Luther schreef:Jongere schreef:Ten tweede reageer ik graag op Ander.
Ander schreef:
De verschillen mogen er gewoon zijn toch? De OGG is anders dan de GG, anders dan de GGiN enz. Maar ja, het lastige is dat in de GG onderling verschillen zijn. Dat is voor sommigen moeilijk te accepteren. Het lijkt er dan op dat dat deel van de GG dat moeite heeft met 'linkse' invloeden maar aansluiting vindt bij de GGiN die na hun onderzoek besluiten zullen dat ze met een deel van de GG, de rechterkant, prima door 1 deur kan.
Hier, maar vooral in de posts erna, stel je dat het beter is om de verscheidenheid te accepteren en zeker niet gemeenten te dwingen bepaalde predikanten toe te laten bij hen op de kansel. Ik ben dat niet met je eens, omdat door het ene 'kamp' de verschillen niet als verscheidenheid maar als dwaling wordt bestempeld. Je ziet het in de post van DIA. Ik ben het wel met Afgewezen eens dat het in ieder geval consequent is om je mening dan ook door te trekken. Maar inhoudelijk ben ik het absoluut oneens met DIA. Wat mij betreft mogen er nog veel grotere liggingsverschillen bestaan binnen een kerkverband, ook als je wat breder kijkt in kerkelijk Nederland. Ik vind herkenning in de OGG en ook in de PKN. Met uiteraard een grens en het is gebleken dat het lastig is hoe die getrokken moet worden. Maar op dit moment zijn we beter in haarkloverij en stellingen innemen dan in zoeken naar wat verbindt. Zeker als het dan gaat om verschillen binnen een toch al redelijk klein kerkverband (GG) (tov kerkelijk nederland! ik weet dat we onszelf heel groot vinden) die worden uitvergroot en zelfs worden bestempeld als dwaling ben ik heel pessimistisch gestemd over de mogelijkheden die er nog zijn voor eenheid in de toekomst.
Ik ben absoluut tegen een soort zweverig relativisme, zeker als het gaat om theologische leerpunten. Maar wat er nu gebeurt getuigt van heel weinig realiteitszin ten opzicht van de breedte van de kerk van alle plaatsen en tijden. O ja, die breedte wordt wel beleden (bijv. op een zendingsdag) maar wordt in de praktijk vervolgens genegeerd. Ik las onlangs in een zendingsblad (weet het niet meer goed, zeg het in eigen woorden en hoop het verkeerd begrepen te hebben) dat een gemeente zich het nut afvroeg van zending onder een bepaalde kleine stam, omdat de eigen theologie te ver ontwikkeld zou zijn om die door te geven aan zo'n relatief kleine groep mensen.
Concreet: in de kerkgeschiedenis hebben er getrouwe dienaren van God gewerkt zowel die voor als tegen een onvoorwaardelijk aanbod van genade waren. Al ben ik zelf absoluut voor een onvoorwaardelijk aanbod van genade omdat ik meen dat de Bijbel ons dat duidelijk leert, kan ik niet ontkennen dat deze breedte blijkbaar bestaat in het christendom. Sterker nog; ik zie wel grotere verschillen
binnen wat waar christendom heet. Maar om het op dit punt nodig te achten gescheiden op te trekken vind ik absoluut getuigen van het verheffen van de eigen theologie (en ego's?) boven de Bijbelse opdracht tot eenheid en boven de bijbelse notie van verscheidenheid in het lichaam van Christus. Wat mij betreft wordt er inderdaad geconcludeerd
dàt er een leerverschil is en wordt er - vanwege de erkenning van de aard van dit verschil -
juist gekozen voor eenheid. Men lijkt het nu vanzelfsprekend te vinden dat het concluderen van een verschil ook gescheiden leven betekend. Al zou ik persoonlijk dan graag een veel bredere eenheid zien, die de kerk in evenwicht houdt.
Prachtige poist. Dat maakt mijn dag weer goed.
Inderdaad, een prachtige post. En tegelijk een post die me aanzet tot verdere doordenking, ik doe dat even hardop:
Het is waar dat er in de kerkgeschiedenis met veel zegen gewerkt is door zowel mensen die voor als die tegen het aanbod van genade zijn. Daarin zien we allereerst Gods almachtige hand, en moeten we leren relativeren in die zin dat de Heere niet gebonden is aan onze dogmatische visie, ook al is die naar ons inzicht volledig naar de Schrift.
Je opmerking over die gemeente die meende dat de eigen uitgewerkte theologie niet zou aanslaan bij een stam in de rimboe, laat heel treffend en schrijnend de juistheid zien van de door jou bepleitte relativering.
Toch, de vraag is vooral wat dogmatisch gezien behoort tot de kern, en wat tot de periferie. Al weet ik dat de invulling van kern en periferie weer zal verschillen per persoon en kerk, toch lijkt het onderscheid me nuttig om enerzijds te kunnen relativeren in bepaalde zaken die in de periferie thuishoren, (en wat jij vooral lijkt te bepleiten, als ik je goed begrijp).
Maar, (en dat is mijn punt) om tegelijkertijd wel nadrukkelijk ontoegeeflijk te zijn als het gaat over de kern.
En als je dan (evenals ik) van mening bent dat het onvoorwaardelijk aanbod van genade aan alle hoorders een voluit Bijbelse zaak is, en tegelijkertijd geen aspect van de leer wat ergens in de periferie thuishoort, maar tot de harde kern behoort (het aanbod is immers de grond van het zaligmakend geloof), mag je dit dan wel relativeren in concrete gesprekken (of zoals hier: discussies) over mogelijke kerkelijke eenheid?
Met andere woorden: is het gevaar niet erg groot dat we al te veel gaan relativeren en (onbewust) ook in ons kerkelijk en dogmatisch denken de invloed laten zien van onze pluralistische samenleving? De mannen van de Reformatie waren overtuigd van de
Schriftuurlijke juistheid van de leer die ze verkondigden. En daarom gaven ze t.o.v Rome niet toe.
De eerste gemeente in Hand. 'volhardde in de leer' (wordt als eerste genoemd).
Kennen wij dat ook nog? Zijn wij (mezelf incluis) niet te veel softe mensen van de plurale 21e eeuw in dit opzicht? Als we nadrukkelijk overtuigd zijn van de Bijbelse waarheid van bepaalde aspecten van de leer, daaraan vasthouden en er niet op toegeven, zijn we dan werkelijk vooral bezig met de verheffing van ons eigen ego en theologie?
Dat betekent niet dat ik een pleidooi houdt voor harde kerkstrijd, met persoonlijke aanvallen etc. A.u.b. niet, daar is Gods Naam niet mee gediend. Maar wel een beslistheid als het gaat om aspecten van de leer die volop op de Schrift gegrond zijn, verbonden met een houding van ootmoed tegenover de ander en liefde voor de zielen van zondaren.
Het zijn maar wat gedachten die bij me opkwamen n.a.v. je post.
. Maar nu toch niet. Het aannemen van het aanbod van genade is inderdaad de weg van geloof en bekering, maar daarmee is het aanbod zelf niet voorwaardelijk! 
