hebben jullie alle posts in deze topic gelezen?
Over wat jullie zeggen hebben meerdere mensen het een en ander gezegd.
Ik kan het herhalen, maar jullie kunnen het ook gewoon lezen
Kunnen wij Gods werk tegen houden?
Kom dan eens met een duidelijke verklaring van de bijbelteksten die spreken over Gods Geest tegen werken. Verklaar deze teksten eens? We kunnen wel 'waar' of 'niet waar' blijven zeggen maar daar hebben we weinig aan. De mensen die waar zeggen hebben duidelijk bijbelteksten die dat bewijzen. Tegenstanders, ontkrachtig dat bewijs eens? Ik weet het, er zijn ook teksten die anders spreken, maar dat is weer die 'tweespanning' die op wel meer punten zijn.
Nogmaals geef bewijs dat die teksten niet in de bijbel thuis horen of iets dergelijks of reageer anders niet.
Nogmaals geef bewijs dat die teksten niet in de bijbel thuis horen of iets dergelijks of reageer anders niet.
(Bavinck, Gereformeerde Dogmatiek, deel IV, hoofdstuk 8 § 50)
Tegen deze belijdenis van Gods almachtig en onfeilbaar werkende genade in de wedergeboorte voeren de Remonstranten een reeks van Schriftuurplaatsen aan, die allerlei vermaningen en bedreigingen behelzen en zich richten tot het hart en het geweten, tot het gemoed en de wil van de mens. Maar tegenover het Schriftbewijs verkeren de Gereformeerden toch steeds in gunstiger conditie dan hun tegenstanders. Want wanneer men van de vrije wil van de mens uitgaat en deze als het kostbaarste goed vóór alle dingen wil handhaven, kan men al die teksten, die ongetwijfeld Gods krachtdadige en onverwinlijke genade leren, onmogelijk tot hun recht doen komen. Daarentegen, als men theologisch te werk gaat en allereerst voor de rechten van God zorgdraagt, houdt men daarbij toch altijd ruimte over voor de inhoud van die Schriftplaatsen, die de mens steeds aanspreken en behandelen als een redelijk zedelijk wezen. Zó werd de mens door God geschapen, zó wordt hij door zijn voorzienigheid onderhouden, en zó wordt hij in de herschepping vernieuwd en gezaligd. Maar dit wordt juist van Remonstrantsche zijde ontkend. Hun voornaamste bezwaar is steeds, dat de leer van de gratia efficax et insuperabilis in het geestelijke een fysieke dwang invoert, met de natuur van een redelijk wezen in strijd is, de mens geheel passief maakt, de zedelijke vrijheid en verantwoordelijkheid ondermijnt. Het Pelagianisme is er daarom altijd op uit, om de weerstaanbaarheid van de roeping te handhaven en wedergeboorte, bekering, heiligmaking, volharding enz. te laten afhangen van een beslissing van de wil. Wedergeboren en gerechtvaardigd wordt hij alleen, die vooraf vrijwillig een of andere conditie volbrengt, gelooft, zich bekeert, gezind is om Gods geboden te onderhouden enz.
Het wikkelt zich daarmee terstond in tal van onoplosbare moeilijkheden. Indien de mens tot het volbrengen van die condities van nature in staat is, is hij zo goed, dat er heel geen wedergeboorte in de zin van de Schrift nodig is; een zedelijke opvoeding en verbetering is dan meer dan voldoende. Indien de mens de kracht, om het Evangelie al dan niet aan te nemen, vooraf door de gratia praeveniens in doop of roeping ontvangen moet, dan gaat er ook hier een gratia irresistibilis aan het geloven vooraf, want de gratia praeparans wordt aan allen zonder hun willen of weten geschonken; dan heeft feitelijk de wedergeboorte al plaats vóór de beslissing van de mens, want operari sequitur esse, de daad volgt op het vermogen, de wil, die tot het aannemen van het Evangelie in staat stelt, is blijkens het Evangelie van Johannes reeds een vernieuwde en herboren wil. Alleen is dan niet in te zien, hoe er na dat alles nog een vrije wilskeuze mogelijk is; de wil is immers door de buiten zijn toedoen hem geschonken goede kracht reeds ten goede gedetermineerd, en juist in diezelfde mate ten goede gedetermineerd, als zij kracht tot een goede keuze ontving; hoe meer men de wil door de zonde verzwakt laat zijn en hoe meer kracht men hem in de gratia praeveniens schenken Laat, des te meer en in diezelfde mate houdt ook zijn indifferente vrijheid op. Daarbij is het raadselachtig, waartoe zulk een vrije wilskeuze nog nodig is; als God toch reeds van te voren en onwederstandelijk de mens in zoverre vernieuwen moet, dat hij vóór het Evangelie kiezen kan, waartoe dient de handhaving van de indifferente wilsvrijheid dan nog anders, dan alleen om Gods genade weer te verijdelen, zijn genadeverbond weer even wankel en onvast te maken als dat van de werken vóór de val, en Christus nog machtelozer en liefdelozer voor te stellen dan Adam? Want Hij heeft alles volbracht en alles verworven, maar als Hij het wil toepassen, stuit zijn macht en zijn liefde af op de, nog wel met nieuwe krachten toegerusten, wil van de mens! Alleen om een schijnvrijheid van de mens te redden, wordt God van zijn soevereiniteit, het genadeverbond van zijn vastigheid, Christus van zijn koninklijke macht beroofd.
En als men er dan nog maar iets mee won; maar inderdaad verliest men er alles bij. Niet alleen wordt bij de volwassenen de indifferente wilsvrijheid slechts in schijn gered. Maar bij de kinderen blijkt heel de leer onvoldoende en de onbarmhartigheid zelf. Want één van beide: de gratia, die aan de kinderen geschonken wordt, is voldoende ter zaligheid en opent hun, indien zij vroeg sterven, de poorte van de hemel (-) en dan worden zij behouden zonder hun toedoen en zonder zelf gekozen en beslist te hebben; of zij is niet voldoende, maar dan zijn ook alle kinderen verloren, die vroeg, voordat ze kiezen konden, stierven; en van de kinderen, die opwassen, vallen er door vrije wilskeuze weer duizenden bij duizenden af. Het Pelagianisme in zijn verschillende vormen schijnt barmhartig te zijn; maar het is niets anders dan de barmhartigheid van de farizeër, die zich om de tollenaars niet bekommert. Om de wilsvrijheid bij enkele duizenden volwassenen te redden, en dan nog maar in schijn, geeft het, naar evenredigheid, miljoenen van kinderen aan de verdoemenis prijs. Tenslotte blijft het een raadsel, wat het Pelagianisme daarop tegen hebben kan, dat God zijn krachtdadige genade aan zondaren verheerlijkt.
Tegen deze belijdenis van Gods almachtig en onfeilbaar werkende genade in de wedergeboorte voeren de Remonstranten een reeks van Schriftuurplaatsen aan, die allerlei vermaningen en bedreigingen behelzen en zich richten tot het hart en het geweten, tot het gemoed en de wil van de mens. Maar tegenover het Schriftbewijs verkeren de Gereformeerden toch steeds in gunstiger conditie dan hun tegenstanders. Want wanneer men van de vrije wil van de mens uitgaat en deze als het kostbaarste goed vóór alle dingen wil handhaven, kan men al die teksten, die ongetwijfeld Gods krachtdadige en onverwinlijke genade leren, onmogelijk tot hun recht doen komen. Daarentegen, als men theologisch te werk gaat en allereerst voor de rechten van God zorgdraagt, houdt men daarbij toch altijd ruimte over voor de inhoud van die Schriftplaatsen, die de mens steeds aanspreken en behandelen als een redelijk zedelijk wezen. Zó werd de mens door God geschapen, zó wordt hij door zijn voorzienigheid onderhouden, en zó wordt hij in de herschepping vernieuwd en gezaligd. Maar dit wordt juist van Remonstrantsche zijde ontkend. Hun voornaamste bezwaar is steeds, dat de leer van de gratia efficax et insuperabilis in het geestelijke een fysieke dwang invoert, met de natuur van een redelijk wezen in strijd is, de mens geheel passief maakt, de zedelijke vrijheid en verantwoordelijkheid ondermijnt. Het Pelagianisme is er daarom altijd op uit, om de weerstaanbaarheid van de roeping te handhaven en wedergeboorte, bekering, heiligmaking, volharding enz. te laten afhangen van een beslissing van de wil. Wedergeboren en gerechtvaardigd wordt hij alleen, die vooraf vrijwillig een of andere conditie volbrengt, gelooft, zich bekeert, gezind is om Gods geboden te onderhouden enz.
Het wikkelt zich daarmee terstond in tal van onoplosbare moeilijkheden. Indien de mens tot het volbrengen van die condities van nature in staat is, is hij zo goed, dat er heel geen wedergeboorte in de zin van de Schrift nodig is; een zedelijke opvoeding en verbetering is dan meer dan voldoende. Indien de mens de kracht, om het Evangelie al dan niet aan te nemen, vooraf door de gratia praeveniens in doop of roeping ontvangen moet, dan gaat er ook hier een gratia irresistibilis aan het geloven vooraf, want de gratia praeparans wordt aan allen zonder hun willen of weten geschonken; dan heeft feitelijk de wedergeboorte al plaats vóór de beslissing van de mens, want operari sequitur esse, de daad volgt op het vermogen, de wil, die tot het aannemen van het Evangelie in staat stelt, is blijkens het Evangelie van Johannes reeds een vernieuwde en herboren wil. Alleen is dan niet in te zien, hoe er na dat alles nog een vrije wilskeuze mogelijk is; de wil is immers door de buiten zijn toedoen hem geschonken goede kracht reeds ten goede gedetermineerd, en juist in diezelfde mate ten goede gedetermineerd, als zij kracht tot een goede keuze ontving; hoe meer men de wil door de zonde verzwakt laat zijn en hoe meer kracht men hem in de gratia praeveniens schenken Laat, des te meer en in diezelfde mate houdt ook zijn indifferente vrijheid op. Daarbij is het raadselachtig, waartoe zulk een vrije wilskeuze nog nodig is; als God toch reeds van te voren en onwederstandelijk de mens in zoverre vernieuwen moet, dat hij vóór het Evangelie kiezen kan, waartoe dient de handhaving van de indifferente wilsvrijheid dan nog anders, dan alleen om Gods genade weer te verijdelen, zijn genadeverbond weer even wankel en onvast te maken als dat van de werken vóór de val, en Christus nog machtelozer en liefdelozer voor te stellen dan Adam? Want Hij heeft alles volbracht en alles verworven, maar als Hij het wil toepassen, stuit zijn macht en zijn liefde af op de, nog wel met nieuwe krachten toegerusten, wil van de mens! Alleen om een schijnvrijheid van de mens te redden, wordt God van zijn soevereiniteit, het genadeverbond van zijn vastigheid, Christus van zijn koninklijke macht beroofd.
En als men er dan nog maar iets mee won; maar inderdaad verliest men er alles bij. Niet alleen wordt bij de volwassenen de indifferente wilsvrijheid slechts in schijn gered. Maar bij de kinderen blijkt heel de leer onvoldoende en de onbarmhartigheid zelf. Want één van beide: de gratia, die aan de kinderen geschonken wordt, is voldoende ter zaligheid en opent hun, indien zij vroeg sterven, de poorte van de hemel (-) en dan worden zij behouden zonder hun toedoen en zonder zelf gekozen en beslist te hebben; of zij is niet voldoende, maar dan zijn ook alle kinderen verloren, die vroeg, voordat ze kiezen konden, stierven; en van de kinderen, die opwassen, vallen er door vrije wilskeuze weer duizenden bij duizenden af. Het Pelagianisme in zijn verschillende vormen schijnt barmhartig te zijn; maar het is niets anders dan de barmhartigheid van de farizeër, die zich om de tollenaars niet bekommert. Om de wilsvrijheid bij enkele duizenden volwassenen te redden, en dan nog maar in schijn, geeft het, naar evenredigheid, miljoenen van kinderen aan de verdoemenis prijs. Tenslotte blijft het een raadsel, wat het Pelagianisme daarop tegen hebben kan, dat God zijn krachtdadige genade aan zondaren verheerlijkt.
Hoe moeten we dan de bijbeltekst zien waarin wordt gesproken over het niet willen? Jeruzalem heb niet gewild dat Christus over hun koning werd en het is toen ook niet gebeurd? Christus zegt dat hij heel vaak de kinderen van Jeruzalem bij elkaar wilde vergaderen zoals een hen haar kuikens. Maar ze wilde niet en het is toen ook niet gebeurd! Hoe moeten we dit dan zien?Oorspronkelijk gepost door tukkertjeVolgens mij is er een wezenlijk verschil tussen tegen werken en tegen houden.Kom dan eens met een duidelijke verklaring van de bijbelteksten die spreken over Gods Geest tegen werken
Tegen werken ben ik met je eens, maar God's werk tegen kunnen houden gaat er bij mij niet in
Ryle merkt bij deze tekst op:
"Deze woorden verdienen op een bijzondere manier onze aandacht. Zij verspreiden licht over een duistere zaak, die, helaas, door menselijke verklaringen, nog duisterder gemaakt is. Zij tonen ons dat Christus met medelijden en ontferming is vervuld geweest jegens velen, die nochtans niet behouden zijn en dat het grote geheim van ‘s mensen eeuwig verderf gelegen is in zijn niet willen. Onmachtig als de mens van nature is - onbekwaam om een goede gedachte te denken als uit zichzelf - buiten staat zichzelf te bekeren tot het geloof in God en tot de gehoorzaamheid aan zijn roepstemmen - blijkt het nochtans dat hij zeer wel bij machte is zijn eigen ziel in het verderf te storten. Machteloos tot het goede, is hij nochtans zeer machtig in het kwade. Wij zeggen terecht, dat een mens niets kan doen uit zichzelf, maar wij moeten steeds bedenken, dat de zetel van die onmacht gelegen is in zijn wil. Niemand kan zichzelf een wil geven tot bekering en geloof, maar een wil tot verwerping van Christus en tot het bewandelen van onze eigen wegen hebben wij van nature allen en als iemand van ons verloren gaat, zal het blijken, dat die wil de oorzaak is geweest van zijn verderf. "U wilt tot Mij niet komen", zegt Christus, "opdat u het leven mag hebben." (Joh.5:40)"En de kanttekenaren wijzen ons erop dat God nochtans al Zijn uitverkorenen ook uit deze stad vergaderd heeft.
"Deze woorden verdienen op een bijzondere manier onze aandacht. Zij verspreiden licht over een duistere zaak, die, helaas, door menselijke verklaringen, nog duisterder gemaakt is. Zij tonen ons dat Christus met medelijden en ontferming is vervuld geweest jegens velen, die nochtans niet behouden zijn en dat het grote geheim van ‘s mensen eeuwig verderf gelegen is in zijn niet willen. Onmachtig als de mens van nature is - onbekwaam om een goede gedachte te denken als uit zichzelf - buiten staat zichzelf te bekeren tot het geloof in God en tot de gehoorzaamheid aan zijn roepstemmen - blijkt het nochtans dat hij zeer wel bij machte is zijn eigen ziel in het verderf te storten. Machteloos tot het goede, is hij nochtans zeer machtig in het kwade. Wij zeggen terecht, dat een mens niets kan doen uit zichzelf, maar wij moeten steeds bedenken, dat de zetel van die onmacht gelegen is in zijn wil. Niemand kan zichzelf een wil geven tot bekering en geloof, maar een wil tot verwerping van Christus en tot het bewandelen van onze eigen wegen hebben wij van nature allen en als iemand van ons verloren gaat, zal het blijken, dat die wil de oorzaak is geweest van zijn verderf. "U wilt tot Mij niet komen", zegt Christus, "opdat u het leven mag hebben." (Joh.5:40)"En de kanttekenaren wijzen ons erop dat God nochtans al Zijn uitverkorenen ook uit deze stad vergaderd heeft.
Pied,
als je die copied and paste teksten nu eens in je eigen woorden weergeeft?
Het is goed om je te baseren op kerkvaders! Maar het is niet goed om hun schrijfselen te pas en te onpas maar neer te kwakken in elke discussie.
Zoals je ziet slaat dat dood.
Leer er van, laat je inspireren, en schrijf het in je eigen woorden op. (en verwijs naar de kerkvaders)
Dat is een prettige manier van met elkaar in gesprek gaan.
Of kun je het niet in je eigen woorden weergeven? In dat geval heb je aan het copy and pasten ook niets.
Als je het niet doet zal ik m'n best doen me door je moeilijk begrijpbare oude teksten heen te worstelen.
Hoewel ik bang ben dat je op mijn reactie ook wel weer een lap letters neer zult kwakken.
wees gegroet,
Robert
NB. let dus op, ik heb niets tegen kerkvaders of formulieren.
als je die copied and paste teksten nu eens in je eigen woorden weergeeft?
Het is goed om je te baseren op kerkvaders! Maar het is niet goed om hun schrijfselen te pas en te onpas maar neer te kwakken in elke discussie.
Zoals je ziet slaat dat dood.
Leer er van, laat je inspireren, en schrijf het in je eigen woorden op. (en verwijs naar de kerkvaders)
Dat is een prettige manier van met elkaar in gesprek gaan.
Of kun je het niet in je eigen woorden weergeven? In dat geval heb je aan het copy and pasten ook niets.
Als je het niet doet zal ik m'n best doen me door je moeilijk begrijpbare oude teksten heen te worstelen.
Hoewel ik bang ben dat je op mijn reactie ook wel weer een lap letters neer zult kwakken.
wees gegroet,
Robert
NB. let dus op, ik heb niets tegen kerkvaders of formulieren.
Carpe Diem tamen Memento Mori
Ik begrijp je bezwaar, Robert. Ik denk dat je het vooral hebt over de tekst van Bavinck.
Voor de een is dat een tekst die veel te zwaar is om te lezen, voor de ander is het juist een verdieping van de discussie. Ik hoop dat je het niet te gauw opgeeft, zelf heb ik het vermoeden dat het de moeite van het lezen wel waard is.
Voor de een is dat een tekst die veel te zwaar is om te lezen, voor de ander is het juist een verdieping van de discussie. Ik hoop dat je het niet te gauw opgeeft, zelf heb ik het vermoeden dat het de moeite van het lezen wel waard is.
Bavinck zegt vrij vertaald het volgende:
* Gereformeerden belijden Gods almachtig en onfeilbaar werkende genade in de wedergeboorte.
* Remonstranten komen daartegen op met een rijtje Bijbelteksten. Daarin staan allerlei vermaningen en bedreigingen, gericht op hart, geweten, gemoed en wil van de mens.
Gereformeerd standpunt
Bavinck uit zijn bezwaren tegen het remonstrantse standpunt: remonstranten kunnen bepaalde Bijbelteksten niet meer verklaren; gereformeerden kunnen dat wel.
Als men van de vrije wil van de mens uitgaat, kan men al die teksten, die zonder enige twijfel Gods krachtdadige en onoverwinbare genade leren, onmogelijk tot hun recht doen komen. Als men allereerst voor de rechten van God zorgdraagt, houdt men daarbij toch altijd ruimte over voor de inhoud van die Schriftplaatsen, die de mens steeds aanspreken en behandelen als een redelijk zedelijk wezen.
Bavinck geeft die verklaring ook: “Zó werd de mens door God geschapen, zó wordt hij door zijn voorzienigheid onderhouden, en zó wordt hij in de herschepping vernieuwd en gezaligd.â€
* Gereformeerden belijden Gods almachtig en onfeilbaar werkende genade in de wedergeboorte.
* Remonstranten komen daartegen op met een rijtje Bijbelteksten. Daarin staan allerlei vermaningen en bedreigingen, gericht op hart, geweten, gemoed en wil van de mens.
Gereformeerd standpunt
Bavinck uit zijn bezwaren tegen het remonstrantse standpunt: remonstranten kunnen bepaalde Bijbelteksten niet meer verklaren; gereformeerden kunnen dat wel.
Als men van de vrije wil van de mens uitgaat, kan men al die teksten, die zonder enige twijfel Gods krachtdadige en onoverwinbare genade leren, onmogelijk tot hun recht doen komen. Als men allereerst voor de rechten van God zorgdraagt, houdt men daarbij toch altijd ruimte over voor de inhoud van die Schriftplaatsen, die de mens steeds aanspreken en behandelen als een redelijk zedelijk wezen.
Bavinck geeft die verklaring ook: “Zó werd de mens door God geschapen, zó wordt hij door zijn voorzienigheid onderhouden, en zó wordt hij in de herschepping vernieuwd en gezaligd.â€
Even nog wat opmerkingen:
- Bavinck is geen kerkvader, en als-ie dat geweest was, was hij nog net als jij en ik een mens. Dus waarom zou zijn stem hier niet mogen klinken?
- Het gaat mij niet zozeer om een prettig gesprek, als wel om een verdediging van de gereformeerde leer. Waar Voorbijganger op vastgelopen is, is de onwil om enigszins dieper dan de oppervlakte te discussiëren. In de trant van “Ik begrijp het niet, dus het is niet waarâ€
- Bavinck is geen kerkvader, en als-ie dat geweest was, was hij nog net als jij en ik een mens. Dus waarom zou zijn stem hier niet mogen klinken?
- Het gaat mij niet zozeer om een prettig gesprek, als wel om een verdediging van de gereformeerde leer. Waar Voorbijganger op vastgelopen is, is de onwil om enigszins dieper dan de oppervlakte te discussiëren. In de trant van “Ik begrijp het niet, dus het is niet waarâ€
-
surfer
Kan God tegengewerkt worden?
Zelf denk ik dat dat inderdaad mogelijk is. God werkt de bekering in de mens, maar er komt hoe dan ook een moment dat de mens als persoon een beslissing moet nemen. Een mens wordt als persoonlijkheid zalig, niet als marionet. Die uiteindelijke vrijwillige keuze voor God, de vrijwilligheid daarvan, draagt mijns inziens in belangrijke mate bij aan de blijdschap van God en de engelen.
De verloren zoon keerde vrijwillig terug tot zijn vader. En deze kon niets anders doen dan afwachten.
Zelf denk ik dat dat inderdaad mogelijk is. God werkt de bekering in de mens, maar er komt hoe dan ook een moment dat de mens als persoon een beslissing moet nemen. Een mens wordt als persoonlijkheid zalig, niet als marionet. Die uiteindelijke vrijwillige keuze voor God, de vrijwilligheid daarvan, draagt mijns inziens in belangrijke mate bij aan de blijdschap van God en de engelen.
De verloren zoon keerde vrijwillig terug tot zijn vader. En deze kon niets anders doen dan afwachten.
Ja, God kan tegengewerkt worden. Dat doen wij altijd.
Maar God Zelf heeft het laatste woord: als Hij het wil, zal het gebeuren. Niet eerder. En ook niet later.
Wij zijn daarin geen marionetten. Want als God het wil, gaan wij het ook willen. Psalm 110:3a, "Uw volk zal zeer gewillig zijn op de dag Uwer heirkracht."
Maar God Zelf heeft het laatste woord: als Hij het wil, zal het gebeuren. Niet eerder. En ook niet later.
Wij zijn daarin geen marionetten. Want als God het wil, gaan wij het ook willen. Psalm 110:3a, "Uw volk zal zeer gewillig zijn op de dag Uwer heirkracht."
-
surfer
De waarde van de wedergeboorte ligt voor een belangrijk deel in de ‘vrijwillige terugkeer’ van de mens tot God. Waar blijft de schoonheid en diepte van de liefde als er dwang aan ten grondslag ligt? Weer opnieuw de gelijkenis van de verloren zoon. Ja, de vader kon niets doen dan afwachten. Daarin was hij kwetsbaar. Maar ook ontzettend sterk, want het is alleen aan de sterken voorbehouden om zich kwetsbaar op te durven stellen. Christus is ook in zekere zin kwetsbaar. Maar wel een kwetsbaarheid die voorbehouden is aan de Almachtige, want alleen de Almachtige is in staat om Zijn macht vrijwillig af te leggen. Zoals Christus ook gedaan heeft. En juist dat maakt Hem de ‘schoonste van alle mensenkinderen’. Daar kunnen we oneindig tegenop kijken.Oorspronkelijk gepost door Pied
Waar is zo’n vrije wilskeuze nog voor nodig?! God moet volgens de remonstranten van te voren en onwederstandelijk de mens in zoverre vernieuwen, dat hij vóór het Evangelie kiezen kan. Maar dan dient de handhaving van de wilsvrijheid blijkbaar alleen om:
- Gods genade weer te verijdelen,
- zijn genadeverbond weer even wankel en onvast te maken als het werkverbond van vóór onze zondeval
- Christus nog machtelozer en liefdelozer voor te stellen dan Adam; want Hij heeft alles volbracht en alles verworven, maar als Hij het wil toepassen, stuit zijn macht en zijn liefde af op de wil van de mens!
Conclusie: Alleen om een schijnvrijheid van de mens te redden, wordt (a) God van zijn soevereiniteit, (b) het genadeverbond van zijn vastigheid en (c) Christus van zijn koninklijke macht beroofd.
Een andere vergelijking: het mooiste van echte liefde is dat twee mensen vrijwillig voor elkaar kiezen. Wat voor schoonheid blijft er nog over als 1 van de twee onder dwang staat om voor de ander te kiezen? Juist die vrijwilligheid zorgt voor de schoonheid! Als God de mens zou dwingen om zalig te worden, dan zou het hart van de overwinning verloren gaan.
Ook dit is geen goed argument. De aanname dat kinderen om de ouders zalig worden is betwistbaar, aangezien in de Bijbel de nadruk wordt gelegd op een persoonlijk keuze en persoonlijk geloof. Daarnaast naïef, want er zijn in principe nog tal van andere opties te bedenken. Bijvoorbeeld dat er voor deze kinderen een ander moment van keuze is na de dood. Maar daarover zwijgt de Bijbel.Oorspronkelijk gepost door Pied
Bavinck gaat nog even door: men wint er niets mee – maar men verliest er alles bij. Niet alleen wordt ten aanzien van de volwassenen de vrije wil slechts in schijn gered, maar voor wat betreft de kinderen blijkt deze leer geheel onvoldoende en de onbarmhartigheid zelve.
Want één van beide:
- De genade, die aan de kinderen geschonken wordt, is voldoende ter zaligheid en opent voor hen, als zij jong sterven, de poorten van de hemel. Zij worden behouden zonder hun toedoen en zonder zelf gekozen en beslist te hebben.
- Of zij is niet voldoende. Maar dan zijn ook alle kinderen verloren, die vroeg, voordat ze kiezen konden, stierven; en van de kinderen die opgroeien, vallen er door vrije wilskeuze weer duizenden en duizenden af.
Het pelagianisme in zijn verschillende vormen (o.a. remonstrantisme) heeft een schijn van barmhartigheid; maar het is niets anders dan de barmhartigheid van de farizeër, die zich om de tollenaars niet bekommert. Om de wilsvrijheid bij enkele duizenden volwassenen te redden (en dan nog maar in schijn!), geeft het miljoenen kinderen aan de verdoemenis prijs.