Afgewezen schreef:Tiberius schreef:Sorry, JGW, maar ik ken geen puritein die vermogens in een dode zondaar legt.
Als jij ze wel kent, mag je ze aanwijzen. In ieder geval zijn ze dan tegen onze belijdenisgeschriften, waarop Bert wijst.
Even afgezien van de vraag wat ik zelf vind van deze kwestie (ik ben hier nog steeds niet echt uit), wil ik wijzen op wat Boston schrijft in zijn beroemde 'bijlslagen'. Volgens Tiberius en anderen is de zondaar bij slag 1 al een wedergeborene, gezien de werkzaamheden die dan ontstaan. Echter, bij punt 5., als er al heel wat heeft plaatsgevonden, zegt Boston: "Hij bidt inniger, luistert aandachtiger en tracht zijn hart tot ontroering te brengen bij iedere gondsdienstige plicht die hij vervult. Zo gaat hij van zichzelf denken dat hij niet alleen een uitwendige, maar ook een inwendige christen is. U moet zich hier niet over verwonderen,
want er zit hier niets in dat de kracht van de natuur te boven gaat.
Bij punt 11. (!) schrijft Boston: "Men zou denken, dat die mens nu voldoende vernederd is, maar helaas! Duivelse hoogmoed houdt zich schuil onder de sluier van al deze geveinsde nederigheid."
Bij punt 12. schrijft Boston: "En nu hangt de rank nog aan de oude stam
met slechts één enkel draadje van een natuurlijk geloof, dat voortgebracht wordt door de natuurlijke kracht van iemands eigen geest, terwijl hij zich dringend genoopt ziet zich tot God te wenden. (...) Maar de Heere, Die er zorg voor draagt Zijn werk te voltooien, brengt nog een slag toe, waardoor de rank er helemaal afvalt. (...) En terwijl hij zo benauwd is, omdat hij denkt dat hij weggevoerd zal worden door de vloed van Gods toorn, en dat hij niet eens een hand zal kunnen uitsteken om een takje vast te grijpen van de Boom des levens, die groeit aan de oevers van de rivier,
wordt hij opgenomen en ingeënt in de ware Wijnstok, de Heere Jezus Christus, Die hem de Geest des geloofs geeft."
(De accentueringen zijn van mij, Afg.)
Wat MacCheyne betreft, lees eens het scherpe slot van zijn preek over de overtuiging van gerechtigheid (Bron van Zaligheid, blz. 364-365).
Als het om Bijbelse argumenten gaat, lijkt het me goed om in elk geval de tekst Joh. 17:3 te noemen: "En dit is het eeuwige leven,
dat zij U kennen en Uw Zoon Jezus Christus, Die Gij gezonden hebt."
Even een reactie op Boston.
Als ik hem goed begrijp, dan moet je het als volgt zien:
wedergeboorte/levendmaking: vernieuwing van verstand, wil, genegenheden, consciëntie, geheugen: staat III, h. 1.
Bij staat II, h 2 beschrijft hij de overeenkomst tussen de natuurlijke en geestelijke geboorte:
1. is verborgen;
2. schepsel komt tot een bestaan, dat het van te voren niet had;
3. het kind van God is ook passief (!)
4. als een borduursel wordt de mens gewrocht, ook geestelijk: vernieuwing naar het beeld Gods;
5. heeft een oorsprong uit datgene wat klein en onaanzienlijk is in zichzelf;
6. het gebeurt langzamerhand;
7. er zijn nieuwe betrekkingen
8.ze worden de Goddelijke natuur deelachtig;
9. de voortbrenging van het nieuwe schepsel gaat met pijn gepaard
pijn van de overtuiging en vernedering.
In hoofdstuk 3 geeft hij kenmerken hoe je kunt weten wedergeboren te zijn.
Wanneer hij die bijlslagen gaat beschrijven, dan noemt aan het begin van hoofdgedachte 2 hoe je dit moet lezen.
Wat ik hierboven samenvatte, is:
"de verandering die teweeggebracht wordt door de wedergeboorte in al degenen die het eeuwige leven zullen beërven, tegenovergesteld aan hun natuurlijke wezenlijke staat, de staat der ontaarding". M.i. gaat het er hier voornamelijk om wat God ziet.
Nu (dus stuk waarin de bijlslagen voorkomen): "over de verandering die in hen teweeggebracht wordt in hun vereniging met de Heere Jezus Christus, tegenovergesteld aan hun
natuurlijke betrekkelijke staat, de staat der ellende." M.i. gaat het er hier voornamelijk om wat de mens zelf ziet.
Wat je noemt bij slag 5: ik lees dit als: de kracht hiervan hoeft niet perse gevolg te zijn van de levendmaking, kan een natuurlijk mens ook hebben. Het gaat erom, dat je nergens op rust buiten Christus, dus ook niet op je levendmaking.
