Belijdenis voor het huwelijk

[Zeeuw]

Iemand heeft zijn aanstaande vroegtijdig zwanger gemaakt. Dit zorgt natuurlijk voor een aanzienlijke versnelling van het proces tot trouwen. Ze worden lid van een OGGiN.

Ik verbaas me vooral over het woord 'natuurlijk'. Dat twee mensen samen een kind krijgen betekent niet automatisch dat er sprake kan zijn van een stabiel huwelijk.

Eens. Ja, ze zijn tot één vlees geworden, maar is er werkelijk sprake van duurzame liefde? Daarnaast: is het werkelijk in het belang van het kind dat er haastig getrouwd gaat worden?
Ik ken helaas teveel voorbeelden (niet meer op twee handen te tellen) van dergelijke huwelijken die binnen 10 jaar (bij verrweg de meeste voorbeelden is dit nog ruim genomen) stuk gelopen zijn omdat het stel een totale mismatch was en eigenlijk niets gemeenschappelijk had behalve dan de lust van het moment. Dat lijkt me toch ook niet de bedoeling.

Nee, de bedoeling is dat je je dan als man en vrouw samen inzet om het huwelijk te laten slagen. Met welke snelheid dat huwelijk dan al dan niet gesloten wordt. Een kind geeft nu eenmaal een enorme verantwoordelijkheid, die je m.i. dan gewoon hebt te nemen. Zoals men vroeger weleens pleegde te zeggen 'een moment van onachtzaamheid...'

[merel]

Iemand heeft zijn aanstaande vroegtijdig zwanger gemaakt. Dit zorgt natuurlijk voor een aanzienlijke versnelling van het proces tot trouwen. Ze worden lid van een OGGiN.

Ik verbaas me vooral over het woord 'natuurlijk'. Dat twee mensen samen een kind krijgen betekent niet automatisch dat er sprake kan zijn van een stabiel huwelijk.

Eens. Ja, ze zijn tot één vlees geworden, maar is er werkelijk sprake van duurzame liefde? Daarnaast: is het werkelijk in het belang van het kind dat er haastig getrouwd gaat worden?
Ik ken helaas teveel voorbeelden (niet meer op twee handen te tellen) van dergelijke huwelijken die binnen 10 jaar (bij verrweg de meeste voorbeelden is dit nog ruim genomen) stuk gelopen zijn omdat het stel een totale mismatch was en eigenlijk niets gemeenschappelijk had behalve dan de lust van het moment. Dat lijkt me toch ook niet de bedoeling.

Nee, de bedoeling is dat je je dan als man en vrouw samen inzet om het huwelijk te laten slagen. Een kind geeft nu eenmaal een enorme verantwoordelijkheid, die je m.i. dan gewoon hebt te nemen. Zoals men vroeger weleens pleegde te zeggen 'een moment van onachtzaamheid...'

Mee eens dat beiden zich voor het slagen van een huwelijk behoren in te zetten. Niet mee eens dat het krijgen van een kind automatisch leidt tot een huwelijk. Ik zou mijn kinderen iig adviseren om eerst af te wachten hoe de relatie zich verder ontwikkelt en als de basis goed is pas te trouwen.

[Zeeuw]

Ik verbaas me vooral over het woord 'natuurlijk'. Dat twee mensen samen een kind krijgen betekent niet automatisch dat er sprake kan zijn van een stabiel huwelijk.

Eens. Ja, ze zijn tot één vlees geworden, maar is er werkelijk sprake van duurzame liefde? Daarnaast: is het werkelijk in het belang van het kind dat er haastig getrouwd gaat worden?
Ik ken helaas teveel voorbeelden (niet meer op twee handen te tellen) van dergelijke huwelijken die binnen 10 jaar (bij verrweg de meeste voorbeelden is dit nog ruim genomen) stuk gelopen zijn omdat het stel een totale mismatch was en eigenlijk niets gemeenschappelijk had behalve dan de lust van het moment. Dat lijkt me toch ook niet de bedoeling.

Nee, de bedoeling is dat je je dan als man en vrouw samen inzet om het huwelijk te laten slagen. Een kind geeft nu eenmaal een enorme verantwoordelijkheid, die je m.i. dan gewoon hebt te nemen. Zoals men vroeger weleens pleegde te zeggen 'een moment van onachtzaamheid...'

Mee eens dat beiden zich voor het slagen van een huwelijk behoren in te zetten. Niet mee eens dat het krijgen van een kind automatisch leidt tot een huwelijk. Ik zou mijn kinderen iig adviseren om eerst af te wachten hoe de relatie zich verder ontwikkelt en als de basis goed is pas te trouwen.

Op 'hoe de relatie zich verder ontwikkelt' hebben de man en vrouw beide een enorme invloed. Een invloed die tegenwoordig wel eens over het hoofd lijkt gezien te worden. Uiteraard is het in de situatie wel afhankelijk hoe oud beide zijn. Een meisje van 14 is iets anders dan eentje van 21.

[Henk J]

Ik verbaas me vooral over het woord 'natuurlijk'. Dat twee mensen samen een kind krijgen betekent niet automatisch dat er sprake kan zijn van een stabiel huwelijk.

Eens. Ja, ze zijn tot één vlees geworden, maar is er werkelijk sprake van duurzame liefde? Daarnaast: is het werkelijk in het belang van het kind dat er haastig getrouwd gaat worden?
Ik ken helaas teveel voorbeelden (niet meer op twee handen te tellen) van dergelijke huwelijken die binnen 10 jaar (bij verrweg de meeste voorbeelden is dit nog ruim genomen) stuk gelopen zijn omdat het stel een totale mismatch was en eigenlijk niets gemeenschappelijk had behalve dan de lust van het moment. Dat lijkt me toch ook niet de bedoeling.

Ik ken niet zoveel van die voorbeelden hoewel ik heel wat 'moetertjes' weet. Meestal geeft men aan dat juist die pittige periode ook sterk aan elkaar verbind maar ik realiseer me zeker dat dat natuurlijk geen automatisme is. Verder ken ik ook wel mensen die eerst jaren samenwonen om te kijken of er een klik is, dan weloverwogen gaan trouwen en daarna met 5 jaar scheiden. Zeg het maar wat goed is.... Vooruitgrijpen op het huwelijk en ongetrouwd samenwonen in ieder geval niet.

[merel]

@ zeeuw Zeker hebben beiden daar invloed op. Al kan je niet ontkennen dat sommige relaties gedoemd zijn te mislukken. Zelf denk ik dat in reformatorische kringen met regelmaat te snel getrouwd wordt onder het credo 'het is beter te trouwen dan te branden'. Dat levert niet altijd gelukkige huwelijken op.

En ik hoop dat als mijn kinderen op hun 21e gemeenschap willen hebben dat zij anticonceptie gebruiken en niet denken dat het hen niet overkomt.

[Ambtenaar]

Nee, de bedoeling is dat je je dan als man en vrouw samen inzet om het huwelijk te laten slagen. Met welke snelheid dat huwelijk dan al dan niet gesloten wordt. Een kind geeft nu eenmaal een enorme verantwoordelijkheid, die je m.i. dan gewoon hebt te nemen. Zoals men vroeger weleens pleegde te zeggen 'een moment van onachtzaamheid...'

De vraag is of de verantwoordelijkheid nemen voor het kind het beste kan worden gerealiseerd binnen een huwelijk tussen beide biologische ouders. En dat is bij deze zogenaamde gedwongen huwelijken zeker geen vanzelfsprekendheid. Het is overigens ook niet dat een huwelijk door een kerk kan worden afgedwongen. Vrienden van mijn ouders lieten hun destijds net volwassen dochter niet trouwen met de vader van haar kind. De mensen zijn lid van de GGiN. Haar ouders vonden 'verkozen' echtgenoot ongeschikt en namen liever zelf verantwoordelijkheid voor dochter en kleinkind. Inmiddels is de dochter al weer jaren getrouwd met een andere man en hebben ze een fijn gezin.

[Zeeuw]

Nee, de bedoeling is dat je je dan als man en vrouw samen inzet om het huwelijk te laten slagen. Met welke snelheid dat huwelijk dan al dan niet gesloten wordt. Een kind geeft nu eenmaal een enorme verantwoordelijkheid, die je m.i. dan gewoon hebt te nemen. Zoals men vroeger weleens pleegde te zeggen 'een moment van onachtzaamheid...'

De vraag is of de verantwoordelijkheid nemen voor het kind het beste kan worden gerealiseerd binnen een huwelijk tussen beide biologische ouders. En dat is bij deze zogenaamde gedwongen huwelijken zeker geen vanzelfsprekendheid. Aan de andere kant, als je besluit tot een huwelijk en tot lidmaatschap van een bepaalde kerk, dan zul je je moeten conformeren aan de regels die daar gelden. Anders heeft lidmaatschap van die betreffende kerk weinig zin.

Ja, dat zal, tenzij de ouders op dat moment nog te jong zijn, de beste manier zijn om verantwoordelijkheid te nemen. Dat kost ongetwijfeld veel inzet, wellicht bloed, zweet en tranen, maar het leven gaat nu eenmaal niet vanzelf. Acties hebben consequenties.

[Mister]

@ zeeuw Zeker hebben beiden daar invloed op. Al kan je niet ontkennen dat sommige relaties gedoemd zijn te mislukken. Zelf denk ik dat in reformatorische kringen met regelmaat te snel getrouwd wordt onder het credo 'het is beter te trouwen dan te branden'. Dat levert niet altijd gelukkige huwelijken op.

En ik hoop dat als mijn kinderen op hun 21e gemeenschap willen hebben dat zij anticonceptie gebruiken en niet denken dat het hen niet overkomt.

Ik zou toch meer hopen dat ze dan getrouwd zijn en de verantwoordelijkheid voor een kind nemen, zo God hun dat schenkt.

[Zeeuw]

@ zeeuw Zeker hebben beiden daar invloed op. Al kan je niet ontkennen dat sommige relaties gedoemd zijn te mislukken. Zelf denk ik dat in reformatorische kringen met regelmaat te snel getrouwd wordt onder het credo 'het is beter te trouwen dan te branden'. Dat levert niet altijd gelukkige huwelijken op.

En ik hoop dat als mijn kinderen op hun 21e gemeenschap willen hebben dat zij anticonceptie gebruiken en niet denken dat het hen niet overkomt.

Geen enkele relatie is gedoemd te mislukken Merel. Wel relaties, zoals ik in mijn omgeving momenteel helaas veel meemaak waarin 'de koek op is', 'de liefde weg', 'hij/zij me niet meer boeit' enz. Relaties zijn hard werken en als er kinderen in het spel zijn, nog een stuk harder.

Dat laatste begrijp ik, al denk ik nog steeds niet dat dat de manier is zoals de Bijbel het benoemd. Het gesprek dat je voert met je kinderen zal m.i. dan ook niet op die manier moeten beginnen.

[merel]

@ zeeuw Zeker hebben beiden daar invloed op. Al kan je niet ontkennen dat sommige relaties gedoemd zijn te mislukken. Zelf denk ik dat in reformatorische kringen met regelmaat te snel getrouwd wordt onder het credo 'het is beter te trouwen dan te branden'. Dat levert niet altijd gelukkige huwelijken op.

En ik hoop dat als mijn kinderen op hun 21e gemeenschap willen hebben dat zij anticonceptie gebruiken en niet denken dat het hen niet overkomt.

Geen enkele relatie is gedoemd te mislukken Merel. Wel relaties, zoals ik in mijn omgeving momenteel helaas veel meemaak waarin 'de koek op is', 'de liefde weg', 'hij/zij me niet meer boeit' enz. Relaties zijn hard werken en als er kinderen in het spel zijn, nog een stuk harder.

Dat laatste begrijp ik, al denk ik nog steeds niet dat dat de manier is zoals de Bijbel het benoemd. Het gesprek dat je voert met je kinderen zal m.i. dan ook niet op die manier moeten beginnen.

Dit vind ik naief. Bij mij zat indertijd op catechisatie een stel dat trouwde op hun 16e en 17e jaar. Zij hadden 6 weken een relatie toen zij zwanger bleek te zijn. Zij kwam uit de GGIN en hij CGK. Ouders drongen aan op een huwelijk. Einde van het liedje was dat het kind veelal bij opa en oma was. Vader en moeder (midden in de puberteit) waren onafhankelijk van elkaar aan de zwier met veel drank en vreemdgaan. Binnen 2 jaar gescheiden. Deze relatie was op voorhand gedoemd om te mislukken. Beiden waren totaal niet bezig met werken aan een huwelijk of een kind opvoeden, Zij waren vooral bezig met hetgeen pubers doen, opgroeien en een eigen identiteit ontwikkelen. Alleen kon het bij hen de spuigaten uitlopen, omdat ze zelfstandig woonden en zonder enige opvoeding alles konden doen. De meeste pubers zouden deze verantwoordelijkheid niet aan kunnen. Mogelijk was dit anders geweest als beide tieners meer begeleid waren door ouders en thuis hadden kunnen wonen in plaats van aan te dringen op een huwelijk. Od de relatie dan wel stand had gehouden betwijfel ik, maar wellicht was het qua drank en seks minder ontspoord.

[Ambtenaar]

Ja, dat zal, tenzij de ouders op dat moment nog te jong zijn, de beste manier zijn om verantwoordelijkheid te nemen. Dat kost ongetwijfeld veel inzet, wellicht bloed, zweet en tranen, maar het leven gaat nu eenmaal niet vanzelf. Acties hebben consequenties.

Nee, de beste manier om verantwoordelijkheid te nemen voor een goede opvoeding is niet per definitie om een huwelijk aan te gaan. Dat zal per geval afhangen van de context. En wat mij betreft moet goed worden nagegaan of de situatie voldoende perspectief biedt voor een stabiel en gelukkig huwelijk.

[merel]

@ zeeuw Zeker hebben beiden daar invloed op. Al kan je niet ontkennen dat sommige relaties gedoemd zijn te mislukken. Zelf denk ik dat in reformatorische kringen met regelmaat te snel getrouwd wordt onder het credo 'het is beter te trouwen dan te branden'. Dat levert niet altijd gelukkige huwelijken op.

En ik hoop dat als mijn kinderen op hun 21e gemeenschap willen hebben dat zij anticonceptie gebruiken en niet denken dat het hen niet overkomt.

Ik zou toch meer hopen dat ze dan getrouwd zijn en de verantwoordelijkheid voor een kind nemen, zo God hun dat schenkt.

Wat zou jij doen als jouw meerderjarige dochter die twijfelt over het geloof bij jou of jouw vrouw zou komen met de vraag hoe exact het inbrengen van een spiraal werkt en een gesprek aan wil gaan over anticonceptie? Zeggen dat zij moet trouwen en gesprek afkappen of aangeven dat jij daar anders over denkt, maar toch haar verwijzen naar de huisarts?

[Edelweiss]

Iemand heeft zijn aanstaande vroegtijdig zwanger gemaakt. Dit zorgt natuurlijk voor een aanzienlijke versnelling van het proces tot trouwen. Ze worden lid van een OGGiN.

Ik verbaas me vooral over het woord 'natuurlijk'. Dat twee mensen samen een kind krijgen betekent niet automatisch dat er sprake kan zijn van een stabiel huwelijk.

Eens. Ja, ze zijn tot één vlees geworden, maar is er werkelijk sprake van duurzame liefde? Daarnaast: is het werkelijk in het belang van het kind dat er haastig getrouwd gaat worden?
Ik ken helaas teveel voorbeelden (niet meer op twee handen te tellen) van dergelijke huwelijken die binnen 10 jaar (bij verrweg de meeste voorbeelden is dit nog ruim genomen) stuk gelopen zijn omdat het stel een totale mismatch was en eigenlijk niets gemeenschappelijk had behalve dan de lust van het moment. Dat lijkt me toch ook niet de bedoeling.

Nee, de bedoeling is dat je je dan als man en vrouw samen inzet om het huwelijk te laten slagen. Met welke snelheid dat huwelijk dan al dan niet gesloten wordt. Een kind geeft nu eenmaal een enorme verantwoordelijkheid, die je m.i. dan gewoon hebt te nemen. Zoals men vroeger weleens pleegde te zeggen 'een moment van onachtzaamheid...'

Inzet van vader en moeder om het huwelijk te laten slagen is zeker nodig, maar de onderstaande post van Ambtenaar verwoordt precies wat ik verder wil zeggen.

Ja, dat zal, tenzij de ouders op dat moment nog te jong zijn, de beste manier zijn om verantwoordelijkheid te nemen. Dat kost ongetwijfeld veel inzet, wellicht bloed, zweet en tranen, maar het leven gaat nu eenmaal niet vanzelf. Acties hebben consequenties.

Nee, de beste manier om verantwoordelijkheid te nemen voor een goede opvoeding is niet per definitie om een huwelijk aan te gaan. Dat zal per geval afhangen van de context. En wat mij betreft moet goed worden nagegaan of de situatie voldoende perspectief biedt voor een stabiel en gelukkig huwelijk.

[Zeeuw]

Ik verbaas me vooral over het woord 'natuurlijk'. Dat twee mensen samen een kind krijgen betekent niet automatisch dat er sprake kan zijn van een stabiel huwelijk.

Eens. Ja, ze zijn tot één vlees geworden, maar is er werkelijk sprake van duurzame liefde? Daarnaast: is het werkelijk in het belang van het kind dat er haastig getrouwd gaat worden?
Ik ken helaas teveel voorbeelden (niet meer op twee handen te tellen) van dergelijke huwelijken die binnen 10 jaar (bij verrweg de meeste voorbeelden is dit nog ruim genomen) stuk gelopen zijn omdat het stel een totale mismatch was en eigenlijk niets gemeenschappelijk had behalve dan de lust van het moment. Dat lijkt me toch ook niet de bedoeling.

Nee, de bedoeling is dat je je dan als man en vrouw samen inzet om het huwelijk te laten slagen. Met welke snelheid dat huwelijk dan al dan niet gesloten wordt. Een kind geeft nu eenmaal een enorme verantwoordelijkheid, die je m.i. dan gewoon hebt te nemen. Zoals men vroeger weleens pleegde te zeggen 'een moment van onachtzaamheid...'

Inzet van vader en moeder om het huwelijk te laten slagen is zeker nodig, maar de onderstaande post van Ambtenaar verwoordt precies wat ik verder wil zeggen.

Ja, dat zal, tenzij de ouders op dat moment nog te jong zijn, de beste manier zijn om verantwoordelijkheid te nemen. Dat kost ongetwijfeld veel inzet, wellicht bloed, zweet en tranen, maar het leven gaat nu eenmaal niet vanzelf. Acties hebben consequenties.

Nee, de beste manier om verantwoordelijkheid te nemen voor een goede opvoeding is niet per definitie om een huwelijk aan te gaan. Dat zal per geval afhangen van de context. En wat mij betreft moet goed worden nagegaan of de situatie voldoende perspectief biedt voor een stabiel en gelukkig huwelijk.

Ik vind dat een onbijbelse manier van denken. Met een kind ben je aan elkaar verbonden. Hoe moeilijk de weg ook is. Je mag daarin ook veel van Hem verwachten volgens mij.

[Zeeuw]

@ zeeuw Zeker hebben beiden daar invloed op. Al kan je niet ontkennen dat sommige relaties gedoemd zijn te mislukken. Zelf denk ik dat in reformatorische kringen met regelmaat te snel getrouwd wordt onder het credo 'het is beter te trouwen dan te branden'. Dat levert niet altijd gelukkige huwelijken op.

En ik hoop dat als mijn kinderen op hun 21e gemeenschap willen hebben dat zij anticonceptie gebruiken en niet denken dat het hen niet overkomt.

Geen enkele relatie is gedoemd te mislukken Merel. Wel relaties, zoals ik in mijn omgeving momenteel helaas veel meemaak waarin 'de koek op is', 'de liefde weg', 'hij/zij me niet meer boeit' enz. Relaties zijn hard werken en als er kinderen in het spel zijn, nog een stuk harder.

Dat laatste begrijp ik, al denk ik nog steeds niet dat dat de manier is zoals de Bijbel het benoemd. Het gesprek dat je voert met je kinderen zal m.i. dan ook niet op die manier moeten beginnen.

Dit vind ik naief. Bij mij zat indertijd op catechisatie een stel dat trouwde op hun 16e en 17e jaar. Zij hadden 6 weken een relatie toen zij zwanger bleek te zijn. Zij kwam uit de GGIN en hij CGK. Ouders drongen aan op een huwelijk. Einde van het liedje was dat het kind veelal bij opa en oma was. Vader en moeder (midden in de puberteit) waren onafhankelijk van elkaar aan de zwier met veel drank en vreemdgaan. Binnen 2 jaar gescheiden. Deze relatie was op voorhand gedoemd om te mislukken. Beiden waren totaal niet bezig met werken aan een huwelijk of een kind opvoeden, Zij waren vooral bezig met hetgeen pubers doen, opgroeien en een eigen identiteit ontwikkelen. Alleen kon het bij hen de spuigaten uitlopen, omdat ze zelfstandig woonden en zonder enige opvoeding alles konden doen. De meeste pubers zouden deze verantwoordelijkheid niet aan kunnen. Mogelijk was dit anders geweest als beide tieners meer begeleid waren door ouders en thuis hadden kunnen wonen in plaats van aan te dringen op een huwelijk. Od de relatie dan wel stand had gehouden betwijfel ik, maar wellicht was het qua drank en seks minder ontspoord.

In deze casus vind ik de kinderen ook echt nog kinderen, dus zal je als ouders van de kinderen met een kind meer je verantwoordelijkheid moeten nemen. Ik ken overigens ook stellen die op deze manier getrouwd zijn en na 35 jaar nog steeds samen zijn.