Mara schreef:Dan is de volgende vraag: hoe herken je een bekeerd mens?
En hoe groot is je familie- en vriendenkring?
Ik lees van mensen die in de dertiger jaren van de vorige eeuw schreven, dat het zo donker was. De Heere zou zich verbergen.
Terwijl mensen nu verlangen naar vroeger, toen het allemaal zo anders was.
Het is iemands eigen beleving Hendrikus. En die kan zo verschillen van die van jou en van mij.
God geeft getuigenis van zijn Eigen werk.
En het is niet altijd zo dat je dat altijd meteen ziet, soms ook wel, dan kan alles zo ineens vlak vallen.
En het is waar: Als je terug leest hoor je Gods volk al lange tijd over de donkerheid in de kerk spreken.
Daar hadden zij ook zeker reden toe.
Maar het oordeel over de kerk lijkt niet meer af te bidden. Je ziet van jaar
tot jaar, van decade tot decade, een achteruitgang.
Dat constateerde ds. Van der Groe al eind 17e eeuw, begin 18e eeuw.
Daarop is een stikdonkere nacht gevold. Met een ontwaking rond de
afscheiding, wat ook zijn weerslag vond in de toenmalige Hervormde Kerk.
Maar deze opwekking of verlevendiging van de kerk is niet van lange duur geweest. Spoedig zag je de breuken: De Christelijk Afgescheiden gemeenten gingen in feite steeds meer de leer van de (hoe actueel!) de drieverbonden leren, en daartegenover ontwikkelden zich de Ledeboeriaanse en en de Gemeenten onder het Kruis. Deze konden onmogelijk mee met de Christelijk
Afgescheidenen. Uiteindelijk kwam het ook openbaar in het samengaan met
de Doleantie. Je zag toen al de grote kloof die er ligt, en die tot op de dag
van vandaag de reformatorische kerken in 2 kampen verdelen. Er lijken wel
eens tussenvormen te zijn, maar bij nader onderzoek is dat schijn. Het is radicaal de waarheid of radicaal de leugen. Het mag scherp klinken, maar
het is toch niet anders? Wie kan uit de Schrift dit ook tegenspreken? De kerk
zal eenmaal een schare ziij die niemand tellen kan, maar in vergelijking met
de godsdienstige mensen is het altijd een klein kuddeke geweest.
