De verdeeldheid en onze schuld.

[given]

Dus geen namen meer, anders....

Ja, daar houd jij wel van he

Zeker.
Maar hoe kom jij aan die wijsheid?

Heeft ie van mij:)

[Hendrikus]

Als je echt een synode samen wilt stellen die kerken bij elkaar moet brengen, dan stel je juist die spelers op die het bij voorbaat niet met elkaar eens zullen zijn. Anders krijg je het effect dat de synode het heel vrolijk met elkaar eens gaat zijn, maar dat de kerkgenootschappen die 'vertegenwoordigd' zijn er helemaal niets mee kunnen. De CGK zal bijvoorbeeld niet echt op een synode van uitsluitend haar rechterflank en 'aanverwante' kerken zitten te wachten.

Ook vanuit dat oogpunt hebben lijstjes geen enkele zin.

En je moet je afvragen wat zo'n synode zou moeten uitrichten. Een mooi signaal (en daarom wellicht de moeite waard!), maar verder?

Het is net als met de politiek.
Vanuit de oppositie is het heel makkelijk om van alles te roepen. Kritiek te hebben op een burgemeester die een rockfestival niet verbiedt, bijvoorbeeld.
Je zult maar regeringsverantwoordelijkheid hebben, je aan de wet moeten houden.
Virtuele voetbalelftallen en virtuele synodes, 't is allemaal tijdverdrijf voor scholieren. Meer niet.

[Luther]

Namen zijn bijzonder belangrijk.
Een iegelijk zal zich vertegenwoordigd willen weten.
Anders gaat zo'n synode niet werken.

Bovenstaande is juist de reden dat ik wel een lijstje met namen heb opgesteld. Ik had eigenlijk ook gehoopt dat men erop zou reageren, alsof het een RD-bericht was, waarin de samenstelling van de synode werd bekend gemaakt.
Ik denk nl. dat de 60 die ik noemde het complete spectrum van de "kleine" Gereformeerde Gezindte bestrijken. En dat daarom iedereen vertrouwen kan hebben in een dergelijke vergadering.

Wat zou het een enorm statement zijn, als men na enkele dagen vergaderen en luisteren naar elkaar tot de volgende conclusies kon komen:
- We betreuren de diepe kerkelijke verdeeldheid en belijden dit gezamenlijk als zonde voor God.
- We erkennen dat het helen van de breuken niet iets is dat op een synodetafel kan worden besloten, maar zijn bereid om in alle deelnemende kerkverbanden preekbeurten te vervullen en we stellen onze kansels ook voor elkaar open. De plaatselijke kerkenraad heeft daarin het laatste woord.
- We erkennen elkaars attestaties.

[Wilhelm]

Weer een hele mooie column van SD Post vandaag in het RD :
Het doordenken waard !

Kerkelijk besef
Laat ik dit vooropstellen, ik heb niets met mensen die van de ene kerkelijke gemeente overstappen op de andere, omdat ze zich daar beter thuis voelen.
Of die hun lidmaatschap opvragen, om­dat de preken van de dominee hen niet aanspreken. Of die met hun hele gezin vertrekken, omdat ze het niet eens zijn met het beleid van de kerkenraad. Of die ’s morgens naar de eigen gemeente gaan en ’s middags gaan shoppen bij kerkelijke gemeentes in de buurt. Wie zo denkt over zijn plaats in de gemeen­te, denkt in het schema van deze wereld en is in dat opzicht volstrekt wereld­gelijkvormig.
In deze wereld bewegen we ons steeds meer in losjes gekoppelde netwerken. In deze wereld moet je vooral aan je wel­bevinden denken. Aan je eigen ontwik­keling. Moet je vooral doen wat goed bij je past. Waar je je lekker bij voelt.
Maar in het Koninkrijk van God geldt een andere wet. Bij de gemeente van God past het beeld van dienstbaarheid en geestelijke verbondenheid. Het beeld van het lichaam, waar alle leden lijden als één lid lijdt. Als het dan wat minder gaat, moet dat juist de betrokkenheid vergroten en het gebed vermenigvul­digen. Moet je opzien naar het Hoofd van de gemeente. En wat betreft de weinig aansprekende dominee, luister naar MacCheyne. Hij zegt: „De Heere behoede mij dat ik ooit de ontrouwe prediking, de lauwheid en doodsheid in een gezant van Christus zou verdedigen, maar ik vraag: waar ligt de blaam van de ontrouw, anders dan in het gemis aan getrouwe gebeden?!”
Dus ik geloof in een grote mate van trouw en verbondenheid aan de kerke­lijke gemeente, waarin je gedoopt bent, belijdenis hebt gedaan en waar je onder het Woord zit. De gemeente is een vol­uit Bijbels nieuwtestamentisch gegeven.

Hogepriesterlijk gebed
Geldt dat ook voor kerkelijk be­sef? Men zegt dan: kerkisme is fout, kerkelijk besef is belangrijk. Is dat zo? Nogmaals, een verbondenheid aan de gemeente waarin de Heere je geplaatst heeft, is belangrijk. De gemeente is een instelling van de Heere.
Maar dat kun je van een kerkver­band toch moeilijk zeggen. Kerkmuren worden door mensen opgebouwd en in stand gehouden. Het is niet Gods bedoeling dat Zijn gemeente over verschillende kerkverbanden verspreid is. Het meest treffend is de tekst uit het hogepriesterlijk gebed, waar Jezus Christus bidt dat degenen die door het Woord in Hem geloven voor het oog van de wereld één zijn ( Joh. 17: 21).
Dus hoewel de afgescheiden kerken niet buiten Gods voorzienigheid zijn ontstaan, is het bestaan van verschil­lende bevindelijk gereformeerde kerken niet in overeenstemming met de geopenbaarde wil van God. Waar­toe dient dan de nadruk op het eigen kerkelijk instituut, als dat een afgeschei­den kerk betreft? Waarom aandacht voor eigen dogmatische uitspraken, de eigen accenten in de prediking, de eigen organisatie, regels en kerkelijke cultuur? Waarom moeten we het met elkaar heb­ben over het eigene van de X-gemeen­ten of Y-kerk? Waarvoor is kerkelijk besef waardevol? Het lijkt mij dat we daarmee iets in stand houden wat we zouden moeten willen loslaten. Dat ker­kelijk besef op gespannen voet staat met Kerkelijk besef met een hoofdletter.

Leespreken
We zouden moeten schrijven over het katholieke van de X-gemeenten.
We zouden als kerk ontspannen en vrijmoedig moeten zijn in het grens­overschrijdende verkeer van goederen en personen, zodat grenzen langza­merhand vervagen. Gebruikmaken van elkaars meditatiebundels, leespreken, opleiding, materiaal voor jongeren, van elkaars sprekers en misschien wel pre­kers, broeders en zusters in de Heere.
Natuurlijk mag in alle gevallen de norm van Gods Woord en van de Schrif­tuurlijk- bevindelijke waarheid worden gehanteerd, maar dat is nog wat anders dan de norm van de kerkelijke afkomst.
Je kunt erover discussiëren of de Her­steld Hervormde Kerk een voortzetting is van de Nederlands Hervormde Kerk.
Het is een zienswijze, er zijn ook andere zienswijzen mogelijk. Maar we moeten onszelf niet voor de gek houden. Als er in de afgescheiden kerken een sterk verlangen was naar kerkelijke eenheid, hadden we deze zienswijze met beide handen aangegrepen om terug te keren tot de kerk van de reformatie. Het blijft echter op dit gebied heel stil. Ik had mijn hoop nog het meest gevestigd op de Oud Gereformeerde Gemeenten, waar het besef van de tijdelijkheid van het eigen kerkverband nog het langst levend is geweest. Maar zelfs in dat kerkverband is de rek er blijkbaar uit.
Is er nog een afgescheiden kerk die als eigen accent heeft dat de bede van Christus uit het hogepriesterlijk gebed een levend en krachtig verlangen is?

Steven Fuite
Met enige schroom sluit ik deze keer af met een persoonlijk gekleurd verhaal over mijn grootvader, Steven Fuite.
Hij woonde in Genemuiden en zijn dochter, mijn moeder, woonde in Enkhuizen. De reis naar Enkhuizen voerde via Urk. Deze keer had zijn schoonzoon hem naar de boot gebracht. Mijn grootvader was al aan boord en stond op het achterdek te praten met mijn oom.
Een voorbijfi etsende Urker zag hem over de reling hangen: zwarte kleren, zwarte hoed. Hij dacht: Die moet wel van een oud gereformeerde kerk zijn.
Hij stapte van de fiets, liep naar de boot en riep: „U bent van de goede waarheid, zeker?”
Mijn grootvader ging rechtop staan, pakte de reling vast en antwoordde: „Ik? Ik ben lid van de Ene Algemene Christelijke Kerk.”
En toen hij de Urker terug zag lopen naar zijn fiets, riep hij hem op z’n Gal­lemunigers nog na: „En ie, ie ook?”

[Afgewezen]

Kerkelijk besef
Laat ik dit vooropstellen, ik heb niets met mensen die van de ene kerkelijke gemeente overstappen op de andere, omdat ze zich daar beter thuis voelen.
Of die hun lidmaatschap opvragen, om­dat de preken van de dominee hen niet aanspreken. Of die met hun hele gezin vertrekken, omdat ze het niet eens zijn met het beleid van de kerkenraad. Of die ’s morgens naar de eigen gemeente gaan en ’s middags gaan shoppen bij kerkelijke gemeentes in de buurt. Wie zo denkt over zijn plaats in de gemeen­te, denkt in het schema van deze wereld en is in dat opzicht volstrekt wereld­gelijkvormig.
In deze wereld bewegen we ons steeds meer in losjes gekoppelde netwerken. In deze wereld moet je vooral aan je wel­bevinden denken. Aan je eigen ontwik­keling. Moet je vooral doen wat goed bij je past. Waar je je lekker bij voelt.
Maar in het Koninkrijk van God geldt een andere wet. Bij de gemeente van God past het beeld van dienstbaarheid en geestelijke verbondenheid. Het beeld van het lichaam, waar alle leden lijden als één lid lijdt. Als het dan wat minder gaat, moet dat juist de betrokkenheid vergroten en het gebed vermenigvul­digen. Moet je opzien naar het Hoofd van de gemeente. En wat betreft de weinig aansprekende dominee, luister naar MacCheyne. Hij zegt: „De Heere behoede mij dat ik ooit de ontrouwe prediking, de lauwheid en doodsheid in een gezant van Christus zou verdedigen, maar ik vraag: waar ligt de blaam van de ontrouw, anders dan in het gemis aan getrouwe gebeden?!”

Dus Calvijn en Luther hadden moeten bidden voor de paus, in plaats van de kerk te hervormen. Dat de oplossing zo simpel had kunnen zijn...

[Ander]

Weer een hele mooie column van SD Post vandaag in het RD :
Het doordenken waard !

Precies. De misstanden in de kerk zijn niet de schuld van de dominees, het ligt aan ons eigen gebedsleven. Als we dat gaan inzien komt er een hoop eenheid!

[Mister]

Weer een hele mooie column van SD Post vandaag in het RD :
Het doordenken waard !

Precies. De misstanden in de kerk zijn niet de schuld van de dominees, het ligt aan ons eigen gebedsleven. Als we dat gaan inzien komt er een hoop eenheid!

Hmm, ik geloof toch niet zo in schuldloosheid van predikanten. Dat zijn ook mensen.

[Johann Gottfried Walther]

Weer een hele mooie column van SD Post vandaag in het RD :
Het doordenken waard !

Precies. De misstanden in de kerk zijn niet de schuld van de dominees, het ligt aan ons eigen gebedsleven. Als we dat gaan inzien komt er een hoop eenheid!

Hmm, ik geloof toch niet zo in schuldloosheid van predikanten. Dat zijn ook mensen.

Zoals de priester is, zo is het volk toch? Of niet?
Al is dat geen algemeenheid in deze zaken denk ik.

[memento]

Je kunt erover discussiëren of de Her­steld Hervormde Kerk een voortzetting is van de Nederlands Hervormde Kerk.
Het is een zienswijze, er zijn ook andere zienswijzen mogelijk. Maar we moeten onszelf niet voor de gek houden. Als er in de afgescheiden kerken een sterk verlangen was naar kerkelijke eenheid, hadden we deze zienswijze met beide handen aangegrepen om terug te keren tot de kerk van de reformatie. Het blijft echter op dit gebied heel stil. Ik had mijn hoop nog het meest gevestigd op de Oud Gereformeerde Gemeenten, waar het besef van de tijdelijkheid van het eigen kerkverband nog het langst levend is geweest. Maar zelfs in dat kerkverband is de rek er blijkbaar uit.

Duidelijk...

[Mister]

Weer een hele mooie column van SD Post vandaag in het RD :
Het doordenken waard !

Precies. De misstanden in de kerk zijn niet de schuld van de dominees, het ligt aan ons eigen gebedsleven. Als we dat gaan inzien komt er een hoop eenheid!

Hmm, ik geloof toch niet zo in schuldloosheid van predikanten. Dat zijn ook mensen.

Zoals de priester is, zo is het volk toch? Of niet?
Al is dat geen algemeenheid in deze zaken denk ik.

Precies, wat zeg je het weer helder. Op voorhand dominees uitsluiten van schuld gaat te ver.

[Wilhelm]

Weer een hele mooie column van SD Post vandaag in het RD :
Het doordenken waard !

Precies. De misstanden in de kerk zijn niet de schuld van de dominees, het ligt aan ons eigen gebedsleven. Als we dat gaan inzien komt er een hoop eenheid!

Idd, van harte mee eens.
En vandaaruit zal er dan ook een minder krampachtig omgegaan worden met al ons "eigene" , wat vaak niet meer is dan een uiterst redmiddel van een kerkverband om haar bestaansgrond te rechtvaardigen.

Waar­toe dient dan de nadruk op het eigen kerkelijk instituut, als dat een afgeschei­den kerk betreft? Waarom aandacht voor eigen dogmatische uitspraken, de eigen accenten in de prediking, de eigen organisatie, regels en kerkelijke cultuur? Waarom moeten we het met elkaar heb­ben over het eigene van de X-gemeen­ten of Y-kerk? Waarvoor is kerkelijk besef waardevol? Het lijkt mij dat we daarmee iets in stand houden wat we zouden moeten willen loslaten. Dat ker­kelijk besef op gespannen voet staat met Kerkelijk besef met een hoofdletter.

[freek]

Je kunt erover discussiëren of de Her­steld Hervormde Kerk een voortzetting is van de Nederlands Hervormde Kerk.
Het is een zienswijze, er zijn ook andere zienswijzen mogelijk. Maar we moeten onszelf niet voor de gek houden. Als er in de afgescheiden kerken een sterk verlangen was naar kerkelijke eenheid, hadden we deze zienswijze met beide handen aangegrepen om terug te keren tot de kerk van de reformatie. Het blijft echter op dit gebied heel stil. Ik had mijn hoop nog het meest gevestigd op de Oud Gereformeerde Gemeenten, waar het besef van de tijdelijkheid van het eigen kerkverband nog het langst levend is geweest. Maar zelfs in dat kerkverband is de rek er blijkbaar uit.

Duidelijk...

Heel niet; hersteld hervormden kunnen heel zelfgenoegzaam met de armen over elkaar naar de afgescheiden kerken kijken en roepen: waar blijven jullie nou, maar dat is tamelijk hypocriet. De bezwaarde hervormden hadden - toen de PKN ontstond - zélf het initiatief moeten nemen tot eenheid met de afgescheiden kerken. Direct! Eerst een kerk oprichten, vervolgens menen dat je de voortzetting bent van de NHk, dat gelooft natuurlijk niemand. Vanaf het moment dat de HHK eenmaal een gevestigde kerk was, stonden ze op gelijke voet met de andere kerken. En was de kans verkeken om daadwerkelijk tot eenheid te komen.

[freek]

Kerkelijk besef
Laat ik dit vooropstellen, ik heb niets met mensen die van de ene kerkelijke gemeente overstappen op de andere, omdat ze zich daar beter thuis voelen.
Of die hun lidmaatschap opvragen, om­dat de preken van de dominee hen niet aanspreken. Of die met hun hele gezin vertrekken, omdat ze het niet eens zijn met het beleid van de kerkenraad. Of die ’s morgens naar de eigen gemeente gaan en ’s middags gaan shoppen bij kerkelijke gemeentes in de buurt. Wie zo denkt over zijn plaats in de gemeen­te, denkt in het schema van deze wereld en is in dat opzicht volstrekt wereld­gelijkvormig.
In deze wereld bewegen we ons steeds meer in losjes gekoppelde netwerken. In deze wereld moet je vooral aan je wel­bevinden denken. Aan je eigen ontwik­keling. Moet je vooral doen wat goed bij je past. Waar je je lekker bij voelt.
Maar in het Koninkrijk van God geldt een andere wet. Bij de gemeente van God past het beeld van dienstbaarheid en geestelijke verbondenheid. Het beeld van het lichaam, waar alle leden lijden als één lid lijdt. Als het dan wat minder gaat, moet dat juist de betrokkenheid vergroten en het gebed vermenigvul­digen. Moet je opzien naar het Hoofd van de gemeente. En wat betreft de weinig aansprekende dominee, luister naar MacCheyne. Hij zegt: „De Heere behoede mij dat ik ooit de ontrouwe prediking, de lauwheid en doodsheid in een gezant van Christus zou verdedigen, maar ik vraag: waar ligt de blaam van de ontrouw, anders dan in het gemis aan getrouwe gebeden?!”

Dus Calvijn en Luther hadden moeten bidden voor de paus, in plaats van de kerk te hervormen. Dat de oplossing zo simpel had kunnen zijn...

Met alle respect hoor, Afgewezen, maar is dit alles wat je op deze column hebt te zeggen? Je snapt waarschijniljk heel goed de intentie van Post. Zo niet, dan zou ik daar nog maar eens over na gaan denken.

[Afgewezen]

Kerkelijk besef
Laat ik dit vooropstellen, ik heb niets met mensen die van de ene kerkelijke gemeente overstappen op de andere, omdat ze zich daar beter thuis voelen.
Of die hun lidmaatschap opvragen, om­dat de preken van de dominee hen niet aanspreken. Of die met hun hele gezin vertrekken, omdat ze het niet eens zijn met het beleid van de kerkenraad. Of die ’s morgens naar de eigen gemeente gaan en ’s middags gaan shoppen bij kerkelijke gemeentes in de buurt. Wie zo denkt over zijn plaats in de gemeen­te, denkt in het schema van deze wereld en is in dat opzicht volstrekt wereld­gelijkvormig.
In deze wereld bewegen we ons steeds meer in losjes gekoppelde netwerken. In deze wereld moet je vooral aan je wel­bevinden denken. Aan je eigen ontwik­keling. Moet je vooral doen wat goed bij je past. Waar je je lekker bij voelt.
Maar in het Koninkrijk van God geldt een andere wet. Bij de gemeente van God past het beeld van dienstbaarheid en geestelijke verbondenheid. Het beeld van het lichaam, waar alle leden lijden als één lid lijdt. Als het dan wat minder gaat, moet dat juist de betrokkenheid vergroten en het gebed vermenigvul­digen. Moet je opzien naar het Hoofd van de gemeente. En wat betreft de weinig aansprekende dominee, luister naar MacCheyne. Hij zegt: „De Heere behoede mij dat ik ooit de ontrouwe prediking, de lauwheid en doodsheid in een gezant van Christus zou verdedigen, maar ik vraag: waar ligt de blaam van de ontrouw, anders dan in het gemis aan getrouwe gebeden?!”

Dus Calvijn en Luther hadden moeten bidden voor de paus, in plaats van de kerk te hervormen. Dat de oplossing zo simpel had kunnen zijn...

Met alle respect hoor, Afgewezen, maar is dit alles wat je op deze column hebt te zeggen? Je snapt waarschijniljk heel goed de intentie van Post. Zo niet, dan zou ik daar nog maar eens over na gaan denken.

Dat is idd. alles wat ik op dit gedeelte van de column heb te zeggen.
Nogal makkelijk, alles dichttimmeren met de opmerking 'je bidt niet genoeg'.

[Jongere]

Bij een oprechte 'hervormer' gaan die dingen samen. Zie ook de Indictments van Washer, waar hij dit noemt.