Gelezen, gedacht, gehoord...

[Piet Puk]

Las afgelopen weekend een interessant stuk met prof. Selderhuis in de Terdege. Ging onder andere over beroepingswerk. Zo vond hij dat tegenwoordig de beslissing om een beroep wel of niet aannemen veel te veel bij de predikant en zijn overwegingen ligt. Calvijn zette zijn studenten gewoon op een bepaalde plek neer. Prof. Selderhuis pleitte ervoor dat de classis weer meer werk zou maken van hun bevoegdheid om een aangenomen beroep te weigeren, d.w.z. een predikant geen toestemming te geven als hij wil vetrekken naar een andere gemeente of juist een predikant weigeren. Dit alles met het oog op wat de gemeente nodig heeft.
Hier een link: https://www.terdege.nl/artikelen/dr-her ... ag-dominee, maar dat is niet het hele artikel, waar ik op doel staat in het blad zelf.

Bij het lezen wat in de link staat, ben ik vrijwel direct afgehaakt. Ik voelde weinig herkenning, hoe de Heere een mens leidt.

Wat is daar mis mee? Ik spreek in de ik-vorm en mijn gevoelens hierbij. Daar mag je het mee oneens zijn natuurlijk. Als dit volgens jou wel de wijze is, dan laat ik me graag onderwijzen en terechtwijzen. Maar als je aangeeft weinig met teksten te hebben, is dat niet mijn beleving.

[Maanenschijn]

Las afgelopen weekend een interessant stuk met prof. Selderhuis in de Terdege. Ging onder andere over beroepingswerk. Zo vond hij dat tegenwoordig de beslissing om een beroep wel of niet aannemen veel te veel bij de predikant en zijn overwegingen ligt. Calvijn zette zijn studenten gewoon op een bepaalde plek neer. Prof. Selderhuis pleitte ervoor dat de classis weer meer werk zou maken van hun bevoegdheid om een aangenomen beroep te weigeren, d.w.z. een predikant geen toestemming te geven als hij wil vetrekken naar een andere gemeente of juist een predikant weigeren. Dit alles met het oog op wat de gemeente nodig heeft.
Hier een link: https://www.terdege.nl/artikelen/dr-her ... ag-dominee, maar dat is niet het hele artikel, waar ik op doel staat in het blad zelf.

Interessant. Ik lees zijn visie, dat het predikantschap geen bijzondere roeping vraagt. Ik kan het hele artikel inderdaad niet lezen, ben dus benieuwd naar zijn denken over 2 Kor. 5, Paulus schrijft daar dat God de bediening der verzoening gegeven heeft, als een gezant, een ambassadeur, die op pad is gestuurd. In het formulier ter bevestiging vinden we ook: "En eerstelijk vraag ik u, of gij gevoelt in uw hart dat ..." enz.
Paulus schrijft in 1 Kor. 12 dat God ook leraars in de gemeente stelt, de kanttek. legt uit: Dat is, die gewoonlijk geroepen zijn om de Schrift tot stichting der gemeente uit te leggen, en de leer derzelve tegen de valse leraars voor te staan en te verdedigen. Ef. 4:11 'En Dezelve heeft gegeven sommigen tot enz. enz.'.

Het is inderdaad interessant om te lezen. Ik heb het hele artikel in de papieren Terdege gelezen. Ik lees er niet uit dat er predikanten in hun hart niet moeten gevoelen als Godsgezanten hun ambt te dienen. Hij gaat er van uit dat de keuze voor een opleiding tot predikant niet (gebruikelijk) tot stand komt door een (krachtdadige) roeping maar door een biddende beroepskeuze. De door jou geciteerde tekst sluit die mogelijkheid ook niet uit.

Ook het beroepingswerk zou best meer gecentraliseerd kunnen worden, zoals ook bij de apostelen en onder Calvijn de gewoonte was.

Ik vond het best wat gezichtspunten opleveren die ter overweging overdacht kunnen worden, maar daarmee worden zaken die ‘onder ons’ gewoon de norm zijn wel ter discussie gesteld.

[Henk J]

Zo had ik het ook gelezen, prof. Selderhuis is absoluut een kenner op het gebied van kerkrecht en wat de reformatoren hiervan vonden. Het is altijd goed om een bepaalde gang van zaken eens onder de loep te nemen zonder dat het direct moet veranderen.

[Adagio]

Las afgelopen weekend een interessant stuk met prof. Selderhuis in de Terdege. Ging onder andere over beroepingswerk. Zo vond hij dat tegenwoordig de beslissing om een beroep wel of niet aannemen veel te veel bij de predikant en zijn overwegingen ligt. Calvijn zette zijn studenten gewoon op een bepaalde plek neer. Prof. Selderhuis pleitte ervoor dat de classis weer meer werk zou maken van hun bevoegdheid om een aangenomen beroep te weigeren, d.w.z. een predikant geen toestemming te geven als hij wil vetrekken naar een andere gemeente of juist een predikant weigeren. Dit alles met het oog op wat de gemeente nodig heeft.
Hier een link: https://www.terdege.nl/artikelen/dr-her ... ag-dominee, maar dat is niet het hele artikel, waar ik op doel staat in het blad zelf.

Bij het lezen wat in de link staat, ben ik vrijwel direct afgehaakt. Ik voelde weinig herkenning, hoe de Heere een mens leidt.

Nou dan lees je toch gewoon Hand. 9, bijvoorbeeld "Maar de Heere zeide tot hem: Ga heen, want deze is Mij een uitverkoren vat, om Mijn Naam te dragen voor de heidenen en de koningen en de kinderen Israëls".
Of Johannes 21, de toekomst van Petrus. Of Ezech. 34. Of Hand. 13, de afzondering van Barnabas en Saulus.
En zo bemoedigt Paulus ook Timotheus: "Niemand die in den krijg dient, wordt ingewikkeld in de handelingen des leeftochts, opdat hij dien moge behagen die hem tot den krijg aangenomen heeft. En indien ook iemand strijdt, die wordt niet gekroond, zo hij niet wettelijk heeft gestreden."

[Piet Puk]

Las afgelopen weekend een interessant stuk met prof. Selderhuis in de Terdege. Ging onder andere over beroepingswerk. Zo vond hij dat tegenwoordig de beslissing om een beroep wel of niet aannemen veel te veel bij de predikant en zijn overwegingen ligt. Calvijn zette zijn studenten gewoon op een bepaalde plek neer. Prof. Selderhuis pleitte ervoor dat de classis weer meer werk zou maken van hun bevoegdheid om een aangenomen beroep te weigeren, d.w.z. een predikant geen toestemming te geven als hij wil vetrekken naar een andere gemeente of juist een predikant weigeren. Dit alles met het oog op wat de gemeente nodig heeft.
Hier een link: https://www.terdege.nl/artikelen/dr-her ... ag-dominee, maar dat is niet het hele artikel, waar ik op doel staat in het blad zelf.

Bij het lezen wat in de link staat, ben ik vrijwel direct afgehaakt. Ik voelde weinig herkenning, hoe de Heere een mens leidt.

Nou dan lees je toch gewoon Hand. 9, bijvoorbeeld "Maar de Heere zeide tot hem: Ga heen, want deze is Mij een uitverkoren vat, om Mijn Naam te dragen voor de heidenen en de koningen en de kinderen Israëls".
Of Johannes 21, de toekomst van Petrus. Of Ezech. 34. Of Hand. 13, de afzondering van Barnabas en Saulus.
En zo bemoedigt Paulus ook Timotheus: "Niemand die in den krijg dient, wordt ingewikkeld in de handelingen des leeftochts, opdat hij dien moge behagen die hem tot den krijg aangenomen heeft. En indien ook iemand strijdt, die wordt niet gekroond, zo hij niet wettelijk heeft gestreden."

Dat zijn toch Bijbelteksten, waar de predikant van aangaf weinig mee op te hebben ?

[Maanenschijn]

Las afgelopen weekend een interessant stuk met prof. Selderhuis in de Terdege. Ging onder andere over beroepingswerk. Zo vond hij dat tegenwoordig de beslissing om een beroep wel of niet aannemen veel te veel bij de predikant en zijn overwegingen ligt. Calvijn zette zijn studenten gewoon op een bepaalde plek neer. Prof. Selderhuis pleitte ervoor dat de classis weer meer werk zou maken van hun bevoegdheid om een aangenomen beroep te weigeren, d.w.z. een predikant geen toestemming te geven als hij wil vetrekken naar een andere gemeente of juist een predikant weigeren. Dit alles met het oog op wat de gemeente nodig heeft.
Hier een link: https://www.terdege.nl/artikelen/dr-her ... ag-dominee, maar dat is niet het hele artikel, waar ik op doel staat in het blad zelf.

Bij het lezen wat in de link staat, ben ik vrijwel direct afgehaakt. Ik voelde weinig herkenning, hoe de Heere een mens leidt.

Nou dan lees je toch gewoon Hand. 9, bijvoorbeeld "Maar de Heere zeide tot hem: Ga heen, want deze is Mij een uitverkoren vat, om Mijn Naam te dragen voor de heidenen en de koningen en de kinderen Israëls".
Of Johannes 21, de toekomst van Petrus. Of Ezech. 34. Of Hand. 13, de afzondering van Barnabas en Saulus.
En zo bemoedigt Paulus ook Timotheus: "Niemand die in den krijg dient, wordt ingewikkeld in de handelingen des leeftochts, opdat hij dien moge behagen die hem tot den krijg aangenomen heeft. En indien ook iemand strijdt, die wordt niet gekroond, zo hij niet wettelijk heeft gestreden."

Dat zijn toch Bijbelteksten, waar de predikant van aangaf weinig mee op te hebben ?

Nee, dat zij hij niet. Hij zegt dat hij niet veel heeft met ‘het krijgen van Bijbelteksten’. Met argumentatie.

En deze Bijbelteksten passen ook goed bij de invulling van de roeping en ambtsbediening zoals Selderhuis die ziet.

[CvdW]

Kreeg gisteren een mooi artikel van dr. P. de Vries.

De heilsfeiten en de geloofsbeleving

Dr. P. de Vries

aug 14

Hoe moeten wij spreken over opwas in de genade? Het zogenaamde overwinningschristendom maakt een sterk verschil tussen hen die Christus slechts als de gekruisigde kennen en degenen die leven uit de kracht van zijn opstanding. Dat laatste ziet men als een tweede zegen. In pinksterkringen en charismatische kringen maakt men een nadrukkelijk onderscheid tussen christenen die alleen weten van de genade van de wedergeboorte en christenen die daarnaast met de Heilige Geest zij gedoopt. Dat laatste wordt als een plus gezien dat niet voor de zaligheid noodzakelijk is, maar wel een plus waarnaar elke christen behoort te staan. Het charismatische christendom kan trouwens als een variant of nadere uitwerking van het overwinningschristendom worden gezien.

Ongetwijfeld leren wij niet alles in één keer leren en moet wij zelfs ons leven lang een leerling blijven, maar het uit elkaar halen van kruis en opstanding voor de geloofsbeleving van een christen vindt geen grond in het Nieuwe Testament. Paulus schreef aan alle christenen te Rome dat Christus niet alleen voor hen gestorven was, maar ook opgewekt en aan Gods rechterhand voor hen bad en dat daarom niets hen kon scheiden van de liefde van Christus (Rom. 8:34-35). Tot alle christenen van de gemeenten van Klein-Azië komt in het boek Openbaring de groet dat Christus de Eerstgeborene uit de doden is, de Overste van de koningen der aarde Die ons heeft liefgehad en ons van onze zonden gewassen heeft in Zijn bloed (Openb. 1:5). Zo wordt de eenheid voor het geloofsleven van kruis en opstanding onderstreept.

In delen van de gereformeerde gezindte gaat men nog verder dan in charismatische kringen of pinksterkringen en meent men niet alleen dat de ervaring van Pinksteren een plus is dat niet alle gelovigen kennen maar dat alle heilsfeiten in chronologische volgorde moeten worden nabeleefd beginnend bij de geboorte van Christus en eindigend bij de uitstorting van de Heilige Geest. Men doet dan een beroep op de gang van de discipelen en van de vrouwen. Zoals zij met het ene na het andere heilsfeit werden geconfronteerd en de betekenis ervan gingen verstaan, geldt dat in deze zienswijze nog altijd voor hen die leven in het volle licht van de nieuwe bedeling. Men stelt in dit verband dan ook wel dat de gang van de Borg de gang van Zijn kerk is.

Theologisch en exegetisch is het grote bezwaar tegen deze zienswijze dat geen recht wordt gedaan aan de voortgang in de openbaringsgeschiedenis. Ongetwijfeld kunnen wij leren van het geloof en de geloofsstrijd van de discipelen en de vrouwen, maar wij moeten ons wel realiseren dat zij in een andere fase van de openbaringsgeschiedenis hebben geleefd als wij. Een aantal vragen en aanvechtingen die zij hebben gehad, kunnen wij in die vorm niet meer hebben.

In de brief aan de Hebreeën wijst de apostel zijn lezers op het grote voorrecht van hen die leven in het volle licht van de nieuwe bedeling. De gelovigen van de oude bedeling zijn in het geloof gestorven maar hebben de vervulling van de belofte dat Christus zou komen niet meegemaakt. In dat opzicht zijn zij zonder ons niet volmaakt (Heb. 11:39-40). Voor de gelovigen onder de nieuwe bedeling geldt: ‘God, voortijds veelmaal en op velerlei wijze, tot de vaderen gesproken hebbende door de profeten, heeft in deze laatste dagen tot ons gesproken door den Zoon’ (Heb. 1:1) Uniek voor hen die leefden toen de Heere Jezus Christus naar deze aarde kwam, was dat zij de overgang van de oude naar de nieuwe bedeling meemaakten.

Calvijn stelt in zijn Institutie de betekenis van de gang van de discipelen voor ons aan de orde. Hij doet dit in de context van het zogenaamde ‘ingewikkelde geloof’. Daarmee bedoelden de scholastieke theologen dat wij slechts behoeven te geloven wat de kerk gelooft. Dat wijst Calvijn radicaal van de hand. Geloof is kennis van Gods goedgunstigheid. In een bepaalde zin kan Calvijn echter wel zeggen dat het geloof ‘ingewikkeld’ is. Wij moeten dan het woord ‘ingewikkeld’ verstaan in de zin van ‘ingepakt’ of ‘in knop en niet tot volle bloei’.

In deze bedeling blijft ons geloof namelijk onvolkomen. Calvijn formuleert dat als volgt: ‘Wij nu stemmen toe, dat het geloof, zolang we in de wereld in vreemdelingschap verkeren, ‘ingewikkeld’ is, niet alleen omdat nog veel voor ons verborgen is, maar ook omdat wij, door veel nevels van dwalingen omringd, niet alles leren verstaan.’

Calvijn zegt dan over de discipelen het volgende: ‘En merkwaardige voorbeelden van dit ‘ingewikkeld’ geloof kunnen wij opmerken bij de discipelen van Christus, voordat zij de volle verlichting verkregen hadden. Wij zien hoe moeilijk zij de eerste beginselen zelf smaken, zodat ze in de allerkleinste dingen onzeker zijn, zodat ze, hoewel ze voortdurend van de Meester horen toch niet veel vorderen. (...) Daar Christus tevoren hun een getuigenis gegeven heeft van hun geloof, is het niet geoorloofd te zeggen dat zij daarvan geheel ontbloot zijn geweest: ja, indien zij niet overtuigd geweest waren dat Christus zou opstaan, zou alle ijver in hen bezweken zijn. (...) Daarom wordt van hen gezegd, dat ze toen eerst geloofd hebben, toen hun metterdaad de waarheid van Christus’ woorden gebleken was: niet dat zij toen begonnen te geloven, maar omdat het zaad van het verborgen geloof, dat in hun harten als het ware verstorven was, toen kracht ontving en opschoot. Dus was in hen een waar, maar ‘ingewikkeld’ geloof; want eerbiedig hadden zij Christus als hun enige Leraar aangenomen. Vervolgens door Hem onderwezen, stelden zij vast dat Hij de Bewerker van de zaligheid was.’

Dat Calvijn de discipelen een merkwaardig voorbeeld van ‘ingewikkeld’ geloof noemt, houdt verband met het feit dat hij zich realiseerde dat de discipelen zich in een unieke situatie bevonden. Wie de gang van de discipelen en vrouwen als normatief ziet, loopt al helemaal vast met de kruisiging. Toen verging hun hoop. Daarin moeten wij aan hen bepaald geen voorbeeld nemen.

De enige aan wie wij rond de kruisiging een voorbeeld moeten nemen zijn de moordenaar aan het kruis en de heidense hoofdman over honderd. Zij mochten beiden reeds voordat Jezus opstond de zaligmakende betekenis van het kruis van Christus in beginsel verstaan. Daarnaast mogen we wellicht Nicodemus en Jozef van Arimethea noemen, maar verder geldt dat de bestraffing van Jezus aan de Emmaüsgangers ook de andere discipelen betrof. ‘O onverstandigen en tragen van hart, om te geloven al hetgeen de profeten gesproken hebben. Moest de Christus niet deze dingen lijden, en alzo in Zijn heerlijkheid ingaan? (Lukas 24:25-26).

De gedachte dat wij de heilsfeiten chronologisch moeten nabeleven, is feitelijk een vorm van charismatisch christendom. Buiten Nederland of op Nederland georiënteerde kringen, komt deze opvatting niet voor onder gereformeerde christenen. Zij is trouwens hoe dan ook in de wereldkerk onbekend en in Nederland vinden we op zijn vroegst in de achttiende eeuw sporen van deze opvatting. Dat zijn allemaal redenen om ons af te vragen of men hiermee wel op het juist spoor zit.

Wie deze gedachte buiten Nederland naar voren brengt, zal bemerken dat men dan direct aan een vorm van charismatisch christendom denkt. Is er in het zogenaamde overwinningschristendom en charismatische christendom sprake van een tweede zegen waarnaar men moet staan, dan zijn er hier minstens drie. Er zijn wedergeboren christenen die alleen zicht hebben op de betekenis van Christus’ geboorte, christenen die de kracht van kruis en opstanding en christenen die mogen weten van de kracht en betekenis van Pinksteren.

Wie de heilsfeiten in de beleving zo uit elkaar meent te kunnen trekken, kan geen plaats geven aan het onderwijs dat in de apostolische brieven over de heilsfeiten wordt gegeven. Deze zienswijze is ook onverenigbaar met het feit dat de Heilige Geest ons bij de wedergeboorte verbindt met de gekruisigde en opgestane Zaligmaker Die nu zit aan Gods rechterhand. De Heilige Geest verbindt ons aan de gehele en volkomen Zaligmaker. Vormen van christendom die een tweede zegen of nog meer zegeningen leren, doen hieraan geen recht en dat tot schade van het leven van geloof.

De Schotse predikant Murdoch Campbell (), die als grootste stichtelijke schrijvers van Schotland uit de twintigste eeuw mag worden gezien, ontving eens een brief van een man die aangaf dat hij niet een tweede zegen kende. Hij was daar door anderen op aangesproken en hem was gezegd dat voor verdere geestelijke wasdom dat toch echt absoluut noodzakelijk was. Campbell schrijft naar aanleiding hiervan in het vele jaren na zijn dood uitgegeven boekje The Suburbs of Heaven het volgende:

‘De leer van de tweede zegen was het onderwerp van een brief die ik vandaag van een bezorgde christen ontving. Omdat hij zich niet van zo’n tweede zegen bewust was, vreesde hij dat hij niet geschikt voor de hemel was. Ongetwijfeld is er een tweede zegen, zoals er ook een eerste of derde zegen is. We zouden kunnen zeggen dat Jacob een wondervolle tweede zegen ontving evenals de apostelen op de Pinksterdag. Maar de moderne (Campbell bedoelt met ‘modern’ de tijd vanaf de negentiende eeuw in onderscheid van de eeuwen van de hervormers en puriteinen; P.d.V.), in één vorm geperste presentatie van deze gedachte is onbijbels en in strijd met de christelijke bevinding. Wanneer God ons wederbaart, neemt Hij ons ook tot Zijn kind aan, en geeft Hij ons uit genade een recht op alle voorrechten van Zijn kinderen. De Heilige Geest komt in ons hart wonen om de weldaden van Christus aan ons hart toe te passen. Daarom leidt het geen twijfel dat als we getrouw zijn in de weg van gebed en het zich verheugen in de omgang met God, we zoete verkwikkingen ontvangen die ons anders niet ten deel zouden vallen. De zegeningen van een gelovige zijn er niet één en zelfs geen tien, maar ze zijn elke morgen nieuw.’

Beter kan ik het niet zeggen. Ongetwijfeld kan iemand een ware christen zijn, terwijl er theologisch gezien meerdere kanttekeningen bij zijn opvattingen zijn te maken. Niet minder waar is dat misvattingen over de boodschap van het evangelie schadelijk zijn voor het geestelijke leven. Voor het geestelijke leven is het van groot belang dat wij recht doen aan de eenheid van de heilsfeiten en wetend van die eenheid smeken er meer zicht op te krijgen.

Hierbij had ik ook het artikel van ds. Verschuure in gedachten. In het artikel staat: "Zou het wel allemaal waar wezen? Zou God er wel zijn? Of sta ik maar gewoon iets te preken wat niet klopt? Dat zijn aanvechtingen die ik vroeger niet zo had. En dat is smartelijk."

[Adagio]

Bij het lezen wat in de link staat, ben ik vrijwel direct afgehaakt. Ik voelde weinig herkenning, hoe de Heere een mens leidt.

Nou dan lees je toch gewoon Hand. 9, bijvoorbeeld "Maar de Heere zeide tot hem: Ga heen, want deze is Mij een uitverkoren vat, om Mijn Naam te dragen voor de heidenen en de koningen en de kinderen Israëls".
Of Johannes 21, de toekomst van Petrus. Of Ezech. 34. Of Hand. 13, de afzondering van Barnabas en Saulus.
En zo bemoedigt Paulus ook Timotheus: "Niemand die in den krijg dient, wordt ingewikkeld in de handelingen des leeftochts, opdat hij dien moge behagen die hem tot den krijg aangenomen heeft. En indien ook iemand strijdt, die wordt niet gekroond, zo hij niet wettelijk heeft gestreden."

Dat zijn toch Bijbelteksten, waar de predikant van aangaf weinig mee op te hebben ?

Nee, dat zij hij niet. Hij zegt dat hij niet veel heeft met ‘het krijgen van Bijbelteksten’. Met argumentatie.

En deze Bijbelteksten passen ook goed bij de invulling van de roeping en ambtsbediening zoals Selderhuis die ziet.

Ik ben wel benieuwd naar zijn zienswijze op 2 Kor. 5, hoe iemand een gezant, een ambassadeur wordt, die op pad gestuurd wordt. Als dat gaat zonder 'het krijgen van Bijbelteksten', wordt ik steeds meer benieuwd. Maar dat het gaat zonder het spreken van de Heere, is mij een raadsel.

[GerefGemeente-lid]

Overigens, toen ik het las om een uur of drie wist ik al dat er een post van GG-lid zou komen met de mededeling dat dit een prachtig interview is.

+1

[DDD]

Dat iemand niets heeft met het op een schijnbaar willekeurige wijze toepassen van invallende bijbelteksten, wil nog niet zeggen dat hij de Bijbelteksten niet serieus neemt natuurlijk. Hij heeft een voorkeur om teksten in hun oorspronkelijke betekenis uit te leggen en van daaruit een toepassing te maken naar het heden.

Daar lijkt mij niets mis mee.

Ik ben het niet met Pietje Puk eens dat er één manier is waarop God mensen leidt. Of het moet over drie hoofdzaken gaan, maar daar had hij het niet over.

[Nasrani]

https://cvandaag.nl/97333-ds-c-g-vreugd ... F_WwfaFKww

Omdat het betreffende topic nog op slot zit deel ik hem maar hier.

[J.C. Philpot]

Hij kan beter oproepen om Puriteinen te lezen. Die prediken een onvoorwaardelijk evangelie, maar zijn tegelijkertijd veel evenwichtiger, rijker en laten de scherpte van Gods Woord staan.

[Bertiel]

lekker inhoudelijke reactie

[Ad Anker]

Op zich is je verdiepen in het gedachtegoed van dr. vd Brink best goed. Je kan er van leren. Ik heb wel een gemengd gevoel bij het advies. Maar goed, deze predikant kleurt wel eens buiten de lijntjes. Ik mag dat ook weer wel.

Al heeft Philpot natuurlijk gelijk. In de GG wordt de leer der vaderen ondergewaardeerd. Herwaardering van bijv. de puriteinen en de Hollandse oudvaders is gewenst.

[Bertiel]

ik moet eerlijk bekennen dat bij de GG-ers waar ik kom de boekenkast vrij smal is, en dat niet qua meters.
Dus ik herken dat wel