Christen zijn in de wereld

[DDD]

Ik denk weleens dat een grote oorzaak van de doodsheid binnen het refowereldje is dat we wel graag het geloof in Jezus Christus willen ontvangen maar dat we eigenlijk geen discipel van Jezus Christus willen zijn.

Ga er maar gerust van uit dat dit niet beperkt is tot de Reformatorische wereld.

Dat denk ik ook wel.
Maar toch lijken bijvoorbeeld evangelische christenen veel meer bezig te zijn met christen 'zijn'.
Jezus is veel meer de nummer 1 in hun leven. En dat dragen ze veel vrijer uit als wij reformatorische christenen.

Daar ben ik het helemaal niet mee eens. Mijn collega's maken er wel bijna dagelijks een opmerking over, al was het maar omdat ze Jezus aanroepen bij zaken waarbij dat helemaal niet nodig is, en dan ineens bedenken dat ik dat jammer vind. Het is maar net hoe ontspannen en transparant je zelf bent.

[SecorDabar]

Ik denk weleens dat een grote oorzaak van de doodsheid binnen het refowereldje is dat we wel graag het geloof in Jezus Christus willen ontvangen maar dat we eigenlijk geen discipel van Jezus Christus willen zijn.

Ga er maar gerust van uit dat dit niet beperkt is tot de Reformatorische wereld.

Dat denk ik ook wel.
Maar toch lijken bijvoorbeeld evangelische christenen veel meer bezig te zijn met christen 'zijn'.
Jezus is veel meer de nummer 1 in hun leven. En dat dragen ze veel vrijer uit als wij reformatorische christenen.

Daar ben ik het helemaal niet mee eens. Mijn collega's maken er wel bijna dagelijks een opmerking over, al was het maar omdat ze Jezus aanroepen bij zaken waarbij dat helemaal niet nodig is, en dan ineens bedenken dat ik dat jammer vind. Het is maar net hoe ontspannen en transparant je zelf bent.

Ik ben het met DDD eens.
Christen zijn is een strikt persoonlijke zaak, het is gewoon wie jij bent, wat jij uitdraagt en uitstraalt naar je medemens.
Dat staat los van welke kerkelijke groepering, evangelisch of reformatorisch.
Waarom zou bij Evangelischen de Heere Jezus nummer 1 zijn, en bij de Reformatorischen dat niet het geval zijn?
De ene persoon is meer vrijmoediger dan de ander.
Laten wij voortdurend bidden om die vrijmoedigheid te mogen ontvangen door Gods Geest.
Vrijmoedigheid is wat anders dan vrijpostigheid in eigen kracht, dat werkt krampachtig.
Dat een ieder tijd en wijsheid worde gegeven om vrijmoedigheid.

[MoesTuin]

wat een heldere posting, geheel mee eens.
Dank je wel!

[Bona Fide]

Ik wil niet zeggen dat reformatorische christenen het zo goed doen, helemaal niet. En dan heb ik er genoeg aan om bij mezelf te beginnen.

Aan de andere kant is uit het bekende hoofdstuk 1 Kor. 13 (vs. 1 t/m 3) ook duidelijk dat er veel kan lijken op wat het ten diepste niet is. Van deze mensen zou je toch zéker denken dat "Jezus op nr. 1 staat", om het met de populaire bewoording van hiervoor te zeggen.

1. Al ware het dat ik de talen der mensen en der engelen sprak, en de liefde niet had, zo ware ik een klinkend metaal of luidende schel geworden.
2. En al ware het dat ik de gave der profetie had, en wist al de verborgenheden en al de wetenschap, en al ware het dat ik al het geloof had, zodat ik bergen verzette, en de liefde niet had, zo ware ik niets.
3. En al ware het dat ik al mijn goederen tot onderhoud der armen uitdeelde, en al ware het dat ik mijn lichaam overgaf opdat ik verbrand zou worden, en had de liefde niet, zo zou het mij geen nuttigheid geven.

[reformator]

Het lijkt me ook wel moeilijk om echt christen te zijn in de wereld. Wie heeft er voorbeelden hoe je dat moet doen?
Ga je happy christen spelen, en doen alsof je helemaal in de Heer bent en hartstikke gelukkig bent? Zoiets hou je niet lang vol denk ik?
Of blijft het bij af en toe een opmerking maken als er gevloekt wordt, of niet gelovigen vertellen dat je zo graag naar de kerk gaat omdat je er voldoening uithaalt?

Bij mij heeft het alleen maar op veel ellende of onverschilligheid geleid. En natuurlijk is er wel die poging geweest om christen te zijn in de wereld, maar ondertussen stuit je ook op jezelf. Ik krijg dan soms zo'n gevoel een farizeer te zijn, of dat mensen je gaan mijden. En terwijl ik zelf nog niet eens de bekering heb mogen ontvangen en worstel met mijn zondige dingen die ik als mens kan doen, ga ik andere mensen erop wijzen hoe het is om christen te zijn?! Dat is best lastig, vooral als mensen veel gelukkiger dan ikzelf door het leven gaan en christus helemaal niet nodig lijken te hebben.

[DDD]

Afgezien van gewoon doen wat je hand vindt om te doen is daar helemaal niet zoveel moeilijks aan. Allen die door de Geest van God geleid worden zijn vanzelf kinderen van God.

Maar omdat daarmee natuurlijk nog niet alles gezegd is reageer ik ook op wat andere dingen. Waarom zou je perse altijd gelukkig moeten zijn als christen? Dat lees ik nergens in de bijbel. Er zijn toch in ieder serieus gesprek legio aanleidingen om iets vanuit christelijk oogpunt te zeggen? Je moet natuurlijk uitkijken dat niet iedere keer te doen maar dat is nou echt niet moeilijk.

Als je je boven anderen verheft dan kunnen anderen je gaan mijden, maar als je dicht bij jezelf blijft en gewoon eerlijk bent over je beweegredenen dan is het eerder interessant. En los daarvan: het past goed bij de tijdgeest om gewoon jezelf te zijn.

Je gebruikt de uitdrukking 'er op wijzen'. Dat zou ik ook ergerlijk vinden. Waarom moet je anderen ergens op wijzen? Ze zien heus zelf het verschil wel, daar is geen vinger voor nodig, bij wijze van spreken. Christelijk leven is nou eenmaal niet doorsnee in onze wereld.

Maar in het geval je zelf niet gelukkig bent, dan lijkt me een gesprek met de psycholoog een betere oplossing, eerlijk gezegd.

[Isala]

Het lijkt me ook wel moeilijk om echt christen te zijn in de wereld. Wie heeft er voorbeelden hoe je dat moet doen?

Ik las onlangs een mooi stukje over evangelisatie en de vroege kerk.

Er was ook een belangrijk element binnen het evangelisatiewerk van de Vroege Kerk dat niet zozeer met opzet zijn oorsprong vond. De christenen hadden een levensstijl waar een enorme aantrekkingskracht vanuit ging. Armen werden geholpen en hadden geen honger, zieken werden genezen en de christenen straalden een enorme blijdschap uit. Aan de eerste christenen was te merken dat ze veranderd waren. Alles wat ze deden, hun gehele levensstijl, was terug te voeren op de persoon, hun Meester, Jezus Christus.

Leesbare brieven van Christus. Hem dienen, en door Hem je naaste dienen. Dan komt er een moment dat dat voor de wereld zichtbaar wordt. En je getuigen mag. Niet iedereen hoeft aan grote evangelisatiecampagnes mee te doen. Het verborgen leven in de binnenkamer zal ook zijn uitstraling hebben naar de buitenwereld. Iedere christen op zijn/haar plekje.

[reformator]

Afgezien van gewoon doen wat je hand vindt om te doen is daar helemaal niet zoveel moeilijks aan. Allen die door de Geest van God geleid worden zijn vanzelf kinderen van God.

Maar omdat daarmee natuurlijk nog niet alles gezegd is reageer ik ook op wat andere dingen. Waarom zou je perse altijd gelukkig moeten zijn als christen? Dat lees ik nergens in de bijbel. Er zijn toch in ieder serieus gesprek legio aanleidingen om iets vanuit christelijk oogpunt te zeggen? Je moet natuurlijk uitkijken dat niet iedere keer te doen maar dat is nou echt niet moeilijk.

Als je je boven anderen verheft dan kunnen anderen je gaan mijden, maar als je dicht bij jezelf blijft en gewoon eerlijk bent over je beweegredenen dan is het eerder interessant. En los daarvan: het past goed bij de tijdgeest om gewoon jezelf te zijn.

Je gebruikt de uitdrukking 'er op wijzen'. Dat zou ik ook ergerlijk vinden. Waarom moet je anderen ergens op wijzen? Ze zien heus zelf het verschil wel, daar is geen vinger voor nodig, bij wijze van spreken. Christelijk leven is nou eenmaal niet doorsnee in onze wereld.

Maar in het geval je zelf niet gelukkig bent, dan lijkt me een gesprek met de psycholoog een betere oplossing, eerlijk gezegd.

Nu is geluk is een lastig definieerbaar iets maar als je het opvat als "tevredenheid" dan kan ik beamen tevreden te zijn met mezelf en alles. Alleen als je het bekijkt hoe sommige mensen op lijken te gaan in de wereld, daaruit hun geluk krijgen, dan lijken ze christus helemaal niet meer nodig te hebben. Hoe ga je ze dan toch op een goede manier wijzen op hoe het is om christen te zijn? Te vertellen dat je zo vaak worstelt met je zelf? Lijkt me echt moeilijk, maargoed de één zal dat een stuk beter kunnen als de ander en waar dat nou aan ligt is ook weer moeilijk te zeggen.

[refo]

Afgezien van gewoon doen wat je hand vindt om te doen is daar helemaal niet zoveel moeilijks aan. Allen die door de Geest van God geleid worden zijn vanzelf kinderen van God.

Maar omdat daarmee natuurlijk nog niet alles gezegd is reageer ik ook op wat andere dingen. Waarom zou je perse altijd gelukkig moeten zijn als christen? Dat lees ik nergens in de bijbel. Er zijn toch in ieder serieus gesprek legio aanleidingen om iets vanuit christelijk oogpunt te zeggen? Je moet natuurlijk uitkijken dat niet iedere keer te doen maar dat is nou echt niet moeilijk.

Als je je boven anderen verheft dan kunnen anderen je gaan mijden, maar als je dicht bij jezelf blijft en gewoon eerlijk bent over je beweegredenen dan is het eerder interessant. En los daarvan: het past goed bij de tijdgeest om gewoon jezelf te zijn.

Je gebruikt de uitdrukking 'er op wijzen'. Dat zou ik ook ergerlijk vinden. Waarom moet je anderen ergens op wijzen? Ze zien heus zelf het verschil wel, daar is geen vinger voor nodig, bij wijze van spreken. Christelijk leven is nou eenmaal niet doorsnee in onze wereld.

Maar in het geval je zelf niet gelukkig bent, dan lijkt me een gesprek met de psycholoog een betere oplossing, eerlijk gezegd.

Nu is geluk is een lastig definieerbaar iets maar als je het opvat als "tevredenheid" dan kan ik beamen tevreden te zijn met mezelf en alles. Alleen als je het bekijkt hoe sommige mensen op lijken te gaan in de wereld, daaruit hun geluk krijgen, dan lijken ze christus helemaal niet meer nodig te hebben. Hoe ga je ze dan toch op een goede manier wijzen op hoe het is om christen te zijn? Te vertellen dat je zo vaak worstelt met je zelf? Lijkt me echt moeilijk, maargoed de één zal dat een stuk beter kunnen als de ander en waar dat nou aan ligt is ook weer moeilijk te zeggen.

Heb je Christus meer nodig als je worstelt met jezelf? En wat is 'opgaan in de wereld'? (En dan bedoel ik dat je daarop een ander beoordeelt)
Je kunt (om een modern woord te gebruiken) prima participeren in deze wereld en je tegelijk 24/7 bewust te zijn dat je Hem (nodig) hebt.
De moelijkheid voor de moderne gereformeerde gezindte is dat ze zo graag als zichtbaar heeft. Onze ds zegt het nogal eens. "Als ik spreek mey mensen dan luister ik of ik dit hoor en of ik dat hoor". Zorg voor de juiste tekst, is dan het devies. terwijl je prima de juiste tekst kunt spreken en een huichelaar zijn. Of de (in de oren van ds) verkeerde tekst en een van het Evangelie afhaneklijk leven leiden.

[Orchidee]

Christen zijn in de wereld kan heel moeilijk zijn, maar heeft hebben jullie ook ervaring dat het heel moeilijk kan zijn om christen te zijn in de "refowereld"?
Het oprechte geloof van iemand, in de Heere Jezus Christus, dat Hij jou Redder en Verlosser is, word niet geloofd en weggehoond met: "dat geloof ik echt niet van jou hoor, dan zou je wel anders leven, dan zou je wel dit en niet dat enz." en men noemt vervolgens vele zonden van die persoon op.
Dat mag en kan toch niet?
Bijv: David was een kind van God, maar was toch niet "zondeloos" en "perfect"?
Beetje krom geformuleerd allemaal maar misschien begrijpt iemand me?

[Tiberius]

Ik begrijp je wel, denk ik.
Bijbelheiligen waren inderdaad evenmin zonder zonde.
Tegelijkertijd moeten we wel in het oog houden, dat het niet genoeg om dezelfde zonden als hen te hebben, we moeten ook hetzelfde berouw als hen hebben, zie bijvoorbeeld Psalm 51. En dezelfde weg kennen ter vergeving.
Daar kan je beter op focussen in de gesprekken dan op zondeloos en perfect zijn.

[ejvl]

Precies.
Daarnaast is het niets nieuws.
Jezus en Zijn discipelen waren echte christenen, toch werden ze verguisd door de farizeeen en schriftgeleerden, de personen die in hoog aanzien stonden aldaar in de godsdienst.
Er is echt niets nieuws onder de zon.

[Ditbenik]

Het lijkt me ook wel moeilijk om echt christen te zijn in de wereld. Wie heeft er voorbeelden hoe je dat moet doen?
Ga je happy christen spelen, en doen alsof je helemaal in de Heer bent en hartstikke gelukkig bent? Zoiets hou je niet lang vol denk ik?
Of blijft het bij af en toe een opmerking maken als er gevloekt wordt, of niet gelovigen vertellen dat je zo graag naar de kerk gaat omdat je er voldoening uithaalt?

Bij mij heeft het alleen maar op veel ellende of onverschilligheid geleid. En natuurlijk is er wel die poging geweest om christen te zijn in de wereld, maar ondertussen stuit je ook op jezelf. Ik krijg dan soms zo'n gevoel een farizeer te zijn, of dat mensen je gaan mijden. En terwijl ik zelf nog niet eens de bekering heb mogen ontvangen en worstel met mijn zondige dingen die ik als mens kan doen, ga ik andere mensen erop wijzen hoe het is om christen te zijn?! Dat is best lastig, vooral als mensen veel gelukkiger dan ikzelf door het leven gaan en christus helemaal niet nodig lijken te hebben.

Het onderstreepte gedeelte lijkt me onbijbels. In de Schrift kom ik nergens tegen dat iemand de bekering niet mocht ontvangen. Ik lees wel over ongeloof, afwijzing en zelfhandhaving. Lees bv Hebreeën 4 nog eens.

[DDD]

Nou, het geloof zonder de werken is dood. Dus misschien kan die kritiek ook leiden tot zelfonderzoek? Ik pleit niet voor het geven van zulke kritiek, maar het is niet om het even hoe we zulke kritiek in ontvangst nemen.