Geheimhoudingsplicht

[Lilian1975]

In mijn vorige gemeente en ik begrijp dat je gemaakte fouten niet aan een ander toe kan/mag rekenen.

Voorheen hadden huisbezoeken voor mij al nooit een meerwaarde. Het voegde iig niets toe aan mijn geloofs(leven). Nu vind ik het prima als ze niet komen. Zit er niet op te wachten.

Best wel triest, vind je niet? De ouderlingen zijn er ook om je te onderwijzen. Te vermanen. Dat alleen is al de meerwaarde. Laten we ons onderwijzen ?

Ik denk wel dat er een dubbele kant aan zit. Zij hebben een taak. Maar laten we ook iets van ons binnenste blijken? Alleen dan kan er samen van hart tot hart gesproken worden.

[Maanenschijn]

Ik lees dit alles met verbazing. In mijn gemeente, ook de twee vorige gemeenten, herken ik deze onverschillige houding naar kerkenraadsleden helemaal niet. Natuurlijk is er in het menselijk contact wel dat je met de ene meer klik hebt dan met een ander. In onze gemeente kennen we de kerenraadsleden bij de voornaam, zijn ze één van ons, kletsen we er mee tijdens de bbq en voeren er een serieus gesprek mee als er problemen of vragen zijn. Dat gaat met de één wat beter dan met de andere, maar daarin is niets menselijks ons vreemd.
Dit is niet alleen in de huidige gemeente, in de vorige gemeente zeker ook en die daarvoor (een grote) eveneens.

Ik lees hier tussen de regels heel veel leed en mogelijk ook frustratie over het functioneren van een kerkenraad in het menselijk contact. In de trant van: de kerkenraad maakt meer kapot dan u lief is. Dat is jammer, omdat ze de taak hebben om opzieners te zijn over leer en leven van de kerk. Ze zijn geen psychologen, kredietinstelling, klaagbaak, ook geen heersers natuurlijk.

Een gemeente is een lichaam, waarin de leden elkaar nodig hebben. Enkele van deze leden hebben een bijzondere taak: opzieners over leer en leven in en van de gemeente. Die eer zijn wij ze verschuldigd, die dure plicht hebben zij in liefde te vervullen. Dat is een wisselwerking. Wat mij betreft te beginnen bij mijzelf.

[merel]

In mijn vorige gemeente en ik begrijp dat je gemaakte fouten niet aan een ander toe kan/mag rekenen.

Voorheen hadden huisbezoeken voor mij al nooit een meerwaarde. Het voegde iig niets toe aan mijn geloofs(leven). Nu vind ik het prima als ze niet komen. Zit er niet op te wachten.

Best wel triest, vind je niet? De ouderlingen zijn er ook om je te onderwijzen. Te vermanen. Dat alleen is al de meerwaarde. Laten we ons onderwijzen ?

Ik denk wel dat er een dubbele kant aan zit. Zij hebben een taak. Maar laten we ook iets van ons binnenste blijken? Alleen dan kan er samen van hart tot hart gesproken worden.

Wat vind jij triest?

[Mara]

Een gemeente is een lichaam, waarin de leden elkaar nodig hebben. Enkele van deze leden hebben een bijzondere taak: opzieners over leer en leven in en van de gemeente. Die eer zijn wij ze verschuldigd, die dure plicht hebben zij in liefde te vervullen. Dat is een wisselwerking. Wat mij betreft te beginnen bij mijzelf.

Geheel eens. En ik wil echt niet blijven hangen in de fout van de voorgangers, maar ik ben sindsdien wel op mijn hoede.
Vanwege bepaalde reacties weet ik dat er heel veel thuis verteld wordt.
En dan is het niet altijd iets dat geheim is, maar het maakt mij wel alert.

Bij ons zijn mensen uit de gemeente vertrokken omdat privé gebeurtenissen de rondte deden.
Met bevragen of vermanen w.b. geloof en kerkzaken, heb ik absoluut geen moeite.
Ik kon door gezondheidsproblemen een tijd maar 1 x naar de kerk. Op huisbezoek werd ernaar gevraagd.
Ik vond het juist positief, ze hadden me dus gemist.

[Lilian1975]

In mijn vorige gemeente en ik begrijp dat je gemaakte fouten niet aan een ander toe kan/mag rekenen.

Voorheen hadden huisbezoeken voor mij al nooit een meerwaarde. Het voegde iig niets toe aan mijn geloofs(leven). Nu vind ik het prima als ze niet komen. Zit er niet op te wachten.

Best wel triest, vind je niet? De ouderlingen zijn er ook om je te onderwijzen. Te vermanen. Dat alleen is al de meerwaarde. Laten we ons onderwijzen ?

Ik denk wel dat er een dubbele kant aan zit. Zij hebben een taak. Maar laten we ook iets van ons binnenste blijken? Alleen dan kan er samen van hart tot hart gesproken worden.

Wat vind jij triest?

Dat huisbezoeken geen meerwaarde hebbe n. Dat is triest, vind ik.

Verstuurd vanaf mijn SM-A520F met Tapatalk

[helma]

Het blijft een beetje lastig onderwerp.
Ik heb ook soms best wel eens iets dat ik graag met een ambtsdrager zou willen delen. Op huisbezoek zijn er kinderen bij. Om er een speciaal huisbezoek voor aan te vragen is ook weer zowat. Het is ook weer niet zo dringend dat je er officieel een afspraak over zou willen maken. Dan zou het fijn zijn als je in de wandelgangen eens contact zou hebben.
Ik denk dat de meeste kerkenraden misschien te klein zijn. Vooral omdat het vaak mensen zijn die ook een gezin en een baan hebben.

[Zeeuw]

Het blijft een beetje lastig onderwerp.
Ik heb ook soms best wel eens iets dat ik graag met een ambtsdrager zou willen delen. Op huisbezoek zijn er kinderen bij. Om er een speciaal huisbezoek voor aan te vragen is ook weer zowat. Het is ook weer niet zo dringend dat je er officieel een afspraak over zou willen maken. Dan zou het fijn zijn als je in de wandelgangen eens contact zou hebben.
Ik denk dat de meeste kerkenraden misschien te klein zijn. Vooral omdat het vaak mensen zijn die ook een gezin en een baan hebben.

Volgens mij moeten ambtsdragers ook de functie vervullen waarvoor ze zijn gekozen. Ze zijn niet gekozen tot maatschappelijk werker of hulpverlener. Vaak doen ze zeker wel hun best hierin, maar daarvoor bestaan professionals met een stevige opleiding.
Als je iets wil delen wat met je geloofsleven te maken heeft, zijn ambtsdrager daar toch wel toe bereid?
Het ligt misschien aan mij, maar ik zou op dit moment 3 ambtdragers en mijn ds kunnen bellen en weet zeker dat ik er (misschien niet binnen een half uur) terecht kan.

[helma]

Ik zei toch dat het - een beetje- lastig is... Ik kan ze ook opbellen hoor. En dan vind ik echt een luisterend oor. Ik weet dat ik ook bij onze 2 emerituspredikanten terecht kan.
Het ligt dus wel echt voor het overgrote deel aan mij. Ik zie misschien ook wel drempeltjes die er helemaal niet zijn.

Er kan een bepaald kruis zijn in je leven of in je gezinsleven. Of meer dan een kruis. Je wil niet altijd aandacht vragen maar het zijn zorgen waar je dag in dag uit mee geconfronteerd wordt. Wat soms jarenlang duurt. Je deelt er iets van op huisbezoek. En dan is het pas tot een volgend huisbezoek waar je betreffende wijkouderling weer spreekt. Dan komt het soms niet eens of nauwelijks aan bod. Je kan en wil er ook niet altijd over praten. En je wil er ook niet over bellen. En toch mis je een stukje pastorale zorg.
Als er dan op een lotgenotencontact gevraagd wordt hoe je het pastoraat ervaart vind je dat toch een lastige vraag. Niet omdat ze niet bereid zouden zijn om naar je te luisteren maar omdat het toch gecompliceerd is.

Als je het niet snapt ligt dat vast niet aan jou Zeeuw, het is misschien wel een vrouwengedachtenspinsel. Mijn man herkent dit tenminste ook niet zo. Die heeft minder praatbehoefte dan ik.

[Zeeuw]

Ik zei toch dat het - een beetje- lastig is... Ik kan ze ook opbellen hoor. En dan vind ik echt een luisterend oor. Ik weet dat ik ook bij onze 2 emerituspredikanten terecht kan.
Het ligt dus wel echt voor het overgrote deel aan mij. Ik zie misschien ook wel drempeltjes die er helemaal niet zijn.

Wie weet. Ik denk ook dat een fijn functionerende gemeente zorgt voor verlichting van de ambtsdragers doordat leden onderling ook zaken kunnen bespreken. Wat dan wellicht de gang naar de ambtsdrager weer wat lastiger maakt, omdat de 'overblijvende' vraagstukken zwaarder zijn.

[merel]

Ik zei toch dat het - een beetje- lastig is... Ik kan ze ook opbellen hoor. En dan vind ik echt een luisterend oor. Ik weet dat ik ook bij onze 2 emerituspredikanten terecht kan.
Het ligt dus wel echt voor het overgrote deel aan mij. Ik zie misschien ook wel drempeltjes die er helemaal niet zijn.

Er kan een bepaald kruis zijn in je leven of in je gezinsleven. Of meer dan een kruis. Je wil niet altijd aandacht vragen maar het zijn zorgen waar je dag in dag uit mee geconfronteerd wordt. Wat soms jarenlang duurt. Je deelt er iets van op huisbezoek. En dan is het pas tot een volgend huisbezoek waar je betreffende wijkouderling weer spreekt. Dan komt het soms niet eens of nauwelijks aan bod. Je kan en wil er ook niet altijd over praten. En je wil er ook niet over bellen. En toch mis je een stukje pastorale zorg.
Als er dan op een lotgenotencontact gevraagd wordt hoe je het pastoraat ervaart vind je dat toch een lastige vraag. Niet omdat ze niet bereid zouden zijn om naar je te luisteren maar omdat het toch gecompliceerd is.

Als je het niet snapt ligt dat vast niet aan jou Zeeuw, het is misschien wel een vrouwengedachtenspinsel. Mijn man herkent dit tenminste ook niet zo. Die heeft minder praatbehoefte dan ik.

Mijn vriendin heeft dan ook Helma, zij hebben de afgelopen 4 jaar geen huisbezoek gehad en mist dat echt. Zij zou graag een aantal dingen willen bespreken, maar de betreffende ouderling geeft niet thuis.

[helma]

Dat lijkt me helemaal moeilijk!
Als ik zou aangeven dat ik een gesprek wil dan weet ik dat het zou kunnen. Die stap neem je gewoon niet zo snel. Ook omdat je dan het gevoel hebt dat je zeurt. Of omdat je geen nieuwe vragen hebt maar je gewoon weer dezelfde vragen zou stellen.
De drempels om het niet te doen leg ik zelf neer (denk ik)

[Tiberius]

Helma, hoe zou je dat vanuit de optiek van pastoraal werker of ouderling kunnen verbeteren? Periodiek een apart bezoek of zo?

[merel]

Dat lijkt me helemaal moeilijk!
Als ik zou aangeven dat ik een gesprek wil dan weet ik dat het zou kunnen. Die stap neem je gewoon niet zo snel. Ook omdat je dan het gevoel hebt dat je zeurt. Of omdat je geen nieuwe vragen hebt maar je gewoon weer dezelfde vragen zou stellen.
De drempels om het niet te doen leg ik zelf neer (denk ik)

Zij heeft het vorig jaar bij een andere ouderling aangekaart. De betreffende ouderling voelde zich hierdoor in zijn hemd gezet en achtervolgde haar wekelijks in de kerk om te vragen hoe het ging. Vervolgens heeft zij aangegeven dat dit ook niet hoefde en nu al weer anderhalf jaar niets. Gelukkig is hij er nu uit

[Lilian1975]

Helma, hoe zou je dat vanuit de optiek van pastoraal werker of ouderling kunnen verbeteren? Periodiek een apart bezoek of zo?

Zou een goed idee kunnen zijn. En dan gewoon om de zoveel tijd eens vragen of ze het nog wel fijn vinden. En op deze frequentie doorgaan of afbouwen.


Het zal nl per persoon of gezin of situatie verschillend zijn.
En als ik voor mij persoonlijk spreek...
Op een gegeven moment is die behoefte er (bijna) helemaal niet meer. Of heel af en toe vlamt er iets op. Maar dan zou of ga ik eerder in gesprek met iemand die veel dichterbij staat.
(Ook vanuit de gedachte dat je niet teveel beslag op iemands tijd wil leggen, er zijn zoveel mensen met zoveel meer... en ik voor mij persoonlijk ook denk, God wil en kan werkelijk vertroosten, uitkomst geven, dus bij Hem en Zijn Woord moet ik zijn, niet bij mensen. Maar dat is de aard van het beestje ook hoor)

Ik merk ook wel nu onze gemeente eigenlijk gewoon verdubbeld is aan leden met pakweg 10 jaar geleden ( ik geloof nu meer dan 700) , de ouderlingen veel meer (gevoelsmatig) op afstand staan. Je kent ze minder. Wel van gezicht, maar minder persoonlijk.
En zij jou.


Het is verder nu eenmaal ook zo dat wijkouderlingen kunnen wisselen na een bepaalde periode. ( andere indeling, aftredend etc.)

Met een predikant idem. Die vertrekt meestal ook weer.
Dus tja, dat is vaak in pastorale begeleiding wat katig. Er moet weer een nieuwe vertrouwensband opgebouwd worden.


Ik denk overigens dat mensen onbewust vertrouwjjker spreken met een predikant omdat die niet van hier deze woonplaats is. En na x aantal jaren weer "weg" is. Een ouderling als je daar ooit iets tegen gezegd hebr blijf je altijd ontmoeten. Dan ben je misschien onbewust toch voirzichtiger in wat je zegt. Niet omdat hij zijn mond niet zou houden (die ervaring hebben we absoluut niet) maar je altijd aan dit of dat gelinkt zou worden)
Verder kan of mag je van een predikant niet verwachten dat hij in die frequentie blijft komen.
En zeker niet als de gemeente groter is.

[Tiberius]

Helder antwoord, bedankt.

Twee dingen (al staan ze tussen haakjes) wil ik nog wel even op in gaan.

Ook vanuit de gedachte dat je niet teveel beslag op iemands tijd wil leggen, er zijn zoveel mensen met zoveel meer...

Daar moet je je in het pastoraat niet door laten begrenzen.
Als de hoeveelheid mensen een probleem wordt om bij te houden voor de pastor (predikant/ouderling/pastoraal werker), dan moet hij dat vanuit zijn professie zelf met anderen verdelen.
Bovendien betekent een verdubbeling van de gemeente zeker niet een verdubbeling van de hoeveelheid werk.

...en ik voor mij persoonlijk ook denk, God wil en kan werkelijk vertroosten, uitkomst geven, dus bij Hem en Zijn Woord moet ik zijn, niet bij mensen.

Klopt, maar het is de taak van de pastor om te proberen die weg te wijzen, zodat je zelf meer en meer op eigen benen kan staan. Het sluit elkaar niet uit, maar ligt in elkaars verlengde.