Oorspronkelijk gepost door Zeeuw2
Wat RJ aanhaalt over het HA is wel mooi. Er word geen bepaalde maat of grootte van geloof geeist; het gaat om het wezen. Als een verloren zondaar onze zaligheid buiten onszelf in Christus zoeken. Ik zou dat inderdaad ook geloof willen noemen; weliswaar zwak; maar toch geloof.
Maar dat is wel wat anders dan wedergeboorte zonder enig geloof en zonder enige kennis van Christus. Daar lees je niets over in de Bijbel en ook de Dordtse Leerregels spreken over een dadelijk geloven.
OK; ff concreet: je bent het dus hartelijk ONEENS met Ds. GSA van der Knegt.
Frappant: degenen die het nogal goed kunnen vinden met het gedachtengoed van Van der Zwaag en Blaauwendraad zijn ook altijd gecharmeerd van Charles Haddon Spurgeon. Maar wat zegt Spurgeon over de beloften? Letterlijk citaat:
Wat blijft het toch oorverdovend stil na mijn posting over Spurgeon en de beloften. Zijn jullie het zo met Spurgeon eens? Dan zijn jullie het massaal met Van der Zwaag ONEENS!!!
Dit suggereert dat degene die het altijd zo hartelijk met Spurgeon eens zijn niet van ellendekennis willen weten. Ik ben erg gesteld op Spurgeon maar zeg nogmaals; de zonde dat is een berg waar je niet omheen, niet overheen en niet onderdoor kunt!!! En een ruim aanbod heeft niets te maken met het 'als sprinkhanen over de zonde heen springen'.
Boston word eveneens voor de kar gespannen van de beloftenprediking en onderscheiding verbondsbeloften en Evangeliebeloften.
Ik heb het boek 'de viervoudige staat' van Boston. Tot mijn stomme verbazing! zag ik voorin het boek staan dat het mede mogelijk is gemaakt door de theologische school van de gergem en één of andere stichting van de GerGeminNed (tot behoud van de oude waarheid).
Als men dan inderdaad zo weg is van Boston en achter zijn werken staat moet men eens in een leesdienst een preek van Boston lezen!! Hier het slot van een preek die ik digitaal heb:
1. Alle ongelovigen, alle verachters van Christus, zijn zelfmoor-denaars, want zij verderven hun eigen ziel. Wanneer het gebeurt dat uw ziel verloren gaat en een onderzoek ingesteld wordt door wiens handen ze is gevallen, zal het zijn: O Israël, gij hebt uzelf verwoest; niet Adam, niet satan, maar uzelf, o zondaar!
2. U kunt uw ziel geen groter onheil aandoen, dan Christus niet door geloof aan te nemen. Veel onheil hebt u uw eigen ziel al aangedaan door vloeken, liegen, gierigheid enz. Maar dit is een dodelijke slag aan het hart; dit is de ziel verwonden in het gevoeligste en edelste deel.
3. Alle ongelovigen zullen niet te verontschuldigen zijn. Het heidendom zal iets te zeggen hebben, namelijk dat de open-baring van de weg der zaligheid door Christus hen niet bekend gemaakt is, ja, zelfs de duivelen zullen dit te zeggen hebben, dat er geen middel voor hen bereid was. Maar wat zult u te zeggen hebben, o ongelovige die het bloed van de Verlosser vertrad! U zult geheel zonder verontschuldi-ging zijn. U zult zijn als de mens die zonder een bruiloftskleed aan de tafel zat bij het huwelijk van des Konings Zoon. Die sprakeloos was toen hem gevraagd werd hoe hij daar kwam zonder bruiloftskleed, hebbende niets in te brengen voor zijn vermetel gedrag.
4. Geloof in Christus. Neem Hem aan, en omhels Hem als u uw ziel niet wilt verderven. Weiger niet het middel dat vrij voor u voorzien is in Christus. U wordt allen uitgenodigd, en ver-welkomd om tot Christus te komen. O, kom dan, kom dan, en weiger niet langer Zijn lieflijke nodiging te gehoorzamen. Door het aannemen van Christus zult u zalig gemaakt worden. Uw ziel zal gemeenschap met God hebben. Maar als u niet gelooft, zult u eeuwig omkomen, en de toorn Gods zal voor eeuwig op u liggen. "Hij die gelooft zal zalig gemaakt worden, maar die niet gelooft, zal verdoemd worden" (Mark. 16: 16).
Amen.
Bedankt Zeeuw, voor je hartelijke instemming met het stuk. Het zal je niet in dank worden afgenomen door refo, ndonselaar, Kislev en Lecram. Want die schoppen die kleintjes en noemt ze ongelovigen omdat ze voor zichzelf niet kunnen zeggen dat ze een waar geloof hebben.
Erdna,
Een ander citaat van ds. De Knegt dat jij aanhaalde, gaat nog verder hoor!
"Maar, zo denkt een lezer: behoort de overtuiging, de kennis der ellende dan niet tot de levendmaking? Jazeker! Dit zouden wij nooit of te nimmer willen betwisten. Wij zullen zelfs de laatste zijn die dit zal ontkennen. Wanneer de ontdekking een werk van de Heere is, is zij te rekenen tot de levendmaking. Maar nu moeten wij goed verder lezen! Wanneer een ziel overtuigd wordt van zonde, gerechtigheid en oordeel, zal zij niet zozeer denken aan het feit dat de Heere bezig is haar levend te maken. Dat kan de ziel ook niet, omdat de wet haar achtervolgt en zegt: "Betaal mij wat gij schuldig zijt". Wat een nood als de ziel dan ervaart dat zij geen penning heeft om de hemelhoge schuld te betalen. Dan moet zij verloren gaan, tenzij er nog een weg is om aan de welverdiende straf te ontgaan en wederom tot genade te komen. Wanneer weet de ziel dan dat zij levendgemaakt is? Dat weet zij alleen als zij in het geloof Christus heeft mogen omhelzen. Daarom moeten wij maar niet te snel zijn om over levendmaking te spreken als wij Christus niet kennen. Persoonlijk zijn we terughoudend om direct alles van de tafel te vegen. Wij zijn bang de bekommerden, de kleintjes onheus te behandelen (toch refo?). Wel zeggen wij dat wij alleen van levendmaking kunnen spreken wanneer wij het de apostel door genade nazeggen: "Ik leef, doch niet meer ik, maar Christus leeft in mij". Alleen Christus is de vaste grond waarop wij als levendgemaakten staan. Hij alleen is het leven van ons leven."
Dus wij zijn levend, als wij Christus mogen kennen, als wij uitgaande daden des geloofs kennen, die ons verenigen met Hem. En dat is geen ingestort geloof, waar wij de eerste tijd niets vanaf weten.
Oorspronkelijk gepost door Refojongere
Bedankt Zeeuw, voor je hartelijke instemming met het stuk. Het zal je niet in dank worden afgenomen door refo, ndonselaar, Kislev en Lecram. Want die schoppen die kleintjes en noemt ze ongelovigen omdat ze voor zichzelf niet kunnen zeggen dat ze een waar geloof hebben.
Ai, dan schop ik mezelf misschien ook....
(kVraag me trouwens af wat harder schoppen is: zeggen dat er buiten Jezus geen leven is of zeggen dat zien geen hebben is......)
Maar de bijbel is erg scherp: Die in Hem gelooft, wordt niet veroordeeld, maar die niet gelooft, is alrede veroordeeld, dewijl hij niet heeft geloofd in den Naam des eniggeboren Zoons van God.
Het allerkleinste geloof is rechtvaardigend van aard. Maar er wordt min of meer hier gezegd dat ellendekennis als rechtvaardigend van aard is. Dat een mens zijn ellende leert zien is zéker werk van God, want uitzichzelf zal een mens daar nooit aan willen! Maar de bijbel laat ook genoeg voorbeelden zien van mensen die met ellendekennis rondlopen maar zonder Christus zijn gestorven. Ook op de erve der kerk zijn er vele die een hele hoop beleving hebben maar buiten Christus zijn. En de bijbel leert dat buiten Christus geen Leven is. Dan durf ik niet te zeggen dat je met een hoop ervaringen etc. al gerechtvaardigd bent.
Het is heel begrijpelijk en herkenbaar dat iemand niet hardop kan zeggen in Christus te geloven en vol twijfel zit. Maar als dit altijd zo blijft dan zit er iets goed fout! En toch... en toch.... dat citaat van Zeeuw dat is zeker niet onwaar. Ds. L. Huisman zegt in zijn verklaring van de H.C. hier hele mooie dingen over.
(die splitsing van de discussie daar weet ik niets van af hoor!!!!!, maar juich het wel toen )
In aansluiting op het citaat van ds. De Knegt bij deze wat van ds. J.W. Kersten wat daarop aansluit (wat al vaker op OSW is geplaatst).
Gelooft u dat u leven hebt? En zo ja, hoe concludeert u dat, hoe weet u dat, waarop grond u dat? Waarom zegt u: "Ja, ik geloof zeker dat de Heere ook naar mij heeft omgezien?" Maar waarom gelooft u dat, wat is dat voor geloof? Hoe komt u eigenlijk aan dat u zo vastklemmen daaraan? Wat hebt u zoal meegemaakt van binnen? En wie zal u zeggen dat dat nu het werk van God is? Wat voor zekerheid hebt u daar dan van? Die hebt u niet! En dan heb u helemaal geen verzekering. God geeft geen verzekering van Zijn eigen werk buiten Christus. Dat doet God niet. U kunt wel zeggen: "ja, maar er zijn toch eigenschapjes van het leven. Schuldbesef en droefheid naar God en een wenen gemoed en een gebroken hart." Ja, kostelijk dingen maar zijn die zaligmakend? Dat lees ik nergens in de Bijbel. Dat weet ik niet, u ook niet. (...) En als u die bevindelijke kennis dus mist dan mist u alles! U kunt toch niet een derde mogelijkheid scheppen? Het is in Christus of buiten Christus, één van twee. En nu zoeken we altijd een derde weg. De weg van de minste weerstand. "Ja, maar daar komen nog eigenschapjes en kenmerkjes, en allerlei dingen die Gods volk ook heeft en ook had, toen ze pas begonnen of zoiets." En dan grijpen we vast en we klemmen ons eraan vast en we zeggen: "Ik ben geborgen voor de eeuwigheid." En we spreken van vrede tot onze ziel en we zeggen heimelijk: "Ik hoor er toch bij, zie je. En er is niemand die me dat afneemt." Zo kunt u er zo velen ontmoeten. En als het er dan eens op aan komt en u zeg: "Bent u er ook één van. " "Ja, dat geloof ik wel." "Waarom dan?" Nu, dan krijg u een heel verhaal over allerlei bevindingen. Maar waar het op aankomt wordt precies gemist en toch reken ze zich erbij en toch houden ze zich er krampachting aan vast. En er is geen vordering en er is geen armoede en er is geen verlorenheid. Er is niets! Er is geen uitgangen des harten naar de Middelaar en er zijn geen gebruikmakingen van Christus. Wat is dat dan toch voor leven? Is dat toch een zaligmakend leven. "Ja", zeggen ze, "dat zijn de bekommerde eerstbeginnende zielen." Nu, bekommerde zielen zeggen dat zeker van zichzelf niet! Echt bekommerde ziel en eerstbeginnende zullen dat zeker zo hart mogelijk tegenspreken!
Het zalig voorrecht van deze smartelijke ontdekking aan onze verdorvenheid, het zalig voorrecht is dit, dat de Heere ons voor Zijn aangezicht begint te verootmoedigen. Want die eerste Zondagen in het stuk der ellende zijn geen onderwijzingen met verschrikkingen en met narigheid en met helse angst. Welnee. Vanaf de eerste zaligmakende overtuigingen komt er tegelijkertijd iets zoets mee in ons hart. En weet u wanneer we treurig worden? Als we onze zonden niet kunnen bewenen en belijden en als we voor God niet kunnen buigen en als we ons niet het oordeel waardig kunnen keuren. Dan worden we die hardigheid in ons hart gewaar. Dan zeggen we: "O God, het gaat niet goed zo. Ik moet het voor U verliezen en ik zou het wel graag willen ook. Er is iets in mijn hart dat gunt U de eer, maar ik kan mijn hart niet meekrijgen. O God, wat heb ik toch een boos bestaan inwendig." Dat is bij de Kerk van God een oorzaak van haar verdriet. Er is geen beter plekje dan om daar te verkeren. Daar zouden we duizend werelden voor over hebben. Een ogenblik in de schuld voor God. Ik erken mijn schuld, die U tot straf bewoog en ik hield niets achter. Ik verborg geen kwaad dat in mij werd gevonden. U kunt nergens beter zijn dan daar. Daar geeft de Heere Zijn goedkeuring over en daar komt een wonderlijke, onbegrijpelijke stilte in ons hart. Het is de beginnende stilte van dat beginnende vrederijk van Immanuël. Want waar een zondaar zich voor God veroordeelt, daar zal God hem niet veroordelen. Daar is het oordeel in Christus opgeheven. En al is het dat het met bewustheid niet wordt beleefd, de vrucht uit Christus wordt daarin reeds geproefd. En die onder God buigen mag, die wordt door de Heere aangenomen.
Mocht iemand overigens nog belangstelling hebben voor een goedkoop exemplaar van de Catechismusverklaring van Kersten jr. dan hoor ik het wel.
>>Dus wij zijn levend, als wij Christus mogen kennen, als wij uitgaande daden des geloofs kennen, die ons verenigen met Hem. En dat is geen ingestort geloof, waar wij de eerste tijd niets vanaf weten. <<
Prachtig citaati, RJ, waar ik van harte achter sta. Alleen je conclusie bevreemdt mij. Ds. De Knegt zegt nl. in je vetgemaakte stukje juist WEL dat een pas levendgemaakte ziel dat in het begin niet zo kan bekijken! Dus wel een ingestort geloof waar je zelf nog niet zo'n zicht op hebt. Overigens leren Moerkeken dat dit zeker niet buiten je bewustzijn omgaat. Een veelgebruikte uitdrukking in de prediking is dan ook "daar ben je bij, hoor!" of "dat gaat niet buiten een mens om", of men zegt dat je het plekje nog wel aan kan wezen waar de Heere je stilzette en in je gemis plaatste. Of dat je in ieder geval de tijd aan kan wijzen dat de wereld haar glans verloor, en er één vraag begon te wegen op je ziel: mijn ziele doorziet ge uw lot, hoe zult ge rechtvaardig verschijnen voor God? Pas als je de toevlucht tot Christus hebt mogen nemen, in de openbaring van de Middelaar aan het hart, zul je er meer licht over krijgen. Dan zeg je onbekommerd: één ding weet ik: dat ik eerst blind was en nu zie!
>>Dit suggereert dat degene die het altijd zo hartelijk met Spurgeon eens zijn niet van ellendekennis willen weten. Ik ben erg gesteld op Spurgeon maar zeg nogmaals; de zonde dat is een berg waar je niet omheen, niet overheen en niet onderdoor kunt!!! En een ruim aanbod heeft niets te maken met het 'als sprinkhanen over de zonde heen springen'. <<
Welnee, het ging me daar helemaal niet om de noodzaak van de ellendekennis (ndonselaar heeft dit ook gemakshalve maar verkeerd geinterpreteerd). Waar het heel duidelijk om ging, in de lijn van de discussie die gevoerd werd, is dat Vd Zwaag zegt dat de beloften, onbepaald, allemaal, aan IEDEREEN ruimhartig beloofd en toegezegd moeten worden. Silfhout laat dan zien dat dit niet op gaat voor in ieder geval één citaat van ds. JW Kersten, waarin Kersten de verbondsbeloften beperkt tot degenen die overtuigd zijn van zonde. En in de citaten van Spurgeon zie je glashelder dat Spurgeon ze ook beperkt tot degenen die overtuigd zijn van zonde. Zo behoort er dus gepreekt te worden!
Oorspronkelijk gepost door erdna
Beste ndonselaar,
Een van de rode draden in het boek van Van der Zwaag is dat de prediking van de GG (en OGG en GGiN) niet ruim genoeg zou zijn, en dat zou te maken hebben met de verbondsopvatting. De prachtige citaten die je van de Erskines geeft laten echter zonneklaar zien dat deze verbondsopvatting (verbond ligt onder de beheersing van de uitverkiezing) uitstekend samengaat met een ruime prediking! Daarom zijn de Erskines vanouds geliefd binnen de GG.
Overigens verbaast het me dat je stelt je beter thuis te voelen bij de verbondsopvatting van Calvijn, want prof. dr. Graafland (toch niet de minste!) heeft in zijn boek hierover letterlijk gezegd dat bij Calvijn het verbond wordt beheerst door de uitverkiezing. Precies hetzelfde als in de GG dus, die hiermee meer in de lijn van Calvijn staat dan het Woelderinkianisme van Van der Zwaag.
Dat bij Calvijn het verbond wordt beheerst door de uitverkiezing is een conclusie van Prof. Graafland die ik voor zijn rekening laat.
Wel is het zo dat bij Calvijn de verkiezing onder de beheersing van de verkondiging staat. Het was trouwens ook Calvijn die Christus de spiegel van onze verkiezing noemde.
Over je Woelderinkianisme van v.d. Zwaag, als je het boek goed gelezen hebt dan heb je kunnen lezen dat v.d. Zwaag afstand neemt van Woelderink als het gaat om zijn leer over de uitverkiezing.
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
Oorspronkelijk gepost door erdnaEn in de citaten van Spurgeon zie je glashelder dat Spurgeon ze ook beperkt tot degenen die overtuigd zijn van zonde. Zo behoort er dus gepreekt te worden!
Dat 'glashelder' moet je me nog maar eens uitleggen. Als ik namelijk onderstaande citaten van Spurgeon zie dan begin ik te twijfelen aan dat 'glashelder'.
Veel mensen verlangen naar een dieper besef van hun zondigheid. Dan, met een zeker vertoon van gewetensbezwaar, maken zij een excuus voor de beoefening van eenvoudig geloof. Deze geestelijke ziekte, die zondaren van Christus afhoudt, neemt in verschillende tijden andere vormen aan. (...) Satan heeft zichzelf in vele harten gewrongen, gekleed in het kleed van een engel des lichts, en hij heeft de zondaar ingefluisterd: "Berouw is een noodzakelijke deugd; stop totdat u berouw hebt, en als u zichzelf voldoende vernederd hebt over uw zonde, dan zult u geschikt zijn om tot Christus te komen; en bekwaam om te geloven en op Hem te vertrouwen."
Tegenwoordig zijn er grote aantallen Calvinistische predikanten, die bang zijn om een vrije uitnodiging aan zondaren te doen. Zij verdraaien Christus' uitnodiging als volgt: "Als u een waardige zondaar bent, mag u komen," alsof domme zondaren niet mogen komen! Zij beschrijven dan wat dat gevoel van nood is en geven er zo'n hoge omschrijving van, dat hun hoorders zeggen: "Wel, zo heb ik me nog nooit gevoeld," en zij zijn bang om te komen vanwege hun gebrek aan kwalificatie.
Al dit gepreek aan zondaren dat zij dit moeten voelen en dat moeten voelen voordat zij op Christus mogen vertrouwen, is gewoon eigengerechtigheid in een nieuwe vorm. Ik weet dat onze calvinistische broeders deze preek niet zullen waarderen - ik kan het niet helpen - want ik aarzel niet te zeggen dat er meer farizeïsme gemengd is met hypercalvinisme, dan met enige andere soort sekte in de wereld. En ik verklaar plechtig dat dit gepreek over gevoelens van, wat zij noemen, verstandige zondaren, niets meer is dan eigengerechtigheid in de knapste en kunstigste vorm, want het is de zondaar vertellen dat hij iets moet zijn voordat hij tot Christus kan komen. Terwijl het Evangelie gepreekt wordt niet aan verstandige zondaren of aan zondaren met enig ander kwalificerend bijvoeglijk naamwoord, maar aan zondaren als zondaren, aan zondaren gewoon zoals zij zijn. Het is niet voor zondaren als berouw-hebbende zondaren, maar voor zondaren als zondaren, hun staat moge zijn wat zij is en hun gevoelens wat zij zijn. O zondaren, de deur van genade staat wijd open voor u vanmorgen; laat satan u niet terugduwen door te zeggen: "U bent niet geschikt." U bent geschikt! Dat wil zeggen, u hebt alle geschiktheid, die Christus wil en dat is helemaal niets. Kom tot Hem, gewoon zoals u bent.
Kom zoals u bent; kom in al uw armoede en koppigheid en hardheid, gewoon zoals u nu bent, neem Christus om uw alles in allen te wezen.
Een onderwijzing van David. Welgelukzalig is hij, wiens overtreding vergeven, wiens zonde bedekt is. (…) Toen ik zweeg, werden mijn beenderen verouderd, in mijn brullen den gansen dag.(…) Mijn zonde maakte ik U bekend, en mijn ongerechtigheid bedekte ik niet. Ik zeide: Ik zal belijdenis van mijn overtredingen doen voor den HEERE; en Gij vergaaft de ongerechtigheid mijner zonde. Sela. Hierom zal U ieder heilige aanbidden in vindenstijd; ja, in een overloop van grote wateren zullen zij hem niet aanraken.
Erdna hier spreekt de Schrift van heiligmaking! David verzweeg de zonde met Bathseba en daarom zweeg de HEERE. Nadat hij zijn zonden mocht belijden, vergaf de HEERE zijn zonden. Ja, daarom zal ieder heilige God de HEERE aanbidden in vindenstijd.
Een psalm van David, als hij zijn gelaat veranderd had voor het aangezicht van Abimelech, die hem wegjoeg, dat hij doorging. Ik zal den HEERE loven te aller tijd; Zijn lof zal geduriglijk in mijn mond zijn. (...) Zij hebben op Hem gezien, ja, Hem als een waterstroom aangelopen; en hun aangezichten zijn niet schaamrood geworden. Deze ellendige riep, en de HEERE hoorde; en Hij verloste hem uit al zijn benauwdheden.
Ook hier weer het leven van een gelovige. Dat zeggen ook onze kantekenaren van het woordje ‘deze’ in het laatste gedeelte: ‘Namelijk David; die hier van zichzelven spreekt, als op zijn persoon wijzende, of voert in de woorden der gelovigen van hem.’
Nergens wordt hier gesproken over het leven van een ongelovige. Nee, in de psalmen kijk je zoals iemand eens zie ‘Gods gelovig volk in het hart’.
Staan er dan geen andere teksten? Jazeker maar dan niet afwachtend! Nee, alle haast is geboden. ‘Heden, zo gij Zijne stemme hoort!’ ‘Wij dan wetende de schrik des Heeren (nl. de eeuwige dood in de rampzaligheid), bidden u, laat u met God verzoenen!
Kislev, ik kan me niet heugen dat ik Vd Zwaag daarvan beschuldigd heb.(dat ze van de ellende niets willen weten, ND) Dus ik denk dat je zelf nogal fel bent in je aantijgingen! Wat ik wel gezegd heb, is dat hij er niet zoveel van wil weten dat de mens passief is in de wedergeboorte (dit leren o.a. Boston, de Erskines en Comrie, en uiteraard de Bijbel Zelf). Die stelling klopt wel degelijk, lees zijn boek maar, hij wil een grotere nadruk op de oproep tot geloof en het gaan tot Christus zonder voorbereidingen of wat ook "komen zoals je bent". Maar zoals je bent, vind je (van nature) dat je niets mankeert, en dat je gezond bent. Maar Christus zegt, "die gezond zijn, hebben de Medicijnmeester niet van node". We moeten eerst aan onze dodelijke kwaal ontdekt worden. Zie het citaat dat ik een paar postings eerder gaf van Ds. GSA de Knegt.
Dat v.d. Zwaag ontkent dat de mens passief is in de wedergeboorte is nieuw voor me, wel weet ik dat hij de noodzaak aangeeft van het geloof. De mens is in zoverre lijdelijk dat God hem die geloofsgenade schenkt. Het volgens mij Ursinus of v.d. Groe die schreef dat de rechtvaardiging in de hemelhof en de rechtvaardigmaking (door het geloof) gelijktijdig plaatsvinden!
Wat zijn dat dominee: uitgaande daden des geloofs?
Dat zijn die gebeden en verlangens en andere werkzaamheden Teunis, van de mens die vast gelooft, dat alles in Christus is en die nu verlangt om zeker te weten, dat het ook voor hem is. Deze Christus acht hij zeer gepast, onmisbaar en dierbaar voor zijn ziel. Hij kan Hem niet missen. Zo trekt hij eropuit om Hem te vinde aan Wie zijn ziel kleeft. En toch durft hij maar niet zeggen: "Hij is de mijne".
en de opmerking van RJ: bedankt Zeeuw, voor je hartelijke instemming met het stuk. Het zal je niet in dank worden afgenomen door refo, ndonselaar, Kislev en Lecram. Want die schoppen die kleintjes en noemt ze ongelovigen omdat ze voor zichzelf niet kunnen zeggen dat ze een waar geloof hebben.
laat ik het hier nu mee eens zijn RJ. Hoe vaak heb ik al niet gezegd dat de ‘allerkleinste geloofsdaad’ rechtvaardigd? Hier is het geloof aan het woord: hij gelooft dat alles in Christus is. Dat is in overeenstemming met de Schrift ‘geloof in de Heere Jezus Christus en gij zult zalig worden.
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
Nu ZAL KLEIN GELOOF TEER WORDEN AANBEVOLEN. Ik zal het prijzen, niet omdat het klein is, maar omdat het geloof is. Klein geloof eist een tere behandeling, en dan zal het blijken een kostelijke zaak te zijn.
In de allereerste plaats, het is waar geloof. Geloof, dat met Jezus begint en eindigt, is waar geloof. Het minste geloof in Jezus is Gods gave; en het is een even dierbaar geloof, ofschoon het niet een even sterk geloof is.
Overgenomen uit het boek: "De wonderen van de Heiland" van C.H.Spurgeon.
Sorry voor de valse beschuldigingen, ik dacht dat je instemde met de post van refo, Kislev. Daarin zei hij namelijk dat het missen en daaruit voortkomende zoeken van Jezus, niet voor geloof wilde houden, maar ongeloof en vijandschap noemde...Hij staat blijkbaar alleen..
Als de Heere bezig is een mens levend te maken, doet Hij hun gemis inzien. Zijn ze daarmee zalig? Nee!!! Hoogst gevaarlijk, omdat je dan mensen krijgt zoals ds. J.W. Kersten beschreef. De zaligheid moet gekoppeld worden aan de uitgaande daden des geloofs en niet of iemand kan uitroepen: Christus is ook voor mij gestorven.
Waarom kan een bekommerde dat niet?
Om het volgende, de beloften vertrouwt hij voor 100%, dat Christus zaligmaakt die tot Hem komt vertrouwen ze voor 100%, daarom is het dus ook telkens een werken met Zijn beloften, een aankleven van Hem. Uitroepen zullen ze: "Geef mij Jezus, of ik sterf; zonder Jezus is geen leven; Maar een eeuwig Ziels-verderf."
Tegelijkertijd weten ze echter dat alleen zij die een waar geloof hebben deel hebben aan Christus, en daarom durven ze voor zichzelf niet concluderen: Christus is de mijne.
Want...hebben zij wel een waar geloof? Zijn ze wel wederom geboren? Is het wel waarheid in het binnenste? Deze zaken horen bij het welwezen van het geloof en kan men kennen uit de vruchten van de verkiezing.
Wisse zegt het zo: "Jazeker, zij zouden graag willen vertellen, dat God hun ziel had gered; tenminste als zij daar maar goede gronden voor hadden, maar...zover zijn ze nog niet! En zij zijn juist uitermate bekommerd, of het wel 'waar werk' in hen is. Ze hebben God lief geheel en al, in al Zijn deugden; ook in die der waarheid. Voor zelfbedrog zijn zij dan zo uitermate bevreesd, omdat zij bang zijn, dat zij zich iets zouden eigenen, wat niet waar is. (...) Geen zichzelf (buiten de werkingen en toepassingen van Gods Geest om) toege-eigende Christus en God is haar troost. Zelfs kunnen de beloften Gods, zoals zij daar staan in de Schrift, haar niet helpen, als Gods Geest die Schrift niet onwederstandelijk en krachtdadig aan haar persoonlijk toepast."
Maar in hun uitgaande daden des geloofs is er een toevluchtnemen tot Christus en een aannemen van Zijn welmenend aanbod van genade, daarin ligt hun behoud, dat weten zij.
Wat is het belangrijk om te zien wat het wezen van het geloof is (Christus te kennen en telkens tot Hem te vluchten) en wat het welwezen (het verzekerd zijn dat je een waar geloof hebt). Als je mag zien, forummers, wat voor een volheid van genade, eeuwenlang en nog steeds, er in Jezus is, geeft dat dan geen rust voor de ziel? Als je mag weten van Hem en Hem mag kennen in al Zijn dierbaarheid en gepastheid. Kenmerk van een kind van God is dat hij de gemeenschap met God Drie-enig wil ervaren en hebben.
)