Vanmorgen las ik in het Nederlands Dagblad een opiniebijdrage, die precies weergaf, hoe ik in dit topic mijn visie heb proberen te verwoorden.
Voor homo is er een andere weg dan relatie
Geplaatst: ND 21 juli 2009 09:20, laatste wijziging: 21 juli 2009 09:32
door Reitze Siebesma
Voor homo's is er een andere weg dan het aangaan van een (seksuele) relatie. Wie uit het isolement komt en door een proces van verwerking heen gaat, kan komen tot meer ruimte en innerlijke vrijheid.
Zou het nog lang duren voordat homoseksuele relaties in orthodox-christelijke kring aanvaard zijn? Met deze vraag eindigt dr. A.L.Th. de Bruijne zijn artikel 'Smoesjes rond homoseksualiteit' in de krant van 11 juli. De Bruijne beschrijft hoe sommige kerken uit pastorale overwegingen als noodmaatregel verdragen wanneer homo's seksueel samenleven. Hij beschrijft ook twee andere routes waarbij men een stap verdergaat en niet langer vasthoudt aan het idee dat homoseksuele relaties tegen Gods wil zijn.
Dat De Bruijne ontwikkelingen op dit vlak niet toejuicht, is helder in dit artikel. Ik voel me door het artikel uitgedaagd. Mijn reactie heeft wellicht te maken met mijn eigen homoseksuele achtergrond, maar ook met het feit dat ik, als docent verbonden aan Different (hulp bij seksuele identiteitsvragen, onderdeel van Tot Heil des Volks), mij onder meer bezighoud met de vraag hoe in pastoraat om te gaan met homoseksualiteit. Hoe kunnen we als gelovigen die vasthouden aan het gegeven dat de Bijbel geen andere ruimte biedt aan seksuele relaties dan die tussen man en vrouw in het huwelijk, medegelovigen die in hun eigen leven te maken hebben met homoseksualiteit, steunen in het gaan van de Bijbelse weg? In het artikel van De Bruijne wordt een tendens beschreven die ook ik waarneem: veel christenen gaan ervan uit dat het niet (altijd) haalbaar is voor iemand met een homoseksuele gerichtheid om 'nee' te zeggen tegen een homoseksuele relatie. De kerk moet beginnen mensen die dit zo beleven serieus te nemen. Vervolgens is de vraag of zij iets kan aanbieden waardoor er voor mensen ruimte komt om op een manier om te gaan met hun seksualiteit die in overeenstemming is met de bedoeling van God.
Cultuur
Waarom zou het niet haalbaar zijn om als christen met een homoseksuele gerichtheid de Bijbelse weg te gaan? Velen zullen wijzen op het gegeven dat zoals het voor een hetero normaal is om een relatie aan te gaan met iemand van het andere geslacht, het voor een homo normaal is om een relatie aan te gaan met iemand van het eigen geslacht. Maar stellen we hiermee de norm van de cultuur niet boven die van de Bijbel? Ik ontken niet dat 'nee' zeggen tegen een homorelatie moeilijk kan zijn. In de kerk gaat het erom dat we volgelingen van Christus zijn of worden. Belooft Jezus ons dat Hem volgen een gemakkelijke opdracht is? Wat onze seksuele gerichtheid ook is, een volgeling van Jezus zijn heeft altijd verregaande consequenties. Het kost ons niet iets, het kost ons alles.
Niet in tegenspraak hiermee is als we vaststellen dat het voor geen enkel mens mogelijk is de wet van God te houden. Leven volgens Bijbelse normen is voor niemand haalbaar. Daarom laat het Nieuwe Testament zien dat niet de wet het middel is om in het reine te komen met God en om te komen tot levensheiliging, maar het kruis. Door Christus alleen worden we rechtvaardig verklaard en kunnen we groeien in een levensstijl die in overeenstemming is met de wil van God. Daarbij moeten we elke keer opnieuw leren dat Gods genade de kracht is waardoor ons leven verandert. Ook voor een christen met een homoseksuele gerichtheid wordt het op die manier mogelijk om de Bijbelse weg te gaan.
Isolement
Er kunnen factoren van allerlei aard een rol spelen waardoor mensen het niet als haalbaar ervaren om 'nee' te zeggen tegen homoseks. Ik denk terug aan de tijd dat ik voorganger was in een evangelische gemeente en sterk geconfronteerd werd met mijn homoseksuele gevoelens. Ik ervoer veel pijn vanwege eenzaamheid vanuit het verleden, maar ook omdat ik meende dat mijn positie meebracht dat ik beter kon zwijgen. Mijn gevoel van eigenwaarde kreeg een knauw toen allerlei zaken in mijn omgeving minder goed gingen. Het was een tijd dat ik me kwetsbaar voelde, ik was bang dat het me niet zou lukken trouw te blijven aan mijn keuze om 'nee' te zeggen tegen homoseks.
Toen ik uit mijn isolement kwam en door een proces ging van verwerking, kwam er meer ruimte en merkte ik dat ik in emotioneel en geestelijk opzicht begon te groeien. Ik leerde mijn gevoelens niet langer als bedreigend te beschouwen, maar eerder als een soort uitdaging. Allerlei vragen kwamen aan bod zoals: 'op welke manier verhoud ik me tot anderen?' (verlangen naar intimiteit), 'wie ben ik?' (identiteit), 'welke waarde heb ik? Het was geen geestelijke roetsjbaan, maar een begaanbare weg, waarbij ik aan de slag ging met een aantal concrete zaken. En deze weg leidde naar een grotere innerlijke vrijheid. Als in pastoraat of hulpverlening de hele mens aan bod mag komen, en het niet alleen maar gaat om de kwestie homoseksualiteit, kunnen wegen opengaan die aanvankelijk onbegaanbaar leken. Dit is niet alleen mijn ervaring, maar ook die van anderen die wellicht een levensverhaal hebben dat verschillend is van het mijne.
Zou het nog lang duren voordat homoseksuele relaties in orthodox-christelijke kring aanvaard zijn? Ik hoop dat kerken en christenen niet alleen zullen blijven wijzen op de andere route die er is, maar dat ze, gedreven door bewogenheid en met raad en daad, medegelovigen met een homoseksuele gerichtheid zullen bijstaan op hun levensreis.
Reitze Siebesma is als docent verbonden aan Different, centrum voor psychosociale hulp bij seksuele identiteitsvragen van de stichting Tot Heil des Volks in Amsterdam.
De kracht van het Evangelie zit in de bezittelijke voornaamwoorden. (Maarten Luther, WA 101, 2, 25)
