Nashville-verklaring (vh: Transgender)

[helma]

Ik ben het met eigenlijk ook wel eens met beide hoogleraren. Ik heb gister nog een lang gesprek gehad met een van degenen waar het persoonlijk over gaat.
En ik moet eerlijk zeggen dat de nood van die persoon me heel erg aangegrepen heeft. En de vraag me intens raakte: waar is de pastorale steun die we zo nodig hebben? Waarom wordt tegen ons zo makkelijk gezegd:neem je kruis nu maar op en volg maar gewoon. Als je zelf het idee hebt dat dit kruis je zal doen bezwijken.

Zoveel vragen waarop mijn antwoorden zo goedkoop leken. Want ik ben wel gezegend met een gelukkig huwelijk en kinderen. Ik ben nooit alleen.
Ik kon er vannacht niet van slapen. En ik moet eerlijk zeggen dat ik al die tijd wel wist dat het een worsteling was. Maar dat het zo verschrikkelijk diep en intens was... Dat heb ik me niet eerder gerealiseerd.

Misschien kan je in een verklaring toch duidelijk zijn maar toch ook invoelend.
Ik weet van een predikant die ook heel stellig de juiste theologische dingen had gezegd betreffende homoseksualiteit. Maar 's avonds toen hij naast zijn vrouw in bed lag toch ineens besefte dat het voor hem wel heel makkelijk was geweest om deze dingen stellig te zeggen.

Een bsef dat je het over een kruis hebt wat je zelf niet hoeft te dragen en waarvan je maar nauwelijks het idee hebt hoe zwaar het is. Dat begint nu een heel klein beetje tot mij door te dringen.

[Geytenbeekje]

Ik ben het met eigenlijk ook wel eens met beide hoogleraren. Ik heb gister nog een lang gesprek gehad met een van degenen waar het persoonlijk over gaat.
En ik moet eerlijk zeggen dat de nood van die persoon me heel erg aangegrepen heeft. En de vraag me intens raakte: waar is de pastorale steun die we zo nodig hebben? Waarom wordt tegen ons zo makkelijk gezegd:neem je kruis nu maar op en volg maar gewoon. Als je zelf het idee hebt dat dit kruis je zal doen bezwijken.

Zoveel vragen waarop mijn antwoorden zo goedkoop leken. Want ik ben wel gezegend met een gelukkig huwelijk en kinderen. Ik ben nooit alleen.
Ik kon er vannacht niet van slapen. En ik moet eerlijk zeggen dat ik al die tijd wel wist dat het een worsteling was. Maar dat het zo verschrikkelijk diep en intens was... Dat heb ik me niet eerder gerealiseerd.

Misschien kan je in een verklaring toch duidelijk zijn maar toch ook invoelend.
Ik weet van een predikant die ook heel stellig de juiste theologische dingen had gezegd betreffende homoseksualiteit. Maar 's avonds toen hij naast zijn vrouw in bed lag toch ineens besefte dat het voor hem wel heel makkelijk was geweest om deze dingen stellig te zeggen.

Een bsef dat je het over een kruis hebt wat je zelf niet hoeft te dragen en waarvan je maar nauwelijks het idee hebt hoe zwaar het is. Dat begint nu een heel klein beetje tot mij door te dringen.

Wat is dan de nood van de betreffende persoon ?
Dat hij nooit een gezin zal krijgen ?
Nooit een man/vrouw die van hem zal houden ?

[helma]

Is een relatie als man-man zijnde en als vrouw-vrouw zijnde wel geoorloofd als je geen gemeenschap hebt met elkaar ?
Het is kat op het spek binden maar zou het in theorie mogen ?

Dat is de deur die ds van Campen opende in zijn preek over hart voor homo's.
En dat is voor verschillende mensen een reden geweest om zo'n relatie aan te gaan. Maar er nu toch achterkomen dat dat nog niet zo eenvoudig is..

[helma]

Ik ben het met eigenlijk ook wel eens met beide hoogleraren. Ik heb gister nog een lang gesprek gehad met een van degenen waar het persoonlijk over gaat.
En ik moet eerlijk zeggen dat de nood van die persoon me heel erg aangegrepen heeft. En de vraag me intens raakte: waar is de pastorale steun die we zo nodig hebben? Waarom wordt tegen ons zo makkelijk gezegd:neem je kruis nu maar op en volg maar gewoon. Als je zelf het idee hebt dat dit kruis je zal doen bezwijken.

Zoveel vragen waarop mijn antwoorden zo goedkoop leken. Want ik ben wel gezegend met een gelukkig huwelijk en kinderen. Ik ben nooit alleen.
Ik kon er vannacht niet van slapen. En ik moet eerlijk zeggen dat ik al die tijd wel wist dat het een worsteling was. Maar dat het zo verschrikkelijk diep en intens was... Dat heb ik me niet eerder gerealiseerd.

Misschien kan je in een verklaring toch duidelijk zijn maar toch ook invoelend.
Ik weet van een predikant die ook heel stellig de juiste theologische dingen had gezegd betreffende homoseksualiteit. Maar 's avonds toen hij naast zijn vrouw in bed lag toch ineens besefte dat het voor hem wel heel makkelijk was geweest om deze dingen stellig te zeggen.

Een bsef dat je het over een kruis hebt wat je zelf niet hoeft te dragen en waarvan je maar nauwelijks het idee hebt hoe zwaar het is. Dat begint nu een heel klein beetje tot mij door te dringen.

Wat is dan de nood van de betreffende persoon ?
Dat hij nooit een gezin zal krijgen ?
Nooit een man/vrouw die van hem zal houden ?

Ik ga hier verder niet specifiek dingen noemen.

[Ad Anker]

DDD, inderdaad is jouw weergave niet wat er staat. Het gaat over aanvaarden. Verder ben ik het met Herman eens. Jouw manier van verwoorden past niet bij wat deze mannen proberen: de Schrift naspreken.

Ik zeg: je moest je schamen. Zeg dan openlijk dat je het niet met hen eens ben en kom met argumenten. Ik hoop dat je inziet dat het naspreken van de Schrift altijd in conflict is met ons moderne denken. Dat besef neemt veel frustratie weg en je krijgt er veel vrijheid voor terug.

Ook dit is een frame...

Jammer dat dit thema verdeeldheid geeft. Ik vraag me ook echt af, of je dit op deze wijze moet: Met een verklaring, met een handtekeningenactie… Het gaat wel over mensen. Vaak mensen die in een eenzame strijd zijn. Is er wel oog voor hoe deze verklaring bij hen landt? Zijn zij hiermee gediend? En kan het pastorale naschrift dat oplossen?
Zijn zomaar wat vragen die ik maar niet kwijtraak.

Edit: @helma beschrijft exact waar mijn grote aarzeling zit.

Ho even, ik zie dit even los van de pastorale benadering van personen die deze strijd kennen. Ik probeer te begrijpen hoe diep die is en hoe onbegrepen zij zijn. Laat daar veel gebed en mededogen voor zijn.

Wij kunnen op dit forum, en jij bent daar ook een voorbeeld van, elkaar, om nuances in de gereformeerde leer, bijkans om het leven brengen. Is het bij dit onderwerp, waar de seculiere wereld te hoop loopt om de scheppingsorde te begraven onder een laag van nieuw heidendom, niet nodig om scherp te zijn en eerbiedig de Schrift te volgen?

[Mara]

En de vraag me intens raakte: waar is de pastorale steun die we zo nodig hebben? Waarom wordt tegen ons zo makkelijk gezegd:neem je kruis nu maar op en volg maar gewoon. Als je zelf het idee hebt dat dit kruis je zal doen bezwijken.

Als je boos, verdrietig, angstig of opstandig bent dan is meestal het standaard antwoord: bid er maar veel om, de Heere heeft eerst je schouders gemeten en zal je nooit iets opleggen wat te zwaar is voor je.
Daarmee maak je iemand nog eenzamer, want er is geen plaats voor die gevoelens.

Want ik ben wel gezegend met een gelukkig huwelijk en kinderen. Ik ben nooit alleen.

Dat is fijn, ik heb ook tijden gekend waarin ik dacht: nu ben ik nooit meer alleen.
Maar die momenten zijn er wel.
Hoe intens je relatie ook is - kan ook met een vriend/in zijn - toch zijn er momenten waarin je elkaar moet loslaten, zijn er dingen die je alleen moet dragen en doormaken. Denk hierbij bijvoorbeeld aan een ernstige ziekte of bevalling.

Oudere alleenstaanden hebben soms de neiging om een relatie te idealiseren, merk ik.
Soms hebben ze hun hele leven geleund op iemand, die valt dan weg en zijn ze als een klimop zonder stam.
Als ze nooit een relatie hebben gehad, volop in het leven hebben gestaan en ze gaan kwakkelen, voelen ze zich opeens alleen.
Want ze kunnen niet aktief meer deelnemen aan een gezelschap.

Een bsef dat je het over een kruis hebt wat je zelf niet hoeft te dragen en waarvan je maar nauwelijks het idee hebt hoe zwaar het is. Dat begint nu een heel klein beetje tot mij door te dringen.

Ik denk dat het al heel fijn is als je gewoon een arm om iemand heenslaat en luistert.
We hoeven niet altijd met een pasklaar antwoord te komen.

[Delftenaar]

Dat laatste dus. Gewoon luisteren naar iemands verhaal is al iets wat enorm bemoedigend kan werken.

[helma]

@mara, ik zei niet dat ik me nooit eenzaam voel, maar ik ben nooit alleen.

[Jantje]

Als je boos, verdrietig, angstig of opstandig bent dan is meestal het standaard antwoord: bid er maar veel om, de Heere heeft eerst je schouders gemeten en zal je nooit iets opleggen wat te zwaar is voor je.
Daarmee maak je iemand nog eenzamer, want er is geen plaats voor die gevoelens.

Het is misschien niet helemaal on-topic, maar dit ben ik absoluut niet met je eens. Deze opmerking is juist als troost bedoeld! Juist in deze wetenschap mag je er op vertrouwen dat de Heere van je afweet!

[helma]

Als je boos, verdrietig, angstig of opstandig bent dan is meestal het standaard antwoord: bid er maar veel om, de Heere heeft eerst je schouders gemeten en zal je nooit iets opleggen wat te zwaar is voor je.
Daarmee maak je iemand nog eenzamer, want er is geen plaats voor die gevoelens.

Het is misschien niet helemaal on-topic, maar dit ben ik absoluut niet met je eens. Deze opmerking is juist als troost bedoeld! Juist in deze wetenschap mag je er op vertrouwen dat de Heere van je afweet!

Is het werkelijk een troost? En waar halen we die uitdrukking vandaan?

[Delftenaar]

En tegelijk wel erg makkelijk gezegd.

[Mara]

@mara, ik zei niet dat ik me nooit eenzaam voel, maar ik ben nooit alleen.

Deze opmerking is juist als troost bedoeld!

Voor mij voelt het als zware troost.
Alsof je niet onder je last zou mogen bezwijken. Je zult maar een depressieve aard hebben.
Of iets traumatisch hebben meegemaakt.

[huisman]

DDD, inderdaad is jouw weergave niet wat er staat. Het gaat over aanvaarden. Verder ben ik het met Herman eens. Jouw manier van verwoorden past niet bij wat deze mannen proberen: de Schrift naspreken.

Ik zeg: je moest je schamen. Zeg dan openlijk dat je het niet met hen eens ben en kom met argumenten. Ik hoop dat je inziet dat het naspreken van de Schrift altijd in conflict is met ons moderne denken. Dat besef neemt veel frustratie weg en je krijgt er veel vrijheid voor terug.

Eens, om Dr Klaassen radicale trekjes toe te wijzen omdat hij het Nashvilleverklaring met pastoraal nawoord ondertekent is vreemd. Deze verklaring spreekt de Schrift na en ik ben dankbaar dat dit in de breedte van onze gezindte gedragen wordt.
De bedenkingen van beide CGK hoogleraren vond ik dan ook merkwaardig. Het CGK rapport over homosexsualiteit gaat minstens zover dan deze verklaring. Deze hoogleraren sparen weer kolen en geiten en ze hebben daar al zoveel van.
Dankbaar dat er ook een CGK predikant deze verklaring aanbeveelt.

In al onze terechte pastorale zorg voor mensen die een andere gerichtheid hebben vergeten we dat de perversiteit van Sodom en Gomorra in 2020 levensgroot aanwezig is maar dat dit geen zonde meer genoemd mag worden.
Deze perversiteit staat los van gerichtheid maar is schering en inslag in onze door sex verdorven maatschappij.

Hier leven wij met onze kinderen/jongeren middenin . Dankbaar dat er als tegengeluid zo’n verklaring is.

[Zeeuw]

Als je boos, verdrietig, angstig of opstandig bent dan is meestal het standaard antwoord: bid er maar veel om, de Heere heeft eerst je schouders gemeten en zal je nooit iets opleggen wat te zwaar is voor je.
Daarmee maak je iemand nog eenzamer, want er is geen plaats voor die gevoelens.

Het is misschien niet helemaal on-topic, maar dit ben ik absoluut niet met je eens. Deze opmerking is juist als troost bedoeld! Juist in deze wetenschap mag je er op vertrouwen dat de Heere van je afweet!

Is het werkelijk een troost? En waar halen we die uitdrukking vandaan?

Ik denk dat het er helemaal van afhangt wie het, op welk moment tegen je zegt. Je voelt heel goed of het een dooddoener is of dat iemand het zelf ook kent en het van harte meent.

[Mona Lisa]

. . . https://nashvilleverklaring.nl/

De uitermate kille benadering lijkt mij er op te duiden dat men spreekt over de problemen van anderen zonder die zelf echt te kennen. Nogal makkelijk, om niet te zeggen goedkoop, om dan heel principieel te doen. Degenen die hier het onderwerp zijn blijven ontredderd achter. Gaat heen en wordt warm . . . In pastoraal opzicht is het volstrekt onvoldoende. Volgens mij is dit ook niet Bijbels, zo dienen we niet om te gaan met hen die het moeilijk hebben.