Homoseksualiteit in de refowereld

[Mara]

Wat me tegenstond en tegenstaat in dit topic is de nadruk op het zondig zijn van de homoseksuele gerichtheid, terwijl we daarmee de mensen die het betreffen in de kou laten staan. In dat artikel (gisteren in de krant) ging het over iemand die sprak van binnenuit. Zij ervoer die gerichtheid als zonde.

Er worden hier meer voorbeelden genoemd van neurologische of psychische aandoeningen, waarbij er ook sprake is van bepaalde zondige gerichtheden/dwangmatigheden. Ik kan het niet anders zien dan als een gevolg van de zondeval. Een scherp oordeel over zondigheid vind ik eng en past ons als mensen (en zeker als het je niet zelf betreft) niet.

Zelf dacht ik na het lezen van het artikel aan zondag 21, waarin gehandeld wordt over de vergeving der zonden.
Daar gaat het over 'mijn zondige aard, waarmede ik al mijn leven lang te strijden heb'.
En wel of geen homoseksuele gevoelens, wel of geen aandoening. Voor iedereen geldt dat we geneigd zijn tot / gericht zijn op het kwade.
Elk mens is geroepen om te strijden tegen zijn eigen zondige aard en niet over te gaan tot de daad.

Ik vind dit een mooie reactie.

Gisterenavond hoorde ik 'toevallig' dat een jongen uit mijn directe omgeving 'opgebiecht' had homo te zijn. De verhouding met zijn ouders staat nu zwaar onder druk. Een jongen die net volwassen is en aan het begin van z'n leven staat. Wat een treurigheid dat je dan geacht wordt al je persoonlijke leed maar voor jezelf te houden. 'Je bent zondiger dan wij'. Ofzo.

Een zoon die het aan zijn ouders vertelt is van een geheel andere orde dan een voorganger in een bepaald kerkverband!
Niemand zegt hier dat ieder in eenzaamheid moet blijven worstelen.

[freek]

Wat me tegenstond en tegenstaat in dit topic is de nadruk op het zondig zijn van de homoseksuele gerichtheid, terwijl we daarmee de mensen die het betreffen in de kou laten staan. In dat artikel (gisteren in de krant) ging het over iemand die sprak van binnenuit. Zij ervoer die gerichtheid als zonde.

Er worden hier meer voorbeelden genoemd van neurologische of psychische aandoeningen, waarbij er ook sprake is van bepaalde zondige gerichtheden/dwangmatigheden. Ik kan het niet anders zien dan als een gevolg van de zondeval. Een scherp oordeel over zondigheid vind ik eng en past ons als mensen (en zeker als het je niet zelf betreft) niet.

Zelf dacht ik na het lezen van het artikel aan zondag 21, waarin gehandeld wordt over de vergeving der zonden.
Daar gaat het over 'mijn zondige aard, waarmede ik al mijn leven lang te strijden heb'.
En wel of geen homoseksuele gevoelens, wel of geen aandoening. Voor iedereen geldt dat we geneigd zijn tot / gericht zijn op het kwade.
Elk mens is geroepen om te strijden tegen zijn eigen zondige aard en niet over te gaan tot de daad.

Ik vind dit een mooie reactie.

Gisterenavond hoorde ik 'toevallig' dat een jongen uit mijn directe omgeving 'opgebiecht' had homo te zijn. De verhouding met zijn ouders staat nu zwaar onder druk. Een jongen die net volwassen is en aan het begin van z'n leven staat. Wat een treurigheid dat je dan geacht wordt al je persoonlijke leed maar voor jezelf te houden. 'Je bent zondiger dan wij'. Ofzo.

Een zoon die het aan zijn ouders vertelt is van een geheel andere orde dan een voorganger in een bepaald kerkverband!
Niemand zegt hier dat ieder in eenzaamheid moet blijven worstelen.

Zeker. Maar in een domineescultuur kan zo'n artikel wel eens ontnuchterend werken. Want dan blijkt het ineens bij de besten voor te komen.

En het ging in dit topic natuurlijk allang niet meer over het oorspronkelijke artikel.

[Sheba]

Wat me tegenstond en tegenstaat in dit topic is de nadruk op het zondig zijn van de homoseksuele gerichtheid, terwijl we daarmee de mensen die het betreffen in de kou laten staan. In dat artikel (gisteren in de krant) ging het over iemand die sprak van binnenuit. Zij ervoer die gerichtheid als zonde.

Er worden hier meer voorbeelden genoemd van neurologische of psychische aandoeningen, waarbij er ook sprake is van bepaalde zondige gerichtheden/dwangmatigheden. Ik kan het niet anders zien dan als een gevolg van de zondeval. Een scherp oordeel over zondigheid vind ik eng en past ons als mensen (en zeker als het je niet zelf betreft) niet.

Zelf dacht ik na het lezen van het artikel aan zondag 21, waarin gehandeld wordt over de vergeving der zonden.
Daar gaat het over 'mijn zondige aard, waarmede ik al mijn leven lang te strijden heb'.
En wel of geen homoseksuele gevoelens, wel of geen aandoening. Voor iedereen geldt dat we geneigd zijn tot / gericht zijn op het kwade.
Elk mens is geroepen om te strijden tegen zijn eigen zondige aard en niet over te gaan tot de daad.

Ik vind dit een mooie reactie.

Gisterenavond hoorde ik 'toevallig' dat een jongen uit mijn directe omgeving 'opgebiecht' had homo te zijn. De verhouding met zijn ouders staat nu zwaar onder druk. Een jongen die net volwassen is en aan het begin van z'n leven staat. Wat een treurigheid dat je dan geacht wordt al je persoonlijke leed maar voor jezelf te houden. 'Je bent zondiger dan wij'. Ofzo.

Er is een verschil het te delen met iemand die je vertrouwt...
als het aan iedereen maar te vertellen...
En daar ging oa de discussie over. Niet de dingen uit hun verband trekken aub!

Verder weet jij niet waardoor de verhouding onder druk is komen te staan... Wat is er besproken, wat verlangt de jongen van zijn ouders bijvoorbeeld?


Het is van horen zeggen... Maar misschien speelde er wel veel meer.
Al het begin van roddel!

Verder @DDD welke conclusie bedoel jij?

[DDD]

Predikanten hebben een voorbeeldfunctie. Zolang zulke zaken als die Freek noemt voorkomen is het goed om artikelen te schrijven zoals ds. Burggraaf die schreef. Het verbaast me nog steeds dat er op dit forum zo'n ophef over is. Hij heeft niets gezegd over wel of geen relatie -wat een heet hangijzer is in de orthodoxe kerken, in het bijzonder voor de mensen die er niets mee te maken hebben, lijkt het wel- maar alleen over het openstaan voor mensen met een afwijkende geaardheid. Nu weet ik wel dat de discussie niet alleen gaat over het artikel, maar dan nog...

Gezien het aantal reacties op dit forum zou het me niets verbazen als het RD ook brieven hierover binnenkrijgt, en deze wijselijk nog maar even niet publiceert.

@Lien75:
Dat vindt je hierboven. Ik reageer meestal op de laatste bijdrage, en anders citeer ik (dat probeer ik dan tenminste).

[freek]

Wat me tegenstond en tegenstaat in dit topic is de nadruk op het zondig zijn van de homoseksuele gerichtheid, terwijl we daarmee de mensen die het betreffen in de kou laten staan. In dat artikel (gisteren in de krant) ging het over iemand die sprak van binnenuit. Zij ervoer die gerichtheid als zonde.

Er worden hier meer voorbeelden genoemd van neurologische of psychische aandoeningen, waarbij er ook sprake is van bepaalde zondige gerichtheden/dwangmatigheden. Ik kan het niet anders zien dan als een gevolg van de zondeval. Een scherp oordeel over zondigheid vind ik eng en past ons als mensen (en zeker als het je niet zelf betreft) niet.

Zelf dacht ik na het lezen van het artikel aan zondag 21, waarin gehandeld wordt over de vergeving der zonden.
Daar gaat het over 'mijn zondige aard, waarmede ik al mijn leven lang te strijden heb'.
En wel of geen homoseksuele gevoelens, wel of geen aandoening. Voor iedereen geldt dat we geneigd zijn tot / gericht zijn op het kwade.
Elk mens is geroepen om te strijden tegen zijn eigen zondige aard en niet over te gaan tot de daad.

Ik vind dit een mooie reactie.

Gisterenavond hoorde ik 'toevallig' dat een jongen uit mijn directe omgeving 'opgebiecht' had homo te zijn. De verhouding met zijn ouders staat nu zwaar onder druk. Een jongen die net volwassen is en aan het begin van z'n leven staat. Wat een treurigheid dat je dan geacht wordt al je persoonlijke leed maar voor jezelf te houden. 'Je bent zondiger dan wij'. Ofzo.

Er is een verschil het te delen met iemand die je vertrouwt...
als het aan iedereen maar te vertellen...
En daar ging oa de discussie over. Niet de dingen uit hun verband trekken aub!

Verder weet jij niet waardoor de verhouding onder druk is komen te staan... Wat is er besproken, wat verlangt de jongen van zijn ouders bijvoorbeeld?


Het is van horen zeggen... Maar misschien speelde er wel veel meer.
Al het begin van roddel!

Verder @DDD welke conclusie bedoel jij?

Schei toch uit. Ik ken de bewuste persoon beter dan jij.

[sirdanilot]

Zou dat ook voor homofielen gelden?
Dat zij trouwen met een vrouw?

Interessante vraag. Laten we hem eens stellen aan de vrouwen op ons forum: zouden jullie willen trouwen met iemand die eigenlijk op mannen valt?

(misschien lijkt dit sarcastisch bedoeld maar dat is niet zo)

[Mara]

Zou dat ook voor homofielen gelden?
Dat zij trouwen met een vrouw?

Interessante vraag. Laten we hem eens stellen aan de vrouwen op ons forum: zouden jullie willen trouwen met iemand die eigenlijk op mannen valt?

(misschien lijkt dit sarcastisch bedoeld maar dat is niet zo)

Ik vind het wel een goede vraag Sirdanilot, maar ik denk dat je die niet met JA of NEE kunt beantwoorden.
Er zijn vrouwen die na jaren huwelijk erachter kwamen dat hun man toch meer van mannen hield en dat heeft veel verdriet en eenzaamheid gegeven.

[Isala]

Er zijn vrouwen die na jaren huwelijk erachter kwamen dat hun man toch meer van mannen hield en dat heeft veel verdriet en eenzaamheid gegeven.

Reken daar maar op, ik ken het van heel dichtbij. En dan niet te scheiden, maar bij elkaar blijven. Een wereld van pijn, zorgen en verdriet schuilt daar achter.

[Mara]

Er zijn vrouwen die na jaren huwelijk erachter kwamen dat hun man toch meer van mannen hield en dat heeft veel verdriet en eenzaamheid gegeven.

Reken daar maar op, ik ken het van heel dichtbij. En dan niet te scheiden, maar bij elkaar blijven. Een wereld van pijn, zorgen en verdriet schuilt daar achter.

Ik ken het ook van dichtbij, maar de man verkoos om weg te gaan en met een man samen te gaan wonen.
De kinderen konden dit jarenlang niet accepteren, maar tijd slijt kennelijk en inmiddels is het contact met hun vader hersteld.
Moeder is nog steeds alleen.
Als je dit beziet zou je wellicht kunnen zeggen: bij een vermoeden van homofiele gevoelens, niet trouwen.

[freek]

Er zijn vrouwen die na jaren huwelijk erachter kwamen dat hun man toch meer van mannen hield en dat heeft veel verdriet en eenzaamheid gegeven.

Reken daar maar op, ik ken het van heel dichtbij. En dan niet te scheiden, maar bij elkaar blijven. Een wereld van pijn, zorgen en verdriet schuilt daar achter.

Ik ken het ook van dichtbij, maar de man verkoos om weg te gaan en met een man samen te gaan wonen.
De kinderen konden dit jarenlang niet accepteren, maar tijd slijt kennelijk en inmiddels is het contact met hun vader hersteld.
Moeder is nog steeds alleen.
Als je dit beziet zou je wellicht kunnen zeggen: bij een vermoeden van homofiele gevoelens, niet trouwen.

Dat laatste lijkt me zeker.
Ik kan me alleen niet zo voorstellen dat de (hetero)partner tijdens de verkeringstijd niet merkt dat de ander andersgeaard is. Dat lijkt me aan de mate waarin iemand behoefte heeft aan intimiteit toch wel te merken.

[Mara]

Er zijn vrouwen die na jaren huwelijk erachter kwamen dat hun man toch meer van mannen hield en dat heeft veel verdriet en eenzaamheid gegeven.

Reken daar maar op, ik ken het van heel dichtbij. En dan niet te scheiden, maar bij elkaar blijven. Een wereld van pijn, zorgen en verdriet schuilt daar achter.

Ik ken het ook van dichtbij, maar de man verkoos om weg te gaan en met een man samen te gaan wonen.
De kinderen konden dit jarenlang niet accepteren, maar tijd slijt kennelijk en inmiddels is het contact met hun vader hersteld.
Moeder is nog steeds alleen.
Als je dit beziet zou je wellicht kunnen zeggen: bij een vermoeden van homofiele gevoelens, niet trouwen.

Dat laatste lijkt me zeker.
Ik kan me alleen niet zo voorstellen dat de (hetero)partner tijdens de verkeringstijd niet merkt dat de ander andersgeaard is. Dat lijkt me aan de mate waarin iemand behoefte heeft aan intimiteit toch wel te merken.

Dit speelde in de jaren 60! Toen was men daar nog helemaal niet open over, zeker niet in een gereformeerd/hervormd milieu.
Natuurlijk zegt ze, achteraf, heb ik dingen gemerkt, maar...
En hij dacht dat hij die gevoelens wel kon blijven ontkennen. Misschien was er schaamte over?

[Posthoorn]

Ik kan me alleen niet zo voorstellen dat de (hetero)partner tijdens de verkeringstijd niet merkt dat de ander andersgeaard is. Dat lijkt me aan de mate waarin iemand behoefte heeft aan intimiteit toch wel te merken.

Dit speelde in de jaren 60! Toen was men daar nog helemaal niet open over, zeker niet in een gereformeerd/hervormd milieu.
Natuurlijk zegt ze, achteraf, heb ik dingen gemerkt, maar...
En hij dacht dat hij die gevoelens wel kon blijven ontkennen. Misschien was er schaamte over?

Het gaat er niet om dat je erover praat, maar je kunt toch merken als iemand niet van harte vrijt, om het maar eens plat te zeggen?
En in de 60'er jaren kwamen homo's ook wel uit de kast, hoor.

[Dodo]

In het verleden is tegen zoveel homo's gezegd: trouw maar, dan komt het wel goed. Al die vrouwen hebben daar niets van gemerkt, vaak tot jaren en jaren in hun huwelijk. Ik denk dat je een eventueel gebrek aan enthousiasme heel lang op andere dingen schuift.

[freek]

[Ik ken het ook van dichtbij, maar de man verkoos om weg te gaan en met een man samen te gaan wonen.
De kinderen konden dit jarenlang niet accepteren, maar tijd slijt kennelijk en inmiddels is het contact met hun vader hersteld.
Moeder is nog steeds alleen.
Als je dit beziet zou je wellicht kunnen zeggen: bij een vermoeden van homofiele gevoelens, niet trouwen.

Dat laatste lijkt me zeker.
Ik kan me alleen niet zo voorstellen dat de (hetero)partner tijdens de verkeringstijd niet merkt dat de ander andersgeaard is. Dat lijkt me aan de mate waarin iemand behoefte heeft aan intimiteit toch wel te merken.

Dit speelde in de jaren 60! Toen was men daar nog helemaal niet open over, zeker niet in een gereformeerd/hervormd milieu.
Natuurlijk zegt ze, achteraf, heb ik dingen gemerkt, maar...
En hij dacht dat hij die gevoelens wel kon blijven ontkennen. Misschien was er schaamte over?

Dan is het toch goed dat er wat meer openheid is?

[freek]

In het verleden is tegen zoveel homo's gezegd: trouw maar, dan komt het wel goed. Al die vrouwen hebben daar niets van gemerkt, vaak tot jaren en jaren in hun huwelijk. Ik denk dat je een eventueel gebrek aan enthousiasme heel lang op andere dingen schuift.

De mevrouw die vorige week in het RD geinterviewd werd, en waarover een aantal forummers erg enthousiast waren, zei zoiets als: Voor mij hebben het huwelijk en het huwelijksbed helend gewerkt. Dat is natuurlijk fijn voor haar, maar voor veel homo's werkt dat niet zo.