De duiding van het COVID virus

[Roos2018]

Allereerst spreekt de Heere tot ons aller hart en leven persoonlijk. En de grootste vraag is voor onszelf wat wij persoonlijk doen met deze roepstem die van Godswege tot ons komt.

Maar daarnaast is het ook een oordeel voor onze gezindte, mijns inziens. En het publiekelijk belijden van alle schuld die wij als reformatorische gezindte tegenover de Heere en Zijn dienst hebben bedreven, die mis ik zo. Als ik denk aan de verdeeldheid binnen onze kerken, de wereldgelijkvormigheid, het materialisme, de zedeloosheid, het verzaken van onze plicht om een zoutend zout en een lichtend licht te zijn in deze ondergaande wereld en noem het allemaal maar op, dan vraag ik me af: waarom wordt deze niet publiekelijk door ons allen beleden? Waarom houden we onze eigen kerkmuren in ere? Waarom maken we ons druk over de economische toestand van morgen? Zijn we de wereldgelijkvormigheid en de zedeloosheid van onze gezindte opeens vergeten? En waarom treden we niet meer naar buiten als gereformeerde gezindte, maar zijn onze dorpen en kerken zulke gesloten bastions?

Moeten wij niet in deze samenleving belijden dat wij schuldig staan tegenover Gods heilzame geboden? En zou dát dan ook een reden kunnen zijn dat God deze crisis nog zendt, niet uit lust tot plagen, maar als oproep om tot Hem en Zijn Woord terug te keren, om te doen wat Hij van ons vraagt en wat Zijn Woord van ons eist?

Even heel technisch benaderd @jantje,
Wat de verspreiding van corona in Nederland betreft zie je tot nu toe 2 groepen die superverspreiders zijn geweest:
- de deelnemers aan het carnaval
- de kerkgangers

beiden hebben een ggd (grote gemeenschappelijke deler): het zingen, dat schijnt de 1,5 meter grens te hebben overschreden: zingen veroorzaakt de zgn. aerosols, microdruppels die zich minstens 20 minuten vele meters ver door de lucht kunnen verspreiden en potentieel iedereen die zich binnen die actieradius bevindt te kunnen besmetten.
Ik ga er verder geen waarde oordeel aan verbinden.

[Jantje]

Dat is totaal gaan antwoord op mijn vragen. Jij hebt het over een verspreiding van het virus, ik heb het over de Bijbelse duiding van het virus. Dat is iets heel anders.

[Maanenschijn]

Allereerst spreekt de Heere tot ons aller hart en leven persoonlijk. En de grootste vraag is voor onszelf wat wij persoonlijk doen met deze roepstem die van Godswege tot ons komt.

Maar daarnaast is het ook een oordeel voor onze gezindte, mijns inziens. En het publiekelijk belijden van alle schuld die wij als reformatorische gezindte tegenover de Heere en Zijn dienst hebben bedreven, die mis ik zo. Als ik denk aan de verdeeldheid binnen onze kerken, de wereldgelijkvormigheid, het materialisme, de zedeloosheid, het verzaken van onze plicht om een zoutend zout en een lichtend licht te zijn in deze ondergaande wereld en noem het allemaal maar op, dan vraag ik me af: waarom wordt deze niet publiekelijk door ons allen beleden? Waarom houden we onze eigen kerkmuren in ere? Waarom maken we ons druk over de economische toestand van morgen? Zijn we de wereldgelijkvormigheid en de zedeloosheid van onze gezindte opeens vergeten? En waarom treden we niet meer naar buiten als gereformeerde gezindte, maar zijn onze dorpen en kerken zulke gesloten bastions?

Moeten wij niet in deze samenleving belijden dat wij schuldig staan tegenover Gods heilzame geboden? En zou dát dan ook een reden kunnen zijn dat God deze crisis nog zendt, niet uit lust tot plagen, maar als oproep om tot Hem en Zijn Woord terug te keren, om te doen wat Hij van ons vraagt en wat Zijn Woord van ons eist?

Jantje ik ben het met je eens. Maar na een hartelijk belijden van schuld volgt omkeer en wederkeer. Waar zullen ik en jij morgen mee beginnen ons eigen leven?

Vanzelfsprekend verwacht ik geen concreet antwoord, maar ik hoor de oproep tot schuld belijden regelmatig. In vele toonaarden en op veel vlakken. Maar de daadwerkelijke bekering mis ik daarbij vaak. Het blijft bij benoemen. Dit laatste baart mij veel meer zorgen dan gemis aan schuldbelijdenis.

[Ad Anker]

ds. W.M. Mulder: Het is voor mij diep ingrijpend. Afgelopen zondagmorgen preekte ik in onze eigen gemeente voor een aantal mensen, terwijl er anders soms meer dan 400 aanwezig zijn. Het heeft me zeer diep geschokt. Ik ervaar het als dat God ons als gemeente wil wakker schudden. Kerkgang, prediking, sacramenten, geloofsbelijdenis, huwelijk etc. was zo vanzelfsprekend. Helaas ook voor
zovelen vrijblijvend. Jaar in jaar uit. Eerlijk onbekeerd. Maar God roept ons als gemeente, oud en jong toe: ‘ontwaakt, bekeert u!’ We mogen niet op de oude voet verder gaan! Persoonlijk niet, als gemeente niet, als HHK niet, als kerken van Nederland niet. We mogen niet langer het bloed van
Christus onrein achten. Wat betekent het dat vlak voor deze ingrijpende
omstandigheden broeder ds.
G. Hoogerland met zijn noodkreet naar buiten kwam over de kerkelijke verdeeldheid? Ik beschouw
deze gebeurtenissen onder andere als een onderstreping van zijn appèl.

Ik las dit. Terechte opmerking.
Onze kerkelijke activiteiten waren te gewoon, te vrijblijvend, we achtten Christus bloed onrein en hielden dwangmatig de verdeeldheid in stand.

Dat is nogal wat. Een terugkeer met boete en berouw naar de kerk onzer vaderen is het enige antwoord denk ik.

En dan zeg ik, als volwaardig lid van onze gezindte helaas heel ongelovig: ga er maar aanstaan.

[refo]

Ja, duiding.
Het zat er wel in dat dominees en hun volgelingen meteen op zonden zouden gaan wijzen. Op zich kan dat natuurlijk geen kwaad, maar het gebeurt altijd in algemene termen.
Jantje citeert ook keurig, zoals we dat graag horen:

Als ik denk aan de verdeeldheid binnen onze kerken, de wereldgelijkvormigheid, het materialisme, de zedeloosheid, het verzaken van onze plicht om een zoutend zout en een lichtend licht te zijn in deze ondergaande wereld en noem het allemaal maar op, dan vraag ik me af: waarom wordt deze niet publiekelijk door ons allen beleden?

Maar ook dit is heerlijk algemeen en gaat vooral anderen aan. Daarnaast ben je vanzelf een zoutend zout als je zout bent en een licht verspreidt vanzelf licht. Je hoeft echt niet te zeggen: 'ga nu eens zout zijn' of 'ga nu eens licht' zijn. Als iets niet zout is, dient het nergens toe.

Maar wat daar ook van zij: als de Heere nu werkelijk dit allemaal heel erg vindt en 'ons' straft, waarom zijn dan de meest kwetsbaren van de wereld van deze 'straf' het slachtoffer?

[Tiberius]

Allereerst spreekt de Heere tot ons aller hart en leven persoonlijk. En de grootste vraag is voor onszelf wat wij persoonlijk doen met deze roepstem die van Godswege tot ons komt.

Maar daarnaast is het ook een oordeel voor onze gezindte, mijns inziens. En het publiekelijk belijden van alle schuld die wij als reformatorische gezindte tegenover de Heere en Zijn dienst hebben bedreven, die mis ik zo. Als ik denk aan de verdeeldheid binnen onze kerken, de wereldgelijkvormigheid, het materialisme, de zedeloosheid, het verzaken van onze plicht om een zoutend zout en een lichtend licht te zijn in deze ondergaande wereld en noem het allemaal maar op, dan vraag ik me af: waarom wordt deze niet publiekelijk door ons allen beleden? Waarom houden we onze eigen kerkmuren in ere? Waarom maken we ons druk over de economische toestand van morgen? Zijn we de wereldgelijkvormigheid en de zedeloosheid van onze gezindte opeens vergeten? En waarom treden we niet meer naar buiten als gereformeerde gezindte, maar zijn onze dorpen en kerken zulke gesloten bastions?

Moeten wij niet in deze samenleving belijden dat wij schuldig staan tegenover Gods heilzame geboden? En zou dát dan ook een reden kunnen zijn dat God deze crisis nog zendt, niet uit lust tot plagen, maar als oproep om tot Hem en Zijn Woord terug te keren, om te doen wat Hij van ons vraagt en wat Zijn Woord van ons eist?

Het probleem met dit soort algemeenheden is, dat niemand er zich wat van aantrekt.
Iedereen is het er hartelijk mee eens, natuurlijk, maar het geldt eigenlijk alleen maar voor een ander.

Neem bijvoorbeeld de dikgedrukte zin: waarom houden we onze eigen kerkmuren in ere? Zeg het maar.
Zelfs de grootste kerkist vindt van zichzelf dat hij over kerkmuren heenkijkt en vindt zichzelf 'een vriend en metgezel van allen die de naam van God ootmoedig eren'. Maar als het erover gaat om werkelijk eens iets verder te kijken dan de eigen kerkelijke neus lang is, dan is die ander al gauw een vijand van de schriftuurlijk-bevindelijke waarheid. Of een lichtmuts, of wat dan ook. Maar in ieder geval geen broeder of zuster.
Dus dat is jammer.

Wat mij betreft ben ik het eens met de duiding van prof. Kater en ds. Buijs. Niet te grote woorden, maar nuchter en Bijbels.

[DDD]

Er is natuurlijk wel degelijk objectief te bezien hoe mensen tegen kerkmuren aankijken. Niemand hier op het forum zal ontkennen dat ik daar nogal open in sta. De vraag is meer hoe iemand dat waardeert.

En dat is met al dit soort dingen de discussie.

@refo:
Is het echt zo dat dit virus vooral de zwakkeren in deze wereld treft? In Singapore heerst het wel meer in de huizen voor buitenlandse arbeiders, maar ik vermoed dat in zwakke economieen mensen aan zoveel ziekten kunnen overlijden, dat dit virus relatief gezien weinig toegevoegde impact heeft. Of doel je op de impact op mensen die afhankelijk zijn van de informele economie?

[eilander]

Allereerst spreekt de Heere tot ons aller hart en leven persoonlijk. En de grootste vraag is voor onszelf wat wij persoonlijk doen met deze roepstem die van Godswege tot ons komt.

Maar daarnaast is het ook een oordeel voor onze gezindte, mijns inziens. En het publiekelijk belijden van alle schuld die wij als reformatorische gezindte tegenover de Heere en Zijn dienst hebben bedreven, die mis ik zo. Als ik denk aan de verdeeldheid binnen onze kerken, de wereldgelijkvormigheid, het materialisme, de zedeloosheid, het verzaken van onze plicht om een zoutend zout en een lichtend licht te zijn in deze ondergaande wereld en noem het allemaal maar op, dan vraag ik me af: waarom wordt deze niet publiekelijk door ons allen beleden? Waarom houden we onze eigen kerkmuren in ere? Waarom maken we ons druk over de economische toestand van morgen? Zijn we de wereldgelijkvormigheid en de zedeloosheid van onze gezindte opeens vergeten? En waarom treden we niet meer naar buiten als gereformeerde gezindte, maar zijn onze dorpen en kerken zulke gesloten bastions?

Moeten wij niet in deze samenleving belijden dat wij schuldig staan tegenover Gods heilzame geboden? En zou dát dan ook een reden kunnen zijn dat God deze crisis nog zendt, niet uit lust tot plagen, maar als oproep om tot Hem en Zijn Woord terug te keren, om te doen wat Hij van ons vraagt en wat Zijn Woord van ons eist?

Jantje ik ben het met je eens. Maar na een hartelijk belijden van schuld volgt omkeer en wederkeer. Waar zullen ik en jij morgen mee beginnen ons eigen leven?

Vanzelfsprekend verwacht ik geen concreet antwoord, maar ik hoor de oproep tot schuld belijden regelmatig. In vele toonaarden en op veel vlakken. Maar de daadwerkelijke bekering mis ik daarbij vaak. Het blijft bij benoemen. Dit laatste baart mij veel meer zorgen dan gemis aan schuldbelijdenis.

Inderdaad. Ik vind de oproep van Jantje heel terecht, maar ik heb wel moeite met de zin "waarom wordt deze niet publiekelijk door ons allen beleden?"
Dat is volgens mij de weg niet. Op het gevaar af dat dit ook als dooddoener wordt bestempeld: dit moet ieder voor zich doen, in de binnenkamer. Dan kun je ook bij je eigen zonden beginnen, en de 'gezamenlijke zonden' om het zo maar even te noemen, moeten ook door ons persoonlijk beleden worden.
In de tijd van Elia waren er nog 7.000 (dat is: zeer velen) overgebleven die hun knieën voor Baäl niet gebogen hadden. Maar je leest er verder niets van, ze traden niet publiekelijk op.

Ik word een beetje moe van het publiekelijk (van de kansel, in de krant) propageren van onze armoede dat we niet in de schuld kunnen komen. Als we dat werkelijk zo voelen zouden we van schaamte onze mond houden.

[Tiberius]

Er is natuurlijk wel degelijk objectief te bezien hoe mensen tegen kerkmuren aankijken. Niemand hier op het forum zal ontkennen dat ik daar nogal open in sta.

Klopt, maar ik zou jou ook niet 1-2-3 aanwijzen als de grootste kerkist.

[Herman]

Allereerst spreekt de Heere tot ons aller hart en leven persoonlijk. En de grootste vraag is voor onszelf wat wij persoonlijk doen met deze roepstem die van Godswege tot ons komt.

Maar daarnaast is het ook een oordeel voor onze gezindte, mijns inziens. En het publiekelijk belijden van alle schuld die wij als reformatorische gezindte tegenover de Heere en Zijn dienst hebben bedreven, die mis ik zo. Als ik denk aan de verdeeldheid binnen onze kerken, de wereldgelijkvormigheid, het materialisme, de zedeloosheid, het verzaken van onze plicht om een zoutend zout en een lichtend licht te zijn in deze ondergaande wereld en noem het allemaal maar op, dan vraag ik me af: waarom wordt deze niet publiekelijk door ons allen beleden? Waarom houden we onze eigen kerkmuren in ere? Waarom maken we ons druk over de economische toestand van morgen? Zijn we de wereldgelijkvormigheid en de zedeloosheid van onze gezindte opeens vergeten? En waarom treden we niet meer naar buiten als gereformeerde gezindte, maar zijn onze dorpen en kerken zulke gesloten bastions?

Moeten wij niet in deze samenleving belijden dat wij schuldig staan tegenover Gods heilzame geboden? En zou dát dan ook een reden kunnen zijn dat God deze crisis nog zendt, niet uit lust tot plagen, maar als oproep om tot Hem en Zijn Woord terug te keren, om te doen wat Hij van ons vraagt en wat Zijn Woord van ons eist?

Jantje ik ben het met je eens. Maar na een hartelijk belijden van schuld volgt omkeer en wederkeer. Waar zullen ik en jij morgen mee beginnen ons eigen leven?

Vanzelfsprekend verwacht ik geen concreet antwoord, maar ik hoor de oproep tot schuld belijden regelmatig. In vele toonaarden en op veel vlakken. Maar de daadwerkelijke bekering mis ik daarbij vaak. Het blijft bij benoemen. Dit laatste baart mij veel meer zorgen dan gemis aan schuldbelijdenis.

Inderdaad. Ik vind de oproep van Jantje heel terecht, maar ik heb wel moeite met de zin "waarom wordt deze niet publiekelijk door ons allen beleden?"
Dat is volgens mij de weg niet. Op het gevaar af dat dit ook als dooddoener wordt bestempeld: dit moet ieder voor zich doen, in de binnenkamer. Dan kun je ook bij je eigen zonden beginnen, en de 'gezamenlijke zonden' om het zo maar even te noemen, moeten ook door ons persoonlijk beleden worden.
In de tijd van Elia waren er nog 7.000 (dat is: zeer velen) overgebleven die hun knieën voor Baäl niet gebogen hadden. Maar je leest er verder niets van, ze traden niet publiekelijk op.

Ik word een beetje moe van het publiekelijk (van de kansel, in de krant) propageren van onze armoede dat we niet in de schuld kunnen komen. Als we dat werkelijk zo voelen zouden we van schaamte onze mond houden.

Er zijn zeer veel tijden geweest waarin sprake was van openlijk berouw. Zoals in Ninevé ten tijde van Jona de profeet. Of de verslagenheid van het hart na het optreden van Petrus tijdens de pinksterdag. Die lagen echt niet allemaal stilletjes achter hun bedstee te wenen.
Dergelijke zaken kan je ook lezen over de grote opwekkingen in Schotland en Amerika.

[Herman]

Er is natuurlijk wel degelijk objectief te bezien hoe mensen tegen kerkmuren aankijken. Niemand hier op het forum zal ontkennen dat ik daar nogal open in sta.

Klopt, maar ik zou jou ook niet 1-2-3 aanwijzen als de grootste kerkist.

Je kunt de waarde van de kerk ook nivelleren.

[DDD]

Gezien mijn opvattingen over kerkscheuring en veranderen van kerk, lijkt me dat ook niet aan de orde.

[Zeeuw]

Er zijn zeer veel tijden geweest waarin sprake was van openlijk berouw. Zoals in Ninevé ten tijde van Jona de profeet. Of de verslagenheid van het hart na het optreden van Petrus tijdens de pinksterdag. Die lagen echt niet allemaal stilletjes achter hun bedstee te wenen.
Dergelijke zaken kan je ook lezen over de grote opwekkingen in Schotland en Amerika.

Ken je ook recente tijden?

[Herman]

Er zijn zeer veel tijden geweest waarin sprake was van openlijk berouw. Zoals in Ninevé ten tijde van Jona de profeet. Of de verslagenheid van het hart na het optreden van Petrus tijdens de pinksterdag. Die lagen echt niet allemaal stilletjes achter hun bedstee te wenen.
Dergelijke zaken kan je ook lezen over de grote opwekkingen in Schotland en Amerika.

Ken je ook recente tijden?

De laatste voorbeelden die ik ken zijn van het begin van de 20e eeuw (China) en dat begon met een spontane en publiekelijke schuldbelijdenis tijdens een eredienst van een ouderling die zijn zonde niet meer voor zich kan houden. Dat lijdde tot een collectieve uiting van berouw.

Ik ben niet op de hoogte van hedendaagse voorbeelden, maar dat komt omdat ik teveel in het verleden leef.

[Zeeuw]

Allereerst spreekt de Heere tot ons aller hart en leven persoonlijk. En de grootste vraag is voor onszelf wat wij persoonlijk doen met deze roepstem die van Godswege tot ons komt.

Maar daarnaast is het ook een oordeel voor onze gezindte, mijns inziens. En het publiekelijk belijden van alle schuld die wij als reformatorische gezindte tegenover de Heere en Zijn dienst hebben bedreven, die mis ik zo. Als ik denk aan de verdeeldheid binnen onze kerken, de wereldgelijkvormigheid, het materialisme, de zedeloosheid, het verzaken van onze plicht om een zoutend zout en een lichtend licht te zijn in deze ondergaande wereld en noem het allemaal maar op, dan vraag ik me af: waarom wordt deze niet publiekelijk door ons allen beleden? Waarom houden we onze eigen kerkmuren in ere? Waarom maken we ons druk over de economische toestand van morgen? Zijn we de wereldgelijkvormigheid en de zedeloosheid van onze gezindte opeens vergeten? En waarom treden we niet meer naar buiten als gereformeerde gezindte, maar zijn onze dorpen en kerken zulke gesloten bastions?

Moeten wij niet in deze samenleving belijden dat wij schuldig staan tegenover Gods heilzame geboden? En zou dát dan ook een reden kunnen zijn dat God deze crisis nog zendt, niet uit lust tot plagen, maar als oproep om tot Hem en Zijn Woord terug te keren, om te doen wat Hij van ons vraagt en wat Zijn Woord van ons eist?

Jantje ik ben het met je eens. Maar na een hartelijk belijden van schuld volgt omkeer en wederkeer. Waar zullen ik en jij morgen mee beginnen ons eigen leven?

Vanzelfsprekend verwacht ik geen concreet antwoord, maar ik hoor de oproep tot schuld belijden regelmatig. In vele toonaarden en op veel vlakken. Maar de daadwerkelijke bekering mis ik daarbij vaak. Het blijft bij benoemen. Dit laatste baart mij veel meer zorgen dan gemis aan schuldbelijdenis.

Inderdaad. Ik vind de oproep van Jantje heel terecht, maar ik heb wel moeite met de zin "waarom wordt deze niet publiekelijk door ons allen beleden?"
Dat is volgens mij de weg niet. Op het gevaar af dat dit ook als dooddoener wordt bestempeld: dit moet ieder voor zich doen, in de binnenkamer. Dan kun je ook bij je eigen zonden beginnen, en de 'gezamenlijke zonden' om het zo maar even te noemen, moeten ook door ons persoonlijk beleden worden.
In de tijd van Elia waren er nog 7.000 (dat is: zeer velen) overgebleven die hun knieën voor Baäl niet gebogen hadden. Maar je leest er verder niets van, ze traden niet publiekelijk op.

Ik word een beetje moe van het publiekelijk (van de kansel, in de krant) propageren van onze armoede dat we niet in de schuld kunnen komen. Als we dat werkelijk zo voelen zouden we van schaamte onze mond houden.

Helemaal eens. Vervolgens gaat het continu over kerkmuren. We weten allemaal dat we simpelweg obv cultuur- en liggingsverschillen die kerken niet in elkaar kunnen schuiven. Zolang we hele/halve/ritmische noten, tale Kanaans vs Nederlands, visie op doop en beleidenis etc. (te) belangrijk vinden, gaat dat niet lukken. En de vraag is of dat per definitie zo erg is. Als we als mensen kerken in elkaar schuiven, is dat simpelweg ook weer mensenwerk.
Kijken naar een ander is ook hier veel te makkelijk. Laat ieder voor zich persoonlijk belijden waar zijn/haar schuld ligt. En dat is niet anders geworden m.i. door Corona.