Zo heel merkwaardig is het ook weer niet. De hervormde wijlen ds. L. Vroegindeweij spreekt ook min of meer in die geest over de wedergeboorte:
Kohlbrugge schrijft terecht: "Velen houden een levende overtuiging der ziel voor de wedergeboorte. Hoewel dit ook bij de wedergeboorte behoort, is dit toch de wedergeboorte zelf niet."
Hoe kan dat nu, dominee: het behoort erbij en is het toch niet!
Zou dat niet kunnen, Johannes? De zwangerschap hoort bij de geboorte, maar is toch echt de geboorte zelf niet.
God openbaart Zich in Christus. Wanneer dit licht in de ziel komt, worden alle bezwaren weggenomen en neemt de mens Gods genade aan, zoals zij in Christus tot hem komt.
Gaat daar niets aan vooraf, dominee?
Daar gaat veel aan vooraf, Johannes, maar het echte en wezenlijke van de wedergeboorte is toch gelegen hierin, dat men een nieuw mens is in Christus. Wanneer het kind geboren is, komt de moeder tot rust. Een wedergeboren man of vrouw heeft rust gevonden in Christus. Wedergeboren worden is vol benauwdheid en strijd. Maar wedergeboren zijn is rusten in het volbrachte werk van Christus.
Ook hier weer het spanningsveld: de voorafgaande dingen horen erbij, maar zijn de zaak zelf nog niet.
Overigens kán men natuurlijk het begin van het leven, waarvan hier dan toch ook volgens ds. Vroegindeweij sprake is (en kennelijk ook bij ds. Van den Berg), ook wedergeboorte noemen. Dan heeft het woord alleen een wat andere lading.
Persoonlijk voel ik mij wel aangetrokken tot de opvatting van ds. Vroegindeweij (en ds. Van den Berg).