Zondagsrust

[Arja]

Denk dat de vroege kerk de leer van de apostelen om op de eerste dag van de week samen te komen voor Woord,sacrament,gebed en handreiking aan de armen terecht hebben voortgezet.
Verder is het Scheppingsritme van 6 en daarna een rustdag sowieso geen discussie.

Nogmaals ik haalde antwoord 103 aan. Daar gaat het niet over een wettische invulling van de zondag. De laatste zin is zo prachtig en het overdenken meer dan waard: Dat ik…den Heere door Zijn Geest, in mij werke late, en alzo den eeuwigen Sabbat in dit leven aanvange. Als de zondag zo gehouden mag worden is het een heerlijke dag!

Dit is typisch voor jouw manier van discussiëren. Je gaat helemaal niet in op wat HHR zegt. Je herhaalt alleen je eigen standpunt.

Ik denk dat HHR de lastigheid mbt de verhouding sabbat - zondag goed samenvat.
Laten we dankbaar zijn dat we een aparte dag hebben in onze maatschappij, gebaseerd op de opstandingsdag. Maar de directe link (in de reformatorische theologie) tussen zondag en sabbat kunnen we Bijbels gezien niet hard onderbouwen.

Dat de eerste christenen op de eerste dag van de week samenkwamen zegt jou niets? Dat de verheerlijkte Christus zich aan Johannes op Patmos openbaarde op de dag des Heeren zegt je ook niets?
Paulus heeft een hele brief geschreven om de vermenging met de Joodse Godsdienst te bestrijden.

Jezus heeft de wet vervuld. Ook de sabbat. Hij heeft volmaakt gerust in het graf op de sabbat en stond op, op de dag des Heeren.

Leestip: De brief aan de Galaten plus verklaring van Luther.

Ik weet het niet. Luther's opvattingen over de sabbat en de zondag werden best wel beïnvloed door zijn vijandigheid tegen het Jodendom en ook door zijn teruggrijpen op de vroege kerkvaders. Wat vind je echt bijbels aan zijn zienswijze op de sabbat in zijn boek Galaten? Net als de vroege kerkelijke schrijvers, zoals Ignatius van Antiochië en Eusebius van Caesarea, zag Luther de zondag als de vervulling van de sabbat en als de dag van aanbidding vanwege de opstanding van Christus. Dat wil echter niet zeggen dat de zondag er is omdat de Heere ons dat zo gegeven heeft. Tertullianus is daar duidelijk over: "zondagse erediensten zijn een traditie zonder schriftuurlijke autoriteit."

“Het protestantisme, dat het gezag van de (Rooms-katholieke) kerk verwerpt, heeft geen goede redenen voor zijn zondagstheorie en zou logischerwijs de zaterdag als sabbat moeten houden.” — John Gilmary Shea, American Catholic Quarterly Review, januari 1883.

“Is zaterdag de zevende dag volgens de Bijbel en de Tien Geboden? Ik antwoord ja.
Is zondag de eerste dag van de week en heeft de Kerk de zevende dag – zaterdag – veranderd in zondag, de eerste dag? Ik antwoord ja.
Heeft Christus de dag veranderd? Ik antwoord nee!”
“Hoogachtend, J. Card. Gibbons.” — James Cardinal Gibbons, aartsbisschop van Baltimore, Md. (1877-1921), in een ondertekende brief.

Vraag – Welke dag is de sabbat?
“Antwoord – Zaterdag is de sabbatdag.
“Vraag – Waarom vieren we zondag in plaats van zaterdag?
“Antwoord – Wij vieren de zondag in plaats van de zaterdag omdat de Katholieke Kerk tijdens het Concilie van Laodicea (364 n.Chr.) de plechtigheid van de zaterdag naar de zondag heeft verplaatst.”
— Eerwaarde Peter Geiermann, CSSR, The Convert's Catechism of Catholic Doctrine, p. 50, 3e editie, 1957.

“Vraag. – Hoe bewijst u dat de Kerk de macht heeft om feesten en heilige dagen te bevelen?
“Antwoord. – Juist door de handeling van het veranderen van de sabbat in de zondag, wat protestanten toestaan; en daarom spreken ze zichzelf liefkozend tegen, door de zondag strikt te houden en de meeste andere feesten die door dezelfde kerk worden geboden, te breken.
“Vraag. – Hoe bewijs je dat?
“Antwoord. – Omdat zij door de zondag te houden, de macht van de Kerk erkennen om feesten te verordenen en deze onder zonde te bevelen: en door de rust die door haar geboden is niet te houden, ontkennen zij in feite dezelfde macht.” — An Abridgment of the Christian Doctrine, samengesteld door Henry Tuberville, p. 58.

Het is een ingewikkelde materie. Laat duidelijk zijn: de zondag is voor mij een prachtige dag. De sabbat ook.

[Arja]

Toch wel bijzonder dat de je over de eerste christenen in bijvoorbeeld Rome niet leest dat of ze in gewetensnood komen omdat ze de sabbat of de zondag met de bijbehorende sabbatsrust zoals we vinden dat moet niet kunnen houden. Het waren geen joden. En ook moesten ze gewoon op zondag werken in het huis van hun meester. (Slaven) . Ook Paulus zegt hier niets over. Om of hun gerust te stellen. Of om op te roepen toch vooral geen werk te doen. Je leest wel dat ze 's morgens in alle vroegte op de eerste dag van de week samen kwamen. Maar daarna wachtte echt de arbeid.

Waarom werd Constantijn de Grote christen?
Bij het beantwoorden van deze vraag worden een hoop vragen opgelost.

Constantijn de Grote bekeerde zich pas officieel op zijn sterfbed. Ondanks feit dat dat hij het christendom als staatsgodsdienst had ingevoerd, kon hij er niet toe komen om echt een christen te worden.

Ondanks zijn steun aan het christendom, bleef Constantijn heidense symbolen en titels gebruiken. Hij behield de titel van Pontifex Maximus, de opperpriester van de traditionele Romeinse religie

Zijn late doop roept vragen op over de diepte van zijn eerdere geestelijke overtuigingen. In de vruchten kwam er ook niet zoveel openbaar. Hij was een wrede heerser. Hij vertoonde gedrag dat niet strookte met christelijke principes: hij zette aan tot de moord op zijn eigen zoon Crispus en zijn tweede vrouw Fausta. Daarnaast liet hij ook andere familieleden en eunuchen doden, en dwong zijn schoonvader tot zelfmoord. Zijn late doop kun je zien als een poging om op het allerlaatste moment vergeving te ontvangen voor al zijn zondige daden. Door het uit te stellen heeft Constantijn zijn politieke en militaire activiteiten voort kunnen zetten zonder de beperkingen van christelijke morele verwachtingen.

Zo stierf hij toch nog als een christen.

[KDD]

Wij zijn inderdaad aan de plichten van de zedelijke wet verbonden, maar toch is er een grote last van ons weggenomen.

(...)

B. Waarin bestaat dan het onderscheid tussen het Oude en Nieuwe Testament?
Of tussen de oude en nieuwe wijze van bediening van het verbond der genade?
Zij zijn één in wezen, maar ten opzichte van de manier van de bediening en openbaring in verschillende tijden, eeuwen, staten en gelegenheden van de kerk is er onderscheid. Ik zal alles in het bijzonder tot deze stukken brengen. Zij zijn onderscheiden:

(...)

4. In de last van de ceremoniën. Petrus noemt de ceremoniën van het Oude Testament: 'Een juk, hetwelk noch onze vaders, noch wij hebben kunnen dragen,' (Hand. 15: 10). En het is geen wonder, als wij bedenken:

a. de last van hun kostelijke offerande. Als iemand maar iets onreins had aangeraakt, moest hij direct komen en een offerande brengen, bijvoorbeeld soms een jonge os en soms een lam. U, die nu denkt dat alle dingen te veel zijn voor een dienaar van Christus, als u voor elke misdaad nu zo'n offerande zou moeten brengen, u zou het zeker voor een zware last achten.

b. Zij moesten lange en moeilijke reizen doen naar Jeruzalem, het land lag meer in de lengte dan in de breedte, en Jeruzalem lag bijna aan het ene eind daarvan, waarheen 'al wat mannelijk onder hen was driemaal in het jaar gaan moest, en voor het aangezicht des HEEREN uws Gods verschijnen,' (Deut. 16:16).

c. Zij waren gebonden aan het onderhouden van vele dagen, van de nieuwe maanden en verschillende ceremoniële sabbatten, zij waren afgehouden van grote vrijheden, zoals in spijze en verschillende andere dingen. O, wat een lasten waren er op hen! Maar in het Nieuwe Verbond of Testament is de last veel lichter gemaakt. Zowel wij als zij zijn inderdaad aan de plichten van de zedelijke wet verbonden, maar toch is er een grote last van ons weggenomen, waarom Christus, ons nodigende tot het Evangelie, het zo heeft voorgesteld: 'Neemt Mijn juk op u (...). Want Mijn juk is zacht, en Mijn last is licht,' (Matth. 11:29, 30).

[Arja]

Wij zijn inderdaad aan de plichten van de zedelijke wet verbonden, maar toch is er een grote last van ons weggenomen.

(...)

B. Waarin bestaat dan het onderscheid tussen het Oude en Nieuwe Testament?
Of tussen de oude en nieuwe wijze van bediening van het verbond der genade?
Zij zijn één in wezen, maar ten opzichte van de manier van de bediening en openbaring in verschillende tijden, eeuwen, staten en gelegenheden van de kerk is er onderscheid. Ik zal alles in het bijzonder tot deze stukken brengen. Zij zijn onderscheiden:

(...)

4. In de last van de ceremoniën. Petrus noemt de ceremoniën van het Oude Testament: 'Een juk, hetwelk noch onze vaders, noch wij hebben kunnen dragen,' (Hand. 15: 10). En het is geen wonder, als wij bedenken:

a. de last van hun kostelijke offerande. Als iemand maar iets onreins had aangeraakt, moest hij direct komen en een offerande brengen, bijvoorbeeld soms een jonge os en soms een lam. U, die nu denkt dat alle dingen te veel zijn voor een dienaar van Christus, als u voor elke misdaad nu zo'n offerande zou moeten brengen, u zou het zeker voor een zware last achten.

b. Zij moesten lange en moeilijke reizen doen naar Jeruzalem, het land lag meer in de lengte dan in de breedte, en Jeruzalem lag bijna aan het ene eind daarvan, waarheen 'al wat mannelijk onder hen was driemaal in het jaar gaan moest, en voor het aangezicht des HEEREN uws Gods verschijnen,' (Deut. 16:16).

c. Zij waren gebonden aan het onderhouden van vele dagen, van de nieuwe maanden en verschillende ceremoniële sabbatten, zij waren afgehouden van grote vrijheden, zoals in spijze en verschillende andere dingen. O, wat een lasten waren er op hen! Maar in het Nieuwe Verbond of Testament is de last veel lichter gemaakt. Zowel wij als zij zijn inderdaad aan de plichten van de zedelijke wet verbonden, maar toch is er een grote last van ons weggenomen, waarom Christus, ons nodigende tot het Evangelie, het zo heeft voorgesteld: 'Neemt Mijn juk op u (...). Want Mijn juk is zacht, en Mijn last is licht,' (Matth. 11:29, 30).

Wel een mooi stukje, maar de verplichte reizen naar Jeruzalem en de viering van feesten versterkten de gemeenschappenzin; ze werden echt niet in een negatief licht gezien. Het waren juist tijden van vreugde en herdenking van Gods daden. In het stukje worden ze voorgesteld als een last, terwijl het juist een vreugde was voor het Joodse volk om dat te doen. Veel Messiaanse Joden vieren nog steeds de Bijbelse feesten zoals Pesach, Soekot en Jom Kipoer, maar doen dit in het licht van de vervulling door Yeshua (Jezus) als de Messias.

Het concilie van Jeruzalem verbood niet expliciet de viering van de sabbat en de Joodse feesten. Het zette ook niet sabbat over op de zondag. In plaats daarvan werd verklaard dat deze dingen niet noodzakelijk waren voor de redding van niet-Joodse gelovigen. Dit betekent dat er vrijheid is voor de niet-Joodse gelovigen om deze feesten te vieren als zij dat wilden. of juist niet. Het concilie stelde wel een paar basisregels vast om de harmonie tussen Joodse en niet-Joodse gelovigen veilig te stellen.

Ik begrijp niet zo goed waarom Matth. 11:29, 30 aangehaald wordt in je stukje. De context van Mattheus toont aan de kritiek van de Heere Jezus gericht is op de tradities van de ouden (orale wet: de zware lasten die de Farizeeën oplegden), en niet op de wetten van Mozes. De Heere heeft Zijn eigen wetten nooit bekritiseerd als te zwaar om te dragen.

Iedere gelovig heeft de vrijheid op de sabbat of de zondag te vieren. Of allebei

De een acht wel den enen dag boven den anderen dag; maar de ander acht al de dagen gelijk. Een iegelijk zij in zijn eigen gemoed ten volle verzekerd. Die den dag waarneemt, die neemt hem waar den Heere; en die den dag niet waarneemt, die neemt hem niet waar den Heere. Die daar eet, die eet zulks den Heere, want hij dankt God; en die niet eet, die eet zulks den Heere niet, en hij dankt God. Want niemand van ons leeft zichzelven, en niemand sterft zichzelven. Want hetzij dat wij leven, wij leven den Heere; hetzij dat wij sterven, wij sterven den Heere. Hetzij dan dat wij leven, hetzij dat wij sterven, wij zijn des Heeren. Want daartoe is Christus ook gestorven, en opgestaan, en weder levend geworden, opdat Hij beiden over doden en levenden heersen zou.