Synode GGiN(jaarloos)

[Valcke]

Dank Voorbijganger. Heel duidelijk! Ieder leze zelf.

[DDD]

Dat is echt onzin.

Je draaft volkomen door. Het is een kwestie van definitie, en het geeft geen pas om zulke grote oordelen te vellen. Zolang mensen die elkaar in blaadjes hierover bekritiseren precies dezelfde preken kunnen houden, soms met een enkele andere term, is er echt geen reden om tot zulke oordelen te komen, mijns inziens.

Op wie reageer je nu precies?

Op jou. Je trekt conclusies die je opponenten geen recht doen.

[GJdeBruijn]

Dat is echt onzin.

Je draaft volkomen door. Het is een kwestie van definitie, en het geeft geen pas om zulke grote oordelen te vellen. Zolang mensen die elkaar in blaadjes hierover bekritiseren precies dezelfde preken kunnen houden, soms met een enkele andere term, is er echt geen reden om tot zulke oordelen te komen, mijns inziens.

Op wie reageer je nu precies?

Op jou. Je trekt conclusies die je opponenten geen recht doen.

Hoe kom je daar nou bij? Ik geef slechts aan dat het lastig is, zo niet onmogelijk, om een onderscheid te maken tussen het aanbod van genade enerzijds in het kader van evangeliebeloften en de verbondsbeloften anderzijds. Niets meer, niets minder.

[Bertiel]

Dank Voorbijganger. Heel duidelijk! Ieder leze zelf.

Ik heb van dit boek de versie uit 1938 (uit m'n hoofd) met het voorwoord van ds. Kersten.
Altijd bij het lezen van dit voorwoord de vraag gehad of dit voorwoord eer doet aan Boston in z'n geheel, zeker ook nadat ik Boston's aantekeningen heb gelezen bij 'het merg'

[Valcke]

Dus in de prediking wordt Christus wel aangeboden mét Zijn weldaden, maar niet de genade van het geloof zelf, want juist dat geloof is nodig om die weldaden aan te nemen en dát wordt gewerkt door de Heilige Geest.

Toch nog een korte reactie hierop.

M.i. moeten we de twee lijnen naast elkaar laten staan: de nodiging door het Evangelie is de ene lijn en de verkiezing en werking door de Heilige Geest is de andere lijn. Mi vermeng je beide lijnen. En daarmee doe je aan de volle Evangelienodiging geen recht.

Als we willen spreken overeenkomstig de Marrow men (waarover thans gesproken wordt), dan dien je te zeggen dat het Evangelieaanbod een ‘volmacht’ geeft om te geloven. En op deze wijze is ook de genade van het geloof zelf in het aanbod inbegrepen c.q. is hierin voorzien, welk aanbod gegrond is op de algenoegzaamheid van Christus’ offerande. En dit stemt overeen met de nodigingen in de Schrift om tot Christus te komen en in Hem te geloven.

Dat de daadwerkelijke schenking van het geloof een onwederstandelijk werk is van de Heilige Geest doet hier niets aan af.

[Valcke]

Voor alle duidelijkheid haal ik nog enkele zinnen uit het gedeelte van Th. Boston naar voren.
Er zijn veel meer belangrijke passages waarin hetzelfde naar voren komt, maar laat ik één passage er uitlichten.

Dit schrijft Boston in het boek Het genadeverbond.

(...) Wie kunnen er dan van de zondaren uit het menselijke geslacht uitgezonderd zijn? Niet de heidenen en andere ongelovigen die het Evangelie niet horen. Want hoewel in de diepte van soevereine wijsheid dat recht niet aan hen bekendgemaakt werd, strekt het zich toch werkelijk tot hen uit zoals dat begrepen is in de algemene bewoording 'een iegelijk' (Joh. 3: 16). En als het zich niet tot hen uitstrekte, dan kon het verbond door de Evangeliedienaars evenmin wettig aan hen gepredikt en aangeboden worden, als dat een omroeper wettig zou kunnen rondgaan en schadeloosstelling van de koning aanbieden aan degenen die er geen aandeel in hebben maar ervan uitgesloten zijn.
Het Evangelieaanbod door de predikers is zonder twijfel van nul en gener waarde wanneer het de grenzen overschrijdt van het voorwerp van Christus' verbondsbediening. Daarvan zou sprake zijn wanneer de bediening uitgebreid wordt door één of meerderen die daartoe geen volmacht hebben. Tegelijk wordt niemand die het Evangelie hoort uitgezonderd, want het niet vastgrijpen van het verbond door het geloof in Christus, is de grote zonde van iedereen die het Evangelie wel heeft, maar er geen gebruik van maakt (Spr. 8: 36; Joh. 3: 19; Mark. 16: 16). Dat zou echter nooit de zonde kunnen zijn van personen die uitgesloten zijn, want het kan nooit iemands zonde zijn om iets niet te doen waartoe hij van God geen volmacht gekregen heeft. Veel minder zijn de niet-uitverkorenen uitgezonderd, want in dat geval zou hun ongeloof hun zonde niet zijn.
In die situatie zouden ook de uitverkorenen nooit kunnen geloven tot op het moment dat hun verkiezing voor het eerst aan hen geopenbaard werd. Dat is echter in strijd met de vastgestelde werkwijze van de genade. Niemand kan immers in Christus geloven totdat hij zijn volmacht ziet, want die volmacht is de basis van het geloof.

- Boston spreekt over "het prediken en aanbieden van het verbond". In precies dezelfde betekenis spreekt hij over "het Evangelieaanbod".
- Ook zegt hij dat het ware geloof "het (aangeboden) verbond vastgrijpt", terwijl het niet aangrijpen ervan de grote zonde is van het ongeloof.
- Verder zegt hij dat dit aanbod tot allen komt, ook de niet-uitverkorenen.

Het kan natuurlijk dat men het met Th. Boston oneens is. Dat is zelfs goed mogelijk. Maar laat men dit dan zeggen.

[Posthoorn]

Als we willen spreken overeenkomstig de Marrow men (waarover thans gesproken wordt), dan dien je te zeggen dat het Evangelieaanbod een ‘volmacht’ geeft om te geloven. En op deze wijze is ook de genade van het geloof zelf in het aanbod inbegrepen c.q. is hierin voorzien, welk aanbod gegrond is op de algenoegzaamheid van Christus’ offerande. En dit stemt overeen met de nodigingen in de Schrift om tot Christus te komen en in Hem te geloven.

Dat de daadwerkelijke schenking van het geloof een onwederstandelijk werk is van de Heilige Geest doet hier niets aan af.

Ik ben het ermee eens dat wij de 'volmacht' om te geloven hebben. Ik ben het er niet mee eens dat het geloof daarom ook 'aangeboden' wordt. Dit voert namelijk tot een ongerijmdheid: je moet dan het geloof aannemen .... door het geloof. Mijns inziens leren ook de Marrow men niet dat het geloof als zodanig aan de zondaar aangeboden wordt!

[Herman]

Ik ben het ermee eens dat wij de 'volmacht' om te geloven hebben. Ik ben het er niet mee eens dat het geloof daarom ook 'aangeboden' wordt. Dit voert namelijk tot een ongerijmdheid: je moet dan het geloof aannemen .... door het geloof. Mijns inziens leren ook de Marrow men niet dat het geloof als zodanig aan de zondaar aangeboden wordt!

R. Erskine behandeld in 'de zwangere belofte' de vraag: Of de absolute belofte, die aan zondaren om te geloven voorgehouden wordt, het geloof als een voorwaarde verondersteld? Als het geloof zelf beloofd wordt, hoe kan men dan de getrouwheid van God verklaren, als Hij de belofte niet aan alle zondaren die het Evangelie horen, vervult? Het antwoord kan je zelf nalezen op p 217 van de editie 2016. Ik kan zo snel zelf de pointe van Erskine weergeven.

Mijn eigen antwoord is dat het geloof nu juist ziet op iets objectiefs buiten de zondaar. En daarmee dus niet in de knoop komt met een bevestiging van zichzelf, zoals jij het geloof als aangenomen geloof definieert.

[GGotK]

Wacht even, die formulering is bekend, maar wat zegt dit precies?
Is er trouwens verschil tussen genadeaanbod en aanbod van genade?
En leerde ds Kok dan iets anders dan in genoemde vragen en antwoorden, namelijk dat de beloften van het genadeverbond aangeboden worden in het Evangelie?
Ik heb de antwoorden niet met zekerheid, maar de hele beschrijving van de kwestie oa in het boek van ds Harinck vond ik niet overtuigend.

Ds Moerkerken heeft het wel eens zo gezegd:

"Ds. Kok is geschorst vanwege zijn vereenzelviging van het genadeaanbod en de verbondsbeloften. Dat mag een cryptisch verschil lijken, maar naar mijn overtuiging is dat wezenlijk wat anders. Dit raakt een van de kardinale karaktertrekken van ons kerkverband. De verbondsbeloften zijn door God de Vader van eeuwigheid aan Christus geschonken. En ín Christus zijn alleen zij die wezenlijk in het genadeverbond zijn opgenomen. Een verbondsbelofte heeft een adres. Dat is ook het spoor van de Schotse verbondsleer, zoals die bijvoorbeeld verwoord wordt door Thomas Boston. Daarom zijn er met betrekking tot de eeuwige staat van de mens ook maar twee verbonden. De verbondsbeloften gelden niet voor alle gedoopten, maar worden alleen in het leven van de uitverkorenen gerealiseerd. Maar daarmee preken wij nog wel een aanbod van genade. Is dat een ongelukkige term, zoals sommigen zeggen? Misschien wel, ik gebruik het zelf zelden, maar het blijft een confessioneel geijkte aanduiding. Want er staat wel degelijk in onze Dordtse Leerregels dat Christus in het Evangelie aangeboden is, waarbij het, let wel, gaat om mensen die verloren gaan. De térm mag ingewisseld worden voor "verkondiging van het Evangelie", of "nodiging van het Evangelie", of "prediking van de evangelienodiging", maar de zaak blijft gelijk. Ds. Kok is dus niet, zoals gesuggereerd wordt, geschorst vanwege het aanbod van genade, als zou er in onze gemeente voor dat aanbod geen plaats zijn. Dat is gewoon niet juist!"

Ds Moerkerken introduceert hierin opnieuw de term verbondsbeloften alsof die onderscheiden zijn van Evangeliebeloften en wel gericht worden aan de uitverkorenen maar niet aan allen die onder het Evangelie zijn. Hij zegt zelfs dat eea in overeenstemming is met Boston. Maar wat ik steeds zeg is dat Boston en de Erskine’s dit onderscheid helemaal niet leerden. Wat ds Moerkerken hier zegt is in strijd met de genoemde vraag van de Erskine’s nummer 82.

Wanneer hij echter zou zeggen: het recht van bezit van deze beloften (verbondsbeloften of Evangeliebeloften, dat is hetzelfde) geldt alleen de gelovigen aan wie deze beloften uit kracht van verkiezing worden toegepast, dan zou hij wel spreken in lijn van de Schotten. Maar dat zegt hij niet.

De mening van ds Moerkerken (en anderen) op dit punt komt toch wel overeen met de Confessie Van Westminster (H7 par3) waarin geschreven wordt dat God in het Genadeverbond "1. aan zondaren leven en zaligheid door Jezus Christus vrij aanbood, eisend van hen geloof in Hem opdat zij behouden zouden worden, en 2. belovend te geven aan al degenen die ten leven verkoren zijn Zijn Heilige Geest, Die in hen zou werken zowel de wil als het vermogen om te geloven."

[Posthoorn]

R. Erskine behandeld in 'de zwangere belofte' de vraag: Of de absolute belofte, die aan zondaren om te geloven voorgehouden wordt, het geloof als een voorwaarde verondersteld? Als het geloof zelf beloofd wordt, hoe kan men dan de getrouwheid van God verklaren, als Hij de belofte niet aan alle zondaren die het Evangelie horen, vervult? Het antwoord kan je zelf nalezen op p 217 van de editie 2016. Ik kan zo snel zelf de pointe van Erskine weergeven.

Ik moet zeggen dat ik het antwoord van R. Erskine hierop tamelijk duister vind.

Mijn eigen antwoord is dat het geloof nu juist ziet op iets objectiefs buiten de zondaar. En daarmee dus niet in de knoop komt met een bevestiging van zichzelf, zoals jij het geloof als aangenomen geloof definieert.

Het geloof ziet inderdaad op iets objectiefs buiten de zondaar. Maar het geloof zelf is iets wat gewerkt wordt in de zondaar. En als zodanig niet kan worden aangenomen door het geloof.

[Posthoorn]

R. Erskine behandeld in 'de zwangere belofte' de vraag: Of de absolute belofte, die aan zondaren om te geloven voorgehouden wordt, het geloof als een voorwaarde verondersteld? Als het geloof zelf beloofd wordt, hoe kan men dan de getrouwheid van God verklaren, als Hij de belofte niet aan alle zondaren die het Evangelie horen, vervult? Het antwoord kan je zelf nalezen op p 217 van de editie 2016. Ik kan zo snel zelf de pointe van Erskine [niet] weergeven.

Hier de passage van Erskine zoals op theologienet.nl weergegeven:

Vijfde geval omtrent de belofte, waardoor de kinderen der belofte soms geoefend kunnen worden, is: Of de absolute belofte, welke aan zondaren, om te geloven, voorgesteld is, het geloof als een conditie veronderstelt? Indien het geloof zelf beloofd wordt, hoe zal dan de getrouwheid Gods verklaard worden, in het niet vervullen van de belofte aan alle zondaren, welke het evangelie horen? Ik antwoord:

1. Het geloof zelf wordt absoluut beloofd in dit Woord: "Wanneer ik van de aarde zal verhoogd zijn, zal Ik ze allen tot Mij trekken," Joh. 12:32; alsook in deze woorden: "Zij zullen Mij aanschouwen dien zij doorstoken hebben, en zij zullen over Hem rouwklagen," Zach. 12:10; en, "Uw volk zal zeer gewillig zijn op de dag Uwer heirkracht," enz. Ps. 110:3. Ja al de beloften van een nieuw hart en van een nieuw en Geest, zijn beloften van het geloof. Alhoewel nu het geloof absoluut beloofd is, zo kan het niet de conditie zijn van de absolute belofte. 0 neen! De grote conditie van alle beloften, en onder anderen ook van het geloof, waarop dat verkregen wordt, is: de gehoorzaamheid en de voldoening van CHRISTUS. In 2 Petr. 1:1, wordt het dierbare geloof gezegd te zijn "door de rechtvaardigheid onzes Gods en Zaligmakers JEZUS CHRISTUS."
2. De absolute beloften, voorgesteld in de bedeling des Evangelies, zijn algemeen en onbepaald aan allen; maar niet bijzonder en bepaald aan iemand. Zij zijn als een onbepaalde obligatie aan onbepaalde personen; wie maar wil, die kome, en schrijve door een hartelijke toestemming des geloofs zijn naam daaronder. Dus zijn zij voor alle mensen die ze horen, een staand recht om te geloven. In dezen zin worden ze algemeen en onbepaald voorgesteld, en in het algemeen worden maar zondaars genoemd. Maar niemands naam is in het bijzonder daarin vastgesteld, totdat hij die onbepaalde obligatie ondertekent, en dus zijn naam opschrijft door de toestemming des geloofs. Dan geeft die obligatie aan dien persoon een bijzonder recht; dan, en éér niet, is de getrouwheid van God verbonden, om aan dien persoon te vervullen alles, wat in die obligatie opgesloten lag.
3. "Maar", zult u mogelijk zeggen, "dus blijft dan steeds het geloof de conditie?" Ik antwoord: neen; want het geloof geeft geen recht op hetgeen in de obligatie staat; maar het ontvangt alleen het recht, dat daarin vrijelijk bedeeld wordt; en het neemt de belofte, welke God vrijelijk schenkt, voor zichzelf aan; want die gelooft zal zalig worden. Vraagt men: "waarom?" Niet omdat het geloof enig recht geeft op die beloofde zaligheid, maar omdat het alleen die zaligheid aanneemt, welke God in de belofte van het evangelie vrijelijk geeft. Daartoe geeft Hij hun een recht, door de gerechtigheid van CHRISTUS. Zodat, ofschoon het waar is, dat, zolang een mens niet gelooft, hij nog geen dadelijk recht heeft op de beloofde zaak, nochtans het geloof geen eigenlijke conditie is van die beloofde zaak, omdat het daartoe bij wijze van morele of zedelijke conditioneelheid geen recht geeft. Maar het ontvangt daartoe alleen het recht, als bij wijze van fysicale of natuurlijke werktuigelijkheid. Indien u iemand een grote som gelds beloofde, welke u machtig waart aan hem te geven; of zo u hem een obligatie daarvan gaf: zo hij die op uw woord en belofte aanneemt, zo bent u volgens uwe belofte ook verbonden, om zulks goed te maken. Maar zo hij die niet wil aannemen, dan bent u niet verplicht om die som hem te geven. Toch blijft echter uw belofte vrij en absoluut. Alzo is het hiermede ook gelegen: degene die niet aannemen wil, hetgeen God hem in de belofte belooft, die kan Hem ook niet beschuldigen van ontrouw in het niet vervullen van hetgeen Hij beloofd heeft. Indien hij Zijn Woord geloofd had, dan zou de getrouwheid Gods verbonden zijn geweest; maar nu hij dat niet doet, is Zijn getrouwheid integendeel verbonden om hem te verderven; omdat hij door zijn ongeloof "God tot een leugenaar maakt," 1 Joh. 5:20. Hoe het ook zij, de belofte wordt algemeen aan alle mensen voorgesteld tot een rechtgeving voor het geloof. Maar zij wordt niet particulier en krachtdadig aan hen allen toegepast, om het geloof te werken, want dit doet God, wanneer en aan Wie het Hem behaagt.

[Valcke]

De mening van ds Moerkerken (en anderen) op dit punt komt toch wel overeen met de Confessie Van Westminster (H7 par3) waarin geschreven wordt dat God in het Genadeverbond "1. aan zondaren leven en zaligheid door Jezus Christus vrij aanbood, eisend van hen geloof in Hem opdat zij behouden zouden worden, en 2. belovend te geven aan al degenen die ten leven verkoren zijn Zijn Heilige Geest, Die in hen zou werken zowel de wil als het vermogen om te geloven."

Met deze passage ben ik het geheel eens. Ik kan uit deze passage zeker lezen dat de beloften van het verbond in absolute zin aan de uitverkorenen in Christus gedaan zijn.
Ik kan uit deze passage echter niet lezen dat de beloften van het verbond niet tevens met Christus worden aangeboden in de nodiging door het Evangelie. Zijn ‘leven en zaligheid door Christus Jezus’ dan geen beloften van het verbond? In het aanbod hebben deze beloften geen absoluut karakter, maar dat heeft ook niemand beweerd.

[Valcke]

R. Erskine behandeld in 'de zwangere belofte' de vraag: Of de absolute belofte, die aan zondaren om te geloven voorgehouden wordt, het geloof als een voorwaarde verondersteld? Als het geloof zelf beloofd wordt, hoe kan men dan de getrouwheid van God verklaren, als Hij de belofte niet aan alle zondaren die het Evangelie horen, vervult? Het antwoord kan je zelf nalezen op p 217 van de editie 2016.

Ik moet zeggen dat ik het antwoord van R. Erskine hierop tamelijk duister vind.

Ik vind het antwoord eerlijk gezegd helder. Mits je er maar op let welke tegenwerping beantwoord wordt. En dat is niet precies wat we hier aan het bespreken zijn, hoewel het er wel aan raakt.

[GGotK]

De mening van ds Moerkerken (en anderen) op dit punt komt toch wel overeen met de Confessie Van Westminster (H7 par3) waarin geschreven wordt dat God in het Genadeverbond "1. aan zondaren leven en zaligheid door Jezus Christus vrij aanbood, eisend van hen geloof in Hem opdat zij behouden zouden worden, en 2. belovend te geven aan al degenen die ten leven verkoren zijn Zijn Heilige Geest, Die in hen zou werken zowel de wil als het vermogen om te geloven."

Met deze passage ben ik het geheel eens. Ik kan uit deze passage zeker lezen dat de beloften van het verbond in absolute zin aan de uitverkorenen in Christus gedaan zijn.
Ik kan uit deze passage echter niet lezen dat de beloften van het verbond niet tevens met Christus worden aangeboden in de nodiging door het Evangelie. Zijn ‘leven en zaligheid door Christus Jezus’ dan geen beloften van het verbond? In het aanbod hebben deze beloften geen absoluut karakter, maar dat heeft ook niemand beweerd.

Dit wordt uiteraard een lastige discussie, zeker nu de termen beloften met en zonder absoluut karakter door je worden aangedragen.
Een vraag aan aan je: kun je begrijpen/voorstellen dat ds Moerkerken (en anderen) o.a. in bovenstaande tekst van de Confessie van Westminster zien bevestigd het algemeen aanbod van genade zoals dat binnen de GG dogmatisch wordt geleerd en dat de beloften van het genadeverbond alleen geadresseerd zijn aan de uitverkorenen?

[Valcke]

De mening van ds Moerkerken (en anderen) op dit punt komt toch wel overeen met de Confessie Van Westminster (H7 par3) waarin geschreven wordt dat God in het Genadeverbond "1. aan zondaren leven en zaligheid door Jezus Christus vrij aanbood, eisend van hen geloof in Hem opdat zij behouden zouden worden, en 2. belovend te geven aan al degenen die ten leven verkoren zijn Zijn Heilige Geest, Die in hen zou werken zowel de wil als het vermogen om te geloven."

Met deze passage ben ik het geheel eens. Ik kan uit deze passage zeker lezen dat de beloften van het verbond in absolute zin aan de uitverkorenen in Christus gedaan zijn.

Ik kan uit deze passage echter niet lezen dat de beloften van het verbond niet tevens met Christus worden aangeboden in de nodiging door het Evangelie. Zijn ‘leven en zaligheid door Christus Jezus’ dan geen beloften van het verbond? In het aanbod hebben deze beloften geen absoluut karakter, maar dat heeft ook niemand beweerd.

Dit wordt uiteraard een lastige discussie, zeker nu de termen beloften met en zonder absoluut karakter door je worden aangedragen.
Een vraag aan aan je: kun je begrijpen/voorstellen dat ds Moerkerken (en anderen) o.a. in bovenstaande tekst van de Confessie van Westminster zien bevestigd het algemeen aanbod van genade zoals dat binnen de GG dogmatisch wordt geleerd en dat de beloften van het genadeverbond alleen geadresseerd zijn aan de uitverkorenen?

Dit kan ik begrijpen als gezegd zou worden dat de beloften van het genadeverbond alleen in absolute zin geadresseerd zijn aan de uitverkorenen (in Christus).

Ik kan het echter niet begrijpen als ontkend wordt dat al diezelfde genadebeloften (wat de stof en inhoud aangaat), maar dan niet absoluut, ook aangeboden worden in het Evangelie.