JCRyle schreef:Herman schreef:JCRyle schreef:Herman schreef:Hoezo vind je dat te ver gaan? Is dat gevoelsmatig?
Nee principieel vind ik het te ver gaan. Waarom? Omdat het van onverschilligheid getuigt.
Het leven is een geschenk van God. We hebben in dit leven allemaal onze taak en roeping.
Ook het kind van God. En nee ik zeg niet dat Eilander dit ontkennen zal.
Maar om zo met de schrikkeligheid van de dood om te gaan; voor Gods kind zou een aanslag niet erg zijn, want dan is hij voor eeuwig gelukkig. Hoe verschrikkelijk het allemaal ook is.
Is dat de manier waarop een gelovige in het leven moet staan?
Wat is wijs? Als de dood een doorgang is naar de hemel, dan is de prikkel eruit. Ja, dan kan ik in geestelijke nuchterheid mijn schouders ophalen en hoef ik mij niet bang te laten maken door de wereld die geen gegronde hoop heeft en niet geloofd in God, waarvan geldt dat in Hem alleen de gerechtigheid gevonden wordt.
De wereld benoemt terrorisme (of wat voor kwaad dan ook) als onrecht. Maar een christen heeft een fundamenteel andere visie op de werkelijkheid zoals die is geschapen en zoals die door God wordt onderhouden en weet uiteindelijk dat alle tijden (voor hem persoonlijk) in Gods hand zijn.
Daardoor ontstaat ook het vreemdelingschap en dus distantie naar eigenlijk alles wat in de wereld gebeurt, of dat nu terrorisme, overheid of dat hoofdletterprogramma is.
(Overigens voor diegene die denkt dat ik nu boven de grond zweef. Ik ben er tevreden mee dat er een AIVD is. En het is de taak van de overheid om terrorisme te bestrijden0.
Ik vraag mij dan af of je de Bijbelse visie op vreemdelingschap, dan wel helder hebt. Dat is namelijk niet een distantie naar alles, zoals jij hier beweert. Bijbels vreemdelingschap heeft zeker alles te maken met het gegeven dat Gods kinderen hier geen blijvende stad hebben, maar de stad met fundamenten door het geloof mogen verwachten. Maar dat betekent niet dat zij los van deze aarde zijn. We leven namelijk als christenen wel 'in' deze wereld, waar je voor de ogen niet sluiten kan. Niet dat je in alles mee hoeft te gaan, want als het goed is zijn we niet 'van' de wereld, maar om in geestelijke nochalance (mag ik het zo noemen?) je schouders over alles op te halen? Ik zet daar mijn vraagtekens achter.
Volgens mij haalt daar niemand zijn schouders voor op. Ook ik kijk echt niet smachtend uit naar een terroristische aanslag op zich.... maar het blijft aards lijden. Waar je vanuit het geloof verder overheen kunt en mag zien. En inderdaad aan symptoom bestrijding hebben we niets.
De acceptatie van zondige levensstylen is een groter gevaar omdat het bereik veel groter is. De volgende generatie, ook binnen de kerk, raakt gewend aan bepaalde zonden. En het wordt nog goed gepraat op sommige momenten ook. (We willen ons kind ook gelukkig zien, het is niet eerlijk dat.... alsof huwelijk of zelfs genot het hoogste geluk in ons leven is) Als ik zie hoe nu al veel van "onze" jongeren, maar ook ouders hierover denken... zeker als het direct in de omgeving speelt. Daar zie ik net zo min naar uit als een terroristische aanslag. Waarvan het bereik minder groot is, omdat ik meestal niet op zo'n plek ben. ( dat is geen geestelijke nonchalantheid, maar nuchterheid en geestelijke ontspannenheid omdat er ook zicht is op een betere toekomst) Maar het gedachtengoed van het andere, dat dringt overal in door. En waar je eerst nog kon zeggen dit of dat is een zonde. Moet je nu gaan verantwoorden of het een zonde is . ( ook al binnen de groep gereformeerde gezindte, zie discussies op dit forum) Of mag je het klip en klaar geen zonde meer noemen. Het wordt steeds moeilijker, omdat ook binnen kerk en school er steeds meer grijze gebieden komen, aan onze kinderen te laten zien wat een leven met Christus inhoudt. Dat daar lijden bij hoort. Want lijden ( en echt ook ik ontken dus niet de zware strijd die mensen kunnen hebben) omdat je een kruis van homoseksualiteit is opgelegd mag geen lijden meer zijn, voor een steeds grotere groep mensen. Want ze hebben ook recht op geluk.... Ook dit constateer ik met een stuk nuchterheid, maar zie tegelijkertijd ook het enorme gevaar...
Ik geloof dat homoseksualiteit of wat dan ook voor een christen een aards lijden is. Waarbij hij of zij verder mag zien als het nu en heden.
Maar zodra we het lijden, ook binnen de kerk, zien als iets waar we zo min mogelijk last van moeten hebben... is er een reëel gevaar, dat we gewend raken aan een leven buiten Christus. Namelijk een leven waarbij er geen strijd is met zichzelf, zonde, verleiding etc. Want er mag toegegeven worden aan zonden om dat lijden te verzachten. Geen leven waarmee wij door strijd en lijden heen, Hem meer en meer te leren kennen in Zijn liefde en trouw, wat uiteindelijk ook meer doet uitzien naar de Toekomst.
En als dat gemist wordt, is dat niet iets om daar geestelijk nonchalant de schouders op te halen. En te zeggen dat het gevaarlijk is minder te vrezen voor het gevaar van een terroristische aanslag.