Uitleg van vraag 2 heidelbergse catechismus door Zacharias Ursinus

[Geeske_1991]

Ik las regelmatig uitspraken dat er geen "voorwaarden" aan het geloof vooraf gaan, men lijkt hier mee ook te bedoelen dat er geen rechte bevinding van zondekennnis noodzakelijk is.
Ik kon zo niet een soortgelijk artikel vinden, vandaar de uitleg van Zacharias Ursinus over wat noodzakelijk gekend moet worden.

Vraag 2: Hoeveel stukken zijn u nodig te weten, opdat gij in deze troost zalig leven en sterven moogt?

Antwoord: Drie stukken a). Ten eerste, hoe groot mijn zonden en ellende
zij b); ten andere, hoe ik van al mijn zonden en ellende verloste worde, c); ten derde, hoe ik Gode voor zulk een verlossing zal dankbaar zijn. d).

Overeenstemming met de Heilige Schrift:

a. Matth. 11 : 28-30, 1 Kor. 6 : 11, Ef. 5 : 8, Tit. 3 : 3v. en 8.

b. Rom. 3 : 9-12; 5 : 12.

c. Joh. 17 : 3; 8 : 36.

d. Ps. 50 : 14; 116 : 12-14, Matth. 5 : 16, Rom. 6 : 12v.; 12 : 1, 1 Petrus 2 : 9.

 

Verklaring van Vraag 2.

 

Dat deze afdeling overeenkomt met de Heilige Schrift, begrepen in de Wet en in het Evangelie, is in de Voorrede reeds in den brede aangetoond. Daar­om zullen we nu maar dadelijk de noodzaak van de kennis der ellende, ver­lossing en dankbaarheid gaan aantonen.

De kennis van de ellende is hoogst nodig, niet omdat zij enige troost in haarzelf bevat - want zij is integendeel niet anders dan tot verschrikking en vervaarnis voor de zondaar! - maar om deze drie speciale redenen.

1. Omdat ze in ons een begeerte opwekt om verlost en getroost te worden. Want zoals bekendheid met de ziekte bij de zieke een begeerte naar de medi­cijnen opwekt, terwijl daarentegen het niet-beseffen der ziekte de zieke naar geen dokter doet omzien: zo staat het nu ook met de zondaar, die zijn ellende niet kent en gevoelt; zo iemand begeert noch zoekt, veel minder ver­krijgt hij zijn verlossing. Want God geeft Zijn weldaden uitsluitend op een ernstig en volhardend gebed, zoals de Zaligmaker zegt, Matth. 9 : 12: „Die gezond zijn hebben den Medicijnmeester niet van node, maar die ziek zijn”, vergeleken met Matth. 7 : 7v.: „Bidt en u zal gegeven worden; zoekt en gij zult vinden; klopt en u zal opengedaan worden. Want een iegelijk die bidt, die ontvangt; en die zoekt, die vindt; en die klopt, dien zal opengedaan wor­den”, en Matth. 5 : 6: „Zalig zijn zij, die hongeren en dorsten naar de gerech­tigheid”, en Matth. 11 : 28: „Komt allen tot Mij, die vermoeid en belast zijt.” Zie ook Jes. 57 : 15: „Ik woon bij dien, die van een verbrijzelden en nederigen geest is.” Hetgeen dus nodig is om een begeerte naar verlossing in ons op te wekken - zoals de kennis der ellende - is ook nodig om tot onze troost te worden betracht. En daaruit blijkt dus, dat de kennis der ellende als een middel en oorzaak dienen moet, om naar de verlossing te staan, zonder welke men geen troost krijgen kan. Weliswaar brengt de ellendekennis, in haarzelf aangemerkt, verschrikking; maar deze verschrikking dient de ge­lovigen tot zaligheid.

2. Opdat wij, verlost zijnde, Gode oprechte dankbaarheid zouden kunnen be­wijzen. Want wie de nood en het gevaar, waarin hij verkeerde, niet bewust is, die kan onmogelijk zijn verlossing in haar volle betekenis waarderen, zijn dankbaarheid naar waarde bewijzen en Gods weldaden en grootheid roemen. Daarom zou het zelfs voor ondankbaarheid gehouden kunnen wor­den, wanneer wij niet de grootte van het kwaad trachten te kennen, waar­uit wij verlost zijn, en de weldaad van de verlossing, die wij deelachtig werden, aangezien die (beide) aan de dankbaarheid verbonden zijn.

3. De mensen zijn geen geschikte hoorders van het Evangelie, tenzij ze hun zonde en ellende recht kennen. Want door de verkondiging van de Wet - waaruit de ellende gekend wordt - moet de verkondiging van het Evan­gelie worden voorbereid. Anders zouden de mensen tot zorgeloosheid ver­vallen en zou alle troost onzeker worden, aangezien een vaste troost niet met vleselijke zorgeloosheid kan samengaan. Daarom is het nodig, dat men bij de verkondiging der Wet begint, zoals de Apostelen en Profeten daarin zijn voorgegaan, ten einde de mensen hun waan van eigengerechtigheid te ontnemen en op de bekering voor te bereiden. Want als dit niet gebeurt, worden ze door de verkondiging der genade zorgelozer en hardnekkiger, en dan worden de parelen voor de zwijnen geworpen.

 

Ook is de kennis van de verlossing noodzakelijk.

1. Opdat wij niet tot wanhoop zouden vervallen. Want als wij onze ellen­destaat - zonder enig middel tot verlossing - kenden, ware het te vre­zen, dat wij van droefheid zouden moeten bezwijken. Dit stuk maakt onder­scheid tussen een kind Gods en een kind des duivels. Want Gods kinde­ren staan, wanneer zij uit zwakheid in zonde gevallen zijn, door Gods ge­nade weer op en troosten zich met het middel ter verlossing, waardoor hun zonden om Christus' wil vergeven en bedekt zijn; zoals blijkt uit de voorbeelden van David, Hiskia, Petrus en anderen. Daarentegen denken de kinderen van satan met grote verschrikkingen aan hun zonden, en belijden ze met droefheid en twijfelmoedigheid, zoals bij Kaïn, Saul en Judas dui­delijk gebleken is.

2. Opdat wij de verlossing ernstig zouden zoeken en begeren. Want naar een goede zaak, die men niet kent, zal men ook niet uitzien en haar dus ook niet deelachtig worden. Ja, al werd het ons voorgehouden, dan zou onze begeerte uit onkunde er niet naar uitgaan.

3. Opdat wij daardoor getroost worden. Want van een onbekend(e) goed(e zaak) is geen troost te wachten.

4. Opdat wij onszelf niet een vorm van verlossing verzinnen, of er één, door anderen uitgedacht, aannemen tot grote smaad voor God en tot ver­lies van onze zaligheid.

5. Opdat wij deze verlossing met een waar geloof mogen ontvangen. Nu is een waar geloof niet zonder kennis, maar het sluit een zékere kennis en een vast vertrouwen in zich. Welnu, de verlossing wordt alleen door een waar geloof ontvangen.

6, Opdat wij de Heere oprechte dankbaarheid mogen bewijzen. Een goed, dat ons niet bekend is, kan men niet ernstig zoeken en in zijn waarde schat­ten, veel minder verkrijgen. Daarom is het onmogelijk, dat men daar dan ook dankbaarheid voor bewijzen kan. Welnu, aan een ondankbare wordt de weldaad der verlossing niet geschonken, aangezien God die alleen aan de­zulken geeft, van wie Hij datgene verkrijgt, dat Hij met de verlossing bedoelde, namelijk de dankbaarheid. Om deze reden is de kennis van de weldaad der verlossing vooral nodig tot een vaste troost, namelijk dat wij de grootte ervan kennen, en weten, hóe en door Wie ze verdiend is en geschonken wordt, n.l. door de dood van Gods Zoon. Deze kennis wordt al­leen door het lezen of horen van het Evangelie verkregen, mits het met een waar geloof aangenomen wordt; omdat alleen daarin de belofte van de ver­lossing der uitverkorenen, die in Christus geloven, te vinden is.

 

Tenslotte is ook tot een vaste troost de kennis der dankbaarheid nodig.

1. God wil Zijn weldaden, en vooral de verlossing, alleen aan dezulken schenken, die Hem dankbaar zijn. Immers is het doel, dat Hein voor ogen stond met het ganse scheppings- en verlossingswerk, Zijn eer en heerlijkheid geweest, bestaande in een gepaste dankbaarheid. Zie 1 Joh. 3 : 8: „Hiertoe is de Zone Gods geopenbaard, opdat Hij de werken des duivels verbreken zoude”, en Ef. 1 : 4-6: „Hij heeft ons uitverkoren in Hem, opdat wij heilig en onberispelijk zijn voor Hem in de liefde; Die ons tevoren veror­dineerd heeft tot aanneming tot kinderen, tot prijs der heerlijkheid Zijner genade.”

2. Opdat wij zulk een dankbaarheid zouden kunnen bewijzen, die Gode be­haagt. Want als onze dankbaarheid niet geregeld wordt naar het Woord van God, maar uit onze eigen innerlijke verzinsels voortkomt, dan zou de Heere ons rechtvaardig verwijten, hetgeen Hij eertijds de Joden verweet, Jes. 1 : 12: „Wanneer gijlieden voor Mijn aangezicht komt te verschijnen, wie heeft zulks van uw hand geëist?” En Christus verweet de Farizeeën, Matth. 15 : 9: „Tevergeefs eren zij Mij, lerende leringen, die geboden van mensen zijn.”

3. Opdat zij mogen weten, dat de dienst die wij aan God en de mensen bewijzen, geen verdiensten zijn, maar alleen bewijzen van onze dankbaarheid. Welnu van hetgeen, waarvoor wij danken, belijden wij, dat het ons niet vanwege onze verdiensten, maar uit genade geschonken is.

4. Opdat ons geloof en onze troost door de dankbaarheid versterkt en beves­tigd warde; of, opdat wij door onze dankbaarheid, van onze verlossing mogen verzekerd worden. Want zij die dankbaarheid bewijzen, belijden met­terdaad, dat zij ervan verzekerd zijn, dat zij het goed of de weldaad waar­voor zijg dank brengen, zonder enige verdienste verkregen hebben. De ware dankbaarheid wordt wel in het algemeen uit het Evangelie geleerd; want dat eist geloof en bekering van hen, die zalig zullen worden, Marc. 1 : 15. Maar vooral wordt dit uit Gods Wet duidelijk aangetoond, daar zij ons aanwijst, hoedanige werken en gehoorzaamheid Gode 't meest behagen.

 

Tegenwerping: De leer van de dankbaarheid is niet nodig, aangezien die vanzelf volgt, wanneer men zijn ellende en verlossing krijgt te kennen.

Antwoord. Zeker, het spreekt wel vanzelf, dat men voor verkregen welda­den dankbaarheid verschuldigd is. Maar de wijze waarop men die dankbaar­heid aan God bewijzen zal overeenkomstig de grootheid Zijner weldaden, in het verlossingswerk geopenbaard, is de verloste niet zo gauw bekend, als het wel behoort. Daarom is het nodig, dat hem zulks uit Gods Woord nader aangewezen en geleerd wordt. Bovendien is hetgeen vanzelf spreekt en bekend is, daarom in zijn volstrektheid nog niet direct zo volkomen dui­delijk voor ons verstand; en daarom is het nodig, dat men zich ijverig ertoe oefent, om tot beter verstaan gebracht, en tot waarneming van onze schuldige plicht aangespoord en daarin bevestigd te worden.

Aangezien dus tot de ware, enige en vaste troost der gelovigen, welke het doel der gehele christelijke leer is, deze drie dingen vereist worden, te weten de kennis van 's mensen ellende, verlossing en dankbaarheid is het duidelijk, dat dit de drie delen zijn van de Christelijke leer. En daarom zullen wij nu over deze drie stukken, elk in 't bijzonder, handelen.

 

Excusus voor de lange tekst, maar ik meen, mocht er nood zijn om het te weten, zal men het ook lezen.

Deze leer wordt bijna niet meer gehoord in ons land
Dan mag men wel met de dichter zeggen Wij hebben God op het hoogst misdaan, wij zijn van het heilspoor afgegaan, ja wij en onze vaderen tevens

Verstuurd vanaf mijn SM-S911B met Tapatalk

[JanRap]

Ik las regelmatig uitspraken dat er geen "voorwaarden" aan het geloof vooraf gaan, men lijkt hier mee ook te bedoelen dat er geen rechte bevinding van zondekennnis noodzakelijk is.
Ik kon zo niet een soortgelijk artikel vinden, vandaar de uitleg van Zacharias Ursinus over wat noodzakelijk gekend moet worden.

Vraag 2: Hoeveel stukken zijn u nodig te weten, opdat gij in deze troost zalig leven en sterven moogt?

Antwoord: Drie stukken a). Ten eerste, hoe groot mijn zonden en ellende
zij b); ten andere, hoe ik van al mijn zonden en ellende verloste worde, c); ten derde, hoe ik Gode voor zulk een verlossing zal dankbaar zijn. d).

Overeenstemming met de Heilige Schrift:

a. Matth. 11 : 28-30, 1 Kor. 6 : 11, Ef. 5 : 8, Tit. 3 : 3v. en 8.

b. Rom. 3 : 9-12; 5 : 12.

c. Joh. 17 : 3; 8 : 36.

d. Ps. 50 : 14; 116 : 12-14, Matth. 5 : 16, Rom. 6 : 12v.; 12 : 1, 1 Petrus 2 : 9.

 

Verklaring van Vraag 2.

 

Dat deze afdeling overeenkomt met de Heilige Schrift, begrepen in de Wet en in het Evangelie, is in de Voorrede reeds in den brede aangetoond. Daar­om zullen we nu maar dadelijk de noodzaak van de kennis der ellende, ver­lossing en dankbaarheid gaan aantonen.

De kennis van de ellende is hoogst nodig, niet omdat zij enige troost in haarzelf bevat - want zij is integendeel niet anders dan tot verschrikking en vervaarnis voor de zondaar! - maar om deze drie speciale redenen.

1. Omdat ze in ons een begeerte opwekt om verlost en getroost te worden. Want zoals bekendheid met de ziekte bij de zieke een begeerte naar de medi­cijnen opwekt, terwijl daarentegen het niet-beseffen der ziekte de zieke naar geen dokter doet omzien: zo staat het nu ook met de zondaar, die zijn ellende niet kent en gevoelt; zo iemand begeert noch zoekt, veel minder ver­krijgt hij zijn verlossing. Want God geeft Zijn weldaden uitsluitend op een ernstig en volhardend gebed, zoals de Zaligmaker zegt, Matth. 9 : 12: „Die gezond zijn hebben den Medicijnmeester niet van node, maar die ziek zijn”, vergeleken met Matth. 7 : 7v.: „Bidt en u zal gegeven worden; zoekt en gij zult vinden; klopt en u zal opengedaan worden. Want een iegelijk die bidt, die ontvangt; en die zoekt, die vindt; en die klopt, dien zal opengedaan wor­den”, en Matth. 5 : 6: „Zalig zijn zij, die hongeren en dorsten naar de gerech­tigheid”, en Matth. 11 : 28: „Komt allen tot Mij, die vermoeid en belast zijt.” Zie ook Jes. 57 : 15: „Ik woon bij dien, die van een verbrijzelden en nederigen geest is.” Hetgeen dus nodig is om een begeerte naar verlossing in ons op te wekken - zoals de kennis der ellende - is ook nodig om tot onze troost te worden betracht. En daaruit blijkt dus, dat de kennis der ellende als een middel en oorzaak dienen moet, om naar de verlossing te staan, zonder welke men geen troost krijgen kan. Weliswaar brengt de ellendekennis, in haarzelf aangemerkt, verschrikking; maar deze verschrikking dient de ge­lovigen tot zaligheid.

2. Opdat wij, verlost zijnde, Gode oprechte dankbaarheid zouden kunnen be­wijzen. Want wie de nood en het gevaar, waarin hij verkeerde, niet bewust is, die kan onmogelijk zijn verlossing in haar volle betekenis waarderen, zijn dankbaarheid naar waarde bewijzen en Gods weldaden en grootheid roemen. Daarom zou het zelfs voor ondankbaarheid gehouden kunnen wor­den, wanneer wij niet de grootte van het kwaad trachten te kennen, waar­uit wij verlost zijn, en de weldaad van de verlossing, die wij deelachtig werden, aangezien die (beide) aan de dankbaarheid verbonden zijn.

3. De mensen zijn geen geschikte hoorders van het Evangelie, tenzij ze hun zonde en ellende recht kennen. Want door de verkondiging van de Wet - waaruit de ellende gekend wordt - moet de verkondiging van het Evan­gelie worden voorbereid. Anders zouden de mensen tot zorgeloosheid ver­vallen en zou alle troost onzeker worden, aangezien een vaste troost niet met vleselijke zorgeloosheid kan samengaan. Daarom is het nodig, dat men bij de verkondiging der Wet begint, zoals de Apostelen en Profeten daarin zijn voorgegaan, ten einde de mensen hun waan van eigengerechtigheid te ontnemen en op de bekering voor te bereiden. Want als dit niet gebeurt, worden ze door de verkondiging der genade zorgelozer en hardnekkiger, en dan worden de parelen voor de zwijnen geworpen.

 

Ook is de kennis van de verlossing noodzakelijk.

1. Opdat wij niet tot wanhoop zouden vervallen. Want als wij onze ellen­destaat - zonder enig middel tot verlossing - kenden, ware het te vre­zen, dat wij van droefheid zouden moeten bezwijken. Dit stuk maakt onder­scheid tussen een kind Gods en een kind des duivels. Want Gods kinde­ren staan, wanneer zij uit zwakheid in zonde gevallen zijn, door Gods ge­nade weer op en troosten zich met het middel ter verlossing, waardoor hun zonden om Christus' wil vergeven en bedekt zijn; zoals blijkt uit de voorbeelden van David, Hiskia, Petrus en anderen. Daarentegen denken de kinderen van satan met grote verschrikkingen aan hun zonden, en belijden ze met droefheid en twijfelmoedigheid, zoals bij Kaïn, Saul en Judas dui­delijk gebleken is.

2. Opdat wij de verlossing ernstig zouden zoeken en begeren. Want naar een goede zaak, die men niet kent, zal men ook niet uitzien en haar dus ook niet deelachtig worden. Ja, al werd het ons voorgehouden, dan zou onze begeerte uit onkunde er niet naar uitgaan.

3. Opdat wij daardoor getroost worden. Want van een onbekend(e) goed(e zaak) is geen troost te wachten.

4. Opdat wij onszelf niet een vorm van verlossing verzinnen, of er één, door anderen uitgedacht, aannemen tot grote smaad voor God en tot ver­lies van onze zaligheid.

5. Opdat wij deze verlossing met een waar geloof mogen ontvangen. Nu is een waar geloof niet zonder kennis, maar het sluit een zékere kennis en een vast vertrouwen in zich. Welnu, de verlossing wordt alleen door een waar geloof ontvangen.

6, Opdat wij de Heere oprechte dankbaarheid mogen bewijzen. Een goed, dat ons niet bekend is, kan men niet ernstig zoeken en in zijn waarde schat­ten, veel minder verkrijgen. Daarom is het onmogelijk, dat men daar dan ook dankbaarheid voor bewijzen kan. Welnu, aan een ondankbare wordt de weldaad der verlossing niet geschonken, aangezien God die alleen aan de­zulken geeft, van wie Hij datgene verkrijgt, dat Hij met de verlossing bedoelde, namelijk de dankbaarheid. Om deze reden is de kennis van de weldaad der verlossing vooral nodig tot een vaste troost, namelijk dat wij de grootte ervan kennen, en weten, hóe en door Wie ze verdiend is en geschonken wordt, n.l. door de dood van Gods Zoon. Deze kennis wordt al­leen door het lezen of horen van het Evangelie verkregen, mits het met een waar geloof aangenomen wordt; omdat alleen daarin de belofte van de ver­lossing der uitverkorenen, die in Christus geloven, te vinden is.

 

Tenslotte is ook tot een vaste troost de kennis der dankbaarheid nodig.

1. God wil Zijn weldaden, en vooral de verlossing, alleen aan dezulken schenken, die Hem dankbaar zijn. Immers is het doel, dat Hein voor ogen stond met het ganse scheppings- en verlossingswerk, Zijn eer en heerlijkheid geweest, bestaande in een gepaste dankbaarheid. Zie 1 Joh. 3 : 8: „Hiertoe is de Zone Gods geopenbaard, opdat Hij de werken des duivels verbreken zoude”, en Ef. 1 : 4-6: „Hij heeft ons uitverkoren in Hem, opdat wij heilig en onberispelijk zijn voor Hem in de liefde; Die ons tevoren veror­dineerd heeft tot aanneming tot kinderen, tot prijs der heerlijkheid Zijner genade.”

2. Opdat wij zulk een dankbaarheid zouden kunnen bewijzen, die Gode be­haagt. Want als onze dankbaarheid niet geregeld wordt naar het Woord van God, maar uit onze eigen innerlijke verzinsels voortkomt, dan zou de Heere ons rechtvaardig verwijten, hetgeen Hij eertijds de Joden verweet, Jes. 1 : 12: „Wanneer gijlieden voor Mijn aangezicht komt te verschijnen, wie heeft zulks van uw hand geëist?” En Christus verweet de Farizeeën, Matth. 15 : 9: „Tevergeefs eren zij Mij, lerende leringen, die geboden van mensen zijn.”

3. Opdat zij mogen weten, dat de dienst die wij aan God en de mensen bewijzen, geen verdiensten zijn, maar alleen bewijzen van onze dankbaarheid. Welnu van hetgeen, waarvoor wij danken, belijden wij, dat het ons niet vanwege onze verdiensten, maar uit genade geschonken is.

4. Opdat ons geloof en onze troost door de dankbaarheid versterkt en beves­tigd warde; of, opdat wij door onze dankbaarheid, van onze verlossing mogen verzekerd worden. Want zij die dankbaarheid bewijzen, belijden met­terdaad, dat zij ervan verzekerd zijn, dat zij het goed of de weldaad waar­voor zijg dank brengen, zonder enige verdienste verkregen hebben. De ware dankbaarheid wordt wel in het algemeen uit het Evangelie geleerd; want dat eist geloof en bekering van hen, die zalig zullen worden, Marc. 1 : 15. Maar vooral wordt dit uit Gods Wet duidelijk aangetoond, daar zij ons aanwijst, hoedanige werken en gehoorzaamheid Gode 't meest behagen.

 

Tegenwerping: De leer van de dankbaarheid is niet nodig, aangezien die vanzelf volgt, wanneer men zijn ellende en verlossing krijgt te kennen.

Antwoord. Zeker, het spreekt wel vanzelf, dat men voor verkregen welda­den dankbaarheid verschuldigd is. Maar de wijze waarop men die dankbaar­heid aan God bewijzen zal overeenkomstig de grootheid Zijner weldaden, in het verlossingswerk geopenbaard, is de verloste niet zo gauw bekend, als het wel behoort. Daarom is het nodig, dat hem zulks uit Gods Woord nader aangewezen en geleerd wordt. Bovendien is hetgeen vanzelf spreekt en bekend is, daarom in zijn volstrektheid nog niet direct zo volkomen dui­delijk voor ons verstand; en daarom is het nodig, dat men zich ijverig ertoe oefent, om tot beter verstaan gebracht, en tot waarneming van onze schuldige plicht aangespoord en daarin bevestigd te worden.

Aangezien dus tot de ware, enige en vaste troost der gelovigen, welke het doel der gehele christelijke leer is, deze drie dingen vereist worden, te weten de kennis van 's mensen ellende, verlossing en dankbaarheid is het duidelijk, dat dit de drie delen zijn van de Christelijke leer. En daarom zullen wij nu over deze drie stukken, elk in 't bijzonder, handelen.

 

Excusus voor de lange tekst, maar ik meen, mocht er nood zijn om het te weten, zal men het ook lezen.

Deze leer wordt bijna niet meer gehoord in ons land
Dan mag men wel met de dichter zeggen Wij hebben God op het hoogst misdaan, wij zijn van het heilspoor afgegaan, ja wij en onze vaderen tevens

Verstuurd vanaf mijn SM-S911B met Tapatalk

@ Geeske_1991, Bedankt voor citaat uit Ursinus. Als je het daar bij zou houden was het goed geweest. Nu ga je weer aan het babbelen. Nooit maar dan ook nooit hebben de oude theologen de drie stukken geïsoleerd behandeld. Zo ook Ursinus niet in vraag en antwoord 2. Ellende, verlossing en dankbaarheid zijn oneerbiedig gezegd niet los verkrijgbaar. Ellendekennis zonder enig zicht op God genadige belofte in Christus is..... waardeloos. En dat deze leer bijna nergens meer gehoord wordt in ons land is gezwam. In de zogenaamde gereformeerde gezindte wordt dit overal geleerd. Helaas is het wel waar wat een ouderling vroeger op de catechisatie in de GG in Ned zei: ' Tegenwoordig nemen ze een grote polsstok en spingen over het eerste stuk heen'. Op dat punt zijn wij het misschien wel een heel beetje eens Geeske!

[Posthoorn]

...'aan het babbelen'... Mag wel iets respectvoller, JanRap!

[CvdW]

Waarom wordt de uitleg van vraag 1 overgeslagen?

[Geeske_1991]

Waarom wordt de uitleg van vraag 1 overgeslagen?

Wil je het lezen? Theologienet, staan alle zondagen uitgelegd. En de bekering begint niet met het Evangelie.

Daarnaast gaat het mij om de personen die blijven herhalen dat er niets nodig is om tot Christus te komen
Hier een wederlegging

[Johann Gottfried Walther]

Waarom wordt de uitleg van vraag 1 overgeslagen?

Wil je het lezen? Theologienet, staan alle zondagen uitgelegd. En de bekering begint niet met het Evangelie.

Daarnaast gaat het mij om de personen die blijven herhalen dat er niets nodig is om tot Christus te komen
Hier een wederlegging

Vele Puriteinen, De Erskines, Boston, Dordtse vaderen en vele andere gereformeerde vaderen leerde dat ja, geen voorwaarden om tot Christus te komen.
Allemaal ketters in jouw ogen?


Het probleem is jij wilt logica en een systeem maar zij leerde dat echt wel. Naast dat niemand die niet iets van zijn zonden ziet tot Christus zal komen.

Maar jij rust een diepte en een maat en die eisen zij niet.

[Geeske_1991]

Waarom wordt de uitleg van vraag 1 overgeslagen?

Wil je het lezen? Theologienet, staan alle zondagen uitgelegd. En de bekering begint niet met het Evangelie.

Daarnaast gaat het mij om de personen die blijven herhalen dat er niets nodig is om tot Christus te komen
Hier een wederlegging

Vele Puriteinen, De Erskines, Boston, Dordtse vaderen en vele andere gereformeerde vaderen leerde dat ja, geen voorwaarden om tot Christus te komen.
Allemaal ketters in jouw ogen?


Het probleem is jij wilt logica en een systeem maar zij leerde dat echt wel. Naast dat niemand die niet iets van zijn zonden ziet tot Christus zal komen.

Maar jij rust een diepte en een maat en die eisen zij niet.

Zij eisen dat niet, dat klopt.
God eist het.
Ik zeg niet perse dat het voorwaarden zijn maar het is zeker nodig te kennen

[Herman]

Waarom wordt de uitleg van vraag 1 overgeslagen?

Omdat vraag en antwoord 1 geen onderdeel uitmaken van dit topic. Dat is het meest ordelijke antwoord.

[Herman]

Helaas is het wel waar wat een ouderling vroeger op de catechisatie in de GG in Ned zei: ' Tegenwoordig nemen ze een grote polsstok en springen over het eerste stuk heen'.

Ik vind dit maar weinig. Hoewel het zeker waar is dat 'in de wereld' de dood wordt omarmt en men God niet vreest, is dat in christelijke kringen echt heel anders. Men gebruik weliswaar doorgaans niet de woorden van de GGiN, maar begrippen als zonde, schuldbelijdenis, ootmoed enz hebben een vaste plaats in veel christelijke gemeenschappen.

[JanRap]

...'aan het babbelen'... Mag wel iets respectvoller, JanRap!

@ Posthoorn. U bent fijngevoelig. Dat waardeer ik echt. Maar we kunnen en moeten toch ook wel eens eerlijk zijn naar elkaar? Ik kan het niet uitstaan als er met de regelmaat van de klok dingen worden gezegd die niet kloppen met Schrift en Belijdenis. En toch verkocht worden als oude waarheid. U kunt het nakijken: pas heb ik tegen Geeske expliciet uitgesproken dat ik haar eerlijkheid zeer waardeer. Zou het een groot euvel kunnen zijn dat we tegenwoordig in kerkelijke kringen te diplomatiek met elkaar omgaan? Als ik Calvijn lees zit ik soms te stuiteren over wat hij durft te zeggen van mensen waarmee hij het theologisch niet eens is. Recent nog las ik: je moet toch wel krankzinnig zijn om...' Dat ging over de zog. huisteksten n.a.v. de kinderdoop. Over mensen die suggereerden dat het in de zog. huisteksten niet ging over hele gezinnen inclusief kinderen. Sorry Posthoorn schiet me nu pas te binnen dat u daar naar ik meen te weten, geheel anders over denkt. Weest u ervan overtuigd dat ik niet probeerde om u te kwetsen. Vooral voor u was dit voorbeeld wel wat ongelukkig als ik het netjes zeg!

[JanRap]

Helaas is het wel waar wat een ouderling vroeger op de catechisatie in de GG in Ned zei: ' Tegenwoordig nemen ze een grote polsstok en springen over het eerste stuk heen'.

Ik vind dit maar weinig. Hoewel het zeker waar is dat 'in de wereld' de dood wordt omarmt en men God niet vreest, is dat in christelijke kringen echt heel anders. Men gebruik weliswaar doorgaans niet de woorden van de GGiN, maar begrippen als zonde, schuldbelijdenis, ootmoed enz hebben een vaste plaats in veel christelijke gemeenschappen.

@ Herman, mijn posting schreef ik als lid van de PKN. En die ouderling vroeger die zag toen al bepaalde ontwikkelingen die ik nu herken in delen van de PKN. Al lijkt er een tegenbeweging te ontstaan. Een aantal GB georiënteerde predikanten durven de zaken weer te benoemen.

[CvdW]

Waarom wordt de uitleg van vraag 1 overgeslagen?

Omdat vraag en antwoord 1 geen onderdeel uitmaken van dit topic. Dat is het meest ordelijke antwoord.

Een nieuw topic starten over vraag 1 is ook wat.
Er wordt gesproken dat ze over de ellende heenstappen. Hier wordt dus over vraag 1 gestapt.
Iets van pot .... .

[Posthoorn]

...'aan het babbelen'... Mag wel iets respectvoller, JanRap!

@ Posthoorn. U bent fijngevoelig. Dat waardeer ik echt. Maar we kunnen en moeten toch ook wel eens eerlijk zijn naar elkaar? Ik kan het niet uitstaan als er met de regelmaat van de klok dingen worden gezegd die niet kloppen met Schrift en Belijdenis. En toch verkocht worden als oude waarheid. U kunt het nakijken: pas heb ik tegen Geeske expliciet uitgesproken dat ik haar eerlijkheid zeer waardeer. Zou het een groot euvel kunnen zijn dat we tegenwoordig in kerkelijke kringen te diplomatiek met elkaar omgaan? Als ik Calvijn lees zit ik soms te stuiteren over wat hij durft te zeggen van mensen waarmee hij het theologisch niet eens is. Recent nog las ik: je moet toch wel krankzinnig zijn om...' Dat ging over de zog. huisteksten n.a.v. de kinderdoop. Over mensen die suggereerden dat het in de zog. huisteksten niet ging over hele gezinnen inclusief kinderen. Sorry Posthoorn schiet me nu pas te binnen dat u daar naar ik meen te weten, geheel anders over denkt. Weest u ervan overtuigd dat ik niet probeerde om u te kwetsen. Vooral voor u was dit voorbeeld wel wat ongelukkig als ik het netjes zeg!

Eerlijk zijn is prima. Denigrerende opmerkingen maken niet. Weet u wie deze stijl ook hanteerde t.o.v. zijn opponenten? Dr. Steenblok! Ik weet niet of u daarop wilt lijken...

[Terri]

Veel reacties zijn regelmatig een soort water-pas antwoorden en reacties op (in hun ogen) al te stellige meningen van mede-forummers en zijn derhalve ook vaak eenzijdig.
Ik kan dan ook meestal niet echt kop nog staart vinden in de uiteenzetting van de ons zo hoogst gewaarde gereformeerde leer.

Elk komen tot Christus beschreven in de Bijbel heeft heel vaak een andere reden. Het kènnen van Hem betekent wèl ontdekking aan je duisternis/zonde, want Zijn licht openbaart.
Een blind mens ziet geen zonde.

Christus roept b.v. Zijn discipelen bij de visnetten vandaan, waren zij bekommerd over hun zonden?

[Terri]

...'aan het babbelen'... Mag wel iets respectvoller, JanRap!

@ Posthoorn. U bent fijngevoelig. Dat waardeer ik echt. Maar we kunnen en moeten toch ook wel eens eerlijk zijn naar elkaar? Ik kan het niet uitstaan als er met de regelmaat van de klok dingen worden gezegd die niet kloppen met Schrift en Belijdenis. En toch verkocht worden als oude waarheid. U kunt het nakijken: pas heb ik tegen Geeske expliciet uitgesproken dat ik haar eerlijkheid zeer waardeer. Zou het een groot euvel kunnen zijn dat we tegenwoordig in kerkelijke kringen te diplomatiek met elkaar omgaan? Als ik Calvijn lees zit ik soms te stuiteren over wat hij durft te zeggen van mensen waarmee hij het theologisch niet eens is. Recent nog las ik: je moet toch wel krankzinnig zijn om...' Dat ging over de zog. huisteksten n.a.v. de kinderdoop. Over mensen die suggereerden dat het in de zog. huisteksten niet ging over hele gezinnen inclusief kinderen. Sorry Posthoorn schiet me nu pas te binnen dat u daar naar ik meen te weten, geheel anders over denkt. Weest u ervan overtuigd dat ik niet probeerde om u te kwetsen. Vooral voor u was dit voorbeeld wel wat ongelukkig als ik het netjes zeg!

Eerlijk zijn is prima. Denigrerende opmerkingen maken niet. Weet u wie deze stijl ook hanteerde t.o.v. zijn opponenten? Dr. Steenblok! Ik weet niet of u daarop wilt lijken...

Toch kan het zijn dat je de bedoeling van iemand niet goed in kan schatten.
Wie zegt dat het denigrerend bedoeld is? En je laatste opmerking vind ik bv ook niet echt fijn.
We beoordelen veel vanuit onze eigen gevoels/denk wereld.
Ik heb iig moeten leren dat ik regelmatig iemand verkeerd beoordeelde en het absoluut niet zo bedoeld was, als dat ik dacht. Eigenlijk zei het iets over mij....