Ik geloof dat de Heere God tot ons komt door middel van Zijn beloften.
Je zou het ook zo kunnen zeggen:
Hij komt tot ons in het gewaad van Zijn beloften.
En de inhoud van die beloften is Christus.
Zijn jullie het daarmee eens?
Zo ja, waarom?
Zo nee, waarom niet?
En in beide gevallen, op welke Bijbelse grond wel of niet?
En dan heb ik nog een tweede vraag.
Kan ik op de beloften van God aan?
Kan ik daar vast van op aan als ik mee daaraan vastklem?
Ik heb alleen het Woord van God maar.
Kan ik erop aan dat het waar is wat daarin staat, en dan wat daarin staan aan beloften?
1. God komt tot ons, niet alleen met belofte, maar ook met dreiging. Wet en Evangelie. Verdoemenis buiten Christus, eeuwig heil bij Christus. Gods eis aan de mens, en de vervulling ervan in Christus.
2. Alle beloften zijn voorwaardelijk. De meeste op voorwaarden van geloof en bekering, anderen op voorwaarden die er bijgenoemd worden (denk aan: eert uw vader en uw moeder, opdat uw dagen verlengt worden).
Het is dus niet zo dat ik een belofte die me wel aanstaat opzoek in de bijbel, en daar me aan vast ga klampen. Dan doen we de Schrift geen recht. Dat is hetzelfde als er een aabieding is van 3 halen 2 betalen, en je gaat er wel 3 halen, maar 2 betalen doe je niet.
Nee, we mogen de beloften alleen lezen in de volheid van de Schrift. En dan lopen we meteen tegen een grote onmogelijkheid aan, nl. bekering. Het grote probleem is dat het begin van het geestelijke leven door God in ons gewerkt moet worden. Zonder dat kunnen we niets doen. En dat zint ons niet.
Het is en blijft een paradox. Bv. er staat: 'zoekt, en je zal vinden'. Maar van nature zoeken wij God niet. De bijbel staat vol van zulk soort 'onmogelijkheden aan 's mensen zijde'. Dat moet ons op de knieën brengen, en het ons van God alleen doen verwachten.
God komt tot ons met de Belover, met Christus. Dat is geen zandgrond, dat is een levende werkelijkheid. Maar o wee degene die hem afwijst. Het is toch zo mooi, Hij is gegeven tot een volkomen verzoening van al onze zonden.
HansB ik weet uiteraard niet wie je bent. Maar één ding is zeker. Hij is je gegeven en ze hebben het er wel eens over een gestolen Jezus. Maar dat kan niet, je krijgt Hem en wat je krijgt behoef je niet te stelen. Maar je doet de Heere verdriet als je dat Geschenk afwijst.
Ik geloof dat de Heere God tot ons komt door middel van Zijn beloften.
Je zou het ook zo kunnen zeggen:
Hij komt tot ons in het gewaad van Zijn beloften.
En de inhoud van die beloften in Christus.
Zijn jullie het daarmee eens?
Zo ja, waarom?
Zo nee, waarom niet?
En in beide gevallen, op welke Bijbelse grond wel of niet?
En dan heb ik nog een tweede vraag.
Kan ik op de beloften van God aan?
Kan ik daar vast van op aan als ik mee daaraan vastklem?
Ik heb alleen het Woord van God maar.
Kan ik erop aan dat het waar is wat daarin staat, en dan wat daarin staan aan beloften?
Bv. er staat: 'zoekt, en je zal vinden'. Maar van nature zoeken wij God niet.
Ja, dat hoor ik vaak, om me heen.
Van nature zoeken we niet. Van nature willen we niet. En van nature kunnen we niets.
Maar ik hoorde eens een dominee zeggen dat een van de 'oudjes' altijd zei: begin dan maar eens gewoon met je verstand.
Bv. er staat: 'zoekt, en je zal vinden'. Maar van nature zoeken wij God niet.
Ja, dat hoor ik vaak, om me heen.
Van nature zoeken we niet. Van nature willen we niet. En van nature kunnen we niets.
Maar ik hoorde eens een dominee zeggen dat een van de 'oudjes' altijd zei: begin dan maar eens gewoon met je verstand.
Wat zou dat kind van God daarmee bedoeld hebben?
Daar kan ik het nu hartelijk mee eens zijn.
1. Probeer maar eens te voldoen aan al de eisen die Gods heiligheid steld. Probeer maar eens te leven zoals God wil dat wij leven.
2. Met je verstand beginnen wil zeggen: denk eens na over wat de bijbel jou te zeggen heeft (ook in relatie met wat ik bij punt 1 al genoemd heb). Bedenk met je verstand hoe groot je ellende is, hoeveel je zondig, etc.
De bedoeling achter die uitspraak is: bedenk (met je verstand) je zonden, en ga maar werken, dan loop je vanzelf vast, en komt er ruimte voor Christus verdienste.
Het moet een paradox blijven. We moeten ons bekeren en we kunnen niet. Toch zijn we God verplicht heilig te leven, dus moeten we het ook doen, ook al komt het voort uit het verstand. Er staat geschreven: werkt en bidt. Het is onze plicht, dus daarom moeten we het doen, ook al is het zo dat ons werken zonder Gods hulp vruchteloos is. Zalig worden blijft een werk van vrije genade. Maar wee de mens die denkt zalig te worden met zn armen over elkaar, ondertussen God beschuldigende met de woorden: 'God moet het doen'.
Bv. er staat: 'zoekt, en je zal vinden'. Maar van nature zoeken wij God niet.
Ja, dat hoor ik vaak, om me heen.
Van nature zoeken we niet. Van nature willen we niet. En van nature kunnen we niets.
Maar ik hoorde eens een dominee zeggen dat een van de 'oudjes' altijd zei: begin dan maar eens gewoon met je verstand.
Wat zou dat kind van God daarmee bedoeld hebben?
Beste Hans ,
ik heb geen idee. Ik weet wel dat God, de getrouwe die niet liegt, zegt: zoekt en gij zult vinden, klopt en u zal opengedaan worden. Jakobus 4:8 Naakt (nader)tot God, en Hij zal tot u naken (naderen). Reinigt de handen, gij zondaars, en zuivert de harten, gij dubbelhartigen!
Stop niet met zoeken totdat God tot jou genaderd is door Zijn Woord. Strijdt om in te gaan. God is getrouw, die doet wat Hij zegt. Er is hoop.
ik denk dat ie bedoelde dat je moest bidden en kloppen alsof je zaligheid ervan af hangt.....
Ik ben het met Memento eens, al gebruiken veel mensen dta als excuus om dan maar met de armen over elkaar te gaan zitten...Zo van: God doet het toch wel, en ik kan immers niet geloven...
Er staat toch in de Bijbel dat wie God zoekt met zijn hele hart Hem zal vinden...?
Maar zoeken wij God, of bidden we alleen maar omdat het toch hoort en je weet maar nooit enzo..
Maar als we echt eens na gaan denken over wie wij zijn en Wie God is....
God heeft belooft dat wie tot Hem komt geenszinds uitgeworpen zal worden.... Maar willen we alles uit handen geven, en Hem alleen vertrouwen? Zijn we bereidt ons leven te geven om het te winnen? geloven we dta we geneigd zijn tot alle kwaad en onbekwaam tot enig goed, of zijn wij de uitzondering die de regel bevestigd..
Geloven we de waarheid van de Bijbel als God zegt dat er niemand is die God zoekt, niemand die goed doet, ook niet 1?
God heeft belooft dat wie tot Hem komt geenszinds uitgeworpen zal worden.... Maar willen we alles uit handen geven, en Hem alleen vertrouwen? Zijn we bereidt ons leven te geven om het te winnen?
Ik zou toch tot Hem gaan ook al wist ik van mezelf dat ik niet alles uit handen zou willen of kunnen geven.
Ik zou toch tot Hem gaan ook al zou ik van mezelf weten dat ik niet bereid ben mijn leven te geven om het te winnen.
En dat zou ik dan ook tegen Hem zeggen.
Want ik geloof dat Hij dat in mij anders kan maken.
En ik geloof ook dat Hij dat doen wil.
En daarom vroeg ik die vraag over die beloften, want door het vele redeneren wat ik allemaal hoor en lees, ben ik bijna in de war geraakt.
En ik zou ook naar Hem toegaan als ik het niet eens zou weten van mezelf dat ik mijn leven niet zou willen verliezen.
Want ik geloof dat ik toch alles van Hem moet krijgen.
Want anders heb ik gewoon niks.
Mee eens, maar je erkent dan toch met je eigen woorden dat je bereidt bent je door Hem te laten veranderen....
En ik geloof vast dat je mag komen zoals je bent! Maar ook geloof ik dta je dan niet zult blijven zoals je bent...
Oorspronkelijk gepost door england
Mee eens, maar je erkent dan toch met je eigen woorden dat je bereidt bent je door Hem te laten veranderen....
En ik geloof vast dat je mag komen zoals je bent! Maar ook geloof ik dta je dan niet zult blijven zoals je bent...
Nee, dan verander je helemaal zoals in Ezechiel 36 staat: En Ik zal u een nieuw hart geven, en zal een nieuwen geest geven in het binnenste van u; en Ik zal het stenen hart uit uw vlees wegnemen, en zal u een vlesen hart geven.
27 En Ik zal Mijn Geest geven in het binnenste van u; en Ik zal maken, dat gij in Mijn inzettingen zult wandelen, en Mijn rechten zult bewaren en doen.
heb net gelezen van morgen...dat God's belooften zijn net aals his presence...
en dat wij mach niet "maybe" zegen..
maar zeker zegen...wat God zegt Hij doet..
Over de beloften en het verbond is al eens een belangwekkende overdenking van de hand van ds. GH Kersten hier op OSW gepost, ik plak het hier maar onder, uit De Saambinder van 1924:
"Als Mozes het Israël Gods nogmaals, eer hij heengaat, bepaalt bij de band des verbonds door God zelf om hen gelegd, spreekt hij uitdrukkelijk ook van de kinderkens, ja van de geslachten, die nog geboren zullen worden, als degenen, die hier heden bij ons niet is; ook de kinderkens zijn in het verbond begrepen. Welk ontzettend verwijt treft het goddelooze volk, dat de kinderen den Moloch offerde: "dat gij Mijn kinderen geslacht hebt, en hebt ze overgegeven, als ge dezelve voor hen door het vuur hebt doen gaan". Mijn kinderen, spreekt de Heere; de kinderen Israël waren Zijne als kinderen, die in het verbond Gods begrepen waren, niet minder dan de volwassenen. In het Verbond en in Zijn genade. Roept Joël zelfs niet op degenen, die de borsten zuigen? Zij ook behoren tot de gemeente Israëls. Zij zijn geboornen in Israël, zij behooren ook tot dat krachtens het Verbond geheiligde volk. En pas nu dit maar toe op de gemeente van alle eeuw; op de kerk des N.Testaments; de in die kerk geboornen d.w.z. de kinderkens van ouders, die behooren tot de kerk (naar haar zichtbare openbaring) zijn begrepen in het verbond en in de gemeente. De tweede vraag van ons doopsformulier doet elk ouder van zijn kind bevestigen, "dat onze kinderen in Christus geheiligd zijn, en daarom als lidmaten Zijner gemeente behooren gedoopt te wezen' , Wil dat nu zeggen, dat al die geheiligden in Christus, allen die in het Verbond en Zijn gemeente begrepen zijn, ook zijn wedergeboren? Volstrekt neen! Israël geve u daarvan bewijs. Geheel dat volk, zijn kinderkens inbegrepen, stond in het Verbond, doch het was niet al Israël wat in Israël was. Hoort wat Paulus leert in de Corinthenbrief; hij, de Hebreeër uit de Hebreeën, somt de voorrechten op van het Israël Gods. ,,Ik wil niet broeders! dat gij onwetende zijt, dat onze vaders allen onder de wolk waren, en allen door de zee doorgegaan zijn, en allen in Mozes gedoopt zijn in de wolk en in de zee; en allen de zelfde geestelijke spijs gegeten :hebben; en allen de zelfde geestelijke drank gedronken hebben; want ze dronken uit de geestelijke steenrots, die volgde, en de steenrots was Christus". Kunt ge 't schooner zeggen? De weldaden van het oude Bondsvolk heerlijker roemen? Allen gedoopt; allen spijs en drank, neen geestelijke spijs en geestelijke drank gesmaakt, gegeten en gedronken; allen uit Christus bediend, want de steenrots waaruit ze dronken was de geestelijke steenrots, n.l. Christus. Nooit had de hemel brood geregend, nimmer in de brandende woestijn de rots water van zich doen vlieten, zoo niet het volk Israëls ware gedragen in de kracht van de Middelaar; allen hadden zij aan Hem gemeenschap krachtens het verbond. En toch o, hoor het met ontzetting - In het meerder deel van hen heeft God geen welgevallen gehad, want ze zijn in de woestijn ter nedergeslagen".. Het is dus mogelijk gedoopt te zijn; uit Egypte uitgevoerd; van de Heidenen gescheiden te worden; geestelijke spijs en drank te nuttigen; uit Christus te worden bediend, en……… verloren te gaan!
Wij en onze kinderen zijn in het Verbond en in de gemeente begrepen; krachtens dat verbond hebben wij allen een geschonken recht (Verbondsgewijs) op de goederen des Verbonds; zijn onze kinderen heilig, gelijk het bondsvolk en zijn zaad heilig was; komt onze kinderen de doop toe, en toch wij zijn en blijven eeuwig verloren, zo ons niet een ingang in het verbond geschonken wordt, die dit krachtens geboorte er in begrepen zijn overtreft. Daar lag de wortel van het vreeslijk omkomen in de woestijn. Wel had God Zijn Verbond Israël ontsloten; wel had Jehovah het volk in een verbondsbetrekking tot Hem geplaatst; doch Israël miste het in zijn in het Verbond door het geloof; door ongeloof zijn zij omgekomen.
En dan de beloften, die de kinderen niet minder dan de volwassenen toezeggen, de verlossing van de zonden door Christus bloed en de Heilige Geest, die het geloof werkt.
Gewis ja, die beloften zijn er. "De Sacramenten zijn niet ijdel noch ledig, om ons te bedriegen". Ik zal Mijn Geest op Uw zaad uitgieten, en Mijn zegen op uw nakomelingen", profeteerde Jesaja. "De Heere zal" (zo sprak de dichter in Ps. 105) "de zegen over ulieden vermeeren, en over uw kinderen". Was het niet Davids troost bij het sterven van zijn kindeke, een troost, die hem, tot verbazing van geheel zijn hof, deed opstaan uit de smart, doorstaan in de krankte van dit kind? Werd in des goddeloozen Jerobeams zoon niet gewrocht de genade, die in dat kind wat goeds deed zijn voor de Heere? Zullen niet kinderen zalig worden zoowel als volwassenen? Liggen ook voor kinderkens niet de beloften Gods? Doch niet voor alle in de gemeente geboornen. 't Staat niet zoo, dat alle gedoopten zalig worden, alle ongedoopten verloren gaan. Dan ware ook Judas niet omgekomen. De scheidslijn loopt niet tusschen de zichtbare kerk en de goddelooze wereld, doch midden door het instituut van de kerk heen, wijl velen geroepen, maar weinigen uitverkoren zijn. Dat mogen we nimmer loslaten; ook niet in de veronderstelling, dat wedergeboren zijn, die ten Doop gebracht worden. Tegen de doodelijke gerustheid, die onze dagen kenmerkt, ga een ernstig protest; de kerk ontwake uit de slaap, waarin zij indommelde en rekene met de ontzettende werkelijkheid, dat het meerendeel van Israël is omgekomen in de woestijn.
En toch, men zie niet voorbij, wat God in Zijn verbond ons gaf; wat Hij in de doop bevestigde; wat belofte Hij schonk ook voor kinderkens, die daarom door de doop, als door het teeken des verbonds, der Christelijke Kerk ingelijfd, en van de kinderen der ongeloovigen onderscheiden moeten worden, gelijk in het Oude Verbond of Testament door de besnijdenis geschied is, waarvoor in het Nieuwe Verbond de Doop ingezet is. Want eenmaal zullen we van deze weldaden rekenschap geven voor Gods rechterstoel. Hoe veel zwaarder zal 't ons dan vallen, zo wij terwijl God de Heere het teeken en zegel aan ons voorhoofd schonk van Zijn genade, betuigend de trouw aan Zijn verbond, dan die allen, die de naam van Jezus nimmer hoorden noemen. Moge aan deze zijde van het graf uw oogen worden geopend, opdat Gods bemoeienissen met u tot uw winst worden, eer de deur der genade eeuwig zal zijn gesloten. Niet alleen het teeken van de Doop, maar de beteekende zaak, Christus' bloed en Geest is u van noode. De Heere doope u met de Heilige Geest en met vuur.
O, ouders, gedenk veel aan wat ge voor God beloofdet. Hoe teeder zouden we zijn over onze kinderen, indien we meer bedachten en verstonden, dat God ze als Zijn kinderen toespreekt in Zijn Woord! Zouden wij ze niet meer nog afhouden van de zonde? Meer vermanen met de wereld niet mede te doen? Ze weerhouden van het zielverdervend slenteren langs de straten, bioscoopbezoek, comediespel en wat dies meer zij? Zouden we hen niet ernstiger wijzen op hun eeuwige belangen. Op de noodzakelijkheid der waarachtige bekeering? En vooral zouden we niet met levendige verzuchtingen hen opdragen aan de troon der genade? 't Kostelijkst, wat ons geschonken is, zijn toch onze kinderen! Hoe weinig weegt ons in der waarheid hun geestelijk en eeuwig belang. Wij zijn dikwijls meer bezet met hun tijdelijke nooden, met wat ze leeren of werken, eten of drinken zullen dan met hun zielsbelang. De slappe opvoeding in vele huisgezinnen spreekt ontelbare aanklachten, en de droeve gevolgen blijven niet uit. God make ons getrouw en vrij ook van het bloed onzer kinderen. Bovenal Hij heilige de Doop aan hun hart. David was niet de eenige, die een Amnon en Absalom had. Meerdere Hiskia's hebben een Manasse, menig Josia een Jojakim, onder wie ze lijden. Maar het staat geschreven als een aanklacht tegen Eli: "Als zijn zonen zich hebben vervloekt gemaakt, zoo heeft hij hen niet eens zuur aangezien". Zij ons dat ten afschrik; en drijve bij weerbarstigheid de smart ons gedurig met sterk zuchten tot de onveranderlijke Verbonds-Jehovah. Ook u mocht bewaarheid worden: "Een kind van zooveel gebeden kan niet verloren gaan".
Hij doe u tot rechte inkeer komen, jongeling of jongedochter! Zullen al die betuigingen Gods; al die vermaningen, die tranen, die gebeden van uw ouders en leeraars eens tegen u moeten getuigen vanwege uw ongeloof! Zal uw hart zich blijven verharden onder de aanhoudende drop van Gods daden? Zal nooit één Doopsbediening u bepalen bij uw eigen doop; zal dan uw ziel de wereld liefhebben boven God en Zijn dienst? Dat zal het ja! tenzij de herscheppende genade u van zonde en schuld reinige, verlosse, gelijk dat in de Doop betuigd en verzegeld is. Valt God te voet; vraagt naar de Heere en Zijn sterkte, opdat ge door het geloof verwaardigd moogt worden het verbond met God te sluiten, waardoor Hij uw eigendom wordt en gij het eigendom Gods. Al hadt ge met Manasse de opvoeding van uw godvruchtige ouders verwaarloosd; al waart ge geworpen in de gevangenis er is nog een mogelijkheid, dewijl ge zijt in het lieflijk heden der genade, dat ge tot de erkenning komen zult, dat de Heere God is. De Heere verwaardige ons onze Doop te beleven, in de vervulling Zijner beloften aan Zijn uitverkorenen gedaan; tot hun zaligheid".
