Kinderdoop, 100% naar de Heilige Schrift!

[Wim Anker]

https://www.rd.nl/artikel/1124746-dr-va ... rmulier-om

Even helemaal los van wel of geen kinderdoop, maar als dr. Van Vlastuin in dit artikel zegt "Omdat onze kinderen in het verbond zijn, is hun persoonlijke bekering nodig én mogelijk", ben ik het daar absoluut mee oneens. Want je hoeft niet ‘in het verbond’ te zijn om bekeerd te kunnen worden.

Dat zegt dr. van Vlastuin toch ook niet?

Krijg ik hier nog antwoord op? Want dit lijkt gewoon een logische denkfout bij het lezen.

Als jij dit niet snapt, ben ik bang dat ik het jou niet uit kan leggen.

Dat is wel een zwaktebod en - als iets niet uit te leggen valt - zou ik toch heel goed nadenken of het klopt. ;-)

Maar het gaat om dit zinnetje: "Omdat onze kinderen in het verbond zijn, is hun persoonlijke bekering nodig én mogelijk". Daarop zeg jij: je hoeft niet ‘in het verbond’ te zijn om bekeerd te kunnen worden. En dat is een conclusie die er niet uit volgt. Vergelijk het met:

Omdat onze kinderen bij het water wonen is leren zwemmen nodig en mogelijk. Deze zin zegt toch helemaal niet dat het voor kinderen die niet bij het water wonen onmogelijk zou zijn om te leren zwemmen?

[Michaels]

Ds. J.C. den Ouden zegt aan het begin van de podcast dat we één Bijbel hebben, niet een apart Oude en een apart Nieuwe Testament. Het vormt één geheel, met dat verschil dat alles in het Nieuwe Testament rijker en dieper vervuld is. De Heere Jezus heeft immers het Oude Testament vervuld.

Mijn vraag daarbij is: als de Heere Jezus het Oude Testament vervuld heeft, heeft Hij dan ook niet de besnijdenis vervuld, net zoals wij geloven dat Hij de offerdiensten heeft vervuld?
Waarom zou juist de besnijdenis — die wij zien als voorafschaduwing van de kinderdoop — daarin een uitzondering vormen?

[Maanenschijn]

Ik heb geen groene letters gezien. Ik neem aan dat Herman en Tiberius hun mening gepost hebben als persoon en niet als moderator?

[Evangelist]

Ds. J.C. den Ouden zegt aan het begin van de podcast dat we één Bijbel hebben, niet een apart Oude en een apart Nieuwe Testament. Het vormt één geheel, met dat verschil dat alles in het Nieuwe Testament rijker en dieper vervuld is. De Heere Jezus heeft immers het Oude Testament vervuld.

Mijn vraag daarbij is: als de Heere Jezus het Oude Testament vervuld heeft, heeft Hij dan ook niet de besnijdenis vervuld, net zoals wij geloven dat Hij de offerdiensten heeft vervuld?
Waarom zou juist de besnijdenis — die wij zien als voorafschaduwing van de kinderdoop — daarin een uitzondering vormen?

Hij heeft het teken van de besnijdenis vervuld, maar in plaats daarvan de doop ingesteld als het verbondsteken. Na Pinksteren is de reikwijdte van het verbond uitgebreid. In het doopbevel klinkt daarom niet voor niets het woord ‘volken’. Daarmee trekt de Heere de lijn door van de oprichting van het verbond met Abraham: in u zullen alle geslachten van de aarde gezegend worden.

[Arja]

Ds. J.C. den Ouden zegt aan het begin van de podcast dat we één Bijbel hebben, niet een apart Oude en een apart Nieuwe Testament. Het vormt één geheel, met dat verschil dat alles in het Nieuwe Testament rijker en dieper vervuld is. De Heere Jezus heeft immers het Oude Testament vervuld.

Mijn vraag daarbij is: als de Heere Jezus het Oude Testament vervuld heeft, heeft Hij dan ook niet de besnijdenis vervuld, net zoals wij geloven dat Hij de offerdiensten heeft vervuld?
Waarom zou juist de besnijdenis — die wij zien als voorafschaduwing van de kinderdoop — daarin een uitzondering vormen?

Hij heeft het teken van de besnijdenis vervuld, maar in plaats daarvan de doop ingesteld als het verbondsteken. Na Pinksteren is de reikwijdte van het verbond uitgebreid. In het doopbevel klinkt daarom niet voor niets het woord ‘volken’. Daarmee trekt de Heere de lijn door van de oprichting van het verbond met Abraham: in u zullen alle geslachten van de aarde gezegend worden.

Ik zie dit anders. Voor mij ligt het zo:
De kerkgeschiedenis heeft de besnijdenis in het rijtje “ceremoniële wetten” geplaatst, die volgens haar zouden zijn afgeschaft of vervuld door Christus’ vervulling van de wet. Ondanks het feit dat de besnijdenis een ceremonieel karakter heeft (het is een handeling), hoort het inhoudelijk niet bij de ceremoniële wet; ze hoort bij het Abrahamitische verbond en niet bij het Sinaïtische. Het Sinaïtische verbond met Israël was tijdelijk, maar het Abrahamitische verbond is blijvend van betekenis.

Daarom kon Paulus Timotheüs ook besnijden: de doop en de besnijdenis waren in zijn oog namelijk geen parallellen van elkaar, maar tekenen met een verschillend doel en een verschillende plaats in Gods plan. Dat is waarom Paulus tegelijk de heidenen níet verplichtte tot besnijdenis (Hand. 15). Hij zag het verschil: het ene is een blijvend teken voor het volk, het andere hoort niet bij de volken die door geloof in het Zaad van Abraham ingelijfd worden.

[Arja]

Ds. J.C. den Ouden zegt aan het begin van de podcast dat we één Bijbel hebben, niet een apart Oude en een apart Nieuwe Testament. Het vormt één geheel, met dat verschil dat alles in het Nieuwe Testament rijker en dieper vervuld is. De Heere Jezus heeft immers het Oude Testament vervuld.

Mijn vraag daarbij is: als de Heere Jezus het Oude Testament vervuld heeft, heeft Hij dan ook niet de besnijdenis vervuld, net zoals wij geloven dat Hij de offerdiensten heeft vervuld?
Waarom zou juist de besnijdenis — die wij zien als voorafschaduwing van de kinderdoop — daarin een uitzondering vormen?

Hij heeft het teken van de besnijdenis vervuld, maar in plaats daarvan de doop ingesteld als het verbondsteken. Na Pinksteren is de reikwijdte van het verbond uitgebreid. In het doopbevel klinkt daarom niet voor niets het woord ‘volken’. Daarmee trekt de Heere de lijn door van de oprichting van het verbond met Abraham: in u zullen alle geslachten van de aarde gezegend worden.

Ik zie dit anders. Voor mij ligt het zo:
De kerkgeschiedenis heeft de besnijdenis in het rijtje “ceremoniële wetten” geplaatst, die volgens haar zouden zijn afgeschaft of vervuld door Christus’ vervulling van de wet. Ondanks het feit dat de besnijdenis een ceremonieel karakter heeft (het is een handeling), hoort het inhoudelijk niet bij de ceremoniële wet; ze hoort bij het Abrahamitische verbond en niet bij het Sinaïtische. Het Sinaïtische verbond met Israël was tijdelijk, maar het Abrahamitische verbond is blijvend van betekenis.

Daarom kon Paulus Timotheüs ook besnijden: de doop en de besnijdenis waren in zijn oog namelijk geen parallellen van elkaar, maar tekenen met een verschillend doel en een verschillende plaats in Gods plan. Dat is waarom Paulus tegelijk de heidenen níet verplichtte tot besnijdenis (Hand. 15). Hij zag het verschil: het ene is een blijvend teken voor het volk, het andere hoort niet bij de volken die door geloof in het Zaad van Abraham ingelijfd worden.

En over Pinksteren: na Pinksteren begon het Nieuwe Verbond (Brit Chadasha), zoals God had beloofd in Jeremia 31:31: “Ik zal met het huis van Israël en met het huis van Juda een nieuw verbond sluiten.” Dat verbond is echt nieuw — het komt niet voort uit het oude en het is gesloten met Israël en Juda. De volken mogen erin delen door geloof in de Messias van Israël. Pinksteren is dus het moment waarop dit nieuwe verbond werkelijkheid werd: de Geest werd uitgestort, en wie in de Messias gelooft, Jood of uit de volken, gaat in door de Deur (de Messias), deelt in dat nieuwe verbond dat God met Zijn volk sloot.

Dat verschilt van de reformatorische uitleg, waarin de doop vaak wordt gezien als voortzetting of vervulling van de besnijdenis. Dat maakt dat we elkaar soms niet begrijpen, al lezen we dezelfde teksten. Ook onder geloofsdopers is hier trouwens verschil van mening over

[GGG038]

https://www.rd.nl/artikel/1124746-dr-va ... rmulier-om

Even helemaal los van wel of geen kinderdoop, maar als dr. Van Vlastuin in dit artikel zegt "Omdat onze kinderen in het verbond zijn, is hun persoonlijke bekering nodig én mogelijk", ben ik het daar absoluut mee oneens. Want je hoeft niet ‘in het verbond’ te zijn om bekeerd te kunnen worden.

Dat zegt dr. van Vlastuin toch ook niet?

https://www.rd.nl/artikel/1124746-dr-va ... rmulier-om
Om te weten wat dr. van Vlastuin zegt kan een ieder de 432 blz. van dit nieuw verschenen boek lezen.

[Michaels]

Ik zie dit anders. Voor mij ligt het zo:
De kerkgeschiedenis heeft de besnijdenis in het rijtje “ceremoniële wetten” geplaatst, die volgens haar zouden zijn afgeschaft of vervuld door Christus’ vervulling van de wet. Ondanks het feit dat de besnijdenis een ceremonieel karakter heeft (het is een handeling), hoort het inhoudelijk niet bij de ceremoniële wet; ze hoort bij het Abrahamitische verbond en niet bij het Sinaïtische. Het Sinaïtische verbond met Israël was tijdelijk, maar het Abrahamitische verbond is blijvend van betekenis.

Daarom kon Paulus Timotheüs ook besnijden: de doop en de besnijdenis waren in zijn oog namelijk geen parallellen van elkaar, maar tekenen met een verschillend doel en een verschillende plaats in Gods plan. Dat is waarom Paulus tegelijk de heidenen níet verplichtte tot besnijdenis (Hand. 15). Hij zag het verschil: het ene is een blijvend teken voor het volk, het andere hoort niet bij de volken die door geloof in het Zaad van Abraham ingelijfd worden.

En over Pinksteren: na Pinksteren begon het Nieuwe Verbond (Brit Chadasha), zoals God had beloofd in Jeremia 31:31: “Ik zal met het huis van Israël en met het huis van Juda een nieuw verbond sluiten.” Dat verbond is echt nieuw — het komt niet voort uit het oude en het is gesloten met Israël en Juda. De volken mogen erin delen door geloof in de Messias van Israël. Pinksteren is dus het moment waarop dit nieuwe verbond werkelijkheid werd: de Geest werd uitgestort, en wie in de Messias gelooft, Jood of uit de volken, gaat in door de Deur (de Messias), deelt in dat nieuwe verbond dat God met Zijn volk sloot.

Dat verschilt van de reformatorische uitleg, waarin de doop vaak wordt gezien als voortzetting of vervulling van de besnijdenis. Dat maakt dat we elkaar soms niet begrijpen, al lezen we dezelfde teksten. Ook onder geloofsdopers is hier trouwens verschil van mening over

Dankjewel voor je uitleg maar dan kan er dus geen isgelijkteken staan tussen besnijdenis en kinderdoop zoals de kerkgeschiedenis wel gezien heeft?

[Valcke]

Dat er wel degelijk een parallel is tussen besnijdenis en doop, leert onder andere Kol. 2:11, 12, waar de apostel Paulus leert dat de geestelijke betekenis van de besnijdenis (de betekende zaak) dezelfde is als in de doop. Besnijdenis en doop staan hier (n.b.!) in één zin:

Kol. 2:11, 12: "In Welken gij ook besneden zijt met een besnijdenis die zonder handen geschiedt, in de uittrekking van het lichaam der zonden des vleses, door de besnijdenis van Christus; zijnde met Hem begraven in den doop, in welken gij ook met Hem opgewekt zijt door het geloof der werking Gods, Die Hem uit de doden opgewekt heeft."

Zo ook Romeinen 4:11, waar de besnijdenis 'het zegel der rechtvaardigheid des geloofs' wordt genoemd, wat niet verschilt van de betekenis van de H. Doop.

Wanneer de geestelijke betekenis van de besnijdenis samenvalt met de betekende zaak van de doop, en het onderscheid der volken is weggenomen voor zover het de geestelijke dimensie van de zegen aan Abraham betreft, dan mogen we zeker zeggen dat de doop onder de nieuwe bedeling (het NT) de plaats heeft ingenomen van de besnijdenis onder de oude bedeling.

Het verbond met Abraham is blijvend in zijn beloften, maar het beloofde Zaad, namelijk Christus staat in dit verbond wel centraal. Dat betekent dat dit verbond niet los staat van de nieuwe bedeling (het NT), maar daarin een nieuwe bedding gekregen heeft.

[Evangelist]

Er is geen principieel verschil tussen het verbond met Abraham en bij de Sinaï. Het nieuwe verbond is ook niet compleet anders, maar vernieuwd.

Verder eens met @Valcke!

[Arja]

Dat er wel degelijk een parallel is tussen besnijdenis en doop, leert onder andere Kol. 2:11, 12, waar de apostel Paulus leert dat de geestelijke betekenis van de besnijdenis (de betekende zaak) dezelfde is als in de doop. Besnijdenis en doop staan hier (n.b.!) in één zin:

Kol. 2:11, 12: "In Welken gij ook besneden zijt met een besnijdenis die zonder handen geschiedt, in de uittrekking van het lichaam der zonden des vleses, door de besnijdenis van Christus; zijnde met Hem begraven in den doop, in welken gij ook met Hem opgewekt zijt door het geloof der werking Gods, Die Hem uit de doden opgewekt heeft."

Zo ook Romeinen 4:11, waar de besnijdenis 'het zegel der rechtvaardigheid des geloofs' wordt genoemd, wat niet verschilt van de betekenis van de H. Doop.

Wanneer de geestelijke betekenis van de besnijdenis samenvalt met de betekende zaak van de doop, en het onderscheid der volken is weggenomen voor zover het de geestelijke dimensie van de zegen aan Abraham betreft, dan mogen we zeker zeggen dat de doop onder de nieuwe bedeling (het NT) de plaats heeft ingenomen van de besnijdenis onder de oude bedeling.

Het verbond met Abraham is blijvend in zijn beloften, maar het beloofde Zaad, namelijk Christus staat in dit verbond wel centraal. Dat betekent dat dit verbond niet los staat van de nieuwe bedeling (het NT), maar daarin een nieuwe bedding gekregen heeft.

Ik moest wel een beetje glimlachen over deze tekst (Kolossenzen 2). Hij wordt ook door geloofsdopers gebruikt om de geloofsdoop te bewijzen. Ik denk dat beide kanten geen gelijk hebben.

Wat ik lastig vind aan jouw redenering, is dat er eigenlijk een aanname in zit die niet uit de tekst zelf voortkomt. De gedachte lijkt te zijn... en ik moest er even op puzzelen : A. de geestelijke betekenis van de besnijdenis is dezelfde als B. de betekende zaak van de doop, dus volgt daaruit (C) dat de doop de plaats van de besnijdenis heeft ingenomen. Maar A en B kunnen overeenkomen in geestelijke betekenis, zonder dat het ene het andere vervangt. In de Schrift zie je vaker dat beelden en tekenen naar dezelfde werkelijkheid verwijzen zonder elkaars opvolgers of vervullingen te zijn.

Als ik Kolossenzen 2 lees, zegt Paulus niet dat het ene teken plaatsmaakt voor het andere, maar dat God Zelf in Christus het hart heeft besneden – “een besnijdenis die zonder handen geschiedt.” Daarna noemt hij de doop als beeld van diezelfde geestelijke werkelijkheid: “met Hem begraven en met Hem opgewekt door het geloof der werking Gods.” Twee beelden van hetzelfde werk van God, niet twee rituelen waarvan het ene het andere opvolgt. Zolang er in de tekst geen aanwijzing is dat de doop de besnijdenis vervangt, vind ik de gevolgtrekking (C) meer lijken op een theologische formule dan op een conclusie die echt uit de context zelf opkomt.

Dat is voor mij ook de reden dat ik deze teksten niet als bewijs zie voor een bepaalde doopvorm.
Romeinen 4 komt in een aparte reactie, anders wordt deze te lang.

[Arja]

Dat er wel degelijk een parallel is tussen besnijdenis en doop, leert onder andere Kol. 2:11, 12, waar de apostel Paulus leert dat de geestelijke betekenis van de besnijdenis (de betekende zaak) dezelfde is als in de doop. Besnijdenis en doop staan hier (n.b.!) in één zin:

Kol. 2:11, 12: "In Welken gij ook besneden zijt met een besnijdenis die zonder handen geschiedt, in de uittrekking van het lichaam der zonden des vleses, door de besnijdenis van Christus; zijnde met Hem begraven in den doop, in welken gij ook met Hem opgewekt zijt door het geloof der werking Gods, Die Hem uit de doden opgewekt heeft."

Zo ook Romeinen 4:11, waar de besnijdenis 'het zegel der rechtvaardigheid des geloofs' wordt genoemd, wat niet verschilt van de betekenis van de H. Doop.

Wanneer de geestelijke betekenis van de besnijdenis samenvalt met de betekende zaak van de doop, en het onderscheid der volken is weggenomen voor zover het de geestelijke dimensie van de zegen aan Abraham betreft, dan mogen we zeker zeggen dat de doop onder de nieuwe bedeling (het NT) de plaats heeft ingenomen van de besnijdenis onder de oude bedeling.

Het verbond met Abraham is blijvend in zijn beloften, maar het beloofde Zaad, namelijk Christus staat in dit verbond wel centraal. Dat betekent dat dit verbond niet los staat van de nieuwe bedeling (het NT), maar daarin een nieuwe bedding gekregen heeft.

Ik moest wel een beetje glimlachen over deze tekst (Kolossenzen 2). Hij wordt ook door geloofsdopers gebruikt om de geloofsdoop te bewijzen. Ik denk dat beide kanten geen gelijk hebben.

Wat ik lastig vind aan jouw redenering, is dat er eigenlijk een aanname in zit die niet uit de tekst zelf voortkomt. De gedachte lijkt te zijn... en ik moest er even op puzzelen : A. de geestelijke betekenis van de besnijdenis is dezelfde als B. de betekende zaak van de doop, dus volgt daaruit (C) dat de doop de plaats van de besnijdenis heeft ingenomen. Maar A en B kunnen overeenkomen in geestelijke betekenis, zonder dat het ene het andere vervangt. In de Schrift zie je vaker dat beelden en tekenen naar dezelfde werkelijkheid verwijzen zonder elkaars opvolgers of vervullingen te zijn.

Als ik Kolossenzen 2 lees, zegt Paulus niet dat het ene teken plaatsmaakt voor het andere, maar dat God Zelf in Christus het hart heeft besneden – “een besnijdenis die zonder handen geschiedt.” Daarna noemt hij de doop als beeld van diezelfde geestelijke werkelijkheid: “met Hem begraven en met Hem opgewekt door het geloof der werking Gods.” Twee beelden van hetzelfde werk van God, niet twee rituelen waarvan het ene het andere opvolgt. Zolang er in de tekst geen aanwijzing is dat de doop de besnijdenis vervangt, vind ik de gevolgtrekking (C) meer lijken op een theologische formule dan op een conclusie die echt uit de context zelf opkomt.

Dat is voor mij ook de reden dat ik deze teksten niet als bewijs zie voor een bepaalde doopvorm.
Romeinen 4 komt in een aparte reactie, anders wordt deze te lang.

Wat Romeinen betreft, heb ik dat ooit meer zo leren zien: Paulus zegt dat Abraham “het zegel der rechtvaardigheid des geloofs” ontving maar dat was vóórdat de wet gegeven werd, en het ging niet om een vergelijking tussen twee tekenen, maar om de manier waarop God Zijn belofte aan Abraham bevestigde: door geloof, niet door de besnijdenis.

In die zin heeft de besnijdenis bij Abraham dezelfde geestelijke betekenis als het zaligmakende geloof in Christus nu, maar Paulus zegt nergens dat een ander teken daarvoor in de plaats komt. Hij gebruikt de besnijdenis hier niet om de doop te verklaren, maar om te laten zien dat rechtvaardiging altijd door geloof is geweest, of iemand nu besneden was of niet (vers 9–12).

[Arja]

Ik zie dit anders. Voor mij ligt het zo:
De kerkgeschiedenis heeft de besnijdenis in het rijtje “ceremoniële wetten” geplaatst, die volgens haar zouden zijn afgeschaft of vervuld door Christus’ vervulling van de wet. Ondanks het feit dat de besnijdenis een ceremonieel karakter heeft (het is een handeling), hoort het inhoudelijk niet bij de ceremoniële wet; ze hoort bij het Abrahamitische verbond en niet bij het Sinaïtische. Het Sinaïtische verbond met Israël was tijdelijk, maar het Abrahamitische verbond is blijvend van betekenis.

Daarom kon Paulus Timotheüs ook besnijden: de doop en de besnijdenis waren in zijn oog namelijk geen parallellen van elkaar, maar tekenen met een verschillend doel en een verschillende plaats in Gods plan. Dat is waarom Paulus tegelijk de heidenen níet verplichtte tot besnijdenis (Hand. 15). Hij zag het verschil: het ene is een blijvend teken voor het volk, het andere hoort niet bij de volken die door geloof in het Zaad van Abraham ingelijfd worden.

En over Pinksteren: na Pinksteren begon het Nieuwe Verbond (Brit Chadasha), zoals God had beloofd in Jeremia 31:31: “Ik zal met het huis van Israël en met het huis van Juda een nieuw verbond sluiten.” Dat verbond is echt nieuw — het komt niet voort uit het oude en het is gesloten met Israël en Juda. De volken mogen erin delen door geloof in de Messias van Israël. Pinksteren is dus het moment waarop dit nieuwe verbond werkelijkheid werd: de Geest werd uitgestort, en wie in de Messias gelooft, Jood of uit de volken, gaat in door de Deur (de Messias), deelt in dat nieuwe verbond dat God met Zijn volk sloot.

Dat verschilt van de reformatorische uitleg, waarin de doop vaak wordt gezien als voortzetting of vervulling van de besnijdenis. Dat maakt dat we elkaar soms niet begrijpen, al lezen we dezelfde teksten. Ook onder geloofsdopers is hier trouwens verschil van mening over

Dankjewel voor je uitleg maar dan kan er dus geen isgelijkteken staan tussen besnijdenis en kinderdoop zoals de kerkgeschiedenis wel gezien heeft?

Je kunr het inderdaad zien zoals de kerkgeschiedenis het heeft uitgelegd en het is interessant om te volgen hoe dat zich ontwikkeld heeft. Maar dan moet je wel even terug in de tijd, want die gelijkstelling van besnijdenis en doop is niet iets wat er van het begin af aan was.

[Arja]

Het is niet mijn bedoelen om de kinderdoop te verketteren maar andersom gebeurd dat wel, dus kinderdopers verketteren geloofsdopers.

Dit zijn dus van die standpunten die inderdaad onbespreekbaar zijn, omdat er verschil is in gezichtspunt. En ik zit niet te wachten op de zeventiende rotonde van mensen die zich niet in de hand weten te houden en niet tot een beargumenteerde uitwisseling van gedachten kunnen komen. Dat geldt voor beide kampen, overigens.

Ik begrijp dat je hiermee Tiberius corrigeert. Een heel flauwe streek die je uithaalt, want jij weet heel goed dat je niet over de geloofsdoop kunt discussiëren binnen de kaders van de belijdenis. Want die verkettert de geloofsdoop.

Verdrietig dat je het nodig acht om de laatste zin zó te formuleren. Luister de podcast met ds. J.C. den Ouden. Daar zit geen woord verkettering in.

Ik luisterde het gisteren. Inderdaad zachtmoedig en rustig. Goede interviewer ook, die echt doorvraagt.
Toch vond ik dit verdrietig:

Ds. J.C. den Ouden:

“Iemand die zegt, kinderen hoeven niet gedoopt te worden, dwalen wel.
Daarom zou ik er ook nooit mee in één kerk kunnen zijn.
Want daarin moeten we ook één zijn.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat als ik in de tijd van Spurgeon geleefd zou hebben,
ik niet bij zijn gemeente zou kunnen horen.
Ik zou daar ook niet aan het Avondmaal hebben kunnen gaan.”

De interviewer:

“Dus u leest met smaak zijn preken, u voelt zich aan hem verbonden als Christusprediker.
U bent op theologische hoogtepunten zijn broeder in Christus —
en op dit punt zegt u: hier scheiden onze wegen?”

Ds. Den Ouden:

“Ja... en ik wijt het hieraan: wij kennen ten dele. Daar wijt ik het ook aan.”

[Evangelist]

Dit zijn dus van die standpunten die inderdaad onbespreekbaar zijn, omdat er verschil is in gezichtspunt. En ik zit niet te wachten op de zeventiende rotonde van mensen die zich niet in de hand weten te houden en niet tot een beargumenteerde uitwisseling van gedachten kunnen komen. Dat geldt voor beide kampen, overigens.

Ik begrijp dat je hiermee Tiberius corrigeert. Een heel flauwe streek die je uithaalt, want jij weet heel goed dat je niet over de geloofsdoop kunt discussiëren binnen de kaders van de belijdenis. Want die verkettert de geloofsdoop.

Verdrietig dat je het nodig acht om de laatste zin zó te formuleren. Luister de podcast met ds. J.C. den Ouden. Daar zit geen woord verkettering in.

Ik luisterde het gisteren. Inderdaad zachtmoedig en rustig. Goede interviewer ook, die echt doorvraagt.
Toch vond ik dit verdrietig:

Ds. J.C. den Ouden:

“Iemand die zegt, kinderen hoeven niet gedoopt te worden, dwalen wel.
Daarom zou ik er ook nooit mee in één kerk kunnen zijn.
Want daarin moeten we ook één zijn.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat als ik in de tijd van Spurgeon geleefd zou hebben,
ik niet bij zijn gemeente zou kunnen horen.
Ik zou daar ook niet aan het Avondmaal hebben kunnen gaan.”

De interviewer:

“Dus u leest met smaak zijn preken, u voelt zich aan hem verbonden als Christusprediker.
U bent op theologische hoogtepunten zijn broeder in Christus —
en op dit punt zegt u: hier scheiden onze wegen?”

Ds. Den Ouden:

“Ja... en ik wijt het hieraan: wij kennen ten dele. Daar wijt ik het ook aan.”

Ja, dat is verdrietig, maar ik ben het wel met ds. Den Ouden eens.