Onze Vader

[blijmoedig]

Soms denk ik dat we het veel te moeilijk maken met z'n allen. 9 pagina's discussie over de vraag of we de Heere God nu wel of niet met 'Vader' mogen aanspreken. En nog zijn we er niet uit. Ik zou zeggen dat we dat we het gewoon maar eens moeten doen: de Heere God met 'Vader' aanspreken. En Hij zal ons dan wel laten zien hoe we Zijn kind kunnen zijn. Wij kunnen Zijn vaderschap niet verdienen. Ook niet met veel zelfinkeer en het doorworstelen van veel dogmatische vraagstukken. Maar wij kunnen ons wel aan Hem overgeven, in Zijn liefdevolle handen, in het vertrouwen dat we in het licht van het offer van de Heere Jezus waarlijk Zijn kind zullen zijn.

[Afgewezen]

Soms denk ik dat we het veel te moeilijk maken met z'n allen. 9 pagina's discussie over de vraag of we de Heere God nu wel of niet met 'Vader' mogen aanspreken. En nog zijn we er niet uit.

Ik ben er wel uit, hoor.

Ik zou zeggen dat we dat we het gewoon maar eens moeten doen: de Heere God met 'Vader' aanspreken. En Hij zal ons dan wel laten zien hoe we Zijn kind kunnen zijn. Wij kunnen Zijn vaderschap niet verdienen. Ook niet met veel zelfinkeer en het doorworstelen van veel dogmatische vraagstukken. Maar wij kunnen ons wel aan Hem overgeven, in Zijn liefdevolle handen, in het vertrouwen dat we in het licht van het offer van de Heere Jezus waarlijk Zijn kind zullen zijn.

Dit soort simplistische verklaringen liggen goed in het gehoor, maar ze helpen de discussie niet wezenlijk verder. Als iemand worstelt met het aanroepen van God als Vader, dan betekent dat niet dat zo iemand allerlei 'dogmatische vraagstukken' moet doorworstelen. Het gaat om iets existentïëlers.

[judith]

Soms denk ik dat we het veel te moeilijk maken met z'n allen. 9 pagina's discussie over de vraag of we de Heere God nu wel of niet met 'Vader' mogen aanspreken. En nog zijn we er niet uit.

Ik ben er wel uit, hoor.

Ik zou zeggen dat we dat we het gewoon maar eens moeten doen: de Heere God met 'Vader' aanspreken. En Hij zal ons dan wel laten zien hoe we Zijn kind kunnen zijn. Wij kunnen Zijn vaderschap niet verdienen. Ook niet met veel zelfinkeer en het doorworstelen van veel dogmatische vraagstukken. Maar wij kunnen ons wel aan Hem overgeven, in Zijn liefdevolle handen, in het vertrouwen dat we in het licht van het offer van de Heere Jezus waarlijk Zijn kind zullen zijn.

Dit soort simplistische verklaringen liggen goed in het gehoor, maar ze helpen de discussie niet wezenlijk verder. Als iemand worstelt met het aanroepen van God als Vader, dan betekent dat niet dat zo iemand allerlei 'dogmatische vraagstukken' moet doorworstelen. Het gaat om iets existentïëlers.

En wat voor existentiëlers, dan?

[Afgewezen]

En wat voor existentiëlers, dan?

Als het goed is, gaat het om de vraag 'heb ik God zó leren kennen, als Mijn Vader'?

[judith]

En wat voor existentiëlers, dan?

Als het goed is, gaat het om de vraag 'heb ik God zó leren kennen, als Mijn Vader'?

Oké. Duidelijk.
Ik denk dat het dan precies zoals is Blijmoedig zegt:

'Maar wij kunnen ons wel aan Hem overgeven, in Zijn liefdevolle handen, in het vertrouwen dat we in het licht van het offer van de Heere Jezus waarlijk Zijn kind zullen zijn. '


Dan mag je God wel je Vader noemen.
Igg, zo zie ik het.

[Afgewezen]

En wat voor existentiëlers, dan?

Als het goed is, gaat het om de vraag 'heb ik God zó leren kennen, als Mijn Vader'?

Oké. Duidelijk.
Ik denk dat het dan precies zoals is Blijmoedig zegt:

'Maar wij kunnen ons wel aan Hem overgeven, in Zijn liefdevolle handen, in het vertrouwen dat we in het licht van het offer van de Heere Jezus waarlijk Zijn kind zullen zijn. '


Dan mag je God wel je Vader noemen.
Igg, zo zie ik het.

Wij kunnen onszelf helemaal niet aan Hem overgeven, dat is juist ons probleem. Als je daar zo gemakkelijk over praat, vraag ik me af of je wel wéét waar je over praat!

[judith]

En wat voor existentiëlers, dan?

Als het goed is, gaat het om de vraag 'heb ik God zó leren kennen, als Mijn Vader'?

Oké. Duidelijk.
Ik denk dat het dan precies zoals is Blijmoedig zegt:

'Maar wij kunnen ons wel aan Hem overgeven, in Zijn liefdevolle handen, in het vertrouwen dat we in het licht van het offer van de Heere Jezus waarlijk Zijn kind zullen zijn. '


Dan mag je God wel je Vader noemen.
Igg, zo zie ik het.

Wij kunnen onszelf helemaal niet aan Hem overgeven, dat is juist ons probleem. Als je daar zo gemakkelijk over praat, vraag ik me af of je wel wéét waar je over praat!

Ik wéét waar ik over praat.
Uitleggen ga ik het niet... want dat wordt vast verkeert begrepen, omdat k het niet goed kan verwoorden, zoals nu weer.

[blijmoedig]

Dit soort simplistische verklaringen liggen goed in het gehoor, maar ze helpen de discussie niet wezenlijk verder. Als iemand worstelt met het aanroepen van God als Vader, dan betekent dat niet dat zo iemand allerlei 'dogmatische vraagstukken' moet doorworstelen. Het gaat om iets existentïëlers.

Ik kan het ook niet helpen dat ik zo'n simpele ziel ben Maar je slaat inderdaad de spijker op de kop. Alsof het belangrijk is dat de 'discussie wezenlijk verder wordt geholpen'. Soms lijkt het wel of het discussieren over van alles en nog wat tot het hoogste goed wordt gemaakt. En het liefst vooral niet te makkelijk, als teken van echtheid. Maar in het leven draait het niet alleen maar om discussieren en dogmatiseren. Soms is het een kwestie van simpelweg doen wat de Heere God van ons vraagt.

De verloren zoon haalde zich voordat hij terug naar huis ging ook van alles en nog wat in zijn hoofd. Het verhaal wat hij bij terugkomst zou gaan vertellen had hij steeds maar weer doordacht. Met knikkende knieen. Maar zodra hij thuiskomst wil zijn Vader niets van zijn woorden weten, sluit hem in Zijn armen, en richt een feestmaal aan. Waar blijven wij dan met onze 'tobberijen'? Niks ten nadele van wie dan ook, maar soms denk ik dat wij de Heere God daarmee schromelijk te kort doen.

[Afgewezen]

Dit soort simplistische verklaringen liggen goed in het gehoor, maar ze helpen de discussie niet wezenlijk verder. Als iemand worstelt met het aanroepen van God als Vader, dan betekent dat niet dat zo iemand allerlei 'dogmatische vraagstukken' moet doorworstelen. Het gaat om iets existentïëlers.

Ik kan het ook niet helpen dat ik zo'n simpele ziel ben Maar je slaat inderdaad de spijker op de kop. Alsof het belangrijk is dat de 'discussie wezenlijk verder wordt geholpen'. Soms lijkt het wel of het discussieren over van alles en nog wat tot het hoogste goed wordt gemaakt. En het liefst vooral niet te makkelijk, als teken van echtheid. Maar in het leven draait het niet alleen maar om discussieren en dogmatiseren. Soms is het een kwestie van simpelweg doen wat de Heere God van ons vraagt.

Met het doordenken van wat God van ons vraagt, is niets mis. Daarvoor is dit discussieforum ook mede bedoeld. Kennelijk voel jij je daar wat ongemakkelijk bij. Misschien is dit dan voor jou niet de juiste omgeving.

De verloren zoon haalde zich voordat hij terug naar huis ging ook van alles en nog wat in zijn hoofd. Het verhaal wat hij bij terugkomst zou gaan vertellen had hij steeds maar weer doordacht. Met knikkende knieen. Maar zodra hij thuiskomst wil zijn Vader niets van zijn woorden weten, sluit hem in Zijn armen, en richt een feestmaal aan. Waar blijven wij dan met onze 'tobberijen'? Niks ten nadele van wie dan ook, maar soms denk ik dat wij de Heere God daarmee schromelijk te kort doen.

Ik weet niet wat jij hier precies mee wilt zeggen. Maar de vraag is hier niet 'hoe kom ik tot geloof?', maar 'wie mogen God als Vader aanroepen?'.

[blijmoedig]

En wat voor existentiëlers, dan?

Als het goed is, gaat het om de vraag 'heb ik God zó leren kennen, als Mijn Vader'?

Pfff. Altijd maar weer dat ik. Heb ik dit wel genoeg. En heb ik dat wel genoeg. En heb ik zus wel genoeg. En heb ik zo wel genoeg. Het spijt mij, maar als wij altijd maar alles van wat de Heere God in de Bijbel zegt en aanbiedt in de Bijbel door het werk van de Heere Jezus, altijd maar weer terugvoeren tot wat 'ik' ervaar, denk, of doe, ook dan denk ik dat we de Heere God schromelijk te kort doen. Als ik in de Bijbel lees dat door de Heilige Geest wij de Heere God 'Vader' mogen noemen, dan kan ik dat echt maar op een manier uitleggen. Maar dat is wellicht ook weer mijn simplistische inslag

[judith]

En wat voor existentiëlers, dan?

Als het goed is, gaat het om de vraag 'heb ik God zó leren kennen, als Mijn Vader'?

Pfff. Altijd maar weer dat ik. Heb ik dit wel genoeg. En heb ik dat wel genoeg. En heb ik zus wel genoeg. En heb ik zo wel genoeg. Het spijt mij, maar als wij altijd maar alles van wat de Heere God in de Bijbel zegt en aanbiedt in de Bijbel door het werk van de Heere Jezus, altijd maar weer terugvoeren tot wat 'ik' ervaar, denk, of doe, ook dan denk ik dat we de Heere God schromelijk te kort doen. Als ik in de Bijbel lees dat door de Heilige Geest wij de Heere God 'Vader' mogen noemen, dan kan ik dat echt maar op een manier uitleggen. Maar dat is wellicht ook weer mijn simplistische inslag

Nou... zo denk ik er nou ook over.
Zijn we allebei simplistisch.

[Afgewezen]

En wat voor existentiëlers, dan?

Als het goed is, gaat het om de vraag 'heb ik God zó leren kennen, als Mijn Vader'?

Pfff. Altijd maar weer dat ik. Heb ik dit wel genoeg. En heb ik dat wel genoeg. En heb ik zus wel genoeg. En heb ik zo wel genoeg. Het spijt mij, maar als wij altijd maar alles van wat de Heere God in de Bijbel zegt en aanbiedt in de Bijbel door het werk van de Heere Jezus, altijd maar weer terugvoeren tot wat 'ik' ervaar, denk, of doe, ook dan denk ik dat we de Heere God schromelijk te kort doen. Als ik in de Bijbel lees dat door de Heilige Geest wij de Heere God 'Vader' mogen noemen, dan kan ik dat echt maar op een manier uitleggen.

Er staat niet in de Bijbel dat wij de Heere God door de Heilige Geest Vader mogen noemen. Zó staat het er niet, nee.
Verder gaat het zeker om het 'ik'. Dat is zo Bijbels als wat.
Jezus zegt tegen Zijn discipelen dat ze niet blij moeten zijn omdat ze duivelen uitgeworpen hebben, maar 'omdat hun namen zijn geschreven in het boek des leven'. Wat egoïstisch!
Paulus roept op ons te onderzoeken of we in het geloof zijn. Tjonge, moet dat nou?
Petrus zegt dat we onze roeping en verkiezing vast moeten maken. Moeilijk doen voor niets toch?
Blijmoedig, lees nu eens de hele Bijbel, en niet de geromantiseerde versie die jij ervan gemaakt hebt.

[blijmoedig]

Met het doordenken van wat God van ons vraagt, is niets mis. Daarvoor is dit discussieforum ook mede bedoeld.

Met het doordenken van dingen is inderdaad helemaal niets mis. Maar wel als het tot hoogste goed wordt gemaakt, en we daarmee de plank soms dreigen mis te slaan.

Kennelijk voel jij je daar wat ongemakkelijk bij. Misschien is dit dan voor jou niet de juiste omgeving.

Bedankt voor je bezorgdheid, maar ik heb het hier prima naar mijn zin

De verloren zoon haalde zich voordat hij terug naar huis ging ook van alles en nog wat in zijn hoofd. Het verhaal wat hij bij terugkomst zou gaan vertellen had hij steeds maar weer doordacht. Met knikkende knieen. Maar zodra hij thuiskomst wil zijn Vader niets van zijn woorden weten, sluit hem in Zijn armen, en richt een feestmaal aan. Waar blijven wij dan met onze 'tobberijen'? Niks ten nadele van wie dan ook, maar soms denk ik dat wij de Heere God daarmee schromelijk te kort doen.

Ik weet niet wat jij hier precies mee wilt zeggen. Maar de vraag is hier niet 'hoe kom ik tot geloof?', maar 'wie mogen God als Vader aanroepen?'.

Verloren zonen dus.

[Afgewezen]

Even ter herinnering, eerder gepost in deze topic:

Daar heb je gelijk in maar hij noemt zich niet meer kind of zoon van die vader. God zal altiid krachtens schepping onze Vader zijn maar zijn wij nog Zijn kinderen?

Ja hoor, dit is wat de vader in de gelijkenis zegt nadat de zoon weer terug is: "want deze zoon van mij was dood en is weer tot leven gekomen", nog steeds z'n zoon dus.

Je moet onderscheid maken tussen het 'OT-ische' vaderschap van God en het 'NT-ische' vaderschap van God.
In het OT waren álle Israëlieten 'kinderen van God', krachtens het verbond met Abraham. In die setting moet je ook de gelijkenis van de verloren zoon lezen.
In het NT is er sprake van een nieuwe setting: alleen zij die wederomgeboren zijn, ontvangen de 'macht', de volmacht, om kinderen Gods genoemd te worden.

[blijmoedig]

En wat voor existentiëlers, dan?

Als het goed is, gaat het om de vraag 'heb ik God zó leren kennen, als Mijn Vader'?

Pfff. Altijd maar weer dat ik. Heb ik dit wel genoeg. En heb ik dat wel genoeg. En heb ik zus wel genoeg. En heb ik zo wel genoeg. Het spijt mij, maar als wij altijd maar alles van wat de Heere God in de Bijbel zegt en aanbiedt in de Bijbel door het werk van de Heere Jezus, altijd maar weer terugvoeren tot wat 'ik' ervaar, denk, of doe, ook dan denk ik dat we de Heere God schromelijk te kort doen. Als ik in de Bijbel lees dat door de Heilige Geest wij de Heere God 'Vader' mogen noemen, dan kan ik dat echt maar op een manier uitleggen.

Er staat niet in de Bijbel dat wij de Heere God door de Heilige Geest Vader mogen noemen. Zó staat het er niet, nee.
Verder gaat het zeker om het 'ik'. Dat is zo Bijbels als wat.
Jezus zegt tegen Zijn discipelen dat ze niet blij moeten zijn omdat ze duivelen uitgeworpen hebben, maar 'omdat hun namen zijn geschreven in het boek des leven'. Wat egoïstisch!
Paulus roept op ons te onderzoeken of we in het geloof zijn. Tjonge, moet dat nou?
Petrus zegt dat we onze roeping en verkiezing vast moeten maken. Moeilijk doen voor niets toch?
Blijmoedig, lees nu eens de hele Bijbel, en niet de geromantiseerde versie die jij ervan gemaakt hebt.

Beste Afgewezen, praat alsjeblieft niet zo uit de hoogte. Alsof jij hier de 'ware' Bijbelkennis bezit, en ik niet weet waar ik over praat. Ik ben er hier niet op uit om allerlei bijbelteksten tegen elkaar te gaan uitspelen, of uit hun verband te rukken. Ik weet alleen wel dat de hele Bijbel erover spreekt dat de Heere God altijd eerst komt. Uit Hem, door Hem, en tot Hem zijn alle dingen. Buiten Hem zijn wij niets. Dat dan altijd maar weer de suggestie wordt gewekt dat het er ten diepste omgaat wat wij er zelf van bakken, en daardoor onze eigen zaligheid kunnen bewerken, maak je het evangelie tot een farce, en zakt het christelijke geloof af tot het niveau van de islam waarin het uiteindelijk ook alleen maar draait om de goede en slechte keuzes van de gelovigen. Ik word een beetje moe van dat ik-gerichte geloof.