Belijdenis voor het huwelijk

[Mister]

@ zeeuw Zeker hebben beiden daar invloed op. Al kan je niet ontkennen dat sommige relaties gedoemd zijn te mislukken. Zelf denk ik dat in reformatorische kringen met regelmaat te snel getrouwd wordt onder het credo 'het is beter te trouwen dan te branden'. Dat levert niet altijd gelukkige huwelijken op.

En ik hoop dat als mijn kinderen op hun 21e gemeenschap willen hebben dat zij anticonceptie gebruiken en niet denken dat het hen niet overkomt.

Ik zou toch meer hopen dat ze dan getrouwd zijn en de verantwoordelijkheid voor een kind nemen, zo God hun dat schenkt.

Wat zou jij doen als jouw meerderjarige dochter die twijfelt over het geloof bij jou of jouw vrouw zou komen met de vraag hoe exact het inbrengen van een spiraal werkt en een gesprek aan wil gaan over anticonceptie? Zeggen dat zij moet trouwen en gesprek afkappen of aangeven dat jij daar anders over denkt, maar toch haar verwijzen naar de huisarts?

Altijd in gesprek blijven. Even zomaar als eerste gedachte: bij de basis beginnen. Het geloof is waar vanuit jij spreekt. Dat heeft gevolgen voor jouw standpunt over een spiraal/anticonceptie. Afkappen lijkt me nooit een goede optie. Als het gaat over de 'technische' aspecten van een spiraal bijvoorbeeld: ik ben daar niet in thuis. Ik zou dan zeggen: heb het er met je huisarts over. Ze is meerderjarig. Ik zou wel mijn moeite aangeven (heeft een spiraaltje ook niet een mogelijke abortieve werking?) Nogmaals: het even wat ik brainstormend bedenk. Deze leeftijdscategorie hier (nog) niet aanwezig.
Daarbij was mijn opmerking meer geschreven als een soort verzuchting - kijkend naar de (kerkelijke) jeugd in het algemeen en in het bijzonder die in huize Mister.

[merel]

@ zeeuw Zeker hebben beiden daar invloed op. Al kan je niet ontkennen dat sommige relaties gedoemd zijn te mislukken. Zelf denk ik dat in reformatorische kringen met regelmaat te snel getrouwd wordt onder het credo 'het is beter te trouwen dan te branden'. Dat levert niet altijd gelukkige huwelijken op.

En ik hoop dat als mijn kinderen op hun 21e gemeenschap willen hebben dat zij anticonceptie gebruiken en niet denken dat het hen niet overkomt.

Ik zou toch meer hopen dat ze dan getrouwd zijn en de verantwoordelijkheid voor een kind nemen, zo God hun dat schenkt.

Wat zou jij doen als jouw meerderjarige dochter die twijfelt over het geloof bij jou of jouw vrouw zou komen met de vraag hoe exact het inbrengen van een spiraal werkt en een gesprek aan wil gaan over anticonceptie? Zeggen dat zij moet trouwen en gesprek afkappen of aangeven dat jij daar anders over denkt, maar toch haar verwijzen naar de huisarts?

Altijd in gesprek blijven. Even zomaar als eerste gedachte: bij de basis beginnen. Het geloof is waar vanuit jij spreekt. Dat heeft gevolgen voor jouw standpunt over een spiraal/anticonceptie. Afkappen lijkt me nooit een goede optie. Als het gaat over de 'technische' aspecten van een spiraal bijvoorbeeld: ik ben daar niet in thuis. Ik zou dan zeggen: heb het er met je huisarts over. Ze is meerderjarig. Ik zou wel mijn moeite aangeven (heeft een spiraaltje ook niet een mogelijke abortieve werking?) Nogmaals: het even wat ik brainstormend bedenk. Deze leeftijdscategorie hier (nog) niet aanwezig.
Daarbij was mijn opmerking meer geschreven als een soort verzuchting - kijkend naar de (kerkelijke) jeugd in het algemeen en in het bijzonder die in huize Mister.

Een mirenaspiraal heeft geen abortieve werking.

Ik denk dat hetgeen jij brainstormend weergeeft inderdaad de juiste weg is. ik noemde dit voorbeeld omdat dit wel voorbeelden zijn waar gelovige stellen in mijn omgeving momenteel mee te maken hebben.
Ik denk daarom dat de gereformeerde gezindte momenteel zich meer zorgen moet maken over vervlakking van normen en waarden omtrent seksualiteit, huwelijk, scheiding etc dan dat zij krampachtig mensen belijdenis moet laten doen bij een voorgenomen huwelijk.

[Maanenschijn]

Eens. Ja, ze zijn tot één vlees geworden, maar is er werkelijk sprake van duurzame liefde? Daarnaast: is het werkelijk in het belang van het kind dat er haastig getrouwd gaat worden?
Ik ken helaas teveel voorbeelden (niet meer op twee handen te tellen) van dergelijke huwelijken die binnen 10 jaar (bij verrweg de meeste voorbeelden is dit nog ruim genomen) stuk gelopen zijn omdat het stel een totale mismatch was en eigenlijk niets gemeenschappelijk had behalve dan de lust van het moment. Dat lijkt me toch ook niet de bedoeling.

Nee, de bedoeling is dat je je dan als man en vrouw samen inzet om het huwelijk te laten slagen. Met welke snelheid dat huwelijk dan al dan niet gesloten wordt. Een kind geeft nu eenmaal een enorme verantwoordelijkheid, die je m.i. dan gewoon hebt te nemen. Zoals men vroeger weleens pleegde te zeggen 'een moment van onachtzaamheid...'

Inzet van vader en moeder om het huwelijk te laten slagen is zeker nodig, maar de onderstaande post van Ambtenaar verwoordt precies wat ik verder wil zeggen.

Ja, dat zal, tenzij de ouders op dat moment nog te jong zijn, de beste manier zijn om verantwoordelijkheid te nemen. Dat kost ongetwijfeld veel inzet, wellicht bloed, zweet en tranen, maar het leven gaat nu eenmaal niet vanzelf. Acties hebben consequenties.

Nee, de beste manier om verantwoordelijkheid te nemen voor een goede opvoeding is niet per definitie om een huwelijk aan te gaan. Dat zal per geval afhangen van de context. En wat mij betreft moet goed worden nagegaan of de situatie voldoende perspectief biedt voor een stabiel en gelukkig huwelijk.

Ik vind dat een onbijbelse manier van denken. Met een kind ben je aan elkaar verbonden. Hoe moeilijk de weg ook is. Je mag daarin ook veel van Hem verwachten volgens mij.

Ik vind het een lastig punt Zeeuw. Mijn beeld hierbij is gekleurd door een situatie van nabij dat een meisje een aantal jaren een verkering heeft gehad met een voor haar zeer manipulatieve jongen, waar het meisje doodongelukkig van is geworden. Uit die verkering had een zwangerschap kunnen ontstaan, gezien hun prakijken. Het was een angst voor de vader en moeder, wetende dat het meisje een huwelijk met die jongen als een groot schrikbeeld zag (de relatie is inmiddels gestopt). Als de ouders en/of in dat geval een huwelijk niet wilden aangegaan, had ik dat heel goed begrepen.

Ik bedoel te zeggen dat de voor mij ook redelijk vaste stelling: ‘je bent samen in verwachting, je neemt samen de verantwoordelijkheid in een huwelijk’ door praktijksituaties wat minder stellig is geworden.

[Adagio]

Ter vergelijk Exodus 22 ('bescherming van het eigendom'): "Wanneer nu iemand een maagd verlokt die niet ondertrouwd is, en hij ligt bij haar, die zal haar zonder uitstel een bruidsschat geven, dat zij hem ter vrouw zij. Indien haar vader ganselijk weigert haar aan hem te geven, zo zal hij geld geven naar den bruidsschat der maagden."

[Maanenschijn]

Ter vergelijk Exodus 22 ('bescherming van het eigendom'): "Wanneer nu iemand een maagd verlokt die niet ondertrouwd is, en hij ligt bij haar, die zal haar zonder uitstel een bruidsschat geven, dat zij hem ter vrouw zij. Indien haar vader ganselijk weigert haar aan hem te geven, zo zal hij geld geven naar den bruidsschat der maagden."

Een tekst om in dit kader te onderzoeken, dank.

[Ambtenaar]

Ik vind dat een onbijbelse manier van denken. Met een kind ben je aan elkaar verbonden. Hoe moeilijk de weg ook is. Je mag daarin ook veel van Hem verwachten volgens mij.

Ik weet niet zo goed wat er onbijbels aan deze manier van denken is. Ze zijn blijkbaar ongehuwd seksueel actief, zoals veel meer jongeren. En dat is de verkeerde volgorde. Als dit eventueel leidt tot een zwangerschap is dat, wat mij betreft, niet de beslissende factor om dan ook maar een huwelijk aan te gaan.

[Ambtenaar]

Ter vergelijk Exodus 22 ('bescherming van het eigendom'): "Wanneer nu iemand een maagd verlokt die niet ondertrouwd is, en hij ligt bij haar, die zal haar zonder uitstel een bruidsschat geven, dat zij hem ter vrouw zij. Indien haar vader ganselijk weigert haar aan hem te geven, zo zal hij geld geven naar den bruidsschat der maagden."

Dit gaat niet over zwangerschap toch? Dit geldt dan in principe voor iedereen die voor het huwelijk seksueel actief is.

[Zeeuw]

Nee, de bedoeling is dat je je dan als man en vrouw samen inzet om het huwelijk te laten slagen. Met welke snelheid dat huwelijk dan al dan niet gesloten wordt. Een kind geeft nu eenmaal een enorme verantwoordelijkheid, die je m.i. dan gewoon hebt te nemen. Zoals men vroeger weleens pleegde te zeggen 'een moment van onachtzaamheid...'

Inzet van vader en moeder om het huwelijk te laten slagen is zeker nodig, maar de onderstaande post van Ambtenaar verwoordt precies wat ik verder wil zeggen.

Nee, de beste manier om verantwoordelijkheid te nemen voor een goede opvoeding is niet per definitie om een huwelijk aan te gaan. Dat zal per geval afhangen van de context. En wat mij betreft moet goed worden nagegaan of de situatie voldoende perspectief biedt voor een stabiel en gelukkig huwelijk.

Ik vind dat een onbijbelse manier van denken. Met een kind ben je aan elkaar verbonden. Hoe moeilijk de weg ook is. Je mag daarin ook veel van Hem verwachten volgens mij.

Ik vind het een lastig punt Zeeuw. Mijn beeld hierbij is gekleurd door een situatie van nabij dat een meisje een aantal jaren een verkering heeft gehad met een voor haar zeer manipulatieve jongen, waar het meisje doodongelukkig van is geworden. Uit die verkering had een zwangerschap kunnen ontstaan, gezien hun prakijken. Het was een angst voor de vader en moeder, wetende dat het meisje een huwelijk met die jongen als een groot schrikbeeld zag (de relatie is inmiddels gestopt). Als de ouders en/of in dat geval een huwelijk niet wilden aangegaan, had ik dat heel goed begrepen.

Ik bedoel te zeggen dat de voor mij ook redelijk vaste stelling: ‘je bent samen in verwachting, je neemt samen de verantwoordelijkheid in een huwelijk’ door praktijksituaties wat minder stellig is geworden.

Dat begrijp ik. Maar het algemene 'eerst maar eens rustig kijken of het iets wordt', lijkt me echt iets anders al je een kind verwacht.
De door jouw beschreven situaties ken ik helaas ook, maar dat zijn niet de algemene waarheden in zo een situatie gelukkig.

[Zeeuw]

Ik vind dat een onbijbelse manier van denken. Met een kind ben je aan elkaar verbonden. Hoe moeilijk de weg ook is. Je mag daarin ook veel van Hem verwachten volgens mij.

Ik weet niet zo goed wat er onbijbels aan deze manier van denken is. Ze zijn blijkbaar ongehuwd seksueel actief, zoals veel meer jongeren. En dat is de verkeerde volgorde. Als dit eventueel leidt tot een zwangerschap is dat, wat mij betreft, niet de beslissende factor om dan ook maar een huwelijk aan te gaan.

Voor mij bindt een kind je dusdanig dat ik geen andere factoren zie. En ja, dat zal niet altijd goed gaan (net als iedere relatie), maar het uitzonderlijke moet niet de basis worden.

Als je het 'zoals veel meer jongeren' en 'verkeerde volgorde' en weinig meer ziet, dan zul je de rest ook weinig van waarde zien inderdaad.

[Lilian1975]

Deze discussie brengt bij mij de volgende vraag. Als het een nieuw draadje moet zijn. Dan is dat zo...

Wij gaan heel erg uit van huwelijk kan slagen, alleen slagen als twee mensen het huwelijk ingaan die van elkaar houden. Vrijwillig. Ik noem het even de romantische start. Liefde. En dan van daaruit trouw. Maar wat als de liefde dan op is?

In de tijd van de Bijbel lezen we eigenlijk dat het gewoon was dat er een vrouw voor de man gezocht werd. Het werd zeg maar meer van buitenaf geregeld. Zal niet altijd echt romantisch geweest zijn. Er zal misschien ook liefde gegroeid zijn. Dus vanuit trouw de liefde? Het waren vaak echt heel jonge meisjes. Waar het voor geregeld werd....

Als de Bijbel dus spreekt over elkaar trouw blijven etc.etc. Gaat dat m.i. ook over huwelijken die niet zo romantisch starten zoals wij dat vaak voor ogen hebben. Eigenlijk stond zo'n niet hedendaags romantisch huwelijk de hoorders van de bijvoorbeeld de brief van Paulus aan Korinthe voor ogen verwacht ik zo.

Heeft dat iets te zeggen. En wat dan?
Over liefde of trouw.
Over hoe te leven in dat huwelijk met de onhebbelijkheden en moeilijke dingen van de echtgenoot. Etc. Etc.
Wordt in de Bijbel ook zo gesproken over aan een huwelijk toe te zijn? Of is dat op een andere wijze er aan toe zijn als wij dat met ons 21e eeuwse denken dat invullen?
En als er dan een kindje is, of het meisje zwanger is. Is het dan wel.zo vanzelfsprekend om te zeggen dat daar geen huwelijk uit voort komt?

[huisman]

Ik vind dat een onbijbelse manier van denken. Met een kind ben je aan elkaar verbonden. Hoe moeilijk de weg ook is. Je mag daarin ook veel van Hem verwachten volgens mij.

Ik weet niet zo goed wat er onbijbels aan deze manier van denken is. Ze zijn blijkbaar ongehuwd seksueel actief, zoals veel meer jongeren. En dat is de verkeerde volgorde. Als dit eventueel leidt tot een zwangerschap is dat, wat mij betreft, niet de beslissende factor om dan ook maar een huwelijk aan te gaan.

Ken uit de pastorale praktijk zeker twee gevallen waar het dringend pastorale advies was om (nog) niet te trouwen. Eerste casus is lang geleden en kan ik een beetje aangepast om herkenning te voorkomen hier wel vertellen. Ben benieuwd wat het advies zou zijn van degenen die vinden dat er altijd een huwelijk moet volgen.
Meisje en jongen waren 16. Tijdens hun eerste en enige ontmoeting hebben ze sex gehad met een zwangerschap tot gevolg. Toen de zwangerschap bekent werd was de jongen al lang uit beeld. Het is niet tot een huwelijk gekomen en het kindje is opgevoed door de ouders van het meisje.
Beiden waren dooplid van verschillende kerkelijke gemeenten (CGK en GKv) maar wel in hetzelfde dorp.

[Edelweiss]

Ik vind dat een onbijbelse manier van denken. Met een kind ben je aan elkaar verbonden. Hoe moeilijk de weg ook is. Je mag daarin ook veel van Hem verwachten volgens mij.

Ik weet niet zo goed wat er onbijbels aan deze manier van denken is. Ze zijn blijkbaar ongehuwd seksueel actief, zoals veel meer jongeren. En dat is de verkeerde volgorde. Als dit eventueel leidt tot een zwangerschap is dat, wat mij betreft, niet de beslissende factor om dan ook maar een huwelijk aan te gaan.

Voor mij bindt een kind je dusdanig dat ik geen andere factoren zie. En ja, dat zal niet altijd goed gaan (net als iedere relatie), maar het uitzonderlijke moet niet de basis worden. (...)

Je kunt als man en vrouw niet verder willen, of die 'upgrade' van vriendje en vriendinnetje niet eens willen maken, maar als vader en moeder blijf je inderdaad onuitwisbaar aan elkaar verbonden. Dat ben ik roerend met je eens.
Qua huwelijk vind ik het een delicate kwestie, en hangt veel af van de context. Bovendien is het wellicht ook anders als je geen kinderen hebt, zo ervaar ik het althans zelf. Als tante heb ik mijn hart wel eens vastgehouden, laat staan hoe dat moet zijn als moeder.
Ik sluit mij in elk geval aan bij Maanenschijn, dat door de praktijk dingen toch wat minder stellig zijn geworden.

[Tiberius]

Ik vind dat een onbijbelse manier van denken. Met een kind ben je aan elkaar verbonden. Hoe moeilijk de weg ook is. Je mag daarin ook veel van Hem verwachten volgens mij.

Ik weet niet zo goed wat er onbijbels aan deze manier van denken is. Ze zijn blijkbaar ongehuwd seksueel actief, zoals veel meer jongeren. En dat is de verkeerde volgorde. Als dit eventueel leidt tot een zwangerschap is dat, wat mij betreft, niet de beslissende factor om dan ook maar een huwelijk aan te gaan.

Ken uit de pastorale praktijk zeker twee gevallen waar het dringend pastorale advies was om (nog) niet te trouwen. Eerste casus is lang geleden en kan ik een beetje aangepast om herkenning te voorkomen hier wel vertellen. Ben benieuwd wat het advies zou zijn van degenen die vinden dat er altijd een huwelijk moet volgen.
Meisje en jongen waren 16. Tijdens hun eerste en enige ontmoeting hebben ze sex gehad met een zwangerschap tot gevolg. Toen de zwangerschap bekent werd was de jongen al lang uit beeld. Het is niet tot een huwelijk gekomen en het kindje is opgevoed door de ouders van het meisje.
Beiden waren dooplid van verschillende kerkelijke gemeenten (CGK en GKv) maar wel in hetzelfde dorp.

Goed gedaan, dat zou ook mijn advies zijn.

[Maanenschijn]

Ik vind dat een onbijbelse manier van denken. Met een kind ben je aan elkaar verbonden. Hoe moeilijk de weg ook is. Je mag daarin ook veel van Hem verwachten volgens mij.

Ik weet niet zo goed wat er onbijbels aan deze manier van denken is. Ze zijn blijkbaar ongehuwd seksueel actief, zoals veel meer jongeren. En dat is de verkeerde volgorde. Als dit eventueel leidt tot een zwangerschap is dat, wat mij betreft, niet de beslissende factor om dan ook maar een huwelijk aan te gaan.

Ken uit de pastorale praktijk zeker twee gevallen waar het dringend pastorale advies was om (nog) niet te trouwen. Eerste casus is lang geleden en kan ik een beetje aangepast om herkenning te voorkomen hier wel vertellen. Ben benieuwd wat het advies zou zijn van degenen die vinden dat er altijd een huwelijk moet volgen.
Meisje en jongen waren 16. Tijdens hun eerste en enige ontmoeting hebben ze sex gehad met een zwangerschap tot gevolg. Toen de zwangerschap bekent werd was de jongen al lang uit beeld. Het is niet tot een huwelijk gekomen en het kindje is opgevoed door de ouders van het meisje.
Beiden waren dooplid van verschillende kerkelijke gemeenten (CGK en GKv) maar wel in hetzelfde dorp.

Mijn ingebrachte casus geeft al aan dat ik mij ook in deze situatie kan voorstellen dat huwelijk niet te adviseren, laat staan ‘afdwingen’.

Wel ben ik met Zeeuw eens dat uitzonderingen niet de norm kunnen zijn. Het is wel lastig daarin de grens te bepalen.

[Dodo]

Vroeger werden zulke kinderen nog wel eens opgevoed als nakomertje van de ouders van het meisje.
Er was een tv-programma, DNA onbekend, daar kwam deze situatie nog wel eens voor. Vaak tragische verhalen.