Kind en kerk

[Zeeuw]

Wij hadden lego en daar bouwden we zaterdags een gebouwtje van met soort poppetjes naast en achter elkaar, ook een preekstoel. Een cassettespeler erin met psalmgezang. Zo kregen de kinderen een indruk. Korte tijd later stil op de bank zitten naast vader of moeder en luisteren naar preek die vader of moeder voorlas.
Ik zie dit als oefenen.

Dat zal voor sommige kinderen zeker werken. Maar voor andere niet.

[Dodo]

Wij hadden lego en daar bouwden we zaterdags een gebouwtje van met soort poppetjes naast en achter elkaar, ook een preekstoel. Een cassettespeler erin met psalmgezang. Zo kregen de kinderen een indruk. Korte tijd later stil op de bank zitten naast vader of moeder en luisteren naar preek die vader of moeder voorlas.
Ik zie dit als oefenen.

Dat zal voor sommige kinderen zeker werken. Maar voor andere niet.

Ik vind het wel heel creatief gevonden.

[CvdW]

Wat mij prikkelde was de opmerking dat ouders hun kind dit maar even thuis moeten leren zodat ze dan stil(ler) in de kerk kunnen zitten.
Ik begrijp wat u bedoeld. De eerste jaren is een kind thuis, logischerwijs wordt dan verwacht dat thuis wordt geoefend om stil te zitten. Stil te zijn als grote mensen aan het woord zijn. (Opa vertelt een verhaal en kleinkind zit er doorheen te praten) Wachten op z'n beurt, nu is zus haar verhaal aan het vertellen. Enz.
Terecht wordt gezegd wat bij één werkt, werkt bij de ander niet.

Vroeger had ik een vriend die een gehandicapte oom had. Z'n oom vond het gezellig in de volle huiskamer en de anderen ook. Er vloog wel eens een mooie aanzichtkaart door de huiskamer. Verdraagzaamheid is een kostbaar goed. Dat geldt in de kerk ook, toch zijn er grenzen.

[samanthi]

Wat mij prikkelde was de opmerking dat ouders hun kind dit maar even thuis moeten leren zodat ze dan stil(ler) in de kerk kunnen zitten.
Ik begrijp wat u bedoeld. De eerste jaren is een kind thuis, logischerwijs wordt dan verwacht dat thuis wordt geoefend om stil te zitten. Stil te zijn als grote mensen aan het woord zijn. (Opa vertelt een verhaal en kleinkind zit er doorheen te praten) Wachten op z'n beurt, nu is zus haar verhaal aan het vertellen. Enz.
Terecht wordt gezegd wat bij één werkt, werkt bij de ander niet.

Vroeger had ik een vriend die een gehandicapte oom had. Z'n oom vond het gezellig in de volle huiskamer en de anderen ook. Er vloog wel eens een mooie aanzichtkaart door de huiskamer. Verdraagzaamheid is een kostbaar goed. Dat geldt in de kerk ook, toch zijn er grenzen.

Uiteraard zijn er grenzen, maar of er in elke kerk plek is voor mensen met een beperking?

[Nasrani]

Wat mij prikkelde was de opmerking dat ouders hun kind dit maar even thuis moeten leren zodat ze dan stil(ler) in de kerk kunnen zitten.
Ik begrijp wat u bedoeld. De eerste jaren is een kind thuis, logischerwijs wordt dan verwacht dat thuis wordt geoefend om stil te zitten. Stil te zijn als grote mensen aan het woord zijn. (Opa vertelt een verhaal en kleinkind zit er doorheen te praten) Wachten op z'n beurt, nu is zus haar verhaal aan het vertellen. Enz.
Terecht wordt gezegd wat bij één werkt, werkt bij de ander niet.

Vroeger had ik een vriend die een gehandicapte oom had. Z'n oom vond het gezellig in de volle huiskamer en de anderen ook. Er vloog wel eens een mooie aanzichtkaart door de huiskamer. Verdraagzaamheid is een kostbaar goed. Dat geldt in de kerk ook, toch zijn er grenzen.

Ik heb zo het idee dat je het (nog) niet begrijpt.

[Zeeuw]

Wat mij prikkelde was de opmerking dat ouders hun kind dit maar even thuis moeten leren zodat ze dan stil(ler) in de kerk kunnen zitten.
Ik begrijp wat u bedoeld. De eerste jaren is een kind thuis, logischerwijs wordt dan verwacht dat thuis wordt geoefend om stil te zitten. Stil te zijn als grote mensen aan het woord zijn. (Opa vertelt een verhaal en kleinkind zit er doorheen te praten) Wachten op z'n beurt, nu is zus haar verhaal aan het vertellen. Enz.
Terecht wordt gezegd wat bij één werkt, werkt bij de ander niet.

Vroeger had ik een vriend die een gehandicapte oom had. Z'n oom vond het gezellig in de volle huiskamer en de anderen ook. Er vloog wel eens een mooie aanzichtkaart door de huiskamer. Verdraagzaamheid is een kostbaar goed. Dat geldt in de kerk ook, toch zijn er grenzen.

Wat wil je nu eigenlijk zeggen?

[Maanenschijn]

Soms ben ik jaloers op die ouders waarvan de kinderen zo keurig stil zitten.

Ons gezin kent een aantal drukke kinderen, ik laat alle afkortingen maar even achterwege.

Er zijn kinderen uit de bank gerold, plotseling onder een rij banken doorgekropen omdat er een snoepje lag, door onverwachte bewegingen zijn er hoeden door de lucht gevlogen, per ongeluk op het orgelpedaal terecht gekomen, hoofden gestoten, en zo voorts.

Als ouders zijn we erg dankbaar dat onze mede kerkgangers altijd tolerant zijn geweest. We vragen regelmatig in de omgeving of het niet te hinderlijk is.

De kinderen zijn erg gehecht aan de zelfde plaats, de zelfde volgorde. Als de kinderen ouder worden gaat het vanzelf beter. Alleen de jongste van 10 is nog niet langer op de stoel dan anderhalve minuut.

Inmiddels kunnen wij als ouders er ontspannen mee omgaan, mede door de vriendelijke houding van onze omgeving en lukt het ons om ook aandachtig te luisteren.

We hebben ons wel altijd op het standpunt gesteld dat we ze mee willen nemen, ze zijn tenslotte ook lidmaten. In een kerk waar we eerst kerkten zaten we op de achterste bank, zodat mensen er minder last van hebben, nu kan het 'gewoon in het midden'. Begrip over en weer helpt veel.

[Lilian197]

Soms ben ik jaloers op die ouders waarvan de kinderen zo keurig stil zitten.

Ons gezin kent een aantal drukke kinderen, ik laat alle afkortingen maar even achterwege.

Er zijn kinderen uit de bank gerold, plotseling onder een rij banken doorgekropen omdat er een snoepje lag, door onverwachte bewegingen zijn er hoeden door de lucht gevlogen, per ongeluk op het orgelpedaal terecht gekomen, hoofden gestoten, en zo voorts.

Als ouders zijn we erg dankbaar dat onze mede kerkgangers altijd tolerant zijn geweest. We vragen regelmatig in de omgeving of het niet te hinderlijk is.

De kinderen zijn erg gehecht aan de zelfde plaats, de zelfde volgorde. Als de kinderen ouder worden gaat het vanzelf beter. Alleen de jongste van 10 is nog niet langer op de stoel dan anderhalve minuut.

Inmiddels kunnen wij als ouders er ontspannen mee omgaan, mede door de vriendelijke houding van onze omgeving en lukt het ons om ook aandachtig te luisteren.

We hebben ons wel altijd op het standpunt gesteld dat we ze mee willen nemen, ze zijn tenslotte ook lidmaten. In een kerk waar we eerst kerkten zaten we op de achterste bank, zodat mensen er minder last van hebben, nu kan het 'gewoon in het midden'. Begrip over en weer helpt veel.

En zo is het. Het Woord is niet alleen voor die keurig stilzittende jongen. Maar ook voor de stuiterbal.
En als er bij ons een stuiterbal op de grond zou kruipen om die ene allerlekkerste pepermunt te pakken die zo mooi rolt over die gladde vloer...
Ach dan glimlach je. En geef je een vette knipoog. Want wat is er nou heerlijker dan een rollende pepermunt.
En als al die dames nu eens wat minder grote hoeden opzetten.... vlogen ze ook niet door de lucht. Want die grote randen zitten niet alleen in de weg voor de overbuurvrouw of man. Maar ook voor die armen die soms een onbedwingbare neiging hebben om omhoog te schieten.


Verstuurd vanaf mijn SM-A520F met Tapatalk

[samanthi]

Soms ben ik jaloers op die ouders waarvan de kinderen zo keurig stil zitten.

Ons gezin kent een aantal drukke kinderen, ik laat alle afkortingen maar even achterwege.

Er zijn kinderen uit de bank gerold, plotseling onder een rij banken doorgekropen omdat er een snoepje lag, door onverwachte bewegingen zijn er hoeden door de lucht gevlogen, per ongeluk op het orgelpedaal terecht gekomen, hoofden gestoten, en zo voorts.

Als ouders zijn we erg dankbaar dat onze mede kerkgangers altijd tolerant zijn geweest. We vragen regelmatig in de omgeving of het niet te hinderlijk is.

De kinderen zijn erg gehecht aan de zelfde plaats, de zelfde volgorde. Als de kinderen ouder worden gaat het vanzelf beter. Alleen de jongste van 10 is nog niet langer op de stoel dan anderhalve minuut.

Inmiddels kunnen wij als ouders er ontspannen mee omgaan, mede door de vriendelijke houding van onze omgeving en lukt het ons om ook aandachtig te luisteren.

We hebben ons wel altijd op het standpunt gesteld dat we ze mee willen nemen, ze zijn tenslotte ook lidmaten. In een kerk waar we eerst kerkten zaten we op de achterste bank, zodat mensen er minder last van hebben, nu kan het 'gewoon in het midden'. Begrip over en weer helpt veel.

En zo is het. Het Woord is niet alleen voor die keurig stilzittende jongen. Maar ook voor de stuiterbal.
En als er bij ons een stuiterbal op de grond zou kruipen om die ene allerlekkerste pepermunt te pakken die zo mooi rolt over die gladde vloer...
Ach dan glimlach je. En geef je een vette knipoog. Want wat is er nou heerlijker dan een rollende pepermunt.
En als al die dames nu eens wat minder grote hoeden opzetten.... vlogen ze ook niet door de lucht. Want die grote randen zitten niet alleen in de weg voor de overbuurvrouw of man. Maar ook voor die armen die soms een onbedwingbare neiging hebben om omhoog te schieten.


Verstuurd vanaf mijn SM-A520F met Tapatalk

Die stuiterballen hebben vaak meer gehoord, dan de kinderen die wel stilzitten

[Bourdon16]

Soms ben ik jaloers op die ouders waarvan de kinderen zo keurig stil zitten.

Ons gezin kent een aantal drukke kinderen, ik laat alle afkortingen maar even achterwege.

Er zijn kinderen uit de bank gerold, plotseling onder een rij banken doorgekropen omdat er een snoepje lag, door onverwachte bewegingen zijn er hoeden door de lucht gevlogen, per ongeluk op het orgelpedaal terecht gekomen, hoofden gestoten, en zo voorts.

Als ouders zijn we erg dankbaar dat onze mede kerkgangers altijd tolerant zijn geweest. We vragen regelmatig in de omgeving of het niet te hinderlijk is.

De kinderen zijn erg gehecht aan de zelfde plaats, de zelfde volgorde. Als de kinderen ouder worden gaat het vanzelf beter. Alleen de jongste van 10 is nog niet langer op de stoel dan anderhalve minuut.

Inmiddels kunnen wij als ouders er ontspannen mee omgaan, mede door de vriendelijke houding van onze omgeving en lukt het ons om ook aandachtig te luisteren.

We hebben ons wel altijd op het standpunt gesteld dat we ze mee willen nemen, ze zijn tenslotte ook lidmaten. In een kerk waar we eerst kerkten zaten we op de achterste bank, zodat mensen er minder last van hebben, nu kan het 'gewoon in het midden'. Begrip over en weer helpt veel.

Haha heerlijk om te lezen. Voor ons zit altijd een man met iets van 8 jonge kinderen. Ik verbaas me hoe goed ze luisteren en stilzitten. En met enige jaloezie als ik naar mijn eigen kids kijk

[Nasrani]

Soms ben ik jaloers op die ouders waarvan de kinderen zo keurig stil zitten.

Ons gezin kent een aantal drukke kinderen, ik laat alle afkortingen maar even achterwege.

Er zijn kinderen uit de bank gerold, plotseling onder een rij banken doorgekropen omdat er een snoepje lag, door onverwachte bewegingen zijn er hoeden door de lucht gevlogen, per ongeluk op het orgelpedaal terecht gekomen, hoofden gestoten, en zo voorts.

Als ouders zijn we erg dankbaar dat onze mede kerkgangers altijd tolerant zijn geweest. We vragen regelmatig in de omgeving of het niet te hinderlijk is.

De kinderen zijn erg gehecht aan de zelfde plaats, de zelfde volgorde. Als de kinderen ouder worden gaat het vanzelf beter. Alleen de jongste van 10 is nog niet langer op de stoel dan anderhalve minuut.

Inmiddels kunnen wij als ouders er ontspannen mee omgaan, mede door de vriendelijke houding van onze omgeving en lukt het ons om ook aandachtig te luisteren.

We hebben ons wel altijd op het standpunt gesteld dat we ze mee willen nemen, ze zijn tenslotte ook lidmaten. In een kerk waar we eerst kerkten zaten we op de achterste bank, zodat mensen er minder last van hebben, nu kan het 'gewoon in het midden'. Begrip over en weer helpt veel.

En zo is het. Het Woord is niet alleen voor die keurig stilzittende jongen. Maar ook voor de stuiterbal.
En als er bij ons een stuiterbal op de grond zou kruipen om die ene allerlekkerste pepermunt te pakken die zo mooi rolt over die gladde vloer...
Ach dan glimlach je. En geef je een vette knipoog. Want wat is er nou heerlijker dan een rollende pepermunt.
En als al die dames nu eens wat minder grote hoeden opzetten.... vlogen ze ook niet door de lucht. Want die grote randen zitten niet alleen in de weg voor de overbuurvrouw of man. Maar ook voor die armen die soms een onbedwingbare neiging hebben om omhoog te schieten.


Verstuurd vanaf mijn SM-A520F met Tapatalk

Inderdaad. Heel herkenbaar. Ook wij zijn dankbaar voor de tolerante mede kerkgangers.

[Lilian197]

Soms ben ik jaloers op die ouders waarvan de kinderen zo keurig stil zitten.

Ons gezin kent een aantal drukke kinderen, ik laat alle afkortingen maar even achterwege.

Er zijn kinderen uit de bank gerold, plotseling onder een rij banken doorgekropen omdat er een snoepje lag, door onverwachte bewegingen zijn er hoeden door de lucht gevlogen, per ongeluk op het orgelpedaal terecht gekomen, hoofden gestoten, en zo voorts.

Als ouders zijn we erg dankbaar dat onze mede kerkgangers altijd tolerant zijn geweest. We vragen regelmatig in de omgeving of het niet te hinderlijk is.

De kinderen zijn erg gehecht aan de zelfde plaats, de zelfde volgorde. Als de kinderen ouder worden gaat het vanzelf beter. Alleen de jongste van 10 is nog niet langer op de stoel dan anderhalve minuut.

Inmiddels kunnen wij als ouders er ontspannen mee omgaan, mede door de vriendelijke houding van onze omgeving en lukt het ons om ook aandachtig te luisteren.

We hebben ons wel altijd op het standpunt gesteld dat we ze mee willen nemen, ze zijn tenslotte ook lidmaten. In een kerk waar we eerst kerkten zaten we op de achterste bank, zodat mensen er minder last van hebben, nu kan het 'gewoon in het midden'. Begrip over en weer helpt veel.

En zo is het. Het Woord is niet alleen voor die keurig stilzittende jongen. Maar ook voor de stuiterbal.
En als er bij ons een stuiterbal op de grond zou kruipen om die ene allerlekkerste pepermunt te pakken die zo mooi rolt over die gladde vloer...
Ach dan glimlach je. En geef je een vette knipoog. Want wat is er nou heerlijker dan een rollende pepermunt.
En als al die dames nu eens wat minder grote hoeden opzetten.... vlogen ze ook niet door de lucht. Want die grote randen zitten niet alleen in de weg voor de overbuurvrouw of man. Maar ook voor die armen die soms een onbedwingbare neiging hebben om omhoog te schieten.


Verstuurd vanaf mijn SM-A520F met Tapatalk

Die stuiterballen hebben vaak meer gehoord, dan de kinderen die wel stilzitten

Klopt. Ook in de klas zitten bijna altijd kinderen die leren door te bewegen.
En wees eerlijk. Soms wordt je getroffen door iets dat je man of vrouw of wie dan ook aanstoot. En zeg hoor jij het ook?

Ik denk toen de Heere daar op het veld de schare toesprak, urenlang. Er heus wel eens mensen zijn opgestaan om hun rug te rechten. Of wat dan ook. Dat er kinderen waren die wiebelden, huilende babies...
Hij stoorde er Zich niet aan. Was met innerlijke ontferming bewogen. En de mensen luisterden ondanks die afleiding vol aandacht. Ze vergaten gewoon de tijd.
Dat mensen zich zouden storen aan kinderen kan liggen aan de boodschapper maar heel vaak ook aan die persoon zelf. M.i.

Verstuurd vanaf mijn SM-A520F met Tapatalk

[Mara]

Soms ben ik jaloers op die ouders waarvan de kinderen zo keurig stil zitten.

Ik heb er ook een stuiterbal bij, die soms rare capriolen uithaalde.
We zaten in een vreemde kerk, met een open rugleuning, dus alleen een brede plank aan de bovenkant.
Hij boog zich wat voorover en kukelde zo door die grote kier, op de schoenen van de achterzittende kerkgangers.
Zoiets is gebeurd in een split second.
Met een doosje dummy's (zo heetten die kleine snoepjes toch?) was hij de eerste 20 minuten nog wel stil te houden.
Maar anderhalf uur stilzitten en concentratie was voor hem echt te lang.
Ik was blij als hij uiteindelijk op mijn schoot in slaap viel.

Er zijn ook kinderen die in elke kerkdienst wel 1 of 2 keer naar de wc moeten. En dan soms rennend de kerk verlaten.
Ach, het leidt even af, maar het zijn kinderen denk ik dan.
Een moeder verzuchtte: ik snap het niet, ik laat haar 4 minuten voordat de dienst altijd plassen, en dan moet ze alsnog.
Op school heeft ze dat nooit.

[samanthi]

Soms ben ik jaloers op die ouders waarvan de kinderen zo keurig stil zitten.

Ons gezin kent een aantal drukke kinderen, ik laat alle afkortingen maar even achterwege.

Er zijn kinderen uit de bank gerold, plotseling onder een rij banken doorgekropen omdat er een snoepje lag, door onverwachte bewegingen zijn er hoeden door de lucht gevlogen, per ongeluk op het orgelpedaal terecht gekomen, hoofden gestoten, en zo voorts.

Als ouders zijn we erg dankbaar dat onze mede kerkgangers altijd tolerant zijn geweest. We vragen regelmatig in de omgeving of het niet te hinderlijk is.

De kinderen zijn erg gehecht aan de zelfde plaats, de zelfde volgorde. Als de kinderen ouder worden gaat het vanzelf beter. Alleen de jongste van 10 is nog niet langer op de stoel dan anderhalve minuut.

Inmiddels kunnen wij als ouders er ontspannen mee omgaan, mede door de vriendelijke houding van onze omgeving en lukt het ons om ook aandachtig te luisteren.

We hebben ons wel altijd op het standpunt gesteld dat we ze mee willen nemen, ze zijn tenslotte ook lidmaten. In een kerk waar we eerst kerkten zaten we op de achterste bank, zodat mensen er minder last van hebben, nu kan het 'gewoon in het midden'. Begrip over en weer helpt veel.

En zo is het. Het Woord is niet alleen voor die keurig stilzittende jongen. Maar ook voor de stuiterbal.
En als er bij ons een stuiterbal op de grond zou kruipen om die ene allerlekkerste pepermunt te pakken die zo mooi rolt over die gladde vloer...
Ach dan glimlach je. En geef je een vette knipoog. Want wat is er nou heerlijker dan een rollende pepermunt.
En als al die dames nu eens wat minder grote hoeden opzetten.... vlogen ze ook niet door de lucht. Want die grote randen zitten niet alleen in de weg voor de overbuurvrouw of man. Maar ook voor die armen die soms een onbedwingbare neiging hebben om omhoog te schieten.


Verstuurd vanaf mijn SM-A520F met Tapatalk

Die stuiterballen hebben vaak meer gehoord, dan de kinderen die wel stilzitten

Klopt. Ook in de klas zitten bijna altijd kinderen die leren door te bewegen.
En wees eerlijk. Soms wordt je getroffen door iets dat je man of vrouw of wie dan ook aanstoot. En zeg hoor jij het ook?

Ik denk toen de Heere daar op het veld de schare toesprak, urenlang. Er heus wel eens mensen zijn opgestaan om hun rug te rechten. Of wat dan ook. Dat er kinderen waren die wiebelden, huilende babies...
Hij stoorde er Zich niet aan. Was met innerlijke ontferming bewogen. En de mensen luisterden ondanks die afleiding vol aandacht. Ze vergaten gewoon de tijd.
Dat mensen zich zouden storen aan kinderen kan liggen aan de boodschapper maar heel vaak ook aan die persoon zelf. M.i.

Verstuurd vanaf mijn SM-A520F met Tapatalk

Ik kan zelf ook niet stilzitten..

[DDD]

Ik snap werkelijk niet waar mensen zich aan ergeren. Maar dat zal aan mij liggen. Zolang kinderen niet door de kerk rennen of hard praten, heb ik er in ieder geval geen last van.

Ik vind het wel vér gaan om kinderen thuis te laten oefenen in stilzitten hoor. Maar misschien is dat pedagogisch wel heel goed, dat kan ik niet beoordelen. Volgens mij oefen je dat toch aan tafel al?