Marnix schreef:Maar jij legt het hier uit alsof we zelf niet kunnen weten of we ons bedriegen of niet... en dat leert Hij ons hier niet. Maar wat de Bijbel nergens leert is dat onzekerheid normaal is. Integendeel!
Zomaar wat zinnen die bij me opborrelen, ook geschreven in Mattheus!
Ik geloof Heere, kom mijn ongelovigheid te hulp!
Heere, help mij, ik verga! Heere, ben ik het?
Dus Gods volk zou geen onzekerheid kennen?!
Bovenstaande 2 voorbeelden vind ik echt super vergeestelijking en inlegkunde. Ik vraag me oprecht af hoe mensen het verzonnen krijgen om ze in deze context te gebruiken.
Heer, help mij, ik verga.....wat zou jij zeggen als je bijna verdrinkt? Petrus vroeg zich hier echt niet af of hij gelovig was, maar of hij wel zijn hoofd boven de golven houden.
Heere, ben ik het? Dat gaat ervan uit dat mensen weten dat hun hart arglistig was, maar in dit geval kan je niet zeggen dat ze zich afvroegen of ze wel waarlijk de Heere-Jezus kenden.
Kortom: er zijn zeker voorbeelden vanuit de Bijbel, maar bij die laatste 2 kun je de Bijbel niet voor je karretje spannen om je gelijk in de discussie te halen. Noem dan argumenten die ook waarlijk op die manier bedoeld zijn.
Je eerste is wel goed, en zo beleeft een kind van God zijn geloof denk ik wel vaak.
Een lepel vol vriendelijkheid helpt de ander om de waarheid te slikken.
Marnix schreef:Maar jij legt het hier uit alsof we zelf niet kunnen weten of we ons bedriegen of niet... en dat leert Hij ons hier niet. Maar wat de Bijbel nergens leert is dat onzekerheid normaal is. Integendeel!
Zomaar wat zinnen die bij me opborrelen, ook geschreven in Mattheus!
Ik geloof Heere, kom mijn ongelovigheid te hulp!
Heere, help mij, ik verga! Heere, ben ik het?
Dus Gods volk zou geen onzekerheid kennen?!
Bovenstaande 2 voorbeelden vind ik echt super vergeestelijking en inlegkunde. Ik vraag me oprecht af hoe mensen het verzonnen krijgen om ze in deze context te gebruiken.
Heer, help mij, ik verga.....wat zou jij zeggen als je bijna verdrinkt? Petrus vroeg zich hier echt niet af of hij gelovig was, maar of hij wel zijn hoofd boven de golven houden.
Heere, ben ik het? Dat gaat ervan uit dat mensen weten dat hun hart arglistig was, maar in dit geval kan je niet zeggen dat ze zich afvroegen of ze wel waarlijk de Heere-Jezus kenden.
Kortom: er zijn zeker voorbeelden vanuit de Bijbel, maar bij die laatste 2 kun je de Bijbel niet voor je karretje spannen om je gelijk in de discussie te halen. Noem dan argumenten die ook waarlijk op die manier bedoeld zijn.
Je eerste is wel goed, en zo beleeft een kind van God zijn geloof denk ik wel vaak.
Petrus stapte overboord en wandelde op de golven, geloof was volop in oefening. Maar daarna ziende de sterke wind was zijn geloof in Christus redding weg, in een klap onzekerheid. Jezus zeide; GIJ KLEIN GELOVIGE!
Degene die met Jezus aan het laatste avondmaal ! aanzaten waren zelfs benauwd, er staat zeer bedroefd zijnde, dat zij het zouden zijn die hem verraden zouden, terwijl ze Jezus kenden. Ze twijfelden aan zichzelf, omdat ze hun eigen hart kenden!
Ik zie niet in waarom deze voorbeelden niet goed zou zijn en waarom dit super inlegkunde of vergeestelijking zou zijn!
Inderdaad, de Bijbel staat vol met voorbeelden!
Ik ben niet meer van plan elke posting van mij te moeten gaan verdedigen tot op de letter.
Bij een discussie komt van beide kanten een inbreng ondersteund met eventueel een voorbeeld, respecteert men de ander zijn/haar argumenten, maar gaat men niet de ander onderhuids prikken met opmerkingen die op de man worden gespeeld.
Precies Jvdg, als men zijn/haar eigen hart leert kennen, is het wonder des te groot.
Ik ben wel eens erg benauwd, dat het mij zal zijn, gelijk die vrome farizeer, Gods woord tot op de letter gekend te hebben.
Maar de tollenaar niet eens de ogen op durven slaan bad 1 zin, Heere, wees MIJ ZONDAAR genadig!
Precies Oesterschelpje ! Daarom ben ik met deze discussie gestopt. Het leidt nl nergens meer toe. Er worden scherpe dingen over en weer gezegd, terwijl het over zeer tere hartezaken gaat.
Wie het verstaat, verstaat het ! Daar moeten we geen dingen voor gaan uitrafelen.
Als het werkelijk tot ons doordringt hoe groot het Wonder is dat de Heere nog naar ons om wil zien, gaan wij er niet meer prat op zo gelovig te leven !
Dan durf je jezelf er niet eens bij te scharen ! Dan is het voor een ander meer mogelijk dan voor jou.
Als er schaduw is, dan moet er ook licht zijn ~ Spurgeon
als Gods volk op zich zelf ziet dan is ze de vertwijfeling nabij. Hoe kan het nu met genade gepaard gaan.
Ze zien in zichzelf zoveel zonde; zoveel onreinheid.
En hoe meer ze mogen zien wie de Heere Jezus nu is; hoe meer ze zien hoe weinig ze Zijn beeld gelijk zijn.
Hoe groot de kloof nu eigenlijk is; Hij zo rein, zij zo onrein. Hij zo heilig, zij zo onheilig.
En hoe groter het wonder wordt dat Hij ooit naar hen heeft omgezien.
En dát belijden ze bij hun komst naar de tafel; niet hun eigen waardigheid. integendeel.
Niet hun eigen geloof. integendeel. Niet hun eigen vasthouden aan Gods Woord. Niet hun eigen zogenaamde gerechtigheden. Want daar komen ze ook wel achter, dat dat ook met zoveel eigenbedoelingen gepaard gaat.
Nee, niets uit henzelf.
Ook niet hun 'twijfelmoedigheid'! Want het gevaar is er dat ze zelfs daar ook nog iets voor rekenen.
Nee, ze belijden dat ze midden in de dood liggen. Maar ze hebben er toch iets van gezien dat nu álles wat ze missen dat dat in de Heere Jezus ligt.
Daarom hebben ze Hem zo nodig; en daarom hebben ze Hem zo hartelijk lief.
En wat een worsteling kan dat geven in de voorbereidingsweek. Bij de vorige Avondmaalsbediening zo'n vast voornemen gehad om tegen ons ongeloof te strijden, en naar alle geboden Gods te leven; en wat is er van terecht gekomen?
Weer mislukt. Weer niet geweest die je zijn moest. Weer niet geleefd voor Hem die het zó waard is om voor te leven. Weer zo opgegaan in de beslommeringen van het dagelijks leven. Weer te weinig gestreden tegen de zonde.
Móet je nu zo weer aangaan? Mág je zo weer aangaan? Wat zullen de mensen wel niet denken...ze zullen wel zeggen...die? gaat ze nu weer? Hoe kan dat nu? En je moet ze nog gelijk geven ook. Het is ook onbegrijpelijk. En dan weten de mensen nog niet eens álles wat er in je omgaat. Dan zien zij alleen maar een klein stukje van jou. maar de Heere weet álles!
En dan kan je hart ineenkrimpen...Je kan niet anders dan je hoofd buigen...
Maar als je dan hoort: "Ik voor u daar gij anders de eeuwige dood had moeten sterven" dan mag je toch je vastklemmen aan Zijn Woord. Zijn liefde strekt zich juist uit tot zondaren. "Deze ontvangt de zondaars en eet met hen"
Dáár ligt je behoud. in Hém ligt alles wat je nodig hebt. Die Zaligmaker heb je nodig. En Hij is gewillig om zondaren te ontvangen.
En Hij is een volkomen verzoening voor álle zonden. Alle..
ook die van verbroken beloftes
ook die van lauwheid
ook die van ongeloof
ook die van huichelarij
ook van...
álle zonden.
Dat verbreekt.
Dan mag je toch gaan. Omdat Hij daar is. Omdat Hij gekomen is, niet om te roepen rechtvaardigen, maar zondaars tot bekering.
Tot die zaligmaker strekt zich al je lust en liefde heen.
Misschien begrijpen de mensen om je heen het niet.Denken ze dat je zómaar weer gelooft. dat je zómaar weer gaat. Ze hebben ook niets gezien van de worsteling in de achterliggende week. Geeft ook niet. Hij weet ervan.
Met mijn zuchten en mijn zorgen; niet verborgen; daar Gij alles ziet en weet.
De mens ziet aan wat voor ogen is; maar God ziet het hart aan.
Gode zij dank....
helma schreef:als Gods volk op zich zelf ziet dan is ze de vertwijfeling nabij. Hoe kan het nu met genade gepaard gaan.
Ze zien in zichzelf zoveel zonde; zoveel onreinheid.
En hoe meer ze mogen zien wie de Heere Jezus nu is; hoe meer ze zien hoe weinig ze Zijn beeld gelijk zijn.
Hoe groot de kloof nu eigenlijk is; Hij zo rein, zij zo onrein. Hij zo heilig, zij zo onheilig.
En hoe groter het wonder wordt dat Hij ooit naar hen heeft omgezien.
En dát belijden ze bij hun komst naar de tafel; niet hun eigen waardigheid. integendeel.
Niet hun eigen geloof. integendeel. Niet hun eigen vasthouden aan Gods Woord. Niet hun eigen zogenaamde gerechtigheden. Want daar komen ze ook wel achter, dat dat ook met zoveel eigenbedoelingen gepaard gaat.
Nee, niets uit henzelf.
Ook niet hun 'twijfelmoedigheid'! Want het gevaar is er dat ze zelfs daar ook nog iets voor rekenen.
Nee, ze belijden dat ze midden in de dood liggen. Maar ze hebben er toch iets van gezien dat nu álles wat ze missen dat dat in de Heere Jezus ligt.
Daarom hebben ze Hem zo nodig; en daarom hebben ze Hem zo hartelijk lief.
En wat een worsteling kan dat geven in de voorbereidingsweek. Bij de vorige Avondmaalsbediening zo'n vast voornemen gehad om tegen ons ongeloof te strijden, en naar alle geboden Gods te leven; en wat is er van terecht gekomen?
Weer mislukt. Weer niet geweest die je zijn moest. Weer niet geleefd voor Hem die het zó waard is om voor te leven. Weer zo opgegaan in de beslommeringen van het dagelijks leven. Weer te weinig gestreden tegen de zonde.
Móet je nu zo weer aangaan? Mág je zo weer aangaan? Wat zullen de mensen wel niet denken...ze zullen wel zeggen...die? gaat ze nu weer? Hoe kan dat nu? En je moet ze nog gelijk geven ook. Het is ook onbegrijpelijk. En dan weten de mensen nog niet eens álles wat er in je omgaat. Dan zien zij alleen maar een klein stukje van jou. maar de Heere weet álles!
En dan kan je hart ineenkrimpen...Je kan niet anders dan je hoofd buigen...
Maar als je dan hoort: "Ik voor u daar gij anders de eeuwige dood had moeten sterven" dan mag je toch je vastklemmen aan Zijn Woord. Zijn liefde strekt zich juist uit tot zondaren. "Deze ontvangt de zondaars en eet met hen"
Dáár ligt je behoud. in Hém ligt alles wat je nodig hebt. Die Zaligmaker heb je nodig. En Hij is gewillig om zondaren te ontvangen.
En Hij is een volkomen verzoening voor álle zonden. Alle..
ook die van verbroken beloftes
ook die van lauwheid
ook die van ongeloof
ook die van huichelarij
ook van...
álle zonden.
Dat verbreekt.
Dan mag je toch gaan. Omdat Hij daar is. Omdat Hij gekomen is, niet om te roepen rechtvaardigen, maar zondaars tot bekering.
Tot die zaligmaker strekt zich al je lust en liefde heen.
Misschien begrijpen de mensen om je heen het niet.Denken ze dat je zómaar weer gelooft. dat je zómaar weer gaat. Ze hebben ook niets gezien van de worsteling in de achterliggende week. Geeft ook niet. Hij weet ervan.
Met mijn zuchten en mijn zorgen; niet verborgen; daar Gij alles ziet en weet.
De mens ziet aan wat voor ogen is; maar God ziet het hart aan.
Gode zij dank....
Wat een mooie posting, Helma! Hier herken ik mijzelf in.
oesterschelpje schreef:
Zomaar wat zinnen die bij me opborrelen, ook geschreven in Mattheus!
Ik geloof Heere, kom mijn ongelovigheid te hulp!
Heere, help mij, ik verga! Heere, ben ik het?
Dus Gods volk zou geen onzekerheid kennen?!
Bovenstaande 2 voorbeelden vind ik echt super vergeestelijking en inlegkunde. Ik vraag me oprecht af hoe mensen het verzonnen krijgen om ze in deze context te gebruiken.
Heer, help mij, ik verga.....wat zou jij zeggen als je bijna verdrinkt? Petrus vroeg zich hier echt niet af of hij gelovig was, maar of hij wel zijn hoofd boven de golven houden.
Heere, ben ik het? Dat gaat ervan uit dat mensen weten dat hun hart arglistig was, maar in dit geval kan je niet zeggen dat ze zich afvroegen of ze wel waarlijk de Heere-Jezus kenden.
Kortom: er zijn zeker voorbeelden vanuit de Bijbel, maar bij die laatste 2 kun je de Bijbel niet voor je karretje spannen om je gelijk in de discussie te halen. Noem dan argumenten die ook waarlijk op die manier bedoeld zijn.
Je eerste is wel goed, en zo beleeft een kind van God zijn geloof denk ik wel vaak.
Petrus stapte overboord en wandelde op de golven, geloof was volop in oefening. Maar daarna ziende de sterke wind was zijn geloof in Christus redding weg, in een klap onzekerheid. Jezus zeide; GIJ KLEIN GELOVIGE!
Degene die met Jezus aan het laatste avondmaal ! aanzaten waren zelfs benauwd, er staat zeer bedroefd zijnde, dat zij het zouden zijn die hem verraden zouden, terwijl ze Jezus kenden. Ze twijfelden aan zichzelf, omdat ze hun eigen hart kenden!
Ik zie niet in waarom deze voorbeelden niet goed zou zijn en waarom dit super inlegkunde of vergeestelijking zou zijn!
Inderdaad, de Bijbel staat vol met voorbeelden!
Ik ben niet meer van plan elke posting van mij te moeten gaan verdedigen tot op de letter.
Bij een discussie komt van beide kanten een inbreng ondersteund met eventueel een voorbeeld, respecteert men de ander zijn/haar argumenten, maar gaat men niet de ander onderhuids prikken met opmerkingen die op de man worden gespeeld.
Precies Jvdg, als men zijn/haar eigen hart leert kennen, is het wonder des te groot.
Ik ben wel eens erg benauwd, dat het mij zal zijn, gelijk die vrome farizeer, Gods woord tot op de letter gekend te hebben.
Maar de tollenaar niet eens de ogen op durven slaan bad 1 zin, Heere, wees MIJ ZONDAAR genadig!
Ik ben het met je eens. Maar wat doet Jezus bij Petrus? Hij verwijt hem kleingeloof maar pakt hem bij de hand en trekt hem omhoog. En het voorbeeld bij het avondmaal is ook treffend. Wat Helma ook zegt: Het Avondmaal is niet voor mensen die in zichzelf wat goeds zien, die zich zelf waardig achten. Het is voor twijfelaars, mensen met geloofsdips. Die niets goeds in zichzelf zien en daarom naar Hem vluchten.
Mara schreef:Precies Oesterschelpje ! Daarom ben ik met deze discussie gestopt. Het leidt nl nergens meer toe. Er worden scherpe dingen over en weer gezegd, terwijl het over zeer tere hartezaken gaat.
Wie het verstaat, verstaat het ! Daar moeten we geen dingen voor gaan uitrafelen.
Als het werkelijk tot ons doordringt hoe groot het Wonder is dat de Heere nog naar ons om wil zien, gaan wij er niet meer prat op zo gelovig te leven !
Dan durf je jezelf er niet eens bij te scharen ! Dan is het voor een ander meer mogelijk dan voor jou.
Hoi Mara, ik hoop dat ik niet te scherp ben geweest. Ik wilde iedereen laten nadenken over het wel of niet aangaan en welke gronden we daarvoor zoeken. En dan is Christus onze grond. Als we wel aangaan omdat we wat goeds in onszelf denken te vinden, of niet aangaan omdat we niets goeds in onszelf vinden is de grond in de beide gevallen verkeerd. Dan zijn we teveel op onszelf gericht en niet op Christus. Kennen we Hem niet als onze verlosser en is dat de toetsing, dan leert te Bijbel dat we niet aan moeten gaan. Kennen we Hem wel zo, dan nodigt Hij ons persoonlijk. En nee, dan beroemen we niet in onszelf, ons geloofsleven, dat heb ik hier telkens genoemd. Dan roemen we Hem die ons verlost.
Het enige waar ik het echt mee oneens ben is je laatste zin. Gaan we naar onszelf kijken, dan durven we ons er niet bij te scharen. En dat is bij avondmaalsgang vaak het probleem. Het is wonderlijke genade, door het lichaam en bloed van Jezus Christus. Focussen we op Hem, dan mogen we ons ook deel van zijn lichaam weten, gekocht met Zijn bloed. De Geest overtuigt ons er van dat we Gods kinderen zijn, ook al zijn we nog zo zondig. Omdat we niets zelf kunnen bijdragen, maar Hij zondaars redt. Dat belijden en herdenken we bij het Avondmaal.
Laatst gewijzigd door Marnix op 10 nov 2010, 09:30, 1 keer totaal gewijzigd.
Do not waste time bothering whether you ‘love’ your neighbor; act as if you did. As soon as we do this we find one of the great secrets. When you are behaving as if you loved someone, you will presently come to love him."
helma schreef:als Gods volk op zich zelf ziet dan is ze de vertwijfeling nabij. Hoe kan het nu met genade gepaard gaan.
Ze zien in zichzelf zoveel zonde; zoveel onreinheid.
En hoe meer ze mogen zien wie de Heere Jezus nu is; hoe meer ze zien hoe weinig ze Zijn beeld gelijk zijn.
Hoe groot de kloof nu eigenlijk is; Hij zo rein, zij zo onrein. Hij zo heilig, zij zo onheilig.
En hoe groter het wonder wordt dat Hij ooit naar hen heeft omgezien.
En dát belijden ze bij hun komst naar de tafel; niet hun eigen waardigheid. integendeel.
Niet hun eigen geloof. integendeel. Niet hun eigen vasthouden aan Gods Woord. Niet hun eigen zogenaamde gerechtigheden. Want daar komen ze ook wel achter, dat dat ook met zoveel eigenbedoelingen gepaard gaat.
Nee, niets uit henzelf.
Ook niet hun 'twijfelmoedigheid'! Want het gevaar is er dat ze zelfs daar ook nog iets voor rekenen.
Nee, ze belijden dat ze midden in de dood liggen. Maar ze hebben er toch iets van gezien dat nu álles wat ze missen dat dat in de Heere Jezus ligt.
Daarom hebben ze Hem zo nodig; en daarom hebben ze Hem zo hartelijk lief.
En wat een worsteling kan dat geven in de voorbereidingsweek. Bij de vorige Avondmaalsbediening zo'n vast voornemen gehad om tegen ons ongeloof te strijden, en naar alle geboden Gods te leven; en wat is er van terecht gekomen?
Weer mislukt. Weer niet geweest die je zijn moest. Weer niet geleefd voor Hem die het zó waard is om voor te leven. Weer zo opgegaan in de beslommeringen van het dagelijks leven. Weer te weinig gestreden tegen de zonde.
Móet je nu zo weer aangaan? Mág je zo weer aangaan? Wat zullen de mensen wel niet denken...ze zullen wel zeggen...die? gaat ze nu weer? Hoe kan dat nu? En je moet ze nog gelijk geven ook. Het is ook onbegrijpelijk. En dan weten de mensen nog niet eens álles wat er in je omgaat. Dan zien zij alleen maar een klein stukje van jou. maar de Heere weet álles!
En dan kan je hart ineenkrimpen...Je kan niet anders dan je hoofd buigen...
Maar als je dan hoort: "Ik voor u daar gij anders de eeuwige dood had moeten sterven" dan mag je toch je vastklemmen aan Zijn Woord. Zijn liefde strekt zich juist uit tot zondaren. "Deze ontvangt de zondaars en eet met hen"
Dáár ligt je behoud. in Hém ligt alles wat je nodig hebt. Die Zaligmaker heb je nodig. En Hij is gewillig om zondaren te ontvangen.
En Hij is een volkomen verzoening voor álle zonden. Alle..
ook die van verbroken beloftes
ook die van lauwheid
ook die van ongeloof
ook die van huichelarij
ook van...
álle zonden.
Dat verbreekt.
Dan mag je toch gaan. Omdat Hij daar is. Omdat Hij gekomen is, niet om te roepen rechtvaardigen, maar zondaars tot bekering.
Tot die zaligmaker strekt zich al je lust en liefde heen.
Misschien begrijpen de mensen om je heen het niet.Denken ze dat je zómaar weer gelooft. dat je zómaar weer gaat. Ze hebben ook niets gezien van de worsteling in de achterliggende week. Geeft ook niet. Hij weet ervan.
Met mijn zuchten en mijn zorgen; niet verborgen; daar Gij alles ziet en weet.
De mens ziet aan wat voor ogen is; maar God ziet het hart aan.
Gode zij dank....
Amen.
Er gaan er met twee verbonden verloren en met drie en er worden er met twee verbonden behouden en met drie. Prof. G. Wisse.
Mara schreef:Als het werkelijk tot ons doordringt hoe groot het Wonder is dat de Heere nog naar ons om wil zien, gaan wij er niet meer prat op zo gelovig te leven !
Dan durf je jezelf er niet eens bij te scharen ! Dan is het voor een ander meer mogelijk dan voor jou.
Volgens mij spreken onze oudvaders niet zo. Zij ontkennen de strijd niet, maar houden tegelijkertijd vast aan de waarheid die ook onze HC verwoord, namelijk dat de zekerheid een eigenschap van het ware geloof is. Daarmee ontkennen ze het wonder niet.
Laten we het houden bij de oudvaders. Die streng waarschuwden tegen avondmaalsmijding. Ik vrees, dat we ons met argumenten als "het zijn gevoelige zaken, daar mag je niet te streng over spreken" afsluiten voor de terechte kritiek, die ook onze oudvaders uiten. Het afblijven van het avondmaal is het ongehoorzaam zijn aan Gods gebod: Doet dit tot Mijn gedachtenis. Laten we dat niet te licht opnemen. Tenzij we nog onbekeerd zijn, of tenzij we een in het formulier genoemde zonde gedaan hebben, worden wij verwacht aan de tafel des Heeren.
Lees de oudvaders. Bv Brakel. We kunnen hoog van de oudvaders opgeven. Maar laten we dan ook hun waarschuwingen tegen avondmaalsmijding serieus nemen. Lees, lees, lees de oudvaders. En niet slechts de gedeelten die je aanstaan, maar ook hun praktische vermaningen. Aangaan terwijl je niet aan de tafel thuis hoort is zonde, maar niet aangaan terwijl God wel in je gewerkt heeft is evengoed zonde.
Je geeft aan dat je geen vrijmoedigheid hebt en dat dit zeker niet goed is.
Wat doe je om wel vrijmoedigheid te verkrijgen?
Welke vragen heb je en leven er bij je om (nog) niet aan te gaan?
Je gelooft dat Jezus ook voor jou Zijn leven gaf en jouw Verlosser is.
Als je dat gelooft, dan heb je het toch al toegeeigend?
Dan mag je toch aangaan?
Nee, dan moet je toch aangaan?
Het is heel makkelijk om de niet vrijmoedigheid hebbende, als vroomheid te beschouwen, om maar van des Heeren tafel weg te kunnen blijven.
Geen vrijmoedigheid hebben...dat is te vaag.
Wat verhindert jou om aan te gaan?
Geloof is een zaak van ja en amen zeggen op het Woord van God.
de Heidelbergse Catechismus:
Vraag 21: Wat is waar geloof?
Antwoord:
Waar geloof is een stellig weten waardoor ik alles voor betrouwbaar houd, wat God ons in zijn Woord geopenbaard heeft.
Tegelijk is het een vast vertrouwen, dat de Heilige Geest door het evangelie in mijn hart werkt, dat niet alleen aan anderen,
maar ook aan mij vergeving van de zonden, eeuwige gerechtigheid en eeuwig heil door God geschonken zijn, enkel uit genade, alleen op grond van de verdienste van Christus.
Voor wie is het Heilig Avondmaal ingesteld?
de Heidelbergse Catechismus:
Vraag 81: Voor wie is het avondmaal van de Here ingesteld?
Antwoord:
Voor hen die om hun zonden een afkeer van zichzelf hebben en toch vertrouwen dat deze hun om Christus' wil vergeven zijn, en dat ook de overblijvende zwakheid door zijn lijden en sterven bedekt is; die ook begeren hoe langer hoe meer hun geloof te versterken en hun leven te beteren.
Judas zat toch ook aan? Was hij stilgezet, had hij zichzelf leren kennen als een verdorven zondaar?
Had Petrus Jezus niet tot 3x toe verloochend, na het Avondmaal?
Aangaan aan de tafel des Heeren is Jezus belijden als jouw Verlosser en zaligmaker en dat je Hem nodig hebt om jouw geloof te sterken.
Mattheüs 10:
32 Een iegelijk dan, die Mij belijden zal voor de mensen, dien zal Ik ook belijden voor Mijn Vader, Die in de hemelen is.
33 Maar zo wie Mij verloochend zal hebben voor de mensen, dien zal Ik ook verloochenen voor Mijn Vader, Die in de hemelen is.
Mara,
heb jij belijdenis gedaan van jouw geloof?
Zo ja, Waarvan heb jij belijdenis gedaan, wat geloof jij?
Wat geloof jij van de Christus?
Avondmaalsviering: doe dit tot Mijn gedachtenis..
Je doet het dus niet voor jezelf!
Het gaat niet om jou.
Niet aangaan is Jezus niet belijden voor de mensen maar nee zeggen tegen Hem.
eigenlijk verloochen je Hem en Zijn offer.
je zegt daarmee: ik heb Uw sacrament niet nodig...
Geen vrijmoedigheid hebbende....
mensen die niet deelnemen aan het avondmaal omdat ze denken dat daarmee hun verantwoordelijkheid groter wordt. Ze zijn niet, zoals velen, achteloos of onwetend wat de godsdienst betreft. Zij nemen nauwgezet de middelen der genade in acht en horen graag het Evangelie prediken. Maar zij zeggen dat ze niet graag naar voren komen om belijdenis af te leggen. Zij zijn bang dat ze later zullen afvallen en dat ze de zaak van het christendom oneer zullen aandoen. Ze vinden het maar beter het zekere voor het onzekere te nemen en geen enkele verplichting op zich te nemen. Zulke mensen doen er goed aan te bedenken dat, als ze niet de verantwoordelijkheid op zich willen nemen om aan het avondmaal deel te nemen, zij wel de verantwoordelijkheid op zich nemen hun ziel ernstige schade te berokkenen. Zij zijn verantwoordelijk voor openlijke ongehoorzaamheid aan het bevel van Christus. Zij deinzen terug voor datgene waartoe hun Meester voortdurend Zijn discipelen vermaant: Hem voor de mensen te belijden. Ongetwijfeld is het een ernstige zaak naar voren te komen en het sacrament te ontvangen. Niemand moet dat lichtvaardig en zonder zichzelf te beproeven doen. Maar als we bedenken Wie ons uitnodigt het sacrament te ontvangen en waartoe het werd ingesteld, is het een niet minder ernstige zaak om we te gaan en de inzetting naast zich neer te leggen! Ik waarschuw deze mensen om acht te slaan op wat zij doen. Laten zij zich niet vleien met de gedachte dat het van wijsheid en voorzichtigheid getuigt als zij het eenvoudige bevel van Christus veronachtzamen. Zij zullen er tenslotte achterkomen dat zij hun schuld alleen maar groter gemaakt hebben omdat zij van hun zegeningen geen gebruik gemaakt hebben.
Geen vrijmoedigheid hebbende....
mensen die niet aan het avondmaal gaan omdat ze van mening zijn dat ze dat nog niet waardig zijn. Zij nemen ten onrechte aan dat iemand niet geschikt is om aan te gaan, zolang hij nog niet een zekere volmaaktheid bereikt heeft en daarom wachten ze. Zij koesteren zo’n verheven idee over een avondmaalsganger dat ze er zelf niet aan durven deelnemen. Maar al te dikwijls sterven zij voordat zij die innerlijke volmaaktheid bereikt hebben. Deze mensen zouden moeten bedenken dat zij een volkomen verkeerde opvatting hebben van wat ‘waardigheid’ werkelijk betekent. Zij vergeten dat het avondmaal des Heeren niet was bedoeld voor zondeloze engelen, maar voor mannen en vrouwen die omringd worden door zwakheid, die in een wereld vol verleidingen leven en die alle dagen van hun leven genade nodig hebben. Een gevoel van eigen onwaardigheid is de beste waardigheid waarmee wij kunnen aangaan. Een diep besef van het feit dat we schuldenaren van Christus zijn ten opzichte van alles waarop we hopen, is het beste besef waarmee we aan kunnen gaan. De mensen die ik nu op het oog heb, zouden ernstig moeten overwegen of het standpunt dat ze ingenomen hebben, houdbaar is en of ze zichzelf niet in de weg staan. Als ze wachten tot zijn naar hun eigen gevoel volmaakt zijn, volmaakte motieven, volmaakte gevoelens, volmaakt berouw, volmaakte liefde, volmaakt geloof hebben, dan zullen ze voor altijd blijven wachten. Er zijn nooit zulke avondmaalsgangers geweest – zeker niet in de dagen van onze Heere en van de apostelen – en die zullen er ook zolang de wereld bestaat nooit zijn. Nee, alleen de gedachte al dat we ons werkelijk waardig voelen, is een kenmerk van verborgen eigengerechtigheid en is er een blijk van dat we in Gods ogen onbekwaam zijn om aan te gaan. Toen we voor het eerst tot de troon der genade kwamen, waren we zondaars en zondaars zullen we blijven tot we sterven; wel bekeerde, vernieuwde en geheiligde zondaars, maar niettemin zondaars. Kortom, niemand is een waardige avondmaalsganger, die niet werkelijk beseft dat hij een ‘ellendige zondaar’ is.
Geen vrijmoedigheid hebbende.....
bezwaar om aan te gaan omdat ze anderen aan des Heeren tafel zien aangaan die niet waardig zijn en geen juiste gesteldheid bezitten. Omdat anderen onwaardig eten en drinken, willen zij helemaal niet eten en drinken. Van alle gronden waarop mensen die niet aan het avondmaal deelnemen, hun eigen verwaarlozing van Christus’ instelling rechtvaardigen, moet ik eenvoudig zeggen dat ik geen reden ken die mij dwazer, zwakker, onredelijker en onschriftuurlijker voorkomt dan deze. Dan kunnen we net zo goed zeggen dat we nooit zullen deelnemen aan het avondmaal. Wanneer zullen we op aarde ooit een gemeenschap van avondmaalsgangers vinden waarvan allen bekeerd zijn? Op die manier nemen we de ongezonde houding aan onszelf als rechters van anderen aan te stellen. ‘Wie zijt gij dat gij anderen beoordeelt?’ ‘Wat is u? Volgt gij Mij.’ Op die manier beroven we onszelf van een groot voorrecht louter en alleen om het feit dat anderen dat misbruiken. Op die manier doen we of we wijzer zijn dan onze Meester Zelf zijn. Als de woorden van Lucas iets betekenen, dan was Judas Iscarioth aanwezig bij de eerste avondmaalsviering en ontving hij evenals de andere discipelen het brood en de wijn. We voeren dan een reden aan waarvoor de Schrift geen grond geeft. Paulus maant de Corinthiërs scherp voor het oneerbiedige gedrag van sommige avondmaalsgangers, maar ik kan nergens lezen dat, als sommige onwaardig aan het avondmaal verschenen, anderen maar weg moesten blijven. Laat ik de mensen die niet aan het avondmaal gaan en die ik nu bedoel, de raad geven niet wijs te zijn boven hetgeen geschreven is. Laten zij de gelijkenis van de tarwe en het onkruid bestuderen en opmerken ‘hoe die tezamen tot de oogst opgroeien’ (Mattheüs 13:30) Volmaakte kerken, volmaakte gemeenten, volmaakte avondmaalsbedieningen zijn in deze wereld van verwarring en zonden niet haalbaar. Laten we streven naar de beste gaven en al het mogelijke doen om zonden bij anderen te voorkomen, maar laten we zelf niet verkommeren omdat anderen onwetende zondaars zijn, waardoor hun voedsel in vergif verandert. Als anderen dwaas genoeg zijn om onwaardig te eten en te drinken, laten wij dan niet afwijzend tegenover Christus’ instelling gaan staan en helemaal weigeren om te eten en te drinken.
Mara, tot welke van deze drie reken jij jezelf?
1. veronachtzaam het avondmaal des Heeren niet.
2. maak van het avondmaal des Heeren geen afgod.
Mara WAS bitter ! Maar de Heere heeft het weggenomen !
Ik denk dat je mij wel onder 1 of 2 kunt scharen.
Ja ik heb belijdenis gedaan, voor zover ik dat kon, oprecht.
Als mijn man en ik niet zouden gedaan hebben, zouden onze kinderen niet gedoopt worden, dat is een hele verantwoordelijkheid.
Wij hebben niet op ons 18e belijdenis gedaan, omdat dat nu eenmaal min of meer verwacht wordt, nee, ik was zelfs al 26 ! Mijn man nog ouder trouwens.
Ik heb mezelf al behoorlijk kwetsbaar opgesteld, het gaat TE ver om nog meer hier op te schrijven.
Zoiets kan wel in een gesprek, maar niet op een forum, terwijl je nog niet een kwart van mij weet.
Ik moet mezelf continue verdedigen, waarom niet. Ik heb dat nog nooit hoeven doen. Er waren wel eens gesprekken met predikant, k.r., vrienden, familie. In mijn hele familie is het trouwens heel normaal dat je niet altijd aan gaat. Ze zijn rechts/uiterst rechts. Ik zal verder geen kerkverband noemen. Doet niet ter zake.
Zaterdag voelde ik me aangevallen, nu niet meer. De Heere weet hiervan, dat is mij genoeg.
Ik weet intussen dat ik "medestanders" heb, per pb is dat fijner uit te spreken.
Dan kun je zomaar even van hart tot hart met elkaar schrijven en elkaar vinden.
DAT was toch min of meer mijn doel eigenlijk, dat van hart tot hart.
Nee Marnix, je was niet te scherp, ik kijk door je toon en woorden heen.
We horen bij dezelfde kerk, dezelfde leer, maar die is helaas niet overal hetzelfde.
Nogmaals, ik ga mezelf niet meer verdedigen met allerlei argumenten, het is een innerlijke hartezaak.
Fijn dat jullie wel die vrijmoedigheid hebben !
Maar ik ben ervan overtuigd, als er nog IETS is in je leven, waar je geen afscheid van kunt nemen, of radicaal mee kappen, dat het dus tussen God en je ziel staat, mag je niet aangaan !
Dus ook niet als je in onmin leeft met een familielid, die ene boezemzonde maar blijft doen, niet van harte, maar toch wel.
Toen ik kind was, kwam de dominee smaandagsmorgens langs bij mijn ouders, als mijn vader en/of moeder deelgenomen hadden aan het H.A.
Dan waren dat aangename gesprekken.
Maar mijn ouders gingen ook wel eens niet, dan was er iets, maar dan kwam de dominee echt geen reden vragen hoor !
Ik heb wat vrienden in de ger kerk vrijgemaakt, daar wordt het H.A. zelfs wel eens overgeslagen ! Als er een kwestie in de gemeente is, die nog niet opgelost is !
Hoe dan ?
Als er schaduw is, dan moet er ook licht zijn ~ Spurgeon
Gisteravond een preek beluisterd van een BhP dominee. Hij zei dat wij ondanks onze deelname aan het H.A toch voor eeuwig verloren kunnen gaan!
En hij bad voor de mensen die ermee worstelen dat zij zichzelf niet vrij voelen om deel te nemen aan het H.A.
Maar dit is toch een ernstige boodschap ! Menen in te gaan, ervan uitgaan dat je geroepen wordt door de Heere, maar toch erbuiten vallen !
Het liet mij wederom beseffen dat het zo maar geen kleine zaak is. Een kwestie van opstaan en aanzitten. Omdat de meesten dit nu eenmaal doen.
We kunnen onszelf een oordeel eten en drinken ! Wordt dit nog wel genoemd overal ?
Als er schaduw is, dan moet er ook licht zijn ~ Spurgeon
Mara schreef:Gisteravond een preek beluisterd van een BhP dominee. Hij zei dat wij ondanks onze deelname aan het H.A toch voor eeuwig verloren kunnen gaan!
En hij bad voor de mensen die ermee worstelen dat zij zichzelf niet vrij voelen om deel te nemen aan het H.A.
Maar dit is toch een ernstige boodschap ! Menen in te gaan, ervan uitgaan dat je geroepen wordt door de Heere, maar toch erbuiten vallen !
Het liet mij wederom beseffen dat het zo maar geen kleine zaak is. Een kwestie van opstaan en aanzitten. Omdat de meesten dit nu eenmaal doen.
We kunnen onszelf een oordeel eten en drinken ! Wordt dit nog wel genoemd overal ?
Alleen als het vlak is tussen God en een begenadigde ziel is het mogelijk om deel te nemen aan het H. Avondmaal. Met eerbied gesproken, God loopt niet over de zonde heen, hetzij persoonlijk of omstandigheden met familie of vrienden. Verzoen u eerst met uw broeder.
Mara schreef:Gisteravond een preek beluisterd van een BhP dominee. Hij zei dat wij ondanks onze deelname aan het H.A toch voor eeuwig verloren kunnen gaan!
En hij bad voor de mensen die ermee worstelen dat zij zichzelf niet vrij voelen om deel te nemen aan het H.A.
Maar dit is toch een ernstige boodschap ! Menen in te gaan, ervan uitgaan dat je geroepen wordt door de Heere, maar toch erbuiten vallen !
Het liet mij wederom beseffen dat het zo maar geen kleine zaak is. Een kwestie van opstaan en aanzitten. Omdat de meesten dit nu eenmaal doen.
We kunnen onszelf een oordeel eten en drinken ! Wordt dit nog wel genoemd overal ?
Alleen als het vlak is tussen God en een begenadigde ziel is het mogelijk om deel te nemen aan het H. Avondmaal. Met eerbied gesproken, God loopt niet over de zonde heen, hetzij persoonlijk of omstandigheden met familie of vrienden. Verzoen u eerst met uw broeder.
Ja, maar de algemene tendens is dat je per definitie fout bent als je blijft zitten. Als je voor jezelf de vrijmoedigheid hebt om deel te nemen, wil dus niet zeggen dat je daadwerkelijk bekeerd bent ! Dat blijkt wel uit de uitspraak van de dominee. Of zegt hij iets fout ?
Als er schaduw is, dan moet er ook licht zijn ~ Spurgeon
