Hein is langs geweest. Hij heeft de boel aandachtig gadegeslagen. Hoewel de bolussen hem het water door de mond deden lopen durfde hij het niet aan dichterbij te komen. Na de koffie voor die aardige mevrouw met prachtige donkere kinderen was de koffiepot trouwens ook leeg, en daar had hij nog het meest zin in. De reis vanuit Neveldijk loog er niet om, alleen daarom had hij natuurlijk de moed moeten opbrengen even aan te schuiven. Toen hij aankwam rijden keken ze allemaal zo die auto in, hij durfde niet meer. Van afstand zag het er gezellig uit. Niet bepaald spelonkieachtig. Zo klonk het ook niet. Sterker nog, Sijmen Donker en Klaas van Riet zouden ervan gegruwd hebben. Hier en daar klonk het alsof ze familie van Hein hadden kunnen zijn. Af en toe dacht ik weemoedig terug aan het mangelvrouwtje, sommigen deden me eraan denken. Zo achteraf bekeken heb ik spijt, toch niet even aangeschoven te zijn. Wie weet heeft Hein de volgende keer de moed om zich aan u voor te stellen en zich te laven aan de sfeer van saamhorigheid.
