Huwelijk en sexualiteit.

[refo]

Mooie bijdrage, Willem.
Mijns inziens is de discussie wat teveel richting het financiële gegaan. Want er is ook gesproken over of je het als moeder (en vader) allemaal nog mentaal kan hebben.

Speelt daarin een eigen verantwoordelijkheid of moeten we daarin alleen zeggen: ook die zorgen kent de Heere?

Vind ik inderdaad ook een lastig/ moeilijk punt. Want waar ligt dan de grens, wanneer kun je iets niet meer aan?

En dat mag je nu eens helemaal zelf bepalen.
Iedereen reguleert het kindertal in meer of mindere mate. Dat is logisch.
De één zegt het hardop en de ander ontkent het. Als je jong bent kun je de hele wereld soms aan. Als je ouder bent is het soms; een beetje minder mag ook wel.

[memento]

Mooie bijdrage, Willem.
Mijns inziens is de discussie wat teveel richting het financiële gegaan. Want er is ook gesproken over of je het als moeder (en vader) allemaal nog mentaal kan hebben.

Speelt daarin een eigen verantwoordelijkheid of moeten we daarin alleen zeggen: ook die zorgen kent de Heere?

Vind ik inderdaad ook een lastig/ moeilijk punt. Want waar ligt dan de grens, wanneer kun je iets niet meer aan?

Daar zijn geen regels voor te geven. Wel 2 naunceringen:

1. Wanneer het lichamelijk gevaarlijk is om een kind te krijgen, zou ik zeggen: Praat met de arts, en overweeg de risico's. M.i. mogen we het lichaam van de vrouw niet ernstig in gevaar brengen door een zwangerschap.
2. Wanneer er sprake is van psychische noden, dan worden daar praktisch altijd medicijnen bij gebruikt, waarmee je niet zwanger mag worden. De vraag die dan eerst gesteld moet worden: Kan de moeder zonder deze medicijnen?

[henriët]

Mooie bijdrage, Willem.
Mijns inziens is de discussie wat teveel richting het financiële gegaan. Want er is ook gesproken over of je het als moeder (en vader) allemaal nog mentaal kan hebben.

Speelt daarin een eigen verantwoordelijkheid of moeten we daarin alleen zeggen: ook die zorgen kent de Heere?

Vind ik inderdaad ook een lastig/ moeilijk punt. Want waar ligt dan de grens, wanneer kun je iets niet meer aan?

En dat mag je nu eens helemaal zelf bepalen.
Iedereen reguleert het kindertal in meer of mindere mate. Dat is logisch.
De één zegt het hardop en de ander ontkent het. Als je jong bent kun je de hele wereld soms aan. Als je ouder bent is het soms; een beetje minder mag ook wel.

Het gaat niet aan om met bijbelteksten aan te tonen dat een iegelijk zijn kindertal dient te maximeren.

Helemaal eens.
Het gaat ook niet om het maximeren van kindertal aan de hand van bijbelteksten.
Maar het gaat erom, hoe ga je dan met eea om. En wat is etisch verantwoord.
De een zegt, oh ok, ik ben 30, kan kinderen niet meer aan, dus de pil.
De ander zegt, ik ben nu 38, maar als God niet wil dat ik nog kinderen krijg, dan sluit Hij de baarmoeder..
Een ander zegt weer iets.
En natuurlijk, dit is voor ieder persoonlijk. Maar het bevreemdt me dat er over dit onderwerp bijna niets aan literatuur te vinden is.

[henriët]

Mooie bijdrage, Willem.
Mijns inziens is de discussie wat teveel richting het financiële gegaan. Want er is ook gesproken over of je het als moeder (en vader) allemaal nog mentaal kan hebben.

Speelt daarin een eigen verantwoordelijkheid of moeten we daarin alleen zeggen: ook die zorgen kent de Heere?

Vind ik inderdaad ook een lastig/ moeilijk punt. Want waar ligt dan de grens, wanneer kun je iets niet meer aan?

Daar zijn geen regels voor te geven. Wel 2 naunceringen:

1. Wanneer het lichamelijk gevaarlijk is om een kind te krijgen, zou ik zeggen: Praat met de arts, en overweeg de risico's. M.i. mogen we het lichaam van de vrouw niet ernstig in gevaar brengen door een zwangerschap.
2. Wanneer er sprake is van psychische noden, dan worden daar praktisch altijd medicijnen bij gebruikt, waarmee je niet zwanger mag worden. De vraag die dan eerst gesteld moet worden: Kan de moeder zonder deze medicijnen?

Eens

[Zita]

Mooie bijdrage, Willem.
Mijns inziens is de discussie wat teveel richting het financiële gegaan. Want er is ook gesproken over of je het als moeder (en vader) allemaal nog mentaal kan hebben.

Speelt daarin een eigen verantwoordelijkheid of moeten we daarin alleen zeggen: ook die zorgen kent de Heere?

Vind ik inderdaad ook een lastig/ moeilijk punt. Want waar ligt dan de grens, wanneer kun je iets niet meer aan?

Daar zijn geen regels voor te geven. Wel 2 naunceringen:

1. Wanneer het lichamelijk gevaarlijk is om een kind te krijgen, zou ik zeggen: Praat met de arts, en overweeg de risico's. M.i. mogen we het lichaam van de vrouw niet ernstig in gevaar brengen door een zwangerschap.
2. Wanneer er sprake is van psychische noden, dan worden daar praktisch altijd medicijnen bij gebruikt, waarmee je niet zwanger mag worden. De vraag die dan eerst gesteld moet worden: Kan de moeder zonder deze medicijnen?

Moeten we de zorg voor lichaam en psyche van de vrouw dan niet in vertrouwen overlaten aan de Heere? (dit is een vraag hoor, geen standpunt van mij.)

[henriët]

Mooie bijdrage, Willem.
Mijns inziens is de discussie wat teveel richting het financiële gegaan. Want er is ook gesproken over of je het als moeder (en vader) allemaal nog mentaal kan hebben.

Speelt daarin een eigen verantwoordelijkheid of moeten we daarin alleen zeggen: ook die zorgen kent de Heere?

Vind ik inderdaad ook een lastig/ moeilijk punt. Want waar ligt dan de grens, wanneer kun je iets niet meer aan?

Daar zijn geen regels voor te geven. Wel 2 naunceringen:

1. Wanneer het lichamelijk gevaarlijk is om een kind te krijgen, zou ik zeggen: Praat met de arts, en overweeg de risico's. M.i. mogen we het lichaam van de vrouw niet ernstig in gevaar brengen door een zwangerschap.
2. Wanneer er sprake is van psychische noden, dan worden daar praktisch altijd medicijnen bij gebruikt, waarmee je niet zwanger mag worden. De vraag die dan eerst gesteld moet worden: Kan de moeder zonder deze medicijnen?

Moeten we de zorg voor lichaam en psyche van de vrouw dan niet in vertrouwen overlaten aan de Heere? (dit is een vraag hoor, geen standpunt van mij.)

Wie een toren bouwt, moet de kosten overrekenen staat er in Gods Woord.
Wanneer het lichaam van de vrouw/ of de psyche niet in orde is, dan dient er met verstand mee om te worden gegaan. Dan kun je dat niet zomaar op zn beloop laten, maar mag je ook de middelen waarnemen om daar iets aan te doen.

[eilander]

Mooie bijdrage, Willem.
Mijns inziens is de discussie wat teveel richting het financiële gegaan. Want er is ook gesproken over of je het als moeder (en vader) allemaal nog mentaal kan hebben.

Speelt daarin een eigen verantwoordelijkheid of moeten we daarin alleen zeggen: ook die zorgen kent de Heere?

Vind ik inderdaad ook een lastig/ moeilijk punt. Want waar ligt dan de grens, wanneer kun je iets niet meer aan?

Daar zijn geen regels voor te geven. Wel 2 naunceringen:

1. Wanneer het lichamelijk gevaarlijk is om een kind te krijgen, zou ik zeggen: Praat met de arts, en overweeg de risico's. M.i. mogen we het lichaam van de vrouw niet ernstig in gevaar brengen door een zwangerschap.
2. Wanneer er sprake is van psychische noden, dan worden daar praktisch altijd medicijnen bij gebruikt, waarmee je niet zwanger mag worden. De vraag die dan eerst gesteld moet worden: Kan de moeder zonder deze medicijnen?

Helder. De vraag is natuurlijk wel: wil je hiermee ook zeggen dat "het niet meer aan kunnen" zo hoog op moet lopen dat je van een psychische nood kunt spreken en je dus medicijnen nodig hebt?
Dat lijkt mij niet het geval.

De discussie gaat ook op dit punt nu een beetje te zwart/wit naar mijn smaak. Net als bij het financiële gedeelte: kinderen duur? --> zuiniger leven, anders hulp van diaconie.
Nu ook: moeder overbelast? --> medicijnen gebruiken, door medicijngebruik geen zwangerschap meer toegestaan.

Natuurlijk, nu chargeer ik ook. Maar ik wil daarmee aangeven dat er zoveel grijze gebieden zijn.

[vlinder]

Uiteraard is het niet allemaal zo zwart/wit. Verantwoordelijkheid is ook een ding, maar zoals ik al eerder aangaf moet je m.i. niet beginnen om voor je trouwt al een planning maken van: eerst allebei werken voor onze hypotheek en dan eens aan kinderen beginnen. In dat verband bedoelde ik dat we zo rijk zijn in Nederland en niet snel tevreden zijn met minder.

[Marnix]

Die teksten ken ik, prachtige beloften. Maar volgens mij zegt dat over dit onderwerp nog niet zoveel. Bij de zegen die in Psalm 128 wordt bijvoorbeeld ook het huis genoemd. Waar lees ik in de Bijbel dat dit blijkbaar de primaire zegen is die eerst moet komen, ja zo snel dat als je het nog niet kan veroorloven of er nog niet aan toe bent, je beter maar helemaal niet kan trouwen? Wat zegt de Bijbel over tijd en frequentie? Is het dan ook een plicht om "zoveel mogelijk zegen te ontvangen" als de gezondheid en financieen het ook maar enigszins toelaten? Die zaken vind ik hier niet terug. Dat kinderen een zegen zijn en een geschenk van God, daar ben ik het helemaal mee eens.

Zoals ik in het andere topic aangaf hebben wij nog geen kinderen en kunnen we dat in de huidige situatie financieel ook nog niet aan, we kunnen op 2 salarissen goed rondkomen maar op 1 salaris redden we dat niet. Dat is volgens sommigen een onbijbelse houding. Mijn vraag is waar dat in de Bijbel staat, waar kan ik uit opmaken dat we ons huis moeten verkopen en ergens verder van mijn werk af, waar dat betaalbaar is, iets veel goedkopers moeten aanschaffen met ruimte voor gezinsuitbreiding enz? Of anders helemaal niet moeten trouwen? Waar lees ik dat bij twee studenten die net zijn getrouwd, eerst even werken en iets doen met waar je voor geleerd hebt geen optie is, kinderen zo snel mogelijk moeten komen (indien mogelijk) enz? Naar die Bijbelse onderbouwing ben ik op zoek. Niet naar het feit dat kinderen een zegen zijn. Dat geloof ik ook. (Maar een kinderzegen is nog geen kinderregen). Het gaat dus meer om tijdstip en hoeveel. Moet het gelijk als je getrouwd bent of mag je er mee wachten als dat verstandig lijkt? En moet het doorgaan tot het echt niet meer kan (financieel gezien is er geen excuus begrijp ik dus zolang de gezondheid het toelaat God en de natuur Zijn/zijn gang laten gaan?). Of mag je dan wel gaan beperken? Wat zegt de Bijbel daar over?

Wat jij nu doet is je eigen gecreeërde situaties en keuzes boven Gods leiding te stellen. Het huwelijk en het krijgen van kinderen is met elkaar verbonden. De Bijbel is heel duidelijk in het gegeven dat God ons leven leidt. Ook hierin is de maakbare samenleving doorgedrongen in onze gezindte. En hoe zie jij het: wie kan beter bepalen dat iets verstandig lijkt, om jouw woorden te gebruiken: jijzelf of God?

Ik laat me in mijn keuzes door God leiden. Dat jij die twee niet kan rijmen wil niet zeggen dat ze niet te rijmen zijn. God leidt ons leven, maar we mogen we ons verstand gebruiken. God werkt op dit punt via de natuurlijke middelen en we mogen op dat vlak ons verstand ook gebruiken. Wat dat betreft hebben we nu meer mogelijkheden dan vroeger, maar het is nogal kort door de bocht om te stellen dat Gods leiding altijd inhoudt dat als we getrouwd zijn we, als we die mogelijkheid van Hem hebben gekregen, ze snel mogelijk en zo veel mogelijk kinderen krijgen. Ook is het te makkelijk om de leiding los te koppelen van je handelen, als je vruchtbaarheid van God hebt gekregen is het gevolg van seks ook dat er kinderen komen. Als je dan zegt: "We staan er voor open en we zien dan wel wat er gebeurt" is de kans groot dat je kinderen krijgt, zo werkt dat. Maar het te makkelijk om dan te zeggen: Als Hij het verstandig vindt dat we kinderen krijgen krijgen we dan kinderen, zo niet, dan niet. Als dat zo was zouden we als het gezondheidsgevaar zou opleveren ook geen voorbehoedsmiddelen hoeven te gebruiken of onthouding toe te passen omdat het toch niet verstandig zou zijn dat je zwanger zou worden. De kans wordt met of het verstandig is of niet niet kleiner... God leidt maar geeft ons wel ons verstand wat we mogen en moeten gebruiken.

Die teksten ken ik, prachtige beloften. Maar volgens mij zegt dat over dit onderwerp nog niet zoveel. Bij de zegen die in Psalm 128 wordt bijvoorbeeld ook het huis genoemd. Waar lees ik in de Bijbel dat dit blijkbaar de primaire zegen is die eerst moet komen, ja zo snel dat als je het nog niet kan veroorloven of er nog niet aan toe bent, je beter maar helemaal niet kan trouwen? Wat zegt de Bijbel over tijd en frequentie? Is het dan ook een plicht om "zoveel mogelijk zegen te ontvangen" als de gezondheid en financieen het ook maar enigszins toelaten? Die zaken vind ik hier niet terug. Dat kinderen een zegen zijn en een geschenk van God, daar ben ik het helemaal mee eens.

Zoals ik in het andere topic aangaf hebben wij nog geen kinderen en kunnen we dat in de huidige situatie financieel ook nog niet aan, we kunnen op 2 salarissen goed rondkomen maar op 1 salaris redden we dat niet. Dat is volgens sommigen een onbijbelse houding. Mijn vraag is waar dat in de Bijbel staat, waar kan ik uit opmaken dat we ons huis moeten verkopen en ergens verder van mijn werk af, waar dat betaalbaar is, iets veel goedkopers moeten aanschaffen met ruimte voor gezinsuitbreiding enz? Of anders helemaal niet moeten trouwen? Waar lees ik dat bij twee studenten die net zijn getrouwd, eerst even werken en iets doen met waar je voor geleerd hebt geen optie is, kinderen zo snel mogelijk moeten komen (indien mogelijk) enz? Naar die Bijbelse onderbouwing ben ik op zoek. Niet naar het feit dat kinderen een zegen zijn. Dat geloof ik ook. (Maar een kinderzegen is nog geen kinderregen). Het gaat dus meer om tijdstip en hoeveel. Moet het gelijk als je getrouwd bent of mag je er mee wachten als dat verstandig lijkt? En moet het doorgaan tot het echt niet meer kan (financieel gezien is er geen excuus begrijp ik dus zolang de gezondheid het toelaat God en de natuur Zijn/zijn gang laten gaan?). Of mag je dan wel gaan beperken? Wat zegt de Bijbel daar over?

Is er bij jouw huwelijk ook een huwelijksformulier gelezen en zo ja, welke?

In het huwelijksformulier staat dat we de plicht hebben om onze kinderen, als God ons daarmee wil zegenen, zullen opvoeden in de kennis van Gods Woord en van Jezus Christus als hun persoonlijke Verlosser... en daar hebben we volmondig ja op gezegd.

Het gaat dus meer om tijdstip en hoeveel.

Dat lijkt me nu iets om aan God over te laten:

Vr.27. Wat verstaat gij door de voorzienigheid Gods?
Antw. De almachtige en alomtegenwoordige kracht Gods, door welke Hij hemel en aarde, mitsgaders alle schepselen, gelijk als met Zijn hand nog onderhoudt, en alzo regeert, dat loof en gras, regen en droogte, vruchtbare en onvruchtbare jaren, spijze en drank, gezondheid en krankheid, rijkdom en armoede, en alle dingen, niet bij geval, maar van Zijn Vaderlijke hand ons toekomen f.

Vr.28. Waartoe dient ons dat wij weten dat God alles geschapen heeft en nog door Zijn voorzienigheid onderhoudt?
Antw. Dat wij in allen tegenspoed geduldig, in voorspoed dankbaar zijn mogen, en in alles dat ons nog toekomen kan, een goed toevoorzicht hebben op onzen getrouwen God en Vader, dat ons geen schepsel van Zijn liefde scheiden zal, aangezien alle schepselen alzo in Zijn hand zijn, dat zij tegen Zijn wil zich noch roeren, noch bewegen kunnen.

Waarom zou je niet trouwen en je leven in Zijn handen leggen? Het loopt God nooit uit de hand. Hij zorgt voor je. In bovenstaande lees ik nergens: je financieel veilig stellen. Ik lees: met Zijn hand onderhoudt, maar dat zowel rijkdom als armoede uit Zijn hand komt. En ik denk dat je dan inderdaad tevreden moet zijn met een klein huisje en een gezin als God dat geeft, dan vast een (financiële) zekerheid, fors huis en tijd voor kinderen wanneer jij dat bepaald. Geloven we eigenlijk nog wel dat God ons leven leidt? Ja tuurlijk, maar intussen regelen we wel vast alle zekerheden die er in dit leven zijn. Hij geeft nooit meer dan je kunt dragen.

Eerder las ik ook nog (ik dacht van Mriek) dat je soms nog je identiteit moet ontwikkelen. Dat lijkt me niet gezond om te doen in je huwelijk. Ga dan eerst een jaartje op jezelf, werk aan je eigen identiteit dat je beiden weet wie je bent. Ik heb een huwelijk van dichtbij gezien waar de vrouw ook niet stabiel was, ging trouwen, haar eigen identiteit vond en voor de dag kwam als een kenau die erg veel eisend was (haar eigen woorden). Een huwelijk lijkt me dan niet direct de meest geschikte oplossing.

In de Bijbel staat overal: en hij ging tot haar in en zij baarde hem. Nu snap ik dat dit niet letterlijk de eerste gemeenschap hoefde te zijn, maar ik lees nergens dat men aan actieve onthouding deed.
En natuurlijk geloof ik dat je met verstand mag wonen, maar het is de reden waarom. Financieel? Lijkt me niet goed. Hij laat rijkdom en armoede tot ons toekomen, evenals ziekte en gezondheid, maar Hij vraagt wel van ons op een goede manier met ons lichaam om te gaan.

We leggen ons leven in Gods handen. Ik snap niet dat telkens wordt gedaan alsof we dat niet doen. Ik geloof in Gods voorzienigheid maar ook in het gebruiken van je gezonde verstand. Het is naast een wonder ook een natuurwet die werkt: vruchtbaarheid + gemeenschap is zwangerschap. Voorzienigheid gaat veel verder dan dat. God leidt ons leven, maar dat wil niet zeggen dat we geen keuzes mogen maken, op dit punt en op vele andere vlakken en dat onze keuzes ook gevolgen consequenties hebben. Overigens is de situatie die je schetst ook wel iets anders, het getrouwde stel ging bij hun ouders in huis wonen en had zodoende weinig extra lasten. Financiële situatie was niet snel een issue.

Dat zou ook mijn onderbouwing zijn, ook wetende dat uit het zaad der kerk de gemeente wordt gebouwd, Christus' gemeente. Hoe goddeloos is het dan om alleen de lusten van het huwelijk met elkaar te delen maar God voor te rekenen in wanneer en hoeveel kinderen Hij ons geeft.

Het gaat helemaal niet aan om dan goddeloze termen te gaan gebruiken als kinderregen. Walgelijk!

Beetje walgelijk dat jij impliciet kinderen als lasten beschouwd! Of in ieder geval niet als lust!

Dat doet Erasminaan niet maar Marnix. Wel zuiver blijven.

Ik beschouw kinderen niet als lasten, dat heb ik nergens gezegd en wordt me hier onterecht toegeschreven. De opmerking "een kinderzegen is geen kinderregen" heb ik hier een keer gelezen als opmerking van een predikant. Wat ermee bedoelt wordt is niet dat kinderen een last zijn. Het gaat er om dat het Bijbelse feit dat kinderen een zegen van God zijn nog niet inhoudt dat we zoveel mogelijk kinderen moeten krijgen om zo zoveel mogelijk zegen te ontvangen. Daar is niets walgelijks aan, de onderbuikgevoelens zijn dan ook niet terecht.

Waarom mag er wel "met verstand bij haar wonen" zijn na een x- aantal kinderen en niet ervoor?
Kan iemand daar een goed bijbels argument voor geven?
Want ook in onze "refo gezindte" zijn de enorm grote gezinnen veel minder geworden.
Marnix is heel open en eerlijk, hoe is het werkelijk bij ons?
Kijk uit met oordelen!

daar ben ik ook benieuwd naar....

De visie lijkt inderdaad vaak zo dat je als je trouwt niet "uit mag kijken", maar als er in 4 jaar tijd 3 of 4 kinderen zijn.... dan mag dat opeens wel (of mogen, dat zeggen we dan niet hardop, maar kijk om je heen, waar je dit ziet gebeuren gaat het daarna toch vaak echt anders en bedenken mensen dan opeens dat ze toch maar eens "uit moeten kijken"). En dan mag het wel?
Ik ken van heel dichtbij een stel dat net aan rond kan komen, zij hebben vrij snel 2 kinderen gekregen, wonen in een piepklein huisje met maar 2 slaapkamers die niet groot zijn. Geld om te verhuizen en verbouwen is er niet... Mogen zij uitkijken? of mag dat niet? en wie/Wie gaat dat oplossen dan?
Soms lijkt het of in deze dingen Gods leiding ons verstand uit zou sluiten...

Wat mij in deze zo verbaast, ook in het topic over kinderloosheid en in het topic waar over verzekeren werd gesproken, is dat men met de mond nog wel belijdt dat God wonderen doet. Maar praktisch gezien geloven we er helemaal niets van. Mensen die kinderloos zijn schijn je te kwetsen als er verhalen worden vertelt over een God die wonderen doet boven bidden en wensen. In bovenstaand voorbeeld over het stel met 2 kinderen en weinig geld wordt de vraag gesteld wie/Wie het dan gaat oplossen. Zou de Heere iets te wonderlijk zijn? Moet een jong stel aan de "pil" omdat het huis te klein is?

Let ook even op de paradox van dat we wel geloven dat God doden levend maakt ten eeuwige leven en onze voorzichtigheid als het gaat om de slaapkamers in ons huis of ons - gewenst - uitgavenpatroon. Voor zoiets simpels vertrouwen we God niet.

Ook dit is te makkelijk. Allereerst omdat je voorbij gaat aan het feit dat God mensen verantwoordelijkheden geeft, om keuzes te maken, die consequenties hebben. God vertrouwen wordt hier ten onrechte in contrast gezet met je verstand gebruiken. Op andere vlakken niet, dan mag dat wel, maar als het om kinderen gaat is het opeens een paradox. Sowieso is te snel beweerd dat het Gods wil is om toch maar snel aan kinderen te beginnen, wie zegt dat Hij wil dat je er 8 krijgt en 4 waarbij de eerste niet 9 maanden na trouwdatum komt? Past dat dan niet in Gods voorzienigheid? Dat God wonderen doet wil dan ook niet zeggen dat je je verstand niet hoeft te gebruiken...

Uiteraard is het niet allemaal zo zwart/wit. Verantwoordelijkheid is ook een ding, maar zoals ik al eerder aangaf moet je m.i. niet beginnen om voor je trouwt al een planning maken van: eerst allebei werken voor onze hypotheek en dan eens aan kinderen beginnen. In dat verband bedoelde ik dat we zo rijk zijn in Nederland en niet snel tevreden zijn met minder.

Ik vraag me dat af. De vraag is vooral of je die keuze met God maakt, je door Hem laat leiden... of niet. Dat lijkt volgens sommigen niet te kunnen omdat het denkbeeld bestaat dat God altijd zal willen dat je zo snel mogelijk kinderen krijgt als je ook vruchtbaarheid hebt gekregen. Dat veel mensen puur voor de carrière gaan klopt, maar dat hoeft niet altijd het geval te zijn.

[Mara]

@Marnix, ik snap welk punt je wilt maken. Je verstand heb je gekregen, idd, maar ons verstand is door de zonde verduisterd ! Wij kunnen maar beperkt plannen. Niet eens kijken en berekenen wat er morgen gebeurt, laat staan over 10 jaar.
Als wij alles met ons verstand hadden gepland en gerekend, had ons leven er heel anders uitgezien.
Beter ? Ik denk het niet. Eenvoudiger ? Dat denk ik ook niet.
Kinderen zijn een Zegen, maar niet ALLES. Want net zo goed als we ons hart zouden zetten op het krijgen van een kind, ten koste van alles, begaan we ook een zonde. Het huwelijksleven is ook eigenlijk niet zoals het van oorsprong is bedoeld, omdat je 2 zondige mensen bij elkaar brengt, elk uit een ander nest, soms uit een ander kerkverband, en dan ook nog met hun beider fouten en gebreken. Het is eigenlijk een wonder dat het nog zo vaak goed gaat !
Ik zie zo vaak om me heen het leed dat huwelijk heet. Sommigen ervaren het als een verstikkende band en willen daar dolgraag uit ontsnappen en doen dat dan ook. Vrije huwelijken zijn ook "heel gewoon". Alles in het teken van het genot.
Maar onderschat ook het verborgen verdriet niet, wanneer men met iemand moet samenleven die het begrip SAMEN niet kent !

[Willem]

De jeugd die de schouders ophaalt bij de - bijbelse - redenering dat sex binnen het huwelijk hoort heeft gewoon gelijk als ze wijzen op de redenering die Marnix in deze hanteert. Want enkel het "papiertje" maakt het blijkbaar legitiem, principieel zijn er geen verschillen. Beide willen wel de "lusten" maar de consequencies (die de Bijbel een zegen noemt) wenst men bij voorbaat te elimineren als niet passend in het budget.
De jeugd die dan zegt: Doe niet zo hypocriet! heeft dan gewoon gelijk.

[vlinder]

Financiële situatie was niet snel een issue.

Dat zou het nu ook wel wat minder mogen zijn is mijn mening.

Verder hartgrondig met Willem eens.

[Willem]

Is er bij jouw huwelijk ook een huwelijksformulier gelezen en zo ja, welke?

In het huwelijksformulier staat dat we de plicht hebben om onze kinderen, als God ons daarmee wil zegenen, zullen opvoeden in de kennis van Gods Woord en van Jezus Christus als hun persoonlijke Verlosser... en daar hebben we volmondig ja op gezegd.

Alleen de zegen - Die God kan verlenen - probeer je bewust tegen te gaan? Volmondig ja zeggen maar actief tegenwerken, dat kan toch niet?

We leggen ons leven in Gods handen. Ik snap niet dat telkens wordt gedaan alsof we dat niet doen. Ik geloof in Gods voorzienigheid maar ook in het gebruiken van je gezonde verstand. Het is naast een wonder ook een natuurwet die werkt: vruchtbaarheid + gemeenschap is zwangerschap. Voorzienigheid gaat veel verder dan dat. God leidt ons leven, maar dat wil niet zeggen dat we geen keuzes mogen maken, op dit punt en op vele andere vlakken en dat onze keuzes ook gevolgen consequenties hebben. Overigens is de situatie die je schetst ook wel iets anders, het getrouwde stel ging bij hun ouders in huis wonen en had zodoende weinig extra lasten. Financiële situatie was niet snel een issue.

Wat vind je eigenlijk van Amram en Jochabed? Hun krijgen van kinderen in die situatie?
Waarvan de Hebreeen brief zegt:
Hebreeën 11 vs 23 Door het geloof werd Mozes, toen hij geboren was, drie maanden lang van zijn ouders verborgen, overmits zij zagen, dat het kindeken schoon was; en zij vreesden het gebod des konings niet. Deze mensen staan in de geloofsgalerij omdat ze geloofden. Als Amram geredeneerd zou hebben m.b.t. tot het krijgen van kinderen als heden ten dage - met allerlei argumenten - velen doen zou hij menselijkerwijs gesproken de verlossing van het volk Israel hebben tenietgedaan.

Ik beschouw kinderen niet als lasten, dat heb ik nergens gezegd en wordt me hier onterecht toegeschreven. De opmerking "een kinderzegen is geen kinderregen" heb ik hier een keer gelezen als opmerking van een predikant. Wat ermee bedoelt wordt is niet dat kinderen een last zijn. Het gaat er om dat het Bijbelse feit dat kinderen een zegen van God zijn nog niet inhoudt dat we zoveel mogelijk kinderen moeten krijgen om zo zoveel mogelijk zegen te ontvangen. Daar is niets walgelijks aan, de onderbuikgevoelens zijn dan ook niet terecht.

Men kan de eigen keuzen in het wel of niet voorkomen van kinderen krijgen uiteraard niet legitimeren door te wijzen op excessen ten andere zijde.

Ook dit is te makkelijk. Allereerst omdat je voorbij gaat aan het feit dat God mensen verantwoordelijkheden geeft, om keuzes te maken, die consequenties hebben. God vertrouwen wordt hier ten onrechte in contrast gezet met je verstand gebruiken. Op andere vlakken niet, dan mag dat wel, maar als het om kinderen gaat is het opeens een paradox. Sowieso is te snel beweerd dat het Gods wil is om toch maar snel aan kinderen te beginnen, wie zegt dat Hij wil dat je er 8 krijgt en 4 waarbij de eerste niet 9 maanden na trouwdatum komt? Past dat dan niet in Gods voorzienigheid? Dat God wonderen doet wil dan ook niet zeggen dat je je verstand niet hoeft te gebruiken...

Jij "neemt" nog geen kinderen. Vervolgens verdedig je deze keuzen door te roepen dat Hij niet zegt dat je er 8 moet krijgen enz. enz. enz. Het is gewoon minderwaardig.
De karikatuur ter ener zijde is de legitimatie om de zonde ten andere zijde goed te praten.

Ik vraag me dat af. De vraag is vooral of je die keuze met God maakt, je door Hem laat leiden... of niet. Dat lijkt volgens sommigen niet te kunnen omdat het denkbeeld bestaat dat God altijd zal willen dat je zo snel mogelijk kinderen krijgt als je ook vruchtbaarheid hebt gekregen. Dat veel mensen puur voor de carrière gaan klopt, maar dat hoeft niet altijd het geval te zijn.

Het denkbeeld dat God altijd zal willen dat je zo snel mogelijk kinderen krijgt als je ook vruchtbaarheid hebt gekregen bestaat enkel in jouw hoofd. Waar haal je dat toch vandaan dat ik - of wie hier dan ook - dat denkbeeld zou hebben?

[Bert Mulder]

waar is in dit alles het geloofsvertrouwen op God?

Zoals hij in Malachi maant, is het Hem niet meer mogelijk om vensters in de hemel te maken, en de (aardse) zegeningen op ons uit te storten?

Is Gods arm verkort? Kan Hij niet meer voor ons zorgen?

(en nog steeds, zelfs in de laatste recessie) leven we in tijden van voorspoed die in de geschiedenis zelden gezien zijn)....

[Erasmiaan]

Die teksten ken ik, prachtige beloften. Maar volgens mij zegt dat over dit onderwerp nog niet zoveel. Bij de zegen die in Psalm 128 wordt bijvoorbeeld ook het huis genoemd. Waar lees ik in de Bijbel dat dit blijkbaar de primaire zegen is die eerst moet komen, ja zo snel dat als je het nog niet kan veroorloven of er nog niet aan toe bent, je beter maar helemaal niet kan trouwen? Wat zegt de Bijbel over tijd en frequentie? Is het dan ook een plicht om "zoveel mogelijk zegen te ontvangen" als de gezondheid en financieen het ook maar enigszins toelaten? Die zaken vind ik hier niet terug. Dat kinderen een zegen zijn en een geschenk van God, daar ben ik het helemaal mee eens.

Zoals ik in het andere topic aangaf hebben wij nog geen kinderen en kunnen we dat in de huidige situatie financieel ook nog niet aan, we kunnen op 2 salarissen goed rondkomen maar op 1 salaris redden we dat niet. Dat is volgens sommigen een onbijbelse houding. Mijn vraag is waar dat in de Bijbel staat, waar kan ik uit opmaken dat we ons huis moeten verkopen en ergens verder van mijn werk af, waar dat betaalbaar is, iets veel goedkopers moeten aanschaffen met ruimte voor gezinsuitbreiding enz? Of anders helemaal niet moeten trouwen? Waar lees ik dat bij twee studenten die net zijn getrouwd, eerst even werken en iets doen met waar je voor geleerd hebt geen optie is, kinderen zo snel mogelijk moeten komen (indien mogelijk) enz? Naar die Bijbelse onderbouwing ben ik op zoek. Niet naar het feit dat kinderen een zegen zijn. Dat geloof ik ook. (Maar een kinderzegen is nog geen kinderregen). Het gaat dus meer om tijdstip en hoeveel. Moet het gelijk als je getrouwd bent of mag je er mee wachten als dat verstandig lijkt? En moet het doorgaan tot het echt niet meer kan (financieel gezien is er geen excuus begrijp ik dus zolang de gezondheid het toelaat God en de natuur Zijn/zijn gang laten gaan?). Of mag je dan wel gaan beperken? Wat zegt de Bijbel daar over?

Wat jij nu doet is je eigen gecreeërde situaties en keuzes boven Gods leiding te stellen. Het huwelijk en het krijgen van kinderen is met elkaar verbonden. De Bijbel is heel duidelijk in het gegeven dat God ons leven leidt. Ook hierin is de maakbare samenleving doorgedrongen in onze gezindte. En hoe zie jij het: wie kan beter bepalen dat iets verstandig lijkt, om jouw woorden te gebruiken: jijzelf of God?

Ik laat me in mijn keuzes door God leiden. Dat jij die twee niet kan rijmen wil niet zeggen dat ze niet te rijmen zijn. God leidt ons leven, maar we mogen we ons verstand gebruiken. God werkt op dit punt via de natuurlijke middelen en we mogen op dat vlak ons verstand ook gebruiken. Wat dat betreft hebben we nu meer mogelijkheden dan vroeger, maar het is nogal kort door de bocht om te stellen dat Gods leiding altijd inhoudt dat als we getrouwd zijn we, als we die mogelijkheid van Hem hebben gekregen, ze snel mogelijk en zo veel mogelijk kinderen krijgen. Ook is het te makkelijk om de leiding los te koppelen van je handelen, als je vruchtbaarheid van God hebt gekregen is het gevolg van seks ook dat er kinderen komen. Als je dan zegt: "We staan er voor open en we zien dan wel wat er gebeurt" is de kans groot dat je kinderen krijgt, zo werkt dat. Maar het te makkelijk om dan te zeggen: Als Hij het verstandig vindt dat we kinderen krijgen krijgen we dan kinderen, zo niet, dan niet. Als dat zo was zouden we als het gezondheidsgevaar zou opleveren ook geen voorbehoedsmiddelen hoeven te gebruiken of onthouding toe te passen omdat het toch niet verstandig zou zijn dat je zwanger zou worden. De kans wordt met of het verstandig is of niet niet kleiner... God leidt maar geeft ons wel ons verstand wat we mogen en moeten gebruiken.

Je herhaalt jezelf eigenlijk continue. Maar je redenatie klopt niet, het is een doelredenatie, om je eigen houding te legitimeren. Jij zegt: het werkt zo dat: we staan er voor open en zien wel wat er gebeurt dat de kans dan groot is dat je kinderen krijgt. Maar dat is een stap te laat! Als je trouwt is de kans groot dat je kinderen krijgt! Als je dus gaat rekenen moet je dat niet met goddeloze voorbehoedsmiddelen doen maar met je trouwdatum.