Bush en Saddam, tot de juiste(?) proporties teruggebracht.
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Mient Jan Faber en de oorlog 23 maart 2003
Mient Jan Faber, secretaris van het Interkerkelijk Vredesberaad, houdt tijdens de oorlog een dagboek bij.
Donderdag, 20 maart
Vannacht is de oorlog begonnen. Ik hoorde het pas tussen zes en zeven uur toen een krant mij uit bed belde met de vraag hoe het nu moest met de demonstratie tegen de oorlog, zaterdag in Amsterdam. Niet de eerste vraag die bij mij opkomt die ochtend.
Ik zoek contact met Asos* in Suleimanie en met Ferhat in Erbil, maar geen van beide neemt de telefoon op. Dat lukt wel later op de dag. Asos vertelt dat de stad er verlaten bijligt. De bevolking is massaal weggetrokken uit angst voor wraak van Saddam Hussein die zo geloven velen opnieuw chemische wapens zal willen inzetten tegen de Koerden. Asos is hoofdredacteur van een krant; zijn collega's zijn naar het front gestuurd om te rapporteren over de strijd tussen de Koerden en de troepen van Saddam.
Ferhat, professor aan de universiteit van Erbil, zal morgen met zijn familie naar het Noorden, de bergen in vluchten, samen met duizenden anderen. De leider van de Koerden, Barzani, heeft de bevolking opgeroepen niet bang te zijn en in de stad te blijven, maar weinigen geloven hem. Ondertussen komen nog eens drommen vluchtelingen uit het Zuiden van Irak Erbil binnen; de vraag is of ze al die leegstaande huizen niet zullen gaan bezetten!?
Vrijdag, 21 maart
Spoedberaad in Utrecht. Het IKV-bestuur overlegt met kerkleiders. Het IKV is de enige kerkelijke club die zich niet heeft aangesloten bij de grote demonstratie tegen de oorlog. Dat heeft kwaad bloed gezet, met name bij de Raad van Kerken. Maar de oorlog is een feit en dat bepaalt de sfeer van het overleg. De rijen sluiten zich aaneen.
Wij rapporteren over de berichten van het front die we binnen krijgen van onze contacten in Irak. Over de paniek onder de mensen en de roep om humanitaire hulp. Over de internationale hulporganisaties die zijn weggetrokken terwijl ze juist nu het hardst nodig zijn. We stellen een gezamenlijke verklaring op en een actieprogramma, dat maandag gepubliceerd zal worden.
Aan het eind van de middag heb ik een spreekbeurt in Nieuwspoort ten overstaan van een vijftigtal, voornamelijk Irakezen. Ik hoor me zelf praten over ethiek vóór de oorlog en ethiek ín de oorlog. Wat je ook vindt van de oorlog, onrechtmatig of niet, nu weet je dat er geen ontkomen meer aan is totdat Saddam verslagen is.
Zaterdag, 22 maart
Een telefoontje uit Dehok, in Noord-Irak. Eenheden van het Turkse leger houden zich op bij de ingang van de stad. Koerdische troepen betrekken verdedigende posities. Ondanks herhaalde verzekeringen van de Turkse autoriteiten dat het leger alleen maar een bufferzone inricht aan de grens, is men kennelijk diep doorgedrongen in Koerdistan. Het gevaar van een oorlog-in-de-oorlog is heel groot aan het worden.
In Amsterdam wordt gedemonstreerd door enkele tienduizenden mensen, voor het onmiddellijk stopzetten van de oorlog. Ik ben er niet bij. Bij de gezamenlijke omroepen zit ik 's avonds in een korte discussie met enkele vertegenwoordigers van de kerken en de islam. Zij wijzen me erop dat godsdiensten voor vrede zijn en de vredesboodschap moeten uitdragen in tijd van oorlog. Ik hoor het aan, en denk aan mijn vrienden in Irak. Hoe zouden zij reageren op deze oproep tot vrede?
* Asos is hoofdredacteur van een onafhankelijke Koerdische krant. Faber heeft regelmatig contact met hem.
Ik vind in deze oorlog deze strip getuigen van weinig begrip voor enerzijds het Iraakse volk en anderzijds de soldaten die daar strijden, als tegenwicht daarom een stuk uit het dagboek van Faber.
Mient Jan Faber, secretaris van het Interkerkelijk Vredesberaad, houdt tijdens de oorlog een dagboek bij.
Donderdag, 20 maart
Vannacht is de oorlog begonnen. Ik hoorde het pas tussen zes en zeven uur toen een krant mij uit bed belde met de vraag hoe het nu moest met de demonstratie tegen de oorlog, zaterdag in Amsterdam. Niet de eerste vraag die bij mij opkomt die ochtend.
Ik zoek contact met Asos* in Suleimanie en met Ferhat in Erbil, maar geen van beide neemt de telefoon op. Dat lukt wel later op de dag. Asos vertelt dat de stad er verlaten bijligt. De bevolking is massaal weggetrokken uit angst voor wraak van Saddam Hussein die zo geloven velen opnieuw chemische wapens zal willen inzetten tegen de Koerden. Asos is hoofdredacteur van een krant; zijn collega's zijn naar het front gestuurd om te rapporteren over de strijd tussen de Koerden en de troepen van Saddam.
Ferhat, professor aan de universiteit van Erbil, zal morgen met zijn familie naar het Noorden, de bergen in vluchten, samen met duizenden anderen. De leider van de Koerden, Barzani, heeft de bevolking opgeroepen niet bang te zijn en in de stad te blijven, maar weinigen geloven hem. Ondertussen komen nog eens drommen vluchtelingen uit het Zuiden van Irak Erbil binnen; de vraag is of ze al die leegstaande huizen niet zullen gaan bezetten!?
Vrijdag, 21 maart
Spoedberaad in Utrecht. Het IKV-bestuur overlegt met kerkleiders. Het IKV is de enige kerkelijke club die zich niet heeft aangesloten bij de grote demonstratie tegen de oorlog. Dat heeft kwaad bloed gezet, met name bij de Raad van Kerken. Maar de oorlog is een feit en dat bepaalt de sfeer van het overleg. De rijen sluiten zich aaneen.
Wij rapporteren over de berichten van het front die we binnen krijgen van onze contacten in Irak. Over de paniek onder de mensen en de roep om humanitaire hulp. Over de internationale hulporganisaties die zijn weggetrokken terwijl ze juist nu het hardst nodig zijn. We stellen een gezamenlijke verklaring op en een actieprogramma, dat maandag gepubliceerd zal worden.
Aan het eind van de middag heb ik een spreekbeurt in Nieuwspoort ten overstaan van een vijftigtal, voornamelijk Irakezen. Ik hoor me zelf praten over ethiek vóór de oorlog en ethiek ín de oorlog. Wat je ook vindt van de oorlog, onrechtmatig of niet, nu weet je dat er geen ontkomen meer aan is totdat Saddam verslagen is.
Zaterdag, 22 maart
Een telefoontje uit Dehok, in Noord-Irak. Eenheden van het Turkse leger houden zich op bij de ingang van de stad. Koerdische troepen betrekken verdedigende posities. Ondanks herhaalde verzekeringen van de Turkse autoriteiten dat het leger alleen maar een bufferzone inricht aan de grens, is men kennelijk diep doorgedrongen in Koerdistan. Het gevaar van een oorlog-in-de-oorlog is heel groot aan het worden.
In Amsterdam wordt gedemonstreerd door enkele tienduizenden mensen, voor het onmiddellijk stopzetten van de oorlog. Ik ben er niet bij. Bij de gezamenlijke omroepen zit ik 's avonds in een korte discussie met enkele vertegenwoordigers van de kerken en de islam. Zij wijzen me erop dat godsdiensten voor vrede zijn en de vredesboodschap moeten uitdragen in tijd van oorlog. Ik hoor het aan, en denk aan mijn vrienden in Irak. Hoe zouden zij reageren op deze oproep tot vrede?
* Asos is hoofdredacteur van een onafhankelijke Koerdische krant. Faber heeft regelmatig contact met hem.
Ik vind in deze oorlog deze strip getuigen van weinig begrip voor enerzijds het Iraakse volk en anderzijds de soldaten die daar strijden, als tegenwicht daarom een stuk uit het dagboek van Faber.
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
-
Breekijzertje