De staat van ontbinding van de reformatorische gezindte

[Gajus]

.

[Jongere]

Laten we proberen weer on-topic te gaan.

[Marnix]

Die laatste bijbeltekst geeft het tegenovergestelde aan van "er in blijven hangen". Als we God aanroepen zal Hij ons verlossen. Het "in een vergelegen land verkeren", daar ga ik geen verwijten over uitspreken. Er in blijven in plaats van terug te gaan naar Hem, dat kan je mensen wel verwijten.

Ik denk dat dit volk (en inderdaad is het voor hen soms uitzichtloos) zich vaak meer bevrijd voelt als dat menig verwijtende zich zou kunnen indenken.
Ik ben wel ellendig en nooddruftig, maar de HEERE denkt aan mij; Gij zijt mijn Hulp en mijn Bevrijder; o mijn God! vertoef niet.

Hoe kan het nou uitzichtloos zijn voor het volk van God als Hij uitzicht geeft. Zijn beloften zijn niet die van uitzichtloosheid, durven we die dan nog te geloven? In de gelijkenis van de verloren zoon ziet hij zijn ellende en gaat terug naar de Vader. En bij hem is er geen uitzichtloosheid.

Laten we proberen weer on-topic te gaan.

Ik denk dat dit juist heel on-topic is en dat hier juist een groot probleem licht. Als mensen zich niet meer door Gods beloften getroost en gesterkt weten valt het fundament van je christelijke gezindte toch juist weg?

[artistiek]

Die laatste bijbeltekst geeft het tegenovergestelde aan van "er in blijven hangen". Als we God aanroepen zal Hij ons verlossen. Het "in een vergelegen land verkeren", daar ga ik geen verwijten over uitspreken. Er in blijven in plaats van terug te gaan naar Hem, dat kan je mensen wel verwijten.

Ik denk dat dit volk (en inderdaad is het voor hen soms uitzichtloos) zich vaak meer bevrijd voelt als dat menig verwijtende zich zou kunnen indenken.
Ik ben wel ellendig en nooddruftig, maar de HEERE denkt aan mij; Gij zijt mijn Hulp en mijn Bevrijder; o mijn God! vertoef niet.

Hoe kan het nou uitzichtloos zijn voor het volk van God als Hij uitzicht geeft. Zijn beloften zijn niet die van uitzichtloosheid, durven we die dan nog te geloven? In de gelijkenis van de verloren zoon ziet hij zijn ellende en gaat terug naar de Vader. En bij hem is er geen uitzichtloosheid.

Denk je dat de zoon niet gedacht heeft dat hij zou omkomen? Ik denk het wel... Hoe vele huurlingen mijns vaders hebben overvloed van brood, en ik verga van honger!
Maar hij ging wel, dat is de trekkende liefde van de Vader. Maar de zoon besefte ook heel goed dat het rechtvaardig zou zijn als hij weggestuurd zou worden en daarom zei hij: Vader, ik heb gezondigd tegen den Hemel, en voor u; En ik ben niet meer waardig uw zoon genaamd te worden; maak mij als een van uw huurlingen.

[Marnix]

Hij wist dat zijn vader hem niet zou laten staan daarom ging hij terug om als huurling bij hem te werken. En als wij lekker naar de kerk gaan en telkens die roepstem horen en onbekeerd blijven, dus niet terugkeren naar Hem, is er toch iets grondig mis. En volgens mij gebeurt dat heel veel en is er daarom heel veel mis in de kerk. Helemaal als, ik krijg af en toe het idee, het ook nog een beetje wordt goedgepraat. Het is goed om je ellende te doorleven en heel logisch, we zijn immers slecht, willen ons niet bekeren, we kunnen het niet zelf etc. De verloren zoon dacht ook: Ik zit hier tussen de varkens en verga van de honger. En met een gerust hart blijven we in het varkenshok en eten we aardappelschillen... in plaats van terug te keren naar Hem. Het idee dat we dat zouden kunnen.

[Tiberius]

Ik denk dat dit juist heel on-topic is en dat hier juist een groot probleem licht. Als mensen zich niet meer door Gods beloften getroost en gesterkt weten valt het fundament van je christelijke gezindte toch juist weg?

Klopt. Maar dat ontkent hier niemand.

[freek]

Je vroeg eerder wat "er in blijven hangen" betekent en ik denk dat dat het juist is. Je ellende kennen, de weg van verlossing kennen maar die niet bewandelen.

Als je het zo uitlegt vind ik 'er in blijven hangen' meer klinken als een verwijt richting een volk die ondervinden wat het is om met de verloren zoon in een vergelegen land te verkeren, er alles doorgebracht hebbend.
Zij die hun ellende kennen bewandelen juist de weg der verlossing want die geen ellende kennen hoeven ook niet verlost te worden.
En roept Mij aan in den dag der benauwdheid; Ik zal er u uithelpen, en gij zult Mij eren.

Wat maak je er toch een exegetisch en 'bevindelijke' hutspot van, sorry dat ik het zeg. Een volk dat ondervindt wat het is om met de verloren zoon in een vergelegen land te verkeren. Zo'n volk bestaat niet. Het eerste wat de verloren zoon deed, toen hij tot zichzelf kwam was: IK ZAL OPSTAAN EN TOT MIJN VADER GAAN. En dat deed hij zelf. Hij bleef daar echt niet zitten in de varkensdrab omdat dat zo rechtzinnig voelde.

Ik zie trouwens dat je in een volgende posting het ook moet erkennen: hij ging wel. Ja natuurlijk ging hij. Al in het 'vergelegen land' wist hij dat vader op de uitkijk stond. Als je dat beseft, dan ga je wel. Dan is het klagen over een volk dat zo onmachtig in een vergelegen land alles verbeurd en verzondigd heeft, niets meer dan vrome praat om jezelf op te houden, weigerend om de wapens van verzet op te geven.

[barjan]

/

[helma]

maar door de omhelzing kon hij niet meer zeggen: maak mij als een van Uw huurlingen...
en pas las ik ergens: dat zou ook niet gepast zijn, want dan wilde hij toch de liefde van de vader weer gaan verdienen

een huurling zou ook nooit zó'n omhelzing ontvangen hebben. Ik denk dat hij zelf ook wel voelde dat als hij dát nog zou zeggen, het toch wel een belediging voor zijn vader zou zijn

[artistiek]

Je vroeg eerder wat "er in blijven hangen" betekent en ik denk dat dat het juist is. Je ellende kennen, de weg van verlossing kennen maar die niet bewandelen.

Als je het zo uitlegt vind ik 'er in blijven hangen' meer klinken als een verwijt richting een volk die ondervinden wat het is om met de verloren zoon in een vergelegen land te verkeren, er alles doorgebracht hebbend.
Zij die hun ellende kennen bewandelen juist de weg der verlossing want die geen ellende kennen hoeven ook niet verlost te worden.
En roept Mij aan in den dag der benauwdheid; Ik zal er u uithelpen, en gij zult Mij eren.

Wat maak je er toch een exegetisch en 'bevindelijke' hutspot van, sorry dat ik het zeg. Een volk dat ondervindt wat het is om met de verloren zoon in een vergelegen land te verkeren. Zo'n volk bestaat niet. Het eerste wat de verloren zoon deed, toen hij tot zichzelf kwam was: IK ZAL OPSTAAN EN TOT MIJN VADER GAAN. En dat deed hij zelf. Hij bleef daar echt niet zitten in de varkensdrab omdat dat zo rechtzinnig voelde.

Ik zie trouwens dat je in een volgende posting het ook moet erkennen: hij ging wel. Ja natuurlijk ging hij. Al in het 'vergelegen land' wist hij dat vader op de uitkijk stond. Als je dat beseft, dan ga je wel. Dan is het klagen over een volk dat zo onmachtig in een vergelegen land alles verbeurd en verzondigd heeft, niets meer dan vrome praat om jezelf op te houden, weigerend om de wapens van verzet op te geven.

Je redenering ten spijt maar er gaat in de gelijkenis toch heel wat aan vooraf totdat de zoon tot inkeer komt... maar ja dat slaan velen tegenwoordig liever over, dat is te gecompliceerd (hutspot-achtig zo je wilt) en dan wordt men aan het twijfelen gebracht... of men voelt zelfs dat ze er vreemd aan zijn.

Aan de andere kant moeten we ook zeker niet vergeten dat de zoon een diep verlangen kreeg om naar zijn vader terug te keren, dat is ook waar want hij ging missen wat hij was kwijtgeraakt en dat was de liefde. Die liefde heeft zo'n grote aantrekkingskracht, die kan niet weerstaan worden.

[barjan]

/

[Luther]

artistiek ik denk dat freek bedoelt dat ellende zonder verlossing ook gevaarlijk is en verlossing zonder ellende natuurlijk ook want als er geen persoonlijk ellende is dan is er ook geen persoonlijke verlossing en geloof is altijd persoonlijk

`
Ellendekennis zonder verlossing en dankbaarheid kan nog alle kanten op.
Verlossing zonder te weten waarvan, is ook niet naar de Schrift.
En dankbaarheid wordt pas echt diep als je de diepte van je verlorenheid hebt leren kennen.