rekcor schreef:Owen schreef:Hier had men het over een andere God dan ik. Dat raakte mij diep.
Had men het echt over een andere God, of benadrukte men een andere karaktereigenschap van God?
Dat is een hele terechte vraag. Maar de Heere, onze God is één. Ik vind dat je Hem zwaar onrecht aandoet als je afdoet aan Zijn wezen. Men heeft het wel over dezelfde God, maar naar mijn idee is het zicht vertroebeld over wie Hij werkelijk is. Dat Hij liefdevol is en het beste voorheeft met mensen - daar ben ik het mee eens. Maar dat Hij verscheurd en gebroken is over onze zondige aard en ons verantwoordelijk houdt voor wat we doen - dat hoor ik niet. Het verlossingswerk van Jezus wordt daarmee gerelativeerd.
Het beeld van God en de mens als geliefden vind ik erg mooi. God is de meest trouwe man - of vrouw - die je je kan voorstellen. In het Oude Testament zie je vaak dat Hij bedoeld is voor zijn volk of zijn volgeling(en), en dat deze zich, zoals een echtgenoot, trouw moeten gedragen. Maar het gebeurt maar al te vaak dat mensen zich afkeren van God, en zoals een echtgenoot naar de hoeren gaat, achter afgoden aangaan. Dat lijkt me de bijbelse lijn; wij zijn bedoeld voor God maar voldoen niet in deze relatie; sterker nog we helpen deze relatie om zeep sinds Adam. Maar dankzij de Heere Jezus mogen we hersteld worden in de relatie met God en blijvend gedenken dat we van binnen ontrouw zijn en Hem niet verdienen.
In deze kerken wordt de balans tussen ontrouw, bekering en de liefde van God vertekend. Het is volgensmij een blindstaren op de liefde van God. Als je je blindstaart op deze liefdevolle kant van God, staat de ontrouw en de bekering minder in de aandacht. In het teken van de liefde van God is het ondenkbaar dat iemand in de kerk verloren gaat. In het teken van die liefde is het onze taak om gewoon zo liefdevol mogelijk te mogen leven. In het teken van die liefde komt het toch allemaal wel goed, want God heeft het beste met ons voor...
Dat zijn zaken die ik vaak tegenkom in kerken. Maar als je de liefde van God serieus neemt, moet je ook je eigen onliefde serieus nemen. Het is niet alleen optrekken aan Zijn liefde, maar ook afdalen naar je eigen zonden en die serieus nemen. Hoewel Gods liefde sterker is dan onze zonden, zijn onze zonden wel reeël - zeker voor God als je de bijbel neemt, Hij windt er geen doekjes om dat zonden vergeld moeten worden.
Het is denk ik dus vooral een blindstaren op de liefde van God, waarbij onze eigen natuur nauwelijks serieus wordt genomen. Misschien dat ik een vertekend beeld geef omdat ik nogal allergisch ben geworden voor deze zaken (in mijn eigen familie en kerk) maar het is een groot gevaar.