Homoseksualiteit in de refowereld

[Zita]

Ik denk dat het voor degenen die lijden onder dit kruis wel een bemoediging kan zijn, zowel in horizontale als in verticale zin. Horizontaal: je kunt het in je omgeving bespreekbaar maken. Er is iemand uit een vergelijkbare achtergrond die het zelfs tegen heel Nederland durft te zeggen. Verticaal: het is mogelijk om homofiele gevoelens te hebben en toch dicht bij de HEERE te leven.

[Wilhelm]

Ik denk dat het voor degenen die lijden onder dit kruis wel een bemoediging kan zijn, zowel in horizontale als in verticale zin. Horizontaal: je kunt het in je omgeving bespreekbaar maken. Er is iemand uit een vergelijkbare achtergrond die het zelfs tegen heel Nederland durft te zeggen. Verticaal: het is mogelijk om homofiele gevoelens te hebben en toch dicht bij de HEERE te leven.

Allemaal waar, maar dat kan met kleptomanie of pedofiele gevoelens ook. Moet dat ook allemaal openbaar?
Begrijp me goed, ik wil niets af doen van de zwaarte van het kruis en de worstelingen die er kunnen zijn. Echt niet. Maar ik schrik wel eens van de acceptatie ook binnen onze gezindte.
Het begint met bespreekbaar maken in het openbaar, maar ik zie jongeren al veel verder gaan in de acceptatie van de praxis.

[Sheba]

De duivel is blij met wat je hier zegt. 'Ssst... laat die zonde maar lekker diep in het verborgene. Laat iedereen er zelf maar mee worstelen. Zonder in het licht des Schriftes ernaar te kijken en er met medebroeders over te praten. Sst.'

Nee, de Christelijke weg is om de zonde te ontwortelen, en aan het licht te brengen, en er in het licht van het Woord over te spreken. Om elkander te troosten en te bemoedigen, iedereen die er mee worstelt.

En dat geldt niet alleen voor homosexualiteit, maar ook voor zaken waar anderen (ook) mee worstelen, zoals bijvoorbeeld pornografieverslaving.

Wanneer je iets tot zonde is geworden is daar schaamte. En loop je er niet mee te koop! Dat is wat anders als het niet bespreekbaar maken.
De duivel wil dat wel, dat we ermee te koop lopen.... Hoe meer aandacht voor zonde hoe liever! Hoe meer zand in de ogen gestrooid kan worden, hoe liever het hem dat is! En zoals ik al eerder me afvroeg.... Gaat zo'n bekentenis de verkondiging van het Evangelie niet tegen?
Dat je mensen niet alleen moet laten worstelen is duidelijk! Zal niemand hier ook willen.

Het bespreekbaar maken... Er zijn al genoeg boeken over verschenen. Hulpinstanties WTC die je erbij willen helpen.
Daar is zo'n bekentenis als dit niet voor nodig, m.i.

[Luther]

Ik denk dat het voor degenen die lijden onder dit kruis wel een bemoediging kan zijn, zowel in horizontale als in verticale zin. Horizontaal: je kunt het in je omgeving bespreekbaar maken. Er is iemand uit een vergelijkbare achtergrond die het zelfs tegen heel Nederland durft te zeggen. Verticaal: het is mogelijk om homofiele gevoelens te hebben en toch dicht bij de HEERE te leven.

Allemaal waar, maar dat kan met kleptomanie of pedofiele gevoelens ook. Moet dat ook allemaal openbaar?
Begrijp me goed, ik wil niets af doen van de zwaarte van het kruis en de worstelingen die er kunnen zijn. Echt niet. Maar ik schrik wel eens van de acceptatie ook binnen onze gezindte.
Het begint met bespreekbaar maken in het openbaar, maar ik zie jongeren al veel verder gaan in de acceptatie van de praxis.

Ik denk dat het ervan afhangt naar welk deel van de gereformeerde gezindte kijkt en wat je onder openheid verstaat. Met name in de rechterflank van de gereformeerde gezindte is de afwijzing nog behoorlijk heftig, of zelfs de visie nog levend dat een echt kind van God geen homoseksuele gerichtheid heeft. Voor dat deel is het goed dat ds. Burggraaf deze moedige stap heeft gezet.

Wat de openheid betreft: als je bang bent dat vanaf deze week elke reformatorische homo een opinieartikel in het RD zal gaan schrijven, dan ben ik het met je eens. Dat moet niet, maar dat hoeft ook niet. Als dit opinieartikel zou leiden tot meer acceptatie van het feit dát er homoseksualiteit binnen de gereformeerde gezindte bestaat en dát juist die mensen enorm eenzaam zijn vanwege het-niet-mogen-vertellen-vanwege-de-consequenties, dan is er al veel gewonnen. Door het in de taboesfeer te houden, of op te roepen om er vooral niet over te spreken, kon het weleens een groter probleem zijn/blijven dan nodig is. Als het echter gewoon kan worden dat binnen de christelijke gemeente en binnen het christelijke gezin er de ruimte en de warmte is om - indien gewenst door de persoon in kwestie - dit te delen, dan moet dat niet alleen kunnen, maar zou de christelijke gemeente toch juist een plaats moeten zijn waar dat kan?

Graag citeer ik hier de samenvatting van de pastorale handreiking die de CGK bij hun studierapport over homoseksuele relaties hebben gevoegd:
[quote]Pastorale handreiking ten dienste van de plaatselijke gemeenten (deel C van het rapport)

Inleiding
Uitgaande van de gangbare cijfers zouden onze kerken tussen de anderhalf‐ en tweeduizend leden
met een homoseksuele gerichtheid kunnen hebben. Dat er homoseksuele leden zijn, weten wij
vanuit de pastorale praktijk. Deze handreiking aan pastores heeft als basis het voorgaande
visiedocument. De handreiking heeft als doel homoseksuele broeders en zusters bij te staan hun weg
te gaan bij het Woord van God en hun eigen plaats te hebben in de gemeente van Christus.

I. Pastoraal principe
Wij ontvangen de homoseksuele broeder of zuster als een even kostbaar en even kwetsbaar
gemeentelid als ieder ander. De eigen specifieke kwetsbaarheid vraagt wel om bijzondere aandacht.
De bewustwording van een homoseksuele gerichtheid brengt verwarring en eenzaamheid met zich
mee. Onbegrip en afwijzing kunnen ernstige gevolgen hebben. Voor de gelovige geeft de relatie met
God een extra dimensie aan de nood: wie ben ik voor de Heere? Ook voor de gelovige vormt zijn
homoseksualiteit soms aanleiding tot eenzaamheid, depressie of erger. De aanwezigheid van een
pastor kan van groot belang zijn.
Het pastoraat van de gemeente rust in de mensenliefde van God, verschenen in Christus Jezus. Deze
liefde is reddend maar tegelijk richtinggevend. Bij wat Paulus schrijft in Romeinen 1 mag Romeinen
12: 8 niet vergeten worden. En tussen Leviticus 18 en 20 staat 19: 18b. De kwetsbaren moeten in de
gemeente een veiligheid vinden die omsloten is door heiligheid. Deze heiligheid krijgt gestalte in de
gehoorzaamheid aan Gods geboden. Zo staat ook in het pastoraat liefde niet tegenover gebod. Noch
het eigen gevoel, noch de publieke opinie kunnen zoveel zegen beloven als de weg van Gods Woord.

II. Pastorale positie
Een houding van ootmoed past ons. Heel lang zijn homoseksuelen in de samenleving gestigmatiseerd
en in een kwaad daglicht gesteld. Zij zijn regelmatig slachtoffer geworden van fysiek, psychisch of
verbaal geweld. Al te lang heeft de kerk zich in haar houding niet van de wereld onderscheiden. Maar
nog altijd is ook in de kerkelijke jongerencultuur ‘homo’ een scheldwoord. Homoseksuele broeders
en zusters ondervinden nog onbegrip en soms een veroordelende houding. Er is reden om schuld te
belijden voor de Heere én voor onze broeders en zusters.
Ook behoedzaamheid is nodig. Dat sluit duidelijkheid niet uit. Wij mensen zijn geroepen de eer van
de Heere te dienen en dan moet zonde zonde worden genoemd. Maar wij moeten waken voor een
snel oordeel. Bepaald gedrag is soms niet wat het lijkt. We moeten waken voor een oordeel waarbij
wij zelf buiten schot blijven. En zeker voor een laatste oordeel.
Ootmoed en behoedzaamheid zijn nodig maar in de overtuiging dat de Geest pastoraat gebruikt om
broeders en zusters te helpen hun eeuwige bestemming te vinden in God. Pastoraat ziet om naar
mensen op hun geloofs‐ en levensweg binnen de context van de samenleving. Dit omzien gebeurt in
gehoorzaamheid aan het Woord, in de kracht van de Geest en binnen de gemeente van Christus. Dit
pastoraat is niet voorbehouden aan ambtsdragers. De gemeente als geheel biedt homoseksuele
broeders en zusters een plaats. Alle leden hebben een verantwoordelijkheid ten opzichte van elkaar.

III. Pastoraal perspectief
De bewustwording van een homoseksuele gerichtheid heeft zelfaanvaarding tot doel. Men kan
zeggen dat zelfaanvaarding ook het doel is van Bijbels pastoraat. Maar dan wel zo dat met dit ‘zelf’
de identiteit wordt bedoeld die een mens vindt in Christus, door het wonder van de wedergeboorte.
Deze nieuwe identiteit omvat en heiligt ook de seksuele gerichtheid en persoonlijke overtuigingen en
keuzes met betrekking tot seksueel gedrag. De gelovige wordt met zijn totale eigenheid ‘ingelijfd’ in
de dood en opstanding van Christus. Zo wordt hij een nieuwe schepping, zij het dat er nog een weg
te gaan is in het proces van heiliging en gelijkvormig worden aan Christus. Dat brengt verzet met zich
mee tegen de zonde. Maar ook de gebrokenheid als gevolg van de zonde zal niet zondermeer
worden aanvaard. Soms is nu al een zekere mate van herstel mogelijk. Zo niet, dan mogen we in de
kracht van de genade met het onvolkomene leren leven. Iemand bij wie de homoseksuele oriëntatie
wezenlijk tot zijn persoon‐zijn behoort, mag zich geroepen weten als zodanig de Heere en zijn Rijk te
dienen. Homobroeders en ‐zusters kunnen dat juist vanwege hun eigenheid op een authentieke wijze
doen.
Identiteit is een totaalbegrip. Het bepaalt alle aspecten van ons mens‐zijn: denken en dromen,
wensen en willen, voelen en praten, doen en laten. Dat maakt een scheiding van ‘zijn’ en ‘doen’
onmogelijk. Tegelijk maakt de Heere Jezus ons duidelijk dat wensen niet onvermijdelijk leidt tot
doen. Daartussen heeft de wil een belangrijke plaats. Een gelovige christen kan zich met zijn
vernieuwde wil tegen zondig begeren teweerstellen.
De pastor doet er goed aan van de psychologie te leren langs welke weg iemand zich doorgaans van
zijn homoseksuele gerichtheid bewust wordt. Laat hij zijn benadering in wijsheid afstemmen op de
fase waarin zijn gemeentelid zich bevindt. Vaak zal dat de fase van de coming out zijn. Deze fase is
voor het desbetreffende gemeentelid zeer ingrijpend. Goed pastoraat begint met het besef daarvan.
De pastor zou zich kunnen afvragen of hij met zijn broeder of zuster een weg moet gaan die gericht is
op verandering van de seksuele oriëntatie. Die mogelijkheid mag niet geheel worden uitgesloten.
Alleen al niet vanwege de almacht van God maar ook niet omdat de achtergrond van de
homoseksualiteit soms traceerbaar is naar bepaalde ervaringen of omstandigheden in het verleden.
In de meeste gevallen moet verandering echter onmogelijk worden geacht. Dan zal de homoseksuele
gerichtheid levenslang ‘een doorn in het vlees’ blijven. Pastor en gemeente zullen hun broeder of
zuster dan ondersteunen in de aanvaarding van die realiteit.
In het kader van die ondersteuning zal onthouding ter sprake moeten komen: het niet kunnen
aangaan van een intieme relatie. In Bijbels licht kan daarover op twee manieren toch in positieve zin
worden gesproken. Alleen‐gaan kan een gave worden ten dienste van gemeente en Koninkrijk. Zo
spreekt Paulus over zijn eigen alleen‐gaan in 1 Korintiërs 7. In de tweede plaats worden alle
gelovigen opgeroepen tot onthouding, namelijk van seksuele omgang buiten het huwelijk. De
positieve bedoeling hiervan is de heiligheid en reinheid van een levenswandel in de navolging van
Christus. Maar spreek niet lichtvaardig over een ‘leven in onthouding’! Velen blijven de ervaring
houden van een pijnlijk gemis. En het geeft strijd. Paulus zegt dat wie zich niet beheersen kan, beter
kan trouwen. En juist dat is een weg die voor onze homoseksuele broeders en zusters niet open ligt…
Elke oprecht bewogen pastor zal de intentie herkennen achter het pleidooi dat sommigen doen om
als kerk vrede te hebben met homoseksuele relaties van liefde en trouw, ook al om te voorkomen
dat het branden van begeerte zou leiden tot groter kwaad. Daarbij wordt nogal eens verwezen naar
de tegemoetkomendheid van God in het toestaan van de scheidingsakte en ook in het gedogen van
polygamie. Maar alleen al op inhoudelijke gronden gaan deze vergelijkingen mank. Afgezien daarvan
vinden we nergens in de Bijbel een dergelijke tegemoetkomendheid met betrekking tot
homoseksuele relaties.
Het is dan ook beter elkaar te wijzen op de zelfbeheersing die behoort bij de vrucht van de Geest.
Deze wordt aan alle gelovigen geschonken. We kunnen daarmee onze zwakke wil versterken, zodat
we ons niet door natuurlijke neigingen laten leiden. Wij willen tot troost niet allereerst wijzen op
andere kruisdragers in de gemeente maar op het voetspoor van de Heere Jezus als kruisdrager. Het
gebed is het kanaal dat ons aan de Wijnstok verbindt. Zo stroomt ons de vrucht van de Geest
tegemoet.
Van pastoraal belang is de vraag of de zelfbeheersing zich ook uitstrekt tot homoseksuele gevoelens.
Kan het geboeid zijn door de schoonheid en uitstraling van iemand van hetzelfde geslacht alleen
maar behoren bij de oude mens? Dat zou neerkomen op de totale ontkenning van de seksuele
dimensie van de vernieuwde mens. Het moet mogelijk zijn homoseksuele gevoelens en een
overeenkomstige gerichtheid gelovig te erkennen en aanvaarden. Dat is iets anders dan deze te
idealiseren: zij blijven tekenen van de gebroken werkelijkheid. In positieve zin kan de zelfbeheersing
worden gevoed door het zoeken van de vreugde in God en door de concentratie op Christus die in
zijn aanwezigheid ‘schoner dan alle mensenkinderen’ is. Ieder mens vindt zijn echte completering
alleen in de gelovige verbondenheid met Christus. Al kruisdragend. Dat geldt inderdaad alle
gelovigen.
Ook gelovigen struikelen vaak. Dan bidt de pastor met zijn broeder of zuster om vergeving.
Sommigen hebben moeite zich het kindschap van God toe te eigenen. Dat kan het dragen van dit
kruis extra zwaar maken. Ook dan is er het gebed om te pleiten op Gods beloften.

IV. Pastoraal profiel
Wil de pastor het beeld van de Goede Herder vertonen, dan zal dat in zijn contact met homoseksuele
broeders onder andere uitkomen in zijn bewogenheid, luisteren, spreken, openheid en humor. De
bewogenheid om de gebrokenheid van het bestaan zal hem typeren. Eerst al zoals hij die herkent in
zijn eigen leven, ook op seksueel gebied. De homobroeder of ‐zuster is gevoelig op een echte
nevenschikking in gezamenlijke onderschikking aan het Woord.
Laat de pastor aandachtig en actief luisteren zodat de ander zich echt gehoord weet. Bij een
luisterhouding hoort ook de bereidheid zich te laten informeren door deskundigen. En als hij te
spreken komt, laten dan de Bijbelteksten over homoseksueel gedrag maar bewaard blijven voor een
vervolggesprek. Lees eerst Bijbelteksten die spreken van de liefde waarmee God ieder aanvaardt die
met een ontvankelijk hart tot Hem komt.
Een open, beschikbare en toegankelijke houding verlaagt de drempel. De mate van openheid wordt
bepaald door het gemeentelid. Elk gemeentelid heeft het recht tegen de pastor niet te noemen wat
hij alleen met God of met anderen wil delen. Als het gesprek echt blokkeert, is het wijs om in overleg
een andere pastor te zoeken.
Humor, mits deze de toets van de Schrift kan doorstaan, kan een instrument zijn om de zwarigheid
van het gebroken bestaan enigszins te relativeren.

V. Pastoraat plaatselijk
We zetten breed in bij de verkondiging. Het is van groot belang dat de verkondiging in onze kerken
verkondiging blijft van de volle raad van God. Een radicaal zondebegrip is nodig om de rijkdom van de
verlossing in Christus te doen schitteren. Het gebed om de werking van de heilige Geest is daarbij
onmisbaar. Deze doet berouwvolle zondaren in Christus een nieuwe, reine identiteit vinden. Het
verkondigde Woord is daarbij het zaad van de wedergeboorte en ook groeizame melk.
In de prediking (en in het verlengde daarvan de catechese) moet ook de seksualiteit ter sprake
komen. Op een positieve, lofzeggende wijze. Zo ook de seksuele gemeenschap, te beleven binnen de
bedding van het publiek gesloten huwelijk van man en vrouw. Maar ook de ootmoed over het
bederf in de zondeval. En de vreugde over de redding van de seksualiteit in Christus Jezus. Verwoord
mag worden dat een homoseksuele gerichtheid op zichzelf geen zonde is en dat homoseksuele
gevoelens dat ook niet per se zijn. Laat ook doorklinken dat een heteroseksuele gerichtheid niet
minder getekend is door de gebrokenheid en even vatbaar voor zonde. Ook mag de gemeente
worden oproepen in het publieke domein haat en afwijzing van mensen op basis van hun seksuele
gerichtheid tegen te gaan.
Binnen de gemeente geldt het gebod elkaar te aanvaarden zoals Christus ons aanvaard heeft. Dat
betekent: inclusief onze gebrokenheid. Vooral de kwetsbare gemeenteleden moeten op bescherming
en zorg kunnen rekenen. In de warmte van het lichaam van Christus mag de nieuwe identiteit in
Christus worden geboren en verder gevormd. Een mooie, concrete gestalte van de liefdevolle
aanvaarding van homoseksuele broeders en zusters is daadwerkelijke gastvrijheid voor hen.
Anderzijds wordt ook op henzelf een beroep gedaan om hun gaven in liefde in te zetten tot nut en
heil van de anderen. Broeders met de gave om pastoraal of diaconaal leiding te geven, kunnen in
dankbaarheid worden gekandideerd voor het ambt.
Doet de gemeente er goed aan gelijkgeslachtelijke vriendschap te stimuleren? Zou de kerkenraad
kunnen verdragen dat twee vrienden of vriendinnen, met een belofte zich van seksuele handelingen
te onthouden, samen onder één dak gaan wonen? Wie zijn broeder of zuster wil helpen de weg van
Gods Woord te gaan, zal hem of haar ernstig ontraden op deze wijze de verleiding op te zoeken. Toch
is het de vraag of aan homogemeenteleden een zuivere vriendschap met iemand van hetzelfde
geslacht mag worden ontzegd. Te denken valt aan de niet‐seksuele maar wel sterke, intieme en ook
affectieve vriendschap tussen David en Jonathan. Op die wijze zou enigszins tegemoet gekomen
worden aan het verlangen van homoseksuele broeders en zusters. Ook kunnen zij zo de gemeente
herinneren aan het toekomstige geluk. Dat wordt immers niet gevonden in een huwelijksrelatie met
één ander maar in de band met allen die in Christus zijn. De kerk doet er goed aan na te denken over
omgangsvormen en pleisterplaatsen binnen de gemeente waar homobroeders en ‐zusters die in
seksuele onthouding willen leven, vriendschap en genegenheid kunnen vinden bij elkaar en bij
anderen. Een kerkenraad handelt in elk geval pas in de lijn van de Schrift als hij niet alleen aangeeft
wat níet kan maar ook bereid is na te denken over wat wél kan.
Plaatselijk pastoraat zal ook aandacht hebben voor de familieleden van homoseksuele broeders en
zusters. Bij ouders kan een veelheid van gevoelens leven als hun zoon vertelt ‘op jongens te vallen’ of
hun dochter op meisjes. Een vader en een moeder kunnen verschillend reageren. Dat kan spanning
geven in het eigen huwelijk. Zij mogen worden aangemoedigd om dicht bij elkaar te blijven en samen
bij de Heere en ook om hun kind lief te blijven hebben als zichzelf en het aan te moedigen de band
met de kerk niet te verbreken.
Wanneer er een relatie ontstaat, doen zich nieuwe dilemma’s voor. Het is dan van belang helder te
hebben bij wie welke verantwoordelijkheid ligt. Laat de deur altijd open blijven staan!
Wanneer de coming out een gehuwd gemeentelid betreft, is bijzondere zorg geboden voor de
partner. De huwelijksband wordt beproefd maar hoeft niet per se te breken. Als er in het huwelijk
kinderen zijn, komt niet alleen hun kijk op het huwelijk van hun ouders maar ook op het huwelijk in
het algemeen onder druk te staan.
De waarde van pastoraat in de verkeringstijd kan ook met het oog op mogelijk latent levende
homoseksuele gevoelens moeilijk worden overschat. Datzelfde geldt voor huwelijkscatechese.
Wanneer een gemeentelid kiest voor een homoseksuele relatie en zich niet onttrekt aan de
ambtelijke zorg, zal deze zorg ook het karakter van waarschuwing en vermaan moeten krijgen. Grote
zorgvuldigheid is daarbij geboden want niet altijd is de aard van de relatie (direct) precies duidelijk.
Als er reden is om te vermanen zal dat ernstig, barmhartig en bewogen geschieden. In het Nieuwe
Testament wordt voor vermanen en vertroosten hetzelfde woord gebruikt. Dat mag de betrokken
broeders en zusters veel zeggen. Bijbels vermaan aan hen die een andere weg kiezen, is ook van
belang voor hen die soms zwaar strijdend, in gehoorzaamheid de weg van het Woord willen gaan.
Het bevestigt de geloofwaardigheid van de ondersteuning die zij in het pastoraat ontvangen.
Wanneer liefdevol en geduldig vermaan niet het gehoopte effect hebben, heeft de kerkenraad de
roeping om voort te gaan op de weg van de kerkelijke vermaning. Dit moet geschieden naar de eis
van de Schrift, in overeenstemming met de belijdenis en aan de hand van de kerkorde. De eer van de
Heere en de heiligheid van de gemeente nopen ertoe.
Wij ervaren met betrekking tot kerkelijke tucht wel een verlegenheid. Op zich is deze als sleutel van
het hemelrijk onmisbaar. Maar is deze sleutel nog wel heilzaam te hanteren? De beleving in de
gemeente is een probleem, evenals de kerkelijke verdeeldheid maar ook eigen verkeerd, selectief
gebruik van de sleutel. Zijn de andere zonden die Paulus in Romeinen 1 noemt, in gelijke mate
aanleiding tot vermaan en tucht als seksuele zonden? De tucht is als kenmerk van de ware kerk
onopgeefbaar maar het functioneren ervan vraagt om herbezinning.

VI. Pastorale periferie
Ten slotte schrijven wij over het geheel van ons kerkverband. Dit wordt vanouds gekenmerkt door
een zekere verscheidenheid. Tot nu toe bleef door Gods genade de band bewaard. Onze eenheid ligt
in Schrift en belijdenis. De eenheid in verscheidenheid komt ook uit in een aantal plaatselijke
beleidsstukken inzake homoseksualiteit. Alle kerkenraden nemen hun uitgangspunt in het Woord van
God. Nergens worden homohuwelijken bevestigd, nergens door homostellen geadopteerde kinderen
gedoopt, nergens zijn broeders die in een homoseksuele relatie samenleven ambtsdrager. Wel
verdraagt men hier en daar homoseksuele relaties, als deze gekenmerkt worden door liefde en
trouw.
Wereldgelijkvormigheid en aanpassing aan de huidige cultuur vormen ook in onze kerken een reëel
gevaar. Als wij vrezen dat hiervan sprake is, hebben we kerkelijke vergaderingen om elkaar daarop te
bevragen. De eer van de Heere en de broederlijkheid gebieden dat te doen en ook om zich daarvoor
open te stellen.
Eerder werd al duidelijk dat wij in de Schrift geen ruimte zien om een homoseksuele relatie als
‘noodverband’ te verdragen. Maar het tijdelijk gedogen van een homoseksuele relatie wordt soms
ook missionair gemotiveerd. Soms komt een van beide homoseksuele partners in een relatie
(homohuwelijk? met geadopteerde kinderen? met zorgafhankelijkheid van een van beide partners?)
tot geloof. Dan kan zich de vraag voordoen: hoe ver moet men in een gegeven situatie gevorderd zijn
op de weg van heiliging, om geloofwaardig te kunnen getuigen van het deelhebben aan Christus en
zijn heil? En dus om belijdenis te kunnen doen, eventueel gedoopt te worden en avondmaal te
vieren?
Deze vraag laat zich ook stellen met het oog op eigen doopleden. Wij verwelkomen hen bij hun
belijdenis niet voor niets regelmatig zo: welkom in de strijd! We ontvangen hen met hun oprechte
voornemen en verlangen te vorderen op de weg van het heil en we vertrouwen erop dat de Geest
hen verder zal helpen. Op zichzelf heeft de zonde geen minuut bestaansrecht in ons leven. Maar de
invloed en kracht ervan werkelijk kwijt te raken, dat vraagt tijd. Dat mag ook geduld geven in de
gemeente. De gemeente is eerder te vergelijken met een werkplaats dan met een showroom.
In een aantal van onze kerken wordt de weg van sommige eigen leden of toetreders die in een
homoseksuele relatie leven, in missionair‐pastoraal licht bezien. Dan gedoogt men deze relatie
vooralsnog. Vanuit het kerkverband is dan de oprechte vraag: Hoe doet u recht aan de zorg om de
heiligheid van de gemeente in de omgang met de heilige God? Vanuit deze gemeenten kan de
oprechte vraag aan het kerkverband zijn: Hoe doen wij recht aan het feit dat de heiligheid van de
gemeente nog niet volkomen is? Hoe aan het geduld van de heilige God zelf?
De openbaarheid van de zonde en de moeite om het tijdelijk gedogen daarvan uit te leggen
bijvoorbeeld aan met name jongeren, moet voor kerkenraden een reden kunnen zijn om de
geloofsbelijdenis van homoseksueel samenlevenden aan te houden. Daarbij mag bedacht worden
dat de vroege kerk aan de doop een catechesetraject van enkele jaren vooraf liet gaan. Uit het
geheel van het rapport mag duidelijk zijn wat ook in missionaire situaties het uitgangspunt moet zijn.
Wat wij niet kunnen overzien is dat zich een uitzonderlijke situatie voor kan doen waarin een
kerkenraad zich genoodzaakt weet om van dit uitgangspunt af te wijken. De onmogelijke
mogelijkheid wordt dan tijdelijk een mogelijke onmogelijkheid. Ook dan zal de pastorale richting
duidelijk moeten zijn. Er zal in de gemeente bij een eenparige erkenning van het ‘reeds’ pijn worden
gevoeld bij het ‘nog niet’ van het heil in deze situatie. De zorgvuldigheid binnen de kerkenraad en de
eenheid binnen het kerkverband zijn dan gediend met een voorafgaande adviesaanvraag door de
kerkenraad bij de classis.

Tot besluit
Deze handreiking is meer dan een vingerwijzing maar minder dan een handleiding. Zij wil ten dienste
zijn van het plaatselijk pastoraat dat aan alle broeders en zusters zegt dat er een Herder is.[/quote]

[Luther]

Ik merk hier trouwens dat er door sommigen geen enkel onderscheid gemaakt wordt tussen de homoseksuele gerichtheid en de zondige verlangens/daad. Dat vind ik treurig en ook onchristelijk, eerlijk gezegd.

Het feit dát iemand zich aangetrokken weet tot mannen (als man) of tot vrouwen (als vrouw) mogen we niet tot de zonde rekenen. Daarmee maken we de strijd van hen die hiermee worstelen, nog groter en onmogelijker.

[Sheba]

Ik maak zeker onderscheid tussen levenswijze en verlangens... Maar ook de catechismus noemt dat zondig. Zie vraag en antwoord 109

En dan blijft nog de vraag staan... Staat dit de evangelieverkondiging niet in de weg?
En onlangs is er nog een boek verschenen over dit onderwerp. Ik meen van Prosman. Verder kan je dit onderwerp ook in de krant plaatsen zonder een persoonlijke ontboezeming!

[Luther]

Ik maak zeker onderscheid tussen levenswijze en verlangens... Maar ook de catechismus noemt dat zondig. Zie vraag en antwoord 109

Ik bedoel juist jouw koppeling naar vraag 109. Die is hierop helemaal niet van toepassing, of in elk geval niet méér van toepassing dan op jou en mij.

En dan blijft nog de vraag staan... Staat dit de evangelieverkondiging niet in de weg?

Ik zou niet weten hoe. Als een predikant vanwege een homoseksuele gerichtheid celibatair leeft of met een heteroseksuele gerichtheid celibaitair leeft, omdat hij nog nooit de ware vrouw is tegengekomen, maakt volgens mij niets uit voor de verkondiging.

En onlangs is er nog een boek verschenen over dit onderwerp. Ik meen van Prosman. Verder kan je dit onderwerp ook in de krant plaatsen zonder een persoonlijke ontboezeming!

Ja, dat kan, en dat gebeurt genoeg. Zita wees er echter al op dat er best openheid is, behalve als het opeens een rechtzinnig mens van vlees en bloed is. Daarom is juist die persoonlijke ontboezeming van veel waarde.

[PvS]

Ik merk hier trouwens dat er door sommigen geen enkel onderscheid gemaakt wordt tussen de homoseksuele gerichtheid en de zondige verlangens/daad. Dat vind ik treurig en ook onchristelijk, eerlijk gezegd.

Het feit dát iemand zich aangetrokken weet tot mannen (als man) of tot vrouwen (als vrouw) mogen we niet tot de zonde rekenen. Daarmee maken we de strijd van hen die hiermee worstelen, nog groter en onmogelijker.

Dus mijn neiging tot doodslag of tot stelen of om de echt te breken etc. is géén zonde!!!

Romeinen 7: 7; Wat zullen wij dan zeggen? Is de wet zonde? Dat zij verre. Ja, ik kende de zonde niet dan door de wet; want ook had ik de begeerlijkheid niet geweten zonde te zijn, indien de wet niet zeide: Gij zult niet begeren.

[Sheba]

Ik maak zeker onderscheid tussen levenswijze en verlangens... Maar ook de catechismus noemt dat zondig. Zie vraag en antwoord 109

Ik bedoel juist jouw koppeling naar vraag 109. Die is hierop helemaal niet van toepassing, of in elk geval niet méér van toepassing dan op jou en mij.

En dan blijft nog de vraag staan... Staat dit de evangelieverkondiging niet in de weg?

Ik zou niet weten hoe. Als een predikant vanwege een homoseksuele gerichtheid celibatair leeft of met een heteroseksuele gerichtheid celibaitair leeft, omdat hij nog nooit de ware vrouw is tegengekomen, maakt volgens mij niets uit voor de verkondiging.

En onlangs is er nog een boek verschenen over dit onderwerp. Ik meen van Prosman. Verder kan je dit onderwerp ook in de krant plaatsen zonder een persoonlijke ontboezeming!

Ja, dat kan, en dat gebeurt genoeg. Zita wees er echter al op dat er best openheid is, behalve als het opeens een rechtzinnig mens van vlees en bloed is. Daarom is juist die persoonlijke ontboezeming van veel waarde.

Wat is volgens jou dan de betekenis van die vraag en antwoord?
En ook deze gevoelens die er zijn, zijn een gevolg van d zondeval?

Ja het kan de evangelieverkondiging in de weg staan... Want hoeveel mensen denken nu niet aan wat hij gezegd heeft als hij daar op de kansel staat. En zodoende minder ruimte om het evangelie te horen?

En voor de rest sluit ik me bij PSV aan.

[Luther]

Ik merk hier trouwens dat er door sommigen geen enkel onderscheid gemaakt wordt tussen de homoseksuele gerichtheid en de zondige verlangens/daad. Dat vind ik treurig en ook onchristelijk, eerlijk gezegd.

Het feit dát iemand zich aangetrokken weet tot mannen (als man) of tot vrouwen (als vrouw) mogen we niet tot de zonde rekenen. Daarmee maken we de strijd van hen die hiermee worstelen, nog groter en onmogelijker.

Dus mijn neiging tot doodslag of tot stelen of om de echt te breken etc. is géén zonde!!!

Romeinen 7: 7; Wat zullen wij dan zeggen? Is de wet zonde? Dat zij verre. Ja, ik kende de zonde niet dan door de wet; want ook had ik de begeerlijkheid niet geweten zonde te zijn, indien de wet niet zeide: Gij zult niet begeren.

Jouw neiging om de echt te breken en te stelen of als homoseksuele man heimelijk een andere man aanzien om die te begeren is zeker zonde. Dat laatste valt m.i. onder v/a 109. Maar dat is nog wat anders dan de 'gerichtheid' zelf. En ik weet, die scheiding daartussen is dun, maar die is niet anders dan bij mij als heteroseksuele man. Mijn gerichtheid op vrouwen is niet zondig; het is ook niet zondig als ik een andere vrouw (niet zijnde mijn eigen vrouw) gewoon een leuk en aantrekkelijk mens vind. Het wordt zonde wanneer ik die vrouw aanzie om haar te begeren.

[Zita]

Ja het kan de evangelieverkondiging in de weg staan... Want hoeveel mensen denken nu niet aan wat hij gezegd heeft als hij daar op de kansel staat. En zodoende minder ruimte om het evangelie te horen?

Tja, dat vind ik dan vooral het probleem van 'die mensen'. Ik vind het wat vreemd dat een dominee wel mag belijden dat we allemaal zondaren zijn. Hij mag belijden dat hij zelf een zondaar is. Maar als hij spreekt over een neiging tot een specifieke zonde, dan zouden we niet meer naar hem kunnen luisteren. Alsof niet iedereen zijn eigen persoonlijke neigingen tot bepaalde zonden heeft.
Begrijp me goed: ik pleit er niet voor dat iedere predikant nu maar zijn eigen persoonlijke worstelingen in de krant zet. Maar in dit specifieke geval heb ik er enorm veel respect voor, juist omdat het bespreekbaar maken van dit kruis in onze gezindte moeilijk ligt.

[Luther]

Wat is volgens jou dan de betekenis van die vraag en antwoord?
En ook deze gevoelens die er zijn, zijn een gevolg van de zondeval?

De homoseksuele gerichtheid als zodanig is een gevolg van de zondeval, evenals er vele zaken een gevolg van de zondeval zijn.

Ja het kan de evangelieverkondiging in de weg staan... Want hoeveel mensen denken nu niet aan wat hij gezegd heeft als hij daar op de kansel staat. En zodoende minder ruimte om het evangelie te horen?

Dat ligt dan aan die mensen. Als ik een ongetrouwde predikant beluister denk ik toch ook niet steeds aan de vrouwen die hij allemaal wel niet had kunnen hebben?

En voor de rest sluit ik me bij PSV aan.[/quote]

[Sheba]

En ik zeg, dat de gerichtheid op... diefstal, op seksuele verlangens en gevoelens buiten de orde die God gegeven heeft zonde is. Want dat is de gerichtheid! Of niet soms?
Wanneer ik geneigd of gericht ben om tegen het gezag in te gaan dat boven mij gesteld is door de Heere is dat zonde. Ook die gerichtheid! Het is niet alleen een gevolg van de zondeval, maar ook zonde zelf. Ik ben niet alleen een gevolg van de zondeval, ik ben zelf zonde. Van top tot teen. Dus ook die gerichtheid buiten de orde die God geschapen heeft!
Maar wanneer je iets tot zonde is geworden, is daar ook vergeving!


En waarom zou Titus zulke hoge eisen hebben gesteld aan het leven van ambtsdragers? Je hebt iets voor te leven. En alles wat aan de geloofwaardigheid van Gods Woord af zou kunnen doen, moet vermeden worden! Wanneer wij praten over gerichtheid als alleen iets waar mensen niets aan kunnen doen, meelijwekkend etc. Maar niet de andere noemen, nl zonde. Dan ben je de weg aan het effenen om aan die gerichtheid te wennen! En dat wennen maakt weer dat we steeds verder van het padje afgaan!
En nogmaals, die gerichtheid is een worsteling! Waar je iemand niet alleen mag laten!

Je kunt niet simpel stellen dat ligt dan aan die mensen dat het de evangelieverkondiging in de weg staat! Wanneer een predikant een gerichtheid heeft om te stelen en hij is daar openlijk over... Dan staat dat uiteindelijk ook de evangelieverkondiging in de weg! Durft iedereen hem nog te vertrouwen?
Als predikant of ambtsdrager mag je niet met jezelf te koop lopen. Alleen mag je een heraut zijn van de Hoogste Koning!
Wanneer een predikant de neiging heeft om andere mensen figuurlijk dood te slaan, staat dat evangelieverkondiging in de weg!
Wanneer een predikant openlijk (zoals nu in de krant) zijn gerichtheid aan hetzelfde geslacht kenbaar maakt staat dat evangelieverkondiging in de weg! Omdat dit allemaal zaken zijn die rechtstreeks tegen de Wet ingaan!

Als een predikant ongehuwd is, gaat dat niet in tegen de Wet. Dus die vergelijking gaat niet op!

[DDD]

Ik vind het toch wel opmerkelijk wat Lien75 schrijft. Los van het feit dat ik een homoseksuele geaardheid onmogelijk als zondig kan beschouwen vind ik het echt heel vreemd om zoiets te relateren aan de prediking van het Evangelie. Ik zou wel heel wat andere dingen weten om me over op te winden als het gaat om een dominee. Maar het zijn allemaal mensen met gebreken.

Ik kan me er echt niets bij voorstellen dat iemand geen preken kan aanhoren van een dominee die zegt dat hij wel eens teveel naar andere vrouwen kijkt. Volgens mij mis je dan als luisteraar toch de nodige zelfkennis.

Ik vind het verder ongehoord dat hier mensen zijn die pleiten voor het in de taboesfeer houden van een homoseksuele geaardheid. Daarmee ben je naar ik begreep verantwoordelijk voor verschillende zelfdodingen binnen de gereformeerde gezindte per jaar. Hoewel dat ook een eigen verantwoordelijkheid is van de betrokken personen is dat zeker ook een verantwoordelijkheid van de omgeving. Homo- zijn heeft trouwens heel veel aspecten, en de meeste daarvan lijken me in ieder geval niet zondig.

Los daarvan lijkt me dat openheid over dit onderwerp de betrokken mensen een hoop ellende kan besparen. Denk alleen maar aan onnozele opmerkingen van mensen die vragen wanneer iemand eens gaat trouwen. Ik zou niet weten waarom iemand zich daar -soms zelfs wekelijks- mee moet laten pijnigen, alleen omdat andere mensen het onstichtelijk vinden om te weten dat iemand anders niet aan hun ideaalplaatje voldoet.

[DDD]

Ik denk dat het voor degenen die lijden onder dit kruis wel een bemoediging kan zijn, zowel in horizontale als in verticale zin. Horizontaal: je kunt het in je omgeving bespreekbaar maken. Er is iemand uit een vergelijkbare achtergrond die het zelfs tegen heel Nederland durft te zeggen. Verticaal: het is mogelijk om homofiele gevoelens te hebben en toch dicht bij de HEERE te leven.

Allemaal waar, maar dat kan met kleptomanie of pedofiele gevoelens ook. Moet dat ook allemaal openbaar?
Begrijp me goed, ik wil niets af doen van de zwaarte van het kruis en de worstelingen die er kunnen zijn. Echt niet. Maar ik schrik wel eens van de acceptatie ook binnen onze gezindte.
Het begint met bespreekbaar maken in het openbaar, maar ik zie jongeren al veel verder gaan in de acceptatie van de praxis.

Begrijp ik nu goed dat je vindt dat iemand pedofiele gevoelens maar beter voor zich kan houden? Dat lijkt me nog wel belangrijker om bespreekbaar te maken dan homoseksuele gevoelens, vooral als je kinderen in de buurt hebt.

Los daarvan is het inderdaad haast onmogelijk om in onze cultuur op langere termijn een standpunt tegen homoseksuele praxis vol te houden. Het wordt nu al als onwelgevoeglijk beschouwd en ik denk ook niet dat het lang is vol te houden. Het past totaal niet binnen de mindset van onze cultuur.