Afgewezen schreef:Ik vraag me af of het beroep op de Farizeeën niet te snel gebeurt.
Het is toch een heel verschil wanneer een kerkenraad uit voorzichtigheid, vanuit de vreze des Heeren, een bepaalde regel oplegt, of dat er vanuit een koude, wettische gedachtegang wordt gehandeld?
De Farizeeën op wie Jezus doelt, waren beslist geen vrienden van Jezus, en we mogen er van uitgaan dat de ambtsdragers dat wél zijn.
Het is, met andere woorden, toch een verschil of een gebod uit liefde of uit wetticisme wordt opgelegd?
Kreten als: uit de synagoge werpen e.d. komen mijns inziens hier dan ook helemaal niet te pas.
Het motief heiligt de middelen? Als iets maar vanuit liefde wordt opgelegd is het niet erg?
Natuurlijk maakt het uit waarom een regel wordt opgelegd... maar als met de beste bedoelingen iets wordt opgelegd wat God niet oplegt is die regel daarom nog niet goed. Dan hoeven we ons nog niet opnieuw te beperken met regels als "raakt niet, smaakt niet, roer niet aan".
Wat het uit de synagoge werpen betreft, helaas komt dat vaak genoeg voor. Niet letterlijk, maar als je je niet aan zo'n regel houdt wordt je er op aangekeken, vaak zelfs veroordeelt, soms onder censuur gezet, geweigerd aan het avondmaal etc. De voorbeelden zijn wel bekend. Helaas gebeurt het vaak genoeg dat er vanuit liefde en de vreze des Heren een regel wordt gemaakt... en vervolgens vanuit die koude kille wettische gedachtengang met iemand omgegaan die zich niet aan die regel houdt. Dat deden de farizeeen ook. Uit liefde voor God wilden ze zijn rustdag beschermen... en als je dan aren plukte op zondag of je matras droeg werd je veroordeeld.
Het onderscheid dat je maakt is lang niet altijd zo aanwezig... de twee kanten die je noemt kunnen heel goed samengaan, teveel liefde kan ook leiden tot wetticisme, tot doorslaan in het willen beschermen van wat je liefhebt etc.