Het opener en vrijmoediger heeft ook twee kanten. Het is een waardevolle ontwikkeling dat er gemakkelijker over het geestelijke leven/geloof gesproken wordt. Daar zie je een generatiekloof met de ouderen. Aan de andere kant moeten het ook van een kanttekening durven voorzien. Het overwinteren/overzomeren is veelal met het vrijmoediger worden overboord gezet. En dat is mijn inziens geen goede ontwikkeling. De voorbeelden kan ik je geven die onder een getrouwe prediking na belijdenis aan het avondmaal kwamen, maar op den duur toch omsloegen en nu onder een totaal andere prediking zitten. Of die blijven zitten en de jeugd vergiften (het is het juiste woord ervoor) met een ronduit remonstrantse leer.Mara schreef:Ik heb nog koren te velde JCR. En hoor en zie wat er in de jeugd omgaat.JCRyle schreef:
Ik voelde me denk ik onbewust inderdaad aangesproken. Ik herken ook wel wat je schrijft over jongeren. Als ik zie wat voor stappen sommige jongeren nemen en wat zij voorstaan, dan voel ik mij daar net zo vreemd van als jij. Dat je zegt dat er jongeren zijn die dergelijk prediking niet meer willen horen/verstaan, dat is voor mij oké. Want dat is zeker een beweging kerkelijke breed. Maar het verband met het Avondmaal wordt zo snel uitgesproken. Dat daar zorgen omtrent zijn zal ik niet ontkennen. Alleen pas op dat je niet te snel de grasmaaier er overheen haalt. Zeker zit er tussen een net ingezaaid grasveld veel onkruid, maar met dergelijke opmerkingen is de kans zo groot dat je het ware werk een knauw geeft.
En ik kan echt wel onderscheiden datgene wat echt is, maar anders verwoord, dan de leer waar ze elders mee vergiftigd kunnen worden.
Jonge mensen zeggen het anders, maar ze zijn veel opener en vrijmoediger dan wij waren op die leeftijd.
Want je moest vooral geen gist in je schoenen krijgen.
En ik ben echt niet van de kerkmuren, maar ben wel verontrust welke leer er langzamerhand de CGK insijpelt, via kanselruil en samenwerking hier en daar.
Of dit door kerkelijke samenwerking komt? Het is mogelijk. Ik weet nog dat ik naar een jeugdavond ging, dat ik een cultuurschok ervoer. Zeker de zondag erna. Want in de week moest ik Jezus aannemen. Op de zondag werd mij de Bijbelse boodschap voor gehouden van wedergeboorte, geloof en bekering. En dat in weg van sterven aan onszelf.
Eens dat dit inderdaad zorgelijk is. Het gaat sneller, dan dat we waarnemen vrees ik.Mara schreef:Gelukkig.JCRyle schreef:Dat is niet wat je op het oog had met je uitspraak, daar ken ik je te goed voor.
Wat fijn voor je! Maar helaas is het zo dat het niveau verlaagd wordt als jongeren aangeven dat ze de oude catechese boeken niet begrijpen of te ouderwets vinden. En dan zie je dat een boekje van een EO coryfee gebruikt gaat worden.JCRyle schreef: Jongeren vragen om geestelijke gebakerd te worden, zoals ze dat vroeger zeiden. Helder en duidelijke geestelijke leiding in prediking en pastoraat wordt zo node gemist. Neem jongeren bij de hand in plaats van hakken in het zand en wegduwen. In prediking wordt soms het advies gegeven om Gods kinderen op te zoeken, maar staan ze daar open voor? De keren dat ik onverwachts met een kind van God in gesprek kwam, waren ogenblikken die ik niet snel vergeten zal. En soms gaan woorden pas naderhand voor je duidelijk worden, maar ik heb van die gesprekken veel mogen leren
Kinderen uit onze gezindte gaan steeds vaker naar de Passie. Omdat de regeltjes (w.b. kleding e.d.) te streng zijn op de reformatorische.
Die "vergiftiging" (als je dit te sterk aangezet vindt, sorry, maar weet even geen ander woord) begint dus nu van onderaf, het kwetsbaarste deel van de gemeente.
Ik sprak een meisje uit onze gemeente, ze vond het supercool op die school.
De leraar die met zijn ogen open biddend door de klas loopt, medeleerlingen die zeggen dat ze voor je bidden en elkaar "God zij met je" toewensen.
Het klinkt zo mooi, maar tegelijk zo zorgelijk.