Koesteren... wie was daar dan voor? Een ware ontdekkende preek waarin de liefde en bewogenheid spreekt zal je toch geenLuther schreef:Ds. Lohuis kennende heeft hij je inderdaad geen reden gegeven op je bekommerde staat in de duisternis te koesteren, en zal hij je onverwijld naar Christus hebben verwezen, zoals een recht dienaar van het Woord betaamt. Nee, dat is misschien niet aangenaam, want je hoort dan wat je mist, maar het is wel noodzakelijk. Want de verklaring van een zielslegering kan voor het vlees erg prettig zijn, dan hoor je er immers bij, dan hoor je bij de buitenstaanders, of dat ook verwoord wordt. Maar ik vrees weleens dat mensen die de weg van de buitenstaanders alsmaar willen horen, en nooit uit het verlossingswerk van Christus leven (!) ook voor eeuwig buitenstaander zullen blijven.-DIA- schreef:Als je voor jezelf in onbegrepen wegen wandelt en geen licht hebt, dan kan het wel eens zijn dat zo'n zielentoestand verklaard wordt. Ook wordt je weleens bepaalt bij de oorzaken. Daarom vind ik het tot een wezenskenmerk horen van een ontdekkende prediking dat ook de standen in het genadeleven en ze zielslegeringen worden verklaard. Blijft dit liggen, dan komen we snel in een weg die verder afdwaalt.
(Sorry, het is misschien wat scherp en separerend, maar ik achtte het nodig.)
voet geven om op te staan?
Toch heeft zo'n prediking ook tweeërlei uitwerking: Of men ergert zich eraan, of men wordt in het gemis geplaatst dat alleen
door God te vervullen is.
En laten we het wel proberen te vatten: Het gaat niet om op wat gemoedelijkheid of gestaltes te bouwen, maar de (wan)gestaltes
dienen wel aangewezen te worden dacht ik toch.
