatie maar ik probeer het punt aan te wijzen dat in de genoemde recentie van het Luther commentaar op Psalm 51 naar voren komt: geloof is een zaak van het hart. Wát gaat er in je om als je tot geloof komt en daarna als het geloof een strijd blijkt te zijn? Daar ligt het misverstaan van elkaar meen ik. Jij beschrijft enkel het geloof als reactie van de hoorder op een preek in een objectieve bewoording. Dat is vooral een beschouwing van het geloof maar geen inhoudelijke weergave van de aard van het geloof.

Ik citeer nog eens een stukje:
" Dogma's zijn hem niet bepaalde 'objectiviteiten' waartoe de christen in geen enkele innerlijke relatie zou staan, en die dus alleen maar zouden dienen tot bevrediging van de behoeften van het intellect. Al wat God in Zijn Woord geopenbaard heeft mikt op het hart. Luther zelf was bij alles wat hij behandelde innerlijk betrokken."
Is die innerlijke betrokkenheid niet de kern waar het om gaat? Hoe komt dit in Hyperdordt aan de orde? Een beschouwing van het geloof en het aanbod van genade zonder persoonlijke toepasbare toespitsing is als een winkel met etalage met prachtige exclusieve artikelen die zelfs gratis zijn maar dan zonder toegangsdeur of verwijzing hoe er aan te komen.
Kortom: wat is geloof eigenlijk als Luther het heeft over zaak van het hart en Coram Deo?

De doelstelling van Dordt is niet om maar een pastoraal boek te zijn. Het bestrijdt een leer. En het doet dat met verve zoals Luther de roomse kerk bestreed. Het boek is dus dogmatisch van aard, maar je kunt aan alles de pastor op de achtergrond horen. Zo heb ik het in ieder geval ervaren. Wat mijzelf betreft: elke persoon is anders en ik pas ervoor om de diepste gevoelens van een bekeerling te beschrijven alsof dit mogelijk zou zijn. Alsof dit te veralgemeniseren is. Ds. Moerkerken tastte hier al mis zoals ik net eerder heb omschreven. Waarom zou ik dat ook doen?

[Guy]

De doelstelling van Dordt is niet om maar een pastoraal boek te zijn. Het bestrijdt een leer. En het doet dat met verve zoals Luther de roomse kerk bestreed. Het boek is dus dogmatisch van aard, maar je kunt aan alles de pastor op de achtergrond horen. Zo heb ik het in ieder geval ervaren. Wat mijzelf betreft: elke persoon is anders en ik pas ervoor om de diepste gevoelens van een bekeerling te beschrijven alsof dit mogelijk zou zijn. Alsof dit te veralgemeniseren is. Ds. Moerkerken tastte hier al mis zoals ik net eerder heb omschreven. Waarom zou ik dat ook doen?

We praten over wat anders. Dat ligt mogelijk aan mijn breedsprakige schrijfstijl ( contradictie in termino ).
Laat ik het eens zo proberen: is het geloof een instrument? En zo ja, wat 'doe' je er dan mee; een instrument is een hulpmiddel, niet het doel, nietwaar?
Dat lijkt me een vraag die voor iedere gelovige gelijkluidend beantwoord kan worden.
Niet afhankelijk van wie of wat je bent.

[Guy]

UIT DE DIEPTE, O HEERE, ROEP IK TOTU. ‘Uit de diepte, o HEERE, roep ik tot U.’ Dat zijn schone, hartstochtelijke en zeer diepgaande woorden, die voortkomen uit een eerlijk, berouwvol hart, dat grondeloos diep in zijn ellende verzonken is. Ja, zíj alleen zijn in staat deze woorden te verstaan, die het zelf zo voelen en ondervinden. We zijn allen in diepten en in grote ellende, maar we voelen niet allen waar we zijn. ‘Roep ik tot U.’ Het geroep betekent hier niets anders dan een sterk, ernstig verlangen naar de genade van God. Dit verlangen zal in een mens niet beginnen, als hij niet inziet, in welke diepten hij ligt.

Bron: Verklaring Psalm 130, Luther

[Posthoorn]

Ik kom er toch nog even op terug. Zie onderstaande quotes. Ik heb de indruk dat Cyrillus steeds een beetje draait om zijn beweringen staande te kunnen houden.

Nee, wat jij een bijzondere beleving/gevoel noemt, ís de openbaring van Christus of zo je wilt, de toepassing door de Heilige Geest.

Als je hiermee bedoelt dat je dus een bijzondere belevenis moet hebben gehad, wat dus dé openbaring van Christus is dan zie ik dat niet als Bijbels. Het hangt er dan weer vanaf wat jouw idee is van beleving. En dan kom ik op de eerder gestelde vragen van Psalm. Maar ik wil niet in de discussie tussen jou en Psalm zitten, dus laat het hierbij.

Spurgeon geeft aan dat ieder 'de leerstelling van het plaatsvervangend lijden van Christus moet kennen'. Dat is een Waarheid met een hoofdletter. Hij kijkt naar Christus.Die gevoeletjes en ervaringen die gepropageerd worden hebben hier niets mee te maken.

Nee, dat zegt hij niet. Hij gelooft 'dat dit tot ieder wedergeboren kind van God als een openbaring moet komen'. Want die leerstelling kende hij al vanaf zijn jeugd, zoals hij schrijft. Dus je verdraait nu de woorden van Spurgeon.

Alle heeft de context: wel of geen kleine letter. Daar ligt het verschil. Hoe zou ik tegen bijzonder ervaringen kunnen zijn? Neem alleen al Paulus.

Kun je aangeven waar ik zou draaien? Ik heb niets tegen bijzonder openbaringen, wel als het bijzondere bijzondere openbaringen worden, waarbij de beleving belangrijker wordt dan de Persoon waar het om gaat. Er is dus verschil tussen openbaring en openbaring. Die richting op?

Vergelijk je eigen antwoorden. Zie zelf hoe je zwalkt. Maar enfin, ik laat het hierbij.

[Cyrillus]

De doelstelling van Dordt is niet om maar een pastoraal boek te zijn. Het bestrijdt een leer. En het doet dat met verve zoals Luther de roomse kerk bestreed. Het boek is dus dogmatisch van aard, maar je kunt aan alles de pastor op de achtergrond horen. Zo heb ik het in ieder geval ervaren. Wat mijzelf betreft: elke persoon is anders en ik pas ervoor om de diepste gevoelens van een bekeerling te beschrijven alsof dit mogelijk zou zijn. Alsof dit te veralgemeniseren is. Ds. Moerkerken tastte hier al mis zoals ik net eerder heb omschreven. Waarom zou ik dat ook doen?

We praten over wat anders. Dat ligt mogelijk aan mijn breedsprakige schrijfstijl ( contradictie in termino ).
Laat ik het eens zo proberen: is het geloof een instrument? En zo ja, wat 'doe' je er dan mee; een instrument is een hulpmiddel, niet het doel, nietwaar?
Dat lijkt me een vraag die voor iedere gelovige gelijkluidend beantwoord kan worden.
Niet afhankelijk van wie of wat je bent.

Dan probeer ik dit antwoord maar eens: natuurlijk is het geloof een instrument. Het is HET middel om de zaligheid te verkrijgen, namelijk deel te krijgen aan Christus. Dit geloof wordt door de Geest gewerkt in het hart. Dus wij geloven, want de Geest doet ons geloven. Het geloof geeft het vertrouwen van Hem te zijn en maakt het mogelijk om gemeenschap met Hem te oefenen.

[Cyrillus]

Ik kom er toch nog even op terug. Zie onderstaande quotes. Ik heb de indruk dat Cyrillus steeds een beetje draait om zijn beweringen staande te kunnen houden.

Als je hiermee bedoelt dat je dus een bijzondere belevenis moet hebben gehad, wat dus dé openbaring van Christus is dan zie ik dat niet als Bijbels. Het hangt er dan weer vanaf wat jouw idee is van beleving. En dan kom ik op de eerder gestelde vragen van Psalm. Maar ik wil niet in de discussie tussen jou en Psalm zitten, dus laat het hierbij.

Nee, dat zegt hij niet. Hij gelooft 'dat dit tot ieder wedergeboren kind van God als een openbaring moet komen'. Want die leerstelling kende hij al vanaf zijn jeugd, zoals hij schrijft. Dus je verdraait nu de woorden van Spurgeon.

Alle heeft de context: wel of geen kleine letter. Daar ligt het verschil. Hoe zou ik tegen bijzonder ervaringen kunnen zijn? Neem alleen al Paulus.

Kun je aangeven waar ik zou draaien? Ik heb niets tegen bijzonder openbaringen, wel als het bijzondere bijzondere openbaringen worden, waarbij de beleving belangrijker wordt dan de Persoon waar het om gaat. Er is dus verschil tussen openbaring en openbaring. Die richting op?

Vergelijk je eigen antwoorden. Zie zelf hoe je zwalkt. Maar enfin, ik laat het hierbij.

Ik kan daar niet zo heel veel mee, sorry.

[Guy]

De doelstelling van Dordt is niet om maar een pastoraal boek te zijn. Het bestrijdt een leer. En het doet dat met verve zoals Luther de roomse kerk bestreed. Het boek is dus dogmatisch van aard, maar je kunt aan alles de pastor op de achtergrond horen. Zo heb ik het in ieder geval ervaren. Wat mijzelf betreft: elke persoon is anders en ik pas ervoor om de diepste gevoelens van een bekeerling te beschrijven alsof dit mogelijk zou zijn. Alsof dit te veralgemeniseren is. Ds. Moerkerken tastte hier al mis zoals ik net eerder heb omschreven. Waarom zou ik dat ook doen?

We praten over wat anders. Dat ligt mogelijk aan mijn breedsprakige schrijfstijl ( contradictie in termino ).
Laat ik het eens zo proberen: is het geloof een instrument? En zo ja, wat 'doe' je er dan mee; een instrument is een hulpmiddel, niet het doel, nietwaar?
Dat lijkt me een vraag die voor iedere gelovige gelijkluidend beantwoord kan worden.
Niet afhankelijk van wie of wat je bent.

Dan probeer ik dit antwoord maar eens: natuurlijk is het geloof een instrument. Het is HET middel om de zaligheid te verkrijgen, namelijk deel te krijgen aan Christus. Dit geloof wordt door de Geest gewerkt in het hart. Dus wij geloven, want de Geest doet ons geloven. Het geloof geeft het vertrouwen van Hem te zijn en maakt het mogelijk om gemeenschap met Hem te oefenen.

Wat gelooft het geloof dan? En waarom? Dat is mij niet duidelijk in jouw visie.
Je beschrijft de herkomst van het instrument, nl. Gods Geest. En vertrouwen en gemeenschap met Christus als vrúcht van het geloof. Maar het geloof zélf geef je niet weer.
Begrijp je mijn missing point in jouw betoog? Geloof is toch geen instrument in de zin dat het niet meer zou zijn dan veronderstellen vertrouwen te moeten hebben en veronderstellen gemeenschap met Christus te hebben op grond van de uitwendige roeping (prediking van het Evangelie zonder kleine lettertjes)!? Geloof bevat toch zekerheid die niet gelegen is in de roeping maar in de Roeper? De DL leren dat in de wedergeboorte nieuwe kwaliteiten worden ingeplant. Ogen die zien wat voorheen onzichtbaar was, oren die verstaan, zaken die nooit eerder in het mensenhart zijn opgeklommen. Daar is toch wel iets over te zeggen? Want juist die zaken werden door de reformatoren en theologen uit de tijd van Dordt uitvoerig bestudeerd en beschreven. Notabene een geschrift van de bevindelijke Perkins was de aanleiding waarop Armius 'aansloeg' en de polemiek ontstond waaruit uiteindelijk de DL zijn voortgekomen.
Wie de DL recht wil doen zal de gehele context mee moeten laten wegen.

[huisman]

Spurgeon heeft ook veel over bevinding geschreven. Vond dat zelfs zeer wezenlijk. Het gaat niet over gevoeletjes maar over wezenlijke zaken die er gebeurd zijn in het leven van een zondaar. Hier twee duidelijke voorbeelden.

Keer weder naar uw huis, en vertel, wat grote dingen u God gedaan heeft. En hij ging heen door de gehele stad, verkondigende, wat grote dingen Jezus hem gedaan had. Lukas 8:39

Dit verhaal laat op schone wijze zien dat onze Heere Jezus niet tevergeefs gestorven is. Zijn dood was opofferend; Hij stierf plaatsbekledend, want de dood was de straf op onze zonden en Zijn plaatsbekleding werd door God aanvaard. Hij heeft degenen voor wie Hij Zijn ziel tot een schuldoffer gesteld heeft, behouden. Door Zijn dood werd Hij de graankorrel die veel vrucht voortbracht. Door Zijn sterven bracht Jezus veel kinderen voort. Hij kan zeggen: ‘Zie Mij en de kinderen die Gij Mij gegeven hebt.’ Hoor nu wat deze kinderen moeten vertellen. Zij moeten het verhaal vertellen van persoonlijke bevinding. ‘Keer weder naar uw huis, en vertel, wat grote dingen u God gedaan heeft.’ Niet wat u geloofd hebt, maar wat u ervaren hebt; wat u echt persoonlijk hebt meegemaakt; niet de grote dingen waarover u gelezen hebt, maar de grote dingen die God voor u gedaan heeft; niet alleen wat u in de gemeente hebt zien gebeuren, en hoe grote zondaren zich tot God bekeerd hebben, maar wat de Heere voor u gedaan heeft. En geloof mij, er is nooit een boeiender verhaal dan het verhaal dat iemand over zichzelf vertelt.

Is het dan niet belangrijk zorgvuldig te onderzoeken of het uiteindelijk goed zal zijn met ons? Of dit Kind voor ons geboren is? Of deze Zoon aan ons gegeven is?

Ik zal u helpen deze vragen te beantwoorden. Wanneer dit Kind, dat u nu met de ogen van het geloof voor u ziet liggen in Bethlehems kribbe en gewonden in doeken, voor u, mijn hoorder, geboren is, dan bent u wedergeboren. Want dit Kind is niet voor u geboren als u niet opnieuw voor dit Kind geboren bent. Iedereen die een aandeel heeft in Christus wordt door genade in de volheid van de tijd bekeerd, veranderd en vernieuwd. Niet alle verlosten zijn nu al bekeerd, maar ze zullen het wel zijn. Voordat het uur van hun dood komt, zal hun natuur veranderd worden, hun zonde weggewassen en zij zullen van dood levend worden. Wanneer iemand mij vertelt dat Christus zijn Verlosser is en hij niets heeft ondervonden van de herschepping, dan weet die man niet waar hij over spreekt. Zijn godsdienst is ijdel, zijn hoop is zelfbedrog. Alleen wedergeboren mensen kunnen aanspraak maken op het Kind van Bethlehem als hun eigendom.

‘Maar’, vraagt iemand, ‘hoe weet ik of ik opnieuw geboren ben?’ Stel uzelf een wedervraag: Is er een verandering in u gewerkt door goddelijke genade? Hebt u andere, tegenovergestelde dingen lief gekregen? Haat u nu de ijdele dingen die u eerst bewonderde? Zoekt u nu die kostbare Parel die u eens verachtte? Kunt u zeggen dat de diepste verlangens van uw hart veranderd zijn? Dat uw blik zich richt op Sion en uw voeten zich richten op het pad van de genade? Dat uw hart eerst verlangde de zonde diep in te drinken, maar dat het er nu naar verlangt heilig te zijn? En dat u eerst hield van de vreugden van deze wereld, maar dat die nu waardeloos afval voor u geworden zijn omdat u vreugde hebt leren kennen in de hemelse dingen? Dat u verlangt meer te genieten van die hemelse dingen, om er zo op voorbereid te zijn die in al hun volheid te smaken in het leven hierna? Bent u opnieuw geboren? Is het zo met u, mijn hoorder? Om samen te vatten: u kunt uiterlijk sterk veranderd zijn, maar als u van binnen niet veranderd bent, is het Kind niet voor u geboren.

[Cyrillus]

De doelstelling van Dordt is niet om maar een pastoraal boek te zijn. Het bestrijdt een leer. En het doet dat met verve zoals Luther de roomse kerk bestreed. Het boek is dus dogmatisch van aard, maar je kunt aan alles de pastor op de achtergrond horen. Zo heb ik het in ieder geval ervaren. Wat mijzelf betreft: elke persoon is anders en ik pas ervoor om de diepste gevoelens van een bekeerling te beschrijven alsof dit mogelijk zou zijn. Alsof dit te veralgemeniseren is. Ds. Moerkerken tastte hier al mis zoals ik net eerder heb omschreven. Waarom zou ik dat ook doen?

We praten over wat anders. Dat ligt mogelijk aan mijn breedsprakige schrijfstijl ( contradictie in termino ).
Laat ik het eens zo proberen: is het geloof een instrument? En zo ja, wat 'doe' je er dan mee; een instrument is een hulpmiddel, niet het doel, nietwaar?
Dat lijkt me een vraag die voor iedere gelovige gelijkluidend beantwoord kan worden.
Niet afhankelijk van wie of wat je bent.

Dan probeer ik dit antwoord maar eens: natuurlijk is het geloof een instrument. Het is HET middel om de zaligheid te verkrijgen, namelijk deel te krijgen aan Christus. Dit geloof wordt door de Geest gewerkt in het hart. Dus wij geloven, want de Geest doet ons geloven. Het geloof geeft het vertrouwen van Hem te zijn en maakt het mogelijk om gemeenschap met Hem te oefenen.

Wat gelooft het geloof dan? En waarom? Dat is mij niet duidelijk in jouw visie.
Je beschrijft de herkomst van het instrument, nl. Gods Geest. En vertrouwen en gemeenschap met Christus als vrúcht van het geloof. Maar het geloof zélf geef je niet weer.
Begrijp je mijn missing point in jouw betoog? Geloof is toch geen instrument in de zin dat het niet meer zou zijn dan veronderstellen vertrouwen te moeten hebben en veronderstellen gemeenschap met Christus te hebben op grond van de uitwendige roeping (prediking van het Evangelie zonder kleine lettertjes)!? Geloof bevat toch zekerheid die niet gelegen is in de roeping maar in de Roeper? De DL leren dat in de wedergeboorte nieuwe kwaliteiten worden ingeplant. Ogen die zien wat voorheen onzichtbaar was, oren die verstaan, zaken die nooit eerder in het mensenhart zijn opgeklommen. Daar is toch wel iets over te zeggen? Want juist die zaken werden door de reformatoren en theologen uit de tijd van Dordt uitvoerig bestudeerd en beschreven. Notabene een geschrift van de bevindelijke Perkins was de aanleiding waarop Armius 'aansloeg' en de polemiek ontstond waaruit uiteindelijk de DL zijn voortgekomen.
Wie de DL recht wil doen zal de gehele context mee moeten laten wegen.

Je hebt gelijk, ik heb helaas geen encyclopedie geschreven over alle aspecten. Mijn excuses. Ik dacht dat je vroeg om een eenvoudig pastoraal antwoord in de lijn van HC vr/antw 21, maar ik moet vooral recht doen aan alles en nog wat. En eerlijk gezegd, ik moet toch even lachen, als je zegt een pastorale vraag te stellen en ja hup, komt er ineens een begrip 'uitwendige roeping'. Ik zal je wat verklappen. Ik heb niet zulke grote woorden nodig. Als ik zeg 'vertrouwen' dan bedoel ik een 'vast vertrouwen'. En als ik het heb over dat 'vaste vertrouwen' dan bedoel ik geen 'veronderstelling', dan bedoel ik de volle zekerheid van het geloof op grond van de verbondsbelofte van God. En als ik het heb over 'roeping' dan bedoel ik ook 'roeping', en niet een gekunsteld dogmatisch geheel om maar vooral vragen over het verbond te kunnen behappen. Jij hebt het dus moeilijker dan ik, want jij tilt een hoop dogmatiek mee. No offense.

[Cyrillus]

Spurgeon heeft ook veel over bevinding geschreven. Vond dat zelfs zeer wezenlijk. Het gaat niet over gevoeletjes maar over wezenlijke zaken die er gebeurd zijn in het leven van een zondaar. Hier twee duidelijke voorbeelden.

Keer weder naar uw huis, en vertel, wat grote dingen u God gedaan heeft. En hij ging heen door de gehele stad, verkondigende, wat grote dingen Jezus hem gedaan had. Lukas 8:39

Dit verhaal laat op schone wijze zien dat onze Heere Jezus niet tevergeefs gestorven is. Zijn dood was opofferend; Hij stierf plaatsbekledend, want de dood was de straf op onze zonden en Zijn plaatsbekleding werd door God aanvaard. Hij heeft degenen voor wie Hij Zijn ziel tot een schuldoffer gesteld heeft, behouden. Door Zijn dood werd Hij de graankorrel die veel vrucht voortbracht. Door Zijn sterven bracht Jezus veel kinderen voort. Hij kan zeggen: ‘Zie Mij en de kinderen die Gij Mij gegeven hebt.’ Hoor nu wat deze kinderen moeten vertellen. Zij moeten het verhaal vertellen van persoonlijke bevinding. ‘Keer weder naar uw huis, en vertel, wat grote dingen u God gedaan heeft.’ Niet wat u geloofd hebt, maar wat u ervaren hebt; wat u echt persoonlijk hebt meegemaakt; niet de grote dingen waarover u gelezen hebt, maar de grote dingen die God voor u gedaan heeft; niet alleen wat u in de gemeente hebt zien gebeuren, en hoe grote zondaren zich tot God bekeerd hebben, maar wat de Heere voor u gedaan heeft. En geloof mij, er is nooit een boeiender verhaal dan het verhaal dat iemand over zichzelf vertelt.

Is het dan niet belangrijk zorgvuldig te onderzoeken of het uiteindelijk goed zal zijn met ons? Of dit Kind voor ons geboren is? Of deze Zoon aan ons gegeven is?

Ik zal u helpen deze vragen te beantwoorden. Wanneer dit Kind, dat u nu met de ogen van het geloof voor u ziet liggen in Bethlehems kribbe en gewonden in doeken, voor u, mijn hoorder, geboren is, dan bent u wedergeboren. Want dit Kind is niet voor u geboren als u niet opnieuw voor dit Kind geboren bent. Iedereen die een aandeel heeft in Christus wordt door genade in de volheid van de tijd bekeerd, veranderd en vernieuwd. Niet alle verlosten zijn nu al bekeerd, maar ze zullen het wel zijn. Voordat het uur van hun dood komt, zal hun natuur veranderd worden, hun zonde weggewassen en zij zullen van dood levend worden. Wanneer iemand mij vertelt dat Christus zijn Verlosser is en hij niets heeft ondervonden van de herschepping, dan weet die man niet waar hij over spreekt. Zijn godsdienst is ijdel, zijn hoop is zelfbedrog. Alleen wedergeboren mensen kunnen aanspraak maken op het Kind van Bethlehem als hun eigendom.

‘Maar’, vraagt iemand, ‘hoe weet ik of ik opnieuw geboren ben?’ Stel uzelf een wedervraag: Is er een verandering in u gewerkt door goddelijke genade? Hebt u andere, tegenovergestelde dingen lief gekregen? Haat u nu de ijdele dingen die u eerst bewonderde? Zoekt u nu die kostbare Parel die u eens verachtte? Kunt u zeggen dat de diepste verlangens van uw hart veranderd zijn? Dat uw blik zich richt op Sion en uw voeten zich richten op het pad van de genade? Dat uw hart eerst verlangde de zonde diep in te drinken, maar dat het er nu naar verlangt heilig te zijn? En dat u eerst hield van de vreugden van deze wereld, maar dat die nu waardeloos afval voor u geworden zijn omdat u vreugde hebt leren kennen in de hemelse dingen? Dat u verlangt meer te genieten van die hemelse dingen, om er zo op voorbereid te zijn die in al hun volheid te smaken in het leven hierna? Bent u opnieuw geboren? Is het zo met u, mijn hoorder? Om samen te vatten: u kunt uiterlijk sterk veranderd zijn, maar als u van binnen niet veranderd bent, is het Kind niet voor u geboren.

Dat zijn mooie woorden, huisman. Hierin vinden we elkaar wel :-).

[Guy]

Mijn excuses. Ik dacht dat je vroeg om een eenvoudig pastoraal antwoord in de lijn van HC vr/antw 21, maar ik moet vooral recht doen aan alles en nog wat. En eerlijk gezegd, ik moet toch even lachen, als je zegt een pastorale vraag te stellen en ja hup, komt er ineens een begrip 'uitwendige roeping'. Ik zal je wat verklappen. Ik heb niet zulke grote woorden nodig. Als ik zeg 'vertrouwen' dan bedoel ik een 'vast vertrouwen'. En als ik het heb over dat 'vaste vertrouwen' dan bedoel ik geen 'veronderstelling', dan bedoel ik de volle zekerheid van het geloof op grond van de verbondsbelofte van God. En als ik het heb over 'roeping' dan bedoel ik ook 'roeping', en niet een gekunsteld dogmatisch geheel om maar vooral vragen over het verbond te kunnen behappen. Jij hebt het dus moeilijker dan ik, want jij tilt een hoop dogmatiek mee. No offense.

Wat een nare reactie. Waarom is dit nou nodig?
Omdat je zelf aangaf meer dogmatisch in de materie te zitten heb ik geprobeerd je daarin te volgen en zo het gesprek voor te zetten in de hoop elkaar te kunnen begrijpen.
Zou je inhoudelijk kunnen reageren?

[huisman]

Spurgeon heeft ook veel over bevinding geschreven. Vond dat zelfs zeer wezenlijk. Het gaat niet over gevoeletjes maar over wezenlijke zaken die er gebeurd zijn in het leven van een zondaar. Hier twee duidelijke voorbeelden.

Keer weder naar uw huis, en vertel, wat grote dingen u God gedaan heeft. En hij ging heen door de gehele stad, verkondigende, wat grote dingen Jezus hem gedaan had. Lukas 8:39

Dit verhaal laat op schone wijze zien dat onze Heere Jezus niet tevergeefs gestorven is. Zijn dood was opofferend; Hij stierf plaatsbekledend, want de dood was de straf op onze zonden en Zijn plaatsbekleding werd door God aanvaard. Hij heeft degenen voor wie Hij Zijn ziel tot een schuldoffer gesteld heeft, behouden. Door Zijn dood werd Hij de graankorrel die veel vrucht voortbracht. Door Zijn sterven bracht Jezus veel kinderen voort. Hij kan zeggen: ‘Zie Mij en de kinderen die Gij Mij gegeven hebt.’ Hoor nu wat deze kinderen moeten vertellen. Zij moeten het verhaal vertellen van persoonlijke bevinding. ‘Keer weder naar uw huis, en vertel, wat grote dingen u God gedaan heeft.’ Niet wat u geloofd hebt, maar wat u ervaren hebt; wat u echt persoonlijk hebt meegemaakt; niet de grote dingen waarover u gelezen hebt, maar de grote dingen die God voor u gedaan heeft; niet alleen wat u in de gemeente hebt zien gebeuren, en hoe grote zondaren zich tot God bekeerd hebben, maar wat de Heere voor u gedaan heeft. En geloof mij, er is nooit een boeiender verhaal dan het verhaal dat iemand over zichzelf vertelt.

Is het dan niet belangrijk zorgvuldig te onderzoeken of het uiteindelijk goed zal zijn met ons? Of dit Kind voor ons geboren is? Of deze Zoon aan ons gegeven is?

Ik zal u helpen deze vragen te beantwoorden. Wanneer dit Kind, dat u nu met de ogen van het geloof voor u ziet liggen in Bethlehems kribbe en gewonden in doeken, voor u, mijn hoorder, geboren is, dan bent u wedergeboren. Want dit Kind is niet voor u geboren als u niet opnieuw voor dit Kind geboren bent. Iedereen die een aandeel heeft in Christus wordt door genade in de volheid van de tijd bekeerd, veranderd en vernieuwd. Niet alle verlosten zijn nu al bekeerd, maar ze zullen het wel zijn. Voordat het uur van hun dood komt, zal hun natuur veranderd worden, hun zonde weggewassen en zij zullen van dood levend worden. Wanneer iemand mij vertelt dat Christus zijn Verlosser is en hij niets heeft ondervonden van de herschepping, dan weet die man niet waar hij over spreekt. Zijn godsdienst is ijdel, zijn hoop is zelfbedrog. Alleen wedergeboren mensen kunnen aanspraak maken op het Kind van Bethlehem als hun eigendom.

‘Maar’, vraagt iemand, ‘hoe weet ik of ik opnieuw geboren ben?’ Stel uzelf een wedervraag: Is er een verandering in u gewerkt door goddelijke genade? Hebt u andere, tegenovergestelde dingen lief gekregen? Haat u nu de ijdele dingen die u eerst bewonderde? Zoekt u nu die kostbare Parel die u eens verachtte? Kunt u zeggen dat de diepste verlangens van uw hart veranderd zijn? Dat uw blik zich richt op Sion en uw voeten zich richten op het pad van de genade? Dat uw hart eerst verlangde de zonde diep in te drinken, maar dat het er nu naar verlangt heilig te zijn? En dat u eerst hield van de vreugden van deze wereld, maar dat die nu waardeloos afval voor u geworden zijn omdat u vreugde hebt leren kennen in de hemelse dingen? Dat u verlangt meer te genieten van die hemelse dingen, om er zo op voorbereid te zijn die in al hun volheid te smaken in het leven hierna? Bent u opnieuw geboren? Is het zo met u, mijn hoorder? Om samen te vatten: u kunt uiterlijk sterk veranderd zijn, maar als u van binnen niet veranderd bent, is het Kind niet voor u geboren.

Dat zijn mooie woorden, huisman. Hierin vinden we elkaar wel :-).

-knip-

[Cyrillus]

-knip-

[huisman]

Spurgeon heeft ook veel over bevinding geschreven. Vond dat zelfs zeer wezenlijk. Het gaat niet over gevoeletjes maar over wezenlijke zaken die er gebeurd zijn in het leven van een zondaar. Hier twee duidelijke voorbeelden.

Dat zijn mooie woorden, huisman. Hierin vinden we elkaar wel :-).

@Posthoorn heeft gelijk, Je draait en verdraait.

Dat is mij nog niet opgevallen.

@DDD met alle respect maar je hebt in dit topic inhoudelijk niets bijgedragen. Volgens mij heb jij ook lang niet alles gelezen. Het wordt echt tijd dat wij elkaar irl ontmoeten. Denk dat wij het over veel meer eens zijn dan jij denkt. Helaas werken mijn postings op jou als een rode lap op een stier. Waarom? Is vrij makkelijk te verklaren maar dat vertel ik je liever face tot face.