huisman schreef:Laten wij ons a.u.b. geen karikatuur aanpraten: Ik heb van zeer nabij meegemaakt dat een zoon aan zijn vader en moeder vertelde van zijn geaardheid en dat hij die ook praktiseerde. Deze ouders behoren tot een zeer behoudende GG en zijn zelf ook zeer behoudend....de reactie van de moeder: Jongen toch... je kunt altijd bij ons terecht want wij hielden en houden zielsveel van je.
Deze verhalen lees je niet bij Franca Treur,Jan Siebelink of Maarten 't Hart maar bovenstaande is wel echt waar.
Oké, maar nu brengt die jongen zijn partner mee. Wat dan?
Dat is nooit gebeurd. Deze jongen/man is weer teruggekeerd naar de kerk en heeft gebroken met zijn levenswijze. Zijn geaardheid is voor hem een blijvende strijd
Goed, maar hoe zouden zijn ouders gereageerd hebben als hij wél zijn partner had meegebracht? Nog zo begrijpend, etc.?
Ik ken deze mensen erg goed en vind het moeilijk om hier een "maar als" verhaal van te maken. Ik wil het hier dus bij laten als illustratie dat in onze gezindte echt niet zo hard wordt geoordeeld als het heel dichtbij komt.
Trouwens die laatste zin klopt niet. Ze hebben niet begrijpend gereageerd...ze hebben het nooit begrepen maar ze reageerden uit liefde voor hun zoon en die liefde is ondanks het niet begrijpen gebleven.
Er gaan er met twee verbonden verloren en met drie en er worden er met twee verbonden behouden en met drie. Prof. G. Wisse.
In onze kennissenkring ken ik ook van dichtbij zo'n situatie. Ze hebben ook vergelijkbaar gereageerd. Wel hebben ze gezegd dat voor hen de grens ligt bij het meenemen van zijn partner: dat willen ze niet.
eilander schreef:In onze kennissenkring ken ik ook van dichtbij zo'n situatie. Ze hebben ook vergelijkbaar gereageerd. Wel hebben ze gezegd dat voor hen de grens ligt bij het meenemen van zijn partner: dat willen ze niet.
Ik keur deze houding niet af. Overigens kies ik zelf niet voor die houding, want daarmee vervreemd je je van een dergelijk familielid.
Maar het geeft wel aan hoe gecompliceerd het ligt en dat het verschil tussen het afwijzen van de zonde, maar niet van de zondaar, in de praktijk niet werkt.
huisman schreef:Laten wij ons a.u.b. geen karikatuur aanpraten: Ik heb van zeer nabij meegemaakt dat een zoon aan zijn vader en moeder vertelde van zijn geaardheid en dat hij die ook praktiseerde. Deze ouders behoren tot een zeer behoudende GG en zijn zelf ook zeer behoudend....de reactie van de moeder: Jongen toch... je kunt altijd bij ons terecht want wij hielden en houden zielsveel van je.
Mooi voorbeeld. Dit bedoelde ik!
De kracht van het Evangelie zit in de bezittelijke voornaamwoorden. (Maarten Luther, WA 101, 2, 25)
Profesto schreef:De onbescheidenheid heeft denk ik niet zoveel te maken met de hoeveelheid gezag die je aan het Woord toekent. Want dat doen anderen ook. Ook degenen die het hierin niet met jou eens zijn. Het heeft wel te maken met hoe onfeilbaar je je eigen overtuiging vindt.
Als jij in de Bijbel ruimte ziet voor een homoseksuele relatie dan ken je geen volledig egzag toe aan de Bijbel. Dat is toch niet zo'n moeilijke constatering?
Profesto schreef:
Luther schreef:Tegelijk moeten we wel eerlijk vaststellen dat homo's met een relatie, de afwijzing van die relatie door ouders, gezinsleden of familie direct uitleggen als een afwijzing van hen als persoon. En helaas doen ze dat ook als het echt in alle liefde en voorzichtigheid is gezegd, met de nadrukkelijk toevoeging dat dit geenszins over hen als persoon gaat. Wat ik wil zeggen: ook aan die problemen zitten twee kanten.
Ik zie net als refo geen reden om dit niet persoonlijk op te vatten.
Dat ligt dan echt aan degene die de boodschap ontvangt. Zie het voorbeeld van @huisman: zo moet het. En we kunnen toch niet anders dan die relatie op grond van de Bijbel afwijzen? We kunnen de zonden toch niet anders dan afwijzen? Als de betreffende persoon dat vervolgens verbreed tot het afwijzen van de persoon, dan ligt daar toch echt het probleem.
De kracht van het Evangelie zit in de bezittelijke voornaamwoorden. (Maarten Luther, WA 101, 2, 25)
Profesto schreef:Ik ken voorbeelden dat de familie het er weliswaar niet mee eens is, maar ondanks hun bezwaren normaal familie-contact aangaan. Ook dat de familie erbij was toen hun zoon een geregistreerd partnerschap aanging met zijn vriend.
Dat laatste is daarmee impliciet een erkenning van de relatie. Volgens mij is dat op grond van Gods Woord niet mogelijk. Dat geldt uiteraard ook als zoon opnieuw gaat trouwen, met een andere vrouw met wie hij overspel pleegde, en zijn eigen vrouw heeft verlaten.
De kracht van het Evangelie zit in de bezittelijke voornaamwoorden. (Maarten Luther, WA 101, 2, 25)
Profesto schreef:De onbescheidenheid heeft denk ik niet zoveel te maken met de hoeveelheid gezag die je aan het Woord toekent. Want dat doen anderen ook. Ook degenen die het hierin niet met jou eens zijn. Het heeft wel te maken met hoe onfeilbaar je je eigen overtuiging vindt.
Als jij in de Bijbel ruimte ziet voor een homoseksuele relatie dan ken je geen volledig egzag toe aan de Bijbel. Dat is toch niet zo'n moeilijke constatering?
Nee, ik ken geen volledig gezag toe aan jouw interpretatie van de Bijbel.
Luther schreef:
Profesto schreef:
Luther schreef:Tegelijk moeten we wel eerlijk vaststellen dat homo's met een relatie, de afwijzing van die relatie door ouders, gezinsleden of familie direct uitleggen als een afwijzing van hen als persoon. En helaas doen ze dat ook als het echt in alle liefde en voorzichtigheid is gezegd, met de nadrukkelijk toevoeging dat dit geenszins over hen als persoon gaat. Wat ik wil zeggen: ook aan die problemen zitten twee kanten.
Ik zie net als refo geen reden om dit niet persoonlijk op te vatten.
Dat ligt dan echt aan degene die de boodschap ontvangt. Zie het voorbeeld van @huisman: zo moet het. En we kunnen toch niet anders dan die relatie op grond van de Bijbel afwijzen? We kunnen de zonden toch niet anders dan afwijzen? Als de betreffende persoon dat vervolgens verbreed tot het afwijzen van de persoon, dan ligt daar toch echt het probleem.
Ik vind dit een vreemd onderscheid. Het lijkt wel of je de mens dan totaal los ziet van zijn keuzes.
huisman schreef:Laten wij ons a.u.b. geen karikatuur aanpraten: Ik heb van zeer nabij meegemaakt dat een zoon aan zijn vader en moeder vertelde van zijn geaardheid en dat hij die ook praktiseerde. Deze ouders behoren tot een zeer behoudende GG en zijn zelf ook zeer behoudend....de reactie van de moeder: Jongen toch... je kunt altijd bij ons terecht want wij hielden en houden zielsveel van je.
Mooi voorbeeld. Dit bedoelde ik!
Tja, er is ook een andere kant, waarbij familieleden keihard worden afgewezen. Beide situaties komen voor...
Ik ben bekend met het rapport van de Christelijk Gereformeerde Kerken, en las een artikelenreeks van Ds. J. IJsselstein in het weekblad van de Gereformeerde Gemeenten.
Beknopt komt het er op neer dat:
het CGK rapport spreekt over erkenning, én aanvaarding van homoseksualiteit,
maar: géén relatie in liefde en trouw!
In de artikelenreeks van Ds. IJsselstein in weekblad de Saambinder komt het er op neer dat:
er wel erkenning, maar géén aanvaarding en dus ook géén relatie in liefde en trouw!
Als argument wordt in beide publicaties gesteld dat het aannemelijk is dat de apostel Paulus wist van het bestaan
van monogame homorelaties, wat bevestigd wordt dat in zijn tijd de klassieke schrijvers daarover schreven.
Desondanks was het voor Paulus niet doorslaggevend.
Uit zijn brieven blijkt dat hij, homoseksuele relaties toch schaart
onder het totaal van het oude, zondige leven, wat men (bijvoorbeeld) in Korinthe heeft afgelegd: 1 Kor. 6: 10-11.
Ds. J. IJsselstein schreef op 16 juni 2014 in de Saambinder:
Mag er ruimte zijn voor vriendschap met een gezamenlijke afspraak van seksuele onthouding?
Het CGK rapport wijst die optie van de hand.
Er is geen enkele reden voor onderschatting van de verleiding tot zonde
en voor overschatting van het menselijk vermogen om de verleiding te weerstaan.
“Leid ons niet in verzoeking” is het bevestigend argument.
Dat wil niet zeggen dat er binnen de gemeente geen vriendschap geboden moet worden
aan hen die daar als medemens evenveel behoefte hebben als alle anderen.
Het zal een zoektocht zijn waarbij we geen voet geven aan de duivel (Efeze 4:27)
en ook de schijn van het kwaad vermijden (Judas:23).
Dit betekent dus dat er na het pastoraat, wanneer de relatie niet verbroken wordt,
er een kerkelijke ambtelijke vermaning plaats vind over het doelbewust kiezen
voor “het uitleven van seksuele verlangens” op een manier die niet te verenigen is met Gods heilzame geboden.
Vermanen is een zaak van liefde, wijsheid en geduld.
Het sluit duidelijkheid niet uit. Het heeft één doel: de zondaar behouden.
Als mensen in reactie op pastoraal en kerkelijk vermaan vertrekken,
is dat niet alleen voor de kerk een groot verlies.
Tot zover Ds. IJsselstein.
Ik vraag me wel af of het wel mogelijk is dat er 2 mannen samenwonen om financiële redenen,
waardoor zij geen dubbele woonlasten behoeven te hebben.
Het is tegenwoordig trouwens al moeilijk om als alleenstaande een hypotheek af te sluiten.
Of bijvoorbeeld een samen wonen om het verlenen van mantelzorg.
En wat te denken van een vrijgezelle boer met een knecht?
Of een schipper met een matroos aan boord?
Ik denk dat de CGK en Ds. IJsselstein zulke situaties vergeten hebben...
waardoor zulke personen door deze uitspraak bijna in de "verdachtenhoek" worden gezet.
Secor Dabar = Gedenkt het Woord (Psalm 119:49)
Al kunnen wij niets doen zonder de Geest,
toch zal de Geest niets doen zonder het Woord.
(Ds. Ebenezer Erskine)
SecorDabar schreef:Ik vraag me wel af of het wel mogelijk is dat er 2 mannen samenwonen om financiële redenen,
waardoor zij geen dubbele woonlasten behoeven te hebben.
Het is tegenwoordig trouwens al moeilijk om als alleenstaande een hypotheek af te sluiten.
Of bijvoorbeeld een samen wonen om het verlenen van mantelzorg.
En wat te denken van een vrijgezelle boer met een knecht?
Of een schipper met een matroos aan boord?
Ik denk dat de CGK en Ds. IJsselstein zulke situaties vergeten hebben...
waardoor zulke personen door deze uitspraak bijna in de "verdachtenhoek" worden gezet.
Of ze die situaties vergeten zijn, kan ik niet beoordelen. Wel denk ik dat de situaties die je noemt, voor een homoseksuele man gelijk aan: jezelf in verleiding brengen. Net zoals dat voor mij het geval zou zijn, als ik alleen staand was en continue in het gezelschap van een vrouw zou zijn. Dus is het vreemd om te zeggen dat je zo'n situatie moet vermijden?
Profesto schreef:Hoe kom je er dan achter dat jij het bij het rechte eind hebt en daar zo van overtuigd bent dat je andere overtuigingen wegzet als dwaling of leugen?
Dat is niet bepaald bescheiden. Dat bedoel ik met je eigen overtuiging boven die van anderen stellen.
Dat is inderdaad net zo onbescheiden als Paulus soms ook was. We leven inderdaad in een tijd dat alle overtuigingen even gelijk zijn, en er feitelijk geen objectieve waarheid meer mag zijn.
Even een gedachte-exercitie: Als jij iemand tegenkomt die beweert dat de enige weg tot eeuwig heil ligt in de aanbidding van Allah, dan mag ik toch aannemen dat je - ondanks je respect voor de mens die deze dingen zegt - zijn stellingname toch als leugen zult kwalificeren. Waarom doe je dat in alle onbescheidenheid? Omdat Gods Woord helder is over de weg tot behoud.
Kortom: deze 'onbescheidenheid' heeft alles te maken met het gezag dat je toekent aan Gods Woord.
Profesto schreef:Het was niet mijn bedoeling ervan uit te gaan dat iedereen die meent op grond van de Schrift te moeten zeggen dat homorelaties zonde zijn, hard tegen hun naasten zouden zijn.
Ik zie alleen in de praktijk veel te vaak dat er wel problemen ontstaan tussen homo's en hun (orthodox-)christelijke familie en vriendenkring. Vandaar dat ik dit aan de orde stel.
Dat zie ik met jou, helaas!, ook gebeuren. Tegelijk moeten we wel eerlijk vaststellen dat homo's met een relatie, de afwijzing van die relatie door ouders, gezinsleden of familie direct uitleggen als een afwijzing van hen als persoon. En helaas doen ze dat ook als het echt in alle liefde en voorzichtigheid is gezegd, met de nadrukkelijk toevoeging dat dit geenszins over hen als persoon gaat. Wat ik wil zeggen: ook aan die problemen zitten twee kanten.
Ik zie dat inderdaad ook wel gebeuren, de zoon mag nog wel thuis komen, maar de vriend niet.
M.i. kom je dan in een verschrikkelijke spagaat.
Wat doe je dan met je dochter die ongehuwd gaat samenwonen? Is dat minder erg, een kleinere zonde?
Of je dochter die een buitenechtelijk kind verwacht.
Ach, er zijn zoveel voorbeelden, die helaas onze gezindte niet voorbijgaan.
Het verschil is wel, en het is niet eerlijk dat te ontkennen, dat een samenwonend stel niet die misselijkmakende afkeer oproept wat een homostel wel doet.
Zulke gevoelens van walging zeggen vooral veel van jouzelf. Maar inderdaad eerlijk dat je dat niet ontkent.
WimA schreef:
Het verschil is wel, en het is niet eerlijk dat te ontkennen, dat een samenwonend stel niet die misselijkmakende afkeer oproept wat een homostel wel doet.
Zulke gevoelens van walging zeggen vooral veel van jouzelf. Maar inderdaad eerlijk dat je dat niet ontkent.
In de Bijbel staat dat het de HEERE een gruwel is, dat lijkt meer op walging dan op acceptatie.
Er gaan er met twee verbonden verloren en met drie en er worden er met twee verbonden behouden en met drie. Prof. G. Wisse.
@freek
Misschien moet je onderscheid maken tussen walging over zonde en walging over de personen.
Je kan walgen van zonde. Of van iets wat zondig is. Maar de mens zelf zou je niets liever willen overtuigen het heil alleen bij Hem te zoeken.
Walg je van beiden. Dan walg je ook die persoon. En dan vergeten we wie we zelf zijn buiten Christus.
De zonde en de zichtbare gevolgen daarvan is en blijft de Heere een gruwel. Maar tegelijkertijd had God de wereld zo lief dat Hij het liefste wat Hij had, gaf opdat diezelfde mens behouden zou worden die in Hem gelooft.
Laatst gewijzigd door Sheba op 29 sep 2014, 13:41, 1 keer totaal gewijzigd.
