Gods volk 'een volk van ach en wee'?
Een volk wat 'het niet altijd voor het oprapen heeft'?
Dat altijd moet klagen?
Dat juist ónbekeerd wordt?
En dat af en toe eens mag geloven?
Ze zeggen het..... best vaak.
Zeg, het was toch 'de rechtvaardige zal uit het GELOOF LEVEN',
'Zo Hij vertoeft verbeid Hem'
'Maar nee daar is vergeving, altijd....'
en zo we somtijds uit zwakheid in zonden vallen niet aan Gods genade twijfelen
Zien we dan teveel op ons zelf? Het ligt toch vast in Christus? HIJ heeft het volbracht.
En God laat nooit varen wat Zijn hand begon!
God is toch niet geëerd met al dat ongeloof?
Nou ja, wie vertelt mij er wat over? Uit eigen beleving mogelijk? Is dat de praktijk of niet; altijd donker?
Groetjes van Kikkertje :ki
Gods volk leeft in het licht?!
Gisteravond tijdens de preek- / Avondsmaalbespreking een opmerking erover gehoord.
De dominee merkt op dat veel bekeerde nog het inzicht heb als de O.T.tische gelovigen. Er zijn ook christenen die voluit het N.T.tische inzicht hebben. Dit is echter de vrijmacht van God. Hierbij haalde hij ook een paar voorbeelden aan.
Bij sommige breek op een gegeven ogenblik het volle licht door maar bij andere niet omdat dat volgens God het beste is. Let wel hiermee bedoel ik niet dat de mens lijdelijk moet toezien! De middelen worden ook te weinig gebruikt om tot beter inzicht te worden gebracht!
De dominee merkt op dat veel bekeerde nog het inzicht heb als de O.T.tische gelovigen. Er zijn ook christenen die voluit het N.T.tische inzicht hebben. Dit is echter de vrijmacht van God. Hierbij haalde hij ook een paar voorbeelden aan.
Bij sommige breek op een gegeven ogenblik het volle licht door maar bij andere niet omdat dat volgens God het beste is. Let wel hiermee bedoel ik niet dat de mens lijdelijk moet toezien! De middelen worden ook te weinig gebruikt om tot beter inzicht te worden gebracht!
-
Kikker
Ja die snap ik wel. Dankje Kridje. Maar uh, wat is in wezen het verschil dan? Kun je van allebei even veel troost hebben? Enne, weet jij hoe mensen in onze tijd aan een oudtestamentisch inzicht komen? Dat klinkt voor mij best wel n beetje vreemd.Oorspronkelijk gepost door kridje
Gisteravond tijdens de preek- / Avondsmaalbespreking een opmerking erover gehoord.
De dominee merkt op dat veel bekeerde nog het inzicht heb als de O.T.tische gelovigen. Er zijn ook christenen die voluit het N.T.tische inzicht hebben. Dit is echter de vrijmacht van God. Hierbij haalde hij ook een paar voorbeelden aan.
Bij sommige breek op een gegeven ogenblik het volle licht door maar bij andere niet omdat dat volgens God het beste is. Let wel hiermee bedoel ik niet dat de mens lijdelijk moet toezien! De middelen worden ook te weinig gebruikt om tot beter inzicht te worden gebracht!
Met O.T.tische inzicht wordt bedoeld: Het van ver op Christus zien zoals de gelovigen van het O.T. De openbaring van Christus had men toen nog niet dus kon men niet van dichtbij op Christus zien.
Met N.T.tische inzicht wordt bedoeld Christus zien zoals hij is geopenbaard in het N.T.
Anders verwoord: dit is als het ware de inlijving van een mens in de genade.
Nogmaals de diepte van de genadebeleving en inzicht ligt aan de vrijmacht van God. Eigenlijk is genade op zich al een ongelofelijk wonder! Al mag je nog 'zo weinig' genade hebben; je heb genade! Onverdiend!
Met N.T.tische inzicht wordt bedoeld Christus zien zoals hij is geopenbaard in het N.T.
Anders verwoord: dit is als het ware de inlijving van een mens in de genade.
Nogmaals de diepte van de genadebeleving en inzicht ligt aan de vrijmacht van God. Eigenlijk is genade op zich al een ongelofelijk wonder! Al mag je nog 'zo weinig' genade hebben; je heb genade! Onverdiend!
-
Kikker
-
Kikker
Oorspronkelijk gepost door kridje
Met O.T.tische inzicht wordt bedoeld: Het van ver op Christus zien zoals de gelovigen van het O.T. De openbaring van Christus had men toen nog niet dus kon men niet van dichtbij op Christus zien.
Met N.T.tische inzicht wordt bedoeld Christus zien zoals hij is geopenbaard in het N.T.
Anders verwoord: dit is als het ware de inlijving van een mens in de genade.
Nogmaals de diepte van de genadebeleving en inzicht ligt aan de vrijmacht van God. Eigenlijk is genade op zich al een ongelofelijk wonder! Al mag je nog 'zo weinig' genade hebben; je heb genade! Onverdiend!
Oja Kridje ik snap het. Dankjewel ik denk ook dat het waar is. Sterker ik zie het duidelijk om me heen!
Moeten we dan niet staan naar een NTgeloof? Of stel ik nou nog steeds de verkeerde vraag? Mij lijkt namelijk heerlijk om uit het geloof en de dankbaarheid te mogen leven, ik bedoel dus NT
Natuurlijk moet er 'gezocht' worden naar opwas in de genade. In het N.T. staan hierover zelfs enkele oproepen. Maar zoals al aangegeven is het aan de ene kant Gods vrijmacht om een mens er dieper in te leiden. Aan de andere kant hebben we de plicht om de middelen waar te nemen zodat het geloof groeit. Op dit laatste punt schort het zeker in Nederland! We hebben het allemaal te druk en dan schiet het er heel snel bij in. Eigenlijk moeten we Luthers voorbeeld volgen! Hoe drukker hoe meer stille tijd!Oorspronkelijk gepost door Kikker
Oja Kridje ik snap het. Dankjewel ik denk ook dat het waar is. Sterker ik zie het duidelijk om me heen!
Moeten we dan niet staan naar een NTgeloof? Of stel ik nou nog steeds de verkeerde vraag? Mij lijkt namelijk heerlijk om uit het geloof en de dankbaarheid te mogen leven, ik bedoel dus NT
Ik denk dat de kern van het verhaal daarin bestaat dat de mens altijd het 'vlees' nog in zich omdraagt. Wat vaak nog steeds het ongeloof naar voren brengt en het wantrouwen tov God. Dat maakt het voor de mens zo moeilijk om je volledig over te geven aan God. En als het erom gaat dat Gods volk het niet altijd voor het oprapen heeft dan wordt daar de beleving mee bedoeld. De zaligheid en de genade worden niet altijd gevoeld, juist door het overgebleven ongeloof van de natuurlijke mens.
Het geloof mag echter blijven rusten op Gods beloften, daarin ligt zekerheid, maar wanneer het ongeloof opleeft (zoals de stuiptrekkingen van een stervende hevig kunnen zijn) wordt de rust niet gevoeld.
Groet
Martijn
Het geloof mag echter blijven rusten op Gods beloften, daarin ligt zekerheid, maar wanneer het ongeloof opleeft (zoals de stuiptrekkingen van een stervende hevig kunnen zijn) wordt de rust niet gevoeld.
Groet
Martijn
-
Kena
Doe maar niet:Oorspronkelijk gepost door kridje
Eigenlijk moeten we Luthers voorbeeld volgen! Hoe drukker hoe meer stille tijd!
Luther raakte ernst teleurgesteld in de Joden. Joden bekeerden in zijn tijd niet tot zijn Protestantisme. Hierdoor werd Luther antisemitisch en schreef over Joden en hun vermeende leugens. In dit schrijven pleitte hij voor het verbranden van synagogen en Joodse huizen, beslagname van hun boeken en verbod op Joods religieus onderwijs:
"Was sollen wir Christen denn nun mit diesem verworfenen, verdammten Volk der Juden tun? Ich will euch meinen treuen Rat geben:
1. Verbrennt ihre Synagogen und Schulen, und was nicht brennen will, begrabt mit Erde, so daß kein Stein mit Trümmer übrigbleibt.
2. Brecht ihre Häuser auf und zerstört sie.
3. Nehmt alle ihre Gebetsbücher und Talmude fort, in denen nichts als Gottlosigkeit, Lügen, Flüche und Schwüre sind.
4. Verbietet ihren Rabbis, unter Androhung der Todesstrafe und von Verstümmelung, zu unterrichten.
5. Verbietet ihnen das Reisen. Denn sie sind weder Herren noch Amtsleute, noch Handelsleute - sie sollen zu Hause bleiben.
6. Verbietet allen Wucher, denn wir sind nicht ihre Untertanen, sondern sie die unsrigen.
7. In die Hände aller jungen Juden und Jüdinnen gehören Dreschflegel, Äxte, Spaten, Spinnrocken und Spinnräder. Laßt sie damit ihren Lebensunterhalt im Schweiße ihres Angesichts verdienen, wie es alle Kinder Abrahams tun sollen.
Denn Gottes Zorn ist groß über sie, daß sie durch sanfte Barmherzigkeit nur ärger und ärger, durch Schärfe aber besser werden. Darum immer weg mit ihnen!â€
-
Kikker
-
Refojongere
Mooi onderwerp Kikker. Ik vind het ook prachtig wat de bekende ds. J.T. Doornenbal erover schrijft in zijn Pastorale Pennevruchten:
"Waarom is er zoveel vreugdeloosheid in de gemeente en zoveel klagen over nederlagen, terwijl toch de Schrift vol aanmaningen is om te allen tijde ons te verblijden? Is het niet, omdat we vergeten zijn, dat we in Christus meer dan overwinnaars zijn? Niet alleen Paulus ging uit van de waarheid, dat degene die Christus toebehoort, kan zeggen: "Niet ik, maar Christus leeft in mij". Ook Johannes zegt: "En deze dingen schrijven wij, opdat uw blijdschap volkomen zij, en "dit schrijf ik, opdat ge niet zondigt", en, een ieder die uit God geboren is, doet geen zonde, want het zaad Gods blijft in hem en hij kan niet zondigen, want hij is uit God geboren." Deze vergeten prediking is de prediking van de toekomst. Dit was en is de prediking, die de gemeente moet voorbereiden op de ontmoeting met de Heer..."
Tot zover dit schrijven. En wie zal ontkennen dat er waarheid in schuilt? Deze vrijheid, waar het Woord van spreekt, heeft de gemeente in Christus, en tot deze blijdschap wordt ze geroepen. En ik geloof ook, dat er in velerlei prediking in onze kringen aan deze waarheid ernstig wordt tekort gedaan. Dat ze vaak blijft hangen in de mens en in allerlei negativismen en slechts de verkondiging is van allerlei wettische systemen van de weg des heils, waardoor het geestelijke leven der gemeente onder de domper komt en niet doorbreekt tot de vrijheid en heerlijkheid der kinderen Gods. Daarvoor is de Heere Jezus toch gekomen en daartoe heeft Hij Zijn werk volbracht, om n.l. de ellendigen vrij te maken van hun ellendigheid. (...)Als een machtige bazuinstoot mag het klinken door de Kerk des Heeren: "Staat dan in de vrijheid, met welke u Christus heeft vrijgemaakt." En als dat zo is dan is het toch wel ontzaglijk benauwend, dat er zo weinig van die vrijheid wordt bespeurd in de gemeente en dat velen gebonden en benauwd en in vreze des doods blijven hun leven lang. En het ergste is waarschijnlijk wel, dat de prediking, door van het Evangelie een nieuwe wet te maken, deze nood bevordert.
En toch, hoezeer ik van dit alles overtuigd ben en hoezeer het me bezwaart vaak, meer dan iets anders in het kerkelijke leven van heden, er is een andere kant aan deze zaak, die we niet uit het oog verliezen mogen. En dat is wat de schrijver van deze brief waarschijnlijk niet ziet enw at mij, bij alle instemming, waarmee ik haar las, toch even een vraagteken deed zetten. Want zeker, dit heil heeft de gemeente in Christus en in Zijn volbrachte werk, en tot deze vrijheid en blijdschap is ze geroepen. Maar wat wij - het zij mij even vergund deze termen te gebruiken, omdat ik geen betere ken - wat wij voorwerpelijk in Christus hebben, zal toch onderwerpelijk moeten worden toegepast, willen wij er waarlijk uit leven. Ik bedoel dit: ik kan van harte belijden dat in het volbrachte werk van Christus alle zaligheid is voor Zijn gemeente, maar zolang ik door genade en door het werk van Zijn Geest geen persoonlijk aandeel aan Hem heb, maar nog mijzelf leef, en niet met klaar bewustzijn Zijn eigendom ben geworden, kan ik mij toch nooit ten volle verblijven in het goede van Gods uitverkorenen en delen in die volle blijdschap en vrijheid. Verstandelijk weet ik het dan misschien wel, maar met wat ik verstandelijk weet, kan ik zo weinig doen, als het mij niet wordt "toegepast". Of wij dan niet "geloven" mogen? Jazeker, dat mag en moet. Maar 't blijft toch waar, dat wij 't niet kunnen uit onszelf. En daarbij komt dan nog die andere smartelijke ervaring, dat het vlees blijft begeren tegen de geest en de geest tegen het vlees, en die twee staan tegenover elkaar in het leven van elk van Gods kinderen. Het nieuwe leven zondigt niet, maar de oude natuur wil en kan nooit anders dan zondigen. En daarom is het ook zo voor hen, die in de ware vrijheid mogen delen, dat ze, evenals de apostel Paulus een andere wet gevoelen in hun leden, die strijd voert tegen de wet huns gemoeds en hen gevangen neemt onder de wet der zonde, die in hun leden is. Zo blijft de strijd, en is er altijd en steeds meer reden tot de klacht: "Ik ellendig mens, wie zal mij verlossen uit het lichaam dezes doods?", ook al wordt juist daarin de roem van vrije genade in Christus te rijker: "Ik dank God door Jezus Christus onze Heere."
Daarom kan ik het ook niet anders zien, of het geestelijke leven blijft een worsteling tot het einde, ofschoon de overwinning bij voorbaat zeker is. En zo kunnen hier de vrijheid en de blijdschap nooit volkomen zijn, maar staat er altijd nog zoveel tegenover aan onze kant. Hoe het bij een ander is, weet ik niet, maar bij mijzelf vind ik, dat al wat in mijn hart is, gekeerd ligt tegen het leven Gods. En dit zal wel de oorzaak zijn, dat de blijdschap niet groot wordt gemaakt. Anderen mogen bestendig in die blijdschap delen. Maar er zijn er ook in de gemeente, die dagelijks tot hun smart gewaar worden, dat het bedenken van hun vlees vijandschap is tegen God, en die zich niet kunnen redden met de wetenschap dat ze in Christus volmaakt zin en een nietig schepsel zonder meer. En daarom blijft er een volk, dat worstelt om het bezit der zaken, die in Christus geschonken zijn in het Woord des Heeren, en die niet zelf in handen hebben, maar van genade moeten leven van dag tot dag. En men hen wensen wij voorlopig voort te worstelen, hoe domperig en wettisch ze vaak ook zijn. En hopen tegelijk op een voller doorwerking van Gods Geest in de gemeente, opdat de ware blijdschap er geboren worde en de gevangenen en gebondenen, uitgevoerd uit hun banden mogen delen in die vrijheid, waarmee Christus de Zijnen heeft vrijgemaakt."
"Waarom is er zoveel vreugdeloosheid in de gemeente en zoveel klagen over nederlagen, terwijl toch de Schrift vol aanmaningen is om te allen tijde ons te verblijden? Is het niet, omdat we vergeten zijn, dat we in Christus meer dan overwinnaars zijn? Niet alleen Paulus ging uit van de waarheid, dat degene die Christus toebehoort, kan zeggen: "Niet ik, maar Christus leeft in mij". Ook Johannes zegt: "En deze dingen schrijven wij, opdat uw blijdschap volkomen zij, en "dit schrijf ik, opdat ge niet zondigt", en, een ieder die uit God geboren is, doet geen zonde, want het zaad Gods blijft in hem en hij kan niet zondigen, want hij is uit God geboren." Deze vergeten prediking is de prediking van de toekomst. Dit was en is de prediking, die de gemeente moet voorbereiden op de ontmoeting met de Heer..."
Tot zover dit schrijven. En wie zal ontkennen dat er waarheid in schuilt? Deze vrijheid, waar het Woord van spreekt, heeft de gemeente in Christus, en tot deze blijdschap wordt ze geroepen. En ik geloof ook, dat er in velerlei prediking in onze kringen aan deze waarheid ernstig wordt tekort gedaan. Dat ze vaak blijft hangen in de mens en in allerlei negativismen en slechts de verkondiging is van allerlei wettische systemen van de weg des heils, waardoor het geestelijke leven der gemeente onder de domper komt en niet doorbreekt tot de vrijheid en heerlijkheid der kinderen Gods. Daarvoor is de Heere Jezus toch gekomen en daartoe heeft Hij Zijn werk volbracht, om n.l. de ellendigen vrij te maken van hun ellendigheid. (...)Als een machtige bazuinstoot mag het klinken door de Kerk des Heeren: "Staat dan in de vrijheid, met welke u Christus heeft vrijgemaakt." En als dat zo is dan is het toch wel ontzaglijk benauwend, dat er zo weinig van die vrijheid wordt bespeurd in de gemeente en dat velen gebonden en benauwd en in vreze des doods blijven hun leven lang. En het ergste is waarschijnlijk wel, dat de prediking, door van het Evangelie een nieuwe wet te maken, deze nood bevordert.
En toch, hoezeer ik van dit alles overtuigd ben en hoezeer het me bezwaart vaak, meer dan iets anders in het kerkelijke leven van heden, er is een andere kant aan deze zaak, die we niet uit het oog verliezen mogen. En dat is wat de schrijver van deze brief waarschijnlijk niet ziet enw at mij, bij alle instemming, waarmee ik haar las, toch even een vraagteken deed zetten. Want zeker, dit heil heeft de gemeente in Christus en in Zijn volbrachte werk, en tot deze vrijheid en blijdschap is ze geroepen. Maar wat wij - het zij mij even vergund deze termen te gebruiken, omdat ik geen betere ken - wat wij voorwerpelijk in Christus hebben, zal toch onderwerpelijk moeten worden toegepast, willen wij er waarlijk uit leven. Ik bedoel dit: ik kan van harte belijden dat in het volbrachte werk van Christus alle zaligheid is voor Zijn gemeente, maar zolang ik door genade en door het werk van Zijn Geest geen persoonlijk aandeel aan Hem heb, maar nog mijzelf leef, en niet met klaar bewustzijn Zijn eigendom ben geworden, kan ik mij toch nooit ten volle verblijven in het goede van Gods uitverkorenen en delen in die volle blijdschap en vrijheid. Verstandelijk weet ik het dan misschien wel, maar met wat ik verstandelijk weet, kan ik zo weinig doen, als het mij niet wordt "toegepast". Of wij dan niet "geloven" mogen? Jazeker, dat mag en moet. Maar 't blijft toch waar, dat wij 't niet kunnen uit onszelf. En daarbij komt dan nog die andere smartelijke ervaring, dat het vlees blijft begeren tegen de geest en de geest tegen het vlees, en die twee staan tegenover elkaar in het leven van elk van Gods kinderen. Het nieuwe leven zondigt niet, maar de oude natuur wil en kan nooit anders dan zondigen. En daarom is het ook zo voor hen, die in de ware vrijheid mogen delen, dat ze, evenals de apostel Paulus een andere wet gevoelen in hun leden, die strijd voert tegen de wet huns gemoeds en hen gevangen neemt onder de wet der zonde, die in hun leden is. Zo blijft de strijd, en is er altijd en steeds meer reden tot de klacht: "Ik ellendig mens, wie zal mij verlossen uit het lichaam dezes doods?", ook al wordt juist daarin de roem van vrije genade in Christus te rijker: "Ik dank God door Jezus Christus onze Heere."
Daarom kan ik het ook niet anders zien, of het geestelijke leven blijft een worsteling tot het einde, ofschoon de overwinning bij voorbaat zeker is. En zo kunnen hier de vrijheid en de blijdschap nooit volkomen zijn, maar staat er altijd nog zoveel tegenover aan onze kant. Hoe het bij een ander is, weet ik niet, maar bij mijzelf vind ik, dat al wat in mijn hart is, gekeerd ligt tegen het leven Gods. En dit zal wel de oorzaak zijn, dat de blijdschap niet groot wordt gemaakt. Anderen mogen bestendig in die blijdschap delen. Maar er zijn er ook in de gemeente, die dagelijks tot hun smart gewaar worden, dat het bedenken van hun vlees vijandschap is tegen God, en die zich niet kunnen redden met de wetenschap dat ze in Christus volmaakt zin en een nietig schepsel zonder meer. En daarom blijft er een volk, dat worstelt om het bezit der zaken, die in Christus geschonken zijn in het Woord des Heeren, en die niet zelf in handen hebben, maar van genade moeten leven van dag tot dag. En men hen wensen wij voorlopig voort te worstelen, hoe domperig en wettisch ze vaak ook zijn. En hopen tegelijk op een voller doorwerking van Gods Geest in de gemeente, opdat de ware blijdschap er geboren worde en de gevangenen en gebondenen, uitgevoerd uit hun banden mogen delen in die vrijheid, waarmee Christus de Zijnen heeft vrijgemaakt."
-
Refojongere
Je vroeg ook om mogelijk wat van eigen beleving te vertellen. Een klein beetje dan. Ik kan me volledig herkennen in het onderstaande stuk van Doornenbal. Verstandelijk de zaken te weten kan mij weinig vreugde geven. Maar als de Heilige Geest soms waarheden, Evangeliewaarheden aan mijn hart toepast. Dat kunnen rijke beloften zijn zoals: Die Mij vroeg zoeken, zullen Mij vinden. Of ook troostrijke woorden uit Psalmen waaruit Zijn liefde blijkt en troost uit geput wordt, ja, dan is het 'domperige' weg. Als we zo onze ogen op Christus mogen slaan, met geloofsogen (die moeten je geschonken worden, elke keer weer), dan wordt ons hart vervuld met Zijn liefde en is er direct die wederliefde.
Mijn leven uit het geloof is vaak ver onder de maat en daar doe ik de Heere tekort mee. En dan troost ik me niet zomaar met: In Christus ben ik gelukkig volmaakt. Dan is het meer: Ik ellendig mens.
Zoals jij het uitdrukte, zo ervaar ik het voor mezelf:
Ik wordt juist onbekeerder en mag soms, lang niet altijd, vrede vinden in Christus.
Ik weet wel, mijn heil ligt in Hem, maar die toepassing, die ervaring in mijn hart, die nabijheid van Hem heb ik telkens weer nodig.
Mijn leven uit het geloof is vaak ver onder de maat en daar doe ik de Heere tekort mee. En dan troost ik me niet zomaar met: In Christus ben ik gelukkig volmaakt. Dan is het meer: Ik ellendig mens.
Zoals jij het uitdrukte, zo ervaar ik het voor mezelf:
Ik wordt juist onbekeerder en mag soms, lang niet altijd, vrede vinden in Christus.
Ik weet wel, mijn heil ligt in Hem, maar die toepassing, die ervaring in mijn hart, die nabijheid van Hem heb ik telkens weer nodig.
-
Kikker
-
Lecram
Ds. Hegger heeft hier een hele mooie lezing over gehouden. Je kunt de lezing hier downloaden:
http://www.unixvision.nl/jongerenavonde ... 12002a.mp3
Absoluut de moeite waard! Alleen Gode de eer!
http://www.unixvision.nl/jongerenavonde ... 12002a.mp3
Absoluut de moeite waard! Alleen Gode de eer!