Nadenken over je begrafenis

[Mara]

Overigens ook nog nooit een rouwdienst waar niet gezongen werd. En dan heb ik echt al heel wat rouwdiensten meegemaakt, meestal in de GG.

Ik wel, twee keer. Eenmaal in de GerGem en eenmaal in de CGK!
Ik ( en velen met mij ) vonden het nogal kaal.
In een goed gekozen Psalm kan zoveel troost liggen, juist dan.

[-DIA-]

Dus als je niet in pyjama opgebaard wil worden, ben je een vijand van de bevindelijke waarheid?
Het moet niet gekker worden!

Dát maakt u ervan. Er zit een veel diepere gang achter, waar men aangrijpt wat men kan. In dit geval grijpt me gewoon een pyjama aan om duidelijk te maken: Hier wil ik niet meer mee van doen hebben.

Kom nou... Als je in een gemeente inhet westen was opgegroeid, ist je niet eens dat deze punten speelden in andere gemeente.
Dat van die nachtkleding, voor vandaag had ik echt nog nooit ehoord dat dat een punt van discussie was.
Sterker, ik heb nog nooit een begrafenis of condoleance meegemaakt waar iemand in nachtkleding (of zonder bril o.i.d.)lag opgebaard.
Overigens ook nog nooit een rouwdienst waar niet gezongen werd. En dan heb ik echt al heel wat rouwdiensten meegemaakt, meestal in de GG.

In het westen is er ook heel veel veranderd. Mijn beste vrienden waren Rotterdammers. En echt, wat er toen in Rotterdam aan bevindelijke prediking aan het Mijnsherenplein en Boezemsingel werd gebracht is
nu een zeldzaamheid geworden.

[Desiree]

Hoe dan ook.. het is wel handig om te weten dat het bijv. bij jullie bij de Ger.Gem. gebruikelijk is. Dan kun je je daar aan (zoals je zelf wilt) aanpassen.

Onze bruiloft had een eigen karakter. Het was een geweldige dag en niemand heeft ooit gezeurd, maar heel lief gerespecteerd. Toch merkte je dat ongebruikelijke dingen enigszins verwarring brachten. Het is prima verlopen hoor.

Daarom is het wel goed om over gebruiken na te denken. Niet als wet inderdaad, maar als leidraad.

P.S. Is het wel handig om uit de boekjes te citeren ivm auteursrecht of heb ik het dan niet goed gelezen?

[Wilhelm]

Dus als je niet in pyjama opgebaard wil worden, ben je een vijand van de bevindelijke waarheid?
Het moet niet gekker worden!

Dát maakt u ervan. Er zit een veel diepere gang achter, waar men aangrijpt wat men kan. In dit geval grijpt me gewoon een pyjama aan om duidelijk te maken: Hier wil ik niet meer mee van doen hebben.

Kom nou... Als je in een gemeente inhet westen was opgegroeid, ist je niet eens dat deze punten speelden in andere gemeente.
Dat van die nachtkleding, voor vandaag had ik echt nog nooit ehoord dat dat een punt van discussie was.
Sterker, ik heb nog nooit een begrafenis of condoleance meegemaakt waar iemand in nachtkleding (of zonder bril o.i.d.)lag opgebaard.
Overigens ook nog nooit een rouwdienst waar niet gezongen werd. En dan heb ik echt al heel wat rouwdiensten meegemaakt, meestal in de GG.

In het westen is er ook heel veel veranderd. Mijn beste vrienden waren Rotterdammers. En echt, wat er toen in Rotterdam aan bevindelijke prediking aan het Mijnsherenplein en Boezemsingel werd gebracht is
nu een zeldzaamheid geworden.

Beste DIA, dit soort punten speelden 50 jaar geleden ook niet in het westen hoor. Ik denk dat het hier gaat om echt Rijssense gebruiken.

[eilander]

Overigens ook nog nooit een rouwdienst waar niet gezongen werd. En dan heb ik echt al heel wat rouwdiensten meegemaakt, meestal in de GG.

Ik wel, twee keer. Eenmaal in de GerGem en eenmaal in de CGK!
Ik ( en velen met mij ) vonden het nogal kaal.
In een goed gekozen Psalm kan zoveel troost liggen, juist dan.

Ik heb eigenlijk nog niet vaak een begrafenis meegemaakt waar wél gezongen werd... Het heeft lang niet alles met kerkverband te maken: bij de laatste begrafenis vanuit een PKN-kerkgebouw die ik meemaakte, werd niet gezongen, bij een keer in de GGiN werd wel gezongen.

[Luther]

Beste DIA, dit soort punten speelden 50 jaar geleden ook niet in het westen hoor. Ik denk dat het hier gaat om echt Rijssense gebruiken.

Laat ik nou uit het westen komen. Ik ben ook opgegroeid met vrijwel alle gebruiken die DIA noemt. En ook ik heb nog niet vaak een begrafenis meegemaakt waar wel gezongen werd.

En los van wat DIA ervan vindt, is het gebruik van begraven in nachtkleding wel een traditie die oude papieren heeft en symbolisch een mooie betekenis heeft. In de Bijbel wordt gesproken over de 'doodsslaap'. Maar het gaat me te ver om dit aan anderen op te leggen.

Nog wat anders: het is onder ons, in Nederland (?), gebruikelijk om na het condoleren ook nog even te kijken bij de overledene. Is het heel gek als ik zeg dat deze 'traditie' me tegen staat? Graag herinner ik me iemand zoals ik hem of haar bij leven gekend heb. Wat dat betreft vond ik het gepaster, zoals het ging bij een collega die enkele jaren geleden begraven werd: zij was alleen nog te zien voor de naaste familie en enkele hartsvrienden over wie ze dat op papier had gezet. Alle anderen konden de familie condoleren en het condoleanceregister tekenen, waarbij een foto van haar was neergezet.

[Posthoorn]

Nog wat anders: het is onder ons, in Nederland (?), gebruikelijk om na het condoleren ook nog even te kijken bij de overledene. Is het heel gek als ik zeg dat deze 'traditie' me tegen staat? Graag herinner ik me iemand zoals ik hem of haar bij leven gekend heb.

In dat geval kun je ervoor kiezen om niet te gaan kijken. Maar ik vind het wel iets hebben om de dode nog een keer te kunnen zien.
Maar goed, da's allemaal persoonlijk.

[Luther]

Nog wat anders: het is onder ons, in Nederland (?), gebruikelijk om na het condoleren ook nog even te kijken bij de overledene. Is het heel gek als ik zeg dat deze 'traditie' me tegen staat? Graag herinner ik me iemand zoals ik hem of haar bij leven gekend heb.

In dat geval kun je ervoor kiezen om niet te gaan kijken. Maar ik vind het wel iets hebben om de dode nog een keer te kunnen zien.
Maar goed, da's allemaal persoonlijk.

Nee, zelf doe ik het inderdaad niet (meer), als het geen familie betreft.

[-DIA-]

Nog wat anders: het is onder ons, in Nederland (?), gebruikelijk om na het condoleren ook nog even te kijken bij de overledene. Is het heel gek als ik zeg dat deze 'traditie' me tegen staat? Graag herinner ik me iemand zoals ik hem of haar bij leven gekend heb. Wat dat betreft vond ik het gepaster, zoals het ging bij een collega die enkele jaren geleden begraven werd: zij was alleen nog te zien voor de naaste familie en enkele hartsvrienden over wie ze dat op papier had gezet. Alle anderen konden de familie condoleren en het condoleanceregister tekenen, waarbij een foto van haar was neergezet.

Dat is niet vreemd. Het leven kan niet leven met de dood. De dood is een koning van verschrikking.
Mensen huiveren als ze voor het eerst in hun leven een dode zien.

Ik weet nog, het was zomer 1960, ik was een klein jochie, toen mijn oma van vaders kant overleed.
De dood had voor mij een enorme afschrikking, en hoewel mijn ouders zeiden: 'Het is of ze slaapt met
een glimlach op haar gezicht', had ik als klein kind niet de vrijmoedigheid de dood onder ogen te
komen. De dood zegt ons iets: Heden ik, morgen gij... Of we ons dat bij zulke confrontaties meer
bewust zijn? Ik denk het wel.

[huisman]

Nog wat anders: het is onder ons, in Nederland (?), gebruikelijk om na het condoleren ook nog even te kijken bij de overledene. Is het heel gek als ik zeg dat deze 'traditie' me tegen staat? Graag herinner ik me iemand zoals ik hem of haar bij leven gekend heb.

In dat geval kun je ervoor kiezen om niet te gaan kijken. Maar ik vind het wel iets hebben om de dode nog een keer te kunnen zien.
Maar goed, da's allemaal persoonlijk.

Nee, zelf doe ik het inderdaad niet (meer), als het geen familie betreft.

Als de nabestaanden gelegenheid geven om de overledene nog te zien vind ik het respectvol om te kijken en zo bij de verschrikking van de dood stil te staan.
En inderdaad met de gedachte:Gedenk te sterven.

[Wilhelm]

Nog wat anders: het is onder ons, in Nederland (?), gebruikelijk om na het condoleren ook nog even te kijken bij de overledene. Is het heel gek als ik zeg dat deze 'traditie' me tegen staat? Graag herinner ik me iemand zoals ik hem of haar bij leven gekend heb.

In dat geval kun je ervoor kiezen om niet te gaan kijken. Maar ik vind het wel iets hebben om de dode nog een keer te kunnen zien.
Maar goed, da's allemaal persoonlijk.

Nee, zelf doe ik het inderdaad niet (meer), als het geen familie betreft.

Als de nabestaanden gelegenheid geven om de overledene nog te zien vind ik het respectvol om te kijken en zo bij de verschrikking van de dood stil te staan.
En inderdaad met de gedachte:Gedenk te sterven.

Eens. Het kan bij de nabestaanden juist pijn doen als men niet de moeite neemt om te kijken bij de overledene.
Als nabestaande wil je juist ook zo vaak als mogelijk nog even kijken. Het is ook een deel van het rouwproces.

[Dodo]

Meen je dat? Ik kan me niet voorstellen dat de rouwdragende familie er om geeft of er mensen al dan niet gaan kijken bij de kist.
De naaste familie en vrienden zijn waarschijnlijk al thuis geweest, en dat zijn degenen die belangrijk zijn.

Ik vind het zelf een beetje voyeurisme om bij een overledene* te gaan kijken. Anderen ervaren dat kennelijk anders, maar ik hoef niet.

*behalve als het naaste familie is, dan ga ik wel kijken.

[Orchidee]

Ik sluit me aan bij @Dodo.

[Wilhelm]

Het zal persoonlijk zijn. Maar zelf heb ik het wel zo ervaren bij het overlijden van mijn ouders.

[Vagari]

Ik heb vanaf kleins af aan altijd gekeken. Niet dat ik het fijn vindt maar het hoorde zo. Altijd heel kort.

Tot de laatste keer, een heel jong familielid. Door de manier waarop hij is overleden en vanwege mogelijke sensatielust was het alleen mogelijk om buiten de officiele condoleanceavonden en begrafenis om even thuis te kijken. Dit heb ik niet gedaan.

Ik merkte dat ik een jaar daarna nog wel eens omkeek om te kijken of ik hem daar toch echt niet voorbij zag komen op de fiets. Het zien van de overledene is voor mij blijkbaar nodig om te geloven dat die persoon ook werkelijk gestorven is en dat ze het niet bij het verkeerde eind hadden.

Zijn er nog meer mensen die dit zo voelen?