Welgemeend aanbod van genade aan alle toehoorders in preken

[Zonderling]

Kunnen Afgewezen en Zonderling het volgende toelichten:

Is de notie van een "welmenend aanbod van genade" nu een gebrekkige menselijke poging om de aard van de verkondiging van het Evangelie onder woorden te brengen en is het geen cruciaal punt in de heilsorde, zodat God ook buiten de verkondiging en buiten een welmenend aanbod van genade om mensen tot geloof kan brengen...?

...of maakt de notie van het "welmenend aanbod van genade" deel uit van de kern en de eigen aard van de verkondiging, waarbij een prediking, die geen ruimte laat om het heil aan alle aanwezigen welmenend aan te bieden, eigenlijk geen bijbelse prediking mag heten?

Ik geloof dat het aanbod van genade cruciaal is in de prediking.
Zij het dat God ook wel mensen tot geloof brengt waar alleen het Evangelie wordt voorgesteld zónder dat een uitdrukkelijk aanbod plaatsvindt.

Het is een vrij belangrijke vraag in verband met het volgende:

Wanneer het aanbod van genade namelijk één van de onopgeefbare en onmisbare bestanddelen van bijbelse verkondiging uitmaakt, dan is er een parallel te trekken tussen dit gepredikte aanbod en het heilsordelijke begrip "roeping". Met andere woorden: de verkondiging, zoals die praktisch en metterdaad van de kansel wordt verricht wordt dan onderdeel van de heilsorde. En daarmee vervalt het strikte onderscheid tussen zgn. uitwendige en inwendige roeping (dit is het onderscheid, waar ik zo'n hekel aan heb, omdat het allerlei gnostische gevaren in zich draagt, waarbij het echte werk pas thuis, in de binnenkamer geschied, eventueel zelfs zonder dat er van een openlijk aanbod der genade sprake is en waarbij de uitwendige roeping (lees: de verkondiging als zodanig) slechts gezien kan worden als een uiterlijke zaak, dat niet noodzakelijk samenvalt met het waarachtige Godswerk.

Ik geloof dat uitwendige en inwendige roeping terdege moeten worden onderscheiden. Tegelijk ben ik er ook van overtuigd dat God ook wel beide laat samenvallen en dat mensen inwendig geroepen worden ónder en tijdens de prediking. Maar dat is zeker niet altijd zo.

Tijdens de Dordtse Synode is het onderscheid tussen uitwendige en inwendige roeping trouwens nadrukkelijk geleerd.

Zonderling

[Kaw]

Ik zeg niet dat er geen doodsstaat bestaat, maar dat dat er geen signalen afgegeven mogen worden dat deze oproep niet te voldoen is.

En ik heb gezegd dat dit wel degelijk geleerd moet worden.
Zoals ook Jezus het leerde dat niemand tot Hem kon komen zonder dat de Vader hem trekken zou. Daarmee is de hele discussie begonnen.

En ik heb aangegeven dat je die uitspraak van Jezus zo niet mag invullen. De prediking van het evangelie is niet zo gemaakt dat een willende luisteraar onmachtig is om tot Christus te komen. Ik heb laten zien dat dit niet de bedoeling is van God waneer het gaat om de prediking van het evangelie. De prediking van het evangelie gaat gepaard met de kracht van de Heilige Geest om een verstaande luisteraar de wil en de kracht te geven om het evangelie aan te nemen.

Ik heb al laten zien dat je de doodsstaat op 2 manieren kunt toepassen op dit onderwerp. Indien die signalen verplicht zijn (dat je niet kunt/mag voldoen aan het aannemen)...

Nooit heb ik in deze discussie gezegd dat iemand niet mag. Het aanbod leert dat een mens mag, ja ieder mens mag komen. Het aanbod leert NIET dat een mens kán komen.
Ik leer dus geen conditie of voorwaarde, volstrekt niet. Ieder mag komen, iedereen wordt genodigd.

Maar ze kunnen niet. En dat moet eerst geleerd worden en dan komen ze klem te zitten en wil God ze alsnog Christus geven. En als het niet zo gaat, maar ze zomaar het evangelie aannemen, dan hebben ze een tijdgeloof.

Wat is het verschil Zonderling? Het klinkt alleen wat vromer en beter ingepakt als de ontblote versie van de ontheffingsclausule van een Godsvijandige onbekeere nepvrome. Je geloofd het evangelie gewoon niet! En al helemaal niet dat het geloof in dit evangelie zaligmakend is!

[elbert]

De doodsstaat is niet de belemmering; het niet erkennen van de doodsstaat weldegelijk.
Wie niet erkent dat hij/zij een verloren zondaar is, zal nooit het aanbod aannemen. Want dan wordt er niets aangenomen, hooguit is het dan een schijnaanname.

Daar gaat het hier niet over. Als iemand geen zonde voelt, dan heeft hij ook niets bij Christus te zoeken. Waar men hier naar toe wil is dat de doodsstaat de belemmering is om te komen tot het aannemen van het aanbod. Dat is wat anders.

Of toch niet?
Onze grootste ellende is toch dat we onze ellende niet (er)kennen?
Wat is onze doodsstaat eigenlijk? Dat we God niet denken nodig te hebben. Dat we denken het zonder Hem af te kunnen en dat we zelf over ons leven willen beslissen en dat we Hem niet op Zijn Woord geloven. Dan is onderdeel van onze doodsstaat toch ook dat we God niet geloven als Hij met Zijn Woord van genade tot ons komt? Dan kunnen we denken: "ach, Hij meent het niet" of "het zal wel niet voor mij zijn, maar voor die bekeerde buurman" of "daar zal toch eerst wat meer voor moeten gebeuren?" enz. Dat zijn allemaal gedachten waarmee we de ernst van onze situatie onderschatten. En tegelijkertijd verachten we Gods aanbod ermee. Dat gaat blijkbaar samen op.

Wie Gods aanbod aanneemt, neemt ook zijn doodsstaat aan. En andersom geldt dat natuurlijk ook: wie zijn eigen doodsstaat ernstig neemt, die neemt Gods aanbod aan.
Of zoals Luther het zegt: de wonderlijke ruil: Hij mijn zonde, ik Zijn gerechtigheid.

Ik geloof trouwens ook dat een beschrijvende prediking als aanbod van genade kan functioneren.

Dat kan wel zo zijn, maar dat neemt niet weg dat zo'n prediking bijbels gezien onder de maat is. Een beschrijvende prediking kun je hooguit indirect "prediking" noemen. Een prediker is een heraut, die proclameert wat de Koning wil. En daarbij zit ook de notie van het bevel van de Koning opgesloten.

[Kaw]

Zoals ook Jezus het leerde dat niemand tot Hem kon komen zonder dat de Vader hem trekken zou. Daarmee is de hele discussie begonnen.

En daarop heeft Kaw nog geen afdoend antwoord gegeven.

Daarop heb ik zeker wel antwoord gegeven, maar die wordt genegeerd. Het aannemen van het evangelie kan alleen doordat de Vader hem trekt. Alleen een luisteraar geeft acht op het evangelie. En iemand die acht geeft op het evangelie is door de Vader geopend voor het woord en krijgt ook de kracht tot aanname. Je maakt er een tegenstelling van en dat is de introductie van de ontheffingsclausule in vrome vorm.

[Kaw]

De doodsstaat is niet de belemmering; het niet erkennen van de doodsstaat weldegelijk.
Wie niet erkent dat hij/zij een verloren zondaar is, zal nooit het aanbod aannemen. Want dan wordt er niets aangenomen, hooguit is het dan een schijnaanname.

Daar gaat het hier niet over. Als iemand geen zonde voelt, dan heeft hij ook niets bij Christus te zoeken. Waar men hier naar toe wil is dat de doodsstaat de belemmering is om te komen tot het aannemen van het aanbod. Dat is wat anders.

Of toch niet?
Onze grootste ellende is toch dat we onze ellende niet (er)kennen?
Wat is onze doodsstaat eigenlijk? Dat we God niet denken nodig te hebben. Dat we denken het zonder Hem af te kunnen en dat we zelf over ons leven willen beslissen en dat we Hem niet op Zijn Woord geloven. Dan is onderdeel van onze doodsstaat toch ook dat we God niet geloven als Hij met Zijn Woord van genade tot ons komt? Dan kunnen we denken: "ach, Hij meent het niet" of "het zal wel niet voor mij zijn, maar voor die bekeerde buurman" of "daar zal toch eerst wat meer voor moeten gebeuren?" enz. Dat zijn allemaal gedachten waarmee we de ernst van onze situatie onderschatten. En tegelijkertijd verachten we Gods aanbod ermee. Dat gaat blijkbaar samen op.

Wie Gods aanbod aanneemt, neemt ook zijn doodsstaat aan. En andersom geldt dat natuurlijk ook: wie zijn eigen doodsstaat ernstig neemt, die neemt Gods aanbod aan.
Of zoals Luther het zegt: de wonderlijke ruil: Hij mijn zonde, ik Zijn gerechtigheid.

Maar zo wordt er niet gepreekt. Er wordt gepreekt: Indien je acht slaat op het evangelie: denk er wel om dat je je doodsstaat heb ingeleefd en dan ga je dus dat loopje in wat jij al noemt. Daarmee maken ze je prille geloof stuk. Je moet je ineens gaan vergelijken met de modelheiligen.

[Afgewezen]

Zoals ook Jezus het leerde dat niemand tot Hem kon komen zonder dat de Vader hem trekken zou. Daarmee is de hele discussie begonnen.

En daarop heeft Kaw nog geen afdoend antwoord gegeven.

Daarop heb ik zeker wel antwoord gegeven, maar die wordt genegeerd. Het aannemen van het evangelie kan alleen doordat de Vader hem trekt. Alleen een luisteraar geeft acht op het evangelie. En iemand die acht geeft op het evangelie is door de Vader geopend voor het woord en krijgt ook de kracht tot aanname. Je maakt er een tegenstelling van en dat is de introductie van de ontheffingsclausule in vrome vorm.

Kaw, je gaat met veel woorden om het eigenlijk punt heen. Punt is namelijk: mag in de prediking gewag worden gemaakt van de onmogelijkheid van de mens om het Evangelie aan te nemen.
Jij ontkent dat, ook al gebruik je daarbij het deftige woord ontheffingsclausule.

[Kaw]

Ik geloof trouwens ook dat een beschrijvende prediking als aanbod van genade kan functioneren. Omdat, zoals ik al zei, een ieder die het Evangelie kent, het aanbod van genade 'heeft' - al zou hij het zélf ontkennen.

Bij een beschrijvende prediking is de genade altijd voor Gods volk en één keer raden: degene die het nodig heeft rekent zich (terecht) niet tot God's volk.

[Zonderling]

Ik zeg niet dat er geen doodsstaat bestaat, maar dat dat er geen signalen afgegeven mogen worden dat deze oproep niet te voldoen is.

En ik heb gezegd dat dit wel degelijk geleerd moet worden.
Zoals ook Jezus het leerde dat niemand tot Hem kon komen zonder dat de Vader hem trekken zou. Daarmee is de hele discussie begonnen.

En ik heb aangegeven dat je die uitspraak van Jezus zo niet mag invullen. De prediking van het evangelie is niet zo gemaakt dat een willende luisteraar onmachtig is om tot Christus te komen. Ik heb laten zien dat dit niet de bedoeling is van God waneer het gaat om de prediking van het evangelie. De prediking van het evangelie gaat gepaard met de kracht van de Heilige Geest om een verstaande luisteraar de wil en de kracht te geven om het evangelie aan te nemen.

Kaw, je draait weg van de discussie.
1. Jij zei: Er mogen in de hele preek (!!!) geen signalen worden gegeven dat een mens het aanbod niet kan aannemen.
2. Ik zei: Niet mee eens, dat is een eenzijdig Evangelie.
3. Jij hebt mij vervolgens steeds bestreden en volgehouden dat géén signalen van het niet-kunnen mogen worden gegeven. Zelfs heb je gezegd dat een mens wél kan omdat het anders geen aanbod is.

Waar we het (althans in woorden) over eens zijn is dat de kracht van de Heilige Geest gepaard gaat met het Evangelie. Maar daarmee blijven we een verschil houden over de vraag wat in de prediking gezegd mag worden.

Nooit heb ik in deze discussie gezegd dat iemand niet mag. Het aanbod leert dat een mens mag, ja ieder mens mag komen. Het aanbod leert NIET dat een mens kán komen.
Ik leer dus geen conditie of voorwaarde, volstrekt niet. Ieder mag komen, iedereen wordt genodigd.

Maar ze kunnen niet....

Inderdaad.

...En dat moet eerst geleerd worden...

Dat heb ik zo niet gezegd. Ik heb gezegd dat het niet-kunnen ook in de prediking geleerd moet worden, zoals ook de Heere Jezus dat Zelf geleerd heeft.
In het aanbod zijn geen voorwaarden al probeer je mij daar steeds van te beschuldigen.

Je overige woorden laat ik geheel voor jouw rekening.

Zonderling

[Kaw]

Zoals ook Jezus het leerde dat niemand tot Hem kon komen zonder dat de Vader hem trekken zou. Daarmee is de hele discussie begonnen.

En daarop heeft Kaw nog geen afdoend antwoord gegeven.

Daarop heb ik zeker wel antwoord gegeven, maar die wordt genegeerd. Het aannemen van het evangelie kan alleen doordat de Vader hem trekt. Alleen een luisteraar geeft acht op het evangelie. En iemand die acht geeft op het evangelie is door de Vader geopend voor het woord en krijgt ook de kracht tot aanname. Je maakt er een tegenstelling van en dat is de introductie van de ontheffingsclausule in vrome vorm.

Kaw, je gaat met veel woorden om het eigenlijk punt heen. Punt is namelijk: mag in de prediking gewag worden gemaakt van de onmogelijkheid van de mens om het Evangelie aan te nemen.
Jij ontkent dat, ook al gebruik je daarbij het deftige woord ontheffingsclausule.

Het is niet onmogelijk om het evangelie aan te nemen. Als dat wel zo was, dan zou God niet de prediking van het evangelie kiezen om mensen tot geloof te brengen. Er ligt geen tegenstelling in het aannemen van het evangelie en dat het enkel door Gods kracht kan. Enkel wanneer je de ontheffingsclausule aanhangt heb je belang om dit weer te geven als tegenstelling. Waar wel gewag van gemaakt moet worden is het feit dat het allemaal gebeurd door de verkiezende genade van God, maar dat maakt de aanname van het evangelie niet onmogelijk, sterker nog: dat maakt het juist mogelijk! Strikt genomen kun je dogmatisch zeggen dat een natuurlijke mens het evangelie niet kan aannemen. Dat is natuurlijk waar, maar daar heb je bij het verkondigen van het evangelie helemaal niets aan. Het is beter om de doodsstaat als katalisator te gebruiken dan als onmogelijkheid. Wijs dan op het gedurig zoeken van God en bidden om de kracht van de Heilige Geest! Want dan kan het!

Maar noem me maar een remonstrant. Dat is wel het makkelijkst om jezelf af te schermen van je verantwoordelijkheid en het goedpraten van onwil.

[Kaw]

Ik zeg niet dat er geen doodsstaat bestaat, maar dat dat er geen signalen afgegeven mogen worden dat deze oproep niet te voldoen is.

En ik heb gezegd dat dit wel degelijk geleerd moet worden.
Zoals ook Jezus het leerde dat niemand tot Hem kon komen zonder dat de Vader hem trekken zou. Daarmee is de hele discussie begonnen.

En ik heb aangegeven dat je die uitspraak van Jezus zo niet mag invullen. De prediking van het evangelie is niet zo gemaakt dat een willende luisteraar onmachtig is om tot Christus te komen. Ik heb laten zien dat dit niet de bedoeling is van God waneer het gaat om de prediking van het evangelie. De prediking van het evangelie gaat gepaard met de kracht van de Heilige Geest om een verstaande luisteraar de wil en de kracht te geven om het evangelie aan te nemen.

Kaw, je draait weg van de discussie.
1. Jij zei: Er mogen in de hele preek (!!!) geen signalen worden gegeven dat een mens het aanbod niet kan aannemen.
2. Ik zei: Niet mee eens, dat is een eenzijdig Evangelie.
3. Jij hebt mij vervolgens steeds bestreden en volgehouden dat géén signalen van het niet-kunnen mogen worden gegeven. Zelfs heb je gezegd dat een mens wél kan omdat het anders geen aanbod is.

Onzin. Ik heb altijd voorgehouden dat een mens het wel kan, omdat er anders geen aanbod is en dit omdat het evangelie niet iets krachteloos losstaand is.

Waar we het (althans in woorden) over eens zijn is dat de kracht van de Heilige Geest gepaard gaat met het Evangelie. Maar daarmee blijven we een verschil houden over de vraag wat in de prediking gezegd mag worden.

Nooit heb ik in deze discussie gezegd dat iemand niet mag. Het aanbod leert dat een mens mag, ja ieder mens mag komen. Het aanbod leert NIET dat een mens kán komen.
Ik leer dus geen conditie of voorwaarde, volstrekt niet. Ieder mag komen, iedereen wordt genodigd.

Maar ze kunnen niet....

Inderdaad.

...En dat moet eerst geleerd worden...

Dat heb ik zo niet gezegd. Ik heb gezegd dat het niet-kunnen ook in de prediking geleerd moet worden, zoals ook de Heere Jezus dat Zelf geleerd heeft.
In het aanbod zijn geen voorwaarden al probeer je mij daar steeds van te beschuldigen.

"Ik heb gezegd dat het niet-kunnen ook in de prediking geleerd moet worden" Voorwaarde of niet?
En hoe functioneerd dat in de prediking in de praktijk?

[Zonderling]

Kaw, je gaat met veel woorden om het eigenlijk punt heen. Punt is namelijk: mag in de prediking gewag worden gemaakt van de onmogelijkheid van de mens om het Evangelie aan te nemen.
Jij ontkent dat, ook al gebruik je daarbij het deftige woord ontheffingsclausule.

Het is niet onmogelijk om het evangelie aan te nemen. Als dat wel zo was, dan zou God niet de prediking van het evangelie kiezen om mensen tot geloof te brengen. Er ligt geen tegenstelling in het aannemen van het evangelie en dat het enkel door Gods kracht kan.

Het is waar dat een mens alleen in Gods kracht het Evangelie kan aannemen. Dat was alleen helemáál niet het punt in de discussie. Zinloos om zo verder te gaan, Kaw.

Je zou er goed aan doen om nog eens je stelling 2b van vanmorgen onder de loupe te nemen, namelijk dat er géén signalen in de prediking mogen worden afgegeven dat een mens het aanbod niet kan aannemen. Tegen DIE voorstelling van zaken verzet ik mij en verzet ook Afgewezen zich, DÁT is namelijk het primaire meningsverschil, en NIET alle zaken die jij er verder bijhoudt.

[Afgewezen]

Het is niet onmogelijk om het evangelie aan te nemen. Als dat wel zo was, dan zou God niet de prediking van het evangelie kiezen om mensen tot geloof te brengen.

Deze als-danredenering volg ik niet. Of ja, ik volg hem wel, met mijn verstand. Maar de Bijbel leert anders.

Er ligt geen tegenstelling in het aannemen van het evangelie en dat het enkel door Gods kracht kan.

Die tegenstelling ligt er wel. Dat is geen ontheffingsclausule, dat is gewoon bijbelse waarheid.

Enkel wanneer je de ontheffingsclausule aanhangt heb je belang om dit weer te geven als tegenstelling. Waar wel gewag van gemaakt moet worden is het feit dat het allemaal gebeurd door de verkiezende genade van God, maar dat maakt de aanname van het evangelie niet onmogelijk, sterker nog: dat maakt het juist mogelijk!

Je haalt twee dingen door elkaar: de natuurlijke mens, ook de natuurlijke mens die het Evangelie hoort, kan het Evangelie niet geloven. De mens in wie door de Geest van God het geloof wordt gewerkt, kan wél geloven.

Strikt genomen kun je dogmatisch zeggen dat een natuurlijke mens het evangelie niet kan aannemen. Dat is natuurlijk waar, maar daar heb je bij het verkondigen van het evangelie helemaal niets aan. Het is beter om de doodsstaat als katalisator te gebruiken dan als onmogelijkheid. Wijs dan op het gedurig zoeken van God en bidden om de kracht van de Heilige Geest! Want dan kan het!

Nogmaals, je verwijt geldt dan ook Jezus, Die heel duidelijk aangaf dat de Joden Hem níet aan konden nemen. Niet als ontsnappingsclausule of opheffingsclausule, maar als een gevolg van hun verschrikkelijke boosheid en hardheid.

Maar noem me maar een remonstrant. Dat is wel het makkelijkst om jezelf af te schermen van je verantwoordelijkheid en het goedpraten van onwil.

Met alle respect, Kaw, maar dit slaat nergens op. Steeds kom je dat weer tegen: als je wijst op de doodsstaat van de mens, wordt je voor de voeten geworpen, dat je de verantwoordelijkheid van de mens loochent o.i.d. Dat vind ik een oneigenlijke manier van discussie voeren.

[Marnix]

De mens kan het evangelie aannemen. En dat is dankzij God. Dat is heel wat anders dan: De mens kan het niet.

Afgewezen, waar haal je aan dat die onmogelijkheid gepreekt moet worden? Ik zie Jezus en de apostelen niet met die boodschap de wereld in gaan. Ze zeggen nergens als ze het evangelie aan onbekeerden preken: Jullie kunnen het niet aannemen. Integendeel, ze roepen hen juist op om dat wel te doen. Die onmogelijkheid om het evangelie aan te nemen mag niet worden gepreekt want het doet tekort aan het werk van God die dat mogelijk maakt. Dat is de bijbelse lijn.

[gravo]

Kunnen Afgewezen en Zonderling het volgende toelichten:

Is de notie van een "welmenend aanbod van genade" nu een gebrekkige menselijke poging om de aard van de verkondiging van het Evangelie onder woorden te brengen en is het geen cruciaal punt in de heilsorde, zodat God ook buiten de verkondiging en buiten een welmenend aanbod van genade om mensen tot geloof kan brengen...?

Het 'aanbod van genade' is heilsnoodzakelijk:
1. Het is de wijze waarop God het Evangelie laat bedienen.
2. Het is het instrument waardoor de Heilige Geest het geloof in het hart werkt.
3. Het is de grond waarop ik het recht heb om te geloven.

Overigens: als de boodschap van het Evangelie mij bekend is, 'heb' ik het aanbod van genade, zelfs al zou ik ontkennen dat dit zo is!
Wanneer God het geloof in mijn hart werkt, is dát het nu juist wat ik geloof: dat Gods genade er is en dat die voor míj is!

Wanneer het Evangelie gebracht wordt, 'gebeuren' er dingen. Maar niet bij iedereen. Ook dat laatste is een gegeven. En ook draagt niet alles wat er 'gebeurt', het stempel van echtheid (denk aan de gelijkenis van het zaad).
Ik geloof trouwens ook dat een beschrijvende prediking als aanbod van genade kan functioneren. Omdat, zoals ik al zei, een ieder die het Evangelie kent, het aanbod van genade 'heeft' - al zou hij het zélf ontkennen.

Ja, dat is een belangrijke opmerking. Ik zou zeggen, hiermee wordt wel een duidelijk signaal gegeven richting de GGiN, die wat betreft de heilsorde alleen wil spreken van een aanbod aan de uitverkoren.

Maar goed, het ging er ook nog over, dat er tweeërlei reactie op de prediking is. Wat gebeurt er nu, wanneer iemand tot geloof komt? Ik heb het nu niet over de toeleiding, de omstandigheden enz. Ik wil graag de vinger leggen op het eigenlijke moment van geloof. Daar waar de scheiding plaatsvindt zegt maar. Want dat die scheiding zich voltrekt, daar ben ik het mee eens.

Ik denk, dat iemand die het geloof geschonken krijgt, dat niet anders zal kunnen ervaren dan een activiteit vanuit zichzelf. In theorie is nog wel te begrijpen, dat het een gave is (ik onderschrijf dat ook), maar gezien vanuit de mens, hoe hij psychologisch en lichamelijk in elkaar zit, wordt het toch ervaren als een daad van geloof.

Vergelijk het met andere gebeurtenis, waarbij wij enerzijds passief zijn, maar waar wij wel ten volle bij betrokken worden:

Iemand kan door een ander wakker gemaakt worden.

De slapende is volstrekt passief. Hij is zich niet bewust van zijn slaap, noch van zijn omgeving, noch van het feit, dat iemand zijn kamer binnenkomt. Hij kan zelf niets, wil ook niets. Hij is eigenlijk niet in staat om zijn eigen wakker worden te organiseren. Hier is dus een ander voor nodig, die de eerste stap zet.

Maar, op het moment, dat de ander die persoon wekt, door zachte muziek op te zetten (liefelijk dus) of door hem aan te stoten (vermanend) of door hem toe te schreeuwen (een ingrijpende roepstem), zal door de macht van die ander de slaper reageren. Hij doet dat niet uit eigen vrije wil. Hij worstelt eerder, wil doorslapen en verzet zich er tegen.

Maar, en hier wil ik iets zeggen over hoe die slaper het zelf ervaart, hij kan niet anders dan de ervaring opdoen, dat hij zelf de ogen opendoet. Hij is immers een mens en bij het wakker worden van een mens hoort nu eenmaal, dat hij zijn ogen open doet. Doet hij dat zelf? Ja, dat doe hij zelf. Dat was ook de bedoeling. De andere persoon riep hem op om dit te doen. De overmacht waarmee hij riep heeft dan ook precies het effect, dat de roeper wenste: de slaper wordt zich bewust, doet de ogen open en wordt wakker. Alleen dat zelf open doen van de ogen heeft hier geen status van meewerking of van een stukje verantwoordelijkheid voor het wakker worden. Het is eenvoudig de logische reactie op het wakker gemaakt worden. Hij gaat zich bewust worden en bewegen.

Er is dus sprake van een zekere activiteit, gewoon omdat dat bij een mens hoort. Je zou het nog korter kunnen formuleren: er is eenvoudig een mens voor nodig om het geloof weg te kunnen schenken. Zonder mens kan God geen gave van geloof wegschenken. Er moet een mens zijn, met alle menselijke eigenschappen van zien, horen, voelen, ruiken, spreken en smaken, wil er sowieso sprake kunnen zijn van een geloofsgave.

God verandert mensen niet in niet-mensen, wanneer hij het geloof schenkt. En daarom blijft de mens ook mens en ervaart hij de schenking van het geloof ook op een menselijke wijze. Hij ervaart het geloof als een activiteit vanuit zich zelf. Hij lijkt zijn eigen leven drastisch te gaan veranderen in de bekering enz. Hij merkt dat hij gaat bewegen en antwoord gaat geven.

Belangrijk vind ik, dat je een mens, die van zichzelf zegt te geloven dit niet als een onmogelijkheid moet kwalijk nemen.

Zeker, wij belijden, dat het geloof een gave Gods is. Maar voor ons als mensen wordt het geloofsleven net zo goed ervaren als een nieuwe activiteit in ons leven. Het gaat dus om het perspectief.

Dezelfde gebeurtenis wordt enerzijds vanuit onze optiek ervaren en bekeken. Dezelfde gebeurtenis wordt echter ook van de andere kant bekeken (vanuit God). En Hij zegt: zonder Mij kunt gij niets doen!.

Wij bidden zelf lijkt het, terwijl de Geest in ons bidt. Wij zeggen "ja" op het Woord, terwijl de Geest het ons ingeeft dit te zeggen. Wij antwoorden op de prediking, terwijl de Geest van God ons er toe drijft.

Op zo'n moment zou het heel schadelijk zijn om keihard te beweren, dat onze geloofsactiviteit niet waarachtig zou zijn, omdat het allemaal uit ons zelf komt. Want iedereen (ook de bekeerde) voelt zich op dat moment immers in de hoek gezet. Elk mens vertoont activiteit in zijn leven, ook een bekeerd mens. Dus wanneer iemand gelooft, belijdt en het Woord aanneemt is dat beslist geen teken van het feit dat hij / zij zichzelf zou bedriegen. Bij het tot geloof komen horen nu eenmaal bepaalde activiteiten.

Ja, het komt allemaal van God, maar wij zijn er in alles bij betrokken en hoeven ons ook niet te schamen voor onze eigen geloofsactiviteit of voor het openen van onze ogen op het moment, dat die geopend worden.

gravo

[Zonderling]

Kaw, je draait weg van de discussie.
1. Jij zei: Er mogen in de hele preek (!!!) geen signalen worden gegeven dat een mens het aanbod niet kan aannemen.
2. Ik zei: Niet mee eens, dat is een eenzijdig Evangelie.
3. Jij hebt mij vervolgens steeds bestreden en volgehouden dat géén signalen van het niet-kunnen mogen worden gegeven. Zelfs heb je gezegd dat een mens wél kan omdat het anders geen aanbod is.

Onzin. Ik heb altijd voorgehouden dat een mens het wel kan, omdat er anders geen aanbod is en dit omdat het evangelie niet iets krachteloos losstaand is.

Onzin is het niet, wie de postings doorleest kan vaststellen dat het zo gelopen is.

Maar: Inderdaad heb je voorgehouden dat een mens het wel kan omdat er anders geen aanbod is.

Ik beschouw dat als een ernstige dwaling. Het aanbod komt tot allen, maar dit gaat niet bij allen gepaard met het verlenen van kracht om te kunnen. Het aanbod is algemeen, maar de genade is niet algemeen.

...En dat moet eerst geleerd worden...

Dat heb ik zo niet gezegd. Ik heb gezegd dat het niet-kunnen ook in de prediking geleerd moet worden, zoals ook de Heere Jezus dat Zelf geleerd heeft.
In het aanbod zijn geen voorwaarden al probeer je mij daar steeds van te beschuldigen.

"Ik heb gezegd dat het niet-kunnen ook in de prediking geleerd moet worden" Voorwaarde of niet?
En hoe functioneerd dat in de prediking in de praktijk?

Kaw, je bent onbeschaamd. Eerst leg je mij onware dingen voor, b.v. dat ik de verkiezing vermeng met het aanbod en ook nu weer dat ik de voorwaarde stel dat een mens eerst zijn onmacht móet leren kennen (wat ik de hele discussie niet zo gezegd heb). Vervolgens stel je mij dan weer twee nieuwe vraage zonder toe te geven dat je mij iets in de schoenen hebt geschoven dat ik niet gezegd had.

Maar o.k.,
Antwoord op vraag 1: Voorwaarde of niet? Nee, want het aanbod en de doodstaat horen beide in de prediking een plaats te hebben. Het één mag nooit ten koste gaan van het ander (hoe vaak heb ik dat al gezegd?).
Antwoord op vraag 2: Ik heb je verwezen naar de prediking van de Erskines en van ds. Paauwe als voorbeelden hoe het aanbod in de praktijk kan functioneren. En bij die voorbeelden wil ik het nu laten. (Over de praktijk in de GGem heb ik het nl. deze hele discussie niet gehad, dus ga ik er nu ook niet alsnog aan beginnen.)

Zonderling